Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
15-06-2010
Dinsdag 15 juni 2010
Hallo mijn kleine lieve meisjes, Hier ben ik dan eventjes terug.. Ik heb vandaag een dagje vrij en broertje Toby is op schoolreis naar de toverplaneet, papa doet een dutje in zijn bedje,omdat hij al een ganse nacht gewerkt heeft, en ik,mama dus..heb net gedaan met poetsen en wou nu eens op mijn gemakje een beetje schrijven naar jullie. Gisterenavond heb ik gekeken naar een film,poseidon,die had een van de afgelopen dagen gespeeld op tv en ik had die opgenomen omdat ik dat zo een mooie film vond, en gisterenavond ben ik er dan maar naar gaan kijken. Ik weet niet hoe het komt ,maar na die film was ik verschrikkelijk emotioneel, toen ik direct na het kijken naar mijn bed ging rolden de tranen langs mijn wangen. Ik dacht aan alles wat met kinderen te maken had,en vooral aan jullie en Toby. Het gedacht dat hem iets zou kunnen overkomen maakt mij gek. Ik heb enkel Toby en zou er alles voor doen om hem gelukkig te maken en te zorgen dat hem niks overkomt. Gisteren had ik het gedacht gefaald te zijn als moeder. Ik heb het afgelopen jaar alleen maar aan mijzelf gedacht en aan jullie en ik vermoed dat Toby er wel een beetje van gevoeld heeft. Wel heeft hij altijd al alles gekregen wat zijn hartje verlangde,maar toch is het volgens mij niet goed genoeg. Als ik hem moet straffen omdat hij stout geweest is,heb ik nadien heel veel spijt. Ik voel echt pijn in mijn hart als ik hem dan zie treuren,ondanks dat hij natuurlijk op dat moment heel stout is geweest. Nadien geef ik hem dan een dikke knuffel,maar intussen heeft hij het wel weer eens gehad he. Ik denk dat iedere mama dat weleens heeft zeker,anders zouden we niet normaal zijn denk ik. Toen ik hem deze morgen aan school afzette om dan op schoolreis te gaan deed hij zo groots, hij probeert ook nu en dan ons dialect na te zeggen en dat maakt van hem al een echte grote jongen en al bij al dan nog hilarisch op de kop toe. Ondertussen word hij ook alweer groter,volgend jaar naar de derde kleuterklas,dat denk ik toch, als hij dit jaar niet zal moeten overslaan,nu hij achterstand heeft. Alhoewel de lessen psychomotoriek die hij krijgt wel zijn dienst doet hoor,hij kan al flink spreken,en heel goed tegen spreken,en alles wat hij wil zeggen kan hij zeker goed uiten. Intussen ben ik al lang niet meer zo geschrokken van het feit dat hij niet zo goed kon praten en logopedie en zo nodig had,want dit jaar hoor ik niks anders dan dat de kinderen een grote leerachterstand hebben,dus wij zijn helemaal geen uitzondering, maar het doet mij ook geen deugd dat te horen over mijn schaapke. Zoals ik dus al zei heb ik dus in slaap kunnen vallen net natte oogjes en rollende tranen. Ze bleven weer maar komen,en het wou weer niet stoppen. Ik zei weer tegen mezelf,Brenneke,wanneer gaat die pijn toch ooit eens ophouden jonk. Conclusie werd direct gemaakt hoor,nooit gaat die pijn weg kind. Weet je,soms denk ik in mijzelf als ik in mijn bed lig,heeeeeeeeeelllllllleeeeeeeeeeeeeeeep mensen,dan denk ik,wie zou mij in godsnaam eens kunnen helpen? Met wie zou ik eens even kunnen praten en mijn hartje luchten? Maar dan besef ik dat wij niemand kennen die echt kan meespreken over deze situatie, en elk verwerkt dan ook weer alles op zijn eigen manier he. Het kan nu zijn dat ik eigenlijk een mens ben die niks zal kunnen vergeten en altijd zal treuren om wat er is gebeurd. Er zijn waarschijnlijk ook mensen die vinden dat ik nu al niet meer moet huilen, maar zelfs ik vind dat onnozel. Het is gemakkelijk in een andermans plaats te zeggen dat je een nieuwe pagina in je leven moet omslaan,maar dat is allemaal zo simpel niet. Ten eerste ben je altijd wel eens geconfronteerd met de feiten,ten tweede blijft het nog altijd mijn eigen vlees en bloed die ik heb begraven,en ten derde,je moet het nog willen vergeten ook,en dat laatste is wel het moeilijkste denk ik. Vergeten zal ik sowieso nooit,maar ik zal er misschien volgend jaar alweer heel wat beter tegen kunnen. Dit jaar zal allesins heel moeilijk verlopen. Elk van jullie zal nog verjaren,iedere bevallingsdatum moet nog komen,en dat het jaar rond. Komt dan ook nog bij,dat iedereen weleens zwanger is in mijn omgeving,en zwangere mensen zal ik altijd maar weer tegen komen,en dat is dan nog het moeilijkste, als ik het op dat moment moeilijk heb. Soms kan ik er tegen,maar soms kan ik er ook echt niet mee leven,vooral als het mensen zijn die het eigenlijk niet meer verdienen,en dan heb ik het niet over mensen die ik ken, maar mensen die kinderen krijgen omdat ze niet zouden moeten werken, mensen die kindjes baren en ze dan in de vuilbak gooien.. En ik...ik moet er telkens zoveel voor vechten. Mensen die ik ken en zwanger zijn weten dat ik het hen helemaal gun,dat ik er ook naar uitkijk in hun plaats om dat babytje te zien.. En dat ik ook helemaal niet jaloers reageer. Maar als ik dan thuis kom,en een ganse dag over hun buikje heb horen praten,of eender wat, dan pas komt die meneer met zijn hamer,en kletst hij keihard tegen mijn hoofd, en dan moet ik heel erg huilen,ben ik kapot van jaloezie,of hoe moet je dat noemen, ik weet het zelf eigenlijk niet.
