Onderwerp: Dag 3

Ik ben geabonneerd op hoestsiroop op voorschrift. Die gebruik ik meestal als ik 's nachts wakker word als een soort (placebo?)slaapmiddel. Vannacht is de glazen fles stommelings uit mijn handen geglipt en gebroken-geluk bij een ongeluk- in de lavabo.  Toch nog verder geslapen na het lezen van de kranten van gisteren

Vandaag is het marktdag in Condeixa-la-Nova,altijd gezelligheid troef. Aan het aanbod zie je nog het landelijk karakter: iedereen houdt er een moestuin op na, het aanbod van plantgoed is uitgebreid in tegenstelling tot de groenten. Weinig vleesaanbod, wel levende kuikens allerlei,ook een paar slachtkippen die met éen poot zijn vastgebonden,en de vrouw die stoffen verkoopt heeft ook een mand kakelverse eieren bij. Enkele kaasmaaksters zitten zusterlijk bij mekaar aan een lange tafel,en wachten gewoon hun klanten af. Verder het gewone aanbod van kleren en schoenen,en een beetje tuiniersgerief,wat archaisch. 

Ik ontbijt in de cantina van de mercado,goeie bocadillo met spek en een hartige koffie, het meisje die me bedient spreekt zelfs Engels.
Dan ga ik pakken en vertrek voor een trip door de bergen die me naar Castelo Branco leidt. Ik moet een tussenstop plannen in Orvalho,anders stuurt mijn gps me helemaal om langs grote wegen en ik verkies de weg door het gebergte. Orvalho is een dorpje met slechts een paar huizen telkens op een lapje grond.
De weg ontgoochelt me. Te veel bewoning, om de haverklap een dorp langs de weg en door de vele bochten kan ik niet genieten van het landschap. De betovering van door de bergen trekken blijft uit.
Ik eet in een kleine afspanning waar de oude moeder de boel terroriseert. Zij wil me doen eten wat ze zelf en haar man eten,maar ik verkies de grillade van vlees,duidelijk tegen haar zin. Ze praat wel vloeiend Frans, heeft meer dan dertig jaar van haar leven in Parijs gewerkt als au pair,vandaar. Manieren heeft ze niet meegebracht, ze smakt en snuift de hele tijd door en zwijgt alleen tegen me omdat ik haar geen ruimte geef. Tante Terreur! De grillade is overigens heel uitgebreid en simpel zoals het hoort in Portugal.

Blij als ik ben dat ik Castelo Branco nader slaat mijn stemming vlug om: er is niets authentiek aan de stad,modern van bouw en zonder stijl. Met moeite -ik gaf het bijna op- vind ik een logies in een residencial in een industriepark,zonder mogelijkheid  van ontspanning of uitstap. Gelukkig hoort er een (groot) restaurant bij waar ik de enige gast ben,en dat geldt wellicht ook voor het hotel,het weekend begint immers. Gelukkig kan de uitbaatster koken,en ik eet als dessert mijn eerste morango's van het seizoen.

Ik trek me op aan het plannen voor morgen,dan rij ik naar de Alentejo Alto toe, tegen de Spaanse grens,naar Morvao,zodat een uitstap naar Caceres niet is uitgesloten.
22.30 hr. ondertussen.. Het lijkt er op dat ik mezelf in slaap schrijf zoals een kind zich in slaap huilt.
Bon Noit! 


miel cocquyt