We hebben het samen besloten: we gaan ons leven beteren! Gezond leven, positief denken, constructieve daden stellen, lief zijn voor onze medemensen. Eérst gaan we nog wel nog mosselen-friet eten.
In het boek ' De blinde masseur' van Florescu, keert een succesvolle zakenman uit Zwitserland terug naar zijn geboortestreek in Roemenië waar hij een blinde masseur leert kennen. Mooi hoewel de masseur uiteindelijk zijn paspoort en geld neemt om naar Zwitseland te gaan.
De atheisten hebben het blijkbaar soms nogal moeilijk om niét te geloven. Hoe ouder, hoe moeilijker (cfr. interview filosoof Knack deze week). Op het einde wil men blijkbaar toch geloven dat er toch geen einde is.
De meester had jarenlang onderwezen dat het leven een illusie was. Toen zijn zoon stierf, huilde hij. Zijn leerlingen kwamen naar hem toe en zeiden: "Meester, hoe kunt u huilen als u ons altijd verteld hebt, dat alle dingen in het leven een illusie zijn?".
De meester zei terwijl hij zijn tranen wegveegde die over zijn wangen rolden: "Ja, maar het was zo'n prachtige illusie".
Geef mij maar een boer. Iemand die van grond en werken houdt in plaats van kostuum en prietpraten. Het punt is dat ze zelden een stuk grond zullen verkopen. Waarschijnlijk dus ook niet aan mij.
Koyaannisqatsi is een cultfilm uit 1982, o.a. bekend door de muziek van P. Glass. Koyaannisqatsi betekent in Hopi-taal 'leven uit balans, gedesintegreerd leven, leven in onrust'. Er wordt geen woord in gesproken behalve het zingen van het woord "Ko-yaan-nis-qat-si" door diepe zware mannenstemmen. Ik vind die zeer rustgevend.
Er was een prachtig geurend viooltje dat in een eenzame tuin tussen haar vrienden stond. Op een ochtend tilde ze haar kopje op en zag een prachtige statige roos. Het viooltje vond zichzelf klein en gering geschapen maar wou liever zoals de roos haar gezicht naar de zon kunnen toewenden. Moeder natuur waarschuwde haar voor haar eerzucht en de rampspoed die daarachter schuilde maar na aandringen willigde ze het verzoek van het viooltje in om één dag een slanke roos te zijn die boven alle andere bloemen uitstak. s' Avonds brak er echter een storm uit die alle stengels van ranke bloemen vernietigde en enkel de bloemen spaarde die dicht bij de aarde groeiden. De andere viooltjes hoonden de eerzucht van het viooltje dat een roos wou zijn en nu stervende was. Het viooltje sprak tegen hen: 'Jullie zijn tevreden met jullie kleine bestaan maar door mijn begeerte heb ik het heelal gezien met de ogen van de roos. Nu heeft mijn ziel haar doel bereikt'. Er voer en rilling door de roos en ze vouwde haar blaadjes toe.
Wat denkt u ervan? Was het viooltje beter viooltje gebleven of pleit u voor de transformatie met de dood als gevolg?
Een vakantiejob laat jongeren kennis maken met de realiteit. Kort samengevat komt het mijn dochter als volgt voor: de baas is kwaad als de zaken in het honderd lopen, ook al is hij zelf de oorzaak van wat er fout loopt. Zij blijft echter altijd vriendelijk en voorkomend totdat hij plooit. Ze is een heel stuk slimmer dan ik.
Wat is er gezelliger dan lezen in bed? Een hele voormiddag niets anders doen dan lezen met raam open. Ik snap wel niet dat ze romans fictie noemen. Niets is non fictiever dan romans. Terwijl non-fictie mij veelal heel fictief voorkomt.
Waar is in hemelsnaam de zon? Centrum van ons universum. Bron van leven en warmte. Ik wil noch Sela Sue, noch Cold play songs meer. Ik wil de zon zien schijnen tussen de bomen, door mijn ramen, op mijn terras. En vooral in mijn hart!
Het probleem met mij is dat ik altijd de vraag 'waarom' stel. Dat is een probleem omdat het antwoord dikwijls uitblijft. Vragen zoals wanneer, hoe, waar m.a.w vragen naar feiten zijn nog één duidig te beantwoorden maar vragen als waarom en waartoe zijn vragen naar achterliggende motivaties waarbij je de vraag waarom kan blijven stellen. Zoals met de kleine kindjes. Tot er een moegetergde ouder een laatste antwoord geeft dat geen tegenspraak meer dult: daarom!
De economie is hedentendage nog meer dan anders een hot item. Ingewikkelde toestanden over Griekenland en de euro. Ik moet bekennen dat ik daar niets van begrijp. Behalve het feit dat we blijkbaar allemaal van elkaar afhankelijk zijn. Op economisch vlak tenminste. Zonder dat zou het een spirituele uitspraak kunnen zijn.
Een kamer in een huis renoveren is tevens een leven achterlaten. Perfect weten waarom en wanneer je dat behang bekozen hebt en nu alles er terug afhalen betekent een hoofdstuk van een leven afsluiten. En een nieuw hoofdstuk laten beginnen. Nieuwe kleuren, nieuwe stijl, nieuwe mens. Waar is al die tijd die daartussen lag naar toe? Wie was ik toen? Wie ben ik nu? Ik zou het niet weten.
Nationale feestdag. De feestdag van de natie België. Naties zijn geen natuurlijke groepen. Het zijn geconstrueerde politieke entiteiten op basis van veroveringen van grondgebied en verdeling van macht in een eerder recent verleden. Daarvoor leefden bepaalde volkeren op bepaalde grondgebieden. Al dan niet vreedzaam.
De relatie tussen ouders en kinderen. Het is mij allemaal mooi in theorie uitgelegd. In essentie is de volwassene oorspronkelijk geheel verantwoordelijk voor het geheel onverantwoordelijke kind. Naarmate de leeftijd van het kind vordert neemt de verantwoordelijkheid van de volwassene af en die van de ondertussen jongvolwassene toe. Weer te geven in twee lijnen die dalen en stijgen doorheen de tijd. Vanzelfsprekend komen die twee elkaar op een bepaald punt tegen waarbij de verantwoordelijkheden even groot zijn zo rond de leeftijd van 18- 21 jaar. De periode daarvóór zijn er de nodige spanningen die dat evenwicht moeten bewerkstelligen.
Ik herinner met niet dat de rollen daarna ook omgedraaid zouden moeten worden. Indien dat zo is, dat zal de kwaliteit van de oorspronkelijke verhouding bepalend zijn voor de latere verhouding.
Ik hou mij ledig met het lezen van de geschiedenis van het Midden-Oosten. Ik kan perfect begrijpen dat men daar nogal wantrouwig tegen West-Europa aankijkt. Tenslotte zijn de Engelsen en de Fransen meer dan 100 jaar bezetters en kolonialisten geweest. Heden is het ntauurlijk allemaal 'humanitair' bedoeld.
