Een bibliotheek is heerlijk om in rond te dwalen. Zelfs als je niets uitleent, is alleen al het snuffelen in boeken, CD's, tijdschriften een rustgevende ervaring. De verwondering over al wat bestaat. Al die mensen die het waard vonden iets over het leven ter schrift, ter zicht of ter gehoor te stellen. Een bibliotheek staat, samen met onderwijs, in voor de democratisering van kennis. Kennis is een belangrijk goed.
Met hoeveel mensen staan we 'half en half' in contact? Dat wil zeggen: we blijven aan de rand staan, we wiebelen tussen ja en nee, we zeggen iets maar niet alles, we duven wel maar niet helemaal, we gaan ervoor maar toch voorzichtig. Ik heb het er niet zo voor. Ik hou meer van alles of niets maar ik zou het dringend moeten leren. Een beetje beschaafd worden.
Als wij onze dromen zouden kunnen schilderen, dan zouden ze een vermenging zijn van het reële en het irreële. Zoals de schilderijen van Magritte. We mogen beste trots zijn op onze oude en minder oude meesters in de schilderkunst.
Waar is de grens tussen emotioneel geraakt worden door iemand, het gevoel van gekwetst worden en het opblazen van dat gevoel? Er vindt altijd een verenging en een verscherping plaats die minder te maken heeft met de ander dan wel met je eigen gevoelswereld. Hoe is de weg terug? In principe door een verbreding en een vervlakking. Met het eerste kan ik leven, met het tweede veel minder.
Een massage doet goed maar waarom is dat? Omdat er afvalstoffen opgehoopt zitten die moeten afgevoerd worden zodat een spier uit zijn kramp verlost wordt. Alstublieft! De gelijkenis met de geest is duidelijk. Maar hoe masseer je de geest?
De seut. Ze bestaat. Als buitenstaander loop je ze zomaar omver. Ik vraag me hoe zo iemand in deze wereld overleeft. We hebben allemaal iets seutig als we onze twijfel en angsten toelaten. Een harnas, een schild en speer: ook die zijn noodzakelijk voor een mens.
We zouden beter bepaalde woorden uit onze woordenschat schrappen zoals bijvoorbeeld het woord 'liefde'. Het gaat mij trouwens niet om het schrappen van het gebruik van het woord maar effectief het schrappen van het begrip zelf. Veel te algemeen, al te veel omvattend en veel te eenzijdig om het zelfs maar te denken. Tenzij je heel duidelijk tijd en ruimte afbakent: ik heb 'momenteel' x of y lief 'vanuit dit oogpunt'. Met aldus de mogelijkheid om op hetzelfde moment tevens een ander oogpunt te hebben en op een ander moment eenzelfde oogpunt te herhalen. Een dergelijke afbakening zou ons veel leed besparen over het (niet-) bestaan van de eeuwige en allesomvattende liefde. Een erfenis van het Christendom.
Zich onderscheiden. Ik heb vandaag begrepen dat dat niet onmiddellijk op 'hoger' hoeft te slaan maar op 'anders'. Hoger is niet belangrijk. Anders is dat wel. Zich onderscheiden is een nood aan uniek-zijn. Ik wou zeker dat ik dat was.
Ik heb een probleem met mensen die liegen. Ik vind dat een zwaarwichtig feit. Liegen is een complete negatie van de ander. Het gaat er immers niet alleen om dat je de waarheid niet vertelt maar dat je de ander het recht daarop ontzegt en bovendien onwaarheden toevoegt. Met andere woorden, de ander doet er niet toe. Ik overdrijf en het is nogal een principiële kwestie maar toch. Tenzij ze achteraf vooralsnog de waarheid vertellen. Dat is altijd een schoon moment.
Ik geef het grif toe: vrouwen kunnen chagrijnig zijn. We denken dan aan wrevelig, korzelig, ontevreden en zuur. Juist maar de eerste betekenis van chagrijn is interessanter: knagend, afgunstig en mismoedig makend verdriet. Als uw vrouw nog eens chagrijnig tegen u doet, denk er dan dat ze eigenlijk verdrietig is. U zal spontaan anders reageren.
Doorheen de tijd lijken we steeds meer op onze ouders. We dachten dat we ze ontgroeid waren, anders in ieder geval maar mettertijd zien we dat we hetzelfde zijn.Weliswaar in een andere combinatie, met gemengde elementen, in andere verhoudingen maar zowel bepaalde karaktertrekken als bepaalde gewoonten, vinden we altijd terug. Hoe ingrijpend wijzelf op onze beurt als ouder voor onze kinderen zijn! Ik mag er niet aan denken....hoewel ik elke dag zie gebeuren.
