Prachtige toespraak van Eerste Minister, de Heer Guy Verhofstadt, n.a.v. de verkiezingen van 10 juni 2006
Toespraak Guy Verhofstadt: "Blauwe familie blijft groot"
De kiezers van ons land hebben vandaag een nieuw parlement gekozen. De uitslag van deze verkiezingen zijn duidelijk. De kiezer heeft voor een andere meerderheid gestemd dan diegene die het land de afgelopen 8 jaar bestuurde. Ik wens dan ook de verschillende winnaars van de verkiezingen te feliciteren. In de eerste plaats Yves Leterme en het kartel CD&V/NVA. Ook mijn Franstalige collegas van de MR die in een nek aan nek race verwikkeld zijn om de leidende Franstalige politieke formatie te worden.Vanzelfsprekend dank ik onze vele kiezers. Zij die voor onze Kamerlijsten stemden en in het bijzonder zij die voor de senaatslijst hebben gekozen waarvoor ik kandideerde.
Ik was 8 jaar lang uw eerste minister. Ik denk dat we met deze regering goed werk hebben verricht. En ik wil mijn coalitiepartners van de afgelopen jaren danken voor hun constructieve medewerking. Ik denk trouwens dat ons land in goede economische doen is, ethisch een fundamentele omslag heeft gemaakt en internationaal, ook al zijn we natuurlijk geen grootmacht, vandaag een stem heeft waarnaar wordt geluisterd.
Ik was bij deze verkiezingen ook uw kopman en het gezicht van deze campagne. Ik neem dan ook persoonlijk de verantwoordelijkheid op voor de resultaten.
Wellicht heeft onze partij een prijs betaald voor het leiden van dit land. Dat moeten we erkennen. Maar anderzijds denk ik dat deze uitslag niets afdoet aan de kracht van ons project. Integendeel, het gewicht van de liberale familie is en blijft groot, wie weet het grootst. En ik ben ervan overtuigd dat deze uitslag voor onze partij een nieuw begin kan inluiden. Onder de leiding van Bart Somers, met de ervaring van onze ministers, maar ook met vele nieuwe gezichten, jongeren die voor de eerste maal kandideerden en gekozen zijn, is onze partij klaar voor de toekomst.
Wij hebben de afgelopen maanden gevochten als leeuwen. Tegen de stroom in. Ik wil de militanten en de kandidaten ongelooflijk danken. Danken voor de vriendschap, de kameraadschap, de liefde die ik de voorbije jaren allemaal van jullie heb mogen ontvangen.
Het waren alvast intense jaren. Acht jaren waarin ik de kans had dit land te leiden. Boeiende jaren, inspirerende jaren, baanbrekende jaren. Ik heb daarbij het beste van mezelf gegeven.
Nog dit.
Weet dat dit een prachtig land is. Niet chauvinistisch, misschien soms met iets te weinig fierheid.
En weet vooral dat ik het een ongelooflijke eer heb gevonden dit land en zijn bevolking te hebben kunnen leiden.
Tot slot iets persoonlijk tot u allemaal.
Ik ben trots tot deze prachtige partij te behoren, die we samen boven de doopvont hebben gehouden. Deze partij, die me al die kansen heeft gegeven .
De belangrijkste les uit deze verkiezingen is m.i. de volgende. Abstractie makend van het Waals en het Brussels Gewest, kunnen we m.i. het volgende vaststellen.
In mei 2003 stemden ca. 1800,000 mensen op partijen die - in meer of in mindere mate - Vlaamse onafhankelijkheid voorstaan (te weten CD&V, N-VA en het toenmalige Vlaams Blok). Op Rijksniveau ging dat over 27%.
Vandaag zijn we 4 jaar later, bedraagt dit aantal (wellicht) 35% - d.i. alleszins méér dan 2 miljoen stemmen die CD&V-N-VA, VB en LDD wisten te verzamelen. De democratische partijen - socialisten, ecologisten en liberalen - zijn zeer zwaar afgestraft.
Nochtans bleek uit een peiling (12 maart 2007) van DE STANDAARD dat 92% van de Vlamingen niét wil dat België barst. Vele peilingen bevestigen dit. Een sterke fascistoïde strekking in het noorden staat nu tegen een Zuiden waar liberalen en socialisten wél standhouden. Het CVP-programma van 1961 heeft gewaarschuwd voor de mogelijkheid waarin in een duaal federalisme een overwegend christen-democratisch Vlaanderen tegen een socialistisch Wallonië ging komen te staan. Terecht, zo zal blijken. En nu?
... in Brussel zou de MR de grootste partij worden
... Wat doet VLD met 1/4de van de stemmen geteld?
In Limburg: 20% (21% in 2003) In Antwerpen: 20% (22% in 2003) In Leuven: 24% (27% in 2003) In BHV: 11% (status quo) In Antwerpen: 20% (22% in 2003) In O-Vlaanderen: 28% (30% in 2003) In W-Vlaanderen: 17% (22% in 2003)
...Wat doet Groen! met 1/4de van de stemmen geteld? Overal rond de kiesdrempel
VD Lanotte verliest in zijn eigen thuisbasis (!?) Oostende.
In O-Vlaanderen gaat Groen! kiesdrempel halen, maar waar nog? Alvast niet in West-Vlaanderen...of toch?
Gaat CD&V 30% halen?
Heeft Dedecker de blauwe stemmen in twee gesplitst?
Wordt het niet tijd het algemeen enkelvoudig stemrecht af te schaffen ?
Tendens: liberalen "worden" groter dan socialisten ( ? )
De uitslagen in Wallonië geven aan dat MR vooruitgaat, maar (tot nog toe) onvoldoende.
Francis Van Den Eynde (VB) zegt - terecht - dat het VB vooruitgaat. Potsierlijk hoe men constant zegt dat het VB blijft achteruitgaan en steeds méér mandatarissen heeft ... Die partij kan best verboden worden.
Arrogante Pol VDDriessche (CD&V-N-VA) verklaart zich reeds overwinnaar.
Voorlopige conclusie: In Limburg (12 zetels) houdt OPEN VLD stand, zo blijkt uit de eerste uitslagen.
In West-Vlaanderen gaat LDD de kiesdrempel halen, toch een verrassing. Er komt géén grote groene fractie, dat kunnen we nu reeds zeggen met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid.
15h30: Rita DE BONDT (VB) verklaart: wij verwachten méér dan in 2003, zou het?
In West-Vlaanderen, Leuven lijkt LDD de kiesdrempel te gaan halen
Groen! haalt tot nog toe nergens de kiesdrempel...
CD&V-N-VA wint in West-Vlaanderen (maar daar zaten ze al aan 33%)...
De sp.a en de VLD worden blijkbaar weggeveegd... maar is deze tendens voorbarig?
VB dat zogezegd ging verliezen wint overal
Hoe zit het in het Waals Gewest?
Voorlopige conclusie: behoudens een overwinnig van MR in het Waals Gewest en Brussel, waarbij ze daar de PS wegvegen, krijgen we een roomsrode coalitie.
Ca. 13 u ben ik gaan stemmen in Korbeek-Lo. Ik heb zowel voor Kamer als Senaat gestemd op OPEN VLD, de enige rationele en doelgerichte keuze tegen het fascistoïde, nationalistische discours van het Kartel van de Haat.
Voor de Senaat stemde ik op Eerste Minister Guy Verhofstadt, voor de Kamer op de 3de op de lijst: Mevrouw Pascale Vanaudenhove, dochter van één der grootste liberalen uit onze vaderlandse geschiedenis.
In afwachting van de uitslag volgende - hilarische - anekdote:
Deze zaterdag trekken drie vrouwen en twee mannen met me mee. Kaartjes en folders in de hand, petje op het hoofd. We proberen mensen te overtuigen van een zinrijke stem.
Het loopt lekker, behalve dan voor mezelf. De eerste man die ik een kaartje geef, scheldt me pardoes uit: Vuile republikein! Leve de Koning! En dan durf je zelfs nog baas van Royalty zijn! Hoe durf je? Ze moesten je er onder stampen! Ook n goede morgen, denk ik. Getekend: Pol Van Den Driessche.
Voor de eerste keer sedert 1980 wordt er nu ook gesproken over herfederaliseringen. Maar wie wil nu wat herfederaliseren?
1) CHRISTEN-DEMOCRATEN
Volgens de GVA (maart 07) wil CD&V eventueel Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking herfederaliseren als het in het belang is van de deelstaten.
CDH, de zusterpartij van CD&V zegt het volgende:
Refuser tout transfert de compétences aux Régions et Communautés (emplois, sécurité social, etc.) qui ne contribuerait pas à mieux assurer les droits des citoyens mais qui viserait uniquement à servir les desseins dautonomie des collectivités auxquelles ils appartiennent ;
( )
Envisager la refédéralisation de certaines matières si lefficacité le requiert et à condition que cette opération ne conduise pas lEtat fédéral à imposer ses propres vues ou celles dune communauté, comme par exemple dans la matière des nuisances sonores aériennes ;
Mettre en place une circonscription fédérale qui contribuerait à élire une part non négligeable (par exemple, un tiers) des membres du Sénat, étant entendu que la moitié dentre eux devraient être choisis par le collège électoral français et lautre moitié par le collège néerlandais. Ces parlementaires fédéraux, au sens premier du terme, seraient censés être attentifs aux intérêts des diverses communautés. Ils pourraient, dans leur travail quotidien, exprimer aussi lintérêt fédéral.
