Mijn bed is me net iets te kort. Ik slaap op de rand van het dorp en hoor de hele nacht honden aanslaan in de verte. Gelukkig brengen mijn nieuwe op maat gemaakte oordoppen soelaas. Ik heb hier geboekt voor 2 nachten,voor de rest is het een goeie lokatie. In de morgen ga ik te voet op stap. Ik ontbijt in een pastelleria met een broodje kaas en koffie. Kan hier ondertussen ook mijn krant lezen want op mijn slaapplaats geen internet,iets waar ik anders wel op let. De morgen breng ik verder door met het stadje te verkennen,ik verveel me niet,blijf lang hangen op de kantelen van het castello,bij ons zou je er niet eens op mogen wegens ontbreken van balustrades. Mooi overzicht op de omgeving. Soms is het goed jezelf te verplichten wat te blijven hangen, vluchtige bezoeken zijn weinig bevredigend omdat je van alles voorbij loopt. Om mijn gewicht in te tomen koop ik wat fruit en ga middagmalen met een verse soep en een broodje. Eerst een siësta. Dan op stap naar het naburig dorp Alvito waar het plaatselijk kasteel wordt uitgebaat als pousada maar toch kan bezocht worden. Ik vermoed hier een teveel aan pousadas in de buurt,bijna elk stadje heeft er een,maar zo'n druk toerisme is er hier niet. Ik zou er zelf wel eens willen verblijven,maar geraak niet aan iets binnen mijn budget. Er zijn hier ook een hoop pastellerias. Het lijkt of iedereen hier geniepig komt snoepen. Te doen,hoor: koffie kost 60 cent, een pasteitje meestal niet meer dan 1 euro. Ik wandel wat verder en kom in een vermoedelijk oud brandweerkazerne,nu een soort museum/bar/vergaderzaal voor bejaarden. Een glas wijn kost 30 cent! Tussen velden of weiden vol kurkeiken vaar ik terug naar mijn stal. Na ontschorsing krijgen de eiken een jaartal opgeschilderd, een volgende beurt mag pas na een jaar of zeven meen ik te weten. Zaterdag komt hier een bijzondere pelgrimage te paard toe. Ik twijfel om hier te blijven om dat mee te maken.
Bij mijn avondmaal ontvang ik een positief bericht van zus Martine aangaande haar jongste kleinkind Madeleine,bij wie een tijd voor een ernstig letsel werd gevreesd. Quod non. Van opluchting ga ik een potje huilen. Bij deze: Madeleine,het ga je goed! Ik klink met mezelf op je gezondheid, Proost!
Reeds vroeg ben ik klaarwakker. Eigenlijk wil ik het mezelf verbieden maar ik sta te springen om hier te kunnen vertrekken,het is alleen wachten op DHL. Maar tegen de middag zijn ze er nog niet. Ik doe uit pure verveling een uitstap naar Elvas,om een kapper te zoeken maar ze lijken hier dun gezaaid. Ik neem een drink in de pousada,waar ik de enige klant lijk. Hun wifi werkt nog heel slecht ook.
Terug in de bar in Sao Vicente: nog geen pakje. De baas bezorgt me een kapster die hier bij lijkt te klussen in de keuken, of andersom,ik laat me inpakken door haar bevalligheid. Scheren is toch niet haar ding,ze gaat me te lijf met een afgestompt weggooimesje dat ze wellicht al voor zichzelf heeft gebruikt. Het schuurt, ik maak haar met handen en voeten duidelijk dat dit niet kan, ze gaat gauw andere kopen. De les: laat je nooit door een vrouw de baard afdoen! Ook haar haarsnijden getuigt niet van straf vakmanschap,maar alla. Ik ga naar een ander barretje waar ik mijn gal van me afschrijf in een opzegbrief naar mijn krant.
Tenslotte krijg ik een telefoontje van DHL België: de chauffeur vindt het adres niet,ik had de deelgemeente weggelaten in het adres, de Sifon te Damme spreekt toch ook voor zichzelf zonder specificatie van Oostkerke? Het pakje zou dan maar op de volgende ronde morgen geleverd worden maar ik steiger en roep hoogdringendheid in. Na nóg een telefoontje van de Portugese DHL komt alles toch terecht. Ik eet nog eens in het restaurant als een soort dankbetuiging. Mijn valies ligt al gepakt in mijn auto, al begin ik 100 km verderop te beseffen dat ik mijn enige lange broek in de kast heb laten hangen. Zut alors!
Ik rij naar Evora, ga koffie drinken in een chique Convent maar ⬠140 per nacht is te hoog gegrepen voor mijn portemonnee. De stad is me ook te groot,ik rij door naar Viana de Alentejo waar ik vorig jaar ook vertoefde. Oude liefde roest niet...
Twee nachten heb ik hier geboekt. Daarna zal het een aan mezelf verplicht bezoek aan Lissabon worden, ik heb dan nog een paar dagen om er van te bekomen.. En misschien vind ik daar een nieuwe broek? Op een wandeling in de omgeving krijg ik nóg een telefoon van DHL België,of alles nu in orde is? Van opvolging hebben ze daar wel kaas gegeten!
