13 december 2002 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

DOORGEPRIKT STAAT NETJES. Wat Vlaamsch is soms valsch is

                         Doorgeprikt staat netjes

Een tafereeltje kort voor het Sint-Niklaasfeest in Hasselt en Genk. Prominenten van de N-VA deelden er speelgoedautootjes uit. Dat speelgoed moest illustreren hoe de potverterende Walen met Vlaamse centen gaan lopen. De bijbehorende slogan was dat een Vlaams gezin met twee kinderen ,,om de twee jaar een auto cadeau doet'', aan de Walen. Wat Waalsch is valsch is, nietwaar, de kindjes kunnen het niet vroeg genoeg leren, ook met speelgoed.

Behalve voor de N-VA-mensen zelf heeft het nauwelijks belang of die partij in de komende verkiezingen de drempel van vijf procent haalt. Genoeg andere partijen hebben haar gedachtegoed, als je het zo mag noemen, al opgeslorpt. Ga maar na: na CD&V schreef ook de VLD het ,,confederalisme'' in het partijprogramma in. Dat krijg je als iedereen de deuren wijd open zet voor iedereen.

Als de partijen echt naar de burger luisteren, moeten ze nochtans weten dat niemand wakker ligt van een nieuwe staatshervorming, maar wel van het oprukken van bedrijfssluitingen en werkloosheid.

Bovendien,welke boodschap hebben kiezers aan ,,confederalisme''? Het Vlaams Blok heeft op dat punt tenminste het voordeel van de duidelijkheid: het komt openlijk uit voor zijn separatisme. Een van de twee kernpunten van die partij is haar onverzoenlijke vijandschap tegen België, hoe federaal en democratisch die staat ook moge zijn.

,,Confederalisten'' daarentegen zijn separatisten die dat niet met zoveel woorden durven zeggen. De geschiedenis is duidelijk. Een confederatie die niet doorgroeit naar een federatie, valt uiteen. Het zeer gedecentraliseerde Zwitserland noemt zichzelf de Confédération Helvétique . Maar het eedgenootschap is wel degelijk doorgegroeid naar een staat met alle wezenskenmerken van een federatie: één regering, één leger, één buitenlands beleid, één munt. In omgekeerde richting is het eindpunt van de weg van federatie naar confederatie het complete uiteenvallen. Confederalisme is een crypto-separatisme.

Democratische openheid vereist dat het streefdoel openlijk wordt uit de doeken gedaan en dat de veronderstelde meerwaarde van een onafhankelijk Vlaanderen duidelijk wordt toegelicht. Het is echter beangstigend hoezeer die vraag gesmoord wordt in een algemene Vlaamse zelfgenoegzaamheid.

Vlaanderen is een stuk ethischer en moderner dan Wallonië, horen we alom. Het waren immers Vlaamse gekozenen en partijen die de doorslag gaven in het verbod op de tabaksreclame, en die het debat over de wapenleveringen aan Nepal op gang trokken.

Nu, de rol van de principes in dat debat is niet oogverblindend. Het is zonneklaar dat de houding van veel partijen, Vlaamse zowel als Waalse, beduidend anders was geweest als het legendarisch Formule 1 circuit en/of de FN-fabriek in Vlaanderen hadden gelegen.

Je kunt je ook vragen stellen bij de ethische bekommernissen om Nepal. Zouden de groenen zichzelf ook in een crisis gestort hebben om te proberen wapenleveringen te voorkomen als de Nepalese guerrilla een fascistische in plaats van een maoïstische was? En hoe ethisch is het liever een nieuwe versie van de erg bloedig gebleken Aziatische variant van het communisme te laten zegevieren om zelf de handen schoon te houden?

Als het de gewetensbezwaarden alleen om de letter van de wet ging, waarom piepten ze dan nooit over, bijvoorbeeld, leveringen aan Algerije? Zijn honderdduizend doden in tien jaar tijd geen ,,intern conflict''?

Als je Vlaanderen van op enige afstand bekijkt, zie je niet meteen een van de meest morele en progressieve regio's van Europa. Het herbergt een van de sterkst ingeplante uiterst-rechtse partijen. De bewegingen die het hardst voor een onafhankelijk Vlaanderen opkomen, die zich het luidst aanmatigen in naam van ,,de Vlamingen'' te spreken, hebben een halve eeuw nodig gehad om de collaboratie met de nazi-barbarij te veroordelen, voor zover ze daar al toe gekomen zijn.

