|
Verslag Trail Xhoffraix: 24 sept 2011xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Wat vooraf ging
Vorig jaar in november beginnen te lopen, omdat het weer té slecht was om te fietsen. Eerste gestelde doel was de 20 km van Brussel, een hele ervaring. Maar als we konden kiezen gingen we het liefst de natuur in, beter voor de gewrichten, en niet zo saai als rondjes lopen op een Finse piste. En zo belandden we regelmatig in de Voerstreek waar lopen nog zwaarder is als fietsen.
Collega Eddy maakte ons warm voor trailrunning: off-road lopen in het midden van de natuur, terwijl je de natuurlijke hindernissen ( heuvels, beekjes enz ) bedwingt. Tijd is hier niet belangrijk, genieten des te meer. Genieten van de mooie omgeving, genieten van de rust, even weg uit de dagelijkse drukte.
Voor trailrunning moesten we ons een ander schoeisel aanschafen om meer grip te hebben op de (gladde en scherpe ) stenen, maar ook om meer steun rond de enkels te hebben. Het duurde even vooraleer we een winkel vonden waar deze schoenen te koop waren. Net grens over, in Valkenswaard, ligt een outdoor shop waar de eigenaar zelf trails loopt, een beter advies kan je niet krijgen. www.scarabee-sports.nl
Intussen zijn we ook al gewend aan het gekke uitzicht van de schoenen van Gislain. http://www.youtube.com/watch?v=DGAodzxs9Rg
Omdat je in de natuur niet zomaar een café of een winkel tegen komt, moet je al je drank zelf transporteren. Tina en ik drinken veel tijdens het sporten en hebben geoefend om te lopen met een rugzak met drankreservoir. http://www.youtube.com/watch?v=ZGOxXQGOkpw
Trainen op klimmen in de Voerstreek staat regelmatig op het programma. t Zijn nog niet de hoge venen, maar toch kan je er aardig wat hoogtemeters sprokkelen. http://connect.garmin.com/activity/107905812
Trails zijn meestal lange lopen, minstens 30 km. In Xhoffraix ( deelgemeente van Malmedy ) wordt jaarlijks een mini-trail ( 15 km ) georganiseerd, een unieke kans om te proeven van de sfeer en het terrein. We twijfelen niet, en schrijven ons in, kostprijs: 5 euro .
24 september: onze eerste trail
7u30: we ( Tina, Gislain en ik ) vertrekken ( vol spanning, want ik ben al wakker van 5u30 ) richting Xhoffraix. Patricia, de vrouw van Gislain, zal instaan voor de technische en morele support.
We pikken ons startnummer op, tekenen dat we dit volledig op eigen risico doen en gaan een tas koffie drinken in de voetbalkantine. Daar lopen we Marc, de leverancier van onze schoenen, tegen het lijf. Een toffe babbel, hij wenst ons veel succes, maar vooral veel fun !
Collegas Eddy en Yves zijn ook van de partij. Een paar fotos schieten, wat laatste tips. Nog een suggestie om de afstand te veranderen naar 37 kms, maar dat lachen we weg. Het valt op dat iedereen hier zo ontspannen is, t is toch een wedstrijd, niet ? Dag en nacht verschil met de 20 km van Brussel.
10u00: de lopers voor de 37 kms verzamelen zich. De speaker overloopt ( in twee talen ! ) het parcours: hij geeft aan waar de gevaarlijke stukken zich bevinden, hij legt de nadruk op het volgen van de verkeersregels en het respecteren van de mooie natuur. Geen startschot, gewoon een lint dat er aan mag. Een paar honderd vertrekkers, sommigen vergezeld van een hond die het zware parcours mee zal trotseren.
Filmpje start 37 kms: http://www.youtube.com/watch?v=An3jGiwcTA4
11u00: onze start. Ook wij krijgen enkele richtlijnen van de speaker mee. Wij zullen na 1 km de openbare weg verlaten om hem pas op het einde terug tegen te komen. Onze pijlen zijn wit gekalkt, de fluo pijlen zijn niet voor ons. Na de bevoorrading zal er een gevaarlijke afdaling komen, om gevolgd te worden door een zware klim. Start. We lopen allemaal ontspannen, en vol verwachting onze eerste kilometer, onder gesupporter van enkele toeschouwers.
Na het verlaten van de weg zien we een gekleurde sliert zich een weg banen door wat veldwegjes. Lichtjes in dalende lijn, onder een aangename najaarszon. De weg zullen we niet kwijt raken, gewoon de menigte ( een paar honderd lopers ) volgen. Iedereen lacht, is vriendelijk tegen elkaar. Hier en daar ontstaan er zelfs korte gesprekjes, taal speelt geen barrière. Het valt ons trouwens op dat er zoveel Nederlandstaligen naar hier afgezakt zijn.
