Dit artikel werd via deze blog ingestuurd, hieronder integrale publicatie:

Tot (w)elke prijs ?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ooit was het nut en de noodzaak van de Vlaamse beweging onbetwistbaar, de gelijkheid voor alle Belgen was immers niet verzekerd. De lagere sociale klassen in Vlaanderen aanvaarden terecht niet langer willoos de privileges die enkel voorbehouden waren aan de Franstalige elite. Na vele jaren onophoudelijk aan de weg timmeren zijn de streefdoelen die hun “founding fathers” zich gesteld hadden heden ten dage praktisch allen ingelost.

Normaliter zou men dan verwachten dat de beweging uit zichzelf overgaat in een toestand van waakzame winterslaap. Het Nederlands is in België niet langer de tweederangstaal, het heeft op alle gebieden de voorrechten en de bijhorende status verworven die horen bij een officiële landstaal.

België investeerde destijds ook fors in de Vlaamse economie en infrastructuur om haar zodoende uit het slop te trekken, zo liep o.a. de eerste spoorlijn op het Europese vasteland  van Brussel naar mechelen. Vandaag bevinden er zich in Vlaanderen verschillende wereldhavens die nog onder aanmaning van onze vorsten het levenslicht zagen ( toevallig is het dit jaar 100 jaar geleden dat Koning Leopold П het startschot gaf voor de bouw van de zeehaven van Brugge). Het lijdt geen twijfel dat deze havens dé levensaders zijn waarop de welvaart van de Vlaamse regio steunt.

Binnen de radicaliserende Vlaamse beweging is er echter in de afgelopen decennia een niet zo onschuldige stroming ontstaan. Deze stroming is machtswellustig geworden en wil tot elke prijs maar vooral tot meerdere eer en glorie van zichzelf tot totaal zelfbestuur komen.

Dit “beter beleid” klinkt wel goed, maar het is een dogma waar de Vlaams-nationalisten zelf niet in geloven. Getuige een citaat van Peter De Roover, oud-voorzitter VVB, op een 11-juli viering  te Oudenaarde .  “Is alles wat Vlaanderen zelf doet een succes ? …Allerminst….‘ wat we zelf doen, doen we beter’ werd ons ooit voorgehouden. Die slogan stelt de zaken fout voor. ‘Wat we zelf doen, doen we zelf’. Dat is de essentie.”(De Krekel, orgaan van het Davidsfonds Oudenaarde, nr. 8 – november 2005)

Deze stellingname past in een consequent nationalistische logica : we eisen zelfbestuur, ook al houdt dit zelfbestuur een verslechtering voor de toekomst in.

Het lijkt er op dat de Vlaamse KMO’s en industrie het eerste slachtoffer zullen zijn van deze overcompensatiepolitiek. Responsabilisering  is daarbij het nieuwe modewoord.

Door middel van deze responsabilisering wil men de “uitkeringseconomie” omvormen in een “arbeidseconomie”. Mooie woorden allemaal ware het niet dat deze responsabilisering eenzijdig en met brute kracht wil opdringen aan het zuiden van het land door middel van een gedeeltelijke of volledige splitsing van de sociale zekerheid.

Een kei kan men niet pluimen zullen de vakbonden van dan af zeggen en met verdubbelde ijver zullen ze hun pijlen richten op de welvarende Vlaamse industrie. Afzonderlijke CAO onderhandelingen zullen immers met zekerheid leiden tot andere en hogere looneisen.

Zijn het immers de regionalisten zelf niet die reeds lang beweren dat de productiviteit in Vlaanderen hoger ligt dan in Wallonië. Door de splitsing behoren aparte looneisen van dan af tot de mogelijkheden, een kans die de syndicaten niet onbenut zullen laten om de hogere productiviteit ook in hogere lonen (+toename van eindejaarspremie’s en vakantiegeld) omgezet te zien.

Een splitsing van de sociale zekerheid zal voor Wallonië  betekenen een minder genereuze sociale zekerheid – qua activering zal dat tellen en doordat men de eerste jaren uit het vizier van de vakbonden zal zitten staan er de Waalse industrie dan ook schitterende tijden te wachten. De hangmatcultuur dreigt een exclusief Vlaams verschijnsel te worden want de vele miljarden euros transfers in de sociale zekerheid zullen de vlamingen graag in hun eigen sociale zekerheid gepompt zien zoals hen ook beloofd was door secessie-obsedee’s  van o.a. VB en NVA. De kwalijke gevolgen voor de zelfredzaamheid van de bevolking zal dan ook niet lang op zich laten wachten.

Streed men tot voor kort allen met dezelfde wapens, na de splitsing zal dat geenszins het geval meer zijn. Integendeel, indien het waar is dat de productiviteit in Vlaanderen hoger ligt dan genieten de Vlaamse werkgevers nu immers nog van een zeker concurrentievoordeel tegenover hun Waalse collega werkgevers, voor beide landsdelen helden immers dezelfde nationaal onderhandelde CAO’s.

Onbesuisd sleutelen aan de sociaal economische mechanismen van ons land kan zeer goed leiden tot een Vlaanderen economisch-avondland met als directe buur en concurrent een Franstalig droomland vol veelbelovende opportuniteiten voor Waalse ondernemers.

Het is daarom in het belang van de Vlaamse ondernemers dat er zo snel mogelijk werk wordt gemaakt van een nationaal activeringsbeleid dat voor het ganse Belgische grondgebied geldig is. Beperk de werkloosheiduitkeringen in de tijd en verlaag de belastingen op arbeid (zoals in Frankrijk) en je zal zien hoe snel zowel onze Nederlandstalige als Franstalige landgenoten de openstaande vacatures in Vlaanderen opvullen (vacatures die tot nu toe door Fransen ingevuld worden in de grensregio’s).