Mijn gefoezel met twee Marokkanen die hier al vijftien jaar wonen en werken levert me vandaag toch een ticket op voor een boerderijbezoek. We rijden een 40-tal km. naar een nieuwgebouwd melkveebedrijf: een hollander boert hier 15 jaar. Hij leidt ons persoonlijk rond op zijn bedrijf dat een slordige 700 melkkoeien telt,plus het kleine grut dat de opvolging moet verzekeren.(ik bedoel het vee) De koeien blijven binnen en worden van voer bediend. Terwijl we rondlopen zijn ze graskuil aan het aanleggen. Verrassing: al het voeder wordt zelf gewonnen op een oppervlak van amper 170 ha. Hollandse boer houdt 6-7 eenheden per ha, de Portugese buren benutten 2-3 ha per rundvee-eenheid. Hier wordt in een kort maar zonnig groeiseizoen 75ton mais per ha geoogst,met gras als voor- en navrucht. Het geheel is verzorgd tot in de puntjes,4 melkersploegen melken 3 keer per dag, de melkcarroussel draait 20 uur per dag, er is nog capaciteit voor een 100 koeien meer. Vrouwelijke kalveren blijven in de fok, stiertjes worden verkocht. Indrukwekkende bedoening. Hier in Portugal zitten zo'n 30 megabedrijven,meestal Hollanders. Een gelijkaardig bedrijf dat ik vorig jaar bezocht een 100 km verderop wordt gerund door goeie kennissen,ons kent ons natuurlijk. Wij,Pablo de Marokkaan en ik keren terug naar huis. Na de middag ga ik in mijn eentje het stadje Arronches bezoeken ,een 20-tal km. verderop. Ook hier vang ik bot op mijn zoektocht naar een pc-met -kaartlezer. Wel een gezellig stadje,het ademt rijkdom hoewel ik geen industrie of zo bemerk. Ik pluk er wat mandarijnen van de straataanplanting, in lange tijd niet zo'n lekker fruit geproefd,en niemand kijkt er naar om!? Ik doe een terrasje tussen de andere oude mannetjes. Tijd om terug te keren. Wetende dat mijn restaurant zijn sluitingsdag heeft heb ik zorgen aan mijn hoofd voor mijn avondmaal,maar het valt al bij al wel mee. In Bar Novo kijk ik gezellig naar een corrida bij het aperitief, daarna een goeie zoetwatervisschotel,simpel,met een bord chorizo vooraf waar ik niet doorgeraak. Mijn reputatie gaat me voor, de uitbater komt aanschuiven en polst me of ik een boerderij wil kopen? Ik hou de boot nog even af..de avond valt. Morgen,zo vertelde een madam van europ assistance me per telefoon,kan ik mijn zending pillen van DHL verwachten. Wat een opluchting! Nu kan ik tenminste gerust naar bed.
Ik weet,ik leef bij gratie van dokters en dokters' pillen. Als gewoonlijk kan ik goed inslapen maar eens wakker houdt de pillenhistorie me bezig. Een mail naar mijn huisdokter Jan verandert niet veel aan mijn onrust,tot ik me plots herinner dat ik lid ben van europ-assistance. Midden in de nacht dus die bijstand opgebeld en het antwoord van de wachtdienst was zo beloftevol dat ik gerustgesteld weer de slaap kon vatten. In de morgen was er tegenspraak door de dokter van dienst, het leek of ik toch maar mijn plan moest trekken.
Ik ga wat wandelen door de nieuwe kant van het dorp,met veel sociale voorzieningen als bejaardenhuis,scholen,arena.veel kleine huisjes,duidelijk sociale woningen. Dit moet een socialistisch bestuur zijn.het wandelen neemt mijn nervositeit wat weg
Dr. Jan is druk bezig met zijn spreekuur maar stuurt me toch nog voor de middag voorschriften, die ik in het hotel in uitprinten kan omzetten, en tegen de middag vertrek ik naar De Grote Stad Elvas waar een apotheker inderdaad de meeste van de ingrediënten van mijn cocktail uit zijn hoed tovert,maar niet het onontbeerlijke: het op rattengif gebaseerde Marcoumar mag hier niet verkocht worden,naast nog een paar minder belangrijke ingrediënten. Dus weer e.a.,waar de dokter me belooft marcoumar op te zenden binnen de twee dagen.. Zo lang haal ik het wel zeker? Terwijl ik in de stad ben probeer ik ook een pc met kaartlezer te vinden om mijn verzamelaanvraag voor het landbouwagentschap te kunnen ondertekenen,maar tevergeefs. Ze zijn daar keihard,einddatum is einddatum,een boete voor laat indienen zal ik niet ontlopen. Het weer valt ondertussen wel mee,een gezellige 25+. Het wandelen en de drukte maakt me moe, ik ga voor een late siësta. Daarna ga ik op verkenning naar Santa Eulalia, een buurdorp iets verder. Veel (limousin) vee onderweg,mooie maar zeer wantrouwige kuddes. Veel koeien dragen bellen,het heeft iets sacraals bij het vallen van de avond. Morgen dus gedwongen sur place,wachtend op de pakjesdienst DHL. Misschien kan ik een dag mee met een boer die hier 's morgens zijn poester drinkt terwijl hij zijn volk ophaalt. Dat zou eens leuk en leerrijk zijn. Ik kies voor de dagschotel,alentejaanse schotel van bruinebonensoep en verschillende stukken worst. Meer moet ik niet hebben,of anders word ik moddervet. Toch krijg ik een kruidenlikeurtje ,offerta de la casa. Nog even in de bar blijven hangen,misschien krijg ik nog een anderstalige inwoner aan de praat,en in ieder geval vroeg naar bed.. Bom Noit!
