Ontbijten in alle vroegte en dan met de hele familie met fiets naar de markt; dat is het opzet. Ik rijd zelf wat later met de auto, waarin de gewone kleren en schoenen zitten alsook een zwaar slot om de fietsen mee te beveiligen. Ze fietsen met zen vieren langs Monteil (zware klim) en Orgnac naar Barjac. Een hele prestatie, Mont Ventoux waardig, precies binnen de vooropgestelde tijd. Ik vind het bijzonder knap en wil in alle stilte dit parcours ook wel eens afleggen....later. Zoals gewoonlijk is er heel wat volk op de markt. De temperaturen blijven vandaag rond de 32 hangen en dat voelt zowaar aangenaam. Wanneer tegen de middag de mensenmassa te groot wordt, wordt er weer van tenue gewisseld en vatten de sporters de terugklim aan. Ik neem alle boodschappen mee en zorg thuis alvast voor lekker eten. Wees er maar zeker van dat het smaakt! Honger is de beste spijs. Na het middagmaal , moet ik vertrekken naar Nîmes voor mijn wekelijkse taxirit. Danny landt om 16 uur. De gasten gaan nog naar de cascades om te duiken en te springen, op zoek naar wat avontuur voor de jeugd. Groot is mijn verbazing bij thuiskomst. De lamp, die ik eergisteren heb gekocht, hangt al op het terras én.....ze brandt. Leuk als er kabouterkes in de buurt zijn. Eerder deze week zorgde Thomas ook al voor een schitterend verlicht pad naar het zwembad. We moeten nu niet meer "op den tast" langs het poolhouse. De verlichting springt zelf aan; heerlijk is dat wanneer de dagen korter worden. Dank u lieve gasten voor uw hulp! We sluiten voor het eerst in weken de dag af met ons zessen voor de televisie. De show van Alex Agnew willen we niet missen. Hoewel hij er vaak "over" gaat, kan hij zijn publiek toch wel amuseren, vind ik. We sluiten de dag af met een lach.
De titel van dit blogje slaat natuurlijk op België en niet op onze regionen. Hier is het momenteel elke dag "de warmste". Wij wennen eraan maar de natuur lijdt met een hele lange "ij". Omdat fietsen en klimmen niet voor iedereen is weggelegd, wordt er vandaag een flinke wandeling ingelast. We checken even of Peter en Anna meewillen, dan hebben we een perfecte gids. Peter kent alle wandelingen in de Ardèche op zijn duimpje en wil maar al te graag mee. Ook Anna is blij me te zien. Het is erg verwarrend te zien hoe de bossen hier al helemaal in herfsttenue staan. We zien rode, oranje, gele en rosse bomen maar moeten veel moeite doen om een groen exemplaar te ontdekken. De meeste blaren liggen al op de grond en ritselen onder onze voeten. De grote droogte speelt de natuur parten. Er staan dan ook overal borden die verwijzen naar het brandgevaar. Op de radio vertelt een omroeper dat vele bomen getroffen zijn door "une maladie assez grave des arbres qui s' appelle: BLADROT" Te gek hoe hij het woord uitspreekt. Bélatrrrrrrrrrottt, met een erg rollende "r". Hij is duidelijk fier dat hij zoveel wetenschappelijke kennis heeft en herhaalt het woord voor de luisteraars nog zeker drie keer. Grappig. Ze spreken hier Nederlands !?! Maar je zal hier maar boom zijn en door de ziekte getroffen worden...... We genieten van de wandeling en komen langs 100 m hoge kliffen. Zie foto met Sill als "model van de dag". Ook Candy loopt mee. Hij staat momenteel onder dokterstoezicht. Candy heeft hartproblemen gehad en die waren volgens de dokter te wijten aan zijn ernstig overgewicht. Streng dieet is het verdict. Moeilijk voor Peter en Anna maar niet onoverkomelijk. Ze willen hun "Big Boy" niet kwijt geraken. Ik zie na twee weken het resultaat al. Nog 12 kg te gaan...... Ook vriend Frankie zit in de problemen. Hij heeft een grote zweer op zijn achterpoot en draagt nu zo'n geweldige kraag. Net een wandelende lampekap. Dumbo is er bang van....... Het is echt een "doggie-day" vandaag! We hadden gehoopt dat Kaat vandaag zou bevallen. Als geboorte datum 20-08, 2009....niet slecht hé?.....maar blijkbaar wil de natuur ook daar wat tegenwerken.
Het is voor het eerst in weken een heerlijke frisse ochtend. Ik weet maar al te goed dat het vanmiddag weer 38 graden wordt en probeer de hitte voor te zijn. De terrassen en de tuin krijgen een opfrisbeurt en ik knip wat bramen bij aan het zwembad. Daarna ga ik aan de slag met de bordverf, die ik vorige week gevonden heb want ik wil weer, net als vroeger, een leuke spreuk of een belangrijke afspraak kunnen opschrijven. Op de brocantemarkt zag ik een heel mooi oud schoolbord, zo ééntje dat openklapt en op alle zijden kan beschreven worden, maar het was te groot. Spijtig. Nu maak ik er zelf maar één op maat en dat is best ok. Het droogt snel en ik kan al na een uurtje de tweede laag zetten; Dumbo is intussen al "op jacht" geweest en komt uitgeput thuis rond het middaguur. Hij ploft neer op de koude keukenvloer. Ik maak mezelf een lekkere lunch klaar en zet me buiten in de schaduw met mijn boek. Eindelijk! Ik dommel er zowaar even bij weg. Wanneer ik een kopje koffie wil halen, merk ik dat Dumbo me heeft buitengesloten. De deurhendels staan hier vertikaal als een deur gesloten is en horizontaal als ik ze gewoon heb dicht gedaan om te voorkomen dat de warme lucht binnenkomt. Dumbo heeft een paar pogingen ondernomen om de klinken omlaag te duwen (dat kent hij, onze rakker) maar nu zijn de deuren potdicht en kan ik niet meer binnen (en erger: hij kan niet naar buiten). Gelukkig zat er een klein steentje tussen de keukendeur, waardoor ik met wat wring- en trekwerk toch nog binnen geraak. Na de middag rijd ik nog even naar Bagnols om een nieuwe lamp te halen voor buiten want die is stuk gesprongen door de hitte (en de hoge leeftijd vrees ik). Onderweg hoor ik alleen maar alarmerende berichten op de radio. Mensen worden overal aangemaand om voorzichtig te zijn. Er heerst brandgevaar in de Vaucluse en de Luberon. Mensen worden ook verzocht binnen te blijven en veel water te drinken, ook als ze geen dorst hebben. Het gevaar voor uitdroging is te groot. Dat het vandaag in België bijna even warm werd, hoorde ik al van de weerman maar Bart bevestigt het in een telefoontje. Ja lieve mensen, zo is het hier al drie maanden! Wanneer ik terug kom laad ik de spullen uit en zet de auto op een koele plek. Ik zet mijn handtas binnen en trek een bikini aan om me even op te frissen . Achter mij zie ik Dumbo nog net opspringen en de livingdeur weer sluiten! Verdorie ! Wat ben ik toch een ezel (of misschien net niet want dan zou ik me geen twee keer stoten .....). De gasten zijn ook op uitstap en met hun sleutel kan het dus ook niet. Gelukkig heb ik mijn gsm bij want ik wil HET telefoontje van de dag niet missen (Kaat , de dochter van mijn broer, kan namelijk elk moment bevallen !!). Alle nuttige nummers liggen binnen op mijn bureau en ik heb geen andere kleren. Hier sta ik dan. Ik bel dan maar naar Danny, die op zijn beurt naar de buren belt om onze reservesleutel te brengen. Gelukkig is James thuis en hij brengt me het kleinood meteen. Eind goed al goed? Dat had je maar gedacht. De andere sleutel zit aan de binnenkant op de voordeur en het slot reageert niet. Van de andere deuren zijn de luiken dicht. Ik wil inbrekers niet op ideeën brengen en zal dus niet alles verklappen maar het feit dat ik nu zit te schrijven, wil zeggen dat ik uiteindelijk toch binnen ben geraakt.....
