De zon staat al hoog als we opstaan. Buiten vriest het en dat zien we aan de mooie sterren op de ramen. Het is geleden van in mijn kindertijd dat ik nog zag. Al die leuke dingen verdwijnen. Extra isolatie, dubbel glas, centrale verwarming... en daar gaan de sterren op de raam... Er moet vandaag nog heel wat gebeuren want we moeten het huis en de tuin voorbereiden op een onbewoonde periode van ruim zes weken. Koelkast leeg, diepvries leeg,bureau leeg, zwembad leeg, wasmand leeg.....pffff. Het zal me allemaal niet meer lukken. Ik begin alvast met mijn bureau. Adressen printen, betalingen doen en mails beantwoorden. Die klus is gauw geklaard. Nu naar de keuken. Ik maak nog gauw soep van alle resterende groenten. Sommigen van hen liggen al lang op een gewisse dood te wachten, anderen heb ik gisteren pas gekocht. De soep zonder naam krijgt uiteindelijk, na het mixen een groene kleur en smaakt geweldig. Ik maak al een piknik klaar, zodat ik een overzicht krijg over de restjes. Kleren worden ingepakt maar toiletgerief moet nog even wachten. Lance heeft ons uitgenodigd om vanavond bij hem spaghetti te komen eten, zodat de keuken proper blijft. Dat is alvast een heel leuk voorstel. Onze twee honden hadden vandaag alweer voor de nodige commotie gezorgd. In de namiddag kreeg Lance een telefoontje van één of andere Fransman met de mededeling dat die Frankie op straat had gevonden. Hij zou wachten op de weg tussen Goudargues en Barjac...??? Dat is een weg van 20 km!! Bij nader informeren, bevond hij zich aan het kruispunt met de weg naar Issirac....voor de deur dus! Wanneer Lance er naar toe gaat, is er niemand te zien. Hij rijdt een eind verder.... niks. Hij maakt rechtsomkeer....niemand! Als hij dan richting Barjac wil rijden, vindt hij Frankie vastgebonden aan een boom. Dumbo , die zijn beste vriend niet in de steek laat, doolt wat rond op de weg. Frankie krijgt er ocharme goed van langs en onzen deugniet ontspringt den dans. Hij komt vrolijk de oprit opgewandeld maar weet natuurlijk niet dat de tam tam zijn werk al gedaan heeft.....Huisarrest lijkt ons billijk! We stoppen hem in een warm bad ( Hij moet fris ruiken als we naar tantanneke rijden!!) en hij wordt grondig gewassen. Hij laat het rustig gebeuren. Hij wordt gevraagd lekker op zijn kussen te gaan slapen , terwijl wij lekker bij de buren gaan eten.... Zou het lukken? We geven hem het voordeel van de twijfel maar als de kat van huis is , dansen de muizen!! Hij ligt lekker in de grote zetel te slapen maar verder is hij heel braaf geweest.... Wij houden van hem!
We zijn al vroeg wakker. Onze vrienden komen met zen allen tegen 10 uur en ik moet eerst het huis aan kant hebben en Danny moet nog heel wat bureauwerk verrichten. Hij heeft een vrije dag genomen om te helpen bij de dakwerken. Ik hang de was op en maak een grote ketel verse groentesoep, zodat iedereen straks "op temperatuur" blijft. Precies op tijd, zijn ze daar, Eric en Pauline met Peter en Anna. Peter, die in een vorig leven een succesvol aannemer in Londen was, kent de knepen van het vak en gaat een kijkje nemen op het dak van de gastenkamer. "Zoveel kapotte pannen??? Wat is hier gebeurd???" We kijken elkaar vragend aan en Danny zegt heel verwonderd: "Zou het paard van de Sint dan toch.....????" Anna loopt meteen naar binnen en ja hoor, wat had je gedacht? Spekuloos (dat hebben ze in Engeland nog nooit gegeten), chocolade, marsepein, mandarijntjes en kadootjes......het ligt overal verspreid en er is zelfs een briefje van de Sint voor hen bij. Ze genieten als kleine kinderen en rapen alles in een mandje....
Nu is het tijd voor het echte werk. Er moeten nog pannen bijgehaald worden en de onderlaag moet wat verstevigd worden. We zullen het dak van de studio later nog eens helemaal moeten nakijken want het getuigt niet écht van vakmanschap. Maar dat is een zorg voor later. Terwijl het mannelijk gezelschap boven op de daken zit, gaan de vrouwen met de honden (de drie dikke vrienden, Dumbo, Candy en Frankie) een wandeling maken op de heuvels. Als we terugkomen is het werk gedaan en gaan we met z'n allen in onze kleine keuken zitten voor soep en Italiaanse broodjes met pesto, prosciutto, tomaten en mozarella. Ze lusten het allemaal! We spreken drie talen door elkaar en het woord "pomponneke" rolt regelmatig over de lippen. Maar het is onze voorlaatste dag hier en we moeten dus dringend nog naar Chazalis, de beste "cave" uit de wijde omgeving. De route, die naar Beaulieu lijdt is vandaag adembenemend schoon. De lage herfstzon en de besneeuwde toppen in de verte, maken het plaatje veel mooier nog dan het in de zomer was. In Beaulieu bevindt zich het beste wijnhuis uit de streek en we willen nog wat Cuvée passion voor den Bompa en wat goeie witte voor het kerstdiner. Allen daarheen dus. Er wordt geproefd en geproefd en nog maar eens vergeleken....de jongeman van dienst doet gouden zaken. Nu maar hopen dat we veilig thuis geraken en dat ze overmorgen aan de grensovergang niet vragen:"Rien à déclarer?" ....
Bij de open haard gaan er nog twee manden wasgoed over mijn strijkplank en dan is het tijd voor X-factor. Joepie !!! Dirk krijgt een wildcard! Sorry Inge pinge voor Karim maar hij was een toffe verliezer! Binnen een paar jaar komt die wel terug!
Eerst en vooral mijn excuses aan de trouwe lezers voor een dagje zonder nieuws. Maar "geen nieuws-goed nieuws" is het enige wat ik tot mijn verdediging kan inroepen. Voor onze terugkeer moet er nog zoveel gedaan worden en er blijft nauwelijks tijd over om aan de computer te zitten. Op dinsdag hebben we het gezelschap van een stralende zon, die er voor zorgt dat het aangenaam werken is buiten (zie foto's). Ik ruim (voor de zoveelste keer!) bladeren en duid met een mooie tape de bomen aan, die uitgedaan zullen worden. Ik check en dubbel-check of er echt geen leven meer in zit en of ze, dood als ze zijn, toch geen andere taken kregen toebedeeld, zoals inkijk belemmeren of hinderlijke straatgeluiden tegen houden? Dat wordt een ferm hoopje brandhout! Het is hier zo heerlijk buiten dat ik me even in het gras leg, naast Dumbo, gewoon om te genieten......straks zijn we weer weg..... Danny onderzoekt het waterniveau ven het zwembad, dat niet hoger mag staan dan de filters. Anders kunnen de leidingen bevriezen. Er moet héél wat water uit want door de regen van begin november staat het water weer tot aan de rand... alle kranen open dus! Op dinsdagnamiddag moeten we terug naar Alès want we moeten daar onze insert (inbouwkachel) bestellen. Monsieur Sanchez (aan de telefoon had ik zijn naam als "sans jef" begrepen ?!? ) heeft voor ons uitgebreid berekend met elk type we de hele leefruimte kunnen verwarmen. Het wordt een Invicta super vision turbo 700...... Als home disigner heb ik niks in de pap te brokken........ik informeer nog voorzichtig of er geen design modellen bestaan, die OOK voldoende warmte geven????? maar de beslissing is genomen. De levertermijn is drie weken en Meneer Sanchez kan dus de werken nog uitvoeren voor we terugkomen in januari. Ik krijg het al warm bij de gedachte alleen. We hebben van Peter ook opdracht gekregen om neutrale silicone mee te brengen om de losliggende pannen vast te leggen. Er zijn nogal wat pannen stuk geraakt en daardoor zijn er lekken ontstaan. Ik wil ze dicht voor we vertrekken. Als we bij Mr Bricolage in de rekken op zoek gaan naar de voorgeschreven tubes, komt een supervriendelijke verkoper ons ter hulp gesneld. "Et çà sert à quoi tout juste??" "C'est pour fixer les tuiles, monsieur!" Hij komt niet bij van het lachen, neemt me bij de hand en troont me naar de andere kant van de winkel......ici c'est pour les travaux extérieures! Ah bon! En weet je wat? De tubes komen van SOUDAL! Ik bedenk me dat die dezelfde reis hebben gemaakt als wij. Misschien neem ik er wel ééntje mee terug naar Turnhout!
