 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 28-05-2008 |
 Grote schoonmaak |
Hout vasthouden, denk ik, terwijl ik uit gewoonte mezelf een tik voor het hoofd geef. Hout vasthouden, het gaat nog steeds goed met me. Meer nog, ik voel me sterker dan ooit, en geniet weer volop van de dagdagelijkse dingen.
Ik heb grote schoonmaak gehouden in m'n leven. Alle narigheid verbannen naar de afvalcontainer, hopend dat het daar voor eeuwig zal blijven.
En ik lijk er in te slagen, kan ik, met enige fierheid, melden.
Grote schoonmaak. Zo ook op mijn blog, zoals je al dan niet reeds gemerkt hebt. Alle berichten die me aan bepaalde zaken herinnerden zijn genadeloos verwijderd. Alle berichten waarin G. voorkomt. Waarom mezelf confronteren met een uitgemaakte zaak ? Mijn kinderen zijn de hoofdzaak. Punt andere lijn. Mijn vrijheid komt nog wel, ooit. Als ze het huis uit zijn. Dan pas kan ik écht met het leven beginnen...
De louter gevoelsmatige berichten liet ik bestaan, eenvoudigweg om mezelf er af en toe aan te herinneren waartegen ik vechten moet als het er op aan komt. Gelukkig heb ik tot op heden nog geen enkel moment de strijd moeten aangaan.
Ik ben terug ontzettend actief, en verstop me niet langer net iets te vaak achter het scherm van m'n laptop. Ik poets de auto in plaats van door de carwash te rijden, ik speel in de tuin met de kinderen, maak puzzels van foto's voor hen, train dagelijks ruim een uur met Hector, en heb weer ook voor de mooie dingen : de prachtige kleuren die de natuur me voorschotelt, bijvoorbeeld. De klimrozen, nu volop in bloei, waarbij je je steeds afvraagt of het nu witte of roze zijn, de donkerpaarse, stervormige bloemen van de climatis, de roze akelei, waarvan de bloemen een vijftal keuvelende duifjes lijken te zijn, het opvallende donkergeel van de zogenaamde "randjesbloemen", de uitrollende varens, en ga zo maar door.
28-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 30-05-2008 |
| Plannen, plannen, plannen |
Wat een fijne job heb ik toch ! Het fijne er aan is dat ik voor de eerste keer in m'n leven het gevoel heb dat ik er écht goed in ben. Tegelijk verloopt alles tot nog toe zonder stress. Ik weet natuurlijk wel dat er andere dagen zullen komen, maar ik kan niet meer zeggen dan dat het me goed afgaat.
Er zijn leuke zaken in het vooruitzicht; een aantal binnen- en buitenlandse beurzen onder andere. In de loop van juli vertrek ik een aantal dagen richting Stuttgart, en enkele maanden later volgt drie dagen Parijs, en een week Nurnberg. Wegens de hoge kostprijs van de reis kan ik dit jaar nog niet mee naar Hong Kong, maar volgend jaar ben ik er zeker bij. Een belevenis waar ik alvast naar uit kijk...
In ieder geval merk ik dat ik flink aan de beterhand ben doordat ik me terug overal kan begeven. Drukke plaatsen, die me eerder enorm angst aanjoegen, betreed ik zonder vrees. Het geroezemoes of lawaai waar ik vroeger soms knettergek van werd stoort me niet eens meer, meer nog, het valt me op momenten, wanneer ik in goed gezelschap ben, zelfs niet meer op. Ik lig zelfs niet erg meer wakker van de paar kilo's die ik in feite zou moeten afvallen. En, allerbelangrijkst, ik heb me terug voor de volle 100 % geëngageerd naar de verenigingen waar ik al enige jaren vrijwilliger bij ben, maar waar ik het laatste jaar niet erg veel aandacht aan besteed heb.
Omdat ik geen volledige maand verlof nemen kan tijdens augustus, is de mogelijkheid om opnieuw een kind uit de regio Tsjernobyl op te vangen gedurende een maand uitgesloten. Misschien lukt het me vanaf volgend jaar wel weer. Ik ben alweer volop bezig met het aanschrijven van scholen en bedrijven, in naam van de andere vereniging waar ik vrijwilliger ben, een NGO die weeshuizen in Roemenië, Moldavië, en sinds kort ook Bulgarije voorziet van materialen: kleding, speelgoed, bedden, matrassen, wasmachines, ... je kan het zo gek niet bedenken. Een aantal jaren geleden hadden we een actie op touw gezet waarbij we scholen bezochten met een bespreking over de toestand in Moldavië, aan de hand van een beklijvende powerpoint presentatie. Hierna lieten we de kinderen dozen beplakken en beschilderen, waarna ze die konden vullen met kleine geschenkjes voor kinderen die nooit eerder in hun leven een cadeautje hadden gekregen. Aan de hand van lijsten per weeshuis met het aantal kinderen, hun leeftijd en geslacht, lieten we de dozen vertrekken, eventueel aangevuld met spulletjes uit ons magazijn. Na enkele weken volgde een nabespreking met de kinderen hier in België, waarbij ze foto's te zien kregen van het transport van hun dozen - van vertrek tot aankomst - en, belangrijker, foto's van de kinderen die de geschenken kregen. "Hey kijk, dat kindje daar heeft mijn doos gekregen !" of "Dat kindje heeft de tekening die ik gemaakt heb vast !" Kinderen die gelukkig zijn doordat ze andere kinderen gelukkig gemaakt hebben, het is een uitzonderlijk, fijn gevoel, dat veel meer gestimuleerd zou moeten worden.
Ondertussen vertrekt elke twee weken een volle opligger met materialen richting Moldavië, Roemenië of Bulgarije. Ik heb m'n baas kunnen overtuigen om binnenkort de stockruimte eens grondig op te ruimen. Tientallen dozen met produkten die niet meer in ons gamma zitten of waarvan we geen licentie meer hebben, en die vroeger de container op gingen zullen nu mogen worden opgehaald door onze vereniging. Zodra ik een aantal andere mensen uit de business ken, zal ik ook hen hiervoor aanspreken. Ik kan m'n talent om mensen iets te doen kopen net zo goed gebruiken om mensen iets te doen weggeven, denk ik dan. Tientallen mails zijn ondertussen de deur uit... En zodra de mogelijkheid zich voordoet reis ik met de vrachtwagen een keertje mee, om te helpen bij de verdeling, en ondertussen de schrijnende toestanden aldaar op beeld vast te leggen, zodat ik dit als overtuigingsmateriaal gebruiken kan...
Hey... ik plan terug dingen... ik heb alle narigheden achter me gelaten en geniet weer. Ik geniet weer van mijn kinderen, mijn huis en mijn prachtige tuin. Ik geniet weer van muziek zonder me erdoor te laten meeslepen. Ik geniet weer van de alledaagse dingen, het geluk in de kleine dingen. Ik geniet van mijn werk, ik geniet van mijn vrienden en familie. Ik geniet van de korte lunchpauze en het heerlijke gesprek met een persoon die me na aan het hart licht. Ik geniet weer... Ik geniet weer van het leven. Ik heb terug een toekomst...
30-05-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 06-06-2008 |
| Een aantal personen |
Eindelijk lijk ik de zin van het leven te beginnen begrijpen.... Dankzij een aantal personen... Naast mijn échte bestaan hou ik er een aantal personen op na die me erg na aan het hart liggen.