Fwd: De bezetting van Sao Vicente en andere verhalen
miel cocquyt
Onderwerp:De bezetting van Sao Vicente en andere verhalen
Wellicht door het uurverschil - ik hou het op de Portugese tijd- word ik gewekt door bouwwerken. Ik heb een zwaar vermoeden dat dit hele hotel door de eigenaar -aan de werf rondom te zien ook aannemer- zelf is opgetrokken: degelijke materialen maar niet altijd doordacht van architectuur. Het doet er eigenlijk niet toe.
De bar zit al goed vol met koffiedrinkende motards en ander buitenvolk. Mijn desayuno bestaat uit 1 reuze toast, beleg mag ik zelf kiezen,ik neem jamon en queso. Buiten is het fris hoewel zonnig,12°. Ik treuzel om te pakken,maar het moet er toch van komen. Eerst nog tanken in het nabij gelegen station. Mijn visa werkt weer niet, daarnet in het hotel wel,ik ga terug om het daar te proberen: weer niet! Ergernis... Tenslotte raak ik toch op weg,via Badajoz dat ik links zie en laat liggen wegens te groot naar Elvas(Pt.),ook erkend door de Unesco als werelderfgoed. Ik vind ze daar bij Unesco nogal ruim omspringen met die erkenning, maar soit. Ik struin een uur door de straatjes van kerk naar andere bezienswaardigheid,dan vind ik het welletjes. Ik drink nog een barslechte wijn op het centrale plein,doe een interessante babbel met Nederlanders die vol lof zijn over hun reisformule die ik al overwogen heb (vlucht,auto en hotels in ene keer). Dan wil ik de stad verlaten maar moet eerst nog door een palaver met de lokale guardia civil wegens verkeerd geparkeerd. Ze laten het blauw-blauw,wellicht door de rompslomp met anderstalig en een huurauto. Gelukkig staan op de tourist infokaart ook adressen buiten de stad. Zo kom ik helemaal op de buiten in een typisch buitendorp:Sao Vicente. Het mooie restaurant heeft ook een logieshuis ,villa Sofia. Ik blijf hier,minstens voor een nacht,misschien wel meer,want een beetje moe en beu van rondtrekken. Dit is een omgeving waar ik me thuis voel. na een dutje in de namiddag maak ik een ritje in de omgeving,opverdwalen na. Maar zoals een kat op zijn pootjes valt geraak ik toch terug. Half en half heb ik beloofd te eten in het restaurant waar nu plaats te over is. De Franstalige kaart puilt uit van typische gerechten,maar veel honger heb ik niet en omdat ik op mijn toer iemand zag met de armen vol groene asperges vraag ik ernaar, en de uitbater stelt me voor met ei.. Ik watertand al,maar ben ontgoocheld als het bord op tafel komt: roerei met gehakte aspergestengels,bedolven onder frieten! Laat het me maar met de mantel van taalproblemen bedekken.. Bij het eten merk ik dat ik door mijn geprepareerde pillenvoorraad zit. Geen probleem, ik heb een hele voorraad meegenomen maar die zijn nu onvindbaar! Lichte paniek dus. Morgen eerste werk: zoektocht naar een apotheek waar ik me verstaanbaar kan maken. En hopen dat de (merk)namen hier ook bestaan, wat me al erg zou verwonderen.
Wellicht door het weekend blijft het stil in de industriezone,rustiger dan het in de stad kan zijn. Dit is een professioneel gerund bedrijf,waar ik niets op kan aanmerken. Ook het ontbijt is correct,zonder meer,net als de afrekening. Geen gemopper over kaartbetaling of zo. Toch verlaat ik de buurt met goesting,het plattere land lonkt en daar voel ik me in mijn sas. Morvao is niet heel ver,een goed uur rijden. De versterkte stad troont hoog boven de omgeving maar heeft buiten zijn vesten weinig te bieden. Ik wandel rond op de kantelen, en kan heel de streek bekijken. Het stadje lijkt dood,en/of duidelijk gereserveerd voor de rijkere bewoner. Geen of weinig horeca of het ware dat ze niet beginnen voor de middag.