Al om 7 uur wordt er ontbeten want Danny moet een trein halen in Avignon. De gasten willen Avignon bezoeken en nemen dus een taxirit van mij over. Dat geeft me ruimte en tijd om inkopen te doen en een bezoek aan de kapper te brengen. Géégéé heeft weer een nieuw meisje in dienst en die hééft het gewoon. Ze snapt meteen wat ik bedoel en frist mijn coupe een beetje op. Ikke alweer happy. Tenminste voor even want mij haar plakt van het zweet als ik thuis kom. De temperaturen stijgen naar ongekende hoogtes. Onze thermometer op het terras, in de schaduw notabene, wijst 41 graden. Het is onmogelijk om buiten iets te doen. Zelfs zonnen zou nu dodelijk zijn. Ik zet me aan mijn bureau en werk de stapel papperassen weg en doe wat telefoontjes. Rond 17 uur barst de hel los. De eerste bliksem slaat al recht op onze leidingen in. Pats, alles plat. Ik weet dat ik de stekker van de live box meteen moet uittrekken als er onweer dreigt maar deze flits was me te snel af! Ik doe nog snel wat ik eerder had moeten doen en ga op zoek naar de hoofdschakelaar; ik vind hem en ik slaag erin om de stroom weer aan te zetten. Alle klokjes moeten weer ingesteld worden, een leuk werkje Intussen hebben ze hierboven ook alle hemelsluizen open gezet en het water, waar we zo naar gesnakt hebben, komt met bakken uit de hemel. Het baant zich, gedreven door de wind, een weg langs kieren en spleten, onder deuren en langs ramen. Ik kan het dweilen amper bijhouden. De temperaturen vallen van 41 naar 25 graden in minder dan een half uurtje. De live box heeft geen schade geleden en op het journaal van 19 uur hoor ik Frank De Boosere zeggen dat de Zuid-Franse hitte morgen België komt verblijden. Een verwittigd mens is er twee waard, zou ik zeggen. Ik laat alvast wat frisse lucht binnen en zet me met mijn boek en heerlijke loungemuziek in de zetel.... Als de gasten arriveren van een dagje Avignon en een rit langs de Ardèche, zijn ze verbaasd hier alles nat terug te vinden. Zij hebben enkel een paar druppels gehad onderweg.....zo zie ja maar.
Er is al vroeg in de ochtend heel wat leven in ons bijennestje. Lynn en Thomas proberen hun spullen in één koffer te krijgen en dat lukt maar niet. Ze mogen maar 15 kg meenemen op hun Ryanair retour vlucht. Er wordt flink gepuzzeld en verdeeld en uiteindelijk krijgen ze het voor mekaar. Kort na het middaguur zullen ze al landen al in Charleroi en is de vakantie voorbij. In een leeg huis kan ik intussen mijn gangen gaan en alle kamers een beurt geven. De frisse geur van Ajax vervult het hele huis. De gasten bereiden zich voor op een dagje klimmen. De streek heeft een mooi aanbod aan rotswanden en via ferrata. Je moet er vroeg bij zijn want anders wordt het te warm en te gevaarlijk. Ik sta versteld van het materiaal dat ze bij hebben. Touwen lijken me logisch maar die gekke schoentjes had ik nog nooit eerder gezien. Ze houden het midden tussen een balletschoen en een waterschoentje, in elastisch materiaal. Gekke dingen , vind ik. De familie geniet van hun avontuur maar , na een val van Jitze, zit de schrik er toch wat in. Door een felle onweersbui moeten ze hun activiteiten staken. Als ze later deze week nog eens terug gaan, ga ik vast mee kijken. Er heerst vandaag een geweldige drukte op de baan en we weten niet of de Fransen nu massaal weer aan het werk zijn of er nog een extra vakantiedagje aanbreien. Tot overmaat van ramp is het nog koers in Bagnols, waardoor Danny drie uur wordt opgehouden , opgesloten in de val. Hij kan niet vooruit noch achteruit. We stellen het eten gewoon wat uit en onder onze oude eik valt alle stress weg bij de verhalen van de dag.