Terwijl de Vlaamse televisiezenders een overdosis Sinterklaas binnensturen, is de heilige man hier totaal niet gekend. Als je van Spanje naar België komt, met een heel gevolg aan zwarte pieten, kan je toch nauwelijks onopgemerkt door Frankrijk, lijkt me..... Ook onze Britse vrienden vinden het maar wat geweldig dat "Santa" bij ons twee keer komt.....Met hand en tand leg ik uit dat Santa (de kerstman) een muts met een "pomponneke" op heeft en Sint Niklaas er uit ziet als de paus, met een mijter en een staf en een heel leger zwarte pieten. Ze schateren! het pomponneke doet het. We leren elke dag een nederlands woord aan Anna. Haar vocabulaire bestaat nu uit: "sleutelbeen, zwoel, kuitenbijter, tikkeneike, pomponneke" ....als ze zit te oefenen, denk je dat ze klaar is voor de eerste de beste psychiatrische instelling!!!
Ze vraagt nog eens naar Sinterklaas en besluit een schoen mèt brief bij onze schoorsteen te zetten......je weet maar nooit?
Wat een titel hé? De hele ochtend zijn we in de ban geweest van een aangrijpende reportage op de radio. De laatste dagen was er nog zelden iets anders te volgen dan de verbeten strijd tussen Ségolène Royal en Martine Aubry . De Fransen vragen ons hier steevast hoe het toch mogelijk is dat onze Belgische politici er zo'n zootje van maken? Deze dagen is het Franse politieke toneel al even waanzinnig. Twee vrouwen, die een verbeten strijd hebben gevoerd om voorzitter te worden van de Partie Socialiste en mekaar bijna letterlijk te lijf gingen bij het bekendmaken van de uitslag. Op een totaal van 480000 stemmen (ik kan er een paar naast zijn) heeft Aubry er uiteindelijk 42 meer gehaald dan Royal. Dat gaat nog een staartje krijgen...... Maar nu terug naar de ochtendradio. Op 5 november is er in de Franse zalen een film gelanceerd, die volledig draait rond Barjac. Ons stadje in de kijker! De film, de Franse tegenhanger van an inconvenient truth, brengt hier heel wat teweeg. Hoofdrolspeler is de burgemeester! Na alarmerende berichten rond het steeds stijgend aantal kinderkankers in Frankrijk, heeft, Edouard Chaulet, onze burgemeester aan de alarmbel getrokken. De kinderen van Barjac krijgen 's middags op school alleen biologisch geteelde groenten en fruit en eten bio brood. Ze krijgen een mooi terrein, waar ze tijdens de schooluren leren om allerlei gewassen te kweken, zonder het gebruik van pesticiden en andere levensbedreigende spullen. De film van Jean-Paul Jaud bevat mooi beeldmateriaal over de streek hier maar ook interviews en fragmenten van lezingen. Zeker de moeite om te kijken! Je vindt heel wat beeldmateriaal op You-tube onder de titel:"Nos enfants nous accuserons!"
Deze namiddag hebben we hier de schoorsteenveger op bezoek gehad om samen met hem uit te puzzelen hoe we het huis in de winter beter kunnen verwarmen. Hij bekijkt de constructie en de ruimtes en we zullen een "insert" moeten steken met turbo. Die blaast alle warme lucht netjes weer naar binnen in plaats van de warmte allemaal door de schouw naar buiten te drijven. Flinke investering maar zeer rendabel, zo wil hij ons laten geloven. Morgen zullen we nog eens op stap gaan om een inbouwkachel te zoeken......intussen krijgen we hier beelden door van een ondergesneeuwd België........
De slechte weersvoorspellingen blijven helemaal uit. Het is wel koud maar de wind is gaan liggen en de zon straalt. Om 10 uur moeten we in St-Paul-le-jeune zijn, waar we (alweer?) een wandeling gaan doen. Deze keer met het Engels clubje. De voorziene tocht door Bannes (een mooi Middeleeuws dorp) is afgelast omdat er vandaag gejaagd wordt. We gaan dan de wandeling van "le bois du Païolive doen". Supermooi over de gorges van de Ardèche. Leuke groep, leuke wandeling en geen incidenten. Netjes afgewerkt om 12 uur. Danny trakteert bij "Christa's". De allerbeste pizzeria van de wereld. Op de terugweg naar huis, slaan we een weggetje in dat ons al geruime tijd intrigeert. Alweer een schitterende ontdekking. Daar waar in België, auto's, sneeuw en flitspalen u wel eens hinderen in het verkeer, zijn het hier een paar schapen op de weg, die ons dwingen (of liever smeken) om even stil te staan. Ze willen op de foto! Aan elk gehucht vind je hier een groot metalen kruis, in een betonnen sokkel met de woorden: "Le temps passe, le croix reste;" Stof om over na te denken.... ja, le temps passe même trop vite want dit is alweer ons laatste weekend.... Thuis wachten nog wat kleine klussen (wassen en plassen en een stoofpotje maken van al het lamsvlees in de diepvries). Mijn chef kok maakt er mooi werk van. De geuren vullen het hele huis. Morgen komen Peter en Anna helpen om de afgewaaide pannen weer op het dak te leggen en een goot aan te leggen in de tuin. Ze kunnen dan lekker blijven meeëten!
Terwijl de bodem in België mooi wit en de hemel blijvend grijs is, schijnt hier de zon op volle kracht. Een erg koude wind komt toch de pret wat bederven. Na een vermoeiende werkweek willen we er een gezond en ontspannen (laatste weekend) van maken. We wapenen ons tegen de kou met een dikke fleece en dito sjaal en willen een nieuwe wandeling uitproberen. Volgens ons boekje (Le Gard à pied) is er een mooie wandeling rond "La Chartreuse de Valbonne". Een oud klooster , niet ver van hier met een erg mooie architectuur. Het ligt in een oase, midden in een sterk bebost gebied. Het lijkt erg aanlokkelijk; Om 11 uur vatten we de wandeling, die vertrekt aan de parking, aan. We lopen aan de goeie kant van de berg, zodat we gelukkig niet teveel last ondervinden van de koude wind. In het zonneke is het heerlijk.De wind rukt de laatste bladeren van de bomen. Hoe krampachtig ze zich ook vasthouden....lossen moeten ze! Ik denk aan een leuk Engels gezegde: "Catch the falling leaf!" Als je in de herfst een blad kan vangen, op zijn vlucht naar beneden, mag je een wens doen. Als je het allerlaatste blad, dat van een boom valt, kan pakken, komt die wens met grote zekerheid nog uit ook. Het lijkt supersimpel als elke windvlaag wel duizend blaadjes meeneemt op haar vlucht, maar we slagen er niet in om er ééntje te pakken.....De bewegwijzering is , net als bij de vorige wandeling, heel slecht. We lopen maar door op het gevoel. onderweg zien we een prachtige boom (zie foto) met rode vruchten. Het zijn erg aanlokkelijke rode bolletjes met een sappige gele vulling. We roepen Dumbo erbij, die dol is op fruit, en hij schrokt de bolletjes als een delicatesse naar binnen. Nu durf ik ook....mmmmm écht heerlijk. Veel mooier en zoeter dan een aardbei of een framboos. De inhoud lijkt meer op een rijpe perzik. Ik weet echt niet wat dit is. Zoeken jullie het even op? Giftig is het zeker niet want dan zat ik hier nu niet te schrijven....
