Mijn grootmoeder zei: 'niet eronder, niet erboven maar er-juist-tussen-in'. Daarmee bedoelde ze de sociale ladder en de keuze van partner, vrienden en kennissen. Je moet niet minder zijn dan wie je bent, ook niet meer pretenderen te zijn maar je bewegen waar je thuis hoort. Aan u om te oordelen of dat juist is.
Flexibiliteit is 'hip'. Vooral in vacatures. Werknemers moeten allemaal flexibel zijn dwz dat wij ons aanpassen aan 'telkens wijzigende situaties' in functie van wat het werk vraagt. Ik vind flexbiliteit ook een fantastische eigenschap. Als mens welteverstaan en in functie van wat mijn naasten vragen.
Toen ze negen was, vond ze een vuilniszak aan de deur met haar kleren erin, vergezeld van een briefje: 'Trek uw plan". De laatste boodschap van een moeder die ze nooit meer gezien heeft. Twintig jaar later vloeien de tranen nog steeds. Ook de mijne, maar dan onzichtbaar en geluidloos.
Een 'tableau vivant' is een opstelling waarin mensen een situatie nabootsen, zonder veel woorden en beweging maar waarbij de compositie dwz de plaatsen van de mensen ten aanzien van elkaar en de uitbeelding van hun onderlinge relaties, belangrijk is. Begrijpen wie begrijpen kan. Voor die die begrijpen kan, is het interessant om eraan deel te nemen.
L'histoire se répète. Dat is juist. Hoe ouder, hoe juister dat dat klinkt. In een profesionele omgeving herhaalt de jonge garde wat de oude al heeft gedaan hoewel ze denken dat ze iets nieuw doen. In de beginne vond ik dat vervelend en kon ik mij niet laten om erop te wijzen dat dat ettelijke jaren voordien OOK al gebeurd was. Nu vind ik dat heel grappig. Ik zwijg en luister en geniet van het feit dat die hele oefening opnieuw gebeurt alsof het ook helemaal nieuw is. Net zoals met een kersverse baby. We staan open voor leven dat niet nieuw is en toch nieuw is.
De wereld wordt geregeerd. Daarom niet altijd door de meest koosjere. De gewone mens is niet bij machte om daar rechtstreeks iets aan te veranderen. Maar we kunnen wel klein starten en in onze eigen onmiddellijke omgeving zelf zoveel mogelijk 'koosjer' zijn in de regionen waarin wij zelf regeren in het klein. Koosjer slaat op de Joodse etensvoorschriften maar in essentie gaat het hier om het principe van zuiverheid en betrouwbaarheid.
Eén aflevering van Spartacus en je weet het: dit gaat niet over 'blood and sand' maar over 'blood en sex'. Het is fictie en dus mag alles naar eigen hand gezet worden? Misschien maar heeft de maker ervan dan echt geen probleem met het realiteitsgehalte dat hij/zij anderzijds toch wel insinueert?
Er is veel te doen. Er zijn veel mogelijkheden. Er is een groot aanbod over vanalles en nog wat. Voorstellingen, muziek, boeken, concerten, lezingen, cursussen. Een luxe. En toch hou ik liever op het 'keep it simple' principe. Doe enkel datgene wat je nodig hebt, contacteer enkel diegene die een meerwaarde bieden, selecteer datgene wat kwaliteit biedt. Laat al de rest links leggen. Wees 'kuis' met je energie. Kuisheid lijkt een ouderwets woord maar het is nochtans wat we nodig hebben: zoveel mogelijk zuiverheid zoeken in het overtollige aanbod.
"Neem het niet!" is de titel van een boekje van S. Hessel, een 93-jarige filosoof. Plots verrassend populair. Ik heb dat gekocht. Het gaat over verontwaardiging en over vreedzame opstand. "Scheppen is weerstand bieden. Weerstand bieden is scheppen". Ik onthou vooral de titel.
