Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com>
Datum: 13 februari 2015 08:39:33 GMT+7
Aan: miel cocquyt <mielemiel@gmail.com>
Onderwerp: Donderdag, op vrijdag geschreven
Reeds zeven uur en het lijkt alsof ik de eerste wakker ben in dit huis,hoewel, ik hoor beneden toch wat gerammel van keukengerei.

Mijn dag gisteren heb ik voleindigd in nietsdoen,dus ook geen geschrijf. Plichtsgevoel dwingt me nu wat in te halen.
Nog tot elf uur had ik mijn brommer ter beschikking,heb dan nog maar een toertje gemaakt langs kronkelende buitenwegen a la 12 bochten,niets boeiends meer gezien eigenlijk. Ik word als de Thai hier eigenlijk: te voet doe je alleen het allernoodzakelijkste, de rest gemotoriseerd,en daar is de warmte niet vreemd aan. Ik slenter wat heen en weer tussen mijn kamer en de straat om de leegte op te vullen, drink nog een kokosnoot en zo meer.
Tegen de avond beland ik op het Europees terras,doe een babbel met een struise Canadees,Gerard,die een moeilijk verstaanbaar Engels spreekt,meer aanleunend bij Australisch dan Amerikaans. Maar na een biertje of twee gaat het beter. Een nest Duitsers installeert zich na Gerard,ook met een zwaar accent. Ze blijken van Augsburg, vader,moeder en twee zonen, de ene rookt de ene walmende pijp na de ander,hij heeft nog een Tiroler broek te kort om de karikatuur  te vervolledigen!  Na een wijle komen hun twee Thaise schonen erbij zitten,ik blijf wat om de relaties te doorgronden maar verdoofd door de pijproker zwijmel ik naar huis.
De muziek op de jaarmarkt duurt langer dan anders,wellicht een andere dj van dienst want om het half uur krijg ik de lokale Clouseau en ander fraais door mijn oren gespietst .  Uit baldadigheid zou ik ze beginnen meekwelen maar heb toch nog iets te veel schroom.
Gaan slapen is mijn enige uitweg.

miel cocquyt