Het lange weekend van 15 augustus is voor ieder van ons hier een actief weekend geweest. Hoewel de zon al vroeg in de ochtend vollen bak begint te stoken, is iedereen (?) klaar voor wat actie. De mannelijke kant van de familie zit om 7 uur al op de fiets om een route naar issirac uit te stippelen. De hellingen vormen een goede training voor de Mont Ventoux (die hier niet zover af ligt) . Moeder en dochter staan al op het tennisveld. Ik maak het ontbijt dus later klaar en probeer de keuken een extra beurt te geven. Ook sport hoor! Om elf uur hebben we een rondleiding in de grotten gereserveerd met onze Belgische gids, William. Hij wil nog steeds niet aan zijn Turnhouts verleden herinnerd worden. Hoe zou dat komen? Hij vertrouwt ons wel toe dat de grotten volgend jaar hun 75 jarig bestaan vieren en dat er gewerkt wordt aan een verbroedering tussen de grotten van Han en die van Orgnac. Prins Laurent werd al uitgenodigd en is op die uitnodiging ingegaan. We krijgen dus hoog bezoek in het voorjaar. Dat mogen we niet missen. In de namiddag, staat er buiten zwemmen en duiken, ook nog een fietstocht (voor de mannen) en wandeltocht (voor de vrouwen) op het programma. Doel is Montclus, waar een gezellige drukte heerst. Ria en ik bezoeken nog een tentoonstelling in het gemeentehuis. We kunnen niet zeggen of we nu meer genieten van het gebouw of van de tentoongestelde werken..... Als we terugkeren, hangen er dreigende onweerswolken boven ons huis. Haast je rep je of alles is nat. Niet dat we dat erg zouden vinden maar toch. Vijf dikke druppels, een bliksemschicht en het waait alweer voorbij. Tegen de avond wordt er druk gedoucht, gefönd, geschminkt en gekleed want we gaan uit eten. In de Vieux clocher genieten we van een hele gezellige avond , zonder vriendenmachienen. (alweer een quiz-vraagje?) Morgen moeten we vroeg op want de gasten gaan rots-klimmen. Ik vertel ja dan alles over hun spannende avonturen....
Op deze 15 de augustus geen verslagje wegens tijdgebrek maar des te meer lieve wensen aan alle moederkes en toekomstige moederkes in België en in Frankrijk!
Alweer een warme dag voor de boeg. Het is vannacht voor het eerst niet afgekoeld en dat voelen we. De minimumtemperatuur vannacht was 25 graden. Geen aangename kennismaking voor de gasten. We houden het dus vandaag rustig. Zelf sta ik de hele dag in de keuken. Als ik aan de afwas van het ontbijt bezig ben (de gasten hebben lang geslapen en het is al bijna middag), klopt er bezoek aan. Lucrèce had mijn noodoproep voor dreft gehoord en brengt me een busje. De schat!! Zoals het in brocantetijden betaamt, doen we ruilhandel. De antieke lamp, die we gisteren van het terras gehaald hebben, zoekt nog een nieuwe eigenaar en een bus dreft is me die ruil écht meer dan waard. everybody happy! Ik moet nog een foto doorsturen van het leuke reclamebord hé? Komt eraan! Ik heb nog een lekker receptje gevonden van een lamsstoofpotje en wil het klaarmaken voor vanavond. Ik begin alvast aan het ontbenen en versnijden van de lamsschouders. Het lukt me aardig. Noteer dit receptje want het wordt lekker gevonden. De stukjes worden gekruid met peper en zout en geheime franse lamskruiden, wat bloem erover (om de saus te binden) en even rondom aanbakken in een pan. Dan leg je de stukken vlees even apart. Twee uien in stukken snijden , een zestal wortelen en wat selderij. De groenten in een grote pot met wat boter en wat olijfolie even aanstoven. Als de uien glazig zijn, doe je het vlees erbij. Daaroverheen gaat een kwart fles rosé en evenveel goeie bouillon (mag een blokje zijn hoor!) . Dan doe je het deksel op de pot en laat het geheel lekker garen op een laag vuurtje. Na een koppel uren met een houten lepel even omroeren, wat verse peterselie erover en serveren met aardappeltjes met rozemarijn uit de oven. Een goed glas wijn erbij en wees er maar zeker van dat er gesmuld wordt. Na de maaltijd tafelen we nog lang na en proberen een cryptogram op te lossen. Er worden schitterende woorden gevonden maar we missen er nog een paar. Op deze vrije dag kunnen jullie misschien wat meepuzzelen? "Muzikaal achtpotig ruimtewezen. 6 letters" en een "Dodelijk gitaaronderdeel uit Groot Brittanie. 8 letters" Laat maar komen, die antwoorden.....
Het is wel geen vrijdag maar dan toch de dertiende en dat brengt ons alvast geluk. Vandaag kennen we (?) elkaar drie jaar en het lijkt wel of we al een leven samen zijn. Er is dan ook veel gebeurd in die afgelopen jaren. Om het te vieren geeft de burgemeester vanavond een receptie! (Grapje!!) Neen hij geeft een receptie om de wijnhandelaars én de brocanteverkopers én de inwoners van Barjac samen te brengen. Wij hebben eerst nog heel wat ander werk te doen want vandaag arriveren er extra gasten, een gezin van vier. Danny werkt nog in de tuin want de wisselstukken van de débroussaieur zijn gevonden en hij kan weer als G I Joe door het gras lopen. Hij fleurt er helemaal van op maar als het middaguur nadert, moet hij stoppen. Dit is niet meer te doen. Het is nu 38 graden in de schaduw en de gevoelstemperatuur ligt nog hoger. Dat kunnen we allemaal in de I-phone lezen. Lynn en thomas willen nog naar een markt en omdat ik vrees dat de wekelijkse markt in Barjac niet zal doorgaan, zoeken we een alternatief. We vinden het in Aiguèze, een middeleeuws dorpje aan de oevers van de Ardèche. Ik breng hen en Danny haalt hen een paar uur later weer op. Zelf moet ik ook nog even naar Barjac voor inkopen en om spullen op te halen, die ik gisteren heb gereserveerd en alles in huis te hebben voor de gasten. Als die aankomen, na een ritje van negen uur, wordt er eerst wat geaclimatiseerd bij het zwembad. Leuke boel! Er worden duik- en zwemlessen gegeven met groot (en minder groot) succes. Een balletje opvangen in combinatie met een plons in het water, is ook dankbaar voor de jeugd. Als iedereen opgefrist is, gaan we met zen allen naar de receptie. Er wordt hier kwistig met wijn omgegaan en in tijden van grote dorst heeft dat zo zijn gevolgen. Er zijn hier heel wat individuen, die de contole over hun evenwicht en hun strijd tegen de zwaartekracht duidelijk verloren hebben. Monsieur le maire en zijn schepenen komen nog eens een babbelke doen en ons welkom heten. Ze vinden het duidelijk spijtig dat we zelf niet in Barjac komen wonen en het huis als gite willen verhuren. Ze zagen het liever anders maar we beloven dat we er voor zullen zorgen dat ons publiek hen niet zal teleurstellen.......