2) LIBERALEN
OPEN VLD schrijft hierover: Autonomie in een geglobaliseerde wereld kan ook maar werken indien er op een aantal cruciale domeinen ook een zekere federale convergentie is. Zo zouden er minimale rechten aan alle burgers van het land moeten worden gegarandeerd, bijvoorbeeld op het vlak van de gezondheidszorgen met minimale federale rechten voor patiënten. Of het vereisen van minimale inspanningen van de gewesten op het vlak van investe-ringen in innovatie en wetenschapsbeleid. Door middel van het bepalen van vorken op verschillende domeinen kunnen we in elk geval nefaste scheeftrekkingen in het land voorkomen (...)Het ontbreken van dit institutionele evenwicht in ons land is een gemis dat moet worden ingevuld. De vraag is welke van de federatieve elementen voor ons land van toepassing zouden kunnen zijn? Om historische redenen is het invoeren van nationale partijen in ons land geen optie. Over een of meerdere andere opties zoals die in het buitenland bestaan, namelijk een deelstatensenaat, een volwaardig grondwettelijk hof of een federale kieskring, bijvoorbeeld voor een deel van een assemblee, moet ernstig nagedacht worden. Het zijn federatieve elementen die politici van beide zijden van de taalgrens in elk geval zouden aanzetten tot het leren van de andere landstaal, tot het rekening houden met de verzuchtingen van de andere taalgemeenschappen zonder nog langer daarbij in karikaturen te vervallen. Het moet dus ook mogelijk zijn dat bevoegdheden die vandaag regionaal zijn terug naar het federale niveau gaan. Het zou hier moeten gaan om bevoegdheden die duidelijk gewestoverschrijdend of van strategisch belang voor gans het land zijn. Daartoe kan in uitvoering van artikel 35 van de Grondwet, een lijst opgesteld en grondwettelijk vastgelegd worden van bevoegdheden die exclusief federaal zijn en dat ook blijven. In aanmerking komt bijvoorbeeld het stra-tegische energiebeleid waarvan het belang steeds meer groeit en wat ook meer en meer op Europees niveau behandeld wordt. Een verdeelde strategie omtrent energie is geen goede zaak omdat het de positie van ons land ernstig verzwakt. Ook bijvoorbeeld de ganse discussie de voorbije jaren over de geluidsnormen rond de luchthaven van Zaventem toont aan dat die bevoegdheid hierover wellicht beter onder het federale niveau zou vallen.
MR schrijft in haar programma: 1) Dans les années 90, le MR avait défendu la mise en place dun chèque permettant à tous de rétribuer la prestation de services de proximité. ( ) Nous proposons la création des titres services qui ont permis de créer 30.000 emplois, et refédéralisation de la matière, dans la foulée de la Conférence Nationale sur lEmploi
2) Afin daméliorer lefficacité de la politique de prévention des risques de santé, il est prioritaire de donner à celle-ci plus de cohérence, ce qui nécessite de refédéraliserlensemble de la politique de médecine préventive. Cela permettra dappréhender et de combattre de manière globale, de la prévention au traitement des complications, des maladies importantes telles que le cancer ou le diabète.
3) Au minimum, refédéraliserles infrastructures et lhébergement concernant les mineurs délinquants, et ce tout en garantissant laccompagnement éducatif et le renforcement de celui-ci par les Communautés.
3) SOCIALISTEN
Bij de SP.A lezen we nergens iets over herfederaliseringen. Bij de PS wel:
1) Le PS propose de refédéraliserla politique de prévention en matière de santé et de réinvestir significativement, au niveau fédéral, dans la prévention de maladies par une politique de santé publique renforcée et par la lutte contre les inégalités sociales.
2) Les compétences relatives aux institutions pour personnes âgées sont réparties entre le fédéral et les Régions. Afin de garantir un investissement suffisant dans les institutions dhébergement des personnes âgées dans la même logique que les investissements dans les infrastructures hospitalières, le PS propose de refédéraliser le financement aux infrastructures des maisons de repos et des maisons de repos et de soins.
4) GROENEN
GROEN zegt in haar programma het volgende : Klimaatbeleid wordt federaal gecoördineerd via een pact tussen alle regeringen en het middenveld. De doelstellingen worden vastgelegd in een federale klimaatwet. Buitenlandse handel, ontwikkelingssamenwerking en wapenuitvoer willen we terug federaal. (...)Groen! wil een klimaatminister die concreet werk maakt van een klimaatplan.
In een gezamenlijk standpunt werd overigens medegedeeld (29.04.07) : Ecolo et Groen! avancent aussi plusieurs propositions qui pourraient être évoquées dans le cadre d'une réforme de l'Etat. Ils estiment ainsi "souhaitable" d'envisager une "refédéralisation de certaines matières et compétences d'intérêt national commun, telles que le commerce extérieur, y compris le commerce des armes et composants à usage militaire, la coopération au développement, l'aide à la jeunesse, la médecine préventive, ...".
Tenslotte zijn zowel Ecolo als Groen ! voorstander van een nationale kieskring, enkel wil Groen! die niet koppelen aan een splitsing van BHV.
Wellicht zullen discussies over Buitenlandse Zaken niet uitmaken wie op 10 juni de verkiezingen wint. Maar dat betekent niet dat het niet zou gaan over belangrijke bevoegdheden. Ik denk eerlijk gezegd dat, wanneer we terugkijken naar de voorbije acht jaar, eerst met Louis Michel, achteraf met mezelf en met als vaste pion Guy Verhofstadt, dat wij er wel degelijk in geslaagd zijn België opnieuw op de internationale kaart te zetten.
België is opnieuw een land dat Europees meespeelt. Als Guy Verhofstadt het woord neemt in de Europese Raad dan wordt er naar hem geluisterd. Dat betekent nog niet dat men hem automatisch gelijk geeft. Eigenlijk mag hij er fier op zijn dat men hem niet automatisch gelijk geeft, want als je in de Europese raad onmiddellijk gelijk wil krijgen, dan zeg je het liefst de meest vage dingen. Daarvoor doen we het niet. Wij zitten in Europa en in de Europese raad om daar een Europees project te verdedigen.
Een Europees project dat is in eerste instantie een liberaal project. Je kan het liberalisme eigenlijk niet beter samenvatten dan als het vrije verkeer van personen, goederen, diensten, kapitalen en ideeân. De mooiste omschrijving die je van het liberalisme kan vinden, is ook een van de belangrijkste artikels van het Verdrag van Europa.
We hebben in de voorbije acht jaar veel trachten te doen voor Europa, op een ogenblik dat het met Europa niet zo goed gaat. Op een ogenblik dat er veel twijfel is over Europa, dat er veel twijfel is over de zin van de uitbreiding bijvoorbeeld. Wij hebben die uitbreiding altijd verdedigd. En terecht denk ik. Europa is er sinds de val van de Berlijnse muur in geslaagd de vrijheid over Europa uit te spreiden van 15 naar in totaal 27 en wellicht straks naar 30 landen. Dat is een ongelofelijk succes van de Unie.
In die zelfde periode hebben we ons volledig ingezet voor de liberalisering van het Europees landbouwbeleid. De Doha ronde, die startte toen Annemie Neyts het voorzitterschap namens Belgiâ had, wordt stilaan een succes. In die zelfde periode hebben we het ook gehad over de grondwet. Spijtig genoeg is dat geen succes geworden, maar het heeft wel de richting aangegeven. De richting aangegeven waarin Europa moet vooruitgaan. De verklaring van Brussel, is geloof ik sinds het Verdrag van Rome dat ook in Brussel werd voorbereid, de belangrijkste tekst die ooit over de Europese integratie gemaakt is. En dan laat ik nog de dienstenrichtlijn, en de vele andere stappen vooruit die in Europa gezet zijn buiten beschouwing. Belangrijke stappen waar Belgiâ aan de kar heeft getrokken en ook geduwd als het noodzakelijk was.
Ik denk dat België ook meetelt in de wereld. Ik heb het er altijd lastig mee wanneer men het heeft over Belgiâ als een klein land. We zijn natuurlijk niet groot op de wereldkaart, maar we zijn nog altijd het land dat de tiende grootste producent is van industriâle producten en de twaalfde grootste producent van diensten in de Wereld, ook al zijn we maar een speldenprik groot op de wereldkaart.
Wij hebben, in de voorbije jaren, inderdaad met succes geprobeerd om Belgiâ terug een echte plek op die wereldkaart te geven. Vorig jaar als voorzitter van de OVSE, de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa. Dit jaar en volgend jaar als lid van de Veiligheidsraad. We zitten niet zomaar in die Veiligheidsraad. Nee, we worden daar geapprecieerd. Het moet ook u opgevallen zijn, dat het Belgiâ is die de missie naar Kosovo heeft geleid om zich ter plaatsen te vergewissen van de problemen die zich nog stellen voor het onafhankelijk kan worden. Wellicht zal de ganse discussie over Kosovo deze maand in de Veiligheidraad losbranden, net op het ogenblik dat wij het voorzitterschap hebben. En het zal in juni niet alleen gaan over Kosovo, het zal ook gaan over Soedan, het zal gaan over Darfour. Ik geloof dat wij ook daar een bijdrage kunnen leveren om in die vreselijke situatie in West-Soedan, een beetje licht aan het einde van de tunnel te brengen.
De liberalen hebben in de internationale politiek altijd eigen accenten gelegd. Dankzij de deelname van de Open VLD in de regering, zijn wij nooit naar Irak gegaan. Met een andere regeringssamenstelling, hadden we wellicht in Irak gezeten. We hebben ook in de internationale politiek een concept op de voorgrond gebracht dat volgens mij essentieel is als je bijvoorbeeld in Afrika iets wil realiseren en dat is goed bestuur. DÇ sleutel om Afrika uit de uitzichtloze situatie te krijgen waarin het nu zit is inderdaad goed bestuur en wij zijn daarvoor opgekomen. Ook al heb ik daar op een bepaald ogenblik eens zeven uur in de wachtzaal van president Kabila voor moeten zitten.