Ik hoop ten zeerste uit de grond van mijn hartje,dat niemand jullie zal vergeten zijn op de dag dat jullie gestorven zijn,ik kan het niemand kwalijk nemen als ze dat niet meer weten,want jullie zijn ook met drie,en die datums liggen natuurlijk kort op elkaar. Maar voor mij blijft het belangrijk dat jullie verder blijven bestaan in ons leven. Jullie zijn er echt geweest,ik kon jullie voelen en ruiken en aanraken, die herinnering zal mij altijd bij blijven en jullie doen verder leven in mijn gedachten. Ik had ooit schrik dat ik elk van jullie een of andere herinnering zou vergeten, maar nu heb ik daar geen bang meer voor,omdat ik zeker weet,ik vergeet niks. Ik herinner me elke dag weer een stukje meer van jullie,en het doet mij deugd dat ik het nog weet. Er zijn zelfs reacties op deze site die ik onlangs allemaal opnieuw heb gelezen waarvan ik dacht,djeezes,heb ik dat nog nooit gelezen zeker,en nochtans herinner ik mij die woorden wel,maar dat er zoveel moois hierop staat,dat wist ik niet. Ik ben ook nog steeds bezig met het boek over jullie te schrijven,helaas zit ik een beetje blok met het schrijven,ik kan niet genoeg aan een stuk doorschrijven, en als ik dan telkens alles weer opnieuw moet gaan lezen om verder te kunnen schrijven,weet ik maar half weer hoe ik het wou. Maar ik ben bijna in verlof,en zal dan mijn best doen om hem af te hebben. Ik heb nu ongeveer 80 paginas en ik ben aan de laatste bevalling aan her schrijven. Al de reacties die ik heb gekregen van op mijn blogje hier,komen er ook op te staan. Weliswaar zal er in het boek meer over mijn gevoelens en mijn relatie staan dan hier, omdat deze site veel te openbaar is,en mijn boek enkel zal gelezen worden door wie ik bepaal. Het is niet dat niemand mag weten wat er gebeurd in ons huisje,maar dat vind ik natuurlijk echt wel veel te prive,en ik moet dan ook nog aan de mening van papa denken. Ik kan niet bij elke ruzie hier gaan schrijven naar jullie,al zou ik dat wel willen, ik zou er gewoon nog meer van maken ,dan het al zou zijn. Ik wil niemand kwetsten,en vooral van deze site iets blijven maken. Ik hoop dat het ooit wel eens wat beter word op alle vlakken,ik probeer er alvast op bepaalde manieren wel aan te werken. Ik ga jullie nu laten en hoop je zo snel mogelijk terug te kunnen schrijven, in ieder geval,ik vergeet jullie niet hoor
Hallo mijn kleine lieve engeltjes, vandaag heb ik een goeie dag achter de rug,niet emotioneel,niet geweend, eigenlijk eens goed doorgewerkt,en goed gelachen ook Gisteren met vadertjesdag was niet zo spectaculair erg voor mij, voor papa was dat dan wel weer wat anders denk ik.. Maar we hebben er niet over gepraat tegen elkaar,en misschien was dat maar beter ook,om de sfeer niet te verpesten. Afgelopen vrijdag was voor mij dan weer wat minder,huilen en snotteren bij het minste wat ik dacht..Ik wou het liefst zo vlug mogelijk weer een andere dag zijn,en dan duurt het dan ook wel weer wat langer dan normaal. Savonds toen ik thuis kwam zat mijn kaartje in de bus die ik gemaakt heb voor jou verjaardag straks.. Ik heb het aan mijn schoonzus getoond en later op de avond toen we alleen thuis waren aan papa. We hebben alle twee zitten huilen.. Het doet ons nog altijd zo veel pijn,en vooral als we er samen over praten, huilen we nog het meest.. Het kaartje zal ik met je verjaardag op ons blogje zetten,net als alle andere fotos die wij de afgelopen maanden hebben genomen zal ik dan ook eens publiceren. Maar voorlopig heb ik heel weinig tijd,met de voorbereidingen van de solden en zo moet ik veel werken,en als ik dan een dagje vrij kan krijgen,moet ik nog de was en de plas doen ook he. In ieder geval,het komt er nog op hoor. Gisterenavond lag ik dan weer te draaien in mijn bed. Ik kon niet slapen,dacht telkens aan mijn bevallingen het voorbije jaar. Ik dacht er eigenlijk stiekem over na om toch nog eens zwanger te zijn, en dan weer niet.. De schrik..die moeilijke zwangerschappen,dat overgeven,die testen,dat wachten, en dan het grootste probleem,het verlies! Wat kan ik erover zeggen he meisjes...ik zou het dolgraag nog eens proberen, en hoe meer ik hoor en zie en denk,hoe meer ik weer dat verlangen krijg. Ik probeer dat dan net als vanmorgen van mij af te zetten,maar het verlangen blijft zo groots zijn. En net zoals papa altijd al gezegd en gedacht heeft,ik zal nooit ophouden, tot het mij lukt. Maar wat zou mama dom doen als ik nu al weer herbegin. Misschien moet ik wel naar mijn chinese horoscoop luisteren en wachten tot er een jongentje kan uitkomen,misschien dat het dan wel eens lukt.. Ah ik weet het niet,ik heb uren liggen piekeren,uren liggen nandenken over de voor en nadelen. Maar ik heb nu voor het eerst wel heeeeeeel veel schrik. Het is niet zomaar eens zwnager worden,er komt heel wat bij kijken,en ik denk nu ook meer na over wat de mensen dan niet gaan zeggen. Alhoewel het mijn leven is en blijft. Mijn lichaam kan natuurlijk wel niet meer zoveel aan als voordien,dat moet ik er dan ook wel weer bijnemen. Maar ik zou het toch riskeren hoor. Dit keer zal ik wel de gouden raad van de patholoog volgen en die is, dat ik beter wacht om zwanger te worden tot al mijn twijfels weg zijn. dan pas kan ik er met een gerust hart voor gaan. En natuurlijk moet je die beslissing met twee nemen,en papa weet niet eens dat ik er zo over denk. Ik heb mezelf sinds maart altijd al voorgelogen,om papa terug energie te geven en het goede van het leven weer te doen inzien heb ik altijd al gezegd sedert de laatste bevalling dat ik er mee zou stoppen voor goed. Maar ik dacht er toen eigenlijk wel zo over,had net alweer die pijn moeten voelen,weer geconfronteerd geweest met die doodsaffaires.. Mijn eigen kindje weer bevallen en begraven,natuurlijk zal ik dat weer niet meer zitten. Anderzijds dacht ik gisteren in mijn bed,Bren..die testen doen toch minder pijn dan het verlies nadien he,ja dacht ik..maar kmoet het toch maar weer ondergaan he. En toen dacht ik...tja wat als ik nu eens die testen niet deed.. Maar dan leefde ik maanden met angst.. En DAN...DAN PAS ZOU HET NIET GOED ZIJN. als ik van de baby zou bevallen waar nadien dan uit blijkt dat hat babytje niet gezond is, ik ken zo iemand die hun babytje over een week of twee is verloren,het kindje had dezelfde diagnose als jullie,de ouders wisten het pas na de bevalling dat het kindje chromosoom nummertje 7 te kort had,ze hebben een jaar moeten kijken om rond te komen voor de kosten van de ziekenhuizen,en nu is het kindje gestorven,dat wil ik ook niet tegen komen hoor.. Maar ach,het zal bij denken en dromen blijven zeker, gelukkig kan ik hier bij jullie mijn gedachten en dromen nog kwijt. zonder jullie was ik niks he.. Kusje
Hallo mijn allerliefste kleinste meisjes, Gisteren weer een dipdagje gehad,ben opgestaan,Toby naar school gebracht en terug naar huis gekeerd om ons huisje wat schoon te maken. Elke woensdag is nog altijd de kuisdag van de week hier thuis. Ik poets dan mijn huisje met de muziek mega luid open,en dan is het zingen en dweilen Ik had weer zoals altijd een liedje opgelegd die mij deed huilen en denken aan jullie, en dan moest ik toch weer even gaan zitten een sigaretje roken hoor. Al ben ik direct terug aan de slag gegaan na mijn rookpauzeke,toch was ik voor de ganse dag weer niks meer waard. In de namiddag moest ik naar de dokter in het ziekenhuis voor mijn rugprobleempje waar ik dus nog altijd mee kamp. Hij zegt dat hij voelt dat ik al wat pijn heb moeten lijden de laatste weken, want dat het serieus vast zit,hij heeft het nu kunnen manipuleren en ik moet nu ook pilletjes nemen om het weg te houden. Eind juli moet ik dan terug om te zien of het al beter is,en als de pijn weer zo hevig is toegekomen,dan word het de scanner. Eigenlijk mag ik niet in de verkoop staan,omdat ik voor mijn rugklachten een halve dag zou moeten zittend werk doen,en een halve dag rechtstaand. En de dokter had nu ook verwacht dat ik ook hiermee niet zou blijven werken, maar dat heb ik dan toch maar weer gedaan. Elke avond kwm ik kreupel thuis,kon niet meer naar delhaize gaan en normaal met een karretje rijden want rechtstaan was geen optie meer. In de voormiddag ging dat nog goed,maar tegen dat ik halverwege mijn dag was moest ik alweer serieus op mijn tanden bijten. Nu is alles voorlopig weggekraakt en kan ik er weer voor gaan op het werk. Niet dat iemand dit gemerkt heeft,maar ikzelf heb toch wel weer wat meer energie. En ik hoop dat die er nu even blijft,want ik heb het zo druk. Ik heb gisteren ook fotos besteld van jullie en ook van jullie broertje. Het was al een tijdje geleden en mijn fotoalbums zijn van het laatste jaar wel erg leeg geworden. Blijkbaar heb ik er echt niet meer naar om gekeken hoor.En daar heb ik nu dan spijt van en wil ik ook zo snel mogelijk mijn schade inhalen. Ook heb ik een kaart gemaakt voor jouz verjaardag straks... Ik heb er hopelijk een mooie kaart van gemaakt en heb mijn gedachten op papier kunnen zetten. Ik hoop dat er nog zijn die aan je denken,zoals ik.. Voor mij blijf je verder leven en je verjaardag zal misschien niet gevierd worden, maar er zal op zijn minst een kaart voor je staan. Ik hou van je meisjes, ik mis jullie zelfs nog meer dan gisteren en minder dan morgen mama
Hallo mijn lieve kleine meisjes, Het is bijna mama s verjaardag,en raad eens wat ik heb gekregen van mijn beste vriendinneke Kimmie en Hanane,een tattootje,en ik ben er heel blij mee Ik praat er al een jaartje over,maar omdat ik niet wist tot in hoeverre ik nog zwanger ging raken,wou ik niet meteen eentje plaatsen. Daarom is het een naam,met twee sterretjes bij,voor de allerkleinste meisjes van mij,en als er ooit nog een sterretje zou bijkomen,dan kan ik er nog eentje laten bijzetten he... Het is niet dat ik de ene liever zie dan de andere,maar ik kon niet gans mijn arm laten tattoeren ook he. Hieronder heb ik geprobeerd een foto te plaatsen van oe het er nu ongeveer uit ziet,het moet nu wel nog een beetje genezen,want het staat er pas op sinds vrijdag voormiddag. Het was de enige manier om jullie met mij te verbinden voor het leven. En op die manier kan ik jullie nog dicht tegen mijn hart sluiten. Ik heb er lang over gedaan om deze beslissing te nemen,en nu is het zover het staat erop,en het is net zoals wat er is gebeurd,onomkeerbaar.. Ik hou van jullie met gans mijn hartje,en ik hoop dat jullie dit als een teken van respect zien,en dat andere mensen mij ook wat steunen in deze keuze. Hoe dan ook is en blijft het nog altijd mijn lichaam,en ik zou er wel honderd laten zetten met jullie namen. Zoveel heb ik echt wel voor jullie over. Ik voel dat 26 juni dichterbij komt,elke dag is nu strijden met mezelf. Vanaf morgen begint het gevecht tegen het verdriet weer opnieuw. Morgen is de dag van het slechte nieuws,de dag dat mijn leven aan duigen viel. Ik zal het nooit vergeten en herbeleef alles stuk voor stuk terug.. Ik reed deze morgen naar mijn werk,en ik huilde opeens,ik weet wel waarom maar begreep echt niet vanwaar het uit kwam. Toen ik aankwam moest ik mijn tranen weer bedwingen en doen alsof er niks was, helaas kon ik mijn dag niet redden. Ik heb niet meer gehuild,maar dacht voortdurend aan de woorden van de dokter.. Ze is er nu niet meer,jij bent er niet meer.. En elke dag doet het potverdorie duizend keer meer pijn of toen. Ik dacht toen dat ik door een hel ging,maar nog steeds is het ondragelijk. En eerlijk gezegd,ik weet dat het zo zal blijven. Ik kan het aan om te blijven vechten tegen die vreselijke pijn,maar ik voel mij niet zo graag zoals vandaag en de dagen ervoor.. Ik wil gewoon leven,en dat kan nog steeds niet op dezelfde manier als vroeger. Ik voel de leegte die jullie achterlieten,en dat... dat is iets waar ik en papa zal moeten leren mee omgaan...