Na het maken en inpakken van een piknik, vertrekken we naar St Paul le jeune, waar een fikse wandeling geprogrammeerd is door de gorges van de Ardèche. Het gezelschap ziet er iets anders uit dan verwacht want Nick is al naar huis en Anna kan niet mee omdat er gasten arriveren op het middaguur. Maar Caroll en haar man gaan mee en zo zijn we dus toch nog met zeven plus twee honden. Het is prachtig weer en na de lange droogte staan de rivierbeddingen er op sommige plaatsen leeg bij. De natuur is hier veel ruwer en gevarieerder dan bij ons. De Cevennen zijn eigenlijk een vrij onherbergzaam gebied, daar waar de Gard juist fris en groen en heel gastvrij is. Op sommige plaatsen wanen we ons in het verre oosten, dan weer kunnen we aan de lianen slingeren om even later in de "Grand canion" te zitten. Nog wat verbeeldingskracht en we kunnen de Apachen op de bergtoppen zien verschijnen om met veel geweld naar ons toe te galopperen onder "woewoewoewoe"geroep! Dit is echt een unieke plek op de wereld. Gedurende de hele wandeling komen we geen levende ziel tegen en wanen we ons "alleen" op de wereld. Heerlijk na de drukte op de marktpleinen. In Barjac, wordt ik afgezet op de bracantebeurs. Er loopt een massa volk rond. De officiële openingsreceptie, waarvoor we uitgenodigd zijn, is donderdagavond maar de marktkramers zijn al volop aan het verkopen. Als ik iets op de kop wil tikken, is het nu!! En wees er maar zeker van dat ik dat doe. Mijn oog valt op een "Frans" reclamebord van onze Hoegaarden. Geweldig! De verkoper merkt meteen dat wij het beter begrijpen dan hij en vraagt wat het me waard is. Ik doe een bod en hij geeft het mee, de lieverd. Het bord heeft aantrek, want we worden meteen aangesproken door een andere marktkramer. Het blijkt een Belg te zijn, die in de zomer in Barjac woont en de rest van het jaar aan de Belgische kust. We maken een praatje en blijken heel wat gemeenschappelijke kennissen te hebben. Hij is nu gepensioneerd maar was vroeger muzikant en bespeelde (en maakte) blaasinstrumenten, waarmee hij Francoise Hardy en Marc Aryan begeleidde. Later speelde hij in het Antwerpse Dockx-Hotel. Zijn vrouw heeft een galerij in Knokke (oeps dat begint hier al goed te klinken)......en ja hij nodigt ons uit. Het adres begint met Chateau de....... en zijn achternaam bestaat uit vier delen........
Het lijkt erop dat we een rustige en zonnige dag tegemoet gaan. Terwijl de kinderen naar de markt van Montclus wandelen, nemen wij de auto om nog eens naar Bagnols te rijden. Als het geen middaguur is en bovendien geen maandagochtend, dan is het potverdorie jaarlijks verlof van 11 tot 18 augustus. Merde, merde, merde!!! Geen wisselstuk dus voor den débroussailleur en wat erger is, geen werk in de tuin. Omdat Danny verlof heeft gunnen we ons een uurtje bij het zwembad, waar het eigenlijk veel te warm is. De wind waait te fel om en parasol op te zetten. Die dingen sneuvelen hier regelmatig want ze zijn niet bestand tegen de felle mistral. Zwemmen en dan in de wind afkoelen is een alternatief. Net wanneer Thomas ons een baantje vlinderslag demonstreert, hoor ik belgerinkel. Tiens, dat lijkt wel mijn tafelbelletje? Ah, neen, het is wel degelijk een fietsbel ! Lucrèce en Johan hebben hun beste beentje voorgezet en zijn met de fiets naar Montclus gekomen. Een hele knappe sportieve prestatie, in deze hitte maar de nieuwe fiets moest zo nodig gerodeerd worden. Wij denken ook al lang aan fietsen maar ik vind dat we, voor een aankoop overwogen wordt, moeten bewijzen dat we er klaar voor zijn. Er staan hier al meer dan genoeg spullen en we vinden zelden tijd om wat aan intensieve sport te doen. Dat het meer dan nodig is, beseffen we maar al te goed. Ik mis mijn sportieve uurtjes hier wel. Ik denk dat ik in het najaar weer wat les ga geven , hier in Barjac..... Als onze sportieve vrienden weer vertrokken zijn naar St André, hoor ik alweer iemand bij de voordeur. Er staat een zonderlinge oude man, met zijn grijze haar in een staart bijeengebonden. Ik begroet hem vriendelijk en hij stelt zich voor als de vroegere bewoner en bouwer van het huis. Hij ziet er inderdaad uit als een architect. Hij komt gewoon een kijkje nemen en is benieuwd naar de nieuwe bewoners van zij huzarenstukje. Hij gaat voldaan weer naar huis om zijn vrouw te vertellen dat het huis in goede handen is. We komen ook te weten waar nu die verdomde septische put zit. Eindelijk weer een vraagstuk opgelost. We eindigen de avond in een overvolle cinema in Barjac, waar ze "Nos enfants nous accuseront" spelen. Een heel belangrijk document in de strijd tegen kanker. Ik breng hierover morgen verslag uit. Morgen gaan we trouwens een lange wandeling maken in de gorges de l' Ardèche, samen met Peter en Anna, Nick en Laura en Lynn en Thomas. Ook de honden mogen mee!!