Na ruim twee uur doorstappen, lijkt het ons vreemd dat we ons keerpunt nog niet gevonden hebben. We zouden nu toch al lang op terugweg moeten zijn?... We volgen de wandelstreepjes op de bomen maar voelen dat er iets niet klopt. Gelukkig hebben we een I-phone bij en die heeft een GPS functie. Djeezes, we zijn wel héél ver afgedwaald. We zitten in St-Jean de Peyrolas, een dorp dat 10 km buiten de wandeling ligt. We proberen ons te oriënteren maar hebben alleen de zon.... gelukkig hebben we die. We lopen door velden en bossen, langs wegen en velden, zonder eten of drinken..........tot we een wegwijzer zien naar La Chartreuse de Valbonne" 6 km/ Ach die kunnen er nog wel bij.....Om 17.15 uur komen we terug bij de auto aan, doodmoe en met droombeelden van een lekkere steak met frietjes of een boerenomelet... De hele avond liggen we lekker lui met een boek voor de open haard.
Nog een maandje en de officiële winter komt eraan. Terwijl we Sabine Hagedoorn sneeuw horen voorspellen, klinkt de météo hier ook alarmerend. Dit weekend wordt het erg koud, met veel wind(tot 100 km per uur!) maar de zon blijft op post en dat is altijd mooi meegenomen. Wij leven hier zonder centrale verwarming en de buitendeur staat bijna de hele dag open (als is het maar omdat Dumbo nog steeds niet goed weet wat "deur toe!" betekent. Het is verbazingwekkend hoe snel een lichaam zich aanpast. We vinden 15 graden binnen heel gewoon. Alleen 's avonds, als we stilzitten , is de warme gloed van het haardvuur heerlijk. In Frankrijk worden, in het kader van de global warming en de pollutie, overal campagnes gevoerd om de temperatuur binnenshuis op maximum 19 graden te zetten. Wij krijgen het al benauwd als we ergens binnenkomen waar het warmer is.........maar ik kan me voorstellen dat jullie nu al kippenvel krijgen bij het lezen alleen. Ik denk terug aan vroeger, toen we van ons mama een gebreid (één rechts, één averechts) "onderlijfje" kregen. Heerlijk was dat. Meer heeft een mens echt niet nodig.
Nog een groot voordeel van de winterse kou is de drang om lekkere gerechten klaar te maken in de keuken.Ik ben hier fan van Cyril Lignac. dat is zowat de Franse Jeroen Meeus of Jamie Oliver. Hij is ongelooflijk creatief en zijn bereidingen ogen niet alleen schoon, ze zijn ook nog eens simpel te maken en heerlijk om te proeven. Zijn maandelijks tijdschrift is voor mij favoriete lectuur. Ik heb al heel wat feestideeën opzij gelegd. Het wordt dit jaar vast geen gewone kalkoen!
Hoewel we moe zijn, gaan we toch nog even naar Barjac voor de vrijdagavondfilm. "Le sel de la mer" oogt aantrekkelijk. Het is een Palestijnse prent van een vrouwelijke cinéaste over het eeuwigdurend conflict tussen Israël en Palestina en de compleet misgroeide relaties tussen beide volkeren. Mooi in beeld gebracht maar toch een beetje te cliché. Ik moet moeite doen om wakker te blijven. Dumbo is voor het eerst alleen thuis gebleven om te waken. We hebben de TV aangezet, zodat hij niet te eenzaam zou zijn maar dat heeft hij anders begrepen. Als we thuis komen ligt hij lekker in de grote zetel een goeie film te volgen........net zoals de baasjes dat 's avonds doen. Wie zei me ook al weer dat mensen na-apers zijn????
Ik heb vrij goed geslapen en zoals altijd sta ik op als het licht wordt. Geen gedoe met wekkers, geen toeters of bellen. Wij worden hier gewekt door de zon en we hebben er niet eens zo'n Philips wake-up light voor nodig. Het ontbijt is steeds het leukste moment van de dag omdat we dan samen bijpraten over alle kleine én grote problemen, die ons bezighouden. Maar vandaag ben ik alleen en vul mijn ochtend met mijmeren.. In de gloednieuwe kersteditie van de "Marie Caire Maison" lees ik een artikel over l'art de vivre... en ik bedenk me dat ze het daar allemaal zo ver moeten gaan zoeken. In die boekskes bedoel ik. Als ik hier, onder de stralende zon over de vallei kijk, zie ik in de verte Montclus duidelijk liggen. De middeleeuwse torens van de kerk en het kasteel boven de pretentieloze daken van de sobere huizen. Daarboven een prachtig blauwe hemel met wat witte sluierwolken en onderaan de rivier, die als een zilveren lint door de vallei slingert. Klaar om alles feestelijk te verpakken. De stilte is bijna hoorbaar. Op een slapende hond en wat verre vogelgeluiden na......niks..... Terwijl ik luister hoor ik enkel een fragment uit een lied van An Christy:" Dat heet dan gelukkig zijn..;" Zo gewoon lijkt het hier. Ik besef dat dit een privilege is en weet niet of ik het wel verdiend heb maar desalniettemin (jawel één woord!) ga ik nog even door met genieten....
Vanavond heb ik gasten. Om niet eenzaam te zijn (ben ik dat dan?) komen Peter en Anna hier eten. Zo heb ik wat om handen....hmhmhm; Ik besluit er een Vlaamse avond van te maken. Met een lekkere vidée van kip en gebakken patatjes (bij gebrek aan een frietketel). Ik maak het alvast klaar, dan moet het vanavond alleen maar opgewarmd worden en kan ik vanmiddag lekker buiten zijn.
Als ik de was ophang, is Dumbo alweer als een gek aan het graven onder de eikenboom. Een zoveelste vermanende vinger, loere loere...en "Neen Dumbo! Stop" helpen niks. Al tien keer is hij hier beginnen graven en al elf keer heb ik het putteke weer netjes gevuld, zelfs met stenen! Ik bedenk me plots dat er hier truffels in de grond zitten. Hoe groot is de kans dat onze Dumbo hier zo'n gouden patat uit de grond haalt????? .. Hij krijgt verdorie carte blanche; straks is het Kerst en een truffel, daar kan ik wel wat mee doen. Ok Dumbo:" go...go.... go!!"
Hij snapt er niks van. Waarom is het baasje nu niet boos? Met bange blik graaft hij verder.....tot hij een oud been bovenhaalt, dat waarschijnlijk iemand, bij het barbequen achteloos achterover heeft geworpen. Het zij zo! Hoop doet leven!
Ik probeer nog een klein stukje oerwoud te temmen maar het is moeilijk. Wat volgens ons een kleine heuvel was aan de voorzijde van de tuin blijkt een hoop bladeren. Bladeren van 2008 maar ook van 2007 en 2006 en doe er nog maar wat bij. Dat het allemaal compost wordt is een dikke fabel! Bladeren blijven bladeren .... en ik heb altijd gedacht dat het na verloop van tijd "bladgrond "werd . Ze zullen moeten verdwijnen, die bladeren maar ik weet nog niet hoe. Als er onder jullie mensen met groene vingers zitten, die graag wat komen helpen....alle sollicitaties op dit adres. Kost en inwoon gratis!
Om 18 uur is het tijd om me om te kleden en het vuur aan te maken . Mijn gasten arriveren mooi op tijd en het is gezellig keuvelen. Op het menu een lekkere gourgettesoep en daarna vidée van kip à la Carine met gebakken patatjes (bij gebrek aan een frietketel moet een mens zijn fantasie maar gebruiken hé,) Ze lusten het!
