Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
29-04-2010
Donderdag 29 april 2010
Hallo mijn kleine lieve engeltjes, Vandaag heb ik een supergoed dagje gehad,het zonnetje scheen, tja het schijnt al dagen,maar vandaag redde het eigenlijk een klein beetje mijn velletje. Ik voelde mij voor het eerst sinds weken weer eens goed in mijn vel en in mijn winkel. De reden dat ik mij in de winkel weer goed voel is door mijn team die volledig achter mij staat en mij steunt door dik en dun. Diegene die niet met mij meedoen,die kan ik best wel missen. En eigenlijk...ik geef er niet meer om. Ik heb lang nagedacht..en ik geef niet op,zeker niet als ik steun krijg. Iedereen heeft iemand nodig en ook ik,en ik ben er ook voor hen. De reden dat ik mij weer goed voel in mijn velletje zal waarschijnlijk komen door het feit dat de zon mij weer energie heeft gegeven. Het feit dat ik mijn buikje weer wat srakker heb gekregen weliswaar door de vele miserie die ik heb doorstaan ,en dan heb ik het nog niet over mijn bevallingen ,maar over het werk. Het heeft mij wel allemaal een flinke duw gegeven en ik heb het nu nog steeds over dat werk hoor,en het heeft mij wel wat harder gemaakt. Ik sta niet zomaar meer open voor iemand,en wil ook geen luisterend oor meer zijn voor diegene die mij gekwetst hebben. Voor de rest zal ik er altijd zijn,want ik draag ze allen in mijn hartje. Ik zelf vertel ook niks meer over mijn prive op het werk, hoe minder ze weten,hoe beter ze slapen. Voortaan ga ik enkel werken,en doe ik mijn werk nog altijd goed, maar zonder meer. Tegen Kimmie zal ik altijd alles blijven vertellen want zij is en blijft mijn hartsvriendin. En daarvoor kan ik ze nooit terug bedanken,enkel en alleen in vriendschap. Voor mij kan het even niet meer stuk.. En ik hoop dat het beter word met de dag. Er komen weliswaar nog veel harde dagen aan voor mij,maar ik zal ze ook wel doorstaan. 26 juni komt eraan,en dat baart mij wat zorgen,want ik vraag me ook af, wie zal nog aan jou denken dan? En hoe ga ik die dag doorbrengen? Onderstaand briefje van Kimmie geeft mij terug moed gegeven, dankuwel Kimmie,mercie dikke kus, mama ik hou van jullie mijn kindjes,voor altijd en eeuwig, tot later
heylabatjes, kben al laat e kweet het veel te laat!!!! sorry!! maar pfft het is een moeilijke en zware tijd!! voor je mama en ook voor mij ik steun je mama door dik en dun... zij weet dit wel en er zijn er nog hoor... Vandaag moeten werken ik stond op en dacht bij me zelf pffft weeral wat gaat er nu zijn... Ik heb geen zin meer erin!!! Maar ik laat je mama niet in de steek... NOOIT... Eerlijk vandaag mij super goed geamuseerd op het werk!! echt super de uren vlogen voorbij zal het morgen allemaal vertellen aan Bren. ze zal ook wel lachen hihi... Morgen terug amuseren en lachen en zoveel meer die tijd komt terug wij zeggen altijd wie laatst lacht best lacht wij zijn goed bezig!!! Je mama zal die draai ook wel terug vinden want we steunen haar echt haar droomjob zal ze niet mogen opgeven!!! ik zal dit ook nooit doen... weetj dat ik altijd aan jullie zal denken ook al kom ik niet zo vaak mijn hartje nog luchten!! maar ik zeg het.. het was een moeilijke en zware tijd!!! nu lekker gaan slapen en hopelijk slaap ik nu wel goed!! droomzacht engeltjes byeee tot gauw!!! xxxxxxxx Van Kimmie
Dag mijn lieve kleine meisjes, Hier ben ik dan weer.. Maar nog steeds niet beter dan voorheen. Ik ben sinds maandagavond ziekjes,heb koorts,moet overgeven en heb klierpijn. Ineens werd ik zo ziek en kan ik nog amper iets doen,waarschijnlijk een griepje opgelopen. Op de babyborrel was neefje Nathan ook ziek,en Baptiste was de week ervoor ook ziek, en had ook een griepje. Intussen ben ik gisteren alweer gaan werken,en eerlijk gezegd,ik voel mij er niet meer goed. Ik zou graag stoppen en opnieuw beginnen ergens anders,maar het probleem is dat ik mijn collegas niet in de steek wil laten,en vooral dan Kimmie,mijn rechterhand in alles wat ik doe. Het werk op zich doe ik ook nog steeds graag,en ik kan het ook nog aan,maar de miserie die er is geweest is in mijn ogen nog steeds niet opgelost. Ik kan niet zomaar vergeten wat er gezegd geweest is,en vooral als het gaat om mijn verdriet rondom jullie. Ik vind het zo laf dat ze achter mijn rug dingen gaan gebruiken tegen mij,en dat allemaal omdat ze niet altijd krijgen wat zij willen. Laf vind ik het gewoon. Ik ben wel blij en dankbaar dat de rest van mijn team achter mij staat,en mij steunt in alles wat ik doe en doormaak. Waarvoor hier en nu mijn dank. Ik denk de laatste dagen voortdurend aan solliciteren ergens anders, misschien zal dat beter zijn