We vertrekken al vroeg richting Nimes. Vanmiddag komen Lynn (Danny's dochter) en haar vriend Thomas aan met het vliegtuig. We willen de trip combineren met enkele boodschappen onderweg. We hebben dringend een onderdeel nodig voor de bosmaaier. ( Bibi heeft het kastje, waar de draad om te maaien opzit, afgevoerd naar het containerpark. De draad was op en weet ik veel dat je dan alleen de draad kunt vervangen???? Enfin, het is gebeurd en ik wil er alles aan doen om mijn fout recht te zetten. We weten dat er op de weg tussen Bagnols en Nimes een speciaalzaak zit, waar ze Husquvarna (uit Zweden......) verdelen. Al van ver zien we het bord "Cévennes motoculture". Knap gevonden! Spijtig genoeg "fermé le lundi!" Hoe kan het ook anders? Als het al geen middaguur is, dan is het maandag. We zullen nog eens een poging doen bij een andere taxirit naar de luchthaven..... Voor de lezers van Knack heb ik ook nog goed nieuws. De Knackcrack is een leuk puzzelboek voor de vakantie. Ik had Lynn gevraagd hem mee te brengen en ben meteen in de prijspuzzel gevlogen. Amper een uurtje later hadden we de oplossing (met de gemeenschappelijke hersens van ons gevieren, een fluitje van een cent!) . De schiftingsvraag blijft natuurlijk een gok maar we dromen al van de hoofdprijs..... Vanavond is er avondmarkt in Barjac en daar willen we even naartoe. Oeps geen markt vandaag. Wel een uniek tafereel op het marktplein. Vanuit alle hoeken stromen camionettes en aanhangwagens toe om zich een plekje toe te eigenen op het marktplein. Het betreft handelaars voor de 75 ste grote antiek en brocantebeurs van Barjac. Ik krijg meteen een déja vu gevoel. Toen we nog op de Turnhoutse grote markt woonden, zagen we met de jaarlijkse kermis exact hetzelfde gebeuren. De foorkramers stonden in lange rijen te wachten tot de burgemeester een signaal (zware claxon) gaf en dan nestelden ze zich als mieren op een hoop. Hier idem dito. Het hele dorp is in de ban van de beurs en over een paar dagen staan de bezoekers geparkeerd langs alle wegen en op alle velden en pleinen. Pure horror! Wanneer we, op terugweg naar de auto, langs het kasteel komen, zien we de wekelijkse bridgeclub aan het werk. We schrijven bomma en bompa en Hans en Toine al in voor september. Het ziet er een heel leuk groepje uit en ze vragen of wij ook niet komen meedoen op woensdag? Ze willen het ons graag leren maar wij hebben kampioenen aan huis en zullen het daar wel aan vragen......toch bedankt et au revoir!
Honderd lieve mensen hebben vanmorgen tevergeefs gezocht naar dit dagelijks blogje. Mea culpa mea culpa mea culpa! Niet dat er niks te vertellen is maar het ontbrak me gewoon aan tijd. Een dagje overslaan is natuurlijk geen ramp maar de woorden van Lucrèce hangen me nog in de oren. Lucrèce schrijft zoveel leuker en beter dan ik maar vorige week vertelde ze me dat ze grote bewondering heeft voor mensen, die de discipline aan de dag leggen om dagelijks een column te schrijven. Ik voelde me gevleid en daarom vandaag dus dubbel schuldig. Maar niet getreurd, hier ben ik. Het zijn deze dagen hoogdagen voor trouwers en belofte makers. Nul zeven, nul acht, nul negen was mooi. Nul negen nul negen nul negen wordt nog fijner en volgend jaar blaast ons Prutske misschien zijn (of haar?) kaarsjes uit op tien tien tien. Als dat niet mooi is! Wij hebben hier ook een jarige, nl onze buurman James. Om hem te vieren zorgen we voor een aperitief met bubbels en maken lekkere hapjes. Hij is aangenaam verrast en we hebben nog een cadeaupakketje voor hem klaar. Het doet hen zichtbaar goed er even tussenuit te zijn want ze hebben al zware maanden achter de rug. Hun gastenkamers zijn volzet en bovendien werkt Lance nog aan een boek . Deathline over twee dagen! Hij moet dan ook weer snel aan het werk en wij doen de rest van de dag gewoon leuke dingen samen en maken nieuwe plannen voor de tuin. Als de temperaturen zakken, vliegen we erin! Er hangen al twee dagen zware onweders in de lucht, die her en der de verlossende regen brengen maar op één of andere gekke manier ontspringt Montclus steeds de dans. We zien de bliksems en horen de donderslagen en halen de was en de kussens binnen maar als we klaar zijn is de dreiging alweer weg. 't Zal voor later zijn.
Vandaag nemen we een dagje vrij met ons tweetjes. Dat is een eeuwigheid geleden. We hebben een goeie reden om nog eens naar Uzes te rijden want daar is een bestelling (?!?) toegekomen. Het gaat om een prachtig romantisch geschenk, dat Danny voor mij heeft gekocht en meer wil ik daarover hier niet kwijt. Uzès op een zaterdag dat is over de koppen lopen en we willen dus vroeg vertrekken om de auto toch nog ergens kwijt te kunnen. Wat we niet wisten is dat Uzès nog helemaal in "Abrivado" modus is. Door een ontelbaar aantal dranghekkens en afsluitingen in het stadscentrum, moeten de automobilisten nu op zoek naar alternatieven. En je kan er zeker van zijn dat de Fransen, die vinden. Op de stoep, op het zebrapad, voor opritten en deuren....met alle gevolgen van dien. Vriendelijkheid en discipline zijn vandaag ver te zoeken. Zelf twijfelen we nog even of we toch die "gehandicapten" plek niet zouden gebruiken maar een wegrijdende dame, redt ons van de zonde. Rustig kuieren is er ook al niet bij. Je wordt gewoon meegesleurd door de zwetende massa en er is nauwelijks een plekje om op adem te komen. In de patio van "Le 80 jours" vinden we de rust, die we nodig hadden en we genieten er van een lekkere lunch. Leuke formule hebben ze hier bedacht voor "à midi". Je kiest uit en kleine kaart of een entree en een dessert of een plat en een dessert of een entree en een plat en een dessert en dat alles voor een zacht prijsje. De bediening is bijzonder vriendelijk en we worden behandeld alsof we hier dagelijks aan tafel zitten. Leuk om weer helemaal in de stemming te komen. Wanneer we hier zo zitten te genieten, loopt er weer een telefoontje binnen. We hadden het kunnen denken. "Monsieur, il est bien à vous ce chien de chasse ici?" Ici dat blijkt aan de meander van de Cèze te zijn, in de bocht naar Monteil. Op onze vraag of hij mensen ambeteert, komt een zeer ontkennend antwoord. Neen neen, hij zit hier braaf te kijken en is op zijn gemak maar hij blaft wel als er nieuwe gasten bijkomen. Hij is zo lief meneer! We weten niet wat we hadden gedaan als dat niet zo was. Waarschijnlijk de afstandsbediening gebruiken om hem eens goed morres te leren!! We verzekeren de man dat hij de weg naar huis kent en dat we vlakbij wonen. Laat hem maar.... We haasten ons toch maar naar huis en worden daar vriendelijk ontvangen door Mister Dumbo himself, zich van geen kwaad bewust. Als hij stevig geketend en voorzien van eten en drinken waar vast ligt, zetten we onze tocht verder naar St Ambroix. We zijn uitgenodigd voor een tentoonstelling van 25 beeldende kunstenaars (onder de naam "la Filature") in een grote tuin aldaar. We zijn aangenaam verrast. Er zijn zeer verschillende werken bij, van moderne dingen (stijl Niki de St Phalle) tot torso's en bustes , keramische dingen en alternatieve kunst. Er zijn een paar werken, die meteen onze aandacht trekken, maar ze vallen niet binnen het budget. Toch worden er namen genoteerd en komen we zeker eens terug bij een volgende editie....