Omdat Danny een meeting heeft in Brussel én ééntje in Amsterdam, zijn we al vroeg op en vertrekken samen naar Avignon. De hoofdreden waarom we hier in Frankrijk wonen is natuurlijk het klimaat maar de op één na belangrijkste reden is onze allergie voor de ochtend- en avondspits. Hoe je het ook draait of keert, files hebben niks aantrekkelijks. We zijn er hier nog maar zelden mee in contact gekomen maar we weten dat ze bestaan want elke ochtend is er een correspondente op de radio met nieuws over de "embouteillages". Het nieuwsitem is meestal te verwaarlozen maar de ring rond Marseille en die van Aix en Provence geraken wel eens aardig gevuld. Maar nu...... Avignon...... ? We nemen een uurtje extra want we mogen de trein zeker niet missen en ja we zijn dus een uur te vroeg in de "gare TGV". Nog een koffieke samen en dan nemen we afscheid.....tot vrijdag. Ik zal voor het eerst helemaal alleen hier zijn. Bij de vorige buitenlandse tripjes was er altijd wel iemand op bezoek. Van Lance, onze buurman, kreeg ik een goeie tip." In Avignon Nord, Le pontet, is een schitterend shopping center. Je moet er absoluut Alinea bezoeken en de Auchan!" Dat doen we dus. Viva de gps, die me na enkele dwalingen toch ter plekke brengt. Djeezes Christ! Heaven on earth ! Eerst de Auchan. Een supermarkt waar je alles(en dan bedoel ik ALLES) vind wat er bestaat op deze wereld. De groentenafdeling alleen is al zo groot als de hele carrefour in Turnhout. Ik doorkruis de kaas, vlees en groentenafdelingen besluit wijselijk om de rest op een later tijdstip te ontdekken. Op mijn weg naar de kassa's, loop ik door de CD afdeling en vind er de CD van P.atricia Petibon, die ik al een tijdje zocht. Ik zag op TV een interview met haar. Zij heeft een geweldige stem en zingt opera en heeft de frêle looks van Axelle Red. Je moet er eens iets van opzoeken. De moeite. Rond de supermarkt is in een cirkelvorm een shoppingcenter gebouwd. Wijnegem inhet klein maar bijna alle ketens hebben hier een winkel. Ik moet daarna met de wagen naar een andere parking om Alinea te vinden,een machtige winkel met alles voor huis en tuin. Helemaal volgens het Ikea-concept maar met andere, erg mooie( maar zeker niet duurdere) spullen. Ik vind er de leeslamp, die we hier al lang zoeken en sleur ze mee naar de kassa. Als Dumbo niet al uren in de wagen zat en mijn maag niet zo zou protesteren, bleef ik hier nog wel een halve dag rondhangen maar mijn plichten roepen. Het is trouwens een schitterende dag met staalblauwe hemel en heerlijke temperaturen. Buitenweer dus. Het is nog een uurtje rijden naar huis, waar een slaatje buiten op het terras, heerlijk smaakt. Ik trek snel mijn laarzen aan en ga nog wat in de tuin ploeteren en de honden spelen dat het een lieve lust is. De rest kan straks binnen als het donker is. De dag vliegt voorbij en s' avonds geniet ik van mijn boek (ik kan nu eindelijk lezen) en X factor. Ik ben het niet eens met de jury maar Dirk blijft gelukkig in de wedstrijd, maar hoe lang nog? Come and see next week.
Morgen vertrekt Danny voor 3 dagen naar België en Nederland. Daarom neemt hij vandaag een paar uur verlof om buiten te werken. Hij geniet ervan zijn spierkracht te meten met de knoestige blokken. De stokoude eiken werden dan wel gekapt maar er is nog heel veel werk aan. Elke stronk vertelt een hele geschiedenis. Er zijn er bij, die niet te temmen zijn. Danny gebruikt een wig, een hamer, een reuzegrote bijl en daarbovenop zijn volle lichaamsgewicht......en dan zijn er nog knoesten, die het van hem winnen. Ik krui al het gekapte hout naar de nieuwe berging bij de voordeur. In België staat nu overal de centrale verwarming aan maar wij gebruiken hier andere en meer natuurlijke middelen omons te verwarmen. Houtkappen is er een van...... de ingebouwde chauffage geeft planché.....gezond en goedkoop. Terwijl ik voor lekker eten zorg op ons terrasje moet Danny nog wat telefoons doen. Na de middag ga ik toch maar even naar de apotheek voor "une remède contre une toux persistante....." "une toux sèche, oui"....Ik krijg de goede raad toch maar beter een arts te raadplegen en een hoestfles. Die zal ook wel helpen. Thuis gaan we nu het nieuwe kampeerterrein afwerken en de reuzeberg met afval opstoken. ik sleur nog tientallen kruiwagens vol eikenblaren aan want die branden goed...... Opgeruimd staat netjes!
lance komt Dumbo terugbrengen, die hen gevolgd was voor een wandeling. Hij doet het telken weer. Lance ging rustig wandelen bij de rivier (aan de overkant van de straat!!) en plots hoort hij een zware galop op de achtergrond....mister Dumbo himself! Gelukkig komt hij telkens meteen naar huis als we hem roepen (of beter fluiten!)
Het is net tijd voor een laat vieruurtje maar we drinken thee en koffie en zelfgebakken appelcake en tiramisu.... lekker!
Vanavond wordt een luie TV avond want morgen vertrekken we al heel vroeg naar Avignon. ....
Ik zou ik niet zijn als alle meubels meer dan een jaar op dezelfde plaats zouden blijven hé? Als je dan door man lief ook nog eens gestimuleerd wordt, is er niet veel meer nodig. Eigenlijk staat de grote zitbank aan de éne zijde iets te dicht bij het vuur en aan de andere kant er net iets te ver af. Zullen we hem eens draaien?? Als volleerde verhuizer, weet ik dat ik er eerst mijne meter bij moet halen. De breedte van de ruimte is 3, 01 meter......de lengte van de zetel is jawel 3,02 meter..... een probleem? Allé ja maar toch maar een kleintje hé. Een probleempje van 0,01 meter, zegge en schrijve 1 cm, wie maalt daar nu om? Eerst worden zetel én mat weggeschoven. Op zo'n moment doe je altijd wonderlijke ontdekkingen. Die éne ontbrekende pantoffel van Emma, een gewassen sok (die door Dumbo hier verstopt werd), en het dopje van mijn waterman vulpen......dat alles gehuld in een wolk van stof. "Tot stof en as zult gij wederkeren" en vooral als ge dicht bij een open haard zit, bedenk ik mij.
Zetels kuisen, mat stofzuigen, tafel boenen, vloer schrobben.....en dan alles op zijn nieuwe plaats. Ik moet wel even beroep doen op de enorme spierbundels van mijn ventje maar als de klus geklaard is, hebben we er een heel goed gevoel bij. Veel beter. Nu nog een fatsoenlijke leeslamp want ik kan hier niet lezen. Het zal wel aan mijn ogen liggen maar als je kinderen zeggen dat je met een leesbrilleke pas écht oud bent, geef ik toch liever de schuld aan de verlichting. Gelukkig is er na de middag buiten zoveel zon dat ik enkele hoofdstukken zonder noemenswaardige problemen kan verorberen. Ik val er zowaar bij in slaap en heb "een kleurtje"...
Danny moet deze week weer enkele dagen weg en hij wil voldoende stookhout verzamelen voor die eenzame dagen. Van een oude palet maken we een ingenieuze houthouder (ik weet niet of dit woord in den dikke Vandale staat maar ik vind het mooi!) bij de voordeur. Dan moet ik 's avonds niet helemaal rond het huis lopen. Lief hé? We brengen al wat hout aan en met twee manden vol mooi gekapte stronken stoken we ons lekker warm. De zetel staat veel beter zo en we genieten bij een spelleke "50 afleggen"....
Het is een prachtige zondagochtend maar er waait een verdomd koude wind. Zonnebril op maar toch een dikke fleece bij de hand. We werden uitgenodigd voor een tentoonstelling van 12 kunstenaars in l' église Avejan. Een oud kerkje in een piepklein dorpje hier in de buurt. Klinkt veelbelovend en de uitnodiging is mooi. Het tentoongstelde werk heeft niet veel te beteken. Wat aquarellen van het lokale clubje en wat "céramique" maar het lijkt meer op een open deur dag van de kleuterschool. Je krijgt er warme chocolademelk en een stukje cake bij en er is een "altijd prijs" -loten tafeltje.......
We hebben vandaag alle weersomstandigheden én de vrije tijd mee om een grote wandeling uit te stippelen. Volgend jaar komen onze Ijslandse vrienden een lang weekend naar hier en we moeten dan toch een paar "serieuze" wandelingen kunnen doen (zonder er zelf bij verloren te lopen. We hebben een boekje "Le Gard à pied" met een 60 tal uitgestippelde wandelingen. Ze worden gerangschikt in 3 categorieën, facile, moyen en difficile. Wekiezen resoluut voor een difficile! En we zullen het geweten hebben. Zoals je kan vermoeden, zijn er al een heel deel van de wegwijzerplaatjes verdwenen of overwoekerd. Met het kleine kaartje uit het kleine boekje zou het een klein kunstje moeten zijn voor een ex soldaat en een ex orientatieloopster......... ja wadde. Schoon is het hier wel en na welgeteld anderhalf uur, beginnen we de plaatjes te snappen. We moeten het bos in en komen langs de eerste "aven". Dat is een soort ven dat ontstaan is door insijpeling van water door kalkhoudende grond is ontstaan. het water maakt als het ware kuiltjes in de rotsen, die door de jaren heen groter worden. Een beetje verder zien we 5 dolmen. Reuze( alhoewel?) rotsblokken, begraafplaatsen uit de préhistorie. Ik geef toe dat ik zo'n blokje niet alleen kan oppakken maar echt imposant is het nu ook weer niet. Toch een aanrader voor de bezoekers. Na een drietal uren stappen begint onze maag flink te grommen en gaan we naar huis. We eten lekker buiten in het zonneke. De rest van de dag wordt een luie lees en TV dag met JOEPIE..... de pappenheimers!