Sprankelend kun je het ideeëndebat niet noemen en daarin staan democratische bekommernissen ook niet onwankelbaar centraal. De Vereniging van Vlaamse Leerkrachten (VVL) bijvoorbeeld, die 4.800 leden opgeeft, verspreidde begin van dit schooljaar een brochure over het fascisme. Ze is overgenomen uit het eenmanstijdschrift Journaal van Mark Grammens. Daarin wordt, terecht, betoogd dat het historisch fout is Mussolini's Italiaans fascisme op één lijn te plaatsen met Hitlers nationaal-socialisme. En dat het politiek gemakzuchtig en onzindelijk is elke politicus van uiterst-rechts of radicaal-rechts als ,,fascist'' af te doen.

Maar deze brochure ,,ten behoeve van leraar en leerling'' gaat ook alarmerend licht over het onderscheid tussen dictatuur en democratie heen. ,,Tussen zijn greep naar de macht in 1922 en de Italiaanse deelneming aan de wereldoorlog aan de zijde van Duitsland had Mussolini op elk willekeurig moment met overweldigende meerderheid van stemmen alle verkiezingen kunnen winnen, als hij zich de moeite had getroost om die uit te schrijven.'' Kijk eens aan. De man bespaarde zijn land gewoon de kosten en moeite van verkiezingen en een democratische volksvertegenwoordiging.

Voorbeeldig was evenmin het debat na de moord op Mohamed Achrak in Borgerhout. Binnen de kortste keren ging het niet meer over die moord, maar waren alleen Belgen van allochtone oorsprong de schurken van het stuk.

Maar een kniesoor die daarop let. Nooit hoor je suggereren dat de vlucht vooruit in het ,,confederalisme'' een schijn-radicalisme is, een vijgenblad voor een gebrek aan een coherent, slagvaardig politiek programma. Vrijwel nooit hoor je de vraag of een steeds meer in zichzelf gekeerd Vlaanderen zelfs maar wenselijk is. Zelden hoor je dat het simplistisch en onaanvaardbaar is alle problemen van Vlaanderen op de rug van de Walen te schuiven, net zoals het simplistisch en onaanvaardbaar is de ,,vreemdelingen'' voor alles de schuld te geven. Denkt ook maar iemand dat de duizend mensen van Philips Hasselt niet op straat zouden staan als Vlaanderen nog autonomer of helemaal onafhankelijk was?

Ook onze openbare omroep baadt in het zelfvoldane Vlaamse sfeertje waarin de term 'België' slechts valt als het echt niet anders kan, en het voor de rest alleen nog regent en stormt in Vlaanderen , de werkloosheid afneemt of groeit in Vlaanderen , er in het weekeinde ongelukken gebeuren in Vlaanderen .

,,De toekomst is aan de dynamische splitsers, nationalisten, confederalisten en separatisten, die bewust of onbewust vrolijk bijdragen tot het verwezenlijken van het hoofddoel van het Vlaams Blok: een onafhankelijke cultuurhomogene Vlaamse staat.'' Dat schrijft Ludo Dierickx, een van de pioniers van Agalev, in zijn recent uitgekomen boek ,,Nationalisme onder het mes'' (Fantom).

De flaptekst hoopt dat het boek bijdraagt tot debat. Maar voor zover het tegendraadse boek niet doodgezwegen wordt, moet het debat ook nog in correcte termen verlopen. En daar is in Vlaanderen sinds jaren een proces van verleugening bezig (de term is van de Nederlandse anarchist Anton Constandse). Wie opkomt voor het behoud van een federaal België is een ,,oude Belg'', een ,,unitarist'', kortom een compleet voorbijgestreefd wezen. En wie aanstuurt op een bedekt of openlijk separatisme is daarentegen een ,,federalist''.

Wat Vlaamsch is kan soms alarmerend valsch klinken.

De auteur is redactrice van deze krant

'Doorgeprikt staat netjes' verschijnt tweewekelijks op vrijdag.