Onze gasten vertrekken meteen na het ontbijt. Dumbo, die dol op hen is, is nergens te bespeuren. Hij is er niet om hen uit te wuiven en dat is niet wat we hem geleerd hebben. Onze jongen kent zijn manieren. We roepen nog een paar keer want de kans is groot dat hij bij Frankie zit. Geen respons. Wij wuiven Luc en Anja dan maar alleen uit en gaan dan meteen aan het werk. Danny in zijn bureau en ik in huis. Het is een beetje bewolkt en mistig, na de hitte van gisteren en dat geeft een aangename temperatuur om te werken. Beddengoed wassen, stofzuigen, schuren en dweilen, met alle deuren open, heerlijk is dat. Ik moet ook nog wat bureauwerk doen en als ik me daar neerzet krijg ik een telefoontje binnen. "madame Van den Brock?"(ze hebben hier altijd last met de "oe" klank-die bestaat namelijk niet in het Frans) "oui, c'est moi!" " C'est la clinique véterinaire de Barjac." Potverdorie! Die bellen voor de hechtingen, die bij Dumbo nog moesten verwijderd worden, na de operatie van vorige week en die heb ik er zelf al uitgehaald...... hoe moet ik dat nu weer gaan uitleggen??, " Votre chien Dumbo est là chez vous?" Oh neen.... Ik vertel dat hij gaan wandelen is en informeer naar de reden van het telefoontje? Dumbo is daar zopas binnengebracht....en of ik hem kom halen? "Oui oui bien sûr! Je suis là dans quinze minutes!" Ik had hem naar de markt gestuurd voor twee meloenen en een kg tomaten en nog zo gezegd dat hij niet met vreemden mag meerijden! Noppes. Il est tellement gentil, Madame!! Ja ja daar ben ik vet mee! Meneer Rochetir heeft hem onderschept op weg naar Barjac en omdat we niet opnamen op het gsm nummer op zijn plaatje (gsm is kapot wegens in het zwembad gevallen!) heeft hij Dumbo naar de kliniek gebracht, waar hij inmiddels kind aan huis is! De rest van de dag werk ik in de tuin en hangt Dumbo aan de ketting......
Het is hier zo goed dat onze gasten besluiten om een dagje langer te blijven en nog lekker te genieten. Heerlijk zitten lezen in de tuin en verkoeling zoeken aan het zwembad want morgen is het gedaan. Zelf rijd ik al vroeg in de ochtend naar de garage in Barjac, waar ik een afspraak heb gemaakt voor het herstellen van de auto. Al een paar weken is de koffer stuk, of beter gezegd de pompen van het kofferdeksel. Heel vervelend want nu blijft de koffer niet meer open staan, wanneer ik er boodschappen in wil steken. Ik prees me altijd gelukkig met een wagen, die een vlakke laadvloer had. Veel beter voor de rug en je kan er bovendien alles in kwijt, van kleine boodschappen tot een grote kast of zelfs een bed. Mijn "Renault-grandsénic" kan het allemaal aan. Of beter gezegd: kon het allemaal aan. Maar aan die miserie komt nu een einde want vandaag worden de pompen hersteld. Het is ook weer tijd voor een smeerbeurt en dat kan dan in één moeite door. Ze zullen er ongeveer anderhalf uur werk aan hebben en ik gebruik die tijd om eens rustig door de straatjes van Barjac te kuieren en zo ontdekt een mens nog eens wat. Ik had nog nooit eerder "leven" gezien in de kiné praktijk van het dorp maar vandaag is dat anders. Hier kan je terecht voor je massages tussen 8 en 10 uur in de ochtend en tussen 15 en 18 uur in de namiddag en er heerst een gezellige drukte. Ook in de krantenwinkel is het 's morgens erg druk, er staat zelfs een file. Bij de kapper lopen mensen af en aan en iedereen loopt met een, in papier gerolde baguette over straat.... Mijn auto is precies op tijd gereed en de rekening valt nog mee ook. Dat was in Belgie wel even anders. .... Hoewel het erg heet is (pffff alweer 38 graden), begin ik toch maar aan de snoei van de lavendel. Ik kan niet blijven uitstellen. Met mijn grote hoed op, is het best doenbaar. Een mens went echt wel aan deze temperaturen. Eigenlijk had ik dit al een maand geleden moeten doen maar ik kwam er gewoon niet toe. Vandaag dus wel en ik ben blij als de klus geklaard is. Luc wil nog wijn meenemen en tegen de avond gaan we naar Chateau Sainte Anne, een goed wijnhuis in de buurt. Geen wijntjes hier van 2.5 euro maar wel heerlijke bewaarwijnen van een mooie kwaliteit. De wijnen zijn op zijn lekkerst als ze nog een jaar of zeven kunnen liggen. Als ik nu een kistje koop, is die juist op dronk als ons Prutske zijn (of haar?) eerste communie doet. De vrouw des huizes maakt me er attent op dat ik dan wel een wijn van 2009 moet kopen (het geboortejaar) en die is er nog niet. Ik wil er graag op wachten. Luc slaat een ferme voorraad in en ik neem ook voor mijn broer een paar flessen mee want deze chateau, die bovendien de naam van onze zus draagt, heeft hij nog niet gedronken.