Ik heb zin om mezelf te straffen omdat ik al zo lang niets meer van me heb laten horen. Maar voor mij is dit nog altijd ongelooflijk moeilijk. Als ik mezelf toelaat te veel aan jullie te denken dan krijg ik altijd opnieuw die brok in mijn keel.. En die blijft daar dan voor een hele tijd zitten. Laatst moest ik in klas mijn leesportfolio voorstellen, enorm dwaas dat je dat moet doen en eigenlijk de uitleg niet waard, maar daar stootte ik op een gedichtje die ik er eerder had ingestopt. En ik had dat gedichtje op dat moment gekozen omdat het me zo erg aan jullie deed denken. Toen ik het las heb ik echt wel een traantje gelaten.. En ik had me voorgenomen ook te zeggen, in klas, waarom ik dat gedichtje erin gestopt, maar op dat moment kon ik het niet. Want dat zou betekenen dat ik over jou had moeten praten Zoë, en dat blijft mijn grootste moeite. Had ik het toch gedaan, dan zou ik waarschijnlijk niet meer in staat zijn geweest om nog meer te zeggen. Ik voelde mezelf al trillen... Zoëtje, jij blijft nog altijd mijn grootste schatje, en ik zie je zusjes ook graag, maar het is toch anders... En misschien vind je mama dit niet zo leuk, maar dat is gewoon mijn gevoel. Juni, is voor mij, net als voor je mama, ook niet meer zo'n leuke maand. Het zal voor altijd een gemis met zich meebrengen... Sorry dat ik zo lang heb gewacht om dit nog eens te zeggen, maar ik heb het deze week extreem moeilijk gehad, ik weet niet waarom. Maar deze week denk ik al heel de tijd aan jullie... Ik zal jullie nu maar laten, maar niet voordat ik het gedichtje ook voor jullie heb opgeschreven. Ik zet het hieronder...
Hallo Zoë;Amy en Chloë; Hier ben ik weer even terug.. Vandaag is het het schoolfeestje van Toby,hij moet dansen van Michael Jackson op het nummertje van beat it.. Gelukkig kent hij het liedje een beetje,want mama laat het nu en dan eens horen omdat ook ik dat wel een leuk liedje vind. Samen met papa,tante Anja,pepe Nico,nichtjes Lynn en Kelly,en ander nichtje Lynn en tante Heidy en haar vriend gaan wij toeschouwer spelen voor jullie grote broer. Het beloofd een mooie dag te worden,want Toby danst heel graag hier thuis, maar voor een groot publiek zal hij weer niet durven. Natuurlijk hangt er een prijskaartje aan vast,wie niet mee danst,krijgt ook geen gratis ritje op de paardemolen,en dat zal Toby voor geen geld willen missen. Vandaag zal dus weer een dagje worden wonder al te veel na te denken op wat wij anders denken,het is feest voor Toby.
Verder wil ik ook wel eens reageren op bovenstaand briefje die ik van jullie nicht Lynn heb gekregen via ons blogje.. Ja,inderdaad,de maand juni ligt bij elk van ons even moeilijk,en zal ongetwijfeld nog een tijdje zo blijven. Ook ik heb deze maand bij allerlei dingen wel een kropje' te veel 'in mijn keel. Het komt er spontaan aan,en het gaat ook vanzelf weer weg. Ik weet ook niet hoe het komt dat ons lichaam en of ons hartje die maand voorgoed in ons geheugen heeft geprent,natuurlijk door het feit dat onze lieve Zoë ons dan heeft verlaten naar een plek waar ze het vast en zeker beter zal hebben en heeft dan wat wij haar anders te beiden hadden. Helaas blijft het verdriet er altijd zijn,en maak je geen illusies,want het zal ook nooit over gaan. Niet voor jullie,niet voor anderen,en al zeker niet voor ons! Ik heb maar 1 boodschap naar jou toe,focus jouw op je grote examens,en weet dat onze kleine Zoë hierboven over jullie waakt,en zij niet zou willen dat jij het niet haalt omdat zij hier niet kan zijn. Voor mij doet het ongelooflijk deugd,te weten dat jij nog aan haar denkt,en dat er tenminste 1 iemand nog zijn pijn kan tonen.. Al weet ik..er zijn er nog die pijn hebben en verdriet,maar niet iedereen toont dat. Ik schrijf jullie morgen terug... Dikke kus, en weet Zoë,Amy en Chloë,....ik mis jullie ,en mijn traantjes vloeien bij elk woord mama
Vandaag is de laatste dag van de maand mei,en morgen de eerste dag van de maand juni.. Een maand die voor mij altijd al een mooie tijd was,omdat mijn verjaardag daarin valt, die van jullie tamte ook.. Sedert vorig jaar is die maand nogal wat triestig geworden,en ben ik ook niet meer zo blij als die tevoorschijn komt. Ik voel het ook aan mijn manier van doen.. Afgelopen zaterdag was het de communie va neefje Baptiste,op zich had ik daar totaal geen problemen mee,want niks kon mij daar toe leiden dat ik zou emotioneel zijn. Maar toch is het gebeurd.. Toen we op het feest zaten en opa Ludo zijn muziek aan stak,en het liedje You re never walk alone van Elvis Presley zong,zat ik er ineens helemaal door. Tja..ik kon er helemaal niks aan doen,het liedje werd al verschillende keren op deze blog door Opa geschreven,en dan doet het mij inderdaad wel aan jullie denken. Toen ik begon stil te staan bij het liedje,en besefte dat dit het was,heb ik moeten lopen, en heel hard. Ik ben uit de tent gegaan,en ben binnen in tante Wendy haar huis gegaan,waar ik in alle rust en eenzaamheid kon huilen. Het moest er ineens weer eens uit.. Mijn nonkel heeft mij dan komen troosten,nam mij tegen zijn buik,en vroeg mij of het ging. Het idee alleen al dat iemand mij hielp,mij trooste met woorden en daden deed mij alweer helemaal ophelderen. Ik was blij met zijn kus op mijn voorhoofd,een teken van respect en liefde,en bezorgdheid. Ik vond het echt heeeeeeeeeeel lief,en was er ook gans de avond mee bezig dat hij zo bezorgd was. En ik kan er alleen maar meer respect voor hebben. Indertussen heb ik diezelfde avond nog de draad terug kunnen opnemen en terug normaal gaan doen,wat normaal dan betekent in die zin toch.. Ik heb nog gedanst,niet zo veel,maar toch een beetje gekjes,en heb mij dan nog geamuseerd. Beter of slechter kon de avond niet zijn. Het heeft Neefje Baptiste zijn feest helemaal ook niet verpest,want er zijn er maar weinig die het gezien hebben,want ik sta niet graag in de belangstelling. Gisteren was ik dan doodmoe,veel te laat in bedje gezeten,was wel 2u30 OF 3uur toen we in ons bedje zaten,en we zijn al elke week op trim geweest,wat nu een beetje zijn tol eist. Ik geraak dus al enkele dagen niet meer uit mijn bed. Ik ben ook nog steeds verkouden,en heb een droge hoest,het sleept al twee weken aan. Maar het gaat gewoon niet over. Vanaf woensdag heb ik dan ook weer mijn vrije dag,en zal ik dan ook weer meer kunnen schrijven. Tegenwoordig heb ik echt geen tijd meer,en als ik tijd heb is er altijd wel iets te doen. Maar ik houd mij aan mijn belofte ,en ik blijf altijd komen. Opa en Oma hebben vandaag een nieuwe fiets voor Toby gekocht,hij had een nieuwe nodig omdat zij hem graag zonder steunwieltjes zouden willen leren rijden,al denk ik dat hij er nog niet rijp voor is,toch willen we hem die kans nu al geven,omdat hij dan misschien eens een stapje voor kan zijn op zijn klasgenootjes. Ook ik heb nog iets in petto