Er zijn in ons leven belangrijke gebeurtenissen waarvan één ieder zal erkennen dat die implicaties hebben: een geboorte, een sterfgeval, een studiekeuze, een huwelijk, een job, een leuke vakantie, een vriendschap. Er zijn echter heel kleine minimale feiten die wij alleen kennen, voor ons dagdagelijks leven geen implicaties hebben maar vastgebeiteld zitten in ons hoofd en waarmee we voor de rest van ons leven leven. Dat kan een lach zijn, een uitspraak, een gezichtsuitdruking. Of soms ook een beeld van iets dat we zelf gevormd hebben op basis van wat anderen ons zeggen en dus niet door onszelf op het realiteitsgehalte kunnen getoetst worden. Dat zijn de meest gevaarlijke.
De kranten plaatsen je altijd terug met je voeten op de grond: economische crisissen, moord en bedrog, armoede en oorlog. Maar ook vrouwen die opkomen voor hun rechten, schooldirecteurs die het opnemen voor kansarme jongeren. De wereld: het is er me nogal eentje. De realiteit heeft vele gezichten: mooie en lelijke en beide zijn even waar. Diegene die enkel het ene of het andere te zien, komen bedrogen uit. Maar het dubbele, het ambivalente, het tweesnijdende, het ambigue: het duurt nogal eer men daarmee kan leven.
Eilanden in de Middellandse zee zijn altijd strategische plaatsen geweest. Ikzelf bewonder heden het blauwe van de zee en van de lucht, de zon die er rood ondergaat, de kale bergen en vooral de boerenschuren die eigenlijk kerkjes zijn en van binnen fresco's herbergen die duizend jaar oud zijn.
Wij trekken er een weekje uit. Naar Cyprus. Lid van de EU en betalen met euro. Tussen oost en west. Grieks en Turks. Geboorteplaats van Aphrodite. De berg Olympus! Dat komt in orde.
Was Circe een fatale vrouw? Dat is de onderzoeksvraag die de tienersmeisjes moeten beantwoorden aan de hand van de metamorfoses van Ovidius, de schilderijen van Waterhouse en de psycho-analytische kenmerken van de fatale vrouw. Als dat geen interessante vraag is.
Voor een groot deel van de wereldbevolking is er eten tekort maar wij zitten met een boomgaard waarvan de appels in grote getallen naar beneden vallen. Veel te veel. Allemaal met een bruin plekje hier en daar. Natuurlijk tot en met maar niemand wil ze. Ze willen liever een blinkende appel uit de winkel. Veel doosjes appelmoes in de diepvries. Voor appelmoes in zijn pure vorm, voor appelflappen, voor appeltaart. Andere suggesties zijn welkom. Wat een overvloed van de natuur. Zomaar. Geweldig vind ik dat.
Tieners. Ik heb er geen last van. Integendeel, ze bezorgen mij veel vreugde en plezier. Je kan er een gesprek mee voeren, ze zijn humoristisch, ze hebben een frisse eigen kijk op dingen, ze maken je up-to-date, ze denken ernstig na, ze hebben veel rooskleurige plannen. Ik zie ze graag bezig en ze maken mij vooral vrolijk. Tot op heden tenminste.
Mijn vader zei vroeger nogal veel: "Ik ben blij omdat ik blij ben". Ik vond dat toendertijd wel grappig. Eigenljk begrijp ik heden pas de enorme draagwijdte van die uitspraak. Ik zeg nu nogal veel: "Ik ben blij omdat ik blij ben".
Ze was Mexicaans en ze vond dat Vlaamse vrouwen pas op heel late leeftijd kinderen kregen. Ze is hier nu twee maand en zij heeft dat al geconcludeerd. Ik leef hier al jaren en ik zou daar geenszins een uitspraak over kunnen doen. Misschien heeft ze wel gelijk, in vergelijking met Mexico.
De trein is vandaag gewoon voorbij het station gereden. Waar hij normaliter moest stoppen, welteverstaan. Een piepjonge bestuurder die nog van weinig wist of waarschijnlijk aan iets anders aan het denken was. Allemaal te begrijpen maar een heleboel mensen hebben dus meegereden naar drie stations verder om daar de trein terug te nemen naar het oorspronkelijke station waar de trein moest stoppen en wij hebben er driemaal zolang over gedaan dan voorzien. Wie weet was dat allemaal voor het piepjonge meisje van de bestuurder.
De wereld draait en draait soms door. Geef mij liever de kunst waar men stil staat in beelden en woorden. Of geef mij ook maar de boeren waar men verder gaat met de mais binnen te halen. In essentie vervullen die beide een complementaire meerwaarde
