Er is nog weinig dat ik tegen mijn zin doe. Het zou kunnen dat ik mij bepaalde zaken heb neergelegd en niet meer wat mijn zin juist is. Het zou ook kunnen dat ik mijn zin leg in die dingen die ik moet doen maar oorspronkelijk mijn zin niet was. Maar ik denk dat het vooral komt omdat ik ja en nee kan zeggen tegen wat ik wil ja en nee zeggen. Omdat ik mijn eigen keuzes maak en niet draai naar die van een ander. Tenzij die ander in mijn keuzes vervat zit.
Het is jammer maar een teveel van het goede keert per defnitie om naar het omgekeerde. We zouden denken (en vooral hopen) dat er geen einde kan komen aan het goede, dat we er altijd meer zouden kunnen van willen. Zo zit de wereld echter niet in elkaar. Een teveel keert altijd om in zijn tegengestelde. Hopelijk geldt dat ook voor het slechte.
Veilig, dat is hoe mensen zich willen voelen. Het gaat hier niet om blauw van de politie in de straat maar rood van de geborgenheid in de eigen omgeving. Als we ons niet veilig voelen, dan zijn we tot zeer weinig in staat (tenzij in extreme mate want dan zijn we waarschijnlijk juist tot heel veel in staat). Veilig willen zeggen dat we mogen maar niet moeten, dat we mogen zijn zoals we zijn en niet anders hoeven te zijn. Fijn is dat.
Transpersoonlijke psychologie is een tak van de psychologie die zich bezig houdt met het persoonsoverstijgende, transcendente of spirituele facet van de menselijke psyche en de ontwikkeling daarvan. Wie zou daarin geïnteresseerd zijn in het huidige persoonsgecentreerde klimaat?
We kennen allen het verhaal van het lelijke eendje dat een zwaan bleek te zijn. Maar kennen jullie ook het verhaal van de zwaan die een eendje bleek te zijn? Het eerste verhaal is wat droevig. Het tweede nog droeviger.
Aan sommige mensen is noch kop noch staart te krijgen! Ze spreken zichzelf constant tegen en als je daarop wijst, dan trekken ze de conclusie dat ze zich dan dan fout en schuldig voelen en jij dus daar fout en schuldig aan bent. Een slang die in zijn eigen staart bijt. Zeer moeilijk.
Mijn gebed is onbeleefd. Het knielt niet, spreekt niet met twee woorden, niet eens met één, valt net als Deens los uit mijn mond, kijkt naar de tegels op de grond, vergeet de regels, maar het wit ertussen is te lezen- zo bid ik, kort van stof, ik zou ook kunnen zwijgen.
Satyagraha is een opera van Filip Glass over Ghandi: met gezangen in het Sanskriet op minimalistische muziek. Sommigen worden gek van die ééntonige muziek, andere vinden het medidatieve muziek. Ik vond bepaalde passages zeer mooi omwille van de eenvoud zelve. Waarschijnlijk zoals Ghandi himself.
Geld, macht en glorie zijn, naast sex en geloof, belangrijke drijfveren in het levens 'des menschen'. Velen mensen bezwijken voor het geld. Een kleiner aantal doen het voor de glorie. En nog een kleiner aantal voor de macht. Allemaal zijn ze terug te voeren op begeerte. Ik vrees het meeste de mensen die streven naar macht.
Wanneer iemand op nog jongere leeftijd sterft, dan zijn er onvermijdelijk vragen naar het waarom. Als we geen hemel hebben om in te geloven, dan zoeken we toch nog naar een zin. Leven en dood roepen altijd de vraag naar zingeving op. Zin-geving, de woordkeuze is niet toevallig. Je moet er zelf één 'geven' want op zich is er geen.
Mensen die elkaar pas ontmoeten en elkaar 'interessant' vinden, die hebben' iets' met elkaars persoonlijkheid te doen. Het 'iets' dat ze met elkaar hebben, wordt verkend en gerealiseerd. Afhankelijk van de omvang en de diepgang van dat 'iets' dat ze met elkaar hebben, duurt de relatie korter of langer. Wanneer het 'iets' is uitgewerkt, is het gedaan. Als beide dat op hetzelfde moment ervaren, is er geen probleem. Die duiken pas op als er voor één van beide het 'iets' is verlopen en voor de ander nog niet.
Wanneer je je eigen grens of die van een ander hebt schromelijk hebt overschreden, dan komt het helaas nooit meer goed. Je kan, zoals men dat zegt, wel vergeten en vergeven maar eigenljk is er een schending gebeurt. Een schending kan je niet herstellen. Je kan het vanzelfsprekend natuurlijk nog anders en zelfs veel beter doen met iemand anders maar niet meer met dezelfde persoon. Gelukkig maar misschien.
Op de tentoonstelling 'Sleeping beauty' was een stuk film te zien waarin een oude man een jong meisje streelt en toespreekt. Voor sommigen leek het misschien op het beeld van de oude bok en een groen blaadje. Maar de emotie van de oude man was daarvoor niet gretig en macho genoeg maar des te meer te droef, te verbaasd, te melancholisch, te innig.
Het is zo onbeleefd om iemand in een rij voorbij te steken. Voor diegene die dat doet, lijkt het een fait divers maar eigenlijk is het een act die stelt dat de ander ongezien en niet belangrijk is. Het zou niet mogen maar soms, soms doe ik dat ook.
Ik erger mij (momenteel) nog zelden aan anderen. Ik kan mij best nog boos maken, mij laten gelden, zwijgen, uitdagen, zelfs krenken maar dan allemaal bewust en bedoeld. Maar nee, ik lààt mij niet meer ergeren door een ander. Niemand heeft die macht (momenteel) meer over mij.
Mensen vinden het soms nogal moeilijk om elkaar aan te raken. Al was het maar met de handen. Die aanraking zegt natuurlijk ook iets over de ander: er is wel degelijk een verschil tussen een slap handje en een stevige handdruk. Ieder moet voor zichzelf beslissen welke energie hij in iemand anders steekt. Kies voortaan welk soort handdruk u bij de ander wenst achter te laten!
Ik beken! Als ik een zwaar hoofd heb en ik drink een aperitief, dan gaat alles onmiddellijk een stuk beter. De wonderen van alchohol! In zeer beperkte mate weliswaar.
Waar de wereld zich toch allemaal mee bezig houdt! Ik zou haast een anti-globalist worden, veel erger nog: ik zou terug willen keren naar de oerstaat waar we zelf moeten gaan bessen plukken, aardappelen planten en een kip doden om ons avondeten te hebben. Ik overdrijf schromelijk maar toch. Stiekem.
Vele mensen zijn moe. Blijkbaar te wijten aan het vallen van de bladeren. De intrede van de herfst maakt duidelijk dat het gedaan is met de (mooie) zomer. De bladeren die ooit sappig groen aan de boom stonden, zijn nu bruin, droog en afgevallen. Net als ons dromen en idealen. Het is nochtans zeer aangenaam om erdoor te wandelen en ze onder je voeten te horen knisperen.
