Nationale feestdag. De feestdag van de natie België. Naties zijn geen natuurlijke groepen. Het zijn geconstrueerde politieke entiteiten op basis van veroveringen van grondgebied en verdeling van macht in een eerder recent verleden. Daarvoor leefden bepaalde volkeren op bepaalde grondgebieden. Al dan niet vreedzaam.
De relatie tussen ouders en kinderen. Het is mij allemaal mooi in theorie uitgelegd. In essentie is de volwassene oorspronkelijk geheel verantwoordelijk voor het geheel onverantwoordelijke kind. Naarmate de leeftijd van het kind vordert neemt de verantwoordelijkheid van de volwassene af en die van de ondertussen jongvolwassene toe. Weer te geven in twee lijnen die dalen en stijgen doorheen de tijd. Vanzelfsprekend komen die twee elkaar op een bepaald punt tegen waarbij de verantwoordelijkheden even groot zijn zo rond de leeftijd van 18- 21 jaar. De periode daarvóór zijn er de nodige spanningen die dat evenwicht moeten bewerkstelligen.
Ik herinner met niet dat de rollen daarna ook omgedraaid zouden moeten worden. Indien dat zo is, dat zal de kwaliteit van de oorspronkelijke verhouding bepalend zijn voor de latere verhouding.
Ik hou mij ledig met het lezen van de geschiedenis van het Midden-Oosten. Ik kan perfect begrijpen dat men daar nogal wantrouwig tegen West-Europa aankijkt. Tenslotte zijn de Engelsen en de Fransen meer dan 100 jaar bezetters en kolonialisten geweest. Heden is het ntauurlijk allemaal 'humanitair' bedoeld.
Soms laat jongemannen een bloedmooie jongedame staan. Volgens andere jongemannen getuigt het van domheid om iets bloedmooi te laten staan. Volgens mij getuigt het van veel verstand om iets bloedmooi te laten staan als dat bloedmooi niets zinnig te vertellen heeft.
Roddels. Het is iets gevaarlijk. Niet dat ik er een probleem mee heb dat mensen elkaar over andere mensen vertellen. Ook als dat negatieve berirchten zijn. Die kunnen immers waar zijn. Nee, dat is niet de definitie van roddelen. Roddelen is pas roddelen wanneer het de intentie van de verteller is om een ander te kwetsen. Dàt is gevaarlijk. Omdat het zich tenslotte altijd op jezelf afwentelt.
Harry Potter is geen verhaal maar een waar epos. Maar hier wil ik enkel een gesprek tussen Harry en Perkamentus citeren op het moment dat ze in het hiernamaals lijken te zijn; Harry: 'Is dit echt of speelt zich dit enkel in mijn hoofd af?' Perkamentus: 'Natuurlijk speelt zich dit in je hoofd af maar daarom is het niet minder echt''.
Hopen moeten we niet doen. Dat is iets voor de hopelozen. Perspectieven, dàt moeten we hebben. Iets dat we kunnen doen, waar we zèlf verantwoordelijk kunnen voor zijn, wat in ons bereik ligt maar nèt iets erbuiten. Ook wel de 'zone van naaste ontwikkeling' genoemd in pedagogische termen. Dat betekent dat het net iets moeilijker ligt dan dat je tot op heden in je ontwikkeling aan kon maar nu wel. In gewone termen noemt dat een uitdaging. Laat ons daar maar eens mee beginnen.
Het verleden bestaat niet meer. Wij herinneren ons dat maar wat betekent dat? Herinnering zou alleen maar nuttig mogen zijn voor het heden en bijdragen tot de zinvolheid ervan. Elke melancholie zou verbannen moeten worden. Hetzelfde geldt voor de toekomst maar melancholie moet dan vervangen worden door hoop. Nu is het enige dat bestaat. Op dit moment tenminste.
Misschien moeten we wat meer trots zijn op wat wijzelf en onze dierbaren zijn. We weten wat we allemaal niet goed vinden, wat we anders zouden willen, waar we ontevreden over zijn. Meestal in vergelijking met. Zonder vergelijking zijn we veel beter in staat om te zien wat er wel is. Daarom dat het eigenlijk een goede zaak is dat liefde blind is. We zouden voor eeuwig blind moeten blijven.
