De dag begint met een verscheurende keuze over het ontbijt: Thai of westers? Ik kies het laatste,tot mijn spijt achteraf. Maar andersom kon ook op spijt uitdraaien,misschien was het ook niet geweldig in dit hotel.. Mijn vlucht gaat woensdagavond,ik heb nog drie dagen voor me,lang genoeg om te doen wat ik wil doen in Bangkok,namelijk niet te veel. Eerst ga ik wandelen in de Chinese kant. Het is niet zo dat Chinatown een ommuurde getto of zo is, ik merk alleen kleine verschillen. Het oogt me grosso modo ook wat rijker dan andere mij bekende buurten. Alleen niet te ontkennen Chinees: een ministoet met draken en tromgeroffel geeft een voorsmaakje van het aanstaande nieuwjaarsfeest. Ik trap in een gezellig beetje verdwalen,moet tenslotte de richting terug vragen,zit een graad of tien verkeerd uit de goeie richting. Ook hier geen drank te verkrijgen. Ik spoed me terug naar mijn vaste stekken want het is middag ondertussen. Na wat eten en drinken ga ik om een massage,die,op aandringen,van de masseur op meer uitdraait dan ik had bedoeld en verwacht,maar toch heel deugddoend. Het is vier uur ondertussen en snikheet. Mijn wandeling die ik had voorzien stel ik uit naar morgen en hou me letterlijk bezig in de schaduw van het station,daar staat naast de gewone monumentale Changmai-trein ook een heel mooie Eastern & Oriental express,spijtig genoeg helemaal voorzien van bewaking zodat ik niet eens vlug kan binnen glippen,van buiten oogt het erg chique.
Het station,een hele wereld op zich. Na een terrasje ga ik even liggen, met het idee vanavond op stap te gaan. Het valt mezelf op dat bijna onmerkbaar mijn ritme weer helemaal als vroeger,-zeg maar voor mijn longmiserie - me overkomt. Of toch net niet: ik val in slaap,word pas wakker als alle uitgaanstijd voorbij is. Niet eens ontgoocheld slaap ik dan maar weer verder.
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 15 februari 2015 23:58:38 GMT+7 Aan: miel cocquyt <mielemiel@gmail.com> Onderwerp:Zondag. Il faut en profiter
De airco in mijn kamer is echt luxe. Tegen dat het te warm wordt brengt hij al cooling. Slaapbevorderend,en zoals de ventilator geregeld staat niet kouverwekkend, daar ben ik altijd op mijn hoede voor. Ik ga tegen achten ontbijten,spitsuur,koppels en gezinnetjes vinden moeilijk plaats. Het regent pijpenstelen,dus geen haast om buiten iets te doen. Na douchen en zo (ik breek een stukje van mijn tandprothese) klaart het op buiten. Ik wil naar een grote markt ,Katoucha of zo,waar heel Bangkok en omgeving naartoe gaat. Heb een woordenwisseling met de dames van de receptie: ik moet honderd baht per bijkomende nacht meer betalen dan geafficheerd, had ze ook nog niet vastgelegd. Woest natuurlijk! Ik weiger in eerste instantie maar keer op mijn tellen terug,en betaal met grote tegenzin en knarsende tanden de volgende nachten cash vooruit. 1-0 voor het hotel! Een brugje verder is beweging op het water. Bootjes varen, ik mee natuurlijk,maar geen rondvaart door de khlongs,alleen een soort waterbus die me toch bij een Orchideemarkt brengt. Op weg terug charter ik een tuktuk voor geen geld. Ik vermoed iets achter de hand van de driver maar de rit verloopt vlekkeloos. De zon is er weer helemaal, tijd voor een terrasje, ik babbel met 2 Hollanders en dat mag niet te lang duren. Daarna met de metro naar de markt, aan het andere eind van de lijn. Daar is het heet en ontzettend druk. Enorm groot,deels overdekt met allemaal smalle gangetjes,chaotische drukte. Ook hier hoor ik geregeld Hollands praten,among veel andere toeristen en nog meer Thai natuurlijk die uit zijn op slenteren,eten en ook wel shoppen. Ik zoek een kleine leren schoudertas om mijn iPad te vervoeren, vind er wel een maar de prijsonderhandelingen springen af,tja.. Met spijt en zonder handtas verlaat ik het toneel en zoek de koelte in de catacomben van de BTS ofte de metro. Daar is ook een kleine shopping mall. In enkele zaken zitten vooral jongere gasten met kaarten verwoed te spelen. Het is druk op de weg terug,en heet als ik weer bovengronds kom. Ik raak in gesprek met 2 IT-ers die hier al een hele tijd werken, een Duitser en een Duitssprekende Italiaan, ze oefenen al een hele middag in bier drinken. Een pakistaan die in Laos werkt maar via hier onderweg is naar huis voegt zich ook bij ons,we babbelen samen Engels en drinken wat,elk voor zich. Na een Pad-Thai trek ik me terug,ga Facetimen en even dutten,en Facetimen,want sommigen - de eersten die zich in de steek gelaten voelen-wachten niet op een bericht en zijn moeilijk bereikbaar.. Na negen riskeer ik me nog eens buiten, de terrassen rond het station zitten vol, zo raak ik nog eens aan de praat met een Engels/Frans jong koppel dat in Vietnam werkt en nu hier vakantie houdt. Na hen, een koppel jonge Parisiens,pas gearriveerd, ze logeren in mijn hotel. Iets verderop komen meiskes zich op straat installeren,bijna allen met zo'n draagjuk met 2 manden waar alles en nog wat wordt vervoerd. Raar, ik ga een kijkje nemen wat voor koopwaar: inlandse whisky wordt gepresenteerd,ook wat fruit. Ik heb gauw door dat het een (nieuwe) vorm van straatprostitutie is, de klant komt mee aanzitten en drinkt/eet wat. Voor dat een politiepatrouille stopt -het lijkt een klokvaste routine- verhuizen ze,meer richting metroingang,en plooien daar hun matten weer open.. Genoeg gezien voor vandaag,bedtijd. Morgenvroeg verwachten ze weer regen.