voor de komende weken,maar dat ga ik julliie nog niet verklappen, want het is maar voor na mijn verjaardag,en het is iets voor mijzelf. Iets dat ik al bijna een jaartje wil,en dat er nu eindelijk zal van komen. Omdat ik niemand op het verkeerde spoor wil brengen,neen hoor,ik ben niet zwanger, het is iets totaal anders,en het is iets persoonlijks,maar ik zal het jullie pas verklappen als het zover is. Enigzins ben ik niet blij dat het bijna mijn verjaardag is,vorig jaar heb ik die niet al te best gevierd,het was toen allemaal nog niet gebeurd,maar we wisten toen wel al dat het verkeerd zou lopen,al was de hoop er toen wel nog. Ik heb jullie foto in mijn zonneklep van mijn auto zitten,en telkens de zon fel begint te schijnen en de klep naar beneden doe,zie ik jullie,heb ik veel verdriet ook,en voel ik die tranen terug opkomen. Het is zo verschrikkelijk jammer dat ik van geen enkel van jullie kan genieten,en dat ik toch nog steeds met dat gemiste gevoel blijf zitten. Er is een groot deel van mijn leven en lichaam met jullie meegegaan naar hierboven,en dat deel zou ik zo graag terug krijgen,al was het maar voor even. Voor even terug gelukkig zijn. Ik weet en besef nu al dat ik jullie nooit meer zal terug krijgen,en jullie nooit zal kunnen vervangen, maar wil echt wel mijn leven terug van voordien. De Bren die met alles kon lachen en van alles kon genieten. De Bren die alles deed om verder te geraken in het leven,vol moed en enthousiasme. Die Bren is ergens wel verdwenen,en ik zoek ze wel hoor,maar ze komt er niet. En als ze kont,verdwijnt ze heel snel. Er zijn zoveel mensen in de wereld met heel veel verdriet,zoveel ongelukkige mensen, en ik..ik blijf bij de pakken neer zitten. Zou er iemand zijn die mij een antwoord kan geven op de vraag>zou mijn verdriet ooit een beetje leefbaarder worden? Ik zou het echt willen weten en mijn toekomst eens laten voorspellen. Ik zou zelfs dolgraag willen weten of ik ooit nog de kans,de durf en de moed zou vinden om ooit nog eens zwanger te geraken... Zelf ben ik er niet van overtuigd als ik zeg,dat het nooit meer zo zal zijn. Maar zelfs al zeg ik dat,is mijn twijfel bij allebei de antwoorden heel groot. Ik mis jullie nog elke dag evenveel,en ik ben er echt nog steeds kapot van dat dit allemaal zo gegaan is,gebeurd is.. Ik hoop dat jullie ons letterlijk en figuurlijk wat zonneschijn kunnen brengen, en voor ieder van onze familie een goede engel aan de hemel zijt. Ik weet dat jullie hier ergens zijn,en hoop dat jullie dit ergens wel kunnen begrijpen wat ik jullie elke week schrijf. Ik doe dit allemaal voor jullie en een klein beetje voor mijzelf,want zonder dit, zou het nooit lukken . Ik hou van jullie, mis jullie, heb nog nooit zoveel moeten missen.
Hallo mijn kleine kindjes, Ik ben er eindelijk eens geraakt,je dacht toch niet dat ik jullie vergeten was zeker? Neen hoor,Ik had het alleen een klein beetje druk op het werk,en ben s avonds pas heel laat thuis..Zoals nu.. En dan ben ik zo verschrikkelijk moe,en moet ik nog eten en douchen enzoverder.. Ik praat inderdaad niet veel meer over jullie omdat ik er dan natuurlijk problemen door krijg,maar ik denk wel nog elke dag aan jullie,en mijn verdriet is bijlange nog niet over hoor.Ik heb het zelfs heel moeilijke de laatste weken,ups en downs en zo, maar toch ga ik verder met mijn leven,hoe moeilijk dat ook is en zal blijven. Ik ben er van overtuigd dat ik een grote levensles heb ervaren,en op lange termijn zal dat wel goed zijn voor mijn levensweg. Toen het allemaal pas gebeurd was eind juni 2009 heeft iemand mij toen verteld dat ik beter zou gaan relativeren,en dingen anders zou bekijken. Ik zou dat toen nog niet ondervinden,maar dacht het toen wel al,maar nu maanden later en al bijna een jaar geleden...besef ik dat ik anders ben, en inderdaad beter kan relativeren. Ik trek mij de kleine akkefietjes in het leven niet meer zo aan,en doe verder met de serieuse dingen die het leven ons biedt. Ik kan ook niet zomaar meer gaan lachen om domme dingen zoals voorheen, wat ik dan wel weer jammer vind. En vroeger was ik dan weer heel vergevingsgezind,wat nu niet meer zo is. Mensen die mij verschrikkelijk veel pijn hebben gedaan de afgelopen maanden kunnen mij met niks meer bekoren en heb ik dan ook volledig uit mijn hart en leven gesloten. Ik neem geen voldoening meer aan mensen die er toen voor mij waren maar achteraf wel het mes in mijn rug hebben gestoken. Het zijn er niet veel,en gelukkig maar,maar er zijn er dus wel. Verder ben ik mijzelf heel bewust dat ik wel veranderd ben en dan nog in de positieve zin volgens mijzelf dan wel,ik ben volwassener geworden, en ik kan ook andere mensen hun verdriet over allerlei dingen beter begrijpen. Ik hoop dat ik voor anderen ook een luisterend oor kan zijn,zoals zij voor mij waren,al heb ik nooit om hulp gaan vragen naar iemand,er was wel altijd iemand die aan mij dacht... En dat vind ik zo lief van al die mensen. Er zijn ook mensen waar ik mee in ruzie ben gekomen,wat totaal niet mocht gebeuren, en toch zo is gegaan,die mensen wil ik dan weer mijn spijt tonen en hen zeggen dat het eigenlijk allemaal niet zo had hoeven te zijn,maar ik voel mij elke dag dan ook weer anders. Ik wil ook broertje Toby een beter jaar geven dan het afgelopen jaar,en ik hoop dat hij dat ook ondervind dat ik mij beter probeer te voelen en verschrikkelijk veel van hem hou,en dat ik goed besef dat hij voor mij de enige is. Ik voel zoveel liefde van hem,en geniet daar dan ook elke dag heel veel van. Alleen heeft hij wat achterstand opgelopen omdat ik niet genoeg met hem bezig was in de grote vakantie,maar daar heeft hij nu genoeg bijlessen voor, en de hulp die wij krijgen,is fantastisch,want je hoort en ziet het ook. Ik heb vandaag opnieuw mijn ganse verhaal over jullie verteld tegen mijn vriendin,die ik eigenlijk al een tijdje niet meer had gezien. En het deed weer deugd om over jullie te praten,weliswaar voelde ik alweer die tranen in mijn ogen en dat kropje in mijn keel,maar ik heb het kunnen verbijten,en maar goed ook.. Ik voel nog steeds die pijn als de dag zelf van elke bevalling. Ik vind het soms zo erg dat ik er nu nog altijd zo om kan huilen en soms zo belabberd ben van al die miserie,maar die is er nu eenmaal,en ik kan ze niet uit mijn leven verbannen.. Hoe dan ook,jullie zijn er ,en dat is het belangrijkste. Wat mijn boek betreft,is natuurlijk nog bijlange niet af,ik heb nu al 70 pagina s maar er komt alsmaar weer bij,en ik moet dan opnieuw kijken,pas het dan weer aan, en tegen dat ik het eindig,heb ik alweer vijf paginas bijgeschreven. Hoe dan ook houd het mij bezig,en zolang ik bezig ben,en blijf schrijven,gaat het mij goed. Eenmaal ik dat niet meer kan,zal het voor mij ook allemaal niet meer zo goed gaan. Zo,ik moet je nu laten,want ik ga wat tv kijken,papa roept