Op geen enkel moment worden we aan de kant geduwd, er wordt niet geroepen. Degenen die voorbij willen steken wachten geduldig hun kans af. Een beetje klimmen, en terug dalen naar een of ander riviertje dat we over een houten brugje mogen oversteken. Hier is t aanschuiven geblazen. Tijd om even op adem te komen. Niemand drumt, we babbelen wat en spontaan vragen twee Waalse jongens of ze geen foto van ons drietjes moeten maken. Met veel plezier, merci !
We zien waarom er plots file was. Hier is het niet meer lopen, zelfs niet meer wandelen maar wel naar boven kruipen, je vasthoudend aan de dikke dennenbomen. Stukken die minder steil zijn kunnen dan weer gelopen worden, oppassend voor de wortels van de bomen. En als wandelen even snel gaat als lopen, door de steilte van het parcours, wordt er weer gewandeld. Zo spaar je ook energie. Hier en daar zien we een enkeling met nordic-wandelstokken, die helpen bij het klimmen en later ook bij het dalen.
Gislain die geen 100% is, maar de trail niet wilde missen, krijgt het bij momenten zwaar. Na klimwerk wachten Tina en ik hem op. Na een kilometer of 6 komen we aan het middeleeuwse kasteel van Reinhardstein, gelegen op het grondgebied van Robertville. Even een fotootje laten nemen door een vriendelijke dame die dat weer zelf voorstelt. Nadien is het dalen, en echt oppassen voor rotsblokken. We bevinden ons op de GR 56, het Europese wandelroutenetwerk. Onder, ter hoogte van het riviertje staat een groep Vlaamse jongeren die net een klimactiviteit gaan aanvatten. We lopen over een erg wankele brugje, zo wankel dat we denken dat dit brugje volgend jaar niet meer in de trail opgenomen wordt.
Onderweg komt de EHBO-post ( een loper met een EHBO koffertje ) ons tegemoet gelopen. Wellicht is er iemand gestruikeld, wat echt niet te verwonderen is. Ikzelf heb één keer ook serieus mn reflexen mogen aanspreken om niet tegen de grond te liggen.
Gislain krijgt het moeilijker en moeilijker. Hij mistrapt zich en krijgt last aan zn voet waaraan hij al geblesseerd was. Wetende dat de bevoorrading niet meer ver af is, geeft hem nieuwe moed. Hij verbijt de pijn. En inderdaad: in het midden van het groen zien we de bevoorrading. Nooit gezien: water, isostar drank, tuc-koekjes, cake, mueslirepen, sultana-koeken, stukken banaan, ¼ partjes appelsien, winegums, noten, rozijnen. Voor ieder wat wils dus. Later blijkt dat we het nodig zullen hebben.
De gevaarlijke afdaling lonkt naar ons. Stenen die wegschuiven onder je voeten, voorzichtig zijn is de boodschap, van lopen en huppelen is helemaal geen sprake. Ik vraag me af hoe je zon afdaling bij slecht weer überhaupt kan nemen. De afdaling stopt aan rivier de Warche.
Dit keer is er geen brugje ( meer ? ) en moeten we er zo door. Een paar dames proberen, tevergeefs, de voeten droog te houden door van steen tot steen de overkant te bereiken. Wij gaan er maar gewoon door, zoals de echten die ons voorbij steken. Met dit warme weer is het water zelfs een welgekomen verfrissing. Ik bedenk dat we inderdaad goed advies gekregen hebben van de outdoorshop: geen gore-tex schoenen nemen want als je door een beekje moet drogen je schoenen niet op.
We lopen een stuk langs de rivier op, knikkend naar de wandelende tegenliggers. Na een kilometer jaagt iemand van de organisatie ons een zware helling op. Niks te lopen, afzien, klauteren. Af en toe kunnen we de tred versnellen, maar boven wachten we netjes op onze looppartner. Komaan Gislain, nog even op de tanden bijten. Hij zegt ons door te gaan, maar dat kunnen we echt niet over ons hart krijgen. En we zijn niet de enigen die wachten op hun looppartner. Velen lopen per twee, per drie.
Eens boven zien we plots de parking, Gislain krijgt vleugels. Maar nadien ook weer een dipje als blijkt dat we nog helemaal rond het dorpje moeten vooraleer we helemaal gedaan hebben. Vlak voor de finish wachten we hem op en komen we samen, hand in hand, onder luid applaus, over de streep. Snel een aquarius en wat eten meegrabbelen van de rijk gevulde tafel.
Trots op onszelf verlaten we Xhoffraix. Volgend jaar staan we hier zeker opnieuw, beter getraind en hopelijk voor de lange afstand. Een puike organisatie !!!
Link naar de loop: http://connect.garmin.com/dashboard?cid=619696
Gegevens: 15,5 km, 479 hms
Filmpje parcours 2010: http://www.youtube.com/watch?v=abUKJA09I3o
Filmpje parcours 2011, lange afstand: http://www.youtube.com/watch?v=VOtLb9oRFlg
De dag nadien
Nog nooit zon pijn aan de bovenbenen gevoeld
. We zijn duidelijk niets gewend.
|
