Er zijn vrouwen die lijken op een kip zonder kop: ze tateren veel en snel maar komen nooit 'to the point'. Die vrouwen moeten leren om vooreerst letterlijk te blijven stilstaan en het oude gezegde na te volgen: horen, zien en vooral zwijgen. Moeilijk.
Je hebt zo van die mensen die vol energie zitten en altijd 'in de weer' zijn. Ik heb daar bewondering voor. Vooral als ze tweemaal zou oud zijn als ikzelf.
Oude mensen die zeuren over de houding van hun volwassen kinderen: ik heb er (soms) geen medeleven mee. Ze krijgen immers van hun kinderen hetzelfde terug van wat ze ooit hun kinderen gegeven hebben. Was dat met veel of weinig verbinding en warmte: idem dito. Wat dat met veel of weinig egoïsme en materialisme: idem dito. Ik beken: zo simplistisch is het nu ook weer niet maar toch.
Er is een Soemerische mythe: Innana, de hemelgodin wil de troon wil grijpen van haar zuster Ereshkigal, de godin van de onderwereld. Zo gaat dat: we willen altijd graag onze 'andere' kant ontdekken. Wie altijd braaf is, wil graag eens ondeugend zijn. Wie altijd hoogmoedig, wil ook graag eens de val ervaren. Vanzelfsprekend moet daar een prijs voor betaald worden m.n. de confrontatie dat we onzelf eens van een kant zien waarvan we dachten dat we die niét waren. Doorgaans nogal pijnlijk. Het goede is dat het ons inlevingsvermogen in anderen vergroot en onze veroordeling van anderen vermindert.
Sommige mensen vervallen altijd maar in de slachtofferrol. Alsof ze daar beter van worden. Het zou een vorm kunnen zijn van aandacht willen en bevestiging krijgen. Niet dat dat een probleem is: iedereen wil dat, ikzelf incluis. Maar dan toch liever in een andere rol.
Voor de meeste vrouwen is het uiterlijk belangrijk. Ze weten wel waarom. Als dat echter het enige element is dat hun zelfwaardegevoel bepaalt, dan hebben ze wel degelijk een groot probleem.
Vergaderingen. Soms zijn ze eindeloos en niet to the point. Wel goed voor de bevestiging van het belang van jezelf. Als dat op zich geen goede reden is.
Vreemd dat sommige mensen zichzelf zéér dubbel inschatten: aan de ene kant stellen ze zichzelf voor met een bravoure dat ver boven hun effectieve kunnen ligt, aan de andere kant gaan zichzelf op ongelukkige wijze effectief lager plaatsen. Zweven tussen wishfull thinking en minderwaardigheid. Dat hangt inderdaad samen. Om een gezond en realitische evenwicht te vinden, moet het ene moet naar omlaag en het andere naar omhoog. De vraag is: aan welke kant begin je daarmee?
Mijn grootmoeder zei: 'niet eronder, niet erboven maar er-juist-tussen-in'. Daarmee bedoelde ze de sociale ladder en de keuze van partner, vrienden en kennissen. Je moet niet minder zijn dan wie je bent, ook niet meer pretenderen te zijn maar je bewegen waar je thuis hoort. Aan u om te oordelen of dat juist is.
Flexibiliteit is 'hip'. Vooral in vacatures. Werknemers moeten allemaal flexibel zijn dwz dat wij ons aanpassen aan 'telkens wijzigende situaties' in functie van wat het werk vraagt. Ik vind flexbiliteit ook een fantastische eigenschap. Als mens welteverstaan en in functie van wat mijn naasten vragen.
Toen ze negen was, vond ze een vuilniszak aan de deur met haar kleren erin, vergezeld van een briefje: 'Trek uw plan". De laatste boodschap van een moeder die ze nooit meer gezien heeft. Twintig jaar later vloeien de tranen nog steeds. Ook de mijne, maar dan onzichtbaar en geluidloos.
Een 'tableau vivant' is een opstelling waarin mensen een situatie nabootsen, zonder veel woorden en beweging maar waarbij de compositie dwz de plaatsen van de mensen ten aanzien van elkaar en de uitbeelding van hun onderlinge relaties, belangrijk is. Begrijpen wie begrijpen kan. Voor die die begrijpen kan, is het interessant om eraan deel te nemen.