Tot gauw meisjes,ik hoop dat jullie mij niet te lang moeten missen, want ik heb het ook lastig dat ik er niet zoveel meer kan zijn,
Maar ik mis jullie nog elke dag,jullie zijn in mijn hart gegrift.. X X X JULLIE MAMA
Na een lange warme dag en een frisse douche ben ik hier dan maar eens weer om naar mijn lieve meisjes te komen kijken. Het zonnetje zal nu beginnen schijnen en de glimlachjes zijn weer op alle mensen hun gezichtje te zien,dat wil dan ook zeggen dat het voor mij weer drukke dagen zullen worden en weer van die pijnlijke voetjes zal hebben. Ik sukkel alweer een paar maanden al met mijn rug,en het ziet er naar uit dat het voor de rest van mijn leven zal blijven. Voortaan probeer ik dan ook wat minder mijn rug te belasten,maar als ik de winkel om de twee dagen moet verbouwen voor nieuwe collecties,zal dat ook niet goed gaan, dus ga ik al elke avond met een kromme rug naar huis en is de pijn eigenlijk niet te doen, toch besef ik dat dit een klein deeltje is van mijn prille zwangerschappen die ik van jullie heb overgehouden,dus kan ik niks anders dan er gewoon mee leven en weten dat ik dan nog steeds iets van jullie allemaal met mijn meedraag,lichamelijk dan. Ik ben de laatste tijd heel wat vergeten te vertellen,we hebben een nieuwe auto gekocht, omdat papa zijn auto wat sleet begon te krijgen,en wij geen zin meer hadden in zotte kosten,en ja hoor ik geef toe,om ons verdriet weer wat te compenseren hebben wij ons weer eens laten gaan,papa rijd weer in iets fris en moderns... Dus we zijn weer gesetteld dit jaar met aldus de nieuwe auto,nieuwe meubels en een nieuwe salon ,het is er zelfs weer eentje dat je nergens bijna vind, een home cinema salon,met van die bakjes om je chips in te leggen en een gaatje om je glas cola erin te zetten,mama kan haar buikje weer vullen En zo schrijf ik dan elke avond aan mijn boekje voor jullie,in mijn nieuw salonneke met alles dicht bij mij zodat ik het maar te grijpen heb. Sinds kort heb ik dan ook mijn haartje afgeknipt,ik dacht Brenneke,het wordt eens tijd voor een nieuwe look he... En dus ja..ik ben weer bijna de oude Bren,het enige wat nog ontbreekt is mijn karakter die dat duwtje nog steeds niet kan verwerken. Begin juni ga ik naar de dokter die mijn rug weer wat zal bijkraken,gelukkig bestaat die nog want anders kon ik wel thuis beginnen blijven,want zo erg is die pijn wel. Maar zoals gewoonlijk bijt ik door,en de ene dag gaat het ook wel wat beter dan de andere. Ik ben ook terug op mijn gewcht,na de bevallingen en de zovele zwangerschappen was ik al aardig wat bijgekomen en begon mijn buikje ook wel wat af te zien van al dat verdikken en verdunnen. Door niks te doen ,alles te blijven eten,en enkel en alleen verdriet te hebben ben ik alweer vijf kilo kwijt van mijn vetjes.. Dus ik kan wel alweer de straat op... Met broertje Toby gaat het voornamelijk goed,hij leert snel bij,en praat bijna als een volwassene, ze zijn er dan op school heel goed mee bezig,en dat merken wij dan ook. Vorige week zaterdag was hij samen met papa op bezoek bij zijn meme, en naar het schijnt kon hij dan ook geen minuut over jullie zwijgen. Hij is er nog altijd mee bezig dat hij jullie niet ziet,en nooit zal kennen. Het brak mijn hart toen ik hem hoorde vertellen hoe hij dacht dat jullie waren. Jullie neusjes bloeden en het kan niet stoppen,en jullie zitten in de wolken en de vliegtuigen mogen nu niet vliegen want anders zal hij tegen jullie botsen.. Ah..het is allemaal met zo veel fantasie gezegd,maar ik was zo blij ,maar ook zo verdrietig dat ik hem dat hoorde zeggen. Ik had hem nochtans niks over jullie verteld de afgelopen dagen,maar dat ventje hoort en ziet ook,en heeft ook heel wat beseft de laatste maanden.. Zo mijn meisjes,ik ga jullie nu moeten laten,want ik ga wat tv kijken, ik heb een grote verkoudheid en ik heb heel veel hoofdpijn nu..
Tot morgen of zo... Dikke kus aan jullie drietjes bye bye
Hallo mijn lieve kleine kindertjes, Ik heb een tijdje niet geschreven en mijn website ook even niet meer toegankelijk gemaakt voor de wereld. Ik weet niet waar ik kon beginnen met schrijven,en ik weet het nog steeds niet. Ik heb het inderdaad heel moeilijk de laatste dagen. Ik weet zelf niet waarom,door wat of wie,maar het is gewoon zo. Ik zou het ook liever anders zien,maar ik heb het niet kunnen voorkomen. Misschien is het omdat het nu allicht de periode zal zijn dat het een jaar geleden is, of misschien komt het door de stralende zon,en al die gelukkige mensen te zien. Of misschien krijg ik nu gewoon mijn klopke. Er is de laatste tijd ook heel wat gebeurd,die ik moeilijk en eigenlijk niet kan verteren. Zowel op werkvlak,als prive. Tussen papa en mij gaat het nog steeds goed,al hebben we wel nu en dan onze problemen omtrent jullie,waar we dan niet bij mekaar mee terecht kunnen. Op het werk doe ik mijn best,en meer kan en wil ik er ook niet over zeggen.
Het feit dat ik niet weet waarom ik de laatste dagen zo in mijn binnenste loop te mokken, kan ook zijn omdat mijn klopje nooit helemaal heeft kunnen door komen. Ze hadden mij verwittigd dat ik het rouwproces moest doorstaan,moest huilen, mezelf moest tijd geven om alles te verwerken,en dat heb ik niet gedaan. Ik neem het mijzelf kwalijk dat ik telkens zo vlug na elkaar zwanger ben geweest omdat ik mezelf dan de kans niet heb gegeven om het verdriet te plaatsen. Je kan het gewoon geen drie keer na elkaar doorstaan. Het gaat gewoon niet alles te verwerken en een plaats te geven. Hoe graag ik ook verder wil met mijn leven,ik geraak er niet. Ik geef ook toe dat ik nu pas te verwerken heb dat ik nooit geen broertje of zusje meer zal krijgen voor Toby. En met dat heb ik het heel zwaar. Nu en dan kan ik er goed mee omgaan om zwangere vrouwen te zien,maar sommige dagen, zoals vandaag is dat er gewoon te veel aan. Ik ging vandaag naar de winkel,kwam buiten en zag iemand die ik kende, niet bij naam,maar van zien,niet iemand waar ik een of andere band mee heb, en toen ik zag dat ze voor de derde keer zwanger was,dacht ik.. Ik kan dat niet zeggen dat ik er nog eentje bij wil,want het gaat bij mij niet. Ik kan er niet mee om dat gewoon niet gelukt is,dat het eigenlijk nooit zal lukken. En wat moet ik daarmee doen? Nochtans kan ik alles nuchter bekijken en besef ik dat ik er goed aan doe om het niet meer te wagen,maar die pijn blijft er natuurlijk wel. Ik weet eigenlijk niet of dat ik dat eigenlijk ooit te boven zal komen. Er hadden zoveel mensen vertrouwen in het feit dat ik een sterke persoon was en of ben,maar ik moet ze nu eigenlijk teleurstellen. Want ik ben niet sterk meer,ik kan niet meer vechten,en ben dat verdriet zo beu. Ik zie het goede niet meer in die kleine dingen waar ik vroeger wel het goede in zag. Maar ook dat zal ooit eens anders zijn zeker? Ik hoop het wel...
