We kunnen uren discussiëren over wat een goede relatie is en welke elementen daar allemaal moeten in voorkomen. Dat is best interessant, juist omdat we niet noodzakelijk tot één eenduidige positieve definitie zullen komen. Maar ik geef jullie graag een negatieve definitie. Een relatie is niet goed wanneer men bang is voor de ander. Ik bedoel daarmee niet bang als je iets moet opbiechten waar je zelf in de fout bent gegaan maar gewoon bang, bang om te zeggen wat je denkt of voelt. M.a.w. bang om te zijn wie je simpelweg bent.
Vroeger waren ze mooi, blond en zo alleen. Nu zijn ze blijkbaar mooi, blond en depressief. Wat is er mis met onze jeugd? Ze mogen uitgaan, drinken, roken, vriendjes meenemen maar ze willen niets van dat alles omdat ze depressief zijn. Ze gaan aldus bij de ene of andere psycholoog in een verre stad die naar de lokale school belt om te verzekeren dat ze niet in staat zijn om examens af te leggen en kijgen desondanks van de school een A-attest. Ik vind dat allemaal nogal vreemd.
Zou het kunnen dat jongeren depressief zijn omdat ze juist géén grenzen meer opgelegd krijgen? Blijkbaar noch van ouders, school of hulpverleners. Grenzen zijn nochtans absoluut noodzakelijk. Omdat je pas in het aftasten van grenzen jezelf leert kennen.
Sms-seks bestaat. Weer iets dat ik weet wat ik ervoor niet wist. Ik kan mij, met wat moeite, wel iets voorstellen bij internet-seks maar per sms? Hoe doe je dat? Ik doe er uren over om één zinnetje te typen omdat ik niet weet op welke toets en hoeveel keer ik moet drukken om een bepaalde letter te krijgen. Laat staan dat ik een ietwat hitsige conversatie moet voeren.
Of juichen we de cross-over toe tussen de lichamelijke geest en het geestelijke lichaam? De eeuwenlange discussie tussen de grootste filosofen over de dualiteit lichaam-geest blijkt achterhaald te zijn! Hoera! Of het ons leven eenvoudiger maakt, is maar de vraag.
Er wordt blijkbaar wat afgekust op fuiven. Waarschijnlijk niet veel anders dan in vroegere tijden. Wat nieuw is, is dat dat het kussen niet zoveel zegt over het al dan niet 'aan' zijn. Kussen is m.a.w. vrijblijvend. Of er ook een relatie uit voortvloeit, is blijkbaar een heel andere kwestie. Betekent dat emancipatie om het één los te zien van het andere? Of is het een achteruitgang op relationeel vlak? Wat levert trouwens juist wat aan wie op? Wetende dat vanuit darwinistisch perspectief mannen baat hebben bij zoveel mogelijk vrouwen te bevruchten en vrouwen baat hebben bij een trouwe relatie om hun kroost groot te kunnen brengen.
Soms gaat alles vlot. Geen vuiltje aan de lucht. Jouw wereld lijkt bijzonder goed in elkaar te zitten. Wat is dat heerlijk. Terwijl je je deze goede dagen in minder goede dagen helemaal niet kan herinneren. Het lijkt dan alsof je al heel je leven ongelukkig bent. Wat zegt dat over de mens? Dat we makkelijk generaliseren. Eén bepaald moment vlotjes uitbreiden naar verleden en toekomst. Wij houden vast aan, veelal negatieve, momenten. Laat ons in tijden van voorspoed ook maar eens generaliseren.
Sommige mensen zijn echte doorzetters. Ondanks tegenwind, tegenspraak, tegendruk blijven ze doorgaan en hun weg en wil doordrukken. Ik vraag me dan steeds af of hun motivatie gebaseerd is op overtuiging of op eigenbelang. Waarschijnlijk beide, als en omdat ze samenvallen. Bij mij toch.
Een player. Vroeger noemden men ze een casanova, een don juan of nog iets anders. Tegenwoordig noemen mijn kinderen dat 'een player'. Een player is iemand die aan meerdere meisjes zijn interesse laat blijken en hen het gevoel geeft dat ze de enige zijn maar eigenlijk zijn ze in niemand oprecht geïnteresseerd. Alleen maar mogelijk omdat elk meisje denkt (hoopt eerder) dat ze de uitzondering op de regel vormt. Des te meer als ze eigenlijk juist wel tot de regel behoort.
Vrouwen tussen 35 en 40 jaar zijn een ietwat kwetsbare groep. Ze hebben man, kind, huis en werk tot het hunne gemaakt en men zou verwachten dat ze dan eindelijk tevreden zijn. Vreemd genoeg steekt de ontevredenheid dan pas de kop op. Immers, ze hadden een andere man, geen kind, ander huis en ander werk kunnen hebben maar het leven laat natuurlijk maar één leven toe en het is datgene dat ze hebben en niet datgene dat ze hadden kunnen hebben. De potentialiteit is geen potentialiteit meer maar niet-gerealiseerdheid.