Er is R., mijn romanist. Hij reikte me m'n huidige job aan, en ik zal 'm er altijd dankbaar voor blijven. Maar dat is niet de reden waarom ik graag in z'n bijzijn vertoef. Hij lijkt me te begrijpen, zonder dat er woorden aan te pas moeten komen. Zijn enorme welbespraaktheid en zin voor humor maken me stiekem jaloers. Hij zegt vaak dingen waarover ik achteraf nog kan zitten greinzen. Vast een raar zicht, zo in m'n eentje in m'n wagen, maar dat kan me geen moer schelen. Hij lijkt me in stilte een antwoord te geven op vragen waarmee ik zit, hij doet mij antwoorden op die vragen. Sinds m'n nieuwe job zie ik hem wekelijks, en ik kijk uit naar de volgende ontmoeting zodra ik van 'm weg rijdt, want hij brengt me tot rust. Mijn romanist en ik, wij zitten op één golflengte...
Dan is er M., een ex-collega van me. Even leek het helemaal fout te zullen lopen tussen ons, en volgde het ene misverstand het andere op. Maar één en ander werd uitgeklaard en sindsdien is hij echt terug m'n maatje. We bellen vaak, en ik hou van onze gesprekken. Hij heeft het niet makkelijk, en ik had totaal geen oog daarvoor toen ikzelf zo ontzettend in gevecht was met mezelf... Achteraf stuurde hij me een mailtje, ik weet niet meer juist hoe hij het fraseerde, maar ook al schrok ik er even van, het schudde me wakker, want ik wist dat hij gelijk had. Iets over dat je in donkere periodes mensen energie ontneemt. Hij was ook die persoon die me wist te overtuigen dat ik het zelf in handen had. Hij was er voor me, toen, en ik maakte het hem niet eenvoudig. Hij wou helpen maar ik sloot me volledig van 'm af, en duwde hem weg, om hem dat meteen daarna te verwijten. Hij staat voor een moeilijke periode, en ik weet dat ik ondertussen sterk genoeg ben om hem te steunen in moeilijke dagen. Ik haalde hem uit z'n winterslaap, zei hij, wel dan is het nu ook aan mij hem te loodsen indien nodig. Hij veroverde een speciaal plekje in m'n hart en dat zal nooit meer veranderen.
T. Nooit gedacht dat ik een hartsvriendin zou hebben, maar dat is ze wel. Soms horen of zien we elkaar weken niet. Soms zien we elkaar dagelijks. Ik merk dat ik me meer en meer naar haar toe openstel. Ik vertel haar dingen die ik nooit eerder aan iemand zo dichtbij vertelde. Dingen die ik niet van plan was te vertellen, die ik wijselijk voor mezelf wilde houden, floep ik er na vijf minuten uit. Ze is een prachtpersoon. Héél complex. Praat als de beste, en toch zo onzeker als maar zijn kan. Misschien bindt op een zekere manier onze onzekerheid ons. We kunnen het uitgieren, hoeven op concerten nauwelijks iets te zeggen, een blik volstaat om te weten wat de andere bedoelt. Misschien moet ik haar dat ooit maar eens duidelijk maken, hoezeer ik haar apprecieer.
Laat het maar zo verdergaan. Alles gaat goed zoals het nu gaat. Niks meer, niks minder. En mijn dromen... dat komt misschien ooit nog wel...
06-06-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 08-06-2008 |
| 82 berichten |
|
Tweeëntachtig berichten, vol pijn en verdriet. Een leven vol dwaasheden....
Tweeëntachtig berichten, voorgoed gewist. Géén leven vol dwaasheden meer.
Mijn leven is géén leven vol dwaasheden. Mijn leven is erg menselijk. Ik heb eindelijk vrede met mezelf gevonden. Jarenlang heb ik gevochten, tegen vanalles en nog wat, en vooral tegen mezelf. En dan plots begon ik de dingen door een ander daglicht te zien. Ik begon te geloven dat ik het zelf in handen had. Zullen er nog moeilijke momenten komen ? Vast wel, maar met de aanpak die ik nu hanteer lukt het me wel.
Dit is het allerlaatste bericht dat ik post op dit blog. En ooit verwijder ik het ding wel eens. Geen pijn meer, geen verdriet meer.
Ik ben beginnen inzien dat ik inderdaad anders ben, maar dat anders zijn daarom niet slechter is. Ik schreef, in één van mijn eerste berichten die ik ooit postte dat ik leefde onder de dode hoofden. Dat leven heb ik achter me gelaten. Ik kan de realiteit aan, ik kan terug meedraaien in de maatschappij, ik leef terug, ik geniet.
Mijn kinderen, mijn ouders en familie, mijn vrienden. Ik hou van hen, ontzettend veel. Ik prijs me ontzettend gelukkig in het veilige nest waarin ik me bevind.
Ik heb afgerekend met de demonen in mijn leven en vind genot en geluk in de kleine dingen.
Het gaat me goed, en ik verstop me niet langer meer achter eindeloze berichten, ik verstop me niet langer meer achter mijn pctje. Ik ben terug de échte wereld ingestapt...
Dag blog, dag leven vol dwaasheden, wens me geluk...
08-06-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 04-07-2008 |
| Hier zijn we weer... |
|
Met enig schaamrood herlees ik m'n laatste bericht, waarin ik vrolijkheid veinsde, of misschien wel even beleefde, en afscheid nam van een donkere periode en bijgevolg m'n blog achter me liet.
Veinsde ik de vrolijkheid ? Vast niet. Toegegeven, het ging me goed, wonderlijk goed eigenlijk. Misschien wel mateloos goed.
Ging. Verleden tijd.
Als het me goed gaat, word ik minder alert voor het negatieve dat me achtervolgt. Ik vergeet dat het me achtervolgt op die momenten, en dan plots haalt het me in, en geeft met me een mokerslag op mijn achterhoofd als een donderslag bij heldere hemel. De mokerslag licht ik in één der volgende berichten wel toe.
Mijn blog dus. Ik kreeg het niet over m'n hart de 82 berichten te deleten toen ik besloot mijn blog stop te zetten. Dus bergde ik ze veilig in backup op in een verborgen folder op mijn pc. En hier zijn ze dus alweer, nou ja, een selectie ervan. Hetgeen er momenteel nog toe doet, in feite, dus is er in het hele zootje flink gegrasduint. Dingen die achter me liggen bijvoorbeeld. De essentie staat er nog.
Toch ga ik het deze keer wat anders aanpakken. Ik ga mezelf niet meer toelaten te verdrinken in donkere teksten, geschreven in dronken buien van negativiteit. Die buien laat ik trouwens niet meer toe in mijn leven. Wat zal ik er dan wel in laten verschijnen ? Gedichten en songteksten die me na aan het hart liggen, al dan niet vergezeld van de youtube link van de betreffende treurmars. Natuurlijk zal ik het niet kunnen laten mijn gevoelens neer te pennen, dingen van me af te schrijven. Maar ik zal het ook niet meer laten de absurditeiten die af en toe in mijn hoofd ontspruiten en waarmee ik in het verleden al enkele vrienden mee lastig viel, hier op te nemen.
Mijn blog wordt dus een allegaartje... want ach, dat is mijn leven ook...
04-07-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 05-07-2008 |
| Een Toontje... |
Sterven doe je niet ineens,
maar af en toe een beetje.
En alle beetjes die je stierf,
't is vreemd, maar die vergeet je.
Het is je dikwijls zelfs ontgaan,
je zegt ik ben wat moe.
Maar op 'n keer dan ben je aan
je laatste beetje toe.
05-07-2008, 00:10 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| to be by your side... |
|
http://www.youtube.com/watch?v=Ny4izkgnX_k
Across the oceans Across the seas,
Over forests of blackened trees.