We hebben ook geprobeerd de FOD Buitenlandse Zaken nieuwe impulsen te geven, nieuwe impulsen in de richting van de economische diplomatie bijvoorbeeld. Als wij de welvaart die we in Belgiâ hebben willen behouden, dan moeten we die voor een groot stuk in het Buitenland verdienen door goederen te exporteren, door diensten te exporten, door te investeren in het buitenland en door er voor te zorgen dat het Buitenland bij ons investeert. Ik geloof dat Buitenlandse Zaken daarin samen met de gewesten een zeer belangrijke essentiâle rol kan spelen. Het is me onder andere opgevallen dat een Duitse ambassade georganiseerd is als een economische vechtmachine die tot doel heeft dat Duitsland zo goed mogelijk aan zijn trekken komt in het buitenland. Wij moeten dat, geloof ik, ook nog meer doen dan in het verleden het geval is geweest. Niet om de grootse exporteur ter wereld te worden, want dat zijn we. Maar om nog te groeien, om nog beter te worden en op die manier er voor te zorgen dat ook de volgende generaties het zo goed zouden hebben als wijzelf.
Ik ben ondertussen in meer dan 100 landen geweest en ik ben op zoek naar een land waar het beter is dan in België. Ik ben daar echt naar op zoek. Het probleem is, ik vind er geen. Ik wil gerust nog 4 jaar blijven zoeken naar zo een land, maak u niet ongerust, maar ik denk dat ik het niet ga vinden. Sta me toe dat ik u daarover een kleine anekdote vertel.
In mei liep ik in Khartoem, de hoofdstad van Soedan, 2 West-Vlamingen tegen het lijf. Een man en een vrouw, die alle twee verlof zonder wedde hadden genomen en die bijna een jaar op stap waren. Ze zouden nog verder doorreizen naar Kenia en pas 2 maand later terug naar België komen, dus te laat voor de verkiezingen. Dat zegden ze me ook: "ja, we kunnen voor u niet stemmen want, bon, we zijn maar na de verkiezingen terug". Dat vond ik natuurlijk spijtig. Maar wat ze mij ook zegden en zonder dat ik het hen gevraagd heb, was: "we zijn nu in zoveel landen geweest he meneer, maar nergens kunnen ze maar ruiken aan wat België is" en ik denk dat dat inderdaad een enorme boodschap is. Wij leven in een land van belofte. Laten we dat alstublieft zo houden.
In een misschien onopgemerkt voorbijgegaan stuk televisie - onterecht overigens - op VRT hebben de leiders der Vlaamse socialisten, liberalen en christen-"democraten" gesproken over de "staatshervorming". Hieronder vindt U een zo waarheidsgetrouw mogelijke transcriptie.
Uitgangspunt redactie: Het viel op dat hierover amper gesproken werd. We schuiven enkele themata naar voren.
Brussel-Halle-Vilvoorde
Leterme : Die splitsingmoet er komen, dat is evident en er moet bij aanvang van de volgende regering een afspraak zijn.
VDL: Ik heb er, spijtig genoeg, ervaring mee na de Vlaamse regeringsvorming (noot: in 2004); De Franstaligen deden toen glorieus, wegens geen oplossing. Wel, dit is een boomerang na 2005; Het is onverstandig om een regering te beginnen zonder oplossing.
Verhofstadt: Dit oplossen kan enkel als onderdeel van een groter geheel. Het is een illusie te denken dat dit op vijf minuten zomaar te regelen is (noot: verwijst naar uitspraak Leterme uit 2004 "vijf minuten politieke moed volstaat) We moeten een aantal zaken aan mekaar koppelen. (noot: Verhofstadt verandert nu subtiel van onderwerp). De staatshervorming mag niet op een monoloog van één taalgroep gestoeld zijn, noch van Nederlandstaligen, noch van Franstaligen. Het moet een dialoog zijn. Problemen stellen zich, waaronder de aanpassing der financieringswet, misschien het moeilijkste thema van allemaal misschien;bijkomende overdrachten van bevoegdheden lijken evident, bijvoorbeeld arbeidsmarkt (noot: in "Laatste Ronde 07" later die avond sprak Verhofstadt over de noodzaak om misschien bevoegdheden over te dragen) Maar er is een derde element dat vaak vergeten wordt en dat ik er altijd aan toevoeg, anders komt er nooit een oplossing, en dat element is de noodzaak van de versterking van de federale staat. Het is een illusie te denken dat men eeuwig regios bevoegdheden kan geven -splitsen, splitsen, splitsen - en vervolgens te beweren dat de Koning, de Monarchie, de Eerste Minister en het Overlegcomité het land bijeen gaan houden. (noot: in het eerder genoemde "Laatste Ronde 07" had Verhofstadt kritiek op de Overlegcomités die niet sterk genoeg waren volgens hem om de eenheid van het land te garanderen)
Leterme: Er stond wel een staatshervorming in het regeerakkoord van 2003, maar die is niet uitgevoerd, jammer genoeg.
Arbeidsmarkt
Leterme: Dit is het meest essentiële probleem. Het sociaal-economische verschil in België, tussen de regio's wordt niet kleiner, maar, integendeel: het groeit. Door het federaal beleid, door haar eigen beleid en door de gunstige economische conjunctuur heeft Vlaanderen een werkloosheidsgraad van 6%, aan de andere kant van de taalgrens bedraagt die 17%, in Brussel meer dan 20%. Concreet moet de sanctionering en het loopbaanbeleid e best overgeheveld worden naar de Gewesten. En, ik voeg daaraan toe, wat mij betreft, mogen er ook meer impulsen gegeven worden bij het nemen van verantwoordelijkheden. Het gewest dat niets doet, moet de gevolgen dragen, maar wie investeert (premies), moet een deel van de opbrengst krijgen. Bijvoorbeeld: 1000 euro Vlaamse uitgave om werkloze te helpen aan werk -zoals vandaag - betekent, minder uitgaven voor RVA die de uitgave niet moet betalen. Deel daarvan moet aan regio's toekomen.
Verhofstadt: De regering heeft fundamentele zaken gedaan: de stempelcontrole afgeschaft, opvolgingstrajecten doorgevoerd. Ik heb niets tegen een verdere regionalisering van het arbeidsmarktbeleid, maar dan wel op drie voorwaarden. Ten eerste: er mag geen muur worden opgetrokken, Waalse werklozen moeten verplicht worden te werken in het Vlaams Gewest. Er moet een federale loonorm komen. En, ten derde, er moet een federale beperking zijn in de tijd van de werkloosheid.
VDL: Wij hebben dit voorstel indertijd, in 2005, geïntroduceerd. Het Vlaams Gewest moet jobs aanbieden, Waalse mensen moeten in Vlaanderen tewerkgesteld worden. Langdurige werklozen moeten premies krijgen om zich terug in de arbeidsmarkt te integreren. Ik pleit voor méér autonomie, maar ook voor méér samenwerking.
Gezondheidsbeleid
Leterme: Deel kostencompenserende elementen moeten overgeheveld worden naar gemeenschappen, terugbetaling bijvoorbeeld. Er zijn inderdaad minder transfers, maar dat is nog geen reden om niet aan maatwerk te doen. De vragen en opties verschillen immers van Gemeenschap tot Gemeenschap. En dan is er de complexiteit van de regelgeving, de chaotische bevoegdheidsverdeling. Daarom moeten de curatieve en preventieve gezondheidszorg zoveel mogelijk in één hand terechtkomen.
Complexiteit regelgeving
VDL: Wij willen een efficiënter systeem. De ziekteverzekering gaat meer kosten door de vergrijzing. Op dit moment moeten we het niet méér verschillend maken, niet communuautariseren, maar wel meer uniform. Naast die uniformisering moet er een differentiatie komen in beleid tussen zorgregio's, bijvoorbeeld tussen de Westhoek en het Meetjesland. uniformisering én differentiatie tussen zorgregios, bijv. Westhoek<Meetjesland
Verhofstadt: Ik merk dat in het verleden de drang om te splitsen groter was. Waarom is bij beide heren de drang vandaag veel minder? Dit ligt aan het goede beleid op federaal vlak, dat vlak waar iedereen kritiek op heeft. Welnu, de uitgaven zijn onder controle. Er is een beheersing vvan de kosten. Het gezondheidsbeleid is het voorbeeld van een goed federaal beleid, waarin de transferten trouwens afgebouwd werden. Ik neem aan dat in de toekomst, in de komende decennia we misschien het curatief en preventief beleid beter kunen afstemmmen... (Leterme onderbreekt hier: correcties zijn geen argument tegen maatwerk inzake ziektekosten; mensen betalen nu méér in ziektekosten. Verhofstadt repliceert: Dat is niet juist, het maximumfactuur geldt nu voor alle mensen vroeger was dat niet zo, we mogen fier zijn op onze gezondheidszorg)
Fiscaliteit
Leterme: Vlaanderen geeft nu subsidies en premies, het is beter rechtstreeks zelf vennootschapsbelasting te innen op regionaal niveau voor economische stimulansen. Overigens is het voor de eenheid van ons land - waar daarnet over gesproken werd - van cruciaal belang om de economie op elkaar af te stemmen. Naast die eenheid spelen ook menselijke factoren daarin een rol.
VDL: Vennootschapsbelasting regionaliseren is geen goed idee. Bedrijven gaan hun zetel dan verplaatsen zetel naar de plek waar het het goedkoopst is; De huidige bevoegdheden die de regio's hebben inzake afcentiemen gebruiken is in eerste plaats belangrijk voor werk. Onze prioriteit is ook inzake staatshervorming: liever zoveel mogelijk op arbeidsmarkt, in plaats van een beetje in andere symbooldossiers.