Het is weekend en de zon straalt. Het is nog wel frisjes want bij een open hemel en volle maan, durft het hier ook wel eens afkoelen.De "home manager" heeft gisteren haar project voorgesteld aan de "project manager", die op zijn beurt een kleine studie maakt. Onderwerp: een groot stuk wildernis, dat zich bevindt tussen het zwembad en de servitudeweg (voor de kenners). We weten niet of Tim (de Britse landscaper, die hier twee jaar lang gewoond heeft om de tuin aan te leggen) hier al ooit eerder iets van gemaakt had. Maar Danny en ik hebben plannen...... Het is een mooi stuk, compleet overwoekerde grond en we besluiten alleen de "bomen" te laten staan en de rest met de grond gelijk te maken.
Danny zet zijn helm op en zijne "débroussailleur" in werking. Ik wapen me met een snoeischaar, een rijf en mijn "brouette" vol stenen. Geloof het of niet, er komen échte bomen vanonder het struikgewas, waarvan niemand ooit het bestaan vermoedde! Gras, takken en struikgewas.....dat kunnen we aardig onder de knoet houden maar met die verdomde wilde rozen, voeren we een gevecht op leven en dood. Overal slingeren ze zich tussen, overal komen ze uit de grond. Ze prikken en slaan zich als een prikkeldraad rond benen en armen. Grrrrrrr. Aan de straatzijde komt er een oude muur tevoorschijn, die lijdt tot een toegangspad. Nooit eerder hadden we dit gezien. De pas blootgelegde vlakte leent zich dus uitermate tot standplaats voor een mobilhome (zijn er die zich aangesproken voelen?), die langs de servitudeweg tot hier kan rijden. De fameuze waterkraan van het zwembad staat hier ook. Ik denk meteen ook aan de "Bende van Bart"....die kunnen hier tentjes zetten en hun moto's veilig stallen. Het terrein is erg groot, met wat schaduwrijke plekjes onder de in ere herstelde kurkeiken, een machtig uitzicht over de vallei en veel privacy. Misschien kunnen er ook wel wat Chirotenten staan? Na de geleverde arbeid, leggen we ons naast(of beter op) de honden in het zonneke en aanschouwen het resultaat. Ik ben natuurlijk vergeten een foto van voor en na te maken. Maar ach ja....je zou me toch niet geloven. Er volgt dus alleen een "na"-foto.
Lance is terug van de UK en had een leuke tijd. Zijn mama maakt het goed en ze hebben ook een surpriseparty gehad voor zijn pa, die 80 werd. Frankie gaat met zijn baasje weer mee naar huis en Dumbo blijft verweesd achter. Hij treurt de hele avond en ligt bij de deur te wachten tot zijn vriend weerkeert. Zo mooi kan de liefde zijn....
Ik heb de hele voormiddag gewerkt om deze blog in orde te krijgen voor jullie en vanaf vandaag kan ik dus gewoon een dagverslagje maken. Het is vrijdag, stralend weer en marktdag in Barjac. Ik moet er nog even heen voor groenten en een gebraden kip. Als het In België "kippendag" is, kan je voor een paar euro een gebraden kieken kopen. Doordeweekse kost, zullen we zeggen. Maar hier is kip héél duur en sjiek eten! Je moet ze meestal op voorhand bestellen of reserveren en voor een gemiddelde gebraden kip moet je al gauw meer dan 10 euro neertellen. Misschien is het daarom dat ze zoooo lekker zijn! Gewoon met een stukje brood en wat sla.....heerlijk! " Het zijn de kleine dingen , die het doen, die het doen".....
Vanavond zijn we uitgenodigd op een gluhwein avond. Die wordt geörganiseerd door "The English club". dat is een vereniging voor mensen van alle nationaliteiten, die engels praten. Gek genoeg is meer dan 80% van de leden van franse nationaliteit. Bij een heerlijk buitenvuur krijgen we een super lekkere warme wijn met wat geheime ingredienten, die de tongen snel losmaken.. Het is een mooie avond met een volle maan en veel sterren. Ik wordt voorgesteld aan Joan (Jeanne voor de Fransen), stichteres en bezieler van dit groepje. Joan (74 jaar) woont met haar man Robert al meer dan 30 jaar in de Ardèche. Ze zijn van Schotse afkomst en hebben daar nog steeds een huis. Robert is architect en deed, jawel, zijn legeropleiding in Grobbendonk! Hij spreekt na al die jaren nog steeds wat vlaams...."astenblief"
Zeven jaar geleden kreeg Robert een "stroke" en plots was al het frans uit zijn hersens verdwenen. Van zijn engels bleef ook maar bitter weinig over. De revalidatie was moeilijk en lang. Omdat ze in een klein dorp in de Ardèche wonen, bestond hun sociale leven uit de bijeenkomsten van de dorpelingen. Maar Robert kon plots geen conversatie meer volgen en Joan heeft dan aan de alarmbel getrokken. Met de hulp van burgemeesters, makelaars en winkeliers is ze op zoek gegaan naar mensen, die engels konden praten.......De vereniging telt nu een 40 tal leden en ze komen regelmatig bijeen voor een wandeling, een georganiseerd bezoek of ......
Wij schrijven ons alvast in voor een wandeling en een wijnproeverij in de komende weken.....
Joan is jarig op 13 februari en wil dan een groot Schots feest geven met Schotse muziek, schots eten en zo meer. Ik moet er bij zijn zegt ze. Genoteerd!
Het is een stralende zonnige dag vandaag en dat nodigt uit om buiten te werken. Maar voor ik buiten kan, wacht me binnen nog een andere taak. Door het fikfakken van de twee hondenligt niet alleen hun nest maar ook de hele living onder de hondenharen, zwarte hondenharen, van onze oh zo lieve gast..... Swiffer, keerborstel en stofzuiger mogen om beurten hun kwaliteiten bewijzen. Ik verzamel voldoende haren voor een flinke pruik. Eén voordeel....alles is weer eens proper binnen......"DEUR TOE"..... Vandaag wil ik ook de ton, die we uit Alès meebrachten, officiëel in gebruik nemen. Er ligt een berg gesnoeid hout al meer dan twee maanden te wachten om opgeruimd te worden. Ook de compostbakken van de vorige eigenaars zouden moeten verwijnen. Werk aan de winkel dus. Ik verzamel alles op een flinke hoop en snijd het hout in relatief kleine stukjes. Danny zal, als hij gedaan heeft met werken, het vuur in gang zetten. Daar kijkt hij al lang naar uit. het doet hem denken aan vroeger, toen hij dit met zijn grootvader deed. Van deze simpele kleine dingen, die we in België al lang vergeten zijn, kunnen wij hier enorm genieten. De mooie gegalvaniseerde ton veranderd snel van kleur. Buiten wordt ze eerst spierwit en daarna mat grijs. Binnenin....roetzwart. Om verspreiding van het vuur te voorkomen leg ik grote stenen in een kring rondom de ton. Stenen liggen hier overal en je kan er muurtjes mee bouwen, dammen maken, sierperkjes aanleggen......de mogelijkheden zijn zeer uitgebreid en "bébé s' amuse "!
Het hele stuk achter het poolhouse is een paar uur later proper. De andere kant is voor zaterdag.
Ik laat voor de stoker alvast een warm bad vollopen want hij is niet alleen "gerookt" maar er is er ook in geslaagd wat van de haren op zijn armen te verschroeien en de geur van verbrande haren.........mmm een bad dus om een lekkere werkdag af te sluiten......