Werken in de tuin is er al weer niet bij op deze warme woensdag. Danny's zus en schoonbroer gaan vandaag Uzés verkennen, zonder de drukte van de zaterdagse markt. Zelf ga ik nog even naar de markt in Goudargues, al is het alleen maar om een fles olijfolie terug te brengen. We kochten die fles in de winter bij "le moulin à l' huile" in Verfeuil en waren, na het eten ervan allebei doodziek. Dat verhaal kon je lezen ergens eind november. De bewuste fles staat nu nog steeds in de bijkeuken en vorige week sprak ik de verkoopster daarover aan. Hun olie is trouwens in de wijde omtrek gekend als de lekkerste en de zuiverste en hij wordt in vele restaurants geserveerd. Een vraagteken dus, waarom het bij ons mis ging. De lieve madam luisterde wel naar mijn verhaal maar beweerde bij hoog en bij laag dat olijfolie nooit slecht kon worden en dat er niks kan fout gaan bij het verwerkingsproces. Dat is leuk om te horen maar het blijft toch raar dat twee mensen, met een oersterke maag en de gewoonte om olijfolie te consumeren, er behoorlijk door geveld waren. Ik wil haar dus vragen er gewoon eens wat van te eten en te zien wat er gebeurt. Vrijblijvend natuurlijk. Maar ik heb pech want de vogel is gaan vliegen. Haar standje is nergens te bespeuren op de overvolle markt. Wat ik op de markt wel vind is een voetbaltruitje van Marseille. Bart had er overal naar gezocht en niet gevonden. Ik vraag aan de dame met de "maillots" of ze er ééntje bij heeft van Marseille. ja hoor maar alleen de "officiels", geen supporterstruitje. Speelt geen rol, als ik maar een truitje vind voor mijn zoon. Ze gaat in haar vrachtwagen op zoek en komt met een blauw wit gestreept exemplaar terug. Het is nog mooi ook. Een large zal wel volstaan, zeg ik wanneer ze met een XXL op de proppen komt. Mijn zoon is een atleet hé, geen supporter met een bierbuik!! Ik stop het meteen in een doos en doe het op de post, dan krijgt hij zijn verrassing volgende week thuis..... Voor de lunch ga ik wat experimenteren. Ik kreeg vorige week van mijn broer een pakket met drie verschillende roquefort kazen. Ik wil een slaatje maken met de roquefort uit de "caves Baragnaudes", die smaakt zalig zacht. Als ingrediënten gebruik ik: Gewone sla en notensla, gesneden peertjes, gebrokkelde stukjes roquefort en frambozen. Daar bovenop een beetje notenolie en frambozenazijn , wat peper en zout. C'est tout! Een boterhammeke en een goei roséke en laat den boer maar dorsen (zou onzen bompa zeggen). Dank u broer en probeer het thuis ook eens hé? Waren ze er nu maar bij hier om er mee van te genieten.
Na een min of meer bewolkte maandag, staan de maan en de zon er momenteel allebei "vol" bij. De nacht was helder en licht en zo zal ook de dag worden. Voor de komende dagen worden er temperaturen van 38 graden voorspeld (in de schaduw nota bene). We hebben een beetje van het teveel doorgestuurd naar Belgie, zodat jullie je eindelijk ook eens deftig kunnen verwarmen ;-). De ochtend nodigt uit om er eens lekker bij te gaan zitten met een goed boek maar ik kan het strijkwerk niet langer meer uitstellen. In Belgie bracht ik het beddengoed naar wasserij Gudrun. Ik weet niet of sluikreclame op een blog is toegelaten maar ik wil wel kwijt dat het resultaat altijd "impeccable" was. Binnen de 24 uur netjes gewassen en gesteven, geen valse plooien en heerlijk fris ruikend. Zo hoort het ook. Ik betaalde met plezier (en hield de onkostennota bij!). Hier heb ik al een paar keer mijn was naar de wasserij in Barjac gebracht (we moeten goede contacten hebben met de lokale middenstand als we hier zaken willen doen!) maar het resultaat was eigenlijk teleurstellend. Een mooi pakje, dat wel maar alles is met de hand gedaan en dat resulteert in een hoop valse plooien en "vergeten" plekjes. Het is mooier als ik het laken gewoon van de wasdraad weer op het bed leg. Maar ik vind dat de lakens in een gastenkamer er als nieuw moeten uitzien en begin er dus zelf maar aan. Verstand op nul en stoom op 100%! Het zweet van dienst is rap weggeveegd en ik ben tevreden met het resultaat. Het is een grote stapel, onderlakens, bovenlakens, overtrekken, peluws (peluwen??). Altijd weer leuk als het gedaan is. Volgende week hoop ik op een koelere dag om er aan te beginnen. Vandaag is Peter jarig, onze Engelse vriend uit St Paul le jeune. We verrassen hem 's avonds met een gekoelde fles met bubbels en hij vindt het duidelijk leuk. Ik zeg hem dat ik blij ben met zijn verjaardag! Nog een paar keer en dan ben ik niet meer de oudste van het gezelschap!!
Het is behoorlijk bewolkt als we opstaan. Er valt zelfs wat nattigheid uit de lucht. De jongens hebben de grootste moeite om hun hele hebben en houden in de moto-koffers te persen. Driedubbele controle, een blik onder het bed, een oogopslag in de living, niks vergeten? Onder een krant ontdek ik nog, net op tijd, de autosleutels van Bart. Als ze alles hebben (denken ze!) kunnen ze hun tocht verder zetten, richting Genève. Het is een heerlijk weertje om vandaag eens grote kuis te doen. Al het beddengoed wordt gewassen en in een mum van tijd gedroogd om te eindigen in een reuzengrote stapel strijk (die ik tot morgen laat liggen ). Ik maak de kamers proper ( en vindt er een paar vergeten sportschoenen!) en doe boodschappen want de koelkast en diepvries zijn leeg. Onze gasten gaan op uitstap naar de Gorges van de Ardèche en Dumbo ligt de hele dag te slapen. Het lijkt of de operatie al vruchten afwerpt. Het wordt nog een voorbeeldige huishond, die kerel van ons. We kunnen ons gelukkig prijzen dat we een goede beslissing hebben genomen. Het leed is niet voor niks geweest. Vanavond staat er vis op het menu met gekookte aardappeltjes en peterselie uit de tuin. Wanneer we nog een avondwandelingetje gaan maken, is Dumbo nergens te bespeuren. We roepen enkele keren maar er volgt geen respons. We vertrekken dan maar zonder hem, in de hoop hem ergens tegen te komen. Noppes. Verdorie, waar hangt die nu weer uit? We hebben te vroeg victorie gekraait. Om 9.30 krijgt Danny een oproep op zijn (kapotte!) gsm. "Dumbo staat in Montclus te wachten bij het podium". Daar was gisteren een grote sixties-fuif ........ Ze sturen hem terug naar huis. We zullen hem moeten leren lezen, denk ik!