Through valleys so still we dare not breathe,
To be by your side.
Over the shifting desert plains,
Across mountains all in flames.
Through howling winds and driving rains,
To be by your side.
Every mile and every year
for every one a little tear.
I cannot explain this, Dear,
I will not even try.
Into the night as the stars collide,
Across the borders that divide
forests of stone standing petrified,
To be by your side.
Every mile and every year,
For every one a single tear.
I cannot explain this, Dear,
I will not even try.
For I know one thing,
Love comes on a wing.
For tonight I will be by your side.
But tomorrow I will fly.
From the deepest ocean To the highest peak,
Through the frontiers of your sleep.
Into the valley where we dare not speak,
To be by your side.
Across the endless wilderness
where all the beasts bow down their heads.
Darling I will never rest
till I am by your side.
Every mile and every year,
Time and Distance disappear
I cannot explain this. Dear
No, I will not even try.
And I know just one thing,
Love comes on a wing
and tonight I will be by your side.
But tomorrow I will fly away,
Love rises with the day
and tonight I may be by your side.
But tomorrow I will fly,
Tomorrow I will fly,
Tomorrow I will fly.
05-07-2008, 00:18 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Morning Theft |
http://www.youtube.com/watch?v=MtAUj0_xxYw&feature=related
Time takes care of the wound, so I can believe.
You had so much to give, you thought I couldn't see.
Gifts for boot heels to crush, promises deceived
I had to send it away to bring us back again.
Your eyes and body brighten silent waters, deep.
Your precious daughter in the other room, asleep.
A kiss "Goodnight" from every stranger that I meet.
I had to send it away to bring us back again.
Morning theft, and pretender left, ungrateful.
True Self is what brought you here, to me.
A place where we can accept this love.
Friendship battered down by useless history,
Unexamined failure.
What am I still to you?
Some thief who stole from you?
Or some fool drama queen whose chances were few?
Love brings us to who we need,
a place where we can save
A heart that beats as both siphon and reservoir.
You're a woman, I'm a calf.
You're a window, I'm a knife.
We come together making chance into starlight.
Meet me tomorrow night, or any day you want.
I have no right to wonder just how, or when.
And though the meaning fits, there's no relief in this.
I miss my beautiful friend.
I had to send it away to bring her back again.
05-07-2008, 23:25 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 06-07-2008 |
| Vergeet me |
|
Blij boos bang verdrietig. Ik heb ze wel al eerder vermeld. Elk gevoel is gelinkt aan een bepaald soort muziek. Mensen die dat eenmaal weten zouden er veel uit kunnen opmaken. Met dat in het achterhoofd hoeven ze enkel nog te vragen welke plaat ik beluister om te weten hoe ik me voel. Ik heb zelfs een aantal "ultieme" gevoelsplaten.
Sidney O'Connor's "troy", bijvoorbeeld. Mijn ultieme "boze" plaat. Als ik die aan het beluisteren ben, blijf je maar beter uit de buurt want dan ben ik in geen al te beste stemming. Maar ik moet nuanceren dat het een boosheid betreft uit verdriet in dat geval. Een boosheid omdat ik pijn werd gedaan.
Red Right Hand, van Nick Cave staat met stip op nummer één in het lijstje van blije plaatjes. Vreemd genoeg zal je me in blije buien ook vaak horen luisteren naar "killing in the name" van Rage against the Machine, terwijl velen vast dit als een boze plaat horen. "Fuck you, I won't do what you tell me !" maakt de blije, sterke, rebelse K. in me wakker.
Vreemd genoeg heb ik niet echt een angst-liedje. Het klinkt misschien opschepperig, maar ik denk dat ik voor maar weinig dingen écht bang ben. Ok, ik ben bang voor kippen, en vaak ook voor het donker. Maar verder ben ik een echte lefgozer. Vroeger maakte "Diane" (Therapy) me wel eens ongemakkelijk, maar mijn angst voor de dood heb ik al lang laten varen. Als je éénmaal die angst achter je laat, dan kom je uiteindelijk op een punt dat je beseft dat je nagenoeg nergens meer bang voor hoeft te zijn. Angst heeft vrijwel altijd met de angst om te sterven te maken. Maar, om het lijstje volledig te hebben, moet ik natuurlijk ook een angst-plaat hebben. Laat ik het dan maar op het hele oeuvre van Laura Lynn houden : het jaagt me enorm angst aan dat mensen hiervan kunnen genieten ! 
Over mijn ultieme verdriet plaat hoef ik zelfs niet na te denken. Als ik ze aan iemand doorstuur, dan weet die persoon dat het niet goed met me gaat. En als ik me niet goed voel, speel ik dan ook het liedje opnieuw en opnieuw en opnieuw. Alleen, ik hoor de plaat anders. Jeff Buckley's "Forget her" hoor ik als het ware als een "Forget me". Vergeet me, want ik breng louter hartzeer.
http://www.youtube.com/watch?v=noQH6lyu0sA
while this town is busy sleeping
all the noise has died away
i walk the streets to stop my weeping
cause she'll never change her ways
don't fool yourself
she was heartache from the moment that you met her
my heart feels so still
as i try to find the will to forget her somehow
oh i think i've forgotten her now
her love is a rose pale and dying
dropping her petals and man I known
all full of wine the world before her
was sober with no place to go
don't fool yourself
she was heartache from the moment that you met her
my heart is frozen still
cause i try to find the will to forget her somehow
she's somewhere out there now
oh my tears are falling down as i try to forget
her love was a joke from the day that we met
all of the words all of the men
all of my pain when i think back to when
remember her hair as it shone in the sun
the smell of the bed when i knew what she'd done
tell yourself over and over you wont ever need her again
But don't fool yourself
she was heartache from the moment that you met her
oh my heart is frozen still
as i try to find the will to forget her somehow
she's out there somewhere now
oh she was heartache from the day that i first met her
my heart is frozen still
as i try to find the will to forget you somehow
cause i know you're somewhere out there right now
06-07-2008, 01:06 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| miss you |
Dit is en blijft één van mijn favoriete nummers. Het brengt weemoed en verlangen in me teweeg, zonder al te zwaar te gaan wegen. Verlangen naar iets onbestaands, vast, want dit prachtlied heb ik nooit aan een persoon gelinkt. Misschien vond ik het daar te mooi voor. Elke keer weer doet deze prachtversie me kippevel krijgen, en word ik er helemaal stil van...
http://www.youtube.com/watch?v=U4kwVmA073Y
Still in my heart after all these years
Separated by time, now by distance
I couldn't allow myself to feel
The loss that I feel right now
As I put this song down
You're far away and happy I know
It's a little bit late... twenty years or so
It's a little bit cold for all those concerned
But I'd sell my soul and your souls for a song
So I'll pour my heart out
I miss you
I miss you
I miss you
And I wanted you to know
I miss you
I miss you
I miss you
I'm sorry but I do
I want to thank you for the good years
And apologize for the rough ones
You must be laughing yourself sick
Up there and I know
But I wanted to write you one before I quit
And this one's it
I miss you
I miss you
And I wanted you to know
I miss you
I miss you
I miss you
And I still love you so.
And I
And I
Still love you so
And I
I wanted you to know
And I
Still love you so ... so
And I wanted you know
I wanted you to know
I wanted you to know
That I
That I
Still love you so ... so
I wanted you to know
I wanted you to know
I wanted you to know
That I still love you so
That I still love you so
06-07-2008, 23:33 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 07-07-2008 |
| De feitelijke reden |
|
De feitelijke reden van het heropstarten van mijn blog, dus. Of beter, de mokerslag waarvan ik sprak enkele berichten geleden.