Hetzelfde geldt natuurlijk voor mannen. Een tiental jaar later tenminste.
Er is een grote gelijkenis tussen natuur en mens. Het onweer na een hitte is parallel aan het gevoel na een passioneel moment. Het waait, het dondert maar de temperatuur blijft maar zwoel. Nee, hitte is niet zomaar weg te moffelen.
Herrinnert u zich dit liedje: 'Wat heb ik nou aan algebra, nu ik voor de keuze sta. Ik hou van jou maar ook van hem'. Ik kon dat toendertijd niet begrijpen. Ik dacht dat een liefdeskeuze toch éénduidiger zou zijn. Maar helaas niet. Blijkbaar zijn we in staat om van twee mensen tegelijk te houden. Het vormt altijd een probleem maar het probleem wordt dramatisch als dat vlak gebeurt voor een huwelijk.
Soms willen we uitbreken. Weg van alles wat gewoonte is, wat ons bindt, wat ons beperkt, wat ons klein houdt. Prima. Maar wel niet zo dat je niet terug kan keren naar de gewoonte, de binding, de beperking, de kleinheid. Een terrasje doen is een prima uitbreek.
Mensen die tegen iets niet 'nee' willen zeggen, gebruiken soms liever een smoes. Diegene die het zegt, weet dat het een smoes is, diegene die het hoort weet dat het een smoes is en ze weten beide dat de ander het weet dat het om een smoes gaat. En toch wordt het gesprek over de smoes ernstig gevoerd alsof het niet gaat om een smoes. Ik vind dat altijd zeer vreemd. Ik heb zeker het lef om de smoes aan te kaarten, zeker als de ander voor mij belangrijk is. Maar als dat niet zo is, dan laat ik de ander graag in zijn smoeswaarde.
Het is een eindje rijden maar de jaarlijkse open luchttentoonstelling van beeldhouwwerken van het Beukenhof in Kluisbergen maar het is toch altijd de moeite waard. Deze keer ging mijn voorkeur uit naar kunstenaar Michel Leclercq: sculpturen van verbrand hout gecombineerd met steen. Ik weet niet wat iets tot kunst maakt. Waarschijnlijk datgene dat ergens je ziel raakt.
Verjaardagsfeestjes van kennissen zijn altijd een gelegenheid om kennissen van kennissen te ontmoeten die ook jou kennissen zijn. Iedereen wat ouder, wat gezetter, wat vriendelijker. De tijd heeft ons geleerd om minder te oordelen en ieder zijn eigen leven zijn leven te laten. Immers, we weten dat anderen overkomt, ook ons kan overkomen en omgekeerd. Ons leven is niet alleen onze verdienste. Ons leven overkomt ons ook.
De vrouwen verrassen mij ten zeerste: blijkbaar hebben ze allen minnaars. Wie zijn die? Waar halen ze die vandaan? Hoe houden al die dubbele relaties stand? De tijd dat vooral de getrouwde mannen vreemd gingen, is voorbij. Tegenwoordig zijn het de getrouwde vrouwen die alle records slaan. Vooral diegene die grijze muizen zijn. Ze slagen er perfect in om ondertussen te werken, kinderen op te voeden en hun echtgenoot in de grootste onwetendheid te laten. Ik zou er haast bewondering voor hebben als het mij niet zo erg zou duizelen.
De pianiste van Michael Haneken is een film over een vrouw met twee gezichten: enerzijds een koele lerares, anderzijds een perverse fantaste. Een versie van de madonna én de hoer. Een normale vrouw schijnt niet zo te (mogen) zijn. Haar eigen hoofd niet meegerekend.
'Ziel om ziel' is, net zoals 'Oog om oog, tand om tand' een archaisch principe maar het kan wel een gevoel van (innerlijke emotionele) rechtvaardigheid met zich meebrengen wanneer elk ander kader daarvoor ontbreekt.
Evenwicht wordt soms in stand gehouden, niet omdat alle krachten in evenwicht zijn , integendeel zelfs, maar als een bestand tussen zeer onevenwichtige krachten. Ook goed, tenminste vanuit het besef dat elke broze zucht onmiddellijk chaos met zich meebrengt.
Misschien wordt een mens pas redelijk wanneer hij de volheid van de (zijn) onredelijkheid beseft. Misschien wordt een mens pas gevoelig wanneer hij de leegheid van de (zijn) ongevoeligheid beseft.
De parabel van de talenten. Sommige mensen liggen er wakker van, vooral tegen einde van hun professionele loopbaan. Hebben ze wel hun talenten optimaal gebruikt? Hadden ze niet méér kunnen zijn, méér kunnen bereiken? 'Plus est en vous', nietwaar? Ik heb daar geen antwoord op. Maar wel de vraag: Was het méér echt méér of gaat het slechts om een keuze die gemaakt is tussen meerdere gelijkwaardige alternatieven waarbij het méér van het niet gekozen alternatief slechts het groene gras is aan de andere kant van de heuvel?