Ik wil er ook bij zeggen dat jullie niet hoeven te panikeren meisjes,mama slaat er zich wel door, het heeft alleen heel wat tijd nodig,en blijkbaar heeft het mij serieus geraakt.. Wat ik zelf nooit heb beseft is,iemand verliezen is hardverscheurend.. En vooral jullie dikke kus en tot gauw xxx
Hallo mijn allerliefste kleinste meisjes, Hier ben ik weer... Vandaag moedertjesdag,een heel leuke maar soms ook triestige dag. Je krijgt er als mama heel wat kadotjes van je kindjes,maar in ons geval missen wij dan ook altijd steeds weer die kleine kreetjes die wij van jullie zouden gekregen hebben als elk van jullie er zou geweest zijn. Ik heb mij vandaag heel sterk gehouden,en tot nu toe doe ik dat nog altijd. Ik heb in de loop van de namiddag wel ondervonden dat ik altijd maar weer jullie kettingetje rond mijn hals en het ringetje rond mijn ringvinger vasthield. Ik deed het niet met opzet,maar in mijn onderbewustzijn voelde ik dat ik nog even veel met jullie bezig ben in mijn achterhoofd. Maar ik vind het helemaal niet erg. Papa en ik hebben het natuurlijk vandaag wel over jullie gehad bij familie. Over het feit dat je dit nooit kan vergeten,en wij nog steeds heel veel verdriet voor jullie hebben. Dat het ons leven niet zo gemakkelijk heeft gemaakt,maar ons wel meer doet relativeren. In ieder geval hebben wij al heel wat moeilijke periodes achter de rug, maar vinden het wel heel sterk van ons zelf dat wij blijven voortdoen met wat we bezig zijn. Wij houden ons hoofdje in de lucht en blijven met beide voetjes op de grond staan. Het zal altijd wel eens bergaf gaan,maar zolang we de weg weten te vinden naar de oplossing ,komen wij er wel. We hadden het natuurlijk liever anders gezien,maar voor alles is er een reden,het antwoord op de vraag waarom het nu net ons zou overkomen zijn,zullen we wellicht nooit te weten komen, maar misschien is het beter dat we dit niet weten, en gewoon met de gedachte verder gaan dat God jullie hierboven nodig had om daar een beter leven te krijgen dan wij misschien voor jullie hier beneden konden geven. Ik vind het jammer dat ik als mama van jullie niks meer kan doen dan jullie een briefje schrijven,en dat ik enkel en alleen op papier kan vastleggen hoe veel ik wel van jullie hou. Maar ik weet heel zeker,dat ook dit een teken is van liefde,van respect en vertrouwen. Jullie vertrouwen erop dat ik steeds terug kom,en ik vertrouw erop dat jullie dit van mij apprecieren dat ik dit doe. Het is het enige wat ik voor jullie kan doen. En in alles wat ik doe,zullen jullie altijd in mijn gedachten blijven. Mijn kindjes,mijn engeltjes... Ik mis jullie Ik laat jullie nooit in de steek. Dank u voor deze mooie dag en de mooie herinneringen aan jullie. XXX
Hallo mijn kleine lieve engeltjes, Hoe gaat het hierboven?Met mama gaat alles redelijk goed. Eigenlijk kan ik best wel eens zeggen dat het eigenlijk goed gaat. Het loopt natuurlijk niet altijd en overal schitterend,maar ik voel mij de laatste dagen niet meer slecht. Ik heb in geen dagen meer negatief gedacht,en er is ook niks gebeurd die mij aanleiding zou kunnen geven om mij een mindere dag te geven. Op het werk gaat het ook redelijk goed. Ik trek mij niks meer aan van wat er rondom mij gebeurd en ik doe gewoon mijn werk. Weliswaar is er iets in mij dat zegt dat ik het vroeger beter had,en mijn vertrouwen in bepaalde collegas is nu ook helemaal verdwenen, en zal eigenlijk nooit meer hersteld geraken. Maar ik geef er ook niks om,want zij geven ook niet om mij. Ik zal nooit meer iets vertellen over jullie mijn meisjes tegen collegas dan kunnen ze dat ook zeker niet meer gebruiken. Jullie zijn er tenslotte niet geweest om van mijn leven een puinhoop te maken,niemand mag dan ook jullie naam gebruiken om het mij lastig te maken. Maar enfin,het is nu voorbij,alles is nu gebeurd,en nu ga ik gewoon elke dag werken met jullie in mijn gedachten,en doe ik alsof er nooit iets is gebeurd. Ik gedraag mij sterk,maar toon ook geen emotie meer. Diegene die er dan zo over denkt dat ik geen gevoel heb, kan maar beter naar zichzelf kijken,want ik kan mij niet laten gaan omdat jullie er niet meer zijn,ik moet er door,en dat weet iedereen. Ik zal altijd van jullie blijven houden,en zal jullie altijd heel erg missen, en niks of niemand kan mijn gevoel vervangen of wegnemen, en ik zou dat ook niet willen. Ik heb veel neegemaakt,maar heb er zeker en vast heel veel uit geleerd. En jullie...jullie hebben toch op zijn minst in mijn buikje mogen leven. Vraag me soms nog steeds af waarom dit alles is gebeurd. Erg he?
Beste bloglezertjes, Bij deze schrijf ik nu eens niet naar mijn kindjes,maar naar jullie toe gericht. De reden is simpel,ik heb net sinds juli 2009 ,toen ik de blog aangemaakt heb mjin statistieken eens bekekeen,en ik ben geschrokken. Echt waar en alleen maar in de positieve zin. Ik heb namelijk uit alle landen mensen die elke dag of toch gemiddeld drie keer per week mijn blogje komen lezen. Ik heb ook gekeken wie mijn site bekijkt,al weet ik niet persoonlijk wie dat is, maar mensen uit mijn omgeving,vrienden en familie,kennissen enzverder maar ook mensen uit het u z Leuven,mensen uit het katho,de school van geneeskunde ik ben daar zeer gelukkig om,ik dank iedereen dat ze mijn blogje willen lezen,dat ze mij steun hebben geboden en mij zo goed hierheen hebben geholpen. Niettemin zal ons verdriet blijven bestaan,en zullen wij nog vele traantjes laten, maar het doet ons beiden deugd dat jullie er voor ons zijn.
