Mijn gefoezel met twee Marokkanen die hier al vijftien jaar wonen en werken levert me vandaag toch een ticket op voor een boerderijbezoek. We rijden een 40-tal km. naar een nieuwgebouwd melkveebedrijf: een hollander boert hier 15 jaar. Hij leidt ons persoonlijk rond op zijn bedrijf dat een slordige 700 melkkoeien telt,plus het kleine grut dat de opvolging moet verzekeren.(ik bedoel het vee) De koeien blijven binnen en worden van voer bediend. Terwijl we rondlopen zijn ze graskuil aan het aanleggen. Verrassing: al het voeder wordt zelf gewonnen op een oppervlak van amper 170 ha. Hollandse boer houdt 6-7 eenheden per ha, de Portugese buren benutten 2-3 ha per rundvee-eenheid. Hier wordt in een kort maar zonnig groeiseizoen 75ton mais per ha geoogst,met gras als voor- en navrucht. Het geheel is verzorgd tot in de puntjes,4 melkersploegen melken 3 keer per dag, de melkcarroussel draait 20 uur per dag, er is nog capaciteit voor een 100 koeien meer. Vrouwelijke kalveren blijven in de fok, stiertjes worden verkocht. Indrukwekkende bedoening. Hier in Portugal zitten zo'n 30 megabedrijven,meestal Hollanders. Een gelijkaardig bedrijf dat ik vorig jaar bezocht een 100 km verderop wordt gerund door goeie kennissen,ons kent ons natuurlijk. Wij,Pablo de Marokkaan en ik keren terug naar huis. Na de middag ga ik in mijn eentje het stadje Arronches bezoeken ,een 20-tal km. verderop. Ook hier vang ik bot op mijn zoektocht naar een pc-met -kaartlezer. Wel een gezellig stadje,het ademt rijkdom hoewel ik geen industrie of zo bemerk. Ik pluk er wat mandarijnen van de straataanplanting, in lange tijd niet zo'n lekker fruit geproefd,en niemand kijkt er naar om!? Ik doe een terrasje tussen de andere oude mannetjes. Tijd om terug te keren. Wetende dat mijn restaurant zijn sluitingsdag heeft heb ik zorgen aan mijn hoofd voor mijn avondmaal,maar het valt al bij al wel mee. In Bar Novo kijk ik gezellig naar een corrida bij het aperitief, daarna een goeie zoetwatervisschotel,simpel,met een bord chorizo vooraf waar ik niet doorgeraak. Mijn reputatie gaat me voor, de uitbater komt aanschuiven en polst me of ik een boerderij wil kopen? Ik hou de boot nog even af..de avond valt. Morgen,zo vertelde een madam van europ assistance me per telefoon,kan ik mijn zending pillen van DHL verwachten. Wat een opluchting! Nu kan ik tenminste gerust naar bed.
Ik weet,ik leef bij gratie van dokters en dokters' pillen. Als gewoonlijk kan ik goed inslapen maar eens wakker houdt de pillenhistorie me bezig. Een mail naar mijn huisdokter Jan verandert niet veel aan mijn onrust,tot ik me plots herinner dat ik lid ben van europ-assistance. Midden in de nacht dus die bijstand opgebeld en het antwoord van de wachtdienst was zo beloftevol dat ik gerustgesteld weer de slaap kon vatten. In de morgen was er tegenspraak door de dokter van dienst, het leek of ik toch maar mijn plan moest trekken.