Vandaag is het klusjes dag. Ik ben al vroeg in de weer om alle spullen, die we gisteren hebben meegebracht op te hangen of te installeren. We boren vijzen, schuren en poetsen tot alles aan kant is. danny kan vandaag helpen want het is een officiële verlofdag. Frankie, de oude zwarte labrador van onze buren James en Lance komt vandaag logeren. We zullen een weekje voor hem zorgen omdat Lance naar zijn moeder gaat, die herstellende is van bortkanker. Hij wil nog wat dingen voor haar regelen, zodat ze thuis kan revalideren. James is nog in Finland, waar hij werkt aan zijn boek. We hebben schitterende buren en willen dat voor hen ook zijn. Zij hebben altijd op ons huis gepast, toen we in Belgie waren en nu worden de rollen omgekeerd.
Dumbo zit voor het raam en hij doet me denken aan een versje van Annie MG Smit: " ik zit hier voor het raam-me oeverloos te vervelen-ik wou dat ik twee hondjes was-dan kon ik samen spelen...." Even later wordt zijn droom werkelijkheid. Lance en Frankie arriveren mét instructies voor eten en slapen en een reuzegroot slaapkussen. Frankie "heeft geen uur", das lekker makkelijk. Druk? Moeilijk? Niks daarvan. Het gaat allemaal vanzelf. Nonkel Frankie neemt onze kleine mee op sleeptouw en hij luistert beter dan naar ons.....onze jongens zijn voorbeeldig.
Het onweer dat voor deze avond voorspeld werd dreigt eraan te komen. Onweer in Frankrijk is geen klein bier. Het kan een hele nacht duren en ongelooflijk intens zijn. Alle luiken gaan dicht, wat loszit wordt vastgemaakt en de kaarsen staan standby....In de keuken maak ik de courgetten en aubergines klaar om te bewaren als aperitiefhapje. Een zalig recept en erg simpel:
Je snijdt de aubergines in schijfjes van een centimeter en leg ze naast elkaar op een stuk keukenrol. Bestrooi met flink wat zout. Zet de oven op "grill" en laat die al maar flink warm worden. Na een kwartiertje kan je het vocht dat uit de aubergines komt opdeppen met wat keukenrol. Keer de aubergineschijfjes om en herhaal dit proces. Bestrijk de aubergineschijfjes met wat olijfolie . Leg de schijfjes op het rooster (en niet op een ovenplaat) en zet dat op de laagste stand in de oven, zodat de aubergines rustig kunnen grillen. Na een 20 tal minuten , als ze een donker kleurtje hebben mogen ze omgedraaid worden. Nu gaat het iets sneller en na 10 minuten zijn ze gaar. haal uit de oven en laat een beetje afkoelen. Ze moeten slap zijn maar mogen niet uit elkaar vallen. Doe in een pot en giet er olijfolie en wat verse kruiden op (peterselie, basilicum, look....) en zet weg. Bij ons is die pot altijd leeg voor ik hem kan wegzetten maar naar het schijnt kan je dit enkele weken bewaren.......
Terwijl ik mijn pot aan het vullen ben, schiet er een steekvlam door de keuken, vlak naast me.....en meteen een oorverdovende knal....oeps dat was close....onweer in Montclus. maar de metéo voorspelt zoemerweer voor de rest van de week ! joepie !!!
Net als in België, is het ook hier een verlengd weekend. Het einde van W-O 1 wordt ook In Frankrijk herdacht. De schoolkinderen hebben verlof en er zijn heel wat zaken gesloten. De supermarkten echter doen allemaal hun best om ook op zon- en feestdagen open te zijn. Voor ons is het hier een gewone werkdag en Danny zet zich voor de computer en begint aan een indrukekkende reeks "calls" met binnen en buitenland, terwijl ik de tuin verder proper maak.Als we laat in de middag klaar zijn, vertrekken we nog naar Alès. Alès is een provinciestad met veel industrie en nog meer winkelketens. Je vindt er alles behalve sfeer of gezelligheid. Te mijden dus.....maar vandaag een noodzakelijk kwaad. We hebben nog steeds geen inbouwcassete of schoorsteenveger en ik moet nog verf hebben en een fatsoenlijk droogrek voor natte dagen. Ook Dumbo's halsband is dringend aan vervanging toe want zijn ouwe knijpt hem bijna lettrelijk de keel toe en zit al in het laatste gaatje. We zoeken ook een grote afvalton om de takken buiten op te stoken. Hier is dat nog toegelaten en we vinden dat heel gezellig. Net als vroeger bij ons thuis....Bij "la grappe Cévenol" slaan we nog wat witte wijn in. Ze hebben een goeie viognier, voor 4 euro. Lekker èèèg lekker!
Het is al lang donker voor we thuis zijn en terwijl Danny het vuur aanmaakt, begin ik in de keuken. Lamsvlees met ratatouille mmmmmm
Het is een mistige ochtend maar "France bleue provence" (onze lokale radio)belooft "une journée bien ensoleillée". Binnen staat de tafel al gedekt met soepbordjes en broodmandjes en er staat een goei wijntje te chambreren voor deze middag. Buiten staan twee thermossen klaar en kopjes voor koffie of thee. We zullen snel moeten lunchen want de mannen moeten om 13.30 thuis zijn voor het , ja wat had je gedacht? VOETBAL !!
Lance is er al en Peter en Anna komen eraan. We missen Eric en Pauline. Die waren gisterenavond weg geweest en ze hadden per ongeluk hun kat binnengesloten. Het arme beest moet erg lelijk hebben huisgehouden en alles in huis was "ondergepist" (ik heb gezocht naar een beleefd woord maar geen gevonden, sorry) met de verschrikkelijke geurhinder van dien. Kattepis everywhere... alles verluchten en uitwassen en geen wandeling dus. we zijn met zen vijven en drie honden, waaronder "een kalf". Candy, de hond van Peter en Anna, is zoooooo dik dat hij in niks meer op een hond gelijkt. Bovendien heeft hij een koeiebel aan zijn nek om hem niet kwijt te spelen.....je ziet en hoort hem vanop kilometers aankomen. De honden amuseren zich te pletter en we vatten de wandeling aan naar Monteil, door de bergen. Dan willen we via Orgnac terugkomen, das een stuk geasfalteerd. We moeten aan de slechte knieën van Peter denken en het afdalen beperken. Het is zalig wandelen in de natuur. Er zijn vele verse everzwijnsporen en Dumbo volgt ze allemaal. Die beesten laten een troep achter, nooit gezien. Ze woelen alles om en ....laten het dan liggen. Op een gegeven moment loopt Dumbo aan hoge snelheid de berg af om dan in het niets te verdwijnen. We roepen, fluiten en maken andere geluiden, die mooi echoën tussen de bergen maar hij komt niet terug. Danny is erg ongerust maar ik heb dit al eerder meegemaakt en verzeker hem dat hij de weg naar huis wel terugvindt. Mmmm eerst zien en dan geloven. We besluiten om toch een stukje af te snijden, zodat de ongeruste ziel naar huis kan. Als we bina thuis zijn, roep ik één keer heel hard "Dumbooooo" en hij antwoordt met luid geblaf en komt naar me toegelopen. Ik schrijf hem in voor "superhond" !!
De soep en de broodjes worden gesmaakt en er is vraag naar een heuse workshop "brood bakken" . Dat gaan we zeker op het programma zetten!
Wie zich wil inschrijven, kan me mailen....
Ja bomma, de geweldige markt in Uzès is dus op zaterdag en niet op zondag. Het is prachtig weer en genieten van de rit door het centrum van "de Gard". De zonnestralen banan zich een weg door de mist. Je kan ze zien én voelen......waar is mijn zonnebril?
Ik moet nog een tafellaken wisselen voor Karolien en das meteen een hele goeie reden om nog eens door de stad te kuieren. De sfeer in de stad is minstens even gezellig als in de zomer en zowaar al even druk. We doorkruisen de stad wel drie keer op zoek naar een parkeerplaatske. De marchands verkopen hun waren met veelgestes en een erg provençaals accent. De geur van kruiden, oesters en kaas vermengt zich met die van gebraden kip,groenten en fruit. We zien potteries, stoffen en schoenen....een markt zoals we die graag hebben. Spijtig dat bomma en bompa en Hansje en Toine er niet bij zijn...... ze zouden niet weten waar eerst te kijken....