Verhofstadt: (commentator:) ik hoor u bijna zeggen: hoe méér geld voor regios, hoe meer men ons uitkleedt (Verhofstadt reageert niet en ontwijkt de opmerking) ik ben voor meer fiscale autonomie. Deze regering maakte daar overigens werk van, op premies die door de gewesten worden geheven wordt geen vennootschapsbelasting meer betaald. Maar we zijn alweer bezig met één verhaal, het verhaal van splitsen, splitsen, splitsen, het verhaal van meer autonomie. Niet de monarchie, noch de Eerste Minister, noch de interministeriële conferenties gaan de eenheid van het land voldoende waarborgen. Wat dan wel? Drie zaken: ten eerste: meer samenwerking tussen de regio's. Ten tweede: een gelijke toepassng der wetten in heel België. Ten derde: een nationale kieskring, wat ik een heel goed voorstel vind.
"Ook de staatshervorming wordt nu in vraag gesteld, maar dat zou zeer onverstandig zijn. Het rottingsproces wordt in een koelkast niet gestopt en onze democratische instellingen werken onvoldoende efficiënt om ze ongewijzigd te laten. Alles laten zoals het nu is, zal vroeg of laat leiden tot een geweldige uitbarsting."
Luc VAN DER KELEN (lid BPlus!!! www.bplus.be) in HLN van 7 juni
In mijn vorige rubriek "de inzet" (d.d. 7 juni 2007) ging ik dieper in op wat ik vond dat de inzet der verkiezingen moest zijn, te weten een inhoudelijk debat i.p.v. oppervlakkige nonsens. Yves Leterme (CD&V) en Johan Van De Lanotte (sp.a) debateerden vandaag op VTM. Op een bepaald punt zegde Leterme dat hij kieskampagnes niet zo belangrijk vond, toch niet zo belangrijk als besturen. Zelden zag ik zo een openlijke minachting voor verkiezingen. De zogenaamde socialist Van De Lanotte vond het zelfs niet nodig hierop te repliceren dat er mensen gevallen zijn voor de uitbreiding van het kiesrecht, voor het Algemeen Stemrecht. Mooi.
Misschien ligt Rooms-Rood inderdaad in het verschiet. Tenzij natuurlijk de kiezers er voor zorgen dat OPEN VLD - en in het Zuiden de MR - sterker wordt. Tot nog toe deed OPEN VLD het erg slecht in de peilingen. De krachtsverhoudingen zouden in het Vlaamsche land zo liggen (VRT-peiling d.d. 21.05.07):
1) CD&V-N-VA 30%
2) VB 21%
3) SP.A-SPIRIT 20%
4) OPEN VLD 17%
5) GROEN 8%
6) LDD 2%
7) ANDERE 1%
Een nieuwere peiling van LLB (7 juni 2007) wijst op een - zij het zeer lichte maar toch significante - kentering:
1) CD&V-N-VA 28% (2003: beide partijen samen: 26%)
2) VB 23%
3) SP.A-SPIRIT 19% (2003: 24%)
4) VLD 19% (2003: 26%)
5) GROEN 6%
6) LDD 2%
7) ANDERE 2%
CD&V-N-VA zou dus niet zoveel meer halen nu dan na hun nederlaag van 2003. Stel dat het kartel 2% zakt en pakweg OPEN VLD er 2% bijdoet? Dan krijgen we een écart van amper 5% tussen liberalen en katholieken in het noorden - al wat anders dan die 13% van de VRT-peiling. Voor een kartel dat beloofde de liberalen te zullen vernietigen, bezwaarlijk een straf resultaat. Sterker nog, CD&V blijkt niet zo sterk, gezien het zich volgens deze peiling op een paar luttele procenten van de ramp van 2003 bevindt (28%-5% N-VA stemmen=23%). Men kan niet zeggen dat deze verkiezingen niet spannend zijn. Ondertussen zou, nog volgens LLB, MR de sterkste partij worden in Brussel (en dus in B-H-V) en zich op 6% van de PS bevinden in het Waals Gewest (27% versus 33%). Maar... die peiling werd dan weer afgenomen voor de Sarkozy-achtige campagne van de MR die alles nog dreigt te doen omslaan in de ene of de andere richting. Overigens heeft de MR in het Waals Gewest 10% meer dan de CDH en in Brussel zelfs méér dan het dubbel van de CDH. In Brussel stemt 32% op VLD-MR tegenover 15% voor CDH-CD&V. Nu ja, kosmopolieten waren altijd al verstandiger ;)
p.s.: morgen is er een peiling van VRT/D.S. Het zou me niet verbazen als OPEN VLD daar plots 16% haalt en CD&V 31%. Manipulatie heet zoiets...
Straks nog een peiling (VRT/DS) waarin weer "objectief" gaat worden vastgesteld dat Leterme nen "hele goeie" is en dat CD&V-N-VA oooooover de 30% gaat en dat Verafstoot bij het groot huisvuil der Vlamingen staat en dat den sp.a aan 20% zit (goed heeeeeeeeeee) .............
Nochtans zou dit tegen de trend ingaan van... VRT/DS zelf. (afbeelding links: klik om te vergroten)
Het democratiseringsproces waaraan ons land sinds het einde van de vorige eeuw onderhevig is, alsmede de opeenvolgende Staatshervormingen hebben herhaaldelijk de vraag doen rijzen of de rol en de betekenis van de monarchie nog enigszins aansluiting kunnen vinden met de vereisten van een democratie in een moderne tijd.
Het ontstaan van politieke partijen, de invoering van het kiesstelsel van evenredige vertegenwoordiging, het algemeen enkelvoudig stemrecht en de internationalisering van beleidsdomeinen maken dat, zonder grondwetswijziging, de monarchie heden een meer representatieve en symbolische functie vervult.
Voor Open Vld ligt het belang van de rol van een grondwettelijke vorst dan ook vooral besloten in de matigende invloed die hij binnen de uitvoerende macht kan uitoefenen. Dit impliceert dat de Koning als politiek niet verantwoordelijke boven de normale en democratische conflicten staat en op onpartijdige wijze als element van matiging en verzoening kan optreden.
De flexibiliteit van het Belgisch grondwettelijk stelsel heeft het dan ook mogelijk gemaakt dat het koningschap zich heeft kunnen inschrijven in de nieuwe wijzigingen van het politiek bestel.
Het concept: in een andere rubriek had ik 50 vragen over België gesteld. Een Vlaamsgezinde antwoordde (schuingedrukt). En ik dien hem van antwoord op 20/50 vragen (rood)...
1. Waarom pleit men voor Vlaamse onafhankelijkheid en niet voor Limburgse of Antwerpse?
Vlaanderen is een autonome regio met naast een culturele eenheid, ook een sociaal-economische. De Vlaamse provincies maken (ondanks verschillen) deel uit van deze dubbele eenheid. België is zowel op sociaal-economisch als op cultureel vlak geen eenheid. Vandaar dat een Vlaamse onafhankelijkheidseis logisch en gerechtvaardigd is.
Hier staan zoveel sofismen en illogismen in. De auteur vindt sociaal-economische eenheid en een culturele eenheid een reden tot afscheiding én hij constateert dat er op beide vlakken verschillen zijn tussen Vlaamse provincies. Waarom dan geen onafhankelijkheid voor Limburg? Ten gronde: waarom zijn verschillen een reden tot scheiding i.p.v. een fundament der democratie?
2. Zou men voor de splitsing van België zijn, indien alle Walen het Nederlands als moedertaal hadden?
Een hypothetische en dus zinloze vraag. Maar goed, indien dit het geval zou zijn, zou de culturele verscheidenheid aanzienlijk kleiner zijn, maar dan nog zijn er de sociaal-economische verschillen die de vraag tot scheiden rechtvaardigen.
Sociaal-economische verschillen zijn dus een reden tot scheiding. Wederom: leve het onafhankelijke Limburg!?
3. Waarom is men tegen het unitaire België en niet tegen het unitaire Vlaanderen?
De meeste Vlaamsgezinden zijn ook tegen een unitair Vlaanderen. Het subsidiariteitsprincipe blijft gelden, ook na België.
Het VB bestaat dus niet uit Vlaamsgezinden.
Mooi. Leve het onafhankelijke Limburg (tris repetita placet!)
4. Waarom is men tegen meertalige Belgische partijen en voor meertalige Europese fracties of partijen?
De EU is een bovennationale organisatie waarin verschillende landen met elkaar trachtten samen te werken. Het feit dat dit werkt ondanks de vele talen zegt veel over België waar dit niet werkt. Bent u misschien al vergeten waarom er geen unitaire partijen meer zijn?
Geen antwoord ten gronde: is de auteur voor een diplomatieke of een democratische EU? Hij lijkt er tegen. Is het omdat er geen unitaire partijen meer zijn dat dit eeuwig zou moet blijven?
5. Hoort Vlaanderen dan bij Nederland? Aanvaardt men in deze constructie wel meertaligheid (Fries/Frans en Nederlands) en de monarchie?
Vlaanderen hoort vandaag de dag niet bij Nederland. Maar de gemeenschappelijke taal en geschiedenis maken dat een goede samenwerking tussen Vlaanderen en Nederland zeker wenselijk is. Wat Nederland met haar monarchie en taalkundige minderheid doet is niet de zaak van Vlaanderen.
Alsof België geen gemeenschappelijke geschiedenis heeft... (is dit een argument?)
6. Ligt de toekomst van de mensheid in eentalige staten? Wat gaat men dan doen met Europa, waar slechts twee eentalige staten zijn (Portugal en IJsland)? Is een wereld met 10.000 staten (zoveel als er taalgroepen zijn) leefbaar?
De toekomst van de mensheid ligt in goed bestuurde kleine staten (lees "the size of nations" van Dr. Spolaore). België wordt slecht bestuurt door de Vlaams-Waalse tegenstellingen in ongeveer alle beleidsdomeinen. Beide regio's zouden beter af zijn met volwaardig zelfbestuur.
Het is bestuur"d", niet "bestuur't'". Er zijn overal tegenstellingen, tussen mannen en vrouwen, arbeiders en universitairen, jongeren en ouderen, West- en Oost-Vlaanderen enz. Volgens de VN is België één van de tien welvardendste landen ter wereld.De toekomst is aan kleine staten? Leve België! Op de kern van de zaak, m.n; of een wereld met 10,000 staten LEEFBAAR is, wordt niet ingegaan.
