Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
23-04-2010
Vrijdag 23 april 2010
Hallo mijn kleine meisjes, Vandaag weer een dagje zoals de laatste dagen voorbij zijn gegaan. Tranen en ruzie om de minste domste dingen. Het is gemakkelijk mij nu te kwellen als ik zwakker sta dan anders. Maar ik laat mij niet kennen. Ik heb in dit laatste en voorbije jaar heel wat moeten vechten tegen mijzelf en ik heb heel hard moeten zorgen dat ik terug de oude Bren kon komen die ik werkelijk was. Sedert deze week kan ik eindelijk zeggen dat ik mij niet langer meer op de kop zal laten zitten,en ik eigenlijk niet langer meer bang ben om eens goed mijn gedacht tegen iedereen te zeggen. Ik heb heel lang op mijn tanden gebeten,en iedereen en alles die mij nu nog verkeerd doen,zullen er ook van krijgen. Ik laat mij niet meer in het hoekje drijven. Ik heb op mijn werk collegas die achter mij staan en mij ook steunen in alles wat ik zeg of doe. Diegene die niet meer aan dezelfde kar trekt moet dan maar achter een ander zijn kar rijden,maar ik zal mij niet laten kleineren om prive redenen. Een ganse week heb ik in de keuken op het werk niks anders mogen doen dan naar mij laten roepen en ik ben het beu. Als er niks meer aan gedaan kan worden geef ik mijn droomjobke op.
Thuis heb ik ook eens goed mijn hartje kunnen luchten,en omdat ik op het werk heel wat problemen heb,neem ik het natuurlijk mee naar huis. Uiteindelijk ben ik tot het besef gekomen dat ik dat beter niet doe, want ik doe er iedereen mee pijn. Ik heb nu kunnen praten en alles is opgelost. Werk en prive gescheiden houden is het beste wat ik kan doen. En leren relativeren en proberen mij van niks meer aan te trekken. Mijn blogje is en blijft voor mij nog steeds mijn uitlaatklep,en ik zal ook altijd alles blijven schrijven wat op mijn lever ligt. Maar ik heb niet de bedoeling hiermee iemand te kwesten en of mijn familie wakker te laten liggen over mij. Want echt waar,ik zal mij hier echt wel door slaan. Het heeft gewoon een klein beetje meer tijd nodig dan voor anderen. En eerlijk...laat mij gewoon schrijven,zolang ik het kan doen, schaad het mijzelf niet,want het is dan van mijn lever,en dan kan ik weer even verder. Ooit zal ik het wel van mij loslaten. Maar nu nog niet...nog even...
Maar thuis is alles goed. En het werk,dat zal wel opgelost geraken..