Een idioot griepje een aantal weken geleden leidde tot een keelontsteking waar ik maar niet vanaf leek te geraken, en een vreemd soort vermoeidheid. M'n arm deed ook wat raar, dus besloot ik mijn huisdokter te vereren met een bezoekje. De keelontsteking bleek van de hardnekkige, volhoudende soort die je blijkbaar enkel met penicilline verjagen kan. Niets erg dus. De arm bleken ontstoken spieren ter hoogte van m'n schouderblad te zijn. Niets ergs dus. En dan gebeurt er plots iets waardoor je van "niets ergs" in luttele seconden overgaat naar "laten we ons even heel erg zorgen maken". Mijn huisarts wou exact weten welke spieren gevoelig waren, en tijdens die zoektocht vond hij een knobbeltje onder m'n oksel, en drie in mijn borst. Twee minuten later zit je daar dan, een beetje verdoofd en verweesd te luisteren naar wat je te doen staat. Mammografie, RX, echo, en liever gisteren dan vandaag.
Thuisgekomen vertelde ik het m'n man. Hij probeerde erg positief te blijven, "het is vast niks", maar zijn ogen verraadden de schrik die hem om de oren sloeg. "Jij gaat nergens heen hoor, dat gaat niet, de kinderen en ik kunnen niet zonder je." Ik vroeg 'm het niemand anders te vertellen, alvast tot ik iets meer weten zal. De dag erna, op bezoek bij m'n moeder, die ik net had opgehaald van het ziekenhuis, nam hij me even apart. Mijn moeder had me op haar typische manier zitten gade te slaan. Ze vond dat ik er moe en bleek uit zag, en vroeg verschillende keren wat er scheelde met me. Ik antwoordde verschillende keren dat het vast aan die keelontsteking lag, maar ik merkte aan haar reactie dat ze de waarheid van mijn antwoord betwijfelde. "Zou jij als moeder niet willen dat je dochters je zoiets zouden komen vertellen ? Je moet het haar zeggen."
Hij had gelijk. Als een onbeduidende tussendoortje gooide ik het gegeven de ring in. "O ja, ik moet dinsdag onderzoeken laten uitvoeren aan m'n borst, want de huisarts heeft er wat knobbeltjes in gevonden."
Ik bekijk het hele gegeven erg nuchter, met een bijna wetenschappelijke visie. Het is een dubbeltje op zijn kant. Er zit daar iets, en ofwel hoort het daar thuis, ofwel niet.
Ofwel zijn het klieren. Alsof ik al niet genoeg klieren ken. Als je dagdagelijks beroepshalve enkele uren in je auto spendeert, dan kom je er wel een aantal tegen. De meesten rijden trouwens in een BMW, maar dit geheel terzijde.
Ofwel is het iets anders. En zelfs dan zijn er nog verschillende mogelijkheden. Goed- of kwaadaardig, uitgezaaid of niet. Het is afwachten geblazen.
Schrik heb ik niet echt. Ik heb al eerder vermeld dat ik geen schrik heb om te sterven. Lichamelijk kwalen doen me niet veel. Trouwens, heden ten dage sterf je al niet te gauw van kanker. Waar ik wel bezorgd om ben is hoe het een plaats zal geven in mijn leven als het toch negatief uitdraait. Hoe combineer ik het gegeven met mijn job en mijn huishouden ? Hoe zullen de mensen die me dierbaar zijn reageren ? Ik pieker me er suf over. Niet zozeer over mezelf. Wat er me ook zal gebeuren zal, ik sla mezelf er wel doorheen. Ik herrijs wel, je zou bijna gaan denken dat ik een ware feniks ben, maar ach, zelfs een eenvoudige huismus heeft het soms zwaar te verduren. Laat ik het dus maar op een mus houden.
Ik maak me zorgen over hoe ik alles moet inpassen en inplannen. Stel dat bestraling of chemo toch nodig zou zijn, op welke dag doe ik dat dan het beste om zo weinig mogelijk verzuim te moeten geven op mijn werk, en tegelijk niet het hele weekend aan diggelen te helpen wat dan weer ten koste van mijn gezin zou zijn. Het zijn vooral die dingen waar ik me zorgen over maak.
Ik voel wel behoorlijk wat ergernis jegens de reacties van mijn omgeving, althans van het merendeel van hen. Iedereen lijkt het te banaliseren, en vrijwel niemand is gewoon realistisch tegen me. Denken ze misschien dat ik ietwat achterlijk ben, of dat ik de realiteit niet aankan ? Als ik iemand, nagenoeg eender wie, op de hoogte breng van wat er gaande is, krijg ik meteen alle verhalen te horen van mensen die hetzelfde doormaakten, met de nuance dat het enkel die verhalen zijn met een goede afloop. "Oh, het is vast niets." of "Maak je maar geen zorgen."
Die reactie is vast wel goed bedoeld, maar maakt me enigszins nijdig. Lijkt er dan niemand behalve ikzelf de realiteit aan te kunnen ? Want uiteindelijk, als ik alleen maar het positieve hoor, zal in geval van het negatieve me dat eens te meer om de oren slaan.
Ongemakkelijke stiltes, of licht terechtwijzen voor dingen die ik voorheen ook al deed, zoals muziek luisteren. Het valt me zwaar, dat geef ik grif toe. Terwijl ik al zolang ik leef afstand voel tussen de massa en ik, lijk ik nu ook afstand te voelen tussen degenen die me na aan het hart liggen en ik. Wees gewoon eerlijk tegen me, ik kan het best aan. Stel dat het positief uitdraait, dan zeggen ze geheid : "zie je wel, ik heb het je nog gezegd hé.", wat naar mij toe als een vingerwijzen zal aankomen.
Het kan alle richtingen uitgaan. Het is afwachten. Morgen voormiddag de onderzoeken, morgen avond de resultaten. Nog één dagje kan er wel bij. Met dank aan Jeff Buckley, die me vandaag doorheen mijn dag loodste...
07-07-2008, 22:09 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| De aanhouder wint |
Ik leerde L. kennen rond de jaarwisseling. We werden vrienden, maar al gauw werd onze vriendschap verstoord door het feit dat zijn gevoelens dieper gingen dat de mijne. Hij legde zich neer bij het feit dat ik niet meer te bieden had dan vriendschap, maar al gauw bleek dat dit moeilijker was dan we dachten. Het ene misverstand volgde het andere op, en we belandden in een situatie dat de ene enorme ruzie de andere opvolgde.
Vriendschap leek maar niet te lukken, en ik besloot de knoop door te hakken. Ik wiste hem volledig uit mijn leven en zorgde ervoor dat hij me niet kon contacteren. Dat was dat, dacht ik.
Dacht ik, dus. Want hij bleef volharden. Hij vond altijd wel een manier om me te contacteren, ofwel lokte hij me simpelweg uit mijn tent.
Onze laatste ruzie was er één van jewelste, vol ongehoorde verwijten. Een hele tijd hebben we elkaar gemeden, de geslagen wonden waren te diep en het duurde lang eer ze herstelden, zowel bij hem als bij mij. Maar hij contacteerde me weer, en we probeerden de ragfijne draad tot vriendschap weer op te nemen, na een heleboel afspraken. Want we hadden beiden behoorlijk wat fouten gemaakt, en we wilden niet meer in herhaling vallen. De eerste contacten verliepen wat stroef, toegegeven. Maar ondertussen kennen we elkaar heel wat beter, en appreciëren we elkaar voor wat we zijn. Vrienden. De gemaakte afspraken zijn vergeten en zijn verliefdheid is over. De laatste oorlog die we voerden, lijkt ondertussen een eeuwigheid geleden.