L'histoire se répète. Dat is juist. Hoe ouder, hoe juister dat dat klinkt. In een profesionele omgeving herhaalt de jonge garde wat de oude al heeft gedaan hoewel ze denken dat ze iets nieuw doen. In de beginne vond ik dat vervelend en kon ik mij niet laten om erop te wijzen dat dat ettelijke jaren voordien OOK al gebeurd was. Nu vind ik dat heel grappig. Ik zwijg en luister en geniet van het feit dat die hele oefening opnieuw gebeurt alsof het ook helemaal nieuw is. Net zoals met een kersverse baby. We staan open voor leven dat niet nieuw is en toch nieuw is.
De wereld wordt geregeerd. Daarom niet altijd door de meest koosjere. De gewone mens is niet bij machte om daar rechtstreeks iets aan te veranderen. Maar we kunnen wel klein starten en in onze eigen onmiddellijke omgeving zelf zoveel mogelijk 'koosjer' zijn in de regionen waarin wij zelf regeren in het klein. Koosjer slaat op de Joodse etensvoorschriften maar in essentie gaat het hier om het principe van zuiverheid en betrouwbaarheid.
Eén aflevering van Spartacus en je weet het: dit gaat niet over 'blood and sand' maar over 'blood en sex'. Het is fictie en dus mag alles naar eigen hand gezet worden? Misschien maar heeft de maker ervan dan echt geen probleem met het realiteitsgehalte dat hij/zij anderzijds toch wel insinueert?
Er is veel te doen. Er zijn veel mogelijkheden. Er is een groot aanbod over vanalles en nog wat. Voorstellingen, muziek, boeken, concerten, lezingen, cursussen. Een luxe. En toch hou ik liever op het 'keep it simple' principe. Doe enkel datgene wat je nodig hebt, contacteer enkel diegene die een meerwaarde bieden, selecteer datgene wat kwaliteit biedt. Laat al de rest links leggen. Wees 'kuis' met je energie. Kuisheid lijkt een ouderwets woord maar het is nochtans wat we nodig hebben: zoveel mogelijk zuiverheid zoeken in het overtollige aanbod.
"Neem het niet!" is de titel van een boekje van S. Hessel, een 93-jarige filosoof. Plots verrassend populair. Ik heb dat gekocht. Het gaat over verontwaardiging en over vreedzame opstand. "Scheppen is weerstand bieden. Weerstand bieden is scheppen". Ik onthou vooral de titel.
Er zijn in ons leven belangrijke gebeurtenissen waarvan één ieder zal erkennen dat die implicaties hebben: een geboorte, een sterfgeval, een studiekeuze, een huwelijk, een job, een leuke vakantie, een vriendschap. Er zijn echter heel kleine minimale feiten die wij alleen kennen, voor ons dagdagelijks leven geen implicaties hebben maar vastgebeiteld zitten in ons hoofd en waarmee we voor de rest van ons leven leven. Dat kan een lach zijn, een uitspraak, een gezichtsuitdruking. Of soms ook een beeld van iets dat we zelf gevormd hebben op basis van wat anderen ons zeggen en dus niet door onszelf op het realiteitsgehalte kunnen getoetst worden. Dat zijn de meest gevaarlijke.
De kranten plaatsen je altijd terug met je voeten op de grond: economische crisissen, moord en bedrog, armoede en oorlog. Maar ook vrouwen die opkomen voor hun rechten, schooldirecteurs die het opnemen voor kansarme jongeren. De wereld: het is er me nogal eentje. De realiteit heeft vele gezichten: mooie en lelijke en beide zijn even waar. Diegene die enkel het ene of het andere te zien, komen bedrogen uit. Maar het dubbele, het ambivalente, het tweesnijdende, het ambigue: het duurt nogal eer men daarmee kan leven.
Eilanden in de Middellandse zee zijn altijd strategische plaatsen geweest. Ikzelf bewonder heden het blauwe van de zee en van de lucht, de zon die er rood ondergaat, de kale bergen en vooral de boerenschuren die eigenlijk kerkjes zijn en van binnen fresco's herbergen die duizend jaar oud zijn.
