Vrouwen en mannen: het is me toch wat. Van zodra er een man in de buurt is die mag gezien worden, veranderen vrouwen plots in charmante dames die hun beste beentje voor zetten. Het gaat hem helaas niet om de man maar om de bevestiging dat ze aantrekkelijk zijn. Mijn dochter is goed op weg.
Koppels beginnen vol goede moed aan hun gezamenlijke leven. Achteraf blijkt dat de ander toch niet was wat wij dachten. Het is te zeggen: de ander is gebleven zoals hij/zij eigenlijk altijd al was maar wij graag anders had gezien. Ik zou zeggen: ga weg, neem een ander! Probleem is meestal dat wijzelf ook gebleven zijn zoals wij altijd al waren en onszélf óók graag anders hadden gezien.
Het leven schenken aan iemand, daar is ieder mens vrij in. Het leven nemen van iemand, dat is ten strikste verboden. Ook jezelf van het (laten) leven benemen mag niet of, indien wel, zijn er strikte regels Voelt u daar ook geen inconsequentie in? Laat ons het tweede behouden: we hebben inderdaad niet het recht iemand anders van zijn leven te beroven. Maar wat als we de situatie van één en drie eens, fictief tenminste, omdraaien? Er zijn regels om kinderen op de wereld te zetten en je mag jezelf ten alle tijde van het leven beroven. Hoe zou de wereld er dan gaan uitzien?
Waarom lijken dingen indrukwekkender als ze de wereld worden ingestuurd? Wat is het belang dat anderen weten wat je doet? Omdat het gedeelde kan worden verdubbeld en/of gehalveerd? Omdat je m.a.w. daardoor dingen groter en kleiner kan maken dan ze voor jou zijn? Delen betekent dan een wijziging in schaalgrootte teweeg brengen. En verloopt dat dan zoals in de getallenleer? Bij delen door een getal groter dan 1 wordt het oorspronkelijke getal kleiner. Bij delen door een getal kleiner dan 1 wordt het oorspronkelijke getal groter. Interessant! Dat betekent dat als je de zaken groter voorstelt dan ze zijn, het oorspronkelijke ding kleiner wordt en als je dingen kleiner voorstelt dan ze zijn, worden ze groter. Dat is en waar. Getallenleer kan pure psychologie zijn.
Als je een getal deelt door 1, blijft het getal behouden. Als je een getal deelt door zichzelf, krijg je 1. Dat is eveneens waar. Getallenleer kan pure filosofie zijn.
Beste mannen, de vrouw van 'middelbare' leeftijd bestaat niet. Het is te zeggen, ze bestaat wel in die leeftijd maar ze is niet 'middelbaar' in in haar hoofd en hart. In haar hoofd en hart is ze zowel nog steeds een ongeduldig meisje als al reeds een wijze vrouw. Daarom zijn ze zo moeilijk te doorgronden. Als u ze saai vindt, betekent dat u niet verder kunt kijken dan uw neus lang is.
'When it belongs to you, it will come back to you'. Dat geldt ook voor mensen. Ze komen terug, wanneer je er niet meer staat op te wachten. Grappig dat er in de Engelse taal een duidelijke verwantschap is tussen belonging en longing. Toebehoren en verlangen is daar een fractie van een verschil. In het Nederlands hoor je dat niet en wordt dat bijgevolg ook niet als dusdanig ervaren. Jammer, ik ervaar het liever op zijn Engels.
Veel mensen hebben blijkbaar veel te doen tijdens de vakantie. Ik heb niets te doen. Absoluut niets. Enkel verder te leven met wat ik bezig ben en dat is niet veel. Dat kan wijzen op tevredenheid of op eenvoud. Wu wei: handelen door niet te handelen.
Ze zegt: we gaan dat langzaam en duurzaam uitbouwen. Prima, goed voor mij, ik ben het daarmee volledig eens. Hoewel ikzelf ook van snel en kort hou. Dat is overigens niet noodzakelijk tegengesteld aan het tegelijkertijd langzaam en duurzaam uitbouwen. Ik wil graag alles en liefst ook tegelijkertijd.
