De verkiezingen van 2009 waren vooral verkiezingen zonder zin. Op het moment van dit schrijven was het niet bekend wie won, wie de “minister-presidenten” voor de vele deelregeringen die ons landje “rijk” is mocht leveren. Het is ook niet duidelijk wie in het kluwen van deelparlementen een paar zetels wint of verliest. Het maakt ook volkomen geen verschil uit, want een wezenlijk verschil tussen de partijen is er nu eenmaal niet.

Zeggen dat de jongste verkiezingscampagne een wansmakelijk toneel was, is een understatement. Als de partijen al iets te zeggen zouden hebben, dan is het al onmogelijk om het fatsoenlijk te formuleren. Probeer maar eens een ingewikkelde problematiek uit te leggen in een “oneliner” van een halve minuut.  Nee, voor genuanceerde politiek is er in België geen plaats meer. Wel is er plaats voor de meest platvoerse praktijken: het zoeken naar schandalen, het persoonlijk vernederen van de tegenstander of – erger nog – van hele bevolkingsgroepen. Dat nationalistische partijen zoiets doen is “normaal”. We moeten niet verwachten van de N-VA, het Vlaams Belang of het FDF plots de belangen van alle burgers, ongeacht hun taalgroep, willen dienen.

Zorgwekkend wordt het wanneer alle partijen, ten noorden én ten zuiden van de taalgrens niet langer christen-democratisch, liberaal, socialistisch, ecologistisch enz., maar in de eerste plaats nationalistisch zijn. Iedereen is zogezegd tegen het Vlaams Belang, maar iedereen volgt tenminste ten dele de partij waar het haar bestaansreden (Vlaamse onafhankelijkheid) betreft. De talloze “staatshervormingen” met hun “bevoegdheidsherverdelingen” hebben inderdaad niet veel meer overgelaten van de centrale staat. Natuurlijk ligt het in de aard zelf van de bestaande, traditionele formaties om het belang van hun gemeenschap te laten primeren op het nationaal belang. Ze zijn immers op taalbasis gesplitst. Niet alleen de partijen trouwens, ook de media, de sportbonden, beroepsorganisaties en ga zo maar door. Ons polariserende anti-federalisme ontwikkelt bovendien een eigen, tweeledige dynamiek die nog meer splitsingen zogezegd “rechtvaardigt”. Daarbij helpen de openbare (?) media natuurlijk ook nog een handje. Probeer maar eens te kijken naar VRT of naar VTM zonder dat het woord “Vlaanderen” om de twee minuten valt.

Kortom, België is een land waarin men er niet voor hoeft terug te deinzen om zichzelf nationalist te noemen. En dat na alle ongeluk die deze ideologie ons continent –ja, de wereld zelfs – berokkend heeft.  Het toppunt is dan nog dat onze brave, maar helaas apolitieke (een oud zeer), burgers de mening van de politici die geacht worden hun te vertegenwoordigen niet delen. Elk serieus onderzoek wijst uit dat het separatisme, ondanks jarenlange propaganda, een marginale stroming blijft. Propaganda die trouwens met het geld van de belastingsbetaler betaald wordt. Want economische crisis of niet, de gevestigde partijen zitten er warmpjes bij.

De economische crisis krachtdadig aanpakken is ook onmogelijk in ons pervers systeem met zijn bevoegdheidsoverlappingen, en –conflicten. De federale overheid moet de derde grootste staatsschuld ter wereld immers alleen dragen (327% van het BNP en een Gross External Debt van 1,618 triljoen, bron: CNBC). Ze heeft niet eens genoeg geld om haar kerntaken te vervullen. Niet dat dat geld er niet is, enkel het zit bij de (overbodige) deelstaten. Met dank aan de financieringswet, o.a. tot stand gebracht door ene Guy Verhofstadt. Deze ex-Premier presteert het om boekjes te schrijven over een eengemaakt federaal Europa, terwijl zijn partij (OPEN VLD) splitst wat er te splitsen valt in België. Een eengemaakt Europees crisisplan tussen 27 lidstaten en 23 erkende taalgroepen, dat kan wel. Een eengemaakt Belgisch arbeidsmarktbeleid kan blijkbaar niet. Begrijpe wie begrijpe kan.