Als we terug rijden maken we een paar stops. Een eerste in "St-Quentin de la potterie". dit kleine dorp is gekend voor zijn artisanaal aardewerk en is bezaaid met wegwijzers naar de verschillende ateliers. Maar onze aandacht wordt getrokken door een artisanale bakkerij. Brood is een beetje ons symbool. Danny en ik houden allebei van bijzonder brood en we bakken ook nog eens graag. Geen flutbrood zoals bij ons maar heerlijke zuurdesembroden, roggebrood of broden met ganen, noten of olijven. Het blijft ons mateloos boeien. In de bakkerij, slaan we een praatje met de bakkerin, een dame van mijn leeftijd uit Nimes. Ze rijdt elke nacht naar hier om te bakken en vindt Nimes duidelijk de gezelligste en aangenaamste stad in de wijde omgeving. Ze wil erg graag Brugge, Gent en Antwerpen ooit bezoeken en weet dat ze dan bij ons welkom is. Danny koopt wat speciale bloem en geladen met geurende broden en heel wat "baktips" rijden we verder. Op de terugweg worden we als het ware naar Lussan gezogen. Het schilderachtige dorpje staat helemaal bovenop een rots en de onderste huizenrij kleeft als het ware tegen de berghelling. de kleine weg gaat steil omhoog en het uitzicht van hierbovenuit is gewoon subliem. We hebben natuurlijk de zon mee vandaag en dat geeft een goed beeld van hoe het hier in de zomer moet zijn. Nu is het allemaal een beetje verlaten....
Na de lunch, in T-shirt by the way! moet nu eindelijk de tuin er aan geloven. Hier heb ik nog een zware klus aan. Vandaag heb ik zeker 20 kruiwagens gevuld met eikels en eikenbladeren om die naar mijn zelfgemaakte composthoop te brengen. Danny staat intussen op het terras het deeg te kneden voor onze home-made broodjes. 1/3 roggemeel, 1/3 volkorenmeel en 1/3 licht meel...een perfecte combinatie zal straks blijken. We maken pistoletjes want dat kennen ze in Frankrijk niet en één baguette, voor straks.
Morgenvroeg staat er een grote wandeling op het programma met enkele van onze Engelse vrienden. We zijn afgesproken om 9.30 uur voor een twee-uur-durende wandeling met daarna hier pompoensoep en broodjes.....
De avond wordt afgesloten bij de "inspector Lindsy mysteries" op canvas. Viva TV Vlaanderen!
Vrijdag 7 november
Lotte is vandaag jarig en ze belt me zelf op om me te bedanken voor het mooie kaartje dat ik haar stuurde. Ik had in Uzès een paar kaarten met mooie teksten gevonden.Misschien wat cliché maar toch mooi. Ik heb er eentje gekocht voor Danny, één voor Lotte en voor mijn broer en ook één voor "ma fille " en "mon fils".
Volgende keer zoek ik er nog andere.
Ding dong...bezoek! Wie zou daar zijn? Het is Frankie, Dumbo's beste vriend. Lance, onze buurman, is net thuis gekomen uit Namibië en we praten bij . Volgende week moet hij naar Engeland om zijn moeder op te zoeken, die in het ziekenhuis ligt. Frankie zal dan een weekje bij ons logeren. Dan hebben we twee "jongens" om voor te zorgen. Als dat maar goed komt.... We moeten Dumbo nog verder opvoeden. Hij moet nu leren een deur te sluiten. Hij kan ALLE deuren open krijgen, niet alleen hier maar blijkbaar ook bij de buren....oeps. Lance vraagt vriendelijk om hem ook te leren de deuren te sluiten....hm..die hebben we begrepen!
Vanaf nu is er dus bij elke geopende deur een bevel "DEUR TOE" waarbij Danny zijn pootjes tegen de deur zet om die te sluiten.....en dan is er een beloning. iedere keer onieuw "DEUR TOE" ....beloning....Het zal nog wel effe duren maar ik voel dat het gaat lukken....wait and see in december!
Vandaag is het vrijdag en dat is "Cinema dag" in Barjac. Er wordt in de "regain" zaal van het kasteel wekelijks één film gedraaid. In de winter op vrijdag. In de zomer op donderdag. Vandaag zijn er twee films. Eéntje om 18.30 uur en één om 21 uur. De laatavondfilm van vandaag is "the visitor". Een recente film, die in Cannes enkele prijzen wegkaapte. Originele versie met Franse ondertitels. Dat kan geen probleem zijn.
Het is echt keigezellig. Je betaalt 5 euro per ticket aan een lieve man, die een koffertje met wat wisselgeld bij heeft en die ook de film zal starten. Er zijn 90 roodfluwelen zetels in een gewelfde ruimte, waarvan er uiteindelijk een 40-tal bezet worden. Iedereen zegt iedereen goede dag... Geen popcorn of cola, geen chocoglacé of programmaboekjes. Wel een teeser voor de film van volgende week en die wordt ook geweldig.
We genieten en weten zeker dat we dit nog doen.
. Ze zullen moeten verdwijnen, die bladeren maar ik weet nog niet hoe. Als er onder jullie mensen met groene vingers zitten, die graag wat komen helpen....alle sollicitaties op dit adres. Kost en inwoon gratis!
Om 18 uur is het tijd om me om te kleden en het vuur aan te maken . Mijn gasten arriveren mooi op tijd en het is gezellig keuvelen. Op het menu een lekkere gourgettesoep en daarna vidée van kip à la Carine met gebakken patatjes (bij gebrek aan een frietketel moet een mens zijn fantasie maar gebruiken hé,) Ze lusten het!
Ik zou ik niet zijn als alle meubels meer dan een jaar op dezelfde plaats zouden blijven hé? Als je dan door man lief ook nog eens gestimuleerd wordt, is er niet veel meer nodig. Eigenlijk staat de grote zitbank aan de éne zijde iets te dicht bij het vuur en aan de andere kant er net iets te ver af. Zullen we hem eens draaien?? Als volleerde verhuizer, weet ik dat ik er eerst mijne meter bij moet halen. De breedte van de ruimte is 3, 01 meter......de lengte van de zetel is jawel 3,02 meter..... een probleem? Allé ja maar toch maar een kleintje hé. Een probleempje van 0,01 meter, zegge en schrijve 1 cm, wie maalt daar nu om? Eerst worden zetel én mat weggeschoven. Op zo'n moment doe je altijd wonderlijke ontdekkingen. Die éne ontbrekende pantoffel van Emma, een gewassen sok (die door Dumbo hier verstopt werd), en het dopje van mijn waterman vulpen......dat alles gehuld in een wolk van stof. "Tot stof en as zult gij wederkeren" en vooral als ge dicht bij een open haard zit, bedenk ik mij.
Zetels kuisen, mat stofzuigen, tafel boenen, vloer schrobben.....en dan alles op zijn nieuwe plaats. Ik moet wel even beroep doen op de enorme spierbundels van mijn ventje maar als de klus geklaard is, hebben we er een heel goed gevoel bij. Veel beter. Nu nog een fatsoenlijke leeslamp want ik kan hier niet lezen. Het zal wel aan mijn ogen liggen maar als je kinderen zeggen dat je met een leesbrilleke pas écht oud bent, geef ik toch liever de schuld aan de verlichting. Gelukkig is er na de middag buiten zoveel zon dat ik enkele hoofdstukken zonder noemenswaardige problemen kan verorberen. Ik val er zowaar bij in slaap en heb "een kleurtje"...
Danny moet deze week weer enkele dagen weg en hij wil voldoende stookhout verzamelen voor die eenzame dagen. Van een oude palet maken we een ingenieuze houthouder (ik weet niet of dit woord in den dikke Vandale staat maar ik vind het mooi!) bij de voordeur. Dan moet ik 's avonds niet helemaal rond het huis lopen. Lief hé? We brengen al wat hout aan en met twee manden vol mooi gekapte stronken stoken we ons lekker warm. De zetel staat veel beter zo en we genieten bij een spelleke "50 afleggen"....
