|
Verslag Maasmarathon de la Meuse 13 mei 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Na de 20 km van Brussel in 2011 moesten de doelen bijgesteld worden. DE droom van vele joggers is ooit een marathon te lopen.
Het boek van 0 tot 42 km, waarin het relaas beschreven wordt van niet sportievelingen die de uitdaging aangaan om ( weliswaar onder deskundige begeleiding van Paul Van de Bosch ) één jaar tijd op te bouwen om de marathon van New York te lopen. Plots leek me de afstand van 42, 195 kms niet meer onwezenlijk. En zeker niet als ik mn collega Jacques hoorde vertellen dat ie bijna ieder weekend een marathon loopt, en als we onze eerste marathon zouden lopen, beloofde Jacques om met ons mee te lopen.
En zo begonnen Tina en ik kilometers te sprokkelen, weliswaar te weinig als men de diverse trainingsboeken er op naleest, maar wij zijn dan ook niet Rik Ceulemans. Wij zijn werkende moeders die in hun weinige vrije tijd de loopschoenen aanbinden. Door de week trainde ieder voor zichzelf, in het weekend maakten we tijd vrij om een lange duurloop te doen, liefst off road maar ook vaak op de weg, om ons lichaam te laten gewennen aan de harde slagen van het beton.
Mijn oog viel op de Maasmarathon, van datum niet de beste keuze, want dat wilde zeggen dat er vele kilometers in de winter gemaakt moesten worden ( voor ons een reden om toch buiten te komen, zelfs bij -12°C werd er gelopen ). Maar voor mij had de maasmarathon iets symbolisch, omdat hij door de Voerstreek komt, waar ik vele fietskilometers gemaakt heb. Een kleine marathon ook, die massa van 30000 man zoals de 20 km van Brussel, wilde ik niet. Een officiële, kleine, gezellige marathon moest het worden.
Ik schreef me in januari al in, Tina wachtte tot vorige week maandag, zelfvertrouwen is niet haar sterkste punt, maar uiteindelijk zwikte ze toch voor mijn argumenten waarom ze het absoluut wel moest doen. Ik geloofde in haar, ze moest alleen zichzelf nog overtuigen.
Onze coaches van dienst waren Jacques en diens loopvriend Leike. We trailden in februari al 33 km samen in het modderige Olne. Afspraak was dat Jacques bij Tina zou blijven en Leike bij mij.
De week voor de marathon moet je rusten. En dat valt écht niet mee, je wilt nog snel wat extra kilometers afleggen. Op dit punt volgden we wel de boekjes en deden we niets anders dan eten, drinken en rusten. Door de vele koolhydraten begon onze maag zelfs op te spelen waardoor we tegen het einde van de week genoodzaakt waren een pot Carbolode aan te schaffen. Man, man, voelde ik me zaterdag dik ! Maar alles voor het goed doel, er mocht niets meer mis gaan.
Wonder boven wonder heb ik de nacht voor de marathon geslapen als een roos. s Morgens bij het opstaan leek het alsof ik iets voelde in mn linkerlies, maar of dat echt zo was weet ik nu nog niet. Een beetje twijfels toch wel, niet zozeer om het uit te lopen, maar vooral voor de manier waarop. Hadden we echt wel genoeg getraind ?
9u00: het startsein werd gegeven. Op de laatste rij vertrokken we, bewust. Langzaam vertrekken is het allerbelangrijkste, zeker als je zon hoge hartslag haalt als mij. Rustig aan dus, zonder ons op te laten jagen door de snellere lopers voor ons. Bij 10 kilometer bereikten we de ballon van de 4u15. Dan zit je meteen in een groepje, en een beetje uit de wind. Mn hartslag zakte naar 159, zo laag had ik nog nooit gelopen. Ik voelde dat ik sneller kon, maar Leike hield me ( gelukkig tegen ). Aan iedere bevoorrading vulde ik mn flesje bij, at ik een hampel rozijnen en een stukje banaan.
Ter hoogte van Lanaye een bekend gezicht naast de weg: Marc T was met de moto afgezakt om te komen supporteren. Echt tof Marc, merci !
De ballon van onze haas waaide me telkens in het gezicht, en ik besloot om langs de haas te gaan lopen. En toen na een bevoorrading voor de haas op, Leike kwam langs me lopen en stilaan liepen we weg van het groepje. Tina bleef met Jacques achter. Ons tempo werd lichtjes opgetrokken.
Ter hoogte van Maastricht verscheen Jarno uit het niets om me de hand te geven en zo een stukje mee te lopen, een geweldig gevoel. http://youtu.be/xNmfDouc5OU en http://youtu.be/yfAcvnF0yfo
Her en der gewone passanten die spontaan beginnen te supporteren. Een marathonloper dwingt blijkbaar toch enig respect af. Maar het was nog ver, de woorden van Yvan een marathon begint pas na km 35 , bleven me door mn hoofd spoken.
Aan een voor mij stevig tempo bereikten we kilometer 30, hier zei Leike ga nu maar , maar plots sloeg de twijfel lichtjes toe, ik wilde hem toch nog 5 km bij me houden, we lieten even het tempo terugvallen, per slot van rekening moesten we ook nog een beetje rekening houden met de knie van mn coach. Op 35 km ben ik dan toch maar weggelopen, vele mensen inhalend, lopers die kapot zaten, ikzelf kon nog even door blijven gaan. Vooral op de stukken bergop kon ik ( dankzij mn trail training ) veel plaatsen goed maken.
Ambulances, mensen met krampen, mensen die struikelden over hun eigen voeten. Het zal er wel bijhoren zeker ?
En voor je het goed en wel beseft loop je, onder luid gesupporter over de finishmat. Het gevoel ? Trots op mezelf, maar nog meer op mn maatje Tina, die het toch maar gehaald heeft ! Maar anderzijds ook het besef dat er een betere tijd in gezeten had, was ik op 30 km er alleen van door gegaan. Maar aan wat als heeft een mens niets. Ik kan alleen maar zeggen: op naar de volgende !
Ik wil via dit verslag Jacques en Leike bedanken die hun zoveelste marathon samen met onze eerste gelopen hebben !
Parcours: http://connect.garmin.com/activity/177722344
Tussentijden & resulaat en finishfilmpje zijn te raadplegen via http://www.chronorace.be/web2/Classements/classement.aspx?lng=NL&eventId=6382321401858&mode=large&srch=henneman
http://www.chronorace.be/web2/Classements/classement.aspx?eventId=6382321401858&mode=large&srch=rigopoulos
Eindtijd:
Vanessa: 4:05:57
Tina: 4:21:39
|
