We kennen allen het verhaal van het lelijke eendje dat een zwaan bleek te zijn. Maar kennen jullie ook het verhaal van de zwaan die een eendje bleek te zijn? Het eerste verhaal is wat droevig. Het tweede nog droeviger.
Aan sommige mensen is noch kop noch staart te krijgen! Ze spreken zichzelf constant tegen en als je daarop wijst, dan trekken ze de conclusie dat ze zich dan dan fout en schuldig voelen en jij dus daar fout en schuldig aan bent. Een slang die in zijn eigen staart bijt. Zeer moeilijk.
Mijn gebed is onbeleefd. Het knielt niet, spreekt niet met twee woorden, niet eens met één, valt net als Deens los uit mijn mond, kijkt naar de tegels op de grond, vergeet de regels, maar het wit ertussen is te lezen- zo bid ik, kort van stof, ik zou ook kunnen zwijgen.
Satyagraha is een opera van Filip Glass over Ghandi: met gezangen in het Sanskriet op minimalistische muziek. Sommigen worden gek van die ééntonige muziek, andere vinden het medidatieve muziek. Ik vond bepaalde passages zeer mooi omwille van de eenvoud zelve. Waarschijnlijk zoals Ghandi himself.
Geld, macht en glorie zijn, naast sex en geloof, belangrijke drijfveren in het levens 'des menschen'. Velen mensen bezwijken voor het geld. Een kleiner aantal doen het voor de glorie. En nog een kleiner aantal voor de macht. Allemaal zijn ze terug te voeren op begeerte. Ik vrees het meeste de mensen die streven naar macht.
Wanneer iemand op nog jongere leeftijd sterft, dan zijn er onvermijdelijk vragen naar het waarom. Als we geen hemel hebben om in te geloven, dan zoeken we toch nog naar een zin. Leven en dood roepen altijd de vraag naar zingeving op. Zin-geving, de woordkeuze is niet toevallig. Je moet er zelf één 'geven' want op zich is er geen.
Mensen die elkaar pas ontmoeten en elkaar 'interessant' vinden, die hebben' iets' met elkaars persoonlijkheid te doen. Het 'iets' dat ze met elkaar hebben, wordt verkend en gerealiseerd. Afhankelijk van de omvang en de diepgang van dat 'iets' dat ze met elkaar hebben, duurt de relatie korter of langer. Wanneer het 'iets' is uitgewerkt, is het gedaan. Als beide dat op hetzelfde moment ervaren, is er geen probleem. Die duiken pas op als er voor één van beide het 'iets' is verlopen en voor de ander nog niet.
Wanneer je je eigen grens of die van een ander hebt schromelijk hebt overschreden, dan komt het helaas nooit meer goed. Je kan, zoals men dat zegt, wel vergeten en vergeven maar eigenljk is er een schending gebeurt. Een schending kan je niet herstellen. Je kan het vanzelfsprekend natuurlijk nog anders en zelfs veel beter doen met iemand anders maar niet meer met dezelfde persoon. Gelukkig maar misschien.
Op de tentoonstelling 'Sleeping beauty' was een stuk film te zien waarin een oude man een jong meisje streelt en toespreekt. Voor sommigen leek het misschien op het beeld van de oude bok en een groen blaadje. Maar de emotie van de oude man was daarvoor niet gretig en macho genoeg maar des te meer te droef, te verbaasd, te melancholisch, te innig.
Het is zo onbeleefd om iemand in een rij voorbij te steken. Voor diegene die dat doet, lijkt het een fait divers maar eigenlijk is het een act die stelt dat de ander ongezien en niet belangrijk is. Het zou niet mogen maar soms, soms doe ik dat ook.
Ik erger mij (momenteel) nog zelden aan anderen. Ik kan mij best nog boos maken, mij laten gelden, zwijgen, uitdagen, zelfs krenken maar dan allemaal bewust en bedoeld. Maar nee, ik lààt mij niet meer ergeren door een ander. Niemand heeft die macht (momenteel) meer over mij.
Mensen vinden het soms nogal moeilijk om elkaar aan te raken. Al was het maar met de handen. Die aanraking zegt natuurlijk ook iets over de ander: er is wel degelijk een verschil tussen een slap handje en een stevige handdruk. Ieder moet voor zichzelf beslissen welke energie hij in iemand anders steekt. Kies voortaan welk soort handdruk u bij de ander wenst achter te laten!
Ik beken! Als ik een zwaar hoofd heb en ik drink een aperitief, dan gaat alles onmiddellijk een stuk beter. De wonderen van alchohol! In zeer beperkte mate weliswaar.
Waar de wereld zich toch allemaal mee bezig houdt! Ik zou haast een anti-globalist worden, veel erger nog: ik zou terug willen keren naar de oerstaat waar we zelf moeten gaan bessen plukken, aardappelen planten en een kip doden om ons avondeten te hebben. Ik overdrijf schromelijk maar toch. Stiekem.
Vele mensen zijn moe. Blijkbaar te wijten aan het vallen van de bladeren. De intrede van de herfst maakt duidelijk dat het gedaan is met de (mooie) zomer. De bladeren die ooit sappig groen aan de boom stonden, zijn nu bruin, droog en afgevallen. Net als ons dromen en idealen. Het is nochtans zeer aangenaam om erdoor te wandelen en ze onder je voeten te horen knisperen.
Ik kijk niet niet zoveel naar populaire series, programma's en shows maar ik ben helemaal weg van 'SYTYCD'. Niet van alle rommel en gepraat maar wat welke bewegingen die mensen met hun lichaam kunnen! Man, man, man....
De krant maakt de wereld tot een schouwtoneel: alles is er te lezen en te zien. Het hele scala aan menselijke vermogens wordt ten top geserveerd. In al wie en aan alles wat we zelf niet zijn, kunnen we ons ten overvloede laven. Geen daad of emotie waaraan we stiekem ooit hebben gedacht of ooit onrustig hebben van gedroomd of nog nooit in ons is opgekomen: het bestaat allemaal in realiteit. Het reduceert ons tot zeer beperkte wezens gezien vanuit de potentialiteit. Gelukkig maar.
Op de laatste moment nog net naar de tentoonstelling van de 'Sleeping beauties' in Gaasbeek. Eén beeld is me bijgebleven 'Nachtmerrie'. Een slapend kind in een kinderbed onder een heel groot wit paard. Facinerend omdat het vele tegenstrijdige gevoelens oproept en verschillende interpretaties open laat.