7. Waarom kan er meertalig Europees recht gecreëerd worden indien er geen Belgisch recht kan bestaan?
Meertalig recht is inderdaad mogelijk. Al tonen de Europese gerechtshoven aan dat dit zeker geen evidentie is. Het probleem met Belgisch recht zou niet de meertaligheid zijn, maar wel het feit dat Vlaanderen en Wallonië al reeds lang verschillende accenten (willen) leggen op vlak van justitie.
Alsof Finnen, Portugezen en Ieren, Limburgers en Antwerpenaren enz. geen verschillende accenten willen leggen.
8. Waarom zijn de provincies geen goede entiteiten om de nationale wetgeving uit te voeren i.p.v. de gewesten? Waarom zou een provinciale decentralisatie het probleem van de Belgische bipolariteit niet oplossen?
Opnieuw: subsidiariteit! België is een overtollig niveau. De bevoegdheden waarvoor België te klein is moeten naar Europa gaan. Al het overige kan op Vlaams niveau efficiënter worden uitgeoefend. Vervolgens kan men kijken wat beter door provincies en gemeenten kan gedaan worden.
Wie bepaalt welk nivo overtollig is? Waarom nog een Nederlandse staat? Groningen en Friesland zijn ook niet te klein om onafhankelijk te zijn.
9. Wat moet er met Brussel gebeuren indien België zou uiteenvallen? Is er dan geen risico voor het Nederlands in Brussel? Wat moet er met de faciliteitengemeenten gebeuren? Mag daar het democratische element spelen?
Brussel is verfranst doordat het de hoofdstad van België is geworden. Er zijn meerdere scenario's voor Brussel mogelijk. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar Brussel als Europese hoofdstad, naar vb. van Washington DC. De faciliteiten in bepaalde gemeenten rond Brussel waren als uitdovend bedoeld. Het is m.a.w. hoog tijd dat ze uitdoven. Franstaligen die in Vlaanderen komen wonen moeten respect opbrengen voor hun nieuwe regio en de plaatselijke taal aanleren, net zoals Vlamingen die gaan wonen al jaren doen.
Brussel kan niet de hoofdstad zijn van een drietalig land, maar wel van een vijfentwintigledige Europese Unie, waarvan de auteur in (4) zegt dat ze niet werkt! 10. Zal een onafhankelijk Vlaanderen geen nieuwe tegenstellingen kennen tussen gelovigen en vrijzinnigen of tussen democraten en racisten? Zoeken bepaalde politici niet voortdurend en bewust naar tegenstellingen in de maatschappij, nieuwe of oude?
In elk land en elke regio zijn er tegenstellingen. Een onafhankelijk Vlaanderen heeft hier geen invloed op.
Als tegenstellingen normaal zijn, dan kan België derhalve blijven bestaan. Il n'y a pas deux logiques.
11. In de economie fuseren bedrijven. Problemen zoals milieuvervuiling, armoede, globalisering... spelen zich op grotere schaal af dan lands-, laat staan taalgrenzen. Moet de politiek zich niet aanpassen aan deze grotere dimensies in plaats van te streven naar kleinere staatkundige entiteiten?
Zie antwoord op vraag 8
Auteur wil onderwerping aan multinationals en niet-aanpassing democratie aan veranderde dimensies.
12. Waarom desintegreren staten als Duitsland en Frankrijk niet onder invloed van de theorie van het Europa der regio's?
Duitsland heeft enerzijds een sterke culturele eenheid en anderzijds is het zeer sterk gefederaliseerd. Deze structuur is voor een staat als Duitsland een ideaal evenwicht. Voor Frankrijk is het anders. Frankrijk is een centralistisch bestuurde staat waar meerdere regio's meer autonomie of zelfstandigheid willen (Bretagne, Corsica, Baskenland, Elzas, ...). Franse "desintegratie" zal er ongetwijfeld ook nog aankomen.
De theorie van het Europa der regio's wordt dus niet verdedigd. Terecht: ze berust ook op niets.
13. Wat zeggen Vlaams-nationalisten over het feit dat de Nederlandstalige en Franstalige cultuur in België stilaan door de Angelsaksische cultuur worden vervangen?
Dit is een grove overdrijving. De Angelsaksische taal (daarom niet cultuur) heeft op korte tijd een belangrijke invloed verworven in alle Europese landen. Met de nodige waakzaamheid hoeft dit geen gevaar te betekenen voor het voortbestaan van o.a. het Nederlands.
Dit antwoord blinkt uit in vaagheid.
14. Is het beter budgetten in twee te splitsen om grote overheidsprojecten te financieren?
Ja! Op die manier kan elke regio zelf het efficiëntst zijn budget aanwenden. Dit is een veel logischere manier van werken dan de huidige Belgische wafelijzerpolitiek.
100/2= 200 zegt de auteur
15. Waarom wil men in Europa nog een grens bijtrekken wanneer de grenzen binnen de EU vervagen?
Waarom vervagen grenzen binnen de EU? Omdat steeds meer bevoegdheden naar het Europees niveau gaan. Voor de overige bevoegdheden, zie opnieuw het subsidiariteitsprincipe. Een paar nieuwe "zachte" grenzen in Europa, zal de EU meer goed dan kwaad doen. Tot tegenstelling wat sommigen denken, gaat Vlaanderen geen massale grenscontroles uitvoeren na Vlaamse onafhankelijkheid.
De auteur vergeet dat de EU er gekomen is om nationalisme te counteren, niet om nieuw nationalisme in het leven te roepen.
16. Hoe kan men tegen het Vlaams Belang zijn wanneer men deze partij volledig gelijk geeft in zijn bestaansreden en belangrijkste punt?
Bizarre vraag. Wie geeft het Vlaams Belang volledig gelijk in haar bestaansreden?
U, want u wil die bestaansreden - Vlaamse onafhankelijkheid - verwezenlijken.
17. Waarom moet men als er verschillen zouden zijn, splitsen? Zijn verschillen net geen reden tot meer solidariteit? Is het bovendien niet interessanter om meerdere visies op hetzelfde probleem te hebben?
Zeker en vast. Daarom ben ik ook grote voorstander van een verregaande solidariteit op Europees vlak. Want waarom zou Vlaanderen wel solidair moeten zijn met Wallonië en niet met bv. Letland?
Waarom moeten Limburgers solidair zijn met Antwerpenaren?
18. Welke "nieuwe" staten waren in het verleden nog nooit een entiteit of staat (ttz: voor 1789)?
Staten komen en staten gaan. België is als staat/bestuursniveau totaal voorbij gestreefd. Momenteel is een onafhankelijk Vlaanderen in een sterke EU de beste structuur. Binnen een paar honderd jaar is misschien weer een andere formule beter. M.a.w. er is geen enkel land of staatsstructuur het eeuwige leven beschoren.
Geen antwoord op vraag. 19. Waarom ontkent of verzwijgt men dat Limburg meer gedeelde geschiedenis heeft met Luik dan Limburg met Antwerpen?
Dit klopt ten dele, door haar Nederlandstalige karakter had Limburg eveneens zeer goede banden met Brabant en Nederlands Limburg. Hoe dan ook de huidige situatie is nu anders en men moet zich daarop baseren. Zie ook vorig antwoord.
De huidige situatie is dat 96% der Belgen tegen separatisme (DS maart 07) is.
20. Is het bewezen dat een onafhankelijk Vlaanderen beter zou werken dan een unitair België? Hoe kan men dit bewijzen?
Het unitaire België is al meer dan 75 jaar stelselmatig uiteen aan het vallen. Dat alleen al is een bewijs dat het niet werkt.
Los van het waarheidsgehalte van die bewering: moet men omdat vrede niet werkt voor oorlog zijn?
Sommigen denken dat deze verkiezingen in wezen gaan over wie de nieuwe Premier wordt. Zij dwalen. Premiers worden in België aangeduid (nominaal door de Koning, de facto helaas door partijbureaus). Weer anderen hebben het over een strijd tussen OPEN VLD versus CD&V-N-VA, of tussen de PS en de MR. Is dit de inzet van de verkiezingen? Oppervlakkig gezien misschien wel. Een paar zetels zullen wel hier en daar verschuiven, maar komt er ook een essentiële verandering in het beleid? Het valt te betwijfelen.
Verkiezingen behoren niet of zouden niet behoren te gaan over wie de jongste, de vlotste, de mooiste enz. is. De essentie van een democratie is de uitwisseling van ideeën. Ten tweede: de echte strijd speelt zich niet af tussen democratische ideologieën. Socialisten, liberalen, christen-democraten, groenen... zeggen elk op hun manier nuttige dingen. De inzet van deze parlementsverkiezingen zou in feite de strijd moeten zijn tussen enerzijds democraten en anderzijds nationalisten. De eerste groep kan iedereen bekeren tot zijn ideeën, de tweede groep gebruikt het agressieve, maar niet om mensen op betere ideeën te brengen.
Partijen als de N-VA, Spirit, het VB, CD&V, het FDF... voeren geen ideeën-campagne, ze doen aan politieke agitatie gericht tegen een bevolkingsgroep: de Walen, allochtonen, Vlamingen, niet-Brusselaars e.d.m. Wie op één van die partijen stemt, moet bedenken dat hij of zij in essentie stemt voor een maatschapprijproject stemt dat de grenzen van (democratische) politieke besluitvorming afbakent bij de taalgrens of bij de staatsgrens. Is dit de toekomst van Europa of van de wereld? Misschien. Is het een wenselijke toekomst? Neen, het is een asociale, onethische, racistische enz. samenleving die deze partijen ophangen. Ook al zouden hun doelen onvermijdelijk zijn dat vertellen ze zelf toch zo graag , dan nog is dit geen reden om niet tegen Vlaamse onafhankelijkheid, tegen taaltoestanden in Brusselse ziekenhuizen, tegen de inpalming van grondgebied (B-H-V)... te zijn. Of moet men soms voor oorlog zijn omdat oorlog nu eenmaal bestaat?