Mensen zijn een geëvolueerde diersoort. Dat lijkt dan alsof het dierlijke slechter is dan het menselijke. Dat is zo vanuit een bepaald standpunt: we gaan bijvoorbeeld onze tegenstanders of concurrenten niet meer letterlijk te lijf maar we proberen dat door communicatie op te lossen. Anderzijds stelt juist het mensenlijke ons in staat om het dierlijke onmenselijker te maken dan het oorspronkelijk is. Een dier zijn agressie, zijn lust, zijn woede verdwijnen van zodra het object ervan ook verdwenen is. De mensen hebben een neocortex waardoor het herinneren en het vooruitkijken centraal staat met als gevolg dat een heleboel primitieve emoties blijven bestaan, ook als het object verdwenen is of er juist nog niet is. Het staat toe dat agressie, lust en woede in de tijd blijven bestaan onder de vorm van haat, hebzucht en wrok.
Vrouwen en mannen: het is me toch wat. Van zodra er een man in de buurt is die mag gezien worden, veranderen vrouwen plots in charmante dames die hun beste beentje voor zetten. Het gaat hem helaas niet om de man maar om de bevestiging dat ze aantrekkelijk zijn. Mijn dochter is goed op weg.
Koppels beginnen vol goede moed aan hun gezamenlijke leven. Achteraf blijkt dat de ander toch niet was wat wij dachten. Het is te zeggen: de ander is gebleven zoals hij/zij eigenlijk altijd al was maar wij graag anders had gezien. Ik zou zeggen: ga weg, neem een ander! Probleem is meestal dat wijzelf ook gebleven zijn zoals wij altijd al waren en onszélf óók graag anders hadden gezien.
Het leven schenken aan iemand, daar is ieder mens vrij in. Het leven nemen van iemand, dat is ten strikste verboden. Ook jezelf van het (laten) leven benemen mag niet of, indien wel, zijn er strikte regels Voelt u daar ook geen inconsequentie in? Laat ons het tweede behouden: we hebben inderdaad niet het recht iemand anders van zijn leven te beroven. Maar wat als we de situatie van één en drie eens, fictief tenminste, omdraaien? Er zijn regels om kinderen op de wereld te zetten en je mag jezelf ten alle tijde van het leven beroven. Hoe zou de wereld er dan gaan uitzien?
Waarom lijken dingen indrukwekkender als ze de wereld worden ingestuurd? Wat is het belang dat anderen weten wat je doet? Omdat het gedeelde kan worden verdubbeld en/of gehalveerd? Omdat je m.a.w. daardoor dingen groter en kleiner kan maken dan ze voor jou zijn? Delen betekent dan een wijziging in schaalgrootte teweeg brengen. En verloopt dat dan zoals in de getallenleer? Bij delen door een getal groter dan 1 wordt het oorspronkelijke getal kleiner. Bij delen door een getal kleiner dan 1 wordt het oorspronkelijke getal groter. Interessant! Dat betekent dat als je de zaken groter voorstelt dan ze zijn, het oorspronkelijke ding kleiner wordt en als je dingen kleiner voorstelt dan ze zijn, worden ze groter. Dat is en waar. Getallenleer kan pure psychologie zijn.
Als je een getal deelt door 1, blijft het getal behouden. Als je een getal deelt door zichzelf, krijg je 1. Dat is eveneens waar. Getallenleer kan pure filosofie zijn.
Beste mannen, de vrouw van 'middelbare' leeftijd bestaat niet. Het is te zeggen, ze bestaat wel in die leeftijd maar ze is niet 'middelbaar' in in haar hoofd en hart. In haar hoofd en hart is ze zowel nog steeds een ongeduldig meisje als al reeds een wijze vrouw. Daarom zijn ze zo moeilijk te doorgronden. Als u ze saai vindt, betekent dat u niet verder kunt kijken dan uw neus lang is.
'When it belongs to you, it will come back to you'. Dat geldt ook voor mensen. Ze komen terug, wanneer je er niet meer staat op te wachten. Grappig dat er in de Engelse taal een duidelijke verwantschap is tussen belonging en longing. Toebehoren en verlangen is daar een fractie van een verschil. In het Nederlands hoor je dat niet en wordt dat bijgevolg ook niet als dusdanig ervaren. Jammer, ik ervaar het liever op zijn Engels.
Veel mensen hebben blijkbaar veel te doen tijdens de vakantie. Ik heb niets te doen. Absoluut niets. Enkel verder te leven met wat ik bezig ben en dat is niet veel. Dat kan wijzen op tevredenheid of op eenvoud. Wu wei: handelen door niet te handelen.
