Met sommige mensen valt niets aan te vangen. Ze willen niet de één of andere richting uit maar ze willen blijven hangen in de leegte. Er bestaan twee soorten leegtes: een vruchtbare en een onvruchtbare. In beide gevallen handel je niet maar het verschil is: in de vruchtbare leegte zie je potentialiteit maar je hebt nog niet gekozen; in de onvruchtbare kies je niet omdat je geen potentialiteit ziet. In theorie is dat duidelijk. In praktijk is dat minder.
Om verder te gaan met het artikel in Knack nr. 26 p. 60 over de fout in de formule: 'De fout in de formule, de afwijking van de norm, het atypische. Wellicht begint daar de liefde, of de haat, of een passie dat beide verzoent'. Ik denk dat dat zeer juist is.
"Er zijn sommige mensen die zin zoeken of betekenis of ik weet niet wat en dan zou het lijken alsof zij geen machines zijn die genot maximaliseren. Maar wat zij daarmee aangeven is hooguit dat de conventionele soorten van genot hen niet langer voldoen."
Te lezen in Knack nr. 26 p. 60: een mop van W. Symborska in verkorte versie: Einstein is gestorven en wil God spreken voor een dringende kwestie: 'God, mijn leven lang heb ik gezocht naar de formule van de schepping en ik heb ze niet gevonden.Wilt ge ze mij nu vertellen?' 'Natuurlijk' zegt God en schrijft een lange fomule op. 'Met uw permissie, God, er staat hier een fout en die fout herhaalt zich voortdurend' zegt Einstein. God antwoordt: 'Precies, die fout in de formule, dat is de schepping'.
Wij hebben dit jaargeen vakantieplannen. Ik durf dat haast niet te zeggen want men vindt dat nogal vreemd. Thuisblijven lijkt 'not done'. Precies ook een beetje zielig. Alsof we ons daarvoor moeten verantwoorden. Wel, ik doe dat graag hier en nu: wij hebben al ontzettend veel gereisd maar nu even niet. Het weer in België is prima, ons huis en tuin zijn prima en we voelen ons hier prima. We hebben geen nood aan kwality-time omdat we het heel jaar door al kwality-time hebben. Voila! Alhoewel...Wij hebben dit jaar (nog) geen vakantieplannen...
Soms zijn we teleurgesteld in andere mensen. Het probleem ligt dus bij de ander. Ik draai graag de kenmerken om: soms hebben wijzelf te hoog opgelopen met andere mensen. Het probleem ligt dan bij ons.
Departures is een Japanse film van Y. Takita. Het gaat mij hier niet om het verhaal op zich maar om de scène waarin een zoon pas bij de dood van zijn moeder uitroept dat hij 'spijt' heeft. Ik denk niet dat hij de enige is bij wie de dood van iemand 'spijt' oproept. Het betreft hier geen spijt over grote zaken waarin we verkeerd waren maar spijt over kleine dingen en woorden die we al dan niet gedaan en gezegd hebben. Het besef dat we méér hadden kunnen liefhebben dan dat we gedaan hebben.
Ik weet dat het mij ook zal overkomen bij bepaalde mensen. Helaas verhindert mij dat heden niet om vast te houden aan mijn grote gelijk.
We kunnen uren discussiëren over wat een goede relatie is en welke elementen daar allemaal moeten in voorkomen. Dat is best interessant, juist omdat we niet noodzakelijk tot één eenduidige positieve definitie zullen komen. Maar ik geef jullie graag een negatieve definitie. Een relatie is niet goed wanneer men bang is voor de ander. Ik bedoel daarmee niet bang als je iets moet opbiechten waar je zelf in de fout bent gegaan maar gewoon bang, bang om te zeggen wat je denkt of voelt. M.a.w. bang om te zijn wie je simpelweg bent.
Vroeger waren ze mooi, blond en zo alleen. Nu zijn ze blijkbaar mooi, blond en depressief. Wat is er mis met onze jeugd? Ze mogen uitgaan, drinken, roken, vriendjes meenemen maar ze willen niets van dat alles omdat ze depressief zijn. Ze gaan aldus bij de ene of andere psycholoog in een verre stad die naar de lokale school belt om te verzekeren dat ze niet in staat zijn om examens af te leggen en kijgen desondanks van de school een A-attest. Ik vind dat allemaal nogal vreemd.
Zou het kunnen dat jongeren depressief zijn omdat ze juist géén grenzen meer opgelegd krijgen? Blijkbaar noch van ouders, school of hulpverleners. Grenzen zijn nochtans absoluut noodzakelijk. Omdat je pas in het aftasten van grenzen jezelf leert kennen.