Het is een behoorlijk frisse morgen, na een nacht met een overvloed aan regen. Het goede nieuws is dat het dammetje dat we begin juli gemaakt hebben, met de bedoeling de slijkmassa onder te eettafel te voorkomen, zijn nut bewezen heeft. Al het zand werd netjes tegengehouden en ik moet voortaan niet meer elke week met de tuinslang het terras weer proper maken. Dat zal een hele verbetering zijn. Vandaag is het receptie van de burgemeester in Montclus. We moeten ook daar ons gezicht eens laten zien en een beetje verbroederen met de andere Montclusiens. Het is er gezellig en het orkestje speelt leuke deuntjes, terwijl aan lange tafels hapjes en drankjes te verkrijgen zijn à volonté. Ik mag met Bart mee op de moto omdat mijn fototoestel nog thuis ligt. Als ik er te voet om moet, zijn we te laat. Er is een helm tekort maar als Bart de zijne presenteert, weiger ik. Ik neem het risico wel en ik moet zeggen dat het een zalig gevoel geeft, zo bij je zoon op de moto! Thuis staan Danny en ik de hele namiddag in de keuken want de Shopi is gesloten en we moeten dus wat creativiteit aan de dag leggen met de restjes in de koelkast. Een clafoutis van perziken, een lekkere tiramisu, pasta, worstjes, gegrilde aubergines. Ze zullen geen honger lijden. Om 22.00 uur wordt de avond afgesloten met vuurwerk in Montclus. We slaan het schouwspel gade van op het boventerras. Dumbo is ongelooflijk bang en kruipt huilend achter de zetels en in de kasten. Ocharme. We krijgen hem nauwelijks kalm en als alles gedaan is, ligt hij nog een hele tijd na te trillen op zijn kussen.
Intussen hebben ze hierboven ook alle hemelsluizen open gezet en het water, waar we zo naar gesnakt hebben, komt met bakken uit de hemel. Het baant zich, gedreven door de wind, een weg langs kieren en spleten, onder deuren en langs ramen. Ik kan het dweilen amper bijhouden. De temperaturen vallen van 41 naar 25 graden in minder dan een half uurtje. De live box heeft geen schade geleden en op het journaal van 19 uur hoor ik Frank De Boosere zeggen dat de Zuid-Franse hitte morgen België komt verblijden. Een verwittigd mens is er twee waard, zou ik zeggen. Ik laat alvast wat frisse lucht binnen en zet me met mijn boek en heerlijke loungemuziek in de zetel.... Als de gasten arriveren van een dagje Avignon en een rit langs de Ardèche, zijn ze verbaasd hier alles nat terug te vinden. Zij hebben enkel een paar druppels gehad onderweg.....zo zie ja maar.
Onze gasten vertrekken meteen na het ontbijt. Dumbo, die dol op hen is, is nergens te bespeuren. Hij is er niet om hen uit te wuiven en dat is niet wat we hem geleerd hebben. Onze jongen kent zijn manieren. We roepen nog een paar keer want de kans is groot dat hij bij Frankie zit. Geen respons. Wij wuiven Luc en Anja dan maar alleen uit en gaan dan meteen aan het werk. Danny in zijn bureau en ik in huis. Het is een beetje bewolkt en mistig, na de hitte van gisteren en dat geeft een aangename temperatuur om te werken. Beddengoed wassen, stofzuigen, schuren en dweilen, met alle deuren open, heerlijk is dat. Ik moet ook nog wat bureauwerk doen en als ik me daar neerzet krijg ik een telefoontje binnen. "madame Van den Brock?"(ze hebben hier altijd last met de "oe" klank-die bestaat namelijk niet in het Frans) "oui, c'est moi!" " C'est la clinique véterinaire de Barjac." Potverdorie! Die bellen voor de hechtingen, die bij Dumbo nog moesten verwijderd worden, na de operatie van vorige week en die heb ik er zelf al uitgehaald...... hoe moet ik dat nu weer gaan uitleggen??, " Votre chien Dumbo est là chez vous?" Oh neen.... Ik vertel dat hij gaan wandelen is en informeer naar de reden van het telefoontje? Dumbo is daar zopas binnengebracht....en of ik hem kom halen? "Oui oui bien sûr! Je suis là dans quinze minutes!" Ik had hem naar de markt gestuurd voor twee meloenen en een kg tomaten en nog zo gezegd dat hij niet met vreemden mag meerijden! Noppes. Il est tellement gentil, Madame!! Ja ja daar ben ik vet mee! Meneer Rochetir heeft hem onderschept op weg naar Barjac en omdat we niet opnamen op het gsm nummer op zijn plaatje (gsm is kapot wegens in het zwembad gevallen!) heeft hij Dumbo naar de kliniek gebracht, waar hij inmiddels kind aan huis is! De rest van de dag werk ik in de tuin en hangt Dumbo aan de ketting......
Werken in de tuin is er al weer niet bij op deze warme woensdag. Danny's zus en schoonbroer gaan vandaag Uzés verkennen, zonder de drukte van de zaterdagse markt. Zelf ga ik nog even naar de markt in Goudargues, al is het alleen maar om een fles olijfolie terug te brengen. We kochten die fles in de winter bij "le moulin à l' huile" in Verfeuil en waren, na het eten ervan allebei doodziek. Dat verhaal kon je lezen ergens eind november. De bewuste fles staat nu nog steeds in de bijkeuken en vorige week sprak ik de verkoopster daarover aan. Hun olie is trouwens in de wijde omtrek gekend als de lekkerste en de zuiverste en hij wordt in vele restaurants geserveerd. Een vraagteken dus, waarom het bij ons mis ging. De lieve madam luisterde wel naar mijn verhaal maar beweerde bij hoog en bij laag dat olijfolie nooit slecht kon worden en dat er niks kan fout gaan bij het verwerkingsproces. Dat is leuk om te horen maar het blijft toch raar dat twee mensen, met een oersterke maag en de gewoonte om olijfolie te consumeren, er behoorlijk door geveld waren. Ik wil haar dus vragen er gewoon eens wat van te eten en te zien wat er gebeurt. Vrijblijvend natuurlijk. Maar ik heb pech want de vogel is gaan vliegen. Haar standje is nergens te bespeuren op de overvolle markt. Wat ik op de markt wel vind is een voetbaltruitje van Marseille. Bart had er overal naar gezocht en niet gevonden. Ik vraag aan de dame met de "maillots" of ze er ééntje bij heeft van Marseille. ja hoor maar alleen de "officiels", geen supporterstruitje. Speelt geen rol, als ik maar een truitje vind voor mijn zoon. Ze gaat in haar vrachtwagen op zoek en komt met een blauw wit gestreept exemplaar terug. Het is nog mooi ook. Een large zal wel volstaan, zeg ik wanneer ze met een XXL op de proppen komt. Mijn zoon is een atleet hé, geen supporter met een bierbuik!! Ik stop het meteen in een doos en doe het op de post, dan krijgt hij zijn verrassing volgende week thuis.....