Af en toe verbaast hij me, en doet of zegt hij iets wat ik totaal niet zou verwachten van hem. Toen ik hem mijn onrustbarende nieuws vertelde bijvoorbeeld. Hij was één van de enige die oprecht en eerlijk reageerde, en dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht van 'm.
Vandaag, tussen twee klanten in, ging ik lunchen met hem en zijn driejarig dochtertje. Alles verliep heel ontspannen, en dat kon ik écht gebruiken. Ik hoefde niet te veel te zeggen opdat hij me begrijpen zou. En ondanks het feit dat we elkaar nauwelijks zien, vond hij het toch niet erg dat dit groot kind het merendeel van de tijd met zijn dochtertje aan het spelen was. Gewoon, omdat hij aanvoelde dat de dag me niet goed afging, en dat ik het moeilijk zou hebben om over koetjes en kalfjes te moeten praten. Hij sneed even het onderwerp aan, kort, of net lang genoeg.
Toen ik in mijn wagen zat, vertrekkensklaar, zei hij nog vlug door het raampje : "Het gaat niet zo goed met je hé." Ik vroeg hem waarom hij dat dacht, en hij antwoordde eenvoudigweg : "Omdat je cd van Jeff Buckley opstaat." Hij beoordeelde of veroordeelde me niet, hij liet het me toe en toonde er zelfs begrip voor. Op gebied van muziek zijn we dan ook twee handen op één buik, hij en ik.
Wegrijdend uit Oostende besefte ik dat ik 'm dankbaar ben dat hij is blijven volhouden, blijven volharden om zijn verliefdheid om te buigen tot vriendschap. Ik ben blij dat hij erin geslaagd is, want ik heb er een erg goede vriend aan.
07-07-2008, 22:42 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Wat pijnstillers met mijn verstand doen... deel 1 |
Een tijdje geleden werd ik lastig gevallen door een zomergriepje... Dit is wat ik neerpende op een koortsachtige avond....
Gaan werken met een zomergriepje was blijkbaar toch niet zo'n goed idee...Het onding neemt momenteel z'n wraak met een koortsaanval van zo'n 40°... ik wou dat ik het over de weersvooruitzichten had, maar helaas. Hier zit ik dan, rillend en gewikkeld in mijn winteroutfit : een dikke roze "ik figureerde in the return of the jedi" flanellen pyama, in schril contast met het niemendalletje van eerder deze week, een warm dekentje van winnie de Pooh om me heen, en niet te vergeten natuurlijk mijn heerlijk roze bedsokken waarmee m'n voeten wel berepootjes lijken. Een hele reeks medicatie die me "prepareert" voor de werkdag van morgen... Tom Boonen is er niks vergeleken mee.
De enige reden dat ik me vandaag staande hield blijkt nu de zware pijnstiller die de dokter me voorschreef, mét cafeine, om mezelf wakker te houden, aangezien ik van de minste perdolan, aspro bruis of dafalgan als een blok in slaap val... Rohypnol of hoe heet dat goedje heb je bij mij niet eens nodig.
Of misschien is het zomergriepje een beetje in de war... niet onwaarschijnlijk met dit weer. Momenteel gooien ze het hier als het ware met bakken uit de hemel. De hevigheid ervan overtuigt me dat het vast voor eeuwig en altijd zal blijven regenen. Ik ben er nog niet uit of ik een ark bouwen zal, of zal ik het rode kruis vragen voedselpakketten te droppen in m'n tuin in afwachting van de opkomende vloed ? Als je niet meer van me hoort weet je dat ik gestrand ben. En als Bob Geldoff een benefiet concert voor me organiseert, laat dan alsjeblief U2 geen cover versie brengen van "Here come the rain again."
Normaal zou ik vandaag het gras afrijden. Terwijl ik er daarnet door het raam naar stond te kijken, was ik er bijna zeker van dat het ondertussen een paar centimeter groeide. Mijn zomergriepje en het regenweer spelen helaas onder één hoedje. Misschien is het hippie-gras en wil het echt wel lang zijn... als ik het dan kortwiek, zou ik mogelijk kunnen vervolgd worden voor genocide, of in dit geval grassocide ? Het probleem is natuurlijk dat de waslijn elke dag meer en meer verdwijnt in de jungle die zich eronder lijkt te ontwikkelen. Zelfs de hond wil er niet meer door, uit angst een aantal verdwaalde japanse soldaten die zich er in verstoppen, denkende dat de oorlog nog niet over is, tegen te komen.... De wind laat het gras heen en weer waaien, bijna lijkt het me uit te lachen dat het de massamoord die ik vandaag plande heeft overleefd. Toen ik thuiskwam daarnet, was ik het nogthans wel van plan, bijna was ik er mee doorgegaan. Ik stond aan de rand van het woud van gras dat voorheen mijn tuin was, klaar me een weg richting grasmachine te banen, toen ik beweging hoorde in het gras. Toegegeven, dat jaagde me enigzins angst aan. Ik probeerde de hond aan te porren even ter verkenning te gaan, maar hij keek me aan met een blik van "fuck you, als jij denkt dat ik me dààr in m'n eentje in waag, vergeet het dan maar. Je hebt hier gewoon Jurassic Park laten terugkeren. Jij hebt geen grasmachine nodig, jij hebt een exorcist nodig." Hij draaide zich op, en wandelde z'n hok in. Maar ik ben vastberaden: ik ga m'n krachten opsparen en dit weekend terugvechten ! Het is uiteindelijk voor de tuin z'n eigen goed. Het oogt verschrikkelijk onnet, vreselijk gewoon. Hoe gaat die anders een andere tuin kunnen leren kennen, trouwen en baby-tuintjes krijgen ? In deze staat alvast niet ! May the force be with me...
Ok, die koorts doet me klaarblijkelijk écht wel ijlen... ik duik lekker de zetel op, onder m'n dekentje, met verstand op nul om tv te kunnen kijken.... alhoewel... die "verstand op nul" lijkt al eerder gestart te zijn...
07-07-2008, 23:34 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Wat pijnstillers met mijn verstand doen... deel 2 |
Ik heb zo'n vermoeden dat de hond aan het puberen is. Ik ben er bijna zeker van dat wanneer ik uit werken ben, hij zijn vrienden uitnodigt bij ons thuis. Z'n vrienden zijn niet meteen van het soort waar je je hond graag in gezelschap mee ziet... Het is een ware bende stratiers en ze brengen hem op het verkeerde pad.
Ik begin het gevoel te krijgen dat hij mij bezit in plaats van ik hem... We hebben de laatste tijd enorme discussies, we zijn als kat en hond. Als ik muziek aanzet, je kent m'n voorkeur, dan gooit hij er zijn favoriete rappers tussen... dog eat dog, snoop dog en andere. Hij houdt ook biezonder veel van reggae wat me enigzins verontrust. Niet alleen omdat hij écht lastig wordt wanneer ik 'm borstelen wil (hij wil dreadlocks), maar vooral omdat zijn gsm rekening tegenwoordig fenomenale hoogten bereikt. Zijn gsm rinkelt zonder ophouden, en ik zou er niet van schrikken als hij of zijn vriendin drugs dealt. Zijn vriendin... nog zo iets, een poedel, en een échte teef, en natuurlijk loopt hij er als een hondje achteraan. Vorige week kwam hij op aandringen van haar thuis met enkele piercings én een tattoo.
