Zondagavond. Ik had me behoorlijk moeten haasten om op tijd T. te kunnen gaan afhalen. Een carnavalstoet waaraan de ponyclub deelnam nam m'n namiddag in beslag. M'n meisjes genoten. De jongste op het koetsje, uitgelaten confetti gooiend, en de oudste op haar pony, fier als een gieter, met mij naast haar, in een outfit die de onzekerheid die binnenin me heerste, moest maskeren. Tien na zes thuis, om half zeven werd ik bij T. verwacht. Ik ontkleedde me vlug in de garage, en maar goed ook. Ze zeggen wel eens dat bloed kruipt waar water niet kruipen kan. Nou, bij dezer wens ik dit genuanceerd te zien : bloed én confetti kruipt waar water niet kruipen kan. Neem het van mij aan !
T. en ik arriveerden behoorlijk laat in Brussel, waardoor het nog moeilijker was parkeerplaats te vinden. Na een helse zoektocht en een fikse wandeling met enkele ren-je-rot-want-het-is-rood-maar-we-hebben-geen-tijd-om-te-wachten-tot-het-groen-wordt-spurtjes, stapten we de AB binnen. Om daar tot de conclusie te komen dat T. haar handtas had laten open staan en de tickets verdwenen waren. We doen het wel vaker: doen alsof we de tickets vergeten zijn. Dus begon ik natuurlijk te lachen : "ja, ja, tuurlijk, T." Maar ze stormde de AB terug uit, vastberaden de tickets terug te vinden. Ik haalde haar in, en samen liepen we de afgelegde weg in tegenovergestelde richting af. "Die kaarten vinden we niet meer, hoor. Die zijn we kwijt." Maar, wonder boven wonder, wat vonden wij in een plasje modderig water te midden van een kruispunt dat we eerder hadden overgelopen ? Juist ! Twee tickets voor het concert van The Sisters of Mercy. Onze tickets. We overhandigden even later twee vieze, natte tickets aan het meisje dat er een stukje diende af te scheuren alvorens ons binnen te laten. Ze was er niet bepaald happig op. Onze spullen in een lockertje, nog iets drinken, en richting zaal. Om een zevental liedjes later alweer in de bar te zitten.
We hadden het ondertussen wel al gehad. Elk liedje leek op het vorige. De zanger poogde verwoed zijn vergane glorie te verbergen, maar z'n stem verraadde hem. Daarenboven flankeerde hij zich, bij gebrek aan de originele bezetting van weleer die wijselijk hadden besloten netjes thuis te blijven, door twee jonge gitaristjes met net iets te veel boysband-gehalte die daarenboven nog eens flink naast hun schoenen liepen. Het drum-synthysizer was ook niet bepaald bevorderlijk voor het geheel. De zaal, nokvol met mensen, op zoek naar een gevoel van vroeger, die stilaan tot het besef kwamen dat dit gevoel voor eeuwig en altijd verdwenen is.
Maar ach, zelfs als de muziek tegenvalt amuseren T. en ik ons nog. Het gaf ons wat meer gelegenheid te praten. Over de typische onderwerpen. Of je al dan niet magerder lijkt als je het op z'n hondjes doet, bijvoorbeeld. Toch een typisch onderwerp, niet ? Zelfs nu, bijna een week later, begin ik weer te giechelen terwijl ik dit neertyp. En T., wel die gaat het vast nòòit meer op die manier kunnen doen zonder aan dat gesprek te kunnen terugdenken. Euch... maar wil ik eigenlijk wel dat ze tijdens... nou ja, gewoon tijdens, aan dat gesprek moet denken, en aldus ook aan mij.... ALARMFASE ROOD !! Sirenes alom : T. : vergeten dat gesprek !!!! Even op delete drukken, meisje. :lol:
T. en ik... de sisters of "lord, have mercy on their souls..." (gniffel, gniffel)
http://www.youtube.com/watch?v=LPfce9FvjgA&feature=related
|