1. Waarom pleit men voor Vlaamse onafhankelijkheid en niet voor Limburgse of Antwerpse?
2. Zou men voor de splitsing van België zijn, indien alle Walen Nederlands als moedertaal hadden?
3. Waarom is men tegen het unitaire België en niet tegen het unitaire Vlaanderen?
4. Waarom is men tegen meertalige Belgische partijen en voor meertalige Europese fracties of partijen?
5. Hoort Vlaanderen dan bij Nederland? Aanvaardt men in deze constructie wel meertaligheid (Fries/Frans en Nederlands) en de monarchie?
6. Ligt de toekomst van de mensheid in eentalige staten? Wat gaat men dan doen met Europa, waar slechts twee eentalige staten zijn (Portugal en Ijsland)? Is een wereld met 10.000 staten (zoveel als er taalgroepen zijn) leefbaar?
7. Waarom kan er meertalig Europees recht gecreëerd worden indien er geen Belgisch recht kan bestaan?
8. Waarom zijn de provincies geen goede entiteiten om de nationale wetgeving uit te voeren i.p.v. de gewesten? Waarom zou een provinciale decentralisatie het probleem van de Belgische bipolariteit niet oplossen?
9. Wat moet er met Brussel gebeuren indien België zou uiteenvallen? Is er dan geen risico voor het Nederlands in Brussel? Wat moet er met de faciliteitengemeenten gebeuren? Mag daar het democratische element spelen?
10. Zal een onafhankelijk Vlaanderen geen nieuwe tegenstellingen kennen tussen gelovigen en vrijzinnigen of tussen democraten en racisten? Zoeken bepaalde politici niet voortdurend en bewust naar tegenstellingen in de maatschappij, nieuwe of oude?
11. In de economie fuseren bedrijven. Problemen zoals milieuvervuiling, armoede, globalisering... spelen zich op grotere schaal af dan lands-, laat staan taalgrenzen. Moet de politiek zich niet aanpassen aan deze grotere dimensies in plaats van te streven naar kleinere staatkundige entiteiten?
12. Waarom desintegreren staten als Duitsland en Frankrijk niet onder invloed van de theorie van het Europa der regio's?
13. Wat zeggen Vlaams-nationalisten over het feit dat de Nederlandstalige en Franstalige cultuur in België stilaan door de Angelsaksische cultuur worden vervangen?
14. Is het beter budgetten in twee te splitsen om grote overheidsprojecten te financieren?
15. Waarom wil men in Europa nog een grens bijtrekken wanneer de grenzen binnen de EU vervagen?
16. Hoe kan men tegen het Vlaams Belang zijn wanneer men deze partij volledig gelijk geeft in zijn bestaansreden en belangrijkste punt?
17. Waarom moet men als er verschillen zouden zijn, splitsen? Zijn verschillen net geen reden tot meer solidariteit? Is het bovendien niet interessanter om meerdere visies op hetzelfde probleem te hebben?
18. Welke "nieuwe" staten waren in het verleden nog nooit een entiteit of staat (ttz: voor 1789)?
19. Waarom ontkent of verzwijgt men dat Limburg meer gedeelde geschiedenis heeft met Luik dan Limburg met Antwerpen?
20. Is het bewezen dat een onafhankelijk Vlaanderen beter zou werken dan een unitair België? Hoe kan men dit bewijzen?
21. Waarom pleiten nationalistische partijen en politici nooit op een ondubbelzinnige wijze voor een referendum over België?
22. Waarom stellen journalisten, politici en opiniemakers die vinden dat de publieke opinies Vlaanderen en Wallonië uit elkaar groeien zich nooit de vraag of zijzelf hiervoor verantwoordelijk zijn?
23. Welke toekomst heeft Europa indien men in het Europees Parlement wekelijks de verschillen tussen Frankrijk en Duitsland zou benadrukken? Gaat men daar ook vragen voor frontvorming, compensaties en meer autonomie?
24. Zijn "eigen" wetten, maatregelen en belastingen noodzakelijk beter, rechtvaardiger en juister?
25. Als België een kunstmatige staat is, welke staten zijn dan natuurlijk?
26. Bestaat er een vorm van meertalig fascisme? Is racisme of fascisme mogelijk zonder nationalisme?
27. Zijn er niet meer argumenten te vinden om te zeggen dat Vlamingen en allochtonen niet kunnen samenleven en -besturen dan Vlamingen en Walen?
28. Is het moreel juist de Vlamingen te vertellen dat ze zichzelf moeten verheffen door minachtend te spreken over de Franstalige Belgen?
29. Als het Noorden van België op bepaalde gebieden performanter is, loont het dan niet de moeite deze gedachten, technieken enz. ook voor het Zuiden toegankelijk te maken?
30. Als men bekommerd is om verspilling en corruptie in het Zuiden, kan men die dan niet best tegengaan door een eengemaakt beleid?
31. Waarom aanvaardt men de Brusselse, tweetalige samenleving en niet de Belgische meertalige samenleving?
32. Volgens separatisten zijn de Franstalige (of omgekeerd de Nederlandstalige) bewindsvoerders enkel bekommerd om eigenbelang. Daarom zou er moeten gesplitst worden. Als dit zo zou zijn, wat niet bewezen is, zijn zij dus nationalistisch, net als diegenen die de splitsing vragen. Valt hieruit niet af te leiden dat niet de leiders van de andere taalgroep, maar wel het nationalisme bestreden moet worden?
33. Volgens het Verdrag van Rome (1957) moeten de Europese lidstaten geharmoniseerd worden. Hoe kan men dan pleiten voor een opsplitsing van een lidstaat?
34. Als separatisme progressief is, is het Vlaams Belang dan de meest progressieve partij van België?
35. Kleine(re) staten functioneren beter, zegt men wel eens. Is België nog niet klein genoeg in deze gemondialiseerde samenleving? Is dit niet net anderzijds een argument voor de opsplitsing van Vlaanderen/Wallonië in nog kleinere entiteiten (provincies of arrondissementen)?
36. Als Brussel onafhankelijk wordt, wie gaat dan opdraaien voor de kosten van de administratie? Of wordt Brussel een stadsstaat waar enkel de superrijken mogen wonen (zoals Monaco)?
37. Wat is het verschil in ideologie tussen de N-VA en het FDF?
38. Waarom mag Brussel van separatisten kiezen om bij Vlaanderen te horen en Wallonië niet?
39. Wat is het verschil tussen de anschluss van Oostenrijk en het Sudetenland bij Duitsland en het streven naar taalhomogene staten?
40. Als bepaalde francofone politici pleiten voor een uitbreiding van het Brussels Gewest, noemt men dit onverantwoord. Anderzijds pleiten Vlaams-nationalisten zélf voor de aanhechting van heel het Brussels Gewest bij het Vlaamse. Hoe kan men deze tegenstelling rijmen?
41. In 1830 waren er enkel Zuidnederlandse dialecten. In Nederland was er na 1830 maar één taal: het Nederlands, ondanks het bestaan van het Fries dat toen als dialect werd beschouwd. Waarom moest België toen dialecten als staatstaal erkennen, terwijl Nederland een taal als dialect beschouwde?
42. Waarom willen nationalisten het Brussels Gewest afschaffen, maar niet de andere twee Gewesten?
43. Waarom vergelijkt men altijd in alle domeinen "Vlaanderen" met "Wallonië" en nooit Antwerpen met Limburg, stad met platteland, ouderen met jongeren, enz.
44. Als men bepaalde "verschillen" te groot vindt, waarom dan nog verkiezingen houden? Is een democratie niet gebouwd op het erkennen van tegenstellingen?
45. Welke argumenten biedt het verleden? Moet men vandaag België splitsen omdat men vindt dat Nederlandstaligen in de 19de eeuw "onderdrukt" werden? Werden de zwarten in de VSA of in Zuid-Afrika niet oneindig meer onderdrukt?
46. België biedt geen meerwaarde aan Vlaanderen zegt men. Bedoelt men meerwaarde in geld, macht, aanzien...? Welke meerwaarde biedt Antwerpen aan Limburg? Gebruikte men in de jaren '30 niet hetzelfde "argument" tegen Joden en mindervaliden?
47. Indien men tegen het meertalige België is en voor het eentalige Vlaanderen, is men dan ook tegen de taalwetten die van België een meertalige staat gemaakt hebben? Maw: Is men dan ook voor het eentalig Frans België van de 19de eeuw?
48. Waarom het meertalige Europa op een democratische manier één willen maken en tegelijk het meertalige België ontmantelen?
49. Hoe kan men tegen meertalig onderwijs zijn en tegelijk klagen over Nederlandsonkundigheid van Franstaligen?
50. Als er zou blijken dat er (enorme) geldoverdrachten bestaan tussen Vlaams-Brabant en Limburg, moet Limburg dan uit Vlaanderen gestoten worden?
Een nieuw debat over de staatshervorming is onvermijdelijk. «Ho, ho, ho.» Is dat 'Non! Non! Non!'? «Neen. We zullen rond de tafel zitten en nagaan wat de voordelen voor de mensen Vlamingen, Walen en Brusselaars zijn van elk voorstel. Niemand zegt dus 'non'. Maar waarom zou een politicus iets doen waarbij hij voelt dat het zijn bevolking schade zal berokkenen? De Vlamingen zullen komen met dossiers, en ze zijn vrij om te vragen wat ze willen. Elk dossier zal rustig bekeken worden. Maar dat gaat tijd kosten. Wij vragen niks. We kunnen perfect leven met de wetten zoals ze vandaag bestaan. Laten we het federalisme nu maar wat rijpen en volwassen worden.» Bart De Wever stapt niet in de regering als er geen uitgeschreven wetsontwerpen aan het regeerakkoord hangen. «Je moet niet voor hem stemmen, denk ik dan, want dat zijn verloren stemmen. Als hij niet wil komen onderhandelen, blijft hij maar in zijn bureau hé. Niemand zal hem daar komen halen. Ik in ieder geval niet.