Toen ik deze namiddag van m'n werk kwam, zo ziek als een hond, en de auto de oprit wou oprijden, stond zijn Lexus behoorlijk in de weg, en was ik genoodzaakt me op de markt te gaan parkeren. Ik maakte hotdogs voor de kinderen, en hij werd lastig. Later schold hij me de huid vol omdat ik naar een cd van Cat Power aan het luisteren was, hij sloeg grommend de deur achter zich dicht en ik hoorde hem wegrijden. Hij is nog steeds niet terug, en ik maak me zorgen. Hij komt vast weer erg laat thuis, en slaapt dan tot na de middag. En zoals je weet : je moet geen slapende honden wakker maken. Ik heb met hem er al over proberen praten, maar met onwillige honden is het kwaad hazen vangen.
Ik kruip in m'n bed, ik ben zo moe als een hond.
Nog een fijn afsluitertje... http://www.youtube.com/watch?v=SDFiCLNhM8k&feature=related
Jaja, I know, ik moet met die pijnstillers stoppen...
07-07-2008, 23:36 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 08-07-2008 |
| Ook zonder pijnstillers speel ik het klaar... |
Net niet halverwege de week, iets na negen uur s'avonds. Het begint te schemeren en een ietwat zachtrode gloed neemt het over van de grauwgrijze lucht van eerder die dag. Ze zijn vast weer een Ford Escort aan het opstoken in het nabije park. Eerlijk gezegd verveel ik me wat. Nou ja, "wat" is een understatement. Het betreft dat soort verveling waardoor mensen zich rebels willen gedragen. Het soort rebelsheid waarbij je iets idioots wil doen. Iets dat grenst aan het gevaarlijke. Een achterlijke man een spermabank binnensmokkelen, bijvoorbeeld.
Ik heb net mijn online bankieren achter de rug, en mijn rekening ziet er gelukkig en gezond uit. Dat was vroeger wel eens anders : dan durfde het wel eens gebeuren dat mijn rekening eruit zag als de binnenkant van het darmstelsel van een Taliban-strijder die in een zanderig straatje wordt nagejaagd door een Tomahawk kruisraket waarop in grote letters USA prijkt: leeg en met geen al te aangenaam kleurtje.
Dat even terzijde gelaten. Ik heb namelijk beslist dat ik rijk wil worden, en misschien zelfs ook beroemd. Maar niet van dat soort beroemdheid waardoor vijftienjarige met acné overladen pummeltjes zich in mijn achtertuin verschransen, voorzien van verrekijkers met nachtvisie ten einde door het raam van mijn slaapkamer te kunnen gluren. Neen, ik doel op dat soort beroemdheid dat een element van respect met zich meebrengt. Men zegt wel eens dat geld de wortel is van alle kwaad, wel mijn drietand staat al in de aanslag, geef me enkel nog tien minuten om de hoorns op mijn hoofd op te blinken en sta me toe de bokkenpoten en pijlstaart achterwege te laten. Het is namelijk behoorlijk lastig lopen op bokkenpoten en spreek me niet van de pijlstaart die zich overal tussen wurmt, vaak zelfs op zeer ongehoorde plaatsen.
De beslissing is dus gevallen. Ik word rijk en beroemd. Rest er me natuurlijk nog de vraag hoe. Hoe zorg ik ervoor dat Bill Gates in vergelijking met mij een watje lijkt ? Wat heb ik nodig om een emperium op te bouwen waarvan Richard Branson zou gaan blozen ? Na lang beraad en een behoorlijke deliberatie (toch ruim tien minuten) ben ik er toe gekomen dat ik een produkt op de markt moet brengen. Aangezien alles in de wereld al uitgevonden lijkt, rest me alleen nog hetgeen God me gegeven heeft. Ik start een éénmanszaak: een éénkoppig escorte agentschap. Ik verkoos in eerste instantie een "top of the bill" versie, maar aangezien ik er niet jonger op word, vrees ik dat ik genoodzaakt ben me te beperken tot de Aldi weekaanbieding versie.
Bij dezer gaat nu officieel het K's Escorte Agentschap van start. Ik heb een grondige onkostenraming en financieel plan gemaakt, en ook het motto en de prijslijst is reeds klaar.
Het motto dat ik hanteer is : "geen job die te klein is."
De prijslijst :
Vervoersonkosten : 0,10 euro per km. De prijs van de benzine zou deze kost ietwat kunnen opdrijven aangezien het nu goedkoper lijkt mijn wagen te vullen met kryptoniet in plaats van diesel
Gezelschap bij maaltijden : 5 euro per uur, met surplus in geval van maaltijd bij MacDonalds.
Klant vergezellen tot aan voordeur : vaste prijs van 3 euro. Indien echtgenote aan voordeur staat te wachten kan deze prijs vlug stijgen.
Accepteren van uitnodiging tot koffie bij klant thuis : 1 euro. Prijs onderhevig aan inflatie in geval van goedkoop koffiemerk.
Overnachten : vaste prijs van 15 euro per nacht, mits supplement kan roze flanellen pyama en bijhorende bedsokken voorzien worden.
Natuurlijk dient er ook sex voorzien te worden, dit komt in verschillende pakketten:
Het Bronzen pakket met 15 seconden voorspel gevolgd door korte interactie, met garantie binnen de tien minuten in slaap te zijn.
Het Zilveren pakket is ietwat verfijnder met een energieke twee uur durende beurt, inclusief gehijg en gekreun voor drie.
Het Gouden pakket is een meer luxueuzere beurt waarbij ik dingen doe die een hoer zouden doen blozen.
Het Platina pakket tot slot is enkel beschikbaar na reservatie. Hierbij kan een geit en een camera worden voorzien. Er kan een extra kost van 10 euro worden aangerekend bij al te bizarre verzoeken, en Rohypnol dient te worden voorzien zodat ik dit in mijn drankje kan doen ten einde me achteraf niets meer te herinneren.
De prijzen voor de diverse pakketten zijn op aanvraag verkrijgbaar.
En dan plots merk ik dat ik niet per sé een zware pijnstiller dien te nemen om onzin te beginnen uitkramen...
08-07-2008, 21:47 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 09-07-2008 |
| Het resultaat |
|
In schril contrast met mijn anders zo grote mond zat ik gisteren avond wel erg stilletjes in de wachtzaal van m'n huisarts. Het was iets voor acht uur toen ik er binnen wandelde, en ik had geluk : er zaten slechts twee mensen voor me. Ik ging zitten, en legde de enveloppe op de vrije stoel naast me. Een grote lichtbruine enveloppe, m'n verdict. M'n maag leek in een knoop te zitten. Ik haalde "De kleine prins" uit m'n handtas, en vroeg me af hoeveel keer ik het ondertussen zou gelezen hebben.
Eerder die dag, in de wachtzaal van het ziekenhuis had ik er ruim een uurlang in zitten lezen alvorens ik mijn naam hoorde afroepen en ik gedwee de verpleegster van dienst volgde. Ze loodste me een piepklein kamertje binnen, waar een imposante machine me stond op te wachten. Ik ontkleedde me en onderging wat ik moest ondergaan. Tien minuten later lag ik in een ander kamertje op een tafel. Een dokter met net iets te veel "ER-gehalte" wandelde binnen, en begon zijn onderzoek, z'n blik onafwendbaar aan het scherm gekluisterd. Hij gaf me een complimentje, misschien om me ietwat om m'n gemak te stellen, maar hij merkte al gauw dat het me eerder ongemakkelijk maakte. Ik en complimenten. Dus nuanceerde hij zijn opmerking door te stellen dat het een aangename afwisseling was, "want je moest eens weten wat me hier soms ligt op te wachten, en dan heb ik het nog niet eens over hygiëne, of het tekort eraan."
