Onderwerp: De bezetting van Sao Vicente en andere verhalen

Wellicht door het uurverschil - ik hou het op de Portugese tijd- word ik gewekt door bouwwerken. Ik heb een zwaar vermoeden dat dit hele hotel door de eigenaar -aan de werf rondom te zien ook aannemer- zelf is opgetrokken: degelijke materialen maar niet altijd doordacht van architectuur. Het doet er eigenlijk niet toe.

De bar zit al goed vol met koffiedrinkende motards en ander buitenvolk. Mijn desayuno bestaat uit 1 reuze toast, beleg mag ik zelf kiezen,ik neem jamon en queso. Buiten is het fris hoewel zonnig,12°.
Ik treuzel om te pakken,maar het moet er toch van komen. Eerst nog tanken in het nabij gelegen station. Mijn visa werkt weer niet, daarnet in het hotel wel,ik ga terug om het daar te proberen: weer niet! Ergernis...
Tenslotte raak ik toch op weg,via Badajoz dat ik links zie en laat liggen wegens te groot naar Elvas(Pt.),ook erkend door de Unesco als werelderfgoed. Ik vind ze daar bij Unesco nogal ruim omspringen met die erkenning, maar soit.
Ik struin een uur door de straatjes van kerk naar andere bezienswaardigheid,dan vind ik het welletjes. Ik drink nog een barslechte wijn op het centrale plein,doe een interessante babbel met Nederlanders die vol lof zijn over hun reisformule die ik al overwogen heb (vlucht,auto en hotels in ene keer). Dan wil ik de stad verlaten maar moet eerst nog door een palaver met de lokale guardia civil wegens verkeerd geparkeerd. Ze laten het blauw-blauw,wellicht door de rompslomp met anderstalig en een huurauto.
Gelukkig staan op de tourist infokaart ook adressen buiten de stad. Zo kom ik helemaal op de buiten in een typisch buitendorp:Sao Vicente.
Het mooie restaurant heeft ook een logieshuis ,villa Sofia. Ik blijf hier,minstens voor een nacht,misschien wel meer,want een beetje moe en beu van rondtrekken. Dit is een omgeving waar ik me thuis voel. na een dutje in de namiddag maak ik een ritje in de omgeving,opverdwalen na. Maar zoals een kat op zijn pootjes valt  geraak ik toch terug. Half en half heb ik beloofd te eten in het restaurant waar nu plaats te over is. De Franstalige kaart puilt uit van typische gerechten,maar veel honger heb ik niet en omdat ik op mijn toer iemand zag met de armen vol groene asperges vraag ik ernaar, en de uitbater stelt me voor met ei.. Ik watertand al,maar ben ontgoocheld als het bord op tafel komt: roerei met gehakte aspergestengels,bedolven onder frieten! Laat het me maar met de mantel van taalproblemen bedekken..                                                                                                               Bij het eten merk ik dat ik door mijn geprepareerde pillenvoorraad zit. Geen probleem, ik heb een hele voorraad meegenomen maar die zijn nu onvindbaar! Lichte paniek dus. Morgen eerste werk: zoektocht naar een apotheek waar ik me verstaanbaar kan maken. En hopen dat de (merk)namen hier ook bestaan, wat me al erg zou verwonderen.

miel cocquyt