Ik ga wat wandelen door de nieuwe kant van het dorp,met veel sociale voorzieningen als bejaardenhuis,scholen,arena.veel kleine huisjes,duidelijk sociale woningen. Dit moet een socialistisch bestuur zijn.het wandelen neemt mijn nervositeit wat weg
Dr. Jan is druk bezig met zijn spreekuur maar stuurt me toch nog voor de middag voorschriften, die ik in het hotel in uitprinten kan omzetten, en tegen de middag vertrek ik naar De Grote Stad Elvas waar een apotheker inderdaad de meeste van de ingrediënten van mijn cocktail uit zijn hoed tovert,maar niet het onontbeerlijke: het op rattengif gebaseerde Marcoumar mag hier niet verkocht worden,naast nog een paar minder belangrijke ingrediënten. Dus weer e.a.,waar de dokter me belooft marcoumar op te zenden binnen de twee dagen.. Zo lang haal ik het wel zeker? Terwijl ik in de stad ben probeer ik ook een pc met kaartlezer te vinden om mijn verzamelaanvraag voor het landbouwagentschap te kunnen ondertekenen,maar tevergeefs. Ze zijn daar keihard,einddatum is einddatum,een boete voor laat indienen zal ik niet ontlopen. Het weer valt ondertussen wel mee,een gezellige 25+. Het wandelen en de drukte maakt me moe, ik ga voor een late siësta. Daarna ga ik op verkenning naar Santa Eulalia, een buurdorp iets verder. Veel (limousin) vee onderweg,mooie maar zeer wantrouwige kuddes. Veel koeien dragen bellen,het heeft iets sacraals bij het vallen van de avond. Morgen dus gedwongen sur place,wachtend op de pakjesdienst DHL. Misschien kan ik een dag mee met een boer die hier 's morgens zijn poester drinkt terwijl hij zijn volk ophaalt. Dat zou eens leuk en leerrijk zijn. Ik kies voor de dagschotel,alentejaanse schotel van bruinebonensoep en verschillende stukken worst. Meer moet ik niet hebben,of anders word ik moddervet. Toch krijg ik een kruidenlikeurtje ,offerta de la casa. Nog even in de bar blijven hangen,misschien krijg ik nog een anderstalige inwoner aan de praat,en in ieder geval vroeg naar bed.. Bom Noit!
Fwd: De bezetting van Sao Vicente en andere verhalen
miel cocquyt
Onderwerp:De bezetting van Sao Vicente en andere verhalen
Wellicht door het uurverschil - ik hou het op de Portugese tijd- word ik gewekt door bouwwerken. Ik heb een zwaar vermoeden dat dit hele hotel door de eigenaar -aan de werf rondom te zien ook aannemer- zelf is opgetrokken: degelijke materialen maar niet altijd doordacht van architectuur. Het doet er eigenlijk niet toe.
De bar zit al goed vol met koffiedrinkende motards en ander buitenvolk. Mijn desayuno bestaat uit 1 reuze toast, beleg mag ik zelf kiezen,ik neem jamon en queso. Buiten is het fris hoewel zonnig,12°. Ik treuzel om te pakken,maar het moet er toch van komen. Eerst nog tanken in het nabij gelegen station. Mijn visa werkt weer niet, daarnet in het hotel wel,ik ga terug om het daar te proberen: weer niet! Ergernis... Tenslotte raak ik toch op weg,via Badajoz dat ik links zie en laat liggen wegens te groot naar Elvas(Pt.),ook erkend door de Unesco als werelderfgoed. Ik vind ze daar bij Unesco nogal ruim omspringen met die erkenning, maar soit. Ik struin een uur door de straatjes van kerk naar andere bezienswaardigheid,dan vind ik het welletjes. Ik drink nog een barslechte wijn op het centrale plein,doe een interessante babbel met Nederlanders die vol lof zijn over hun reisformule die ik al overwogen heb (vlucht,auto en hotels in ene keer). Dan wil ik de stad verlaten maar moet eerst nog door een palaver met de lokale guardia civil wegens verkeerd geparkeerd. Ze laten het blauw-blauw,wellicht door de rompslomp met anderstalig en een huurauto. Gelukkig staan op de tourist infokaart ook adressen buiten de stad. Zo kom ik helemaal op de buiten in een typisch buitendorp:Sao Vicente. Het mooie restaurant heeft ook een logieshuis ,villa Sofia. Ik blijf hier,minstens voor een nacht,misschien wel meer,want een beetje moe en beu van rondtrekken. Dit is een omgeving waar ik me thuis voel. na een dutje in de namiddag maak ik een ritje in de omgeving,opverdwalen na. Maar zoals een kat op zijn pootjes valt geraak ik toch terug. Half en half heb ik beloofd te eten in het restaurant waar nu plaats te over is. De Franstalige kaart puilt uit van typische gerechten,maar veel honger heb ik niet en omdat ik op mijn toer iemand zag met de armen vol groene asperges vraag ik ernaar, en de uitbater stelt me voor met ei.. Ik watertand al,maar ben ontgoocheld als het bord op tafel komt: roerei met gehakte aspergestengels,bedolven onder frieten! Laat het me maar met de mantel van taalproblemen bedekken.. Bij het eten merk ik dat ik door mijn geprepareerde pillenvoorraad zit. Geen probleem, ik heb een hele voorraad meegenomen maar die zijn nu onvindbaar! Lichte paniek dus. Morgen eerste werk: zoektocht naar een apotheek waar ik me verstaanbaar kan maken. En hopen dat de (merk)namen hier ook bestaan, wat me al erg zou verwonderen.