Ik counterde zijn opmerking. "Je hebt geluk dat we begin van de maand zijn, hoor, want ik was me maar één maal per maand, de eerste vrijdag van de maand eigenlijk. Al een geluk dat je me niet een aantal weken later hier aantrof."
Hij grinnikte, en ik verontschuldigde me. "Tja, zenuwen, hé."
"Dat is ook normaal," zei hij, "niemand ligt hier voor z'n plezier zichzelf te laten betasten door iemand die ze nooit eerder zagen. Het is vrijwel onmogelijk een gesprek aan te knopen."
"Die gel maakt nogthans veel goed hoor, en inderdaad, je kan hier moeilijk iemand aanspreken met 'kom je hier vaak?'."
Hij had op geen enkel moment weggekeken van het scherm, en deed traag en nauwkeurig zijn werk. Na een tijdje overhandigde hij me een handdoek. "Ziezo, wees maar niet te bezorgd. Op de echo is niks te zien, het is nu nog alleen de resultaten van de mammografie afwachten. Ik ben bijna geneigd het niet te zeggen, maar hopelijk kom ik je hier niet meer tegen."
"Neen, ze zijn ook wel erg traag in de bestellingen hier, ik heb me zo'n uur geleden een drankje besteld, maar ik denk dat ze me vergeten zijn."
Hij lachte, wenste me nog het allerbeste toe, en verdween. Ik kleedde me aan nadat ik de gel zorgvuldig had verwijderd, wandelde het ziekenhuis uit, stapte m'n wagen in en reed naar m'n werk.
"K., kom maar binnen." Ik keek op van mijn boekje en merkte dat mijn voorgangers ondertussen al hun grieven hadden kunnen meedelen. Ik stond op, nam de enveloppe en overhandigde deze zodra ik de spreekkamer was binnengestapt. Mijn huisarts opende hem, las de brief en bekeek grondig mijn binnenkant op de lichtkast. "Je kan op beide oren slapen. Je hebt blijkbaar last van klierzwellingen. Niks om je zorgen over te maken, ik schrijf je een zalfje voor om dit te verhelpen. Het is wel aanbevolen dat je vanaf nu elke zes maanden een mammografie en een echo laat nemen, want je bent wel een risicogeval met al die klieren."
Toen ik huiswaarts reed leek het alsof ik dan pas de impact van alles begon te merken. Ik voelde me schuldig dat ik een aantal mensen ongerust had gemaakt zonder reden, nog steeds trouwens. En ik besloot dat, als er me ooit nog iets dergelijks overkomen zou, ik het niet vertellen zal tot ik meer weet.
Je beseft pas hoe fijn het is te ademen als je neus verstopt zit....
09-07-2008, 23:01 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Functioneel naakt |
Functioneel naakt, één van de stand up comedy shows van Theo Maassen. Geniaal vind ik hem. Hij lacht met maatschappelijke problemen terwijl hij ondertussen spijkers met koppen slaat. Met z'n nieuwe show bezoekt hij naar gewoonte ook heel kort ons landje. Je mag er zeker van zijn dat ik er in februari of maart volgend jaar bij zal zijn, zij het in de Capitole in Gent, zij het in de stadsschouwburg van Antwerpen.
Een kort fragmentje...
http://www.youtube.com/watch?v=85ecAPjNAkI&feature=related
09-07-2008, 23:08 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 12-07-2008 |
| Gekke wereld |
Gary Jules beschrijft perfect hoe ik me voel ten opzichte van "de Anderen". Het clipje is zeker het bekijken waard... héél origineel...
http://www.youtube.com/watch?v=4N3N1MlvVc4
All around me are familiar faces
worn out places, worn out faces
Bright and early for the daily races
Going nowhere, going nowhere
Their tears are filling up their glasses
No expression, no expression
Hide my head I wanna drown my sorrow
No tomorrow, no tomorrow
And I find it kind of funny
I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had
I find it hard to tell you
I find it hard to take
When people run in circles
It's a very very, mad world, mad world
Children waiting for the day they feel good
Happy Birthday, Happy Birthday
And I feel the way that every child should
Sit and listen, sit and listen
Went to school and I was very nervous
No one knew me, no one knew me
Hello teacher tell me what's my lesson
Look right through me, look right through me
And I find it kind of funny
I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had
I find it hard to tell you
I find it hard to take
When people run in circles
It's a very very, mad world, mad world
Enlarging your world, mad world
12-07-2008, 22:20 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 14-07-2008 |
| Jean... |
Ik was een jaar of achttien toen ik stopte met paardrijden. Ook al was ik volgens sommigen één van de "beloften", ik had net m'n eerste "serieuze" relatie, en gezien m'n vriends carrière in de eerste klasse van het voetbal, bleef hij me maar aanmanen te stoppen met paardrijden. "Dat wereldje ligt me niet." Ik bezweek, blind van verliefdheid en idioot als geen ander, en stapte in een ander wereldje, dat mij dan weer niet lag. Toen na een aantal jaar onze relatie eindigde vond ik niet meer de energie het paardrijden terug op te starten. Mijn paard was ondertussen voor flink wat geld naar het buitenland verkocht, en ik had geen zin meer een jong paard helemaal van in den beginne terug op te leiden.
Jàren later, kreeg ik de microbe toch weer te pakken, en kocht ik mijn allereerste pony terug. M'n man's dochtertje leerde ik rijden, en niet veel later kocht ik samen met m'n zus een Ierse Tinker van drie jaar. Tara, noemden we haar, op z'n iers uitgesproken want het dier was opgegroeid op de Ierse heuvels, Guinness drinkend. Wilde paarden zijn het, maar met een ingoed karakter. Halfbloeden, om eerlijk te zijn, vrij klein, gevlekt, en met haar op hun poten, te vergelijken met dat bij boerenpaarden. Terwijl je maandenlang met een driejaar bezig moest zijn alvorens het te kunnen bestijgen, zadelde ik haar eenvoudigweg op, in afwachting wat ze doen zou. Ze keek even naar dat ding dat om haar buik spande, maar verzette geen poot. Een half uur later stapte ik rond met haar, me stevig aan het zadel vasthoudend in geval ze zou beginnen bokken. Maar niks daarvan. Héél even dacht ze eraan, maar ze schrok er zelf nog meer van dan ik, en dus hield ze dat gedoe maar voor bekeken. Na een training van ongeveer een maand, was ze al zo vergevorderd dat ik zonder probleem met haar de polders in kon trekken.... urenlang wandelend. Ik genoot ontzettend van het niet-competitief omgaan met paarden, hoefde me niet meer bezig te houden met juiste voeding voor die en die wedstrijd, met uitgestippelde trainingen en met paarden die onverwacht uit de hoek konden komen omdat ze zo getraind stonden, als een atleet een week voor de olympische spelen,als het ware ontploffensklaar.