Ik kan niet zeggen dat ik met spijt en pijn in het hart Phimai verlaat. In mijn routard beschreven als rustpunt is het de drukste stad die ik tot nu bezocht, en ook gekoppeld aan lichamelijke ongemakken want mijn diarree is weg, mijn buikpijn blijft. Ook de eenzaamheid,te weinig kans op een conversatie in een Europese taal. Ik keer terug voor mijn resterende tijd naar Bangkok wegens geen andere alternatieve bestemming voorhanden en probeer daar wat te maken van Mijn Laatste Dagen,tot ik woensdag terug vlieg. De bussen, om het half uur gepland(?),komen onregelmatig. Ik heb onmiddellijk een te pakken,weliswaar meer dan vol zodat ik het eerste deel van de rit naar Korat moet rechtstaan,in een type reisbus,daartoe niet ingericht. De aansluiting naar Bangkok staat te wachten, mijn koffer wordt bijna uit mijn handen gerukt,maar ik heb tijd en kijk eerst even rond naar alternatieven en een drankje. Na een half uur kom ik toch weer daar terecht, de prijs is vlak voor het vertrek 80 baht lager. We zijn met tien passagiers op de vip-bus die plaats heeft voor veertig man. We zijn voor tijd op het busstation,de moeilijkheid is om van hier verder te geraken. Ellenlange file voor de taxi's,want geen verbinding met Subway voorhanden. De lijnbus zie ik tegenop, hij doorkruist de hele stad eerst. Een Engelssprekende buschauffeur van een andere lijn brengt me op het idee eerst een korte rit te maken met hem naar de Subway, dan directe lijn naar hualampong, de buurt die ik een beetje ken. Uit armoe boek ik in het chique uitziende Bangkok Centre Hotel, voor 1 nacht, 4 keer de prijs van een gewone kamer. Ik vind het niet eens luxueus,bla bla en klatergoud. Maar wel een lift, in tegenstelling tot mijn gewone adressen die beneden dan toch volzitten. De weekends zijn druk hier. Het is bangelijk warm in Bangkok,mijn weerapp voorspelt wat regen tegen de morgen. Mijn nieren beginnen nu ook te protesteren, ik hoop dat de nacht verlichting brengt
Van: Miel Cocquyt <mielemiel@gmail.com> Datum: 13 februari 2015 08:39:33 GMT+7 Aan: miel cocquyt <mielemiel@gmail.com> Onderwerp:Donderdag, op vrijdag geschreven Reeds zeven uur en het lijkt alsof ik de eerste wakker ben in dit huis,hoewel, ik hoor beneden toch wat gerammel van keukengerei.
Mijn dag gisteren heb ik voleindigd in nietsdoen,dus ook geen geschrijf. Plichtsgevoel dwingt me nu wat in te halen. Nog tot elf uur had ik mijn brommer ter beschikking,heb dan nog maar een toertje gemaakt langs kronkelende buitenwegen a la 12 bochten,niets boeiends meer gezien eigenlijk. Ik word als de Thai hier eigenlijk: te voet doe je alleen het allernoodzakelijkste, de rest gemotoriseerd,en daar is de warmte niet vreemd aan. Ik slenter wat heen en weer tussen mijn kamer en de straat om de leegte op te vullen, drink nog een kokosnoot en zo meer. Tegen de avond beland ik op het Europees terras,doe een babbel met een struise Canadees,Gerard,die een moeilijk verstaanbaar Engels spreekt,meer aanleunend bij Australisch dan Amerikaans. Maar na een biertje of twee gaat het beter. Een nest Duitsers installeert zich na Gerard,ook met een zwaar accent. Ze blijken van Augsburg, vader,moeder en twee zonen, de ene rookt de ene walmende pijp na de ander,hij heeft nog een Tiroler broek te kort om de karikatuur te vervolledigen! Na een wijle komen hun twee Thaise schonen erbij zitten,ik blijf wat om de relaties te doorgronden maar verdoofd door de pijproker zwijmel ik naar huis. De muziek op de jaarmarkt duurt langer dan anders,wellicht een andere dj van dienst want om het half uur krijg ik de lokale Clouseau en ander fraais door mijn oren gespietst . Uit baldadigheid zou ik ze beginnen meekwelen maar heb toch nog iets te veel schroom. Gaan slapen is mijn enige uitweg.