Wellicht door het weekend blijft het stil in de industriezone,rustiger dan het in de stad kan zijn. Dit is een professioneel gerund bedrijf,waar ik niets op kan aanmerken. Ook het ontbijt is correct,zonder meer,net als de afrekening. Geen gemopper over kaartbetaling of zo. Toch verlaat ik de buurt met goesting,het plattere land lonkt en daar voel ik me in mijn sas. Morvao is niet heel ver,een goed uur rijden. De versterkte stad troont hoog boven de omgeving maar heeft buiten zijn vesten weinig te bieden. Ik wandel rond op de kantelen, en kan heel de streek bekijken. Het stadje lijkt dood,en/of duidelijk gereserveerd voor de rijkere bewoner. Geen of weinig horeca of het ware dat ze niet beginnen voor de middag.
Ik ben geabonneerd op hoestsiroop op voorschrift. Die gebruik ik meestal als ik 's nachts wakker word als een soort (placebo?)slaapmiddel. Vannacht is de glazen fles stommelings uit mijn handen geglipt en gebroken-geluk bij een ongeluk- in de lavabo. Toch nog verder geslapen na het lezen van de kranten van gisteren
Ik ontbijt in de cantina van de mercado,goeie bocadillo met spek en een hartige koffie, het meisje die me bedient spreekt zelfs Engels. Dan ga ik pakken en vertrek voor een trip door de bergen die me naar Castelo Branco leidt. Ik moet een tussenstop plannen in Orvalho,anders stuurt mijn gps me helemaal om langs grote wegen en ik verkies de weg door het gebergte. Orvalho is een dorpje met slechts een paar huizen telkens op een lapje grond. De weg ontgoochelt me. Te veel bewoning, om de haverklap een dorp langs de weg en door de vele bochten kan ik niet genieten van het landschap. De betovering van door de bergen trekken blijft uit. Ik eet in een kleine afspanning waar de oude moeder de boel terroriseert. Zij wil me doen eten wat ze zelf en haar man eten,maar ik verkies de grillade van vlees,duidelijk tegen haar zin. Ze praat wel vloeiend Frans, heeft meer dan dertig jaar van haar leven in Parijs gewerkt als au pair,vandaar. Manieren heeft ze niet meegebracht, ze smakt en snuift de hele tijd door en zwijgt alleen tegen me omdat ik haar geen ruimte geef. Tante Terreur! De grillade is overigens heel uitgebreid en simpel zoals het hoort in Portugal.
Blij als ik ben dat ik Castelo Branco nader slaat mijn stemming vlug om: er is niets authentiek aan de stad,modern van bouw en zonder stijl. Met moeite -ik gaf het bijna op- vind ik een logies in een residencial in een industriepark,zonder mogelijkheid van ontspanning of uitstap. Gelukkig hoort er een (groot) restaurant bij waar ik de enige gast ben,en dat geldt wellicht ook voor het hotel,het weekend begint immers. Gelukkig kan de uitbaatster koken,en ik eet als dessert mijn eerste morango's van het seizoen.
Ik trek me op aan het plannen voor morgen,dan rij ik naar de Alentejo Alto toe, tegen de Spaanse grens,naar Morvao,zodat een uitstap naar Caceres niet is uitgesloten. 22.30 hr. ondertussen.. Het lijkt er op dat ik mezelf in slaap schrijf zoals een kind zich in slaap huilt. Bon Noit!
Ik reis gezapig. In de namiddag passeer ik een monumentale kerk zodat ik een kilometer verderop rechtsomkeer om het monument te bezoeken,gebouwd in Portugals gouden tijd. Monumentaal en toch prachtig. Een eind verderop staat een pousada aangeduid. Daar ga even koffie drinken met alles op & aan,kost maar ⬠1,20! Het is er heel mooi en luxueus, ik probeer een prijs te bedingen maar geraak niet onder de ⬠90,wat ik als koppel zeker zou over hebben,maar voor mij alleen te duur.. Ik wandel wat rond en boek ergens anders in het dorp een residencial (⬠25 zonder ontbijt),maar besluit toch terug te gaan naar het restaurant van de pousada. Een ander iemand aan de balie: ⬠70 kan ik er al blijven slapen! Er wordt een menu cabrito voorgesteld,wat geitelam inhoudt. Niet slecht,maar ik word er toch niet wild van. Alles tezamen betaal ik ⬠26, bij ons een koopje voor het kader alleen al. 09.30 hr. Ik val om van de slaap en ga per direct in mijn bed vallen. Douchen doe ik morgen wel.. Voor mijn ontbijt ga ik wellicht terug naar de pousada,misschien doen ze daar nog een final offer voor een nachtje slapen?