Er is de laatste tijd nogal wat te doen omtrent de banden tussen racisme, fascisme, populisme en nationalisme. Karel De Gucht doet dit in in zijn nieuwste boek Pluche. Luckas Vander Taelen en andere democraten in de opiniebladzijden van De Morgen denken hier eveneens over na. Het zou van een intellectuele oneerlijkheid getuigen om (Vlaams-)nationalisme, totalitarisme, fascisme en racisme over één en dezelfde kam te scheren. Maar is het daarom verboden de raakpunten onderzoeken?
De hedendaagse denkers in België die solidariteit, individuele vrijheid en openheid hoog in het vaandel dragen, doen er goed aan eens stil te staan bij het begrip nationalisme, de grootste hinderpaal om een progressieve en vrijheidslievende samenleving te bereiken. Ludo Dierickx (Groen!) heeft dit jaren geleden met name in 1964 reeds al op exhaustieve wijze gedaan in één van de meest briljante werken uit de naoorlogse Belgische politieke geschiedenis: Belgen op de tweesprong. Wat Das Kapital voor de socialistische beweging was, Rerum Novarum voor de christen-democratie en Poppers De open samenleving voor het liberalisme, had Dierickx boek moeten zijn voor het nationalistische vraagstuk in ons land en zelfs in Europa. Zover kwam het niet, ondanks de rijkdom van de ideeën die in het boek staan. Men kan nochtans niet zeggen dat een debat over nationalisme in België een onnodige luxe was of is.
We hebben alleszins nood aan definities. Velen spreken en schrijven over nationalisme, maar gaan voorbij aan de betekenis van het begrip. Nationalisme is geen aanvoelen, maar een vorm van politieke bedrijvigheid die zich van alle universalistische ideologiëen onderscheidt omdat het mensen compartimenteert op basis van kenmerken die aan de vrije wil ontsnappen, zoals taal, huidskleur of godsdienst. Het abstracte sociale contract tussen vrije mensen wordt verworpen en ingeruild voor een organische visie. De samenleving is zogezegd een lichaam, de mensen bestaan slechts bij de gratie hiervan.Als criterium om tot dit wereldbeeld te behoren volstaat het om op een bepaalde bodem te wonen en om, bijvoorbeeld, een bepaalde moedertaal te spreken. Nationalisten vragen dus geen bijzondere inspanning aan het individu om hun denkstroming aan te hangen. De nationalistische doelen kunnen verschillend zijn: het kan gaan om het wensen van eigen parlementen, vakbonden, sportbonden, wetten, vaak om een eigen soevereine staat. Maar ook de inlijving van territoria, de ongebreidelde walvisvangst, de niet-ratificatie van het Kyoto-protocol, kortom alles wat voortvloeit uit soevereiniteitsuitoefening, zijn voorbeelden van nationalistische activiteiten. Deze dingen zijn mogelijk omdat er een gebrek is aan een democratische wereldrechtsorde. Welk is nu de verhouding tussen democratie, racisme en totalitarisme?
Nationalisme en democratie
Het nationalisme vertoont enkele kenmerken die niet in overeenstemming kunnen gebracht worden met een democratie. Onder democratie verstaan we het systeem dat aan aan haar participandi toelaat om deel te nemen aan het politieke besluitvormingsproces. Deze bestuursvorm is allereerst gebaseerd op een wederzijdse dialoog. Hierdoor probeert men aan binnenstaatste of supranationale politieke besluitvorming te doen. Dialoog vereist een voorafgaand respect voor de anderen, veronderstelt het luisteren naar argumenten, het bijschaven van eigen meningen en theoriëen, het kunnen verzaken aan het eigen grote gelijk. Het nationalisme beweegt zich buiten het klassieke democratische veld. Men kan immers geen ongelijk hebben als het gehanteerde waarheidscriterium het behoren tot deze of gene natie is.
Nationalisten willen en kunnen niet op een democratische manier dialogeren. Ze willen dit niet, omdat hun doel niet het overtuigen van de andere is, maar wel het afstoten van een andere regio, het verdrijven van verdrukkers, het oprichten van een cultuurhomogene en soevereine natiestaat. Ze kunnen dit niet, omdat hun criteria waarmee ze aan politiek doen niets te maken hebben met vrije wil die noodzakelijk is om te dialogeren, maar wel met het toekennen van een geografisch imperatief mandaat dat aan de leiders van een territoriaal onderscheiden deel van de bevolking toelaat een ander deel uit te sluiten van een democratische politieke belangengemeenschap. Maar er is meer. Nationalisme verwerpt bij voorbaat het fundament van elke democratische rechtsstaat: het bestaan van verschillen. Verschillen zijn misschien mogelijk binnen de eigen volksgemeenschap, maar zijn te groot om te bestaan tussen identificeerbare mensen die zichtbaar anders zijn. Nationalisten kwantificeren en simplificeren verschillen, dramatiseren ze en zien er een scheidingsgrond in. Denken we maar aan de eindeloze, bipolaire transferdiscussie. Wie niet in staat is om met grote verschillen om te gaan, en aan divergenties politieke conclusies vasthangt is echter per definite geen democraat. Nationalisten bestrijden derhalve geen meningen, maar wel mensen. Blijkbaar hebben ze op dit vlak alvast geen moeite om een zekere vorm van totalitarisme te gedogen en zelfs actief te ondersteunen.
Nationalisme en racisme
Het moderne racisme vindt zijn oorsprong aan de vooravond van de Franse revolutie. Europeanen die in contact kwamen met vreemde beschavingen door een steeds verder schrijdend kolonialisme gingen net als planten en dieren, ook mensen classificeren. Toen in de 19de eeuw denkers als de Gobinault en Chamberlain aan de indeling van mensen bepaalde eigenschappen begonnen toe te schrijven trad het racisme in zijn politiek stadium. Nationalisme en racisme laven zich aan dezelfde identitaire bron. Beangstigend als je bedenkt dat het hele Belgische institutionele kader is gebouwd op het etnische criterium taal. Racisten delen de wereld op in rassen, nationalisten in taalgroepen. Beiden gaan ze uit van de strategie van de etnificatie, van de compartimentering, van het verdelen van de mensheid op zichtbare criteria: taal, afkomst, ras, godsdienst.
De holocaust en de stalinistische goelags tonen aan hoe een geleidelijke osmose en kruisbestuiving van nationalisme, etnificatie en racisme miljoenen kan uitroeien. Hoewel de Duitse joden sedert Napoleon geëmancipeerd waren, werden ze in de Duitse nationalistische bewegingen voor maar vooral na de Duitse eenmaking (1870) als zondebokken afgeschilderd voor alle verderf van de moderniteit. Het antisemitisme was rondom de eeuwwisseling een eerbare vorm van politiek tjdverdrijf geworden. In zijn boek spreekt Karel De Gucht van het opruiende discours van de Oostenrijkse antisemiet Lueger, in dewelke hij, niet ten onrechte, parallellen ziet met het huidige rechts-populisme van een partij als het Vlaams Belang, maar ook met de N-VA en de geradicaliseerde CD&V.
Economisch waren de joden zogenaamd schuldig aan de hyperinflatie in Duitsland, godsdienstig waren ze anders, historisch waren ze verantwoordelijk voor de dood van Christus en ideologisch voor de komst van het communismedat Duitsland in november 1918 de dolkstoot gegeven had, vanuit raciaal oogpunt was het onzindelijk om met hen samen te leven. Steeds weer ontdekten radicaal-rechtse Duitse politici, de nazis voorop, verschillen tussen de Duitsers en de joden. De joden waren zogezegd tegelijk de bankiers, de grootkapitalisten, de huisjesmelkers maar ook de pooiers, de socialistische oproerkraaiers, de bedreigers van de orde enz. Met zon mensen kon niet samengeleefd worden en daarom streefden de nazis een naar eigen zeggen zakelijke oplossing na van het jodenvraagstuk. Vele congressen, boeken, publicaties, manifesten werden gewijd aan de aard en de oplossing van het gewichtige vraagstuk, tot men uiteindeljk besliste de joden te verdrijven uit de maatschappij. Omdat een onafhankelijke staat (in Palestina) en een deportatie naar Madagaskar o.a. door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog onmogelijk geworden waren, besliste men de joden te venietigen. De gelijkenis in symptomatologie tussen wat in de jaren 30 in Duitsland, Italië, de USSR enz. gebeurde en tussen wat we vandaag in België meemaken, baart zorgen. Velen herkennen de simplistische drogredeneringen het ontleden van verschillen staat ook bij ons centraal die nationalisten en racisten nu al meer dan 200 jaar hanteren, maar staren zich wellicht blind op het zuivere racisme. De nationalistische argumenten tegen het stuk meertalige en pluriculturele democratie dat België heet ontkrachten ontkrachten, gebeurt meestal niet, ook niet door zij die beter zouden moeten weten, maar in taalgesplitste partijen opereren. Sommigen willen door het leven gaan als goede Europeanen, maar pleiten in één adem voor soevereiniteit én beschimpen Belgische Franstaligen als zijnde parasieten, dieven en profiteurs.
Nationalisme en totalitarisme
Nationalisme schept de idee van een groep en de indeling in groepen en de daaruit voortvloeiende mogelijkheid en noodzaak van het individu om zich met de groep te identificeren en om tevens aan die groep goede kenmerken toe te schrijven. Welke nationalist gaat er prat op dat zijn natie ook maar één duister kantje bezit? Heel dit denken ligt aan de basis van de exaltatie van het eigene en de verwerping van verschillen die we niet alleen in het racisme, maar ook in het totalitarisme terugvinden.