Al had ik graag mijn blogje afgesloten voor bepaalde mensen en met een code gewerkt,ik heb het niet gedaan omdat Yves dat niet wou,de blog moet toegankelijk blijven voor iedereen en daar heeft hij gelijk in. Ik ben trots op wat ik tot hier toe heb bereikt. Ook al heb ik nooit de bedoeling te schrijven naar jullie toe, toch verschiet ik ervan dat ik jullie nodig heb,dat ik toch zelf wil dat jullie mijn en ons verdriet mee lezen,op de hoogte blijven van ons bestaan,van ons leven na alles wat er is gebeurd. Bedankt voor alles,echt waar mensen,iedereen die dit leest, dankuwel voor het lezen en het vertrouwen. Jullie zijn mijn redding. Onze redding.. Mijn beste vrienden. Ik hoop jullie nog een tijdje te kunnen schrijven,en mijn verhaal binnenkort toch openbaarder te kunnen maken. Aarzel niet mijn blogje door te sturen aan familie en vrienden van jullie, wij zijn er graag voor iedereen. Ik moet van mijn blogje zelf nog meer mijn site gaan promoten bij andere mensen,maar iedereen die ik ken kent deze site al,misschien hebben jullie wel een idee,of kennen jullie wel iemand die interesse heeft in wat autobiografie van Brenneke. Dikke kus aan jullie allen, tot schrijfs xxxxxx
ps.kindjes,ik schrijf jullie morgen terug,hou van jullie,en voor eeuwig in mijn hartje
Hallo mijn kleine lieve kindjes, Vandaag een lastige en lange dag gehad. Kimmie kon niet komen werken ,want ze heeft haar voetje verstuikt. Dus ik stond maar met twee in de winkel,en dat is veel te weinig. Toch zeker voor vandaag,want het is morgen overal gesloten en dan komen de klanten natuurlijk allemaal vandaag. Dacht dat het kalm ging zijn dus heb ik Kimmie niet laten vervangen door een ander,maar mijn vermoedens waren verkeerd. Nu ja,mijn dagje is zo ook wel gepasseerd,en nu heb ik flink wat rugpijn. Sedert mijn laatste zwangerschap sukkel ik met mijn rug,en dat zal volgens de dokter nooit meer over gaan. Ik moet telkens mijn rug laten kraken,maar heb mijn afspraak van vorige week niet nagekomen,en afgebeld. Dus moet ik er nu wel de gevolgen van dragen ook he. Ik hoop dat het weer wat beter zal gaan,want naar de avond toe kan ik niet meer wandelen van de pijn en trekt mijn ene been scheef. Best wel grappig,maar o zo pijnlijk
Ik ben nu thuis,Toby net in bedje gestopt,want hij lag al te slapen in het zeteltje. Lange en lastige dagen voor hem in school,en vooral nu hij bijlessen krijgt van de juffen van het ziekenhuis voor zijn motoriek. Het heeft wel zo zijn voordelenmhet is niet goedkoop,maar hij kan al veel beter praten,luisteren kan hij nog steeds niet,maar dat zullen ze hem niet kunnen leren,dat zal er denk ik moeten in groeien
Deze avond ,toen ik naar huis reed,hoorde ik plots het liedje van ons When the rain begins to fall...van pia zadora en jermaine jackson. Ik had direct weer dat gevoel van toen,toen ik zwanger was en niksvermoedend dacht dat alles goed zou komen,maar nu zijn we bijna een jaartje later al,en eigenlijk...ik heb nog steeds heimwee naar toen,nog steeds herinner ik mij die hemelse dagen,die mooie tijd.. En wat gaat de tijd snel.. Ik kan dat amper geloven,dat wij bijna dat jaar om zijn.. Vooral nu het weer wat warmer word,heb ik dat gevoel, omdat alles toen ook zo was,de geur buiten,de bomen zoals ze toen waren. Alleen ontbreekt mijn buikje dan. Had vandaag voor het eerst sinds weken weer dat gevoel dat ik terug zwanger wou zijn. Was paniekerig,want als ik iets wil,dan komt het er meestal wel. Maar mijn gevoel moest een gevoel blijven,ik wou het zeker niet doorduwen en mezelf weer pushen tot waar we tot over een paar weken nog stonden. Ik mag het niet meer willen,ik wil het ook niet,maar dan weer wel. Het is zo moeilijk,maar ik zal het zeker en vast niet doen. Toen ik deze weer ziek was,en mijn eten niet meer smaakte, ik ook niet kon genieten van een simpele cola,had ik schrik. Ik had schrik dat ik opnieuw zwanger was,en toen.. Toen wei ik dat ik dood zou willen zijn als het zover kwam dat het toch zo zou zijn. Ik ondervind wel vaker dat ik opeens zo van mening kan verschilen tegenover mijzelf,misschien zit het binnenin mij nog steeds te knagen en wil mijn moederinstinct mij nog steeds die kans geven om toch nog een babytje te krijgen,maar diep in mij besef ik, dat het niet meer mag,niet meer kan,voor mijzelf, voor een ander,voor mijn gezin,en voor mijn familie. Maar geef nu toe,een beetje dromen kan nooit geen kwaad he? Ik durf niks te zweren,maar ik beloof hier en nu dat ik het niet zal proberen. Het verdriet errond is enorm groot,en het loopt nu al niet goed dus het zou er niet op beteren. Ik zal vooral nu een beetje aan mijzelf en aan mijn lichaam denken. Maar ik wou het toch eens schrijven,mijn hartje luchten,zodat ik nu weer verder kan. Dikke kus aan alle drie mijn kinnekes,en tot schrijfs. XXX
Hallo mijn kleine lieve engeltjes, Vandaag heb ik een supergoed dagje gehad,het zonnetje scheen, tja het schijnt al dagen,maar vandaag redde het eigenlijk een klein beetje mijn velletje. Ik voelde mij voor het eerst sinds weken weer eens goed in mijn vel en in mijn winkel. De reden dat ik mij in de winkel weer goed voel is door mijn team die volledig achter mij staat en mij steunt door dik en dun. Diegene die niet met mij meedoen,die kan ik best wel missen. En eigenlijk...ik geef er niet meer om. Ik heb lang nagedacht..en ik geef niet op,zeker niet als ik steun krijg. Iedereen heeft iemand nodig en ook ik,en ik ben er ook voor hen. De reden dat ik mij weer goed voel in mijn velletje zal waarschijnlijk komen door het feit dat de zon mij weer energie heeft gegeven. Het feit dat ik mijn buikje weer wat srakker heb gekregen weliswaar door de vele miserie die ik heb doorstaan ,en dan heb ik het nog niet over mijn bevallingen ,maar over het werk. Het heeft mij wel allemaal een flinke duw gegeven en ik heb het nu nog steeds over dat werk hoor,en het heeft mij wel wat harder gemaakt. Ik sta niet zomaar meer open voor iemand,en wil ook geen luisterend oor meer zijn voor diegene die mij gekwetst hebben. Voor de rest zal ik er altijd zijn,want ik draag ze allen in mijn hartje. Ik zelf vertel ook niks meer over mijn prive op het werk, hoe minder ze weten,hoe beter ze slapen. Voortaan ga ik enkel werken,en doe ik mijn werk nog altijd goed, maar zonder meer. Tegen Kimmie zal ik altijd alles blijven vertellen want zij is en blijft mijn hartsvriendin. En daarvoor kan ik ze nooit terug bedanken,enkel en alleen in vriendschap. Voor mij kan het even niet meer stuk.. En ik hoop dat het beter word met de dag. Er komen weliswaar nog veel harde dagen aan voor mij,maar ik zal ze ook wel doorstaan. 26 juni komt eraan,en dat baart mij wat zorgen,want ik vraag me ook af, wie zal nog aan jou denken dan? En hoe ga ik die dag doorbrengen? Onderstaand briefje van Kimmie geeft mij terug moed gegeven, dankuwel Kimmie,mercie dikke kus, mama ik hou van jullie mijn kindjes,voor altijd en eeuwig, tot later
heylabatjes, kben al laat e kweet het veel te laat!!!! sorry!! maar pfft het is een moeilijke en zware tijd!! voor je mama en ook voor mij ik steun je mama door dik en dun... zij weet dit wel en er zijn er nog hoor... Vandaag moeten werken ik stond op en dacht bij me zelf pffft weeral wat gaat er nu zijn... Ik heb geen zin meer erin!!! Maar ik laat je mama niet in de steek... NOOIT... Eerlijk vandaag mij super goed geamuseerd op het werk!! echt super de uren vlogen voorbij zal het morgen allemaal vertellen aan Bren. ze zal ook wel lachen hihi... Morgen terug amuseren en lachen en zoveel meer die tijd komt terug wij zeggen altijd wie laatst lacht best lacht wij zijn goed bezig!!! Je mama zal die draai ook wel terug vinden want we steunen haar echt haar droomjob zal ze niet mogen opgeven!!! ik zal dit ook nooit doen... weetj dat ik altijd aan jullie zal denken ook al kom ik niet zo vaak mijn hartje nog luchten!! maar ik zeg het.. het was een moeilijke en zware tijd!!! nu lekker gaan slapen en hopelijk slaap ik nu wel goed!! droomzacht engeltjes byeee tot gauw!!! xxxxxxxx Van Kimmie