Het is weekend en de zon straalt. Het is nog wel frisjes want bij een open hemel en volle maan, durft het hier ook wel eens afkoelen.De "home manager" heeft gisteren haar project voorgesteld aan de "project manager", die op zijn beurt een kleine studie maakt. Onderwerp: een groot stuk wildernis, dat zich bevindt tussen het zwembad en de servitudeweg (voor de kenners). We weten niet of Tim (de Britse landscaper, die hier twee jaar lang gewoond heeft om de tuin aan te leggen) hier al ooit eerder iets van gemaakt had. Maar Danny en ik hebben plannen...... Het is een mooi stuk, compleet overwoekerde grond en we besluiten alleen de "bomen" te laten staan en de rest met de grond gelijk te maken.
Danny zet zijn helm op en zijne "débroussailleur" in werking. Ik wapen me met een snoeischaar, een rijf en mijn "brouette" vol stenen. Geloof het of niet, er komen échte bomen vanonder het struikgewas, waarvan niemand ooit het bestaan vermoedde! Gras, takken en struikgewas.....dat kunnen we aardig onder de knoet houden maar met die verdomde wilde rozen, voeren we een gevecht op leven en dood. Overal slingeren ze zich tussen, overal komen ze uit de grond. Ze prikken en slaan zich als een prikkeldraad rond benen en armen. Grrrrrrr. Aan de straatzijde komt er een oude muur tevoorschijn, die lijdt tot een toegangspad. Nooit eerder hadden we dit gezien. De pas blootgelegde vlakte leent zich dus uitermate tot standplaats voor een mobilhome (zijn er die zich aangesproken voelen?), die langs de servitudeweg tot hier kan rijden. De fameuze waterkraan van het zwembad staat hier ook. Ik denk meteen ook aan de "Bende van Bart"....die kunnen hier tentjes zetten en hun moto's veilig stallen. Het terrein is erg groot, met wat schaduwrijke plekjes onder de in ere herstelde kurkeiken, een machtig uitzicht over de vallei en veel privacy. Misschien kunnen er ook wel wat Chirotenten staan? Na de geleverde arbeid, leggen we ons naast(of beter op) de honden in het zonneke en aanschouwen het resultaat. Ik ben natuurlijk vergeten een foto van voor en na te maken. Maar ach ja....je zou me toch niet geloven. Er volgt dus alleen een "na"-foto.
Lance is terug van de UK en had een leuke tijd. Zijn mama maakt het goed en ze hebben ook een surpriseparty gehad voor zijn pa, die 80 werd. Frankie gaat met zijn baasje weer mee naar huis en Dumbo blijft verweesd achter. Hij treurt de hele avond en ligt bij de deur te wachten tot zijn vriend weerkeert. Zo mooi kan de liefde zijn....
Vandaag is het klusjes dag. Ik ben al vroeg in de weer om alle spullen, die we gisteren hebben meegebracht op te hangen of te installeren. We boren vijzen, schuren en poetsen tot alles aan kant is. danny kan vandaag helpen want het is een officiële verlofdag. Frankie, de oude zwarte labrador van onze buren James en Lance komt vandaag logeren. We zullen een weekje voor hem zorgen omdat Lance naar zijn moeder gaat, die herstellende is van bortkanker. Hij wil nog wat dingen voor haar regelen, zodat ze thuis kan revalideren. James is nog in Finland, waar hij werkt aan zijn boek. We hebben schitterende buren en willen dat voor hen ook zijn. Zij hebben altijd op ons huis gepast, toen we in Belgie waren en nu worden de rollen omgekeerd.
Dumbo zit voor het raam en hij doet me denken aan een versje van Annie MG Smit: " ik zit hier voor het raam-me oeverloos te vervelen-ik wou dat ik twee hondjes was-dan kon ik samen spelen...." Even later wordt zijn droom werkelijkheid. Lance en Frankie arriveren mét instructies voor eten en slapen en een reuzegroot slaapkussen. Frankie "heeft geen uur", das lekker makkelijk. Druk? Moeilijk? Niks daarvan. Het gaat allemaal vanzelf. Nonkel Frankie neemt onze kleine mee op sleeptouw en hij luistert beter dan naar ons.....onze jongens zijn voorbeeldig.
Het onweer dat voor deze avond voorspeld werd dreigt eraan te komen. Onweer in Frankrijk is geen klein bier. Het kan een hele nacht duren en ongelooflijk intens zijn. Alle luiken gaan dicht, wat loszit wordt vastgemaakt en de kaarsen staan standby....In de keuken maak ik de courgetten en aubergines klaar om te bewaren als aperitiefhapje. Een zalig recept en erg simpel:
Je snijdt de aubergines in schijfjes van een centimeter en leg ze naast elkaar op een stuk keukenrol. Bestrooi met flink wat zout. Zet de oven op "grill" en laat die al maar flink warm worden. Na een kwartiertje kan je het vocht dat uit de aubergines komt opdeppen met wat keukenrol. Keer de aubergineschijfjes om en herhaal dit proces. Bestrijk de aubergineschijfjes met wat olijfolie . Leg de schijfjes op het rooster (en niet op een ovenplaat) en zet dat op de laagste stand in de oven, zodat de aubergines rustig kunnen grillen. Na een 20 tal minuten , als ze een donker kleurtje hebben mogen ze omgedraaid worden. Nu gaat het iets sneller en na 10 minuten zijn ze gaar. haal uit de oven en laat een beetje afkoelen. Ze moeten slap zijn maar mogen niet uit elkaar vallen. Doe in een pot en giet er olijfolie en wat verse kruiden op (peterselie, basilicum, look....) en zet weg. Bij ons is die pot altijd leeg voor ik hem kan wegzetten maar naar het schijnt kan je dit enkele weken bewaren.......
Terwijl ik mijn pot aan het vullen ben, schiet er een steekvlam door de keuken, vlak naast me.....en meteen een oorverdovende knal....oeps dat was close....onweer in Montclus. maar de metéo voorspelt zoemerweer voor de rest van de week ! joepie !!!
Het is een mistige ochtend maar "France bleue provence" (onze lokale radio)belooft "une journée bien ensoleillée". Binnen staat de tafel al gedekt met soepbordjes en broodmandjes en er staat een goei wijntje te chambreren voor deze middag. Buiten staan twee thermossen klaar en kopjes voor koffie of thee. We zullen snel moeten lunchen want de mannen moeten om 13.30 thuis zijn voor het , ja wat had je gedacht? VOETBAL !!
Lance is er al en Peter en Anna komen eraan. We missen Eric en Pauline. Die waren gisterenavond weg geweest en ze hadden per ongeluk hun kat binnengesloten. Het arme beest moet erg lelijk hebben huisgehouden en alles in huis was "ondergepist" (ik heb gezocht naar een beleefd woord maar geen gevonden, sorry) met de verschrikkelijke geurhinder van dien. Kattepis everywhere... alles verluchten en uitwassen en geen wandeling dus. we zijn met zen vijven en drie honden, waaronder "een kalf". Candy, de hond van Peter en Anna, is zoooooo dik dat hij in niks meer op een hond gelijkt. Bovendien heeft hij een koeiebel aan zijn nek om hem niet kwijt te spelen.....je ziet en hoort hem vanop kilometers aankomen. De honden amuseren zich te pletter en we vatten de wandeling aan naar Monteil, door de bergen. Dan willen we via Orgnac terugkomen, das een stuk geasfalteerd. We moeten aan de slechte knieën van Peter denken en het afdalen beperken. Het is zalig wandelen in de natuur. Er zijn vele verse everzwijnsporen en Dumbo volgt ze allemaal. Die beesten laten een troep achter, nooit gezien. Ze woelen alles om en ....laten het dan liggen. Op een gegeven moment loopt Dumbo aan hoge snelheid de berg af om dan in het niets te verdwijnen. We roepen, fluiten en maken andere geluiden, die mooi echoën tussen de bergen maar hij komt niet terug. Danny is erg ongerust maar ik heb dit al eerder meegemaakt en verzeker hem dat hij de weg naar huis wel terugvindt. Mmmm eerst zien en dan geloven. We besluiten om toch een stukje af te snijden, zodat de ongeruste ziel naar huis kan. Als we bina thuis zijn, roep ik één keer heel hard "Dumbooooo" en hij antwoordt met luid geblaf en komt naar me toegelopen. Ik schrijf hem in voor "superhond" !!
De soep en de broodjes worden gesmaakt en er is vraag naar een heuse workshop "brood bakken" . Dat gaan we zeker op het programma zetten!
Wie zich wil inschrijven, kan me mailen....