Het is in feite vermakelijk om te zien hoe de extreme nationalisten zich volledig vastrijden in hun eigen contradicties. Duizenden N-VA affiches verkondigden “meer Vlaanderen=minder crisis”. Allicht is het de N-VA ontgaan dat de economische crisis mondiale dimensies heeft. Het Vlaams Belang schreeuwde uit dat het ONS (grote letters) land is. Ze doelen op het Vlaams gewest, waar Franse bedrijven en banken het mooie weer maken. Dàt dat mogelijk is, komt omdat de ideologie van het V.B. – die in alle partijen sluimert – de Belgische overheid tot een zwakke prooi heeft herleid. In Frankrijk primeert wel de Raison d’Etat. Als morgen België zou uiteenvallen dan wordt Vlaanderen overigens volledig geliquideerd. Het zal Brussel en de Rand ten eeuwigen dage verliezen. En dat is dan nog een best-case scenario. Vlaanderen wordt in dat geval hoe dan ook een Europese paria, met Frankrijk ante portas, uit de Europese Unie en met Franstalige minderheden aan wie het buitensporige rechten zal moeten verlenen. De huidige Vlaamse Beweging is een anti-Vlaamse Beweging, ze is de objectieve bondgenoot van Frankrijk. Enkel: ze weet het nog niet.

Zo mogelijk nog zieliger dan het bont allegaartje aan judocoaches, navelstaarders en fils à papa die ’s lands noorden rijk is, zijn de politici in Romaans België. Daar is nu het belangrijkste doel om de Vlaams-nationalisten in pathetiek te overtreffen door de creatie van een staatkundig conglomeraat “Wallonie-Bruxelles”. En dat met, jawel, nog een parlement annex regering erbij. Ondergetekende kreeg een pamflet van het CDH onder ogen waarin men in de naam van de eenheid van België pleitte voor een “renforcement de l’unité des francophones”. Er mocht ook een staatshervorming komen op voorwaarde “qu’elle assure le maintien de l’Etat belge”. Een Belgisch karkas dus, ontdaan van alle waardigheid. Waardigheid die in de ordinaire scheldtirades tussen Franstalige “socialisten” en “liberalen” ook ver te zoeken was. En wat was de inzet? De grootste worden, met andere woorden: de màcht.

Wel, aan zo’n onetisch schouwspel hoeven wij niet mee te doen. Wij moeten geen deel uitmaken van, noch ons spiegelen aan politici die ons land ten gronde richten. In een land van 30,500 vierkante kilometer aan interne Kleinstaaterei doen: kan het nog dwazer? Enkel binnen een groter, wervend project dat definitief breekt met onze stammentwisten die - zoals Minister van Staat Mark Eyskens het eens zegde – een gebrek aan beschaving verraden, kan alles opnieuw zin krijgen. Die zin ligt besloten in ruimere gehelen. België, de Benelux, een échte Europese federatie. Het is de keuze van grootsheid tegenover de waanbeelden van de petits esprits. De inwoners van België verdienen het niet om in zielige staatjes te worden opgedeeld. Ja, we weten het, de Vlaams-nationalisten spiegelen zich graag aan de Bretoenen, Basken, Catalanen, Tsjechen, Slovenen enz. Een minderwaardigheidscomplex is deze lieden dan ook niet vreemd. Soms vraagt men zich af hoe men over honderd jaar over dit belachelijke en vernederende schouwspel zal oordelen.

Ondertussen cirkelt vandaag een Belg in een ruimtestation boven de aarde. Frank De Winne, brigade-generaal en burggraaf (wie kan zeggen dat dié titel gestolen is?) kan de twee polen tegelijk zien. Met de huidige ruimtevaarttechnologie is het mogelijk om in anderhalf uur rondom de aarde te draaien. Welk belang zou Brussel-Halle-Vilvoorde hebben, gezien vanuit een raam boven onze planeet? De vraag stellen is ze beantwoorden...

Bruno Yammine