Dag mijn lieve kleine meisjes, Hier ben ik dan weer.. Maar nog steeds niet beter dan voorheen. Ik ben sinds maandagavond ziekjes,heb koorts,moet overgeven en heb klierpijn. Ineens werd ik zo ziek en kan ik nog amper iets doen,waarschijnlijk een griepje opgelopen. Op de babyborrel was neefje Nathan ook ziek,en Baptiste was de week ervoor ook ziek, en had ook een griepje. Intussen ben ik gisteren alweer gaan werken,en eerlijk gezegd,ik voel mij er niet meer goed. Ik zou graag stoppen en opnieuw beginnen ergens anders,maar het probleem is dat ik mijn collegas niet in de steek wil laten,en vooral dan Kimmie,mijn rechterhand in alles wat ik doe. Het werk op zich doe ik ook nog steeds graag,en ik kan het ook nog aan,maar de miserie die er is geweest is in mijn ogen nog steeds niet opgelost. Ik kan niet zomaar vergeten wat er gezegd geweest is,en vooral als het gaat om mijn verdriet rondom jullie. Ik vind het zo laf dat ze achter mijn rug dingen gaan gebruiken tegen mij,en dat allemaal omdat ze niet altijd krijgen wat zij willen. Laf vind ik het gewoon. Ik ben wel blij en dankbaar dat de rest van mijn team achter mij staat,en mij steunt in alles wat ik doe en doormaak. Waarvoor hier en nu mijn dank. Ik denk de laatste dagen voortdurend aan solliciteren ergens anders, misschien zal dat beter zijn voor mij,misschien dat ik dan weer tot rust zal komen,want op mijn werk nu,weten ze teveel van mij,en dat is nooit niet goed. Ik kon het ook nooit verbergen,want ik was al zes maanden zwanger, ik kon toch niet anders dan zeggen dat het fout liep? Ik had gewoon nooit gedacht dat ze dit zouden gebruiken tegen mij. Het is jammer,maar op dit vlak ben ik zeker niet vergevingsgezind. Zij kunnen naar huis gaan en slapen,zij kunnen werken en lachen met elkander, maar ik ...ik niet hoor,zoiets doe je niet. Dat getuigt van weinig respect. Ik had helemaal niet gedacht dat het zo moeilijk zou zijn,dat mijn leven zo hard zou worden na alles. Toen de patholoog,diegene die de autopsie gedaan heeft dat zei,lachte ik dat weg, ik dacht,wat die nu zegt,ik sla mij er wel door,en niemand zal moeilijk doen. Maar potverdikke das gene waar hoor,het is nog moeilijker nu dan een paar maanden terug,toen had ik emotioneel erg veel pijn en verdriet,maar nu heb ik er nog dubbel en dik verdriet bij,en niks word er gemakkelijker op. Ik hoop dat het snel wat beter word,want ik zal het niet langer meer kunnen dragen
Goeievoormiddag mijn kleine lieve engeltjes, Gisteren de babyborrel van Thylàna In de kerk had ik het even moeilijk,al die doordringende teksten, al die mooie woorden voor haar,hoe het leven wel kan zijn, hoe wij het voor haar allemaal voorstellen,en het voor haar willen maken... Ik moest toch even slikken. Even slikken en weer doorgaan..
Het feest was leuk,maar ook heel vermoeiend,was ook een warme dag, maar zonder al te veel zon. De kindjes hebben kunnen buiten spelen,en zijn ook met een speedboot meegeweest. Voor Toby was dat de topper van de dag. Vandaag moest hij niet naar school,omdat we nogal laat thuis waren had ik al een vermoeden dat hij lang zou slapen,voor die ene keer dan, en om dan een lange schooldag voor de boeg te hebben,heb ik hem toch maar thuis gelaten.
Met mij gaat het al wat weer beter. Een lange en lastige week achter de rug,en blij dat ik even mijn werk niet zie. Ik droom ook heel rare dingen en ben er dan een ganse dag slecht van. Ook al zijn dromen maar dromen,toch loop ik er raar van. Ik probeer voortaan alles wat achter mij te laten wat het werk betreft, en heb mij voorgenomen enkel nog te gaan werken en de rest wat voor mij te houden,aangezien sommige het zo nodig vinden om mijn verdriet en verlies te gebruiken tegen mij,kan ik maar beter oppassen wat ik doe. Niet iedereen lacht vriendelijk in je gezicht,en dat kan ik maar beter onthouden voor de rest van mijn leven. Ik ben flink bedrogen in sommige mensen,en dacht respect te krijgen. Niks was minder waar. Het maakt mij dan dubbel zo verdrietig en brengt veel spanningen mee naar huis. In ieder geval is alles voorlopig opgelost.. Maar vergeten kan ik nu eenmaal niet. Het werd vorige week allemaal heel laf gespeeld,en mijn functie kon er door worden afgepakt.. Zo zie je maar kleine meisjes..dat niet iedereen mij gesteunt heeft om jullie, maar om mij op termijn de nek om te doen.. Van waar halen ze het toch allemaal... Ben al blij dat mijn winkel er perfect uit ziet,en ik mijn werk nog steeds goed doe, ondanks de tegenslagen. Want anders hadden ze mij echt wel kunnen pakken op iets. Vind het gewoon niet leuk dat ze mijn verdriet gebruiken. Gelukkig krijg ik alle steun van mijn bazin... Ik vertrouw voorlopig niemand meer...
Hallo mijn kleine meisjes, Vandaag weer een dagje zoals de laatste dagen voorbij zijn gegaan. Tranen en ruzie om de minste domste dingen. Het is gemakkelijk mij nu te kwellen als ik zwakker sta dan anders. Maar ik laat mij niet kennen. Ik heb in dit laatste en voorbije jaar heel wat moeten vechten tegen mijzelf en ik heb heel hard moeten zorgen dat ik terug de oude Bren kon komen die ik werkelijk was. Sedert deze week kan ik eindelijk zeggen dat ik mij niet langer meer op de kop zal laten zitten,en ik eigenlijk niet langer meer bang ben om eens goed mijn gedacht tegen iedereen te zeggen. Ik heb heel lang op mijn tanden gebeten,en iedereen en alles die mij nu nog verkeerd doen,zullen er ook van krijgen. Ik laat mij niet meer in het hoekje drijven. Ik heb op mijn werk collegas die achter mij staan en mij ook steunen in alles wat ik zeg of doe. Diegene die niet meer aan dezelfde kar trekt moet dan maar achter een ander zijn kar rijden,maar ik zal mij niet laten kleineren om prive redenen. Een ganse week heb ik in de keuken op het werk niks anders mogen doen dan naar mij laten roepen en ik ben het beu. Als er niks meer aan gedaan kan worden geef ik mijn droomjobke op.
Thuis heb ik ook eens goed mijn hartje kunnen luchten,en omdat ik op het werk heel wat problemen heb,neem ik het natuurlijk mee naar huis. Uiteindelijk ben ik tot het besef gekomen dat ik dat beter niet doe, want ik doe er iedereen mee pijn. Ik heb nu kunnen praten en alles is opgelost. Werk en prive gescheiden houden is het beste wat ik kan doen. En leren relativeren en proberen mij van niks meer aan te trekken. Mijn blogje is en blijft voor mij nog steeds mijn uitlaatklep,en ik zal ook altijd alles blijven schrijven wat op mijn lever ligt. Maar ik heb niet de bedoeling hiermee iemand te kwesten en of mijn familie wakker te laten liggen over mij. Want echt waar,ik zal mij hier echt wel door slaan. Het heeft gewoon een klein beetje meer tijd nodig dan voor anderen. En eerlijk...laat mij gewoon schrijven,zolang ik het kan doen, schaad het mijzelf niet,want het is dan van mijn lever,en dan kan ik weer even verder. Ooit zal ik het wel van mij loslaten. Maar nu nog niet...nog even...
Maar thuis is alles goed. En het werk,dat zal wel opgelost geraken..
Hallo lieve engeltjes, Vandaag vond ik het nodig om eens te schrijven. Op 17 april hebben wij een optreden gehad met Tina Rosita,een lieve vrouw die mooi kan zingen hoor. Ik heb ons liedje dan ook gebracht,met een beetje moeite maar het lukte toch redelijk. Telkens wanneer ik de kleine Thylana in mijn armen hou,dan moet ik oppassen dat er geen traantje vloeit. Ik heb het nog altijd moeilijk,vandaag kon ik niet anders dan een pakje sigaretten te kopen en op te roken,alleen om maar een beetjs tot rust te kunnen komen en alles weer op een rijtje te zetten. Wij houden jullie alle drie diep in ons hartje,en gaan jullie nooit vergeten. Als ik de brieven van jullie mama lees dan breekt mijn hart,en waarom zij niet meer met ons komt praten in plaats van altijd alles op te kroppen,dat is er te veel aan voor mij. Ik stuur jullie vele kusjes van oma Sonja en mij en hoop dat jullie het daar goed hebben en voor elkaar zorgener op aarde.