We worden al maanden (jaren?) om de oren geslagen met allerlei kookprogramma's. Ernstige, humoristische, speelse, competitieve, you name it. Waarom zijn die zo succesvol? Omdat eten en de voorbereidende activiviteiten waaronder het verwerken van gewone en ongewone ingrediënten, de kooktechnieken, de smeuïge combinaties, het mooi garnieren en de laatste blik op het te veroberen bord zoveel connotaties heeft met sex?
Mijn echtgenoot vliegt. Op allerlei zonnige vakantiebestemmingen om en rond de Middellandse zee. Hijzelf blijft het liefst hier in België. Ook als de zon het hier laat afweten. In feite staat hij staat altijd met zijn voeten op de grond. Ook al verblijft hij dikwijls in de lucht. Het gaat hem om de kunst om een vliegtuig te hanteren, niet om de vakantiebestemmingen.
De 'black swan' gezien. Om de hoofdrol in het 'zwanenmeer' te verkrijgen diende het hoofdpersonage haar duistere kanten te ontdekken. Wel, dat heeft ze prima gedaan. Of het ontdekken van duistere kanten de moeite waard is geweest, is een andere vraag.
Een bibliotheek is heerlijk om in rond te dwalen. Zelfs als je niets uitleent, is alleen al het snuffelen in boeken, CD's, tijdschriften een rustgevende ervaring. De verwondering over al wat bestaat. Al die mensen die het waard vonden iets over het leven ter schrift, ter zicht of ter gehoor te stellen. Een bibliotheek staat, samen met onderwijs, in voor de democratisering van kennis. Kennis is een belangrijk goed.
Met hoeveel mensen staan we 'half en half' in contact? Dat wil zeggen: we blijven aan de rand staan, we wiebelen tussen ja en nee, we zeggen iets maar niet alles, we duven wel maar niet helemaal, we gaan ervoor maar toch voorzichtig. Ik heb het er niet zo voor. Ik hou meer van alles of niets maar ik zou het dringend moeten leren. Een beetje beschaafd worden.
Als wij onze dromen zouden kunnen schilderen, dan zouden ze een vermenging zijn van het reële en het irreële. Zoals de schilderijen van Magritte. We mogen beste trots zijn op onze oude en minder oude meesters in de schilderkunst.
Waar is de grens tussen emotioneel geraakt worden door iemand, het gevoel van gekwetst worden en het opblazen van dat gevoel? Er vindt altijd een verenging en een verscherping plaats die minder te maken heeft met de ander dan wel met je eigen gevoelswereld. Hoe is de weg terug? In principe door een verbreding en een vervlakking. Met het eerste kan ik leven, met het tweede veel minder.
Een massage doet goed maar waarom is dat? Omdat er afvalstoffen opgehoopt zitten die moeten afgevoerd worden zodat een spier uit zijn kramp verlost wordt. Alstublieft! De gelijkenis met de geest is duidelijk. Maar hoe masseer je de geest?
De seut. Ze bestaat. Als buitenstaander loop je ze zomaar omver. Ik vraag me hoe zo iemand in deze wereld overleeft. We hebben allemaal iets seutig als we onze twijfel en angsten toelaten. Een harnas, een schild en speer: ook die zijn noodzakelijk voor een mens.
We zouden beter bepaalde woorden uit onze woordenschat schrappen zoals bijvoorbeeld het woord 'liefde'. Het gaat mij trouwens niet om het schrappen van het gebruik van het woord maar effectief het schrappen van het begrip zelf. Veel te algemeen, al te veel omvattend en veel te eenzijdig om het zelfs maar te denken. Tenzij je heel duidelijk tijd en ruimte afbakent: ik heb 'momenteel' x of y lief 'vanuit dit oogpunt'. Met aldus de mogelijkheid om op hetzelfde moment tevens een ander oogpunt te hebben en op een ander moment eenzelfde oogpunt te herhalen. Een dergelijke afbakening zou ons veel leed besparen over het (niet-) bestaan van de eeuwige en allesomvattende liefde. Een erfenis van het Christendom.