Sms-seks bestaat. Weer iets dat ik weet wat ik ervoor niet wist. Ik kan mij, met wat moeite, wel iets voorstellen bij internet-seks maar per sms? Hoe doe je dat? Ik doe er uren over om één zinnetje te typen omdat ik niet weet op welke toets en hoeveel keer ik moet drukken om een bepaalde letter te krijgen. Laat staan dat ik een ietwat hitsige conversatie moet voeren.
Of juichen we de cross-over toe tussen de lichamelijke geest en het geestelijke lichaam? De eeuwenlange discussie tussen de grootste filosofen over de dualiteit lichaam-geest blijkt achterhaald te zijn! Hoera! Of het ons leven eenvoudiger maakt, is maar de vraag.
Er wordt blijkbaar wat afgekust op fuiven. Waarschijnlijk niet veel anders dan in vroegere tijden. Wat nieuw is, is dat dat het kussen niet zoveel zegt over het al dan niet 'aan' zijn. Kussen is m.a.w. vrijblijvend. Of er ook een relatie uit voortvloeit, is blijkbaar een heel andere kwestie. Betekent dat emancipatie om het één los te zien van het andere? Of is het een achteruitgang op relationeel vlak? Wat levert trouwens juist wat aan wie op? Wetende dat vanuit darwinistisch perspectief mannen baat hebben bij zoveel mogelijk vrouwen te bevruchten en vrouwen baat hebben bij een trouwe relatie om hun kroost groot te kunnen brengen.
Soms gaat alles vlot. Geen vuiltje aan de lucht. Jouw wereld lijkt bijzonder goed in elkaar te zitten. Wat is dat heerlijk. Terwijl je je deze goede dagen in minder goede dagen helemaal niet kan herinneren. Het lijkt dan alsof je al heel je leven ongelukkig bent. Wat zegt dat over de mens? Dat we makkelijk generaliseren. Eén bepaald moment vlotjes uitbreiden naar verleden en toekomst. Wij houden vast aan, veelal negatieve, momenten. Laat ons in tijden van voorspoed ook maar eens generaliseren.
Sommige mensen zijn echte doorzetters. Ondanks tegenwind, tegenspraak, tegendruk blijven ze doorgaan en hun weg en wil doordrukken. Ik vraag me dan steeds af of hun motivatie gebaseerd is op overtuiging of op eigenbelang. Waarschijnlijk beide, als en omdat ze samenvallen. Bij mij toch.
Een player. Vroeger noemden men ze een casanova, een don juan of nog iets anders. Tegenwoordig noemen mijn kinderen dat 'een player'. Een player is iemand die aan meerdere meisjes zijn interesse laat blijken en hen het gevoel geeft dat ze de enige zijn maar eigenlijk zijn ze in niemand oprecht geïnteresseerd. Alleen maar mogelijk omdat elk meisje denkt (hoopt eerder) dat ze de uitzondering op de regel vormt. Des te meer als ze eigenlijk juist wel tot de regel behoort.
Vrouwen tussen 35 en 40 jaar zijn een ietwat kwetsbare groep. Ze hebben man, kind, huis en werk tot het hunne gemaakt en men zou verwachten dat ze dan eindelijk tevreden zijn. Vreemd genoeg steekt de ontevredenheid dan pas de kop op. Immers, ze hadden een andere man, geen kind, ander huis en ander werk kunnen hebben maar het leven laat natuurlijk maar één leven toe en het is datgene dat ze hebben en niet datgene dat ze hadden kunnen hebben. De potentialiteit is geen potentialiteit meer maar niet-gerealiseerdheid.
Hetzelfde geldt natuurlijk voor mannen. Een tiental jaar later tenminste.
Er is een grote gelijkenis tussen natuur en mens. Het onweer na een hitte is parallel aan het gevoel na een passioneel moment. Het waait, het dondert maar de temperatuur blijft maar zwoel. Nee, hitte is niet zomaar weg te moffelen.
Herrinnert u zich dit liedje: 'Wat heb ik nou aan algebra, nu ik voor de keuze sta. Ik hou van jou maar ook van hem'. Ik kon dat toendertijd niet begrijpen. Ik dacht dat een liefdeskeuze toch éénduidiger zou zijn. Maar helaas niet. Blijkbaar zijn we in staat om van twee mensen tegelijk te houden. Het vormt altijd een probleem maar het probleem wordt dramatisch als dat vlak gebeurt voor een huwelijk.
Soms willen we uitbreken. Weg van alles wat gewoonte is, wat ons bindt, wat ons beperkt, wat ons klein houdt. Prima. Maar wel niet zo dat je niet terug kan keren naar de gewoonte, de binding, de beperking, de kleinheid. Een terrasje doen is een prima uitbreek.