Mijn schoonbroer begon helaas meer en meer m'n man voor "zijn kar te spannen". We betaalden maandelijks een afgesproken som, maar hij kwam altijd nog wel met een extra rekening. Hij mocht m'n pony gebruiken om z'n zoon te leren rijden, maar uiteindelijk kreeg onze dochter niet meer de kans te rijden. Want elke zondag was er wel een jumping, en de dag voordien was verplichte rust voor het beest. M'n man hielp met het afmaken van weiden, het inrichten van de zadelkamer, het zetten van een schuilhok, en terwijl de ene taak nog niet klaar was, stonden al drie andere dingen te wachten, want "hey, jullie stallen hier wel anderhalf paard hé." Discussie kon niet uitblijven, en dit resulteerde dat de pony weg moest en de tinker verkocht werd. We hebben m'n pony een aantal jaren op een weide laten genieten van een welverdiende rust, hij was ondertussen al behoorlijk oud. En toen ik zwanger was werd hij vooral wegens tijdsgebrek van onzentwege, officieel op pensioen gestuurd naar een natuurlijk begrazingsgebied waar oude paarden welkom waren.
Het was dus héél wat jaren geleden dat ik nog gereden had. En dan laat ik me weer vangen door het feit dat ik vlugger iets zeg dan dat ik iets denk. Zoek in een woordenboek het woordje "ad rem" op, en je ziet een foto van mij eronder prijken. Kortom, voor er ook maar even behoorlijk over na te denken beloofde ondergetekende haar zesjarige dochter eens een keertje mee paard te rijden met haar, wat eerst groot enthousiasme opleverde, vrijwel meteen gevolgd door : "Maar je gaat er toch niet afvallen of zo hé.", bezorgd dat ik haar reputatie schenden zou.
Thuisgekomen daagde me het praktische aspect van alles : ik wurmde me in een van onder het stof gehaalde rijbroek, en begon mijn ouwe getrouwe "jodpurs" te poetsen. M'n haren op een staartje, een petje, en klaar was ik. M., de puber van het gezin, zag haar kans schoon en dook mee de auto in : "Dit moet ik zien".
Wat later, zo'n vijf minuten voor de les van start ging, stonden we te wachten in de stallen tot we een paard kregen toevertrouwd. "Ok, als ik dàt paard moet rijden, dan moet ik eerst de halve piste op een bergje gooien, anders raak ik daar in geen geval op." fluisterde ik M. toe. "Als jij die kleine knol ernaast krijgt, lach ik me een kriek." Ze keerde zich om, en begaf zich naar de kantine, zodat ze van daaruit de les kon aanschouwen.
Even later kwamen we de piste ingewandeld... F., m'n zesjarig dochtertje, op het gigantisch grote paard, en ik, ja tuurlijk op het kleine knolletje. M. verslikte zich in haar cola zodra ze ons zag. Toen F. er nog maar pas les kreeg, kwam op een keer de trainer naar me toe. "Hey, heb jij vroeger ook niet paard gereden ?" Ik ging in op zijn vragenvuur, en hij besloot met "Jammer dat je toen gestopt bent, je had het ver kunnen schoppen, hopelijk heeft F. het talent van jou." Slijmbal, dacht ik meteen.
Toen hij vandaag me in rijbroek zag aankomen, lachte hij meteen : "ik schat dat het zo'n zes maanden duren zal, alvorens jij terug een eigen paard hebt." "Vergeet het maar", antwoordde ik. Hij vertelde dat hij net een nieuw paard had binnengekregen, maar dat het flink met de beginners' voeten aan het spelen was, waardoor vrijwel niemand nog met 'm wou rijden. "Iets te veel bloed om manegepaard te worden, denk ik, wil jij hem even uitproberen voor me ?" "Hey, het is wel al meer dan acht jaar geleden dat ik nog op een paard gezeten heb, hé" "Ach, paardrijden is als fietsen, je verleert het nooit." De relschopper van dienst bleek dus dat klein ding te zijn. Nu ja, klein, het was niet dat ik met m'n benen rondom z'n buik kon of zo. "O nee, die gaat op Jean rijden", hoorde ik fluisteren. Jean had dus blijkbaar zijn reputatie.
"Zet jij je maar vooraan, en F., ga jij maar achter je mama aan rijden. De anderen sluiten aan." De les was begonnen.
Ondertussen zit ik terug thuis. Het is behoorlijk moeilijk zitten met de blaren op m'n achterste, en met m'n benen in het gips. Hetzelfde verhaal met m'n armen, dus ben ik dit hele relaas noodgedwongen aan het typen met m'n neus. Over vastberadenheid gesproken ! Ik heb trouwens geen flauw idee wat ik hier neergetypt hebt, want gezien mijn zware hersenschudding ben ik gedwongen tot het spenderen van afzienbare tijd in een donkere kamer, mét zonnebril die enig zicht op het computerscherm netjes in de kiem smoort.
Niks van aan natuurlijk. In het begin van de les deed "Jean" een poging tot een verkorte les, zodat hij lekker terug de stal in kon, maar niks daarvan. Ik maakte 'm tot m'n eigen verbazing duidelijk wie er de baas was, en hij veranderde in een lammetje. Zat ik daar, natuurlijk, belachelijk te wezen bovenop een bijna-schaap. Ik dwong hem netjes tot het gebruiken van z'n rug door hem voorwaarts neerwaarts te rijden, en hij gehoorzaamde na enig verzet. Geen gips dus, geen hersenschudding, en net geen blaren op m'n achterste. Je moet weten dat ik altijd gewend was te rijden op springzadels, met een erg lage boom. Dit was helaas een prehistorisch gevalletje en een echt, nou ja, een echt kutzadel. M'n maagdelijkheid werd net niet aangetast, om het zo te stellen.
F. was ongelovelijk fier op me, achteraf. Ze had natuurlijk allerlei doemscenario's voor ogen waarbij mams haar ongelovelijk belachelijk zou maken en haar zesjarige maar o zo grote geloofwaardigheid flink zou schaden. Maar in plaats daarvan zei ze héél enthousiast dat ik volgende keer maar weer mee moet rijden.... dus dan doen we dat maar.
14-07-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 16-07-2008 |
| Een leven lang. |
|
Mensen verlangen van anderen dat ze hetzelfde dan hen denken en voelen. Ze voelen zich gekwetst wanneer anderen niet aan hun verlangen voldoen. Ze zijn boos want de anderen hebben hun gekwetst en daarenboven voldeden ze niet aan hun verwachtingen, en dit terwijl ze meestal zichzelf gekwetst hebben door eindeloos alles in vraag te stellen en onzekerheid te laten overnemen van rede. Ze doen er alles aan om de anderen om te buigen of bewust te maken van wat er verwacht wordt, vaak door het zenden van tegenstrijdige signalen, waarmee ze de gecreeërde afstand nog vergroten. Dit leidt dan weer traag maar gestaag tot een onoverbrugbare situatie vol meningsverschillen.
Hoe vaak heb ik niet gezegd : "Laat me maar wat alleen.", terwijl ik bedoelde "Blijf bij me." Ik heb het ondertussen afgeleerd, want het deed me in het verleden maar al te vaak de das om.
Het leven is vaak een zootje van tegenstrijdigheden en discussies waar geen einde aan lijkt te komen. Het maakt me soms moedeloos. Waarom kunnen mensen niet gewoon genieten van de dingen zoals de dag deze brengt, zonder hun ongenoegen te profileren op de mensen waar ze meestal veel om geven ? Ik weet natuurlijk wel dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan : je voelt je niet lekker, en legt daardoor druk op de mensen rondom je. Tot ze bezwijken onder de druk en je er alleen voor komt te staan.
Vaak stond ik alleen. Maar ik probeerde er de juiste lessen uit te trekken. Alleen is lang nog niet zo erg als eenzaam. Dat leerde ik, uit ervaring. Het is niet omdat de andere er niet is dat er geen verbondenheid is.
Het duurt vast een leven lang vooraleer ik het leven onder de knie krijg...
16-07-2008, 22:27 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
