De Roos van Leary is een communicatiemodel dat aan de hand van twee assen 1) dominantie;submissie en 2) affiliatie;vijandigheid, of eenvoudiger gesteld 1) boven=B;onder=O 2) samen=S;tegen=T er in slaagt om 8 communicatiestijlen te onderscheiden - leidend BS - helpend SB - meewerkend SO - volgend OS - teruggetrokken OT - opstandig TO - aanvallend TB - concurrerend BT
Altijd interessant om te zien welke combinatie op jou het meest van toepassing is
Het leuke aan ziek-zijn is dat je jezelf kan wentelen in zelfmedelijden en zelfbeklag. Dat je niets kan doen en dat anderen alles zelf maar moeten oplossen. De keerzijde is dat je je zo ellendig voelt.
Er zijn stukken die ik kan verklaren, er zijn flarden die ik begrijp, er zijn situaties die ik plaatsen, er zijn emoties die ik kan terugbrengen, er zijn gedachten die ik situeren maar ik heb eigenlijk nooit het geheel begrepen, erger nog, ik zie de essentie niet. De essentie niet zien, is voor mij hetzelfde als de zin niet zien. Ik doe geen moeite meer om de zin ervan te achterhalen maar voor ik sterf, zou ik deze nog wel willen kennen. Wat is anders de zin van dit leven geweest?
Ik moet bekennen: ik ben geen leidinggegevende figuur. Hoewel anderen soms schijnen te denken van wel. Ik ben geen leidinggevende figuur omdat leidinggevende figuren zich verantwoordelijk achten voor anderen. Ik voel mij wel degelijk verantwoordelijk voor wie ik ben en wat ik doen ten aanzien van anderen maar ik acht mij niet voor verantwoordelijk voor anderen.
Sommige hebben een leuke avond gehad als ze ze cafépraat hebben verkocht. Leuk voor hen maar ik vind daar niks aan. Voor mij moet er altijd een thema zijn, een diepgaander gesprek, een dialoog met argumenten, wederzijds begrip om tenslotte terug te komen op het punt waar men stond maar dan iets rijker gevuld. Voor die leuke anderen zou ik ongetwijfeld saai zijn en ik bespaar hen dus mezelf.
Er is nog weinig dat ik tegen mijn zin doe. Het zou kunnen dat ik mij bepaalde zaken heb neergelegd en niet meer wat mijn zin juist is. Het zou ook kunnen dat ik mijn zin leg in die dingen die ik moet doen maar oorspronkelijk mijn zin niet was. Maar ik denk dat het vooral komt omdat ik ja en nee kan zeggen tegen wat ik wil ja en nee zeggen. Omdat ik mijn eigen keuzes maak en niet draai naar die van een ander. Tenzij die ander in mijn keuzes vervat zit.
Het is jammer maar een teveel van het goede keert per defnitie om naar het omgekeerde. We zouden denken (en vooral hopen) dat er geen einde kan komen aan het goede, dat we er altijd meer zouden kunnen van willen. Zo zit de wereld echter niet in elkaar. Een teveel keert altijd om in zijn tegengestelde. Hopelijk geldt dat ook voor het slechte.
Veilig, dat is hoe mensen zich willen voelen. Het gaat hier niet om blauw van de politie in de straat maar rood van de geborgenheid in de eigen omgeving. Als we ons niet veilig voelen, dan zijn we tot zeer weinig in staat (tenzij in extreme mate want dan zijn we waarschijnlijk juist tot heel veel in staat). Veilig willen zeggen dat we mogen maar niet moeten, dat we mogen zijn zoals we zijn en niet anders hoeven te zijn. Fijn is dat.
Transpersoonlijke psychologie is een tak van de psychologie die zich bezig houdt met het persoonsoverstijgende, transcendente of spirituele facet van de menselijke psyche en de ontwikkeling daarvan. Wie zou daarin geïnteresseerd zijn in het huidige persoonsgecentreerde klimaat?
We kennen allen het verhaal van het lelijke eendje dat een zwaan bleek te zijn. Maar kennen jullie ook het verhaal van de zwaan die een eendje bleek te zijn? Het eerste verhaal is wat droevig. Het tweede nog droeviger.
Aan sommige mensen is noch kop noch staart te krijgen! Ze spreken zichzelf constant tegen en als je daarop wijst, dan trekken ze de conclusie dat ze zich dan dan fout en schuldig voelen en jij dus daar fout en schuldig aan bent. Een slang die in zijn eigen staart bijt. Zeer moeilijk.
Mijn gebed is onbeleefd. Het knielt niet, spreekt niet met twee woorden, niet eens met één, valt net als Deens los uit mijn mond, kijkt naar de tegels op de grond, vergeet de regels, maar het wit ertussen is te lezen- zo bid ik, kort van stof, ik zou ook kunnen zwijgen.
Satyagraha is een opera van Filip Glass over Ghandi: met gezangen in het Sanskriet op minimalistische muziek. Sommigen worden gek van die ééntonige muziek, andere vinden het medidatieve muziek. Ik vond bepaalde passages zeer mooi omwille van de eenvoud zelve. Waarschijnlijk zoals Ghandi himself.
Geld, macht en glorie zijn, naast sex en geloof, belangrijke drijfveren in het levens 'des menschen'. Velen mensen bezwijken voor het geld. Een kleiner aantal doen het voor de glorie. En nog een kleiner aantal voor de macht. Allemaal zijn ze terug te voeren op begeerte. Ik vrees het meeste de mensen die streven naar macht.
Wanneer iemand op nog jongere leeftijd sterft, dan zijn er onvermijdelijk vragen naar het waarom. Als we geen hemel hebben om in te geloven, dan zoeken we toch nog naar een zin. Leven en dood roepen altijd de vraag naar zingeving op. Zin-geving, de woordkeuze is niet toevallig. Je moet er zelf één 'geven' want op zich is er geen.
Mensen die elkaar pas ontmoeten en elkaar 'interessant' vinden, die hebben' iets' met elkaars persoonlijkheid te doen. Het 'iets' dat ze met elkaar hebben, wordt verkend en gerealiseerd. Afhankelijk van de omvang en de diepgang van dat 'iets' dat ze met elkaar hebben, duurt de relatie korter of langer. Wanneer het 'iets' is uitgewerkt, is het gedaan. Als beide dat op hetzelfde moment ervaren, is er geen probleem. Die duiken pas op als er voor één van beide het 'iets' is verlopen en voor de ander nog niet.
Wanneer je je eigen grens of die van een ander hebt schromelijk hebt overschreden, dan komt het helaas nooit meer goed. Je kan, zoals men dat zegt, wel vergeten en vergeven maar eigenljk is er een schending gebeurt. Een schending kan je niet herstellen. Je kan het vanzelfsprekend natuurlijk nog anders en zelfs veel beter doen met iemand anders maar niet meer met dezelfde persoon. Gelukkig maar misschien.