De kruistochten en pogroms van de Middeleeuwen, de honderdjarige oorlog enz. waren dynastieke, religieuze, economische of prekapitalische conflicten. Door de Franse en industriële Revolutieen met name door de conservatieve reactie daarop ontstond het nationalisme. Dit denken gaat hand in hand met een zeker conservatisme dat betoogt in wezen dat de maatschappij niet maakbaar is en dat individuele vrijheid een gevaarlijke illusie is. Het gezin, de familie en op macropolitiek vlak de regio, de natie, het ras... al deze natuurlijke gegevenheden zijn zogezegd het ware referentiekader van de mens. Het Vlaams Belang zegt dit in België, maar ook mensen als Wouter Beke, de partij-ideoloog van CD&V, beweren dat wanneer de mens de slavernij van de groep aanvaardt, pas écht vrij is. Nationalisten vertellen ons dat het onzin is te denken dat we zonder groep kunnen. Inderdaad, de mens is een groepswezen. Daar gaat het hem niet om. Wat wél van belang is, is ofen waarom men de (ideële) groep an imagined community zegt Benedict Anderson als politiek uitgangspunt moet nemen.
Het gevaar op ontsporing is alleszins reëel, maar niet verwonderlijk. Verschillen binnen naties zijn immers niet gewenst en in feite ook onmogelijk omdat enkel een een-en-ondeelbare natiestaat maar kan bestaan als zijnde fundamenteel verschillend van de andere niet-nationale groepen of naties. Door die accuentering van het verschil met een andere entiteit versterkt men tegelijk ook het geëigend conformisme van de eigen groep. De minachting voor mensen van nationalistische leiders is immers niet alleen zichtbaar bij de manier waarop ze omgaan metvolksvreemden, maar ook in de manier waarop de volkseigenen herleid worden tot hersenloze radertjes in een almachtig staatsapparaat. In haar uiterste maar logische vorm geeft dit denken aanleiding tot een totalitarisme, waarbij de leider, de partij, de staat, de natie samenvallen. Zij beslissen wat goed is voor de burger, die een onderdeel is geworden in één staatsmachine. Dit is uiteraard enkel mogelijk door de totale primauteit van het groepsdenken waardoor duideljk wordt dat nationalisme als het al niet aan de basis ligt van totalitarisme, dan toch er een onlosmakelijk geheel mee vormt.
Het fascisme en de diktatuur van het proletariaat, de twee belangrijkste vormen van 20ste eeuws totalitarisme werden enkel maar mogelijk gemaakt door de overheersing van de groep op het individu. In een fascistische staat werd het individu aangespoord tot een corporatistisch en (mogelijkerwijs) raciaal denken, in een stalinistische staat moest hij voortdurendop zoek gaan naar interne en externe klassenvijanden, waarbij de eigen klassesamenviel met de partij en in fine met de nationale staat.
De mens die onkritisch dienstbaar gemaakt aan een met veel klaroengeschal ontvouwde identitaire ideologie dat elke andersdenkende mening ridiculiseert, banaliseert en mogelijkerwijs finaal verbant is tot veel in staat. Jarenlange indoctrinatie kunnen van vele mensen zelfmoordterroristen, nazistische partijbureaucraten of gewetenloze beulen maken. Het valt op hoe men van (vermeende) feitelijkhedensteeds weer impliciete, politieke conclusies poogt te trekken, gericht op de (leiders van) een hele groep. Eens deze stap is gezet en door massale propaganda op uiterlijk dezelfde mensen wordt losgelaten, spreken we van een nationalistische dijkbreuk. Of die ontaardt tot totalitair fascisme, tot een absolute dictatuur van het proletariaat, tot een nazistisch racisme, kortom tot een staat waarin het individu niets meer betekent is slechts een kwestie van politieke opportuniteiten en economische mogelijkheden. Ironisch eigenlijk, dat het radikaal en comprisloos islamisme en het Vlaams Belang zich eigenlijk op dezelfde waarheidscriteria beroepen. Wat is het verschil tussen Waalse ratten, rol uw matten en dood aan het westen (buiten het graduele)?
Een mogelijke ontsporing
De Amerikaanse Professor Dr. Stanton, die voor de VN o.a. bij de volkerenmoord in Ruanda en Burundi meewerkte aan resoluties van de Veiligheidsraad, onderscheidt acht fases in het genocidale proces. Allereerst de classificatie: wie is hutu, tutsi, Bosniër, Vlaming, Waal. Vervolgens de symbolisatie: de kromme neus wordt symbool voor de jood, het strikje voor de Waal. De derde fase is de ontmenselijking: de anderen zijn dieven, verspillers en parasieten en moeten uit de maatschappij geweerd worden. Eens deze denkbeelden op grote schaal geïmplementeerd zijn, volgt de mogelijkheid om de volgende fases aan te vatten. Deze zijn: organisatie al dan niet in strakke vorm en extreme polarisatie. In de laatste fasen vindt de genocide plaats: de uitroeiing wordt planmatig voorbereid (dit kan omdat de individuen zijn gecompartimenteerd) en, tenslotte, op grote schaal uitgevoerd. Daarna volgt de ontkenning (Wir haben es nicht gewusst).
Natuurlijk is er een immens verschil tussen de holocaust of de genocide op de Armeniërs na Wereldoorlog I en het communautariserings- en regionaliseringsproces in België, maar het onderscheid bestaat louter in het graduele aspect, niet in het denkproces dat eraan voorafgaat. In oorlogen en terroristische aanslagen sterven mensen, niet omdat ze iets misdaan hebben, maar wel omdat ze het ongeluk hebben om tot deze of gene natie of groep te behoren. In België willen Vlaamse nationalisten de oprichting van een onafhankelijk Vlaanderen, terwijl ze zeer goed beseffen dat een splitsing van de S.Z. Waalse zwakkeren zal treffen. Je zal maar het ongeluk hebben in Henegouwen geboren te zijn.
In eigen land bevinden we ons momenteel nog steeds in de fase van het woordgeweld en van het structuurgeweld, niet in die van het fysieke geweld. Zullen de Belgen bestand blijven tegen een ongebreidelde diabolisering langs beide kanten van de taalgrens? Is het geen tijd om het nationalisme dat door wederzijdse revendicaties wordt aangewakkerd frontaal aan te vallen in plaats van op een suggestieve manier bevolkingsgroepen, die binnen één staat in vrede willen leven, tegen elkaar op te zetten? Guy Verhofstadt zegde ooit terecht: niet je afkomst telt, wel waar je naartoe gaat. De Belgische, democratische politici staan voor een historische verantwoordelijkheid om een actuele invulling voor die woorden te vinden, in hun staatsstructuur, maar ook (en vooral) in hun denken.
De Heer Geraerts (HBVL 4 juni) schrijft dat Belgisch unitarisme een
achterhaald concept is. Volgens hem is de toekomst aan twee
nieuwe taalhomogene staten, te weten Vlaanderen en Wallonië. Zulk denken vindt
hij progressief. De bedenking roept volgende vragen op.
Allereerst, is het in overeenstemming met wat de Belgen
willen? Neen, zo blijkt uit alle peilingen waarin het separatisme als
optie slechts leeft bij een zeer kleine groep.
Ten tweede: worden meer meer welvaart, minder vervuiling, meer kansen
binnen een vrije markt mogelijk door de creatie van een paar duizend
taalhomogene staten of door grotere, meertalige ruimtes
zoals België, de Benelux en de EU?
Het antwoord is dat het behouden, a fortiori optrekken, van nieuwe
grenzen - bijvoorbeeld tussen de Belgische Gewesten - niet aangepast is aan een
probleemanalyse op de plaats waar ze zich stellen, d.i. op een
meertalig, Europees en globaal niveau. Economie en ecologie stoppen immers niet
aan de taalgrens. Op economish gebied leidt nationalisme naar
protectionisme en globale verarming, op
ecologisch gebied naar massale vervuiling omdat iedere staat
doet wat het wil, zonder achting voor de wereld.
Op staatkundig vlak is nationalisme levensgevaarlijk. Een
voorbeeld uit de actualiteit verduidelijkt dit. Twee Russische
oblasten (deelgebieden) zullen geen kernwapens op elkaar afschieten, ook al
beschikt één oblast wel over kernwapens en de andere niet. Dit komt omdat de
twee gebieden binnen één staat liggen en derhalve onderworpen zijn aan dezelfde
wetten. Rusland als staat echter kan wel met vijandige bedoelingen kernwapens
richten op Europese steden - zoals de Russische president dit thans wil - net
omdat Rusland zoals het V.K., Frankrijk en Duitsland een soevereine staat is.
Soevereine staten met nationalistische oogmerken oprichten of behouden en
het afwijzen van democratische meertalige gehelen leidt tot oorlog en dictatuur.
In Europa hebben we hier ervaring mee. De onbillijke maatregelen die een
soevereine en niet gedecentraliseerde staat - en unitarisme sluit geen
decentralisatie uit - kan meebrengen ondervinden we trouwens ook vandaag in
eigen land.
De Heer Geraerts heeft ongelijk: Brussel beslist nog
steeds "alles": maar dit geldt ook voor Brussel als hoofdstad van Vlaanderen. Of
heeft het Vlaams Gewest soms geen quasi-absolute zeggingschap over milieu,
ruimtelijke ordening, buitenlandse handel, woonbeleid en landbouw?
Ik was 8 jaar lang uw eerste minister. Ik denk dat we met deze regering goed werk hebben verricht. En ik wil mijn coalitiepartners van de afgelopen jaren danken voor hun constructieve medewerking. Ik denk trouwens dat ons land in goede economische doen is, ethisch een fundamentele omslag heeft gemaakt en internationaal, ook al zijn we natuurlijk geen grootmacht, vandaag een stem heeft waarnaar wordt geluisterd.
?