Koopjes, ik ontsnap er evenmin aan maar ik heb er toch zware bedenkingen bij. Het betreft immers geen 'koopjes' meer als een restant van een collectie die men graag nog kwijt wil aan een lagere prijs. Nee, de koopjes zijn een commerciële stunt, een manier om volledige nieuwe collecties, beschikbaar in alle maten, vooralsnog nog te verkopen. Het is pure consumptie. Waar gaat die massa kleren, die zeker nog overblijven, naar toe? Wie wil daar eens een informatief TV-programma over maken?
Met sommige mensen valt niets aan te vangen. Ze willen niet de één of andere richting uit maar ze willen blijven hangen in de leegte. Er bestaan twee soorten leegtes: een vruchtbare en een onvruchtbare. In beide gevallen handel je niet maar het verschil is: in de vruchtbare leegte zie je potentialiteit maar je hebt nog niet gekozen; in de onvruchtbare kies je niet omdat je geen potentialiteit ziet. In theorie is dat duidelijk. In praktijk is dat minder.
Om verder te gaan met het artikel in Knack nr. 26 p. 60 over de fout in de formule: 'De fout in de formule, de afwijking van de norm, het atypische. Wellicht begint daar de liefde, of de haat, of een passie dat beide verzoent'. Ik denk dat dat zeer juist is.
"Er zijn sommige mensen die zin zoeken of betekenis of ik weet niet wat en dan zou het lijken alsof zij geen machines zijn die genot maximaliseren. Maar wat zij daarmee aangeven is hooguit dat de conventionele soorten van genot hen niet langer voldoen."
Te lezen in Knack nr. 26 p. 60: een mop van W. Symborska in verkorte versie: Einstein is gestorven en wil God spreken voor een dringende kwestie: 'God, mijn leven lang heb ik gezocht naar de formule van de schepping en ik heb ze niet gevonden.Wilt ge ze mij nu vertellen?' 'Natuurlijk' zegt God en schrijft een lange fomule op. 'Met uw permissie, God, er staat hier een fout en die fout herhaalt zich voortdurend' zegt Einstein. God antwoordt: 'Precies, die fout in de formule, dat is de schepping'.
Wij hebben dit jaargeen vakantieplannen. Ik durf dat haast niet te zeggen want men vindt dat nogal vreemd. Thuisblijven lijkt 'not done'. Precies ook een beetje zielig. Alsof we ons daarvoor moeten verantwoorden. Wel, ik doe dat graag hier en nu: wij hebben al ontzettend veel gereisd maar nu even niet. Het weer in België is prima, ons huis en tuin zijn prima en we voelen ons hier prima. We hebben geen nood aan kwality-time omdat we het heel jaar door al kwality-time hebben. Voila! Alhoewel...Wij hebben dit jaar (nog) geen vakantieplannen...
Soms zijn we teleurgesteld in andere mensen. Het probleem ligt dus bij de ander. Ik draai graag de kenmerken om: soms hebben wijzelf te hoog opgelopen met andere mensen. Het probleem ligt dan bij ons.
Departures is een Japanse film van Y. Takita. Het gaat mij hier niet om het verhaal op zich maar om de scène waarin een zoon pas bij de dood van zijn moeder uitroept dat hij 'spijt' heeft. Ik denk niet dat hij de enige is bij wie de dood van iemand 'spijt' oproept. Het betreft hier geen spijt over grote zaken waarin we verkeerd waren maar spijt over kleine dingen en woorden die we al dan niet gedaan en gezegd hebben. Het besef dat we méér hadden kunnen liefhebben dan dat we gedaan hebben.
Ik weet dat het mij ook zal overkomen bij bepaalde mensen. Helaas verhindert mij dat heden niet om vast te houden aan mijn grote gelijk.
We kunnen uren discussiëren over wat een goede relatie is en welke elementen daar allemaal moeten in voorkomen. Dat is best interessant, juist omdat we niet noodzakelijk tot één eenduidige positieve definitie zullen komen. Maar ik geef jullie graag een negatieve definitie. Een relatie is niet goed wanneer men bang is voor de ander. Ik bedoel daarmee niet bang als je iets moet opbiechten waar je zelf in de fout bent gegaan maar gewoon bang, bang om te zeggen wat je denkt of voelt. M.a.w. bang om te zijn wie je simpelweg bent.