voor mij,misschien dat ik dan weer tot rust zal komen,want op mijn werk nu,weten ze teveel van mij,en dat is nooit niet goed. Ik kon het ook nooit verbergen,want ik was al zes maanden zwanger, ik kon toch niet anders dan zeggen dat het fout liep? Ik had gewoon nooit gedacht dat ze dit zouden gebruiken tegen mij. Het is jammer,maar op dit vlak ben ik zeker niet vergevingsgezind. Zij kunnen naar huis gaan en slapen,zij kunnen werken en lachen met elkander, maar ik ...ik niet hoor,zoiets doe je niet. Dat getuigt van weinig respect. Ik had helemaal niet gedacht dat het zo moeilijk zou zijn,dat mijn leven zo hard zou worden na alles. Toen de patholoog,diegene die de autopsie gedaan heeft dat zei,lachte ik dat weg, ik dacht,wat die nu zegt,ik sla mij er wel door,en niemand zal moeilijk doen. Maar potverdikke das gene waar hoor,het is nog moeilijker nu dan een paar maanden terug,toen had ik emotioneel erg veel pijn en verdriet,maar nu heb ik er nog dubbel en dik verdriet bij,en niks word er gemakkelijker op. Ik hoop dat het snel wat beter word,want ik zal het niet langer meer kunnen dragen
Goeievoormiddag mijn kleine lieve engeltjes, Gisteren de babyborrel van Thylàna In de kerk had ik het even moeilijk,al die doordringende teksten, al die mooie woorden voor haar,hoe het leven wel kan zijn, hoe wij het voor haar allemaal voorstellen,en het voor haar willen maken... Ik moest toch even slikken. Even slikken en weer doorgaan..
Het feest was leuk,maar ook heel vermoeiend,was ook een warme dag, maar zonder al te veel zon. De kindjes hebben kunnen buiten spelen,en zijn ook met een speedboot meegeweest. Voor Toby was dat de topper van de dag. Vandaag moest hij niet naar school,omdat we nogal laat thuis waren had ik al een vermoeden dat hij lang zou slapen,voor die ene keer dan, en om dan een lange schooldag voor de boeg te hebben,heb ik hem toch maar thuis gelaten.
Met mij gaat het al wat weer beter. Een lange en lastige week achter de rug,en blij dat ik even mijn werk niet zie. Ik droom ook heel rare dingen en ben er dan een ganse dag slecht van. Ook al zijn dromen maar dromen,toch loop ik er raar van. Ik probeer voortaan alles wat achter mij te laten wat het werk betreft, en heb mij voorgenomen enkel nog te gaan werken en de rest wat voor mij te houden,aangezien sommige het zo nodig vinden om mijn verdriet en verlies te gebruiken tegen mij,kan ik maar beter oppassen wat ik doe. Niet iedereen lacht vriendelijk in je gezicht,en dat kan ik maar beter onthouden voor de rest van mijn leven. Ik ben flink bedrogen in sommige mensen,en dacht respect te krijgen. Niks was minder waar. Het maakt mij dan dubbel zo verdrietig en brengt veel spanningen mee naar huis. In ieder geval is alles voorlopig opgelost.. Maar vergeten kan ik nu eenmaal niet. Het werd vorige week allemaal heel laf gespeeld,en mijn functie kon er door worden afgepakt.. Zo zie je maar kleine meisjes..dat niet iedereen mij gesteunt heeft om jullie, maar om mij op termijn de nek om te doen.. Van waar halen ze het toch allemaal... Ben al blij dat mijn winkel er perfect uit ziet,en ik mijn werk nog steeds goed doe, ondanks de tegenslagen. Want anders hadden ze mij echt wel kunnen pakken op iets. Vind het gewoon niet leuk dat ze mijn verdriet gebruiken. Gelukkig krijg ik alle steun van mijn bazin... Ik vertrouw voorlopig niemand meer...
Hallo mijn kleine meisjes, Vandaag weer een dagje zoals de laatste dagen voorbij zijn gegaan. Tranen en ruzie om de minste domste dingen. Het is gemakkelijk mij nu te kwellen als ik zwakker sta dan anders. Maar ik laat mij niet kennen. Ik heb in dit laatste en voorbije jaar heel wat moeten vechten tegen mijzelf en ik heb heel hard moeten zorgen dat ik terug de oude Bren kon komen die ik werkelijk was. Sedert deze week kan ik eindelijk zeggen dat ik mij niet langer meer op de kop zal laten zitten,en ik eigenlijk niet langer meer bang ben om eens goed mijn gedacht tegen iedereen te zeggen. Ik heb heel lang op mijn tanden gebeten,en iedereen en alles die mij nu nog verkeerd doen,zullen er ook van krijgen. Ik laat mij niet meer in het hoekje drijven. Ik heb op mijn werk collegas die achter mij staan en mij ook steunen in alles wat ik zeg of doe. Diegene die niet meer aan dezelfde kar trekt moet dan maar achter een ander zijn kar rijden,maar ik zal mij niet laten kleineren om prive redenen. Een ganse week heb ik in de keuken op het werk niks anders mogen doen dan naar mij laten roepen en ik ben het beu. Als er niks meer aan gedaan kan worden geef ik mijn droomjobke op.
Thuis heb ik ook eens goed mijn hartje kunnen luchten,en omdat ik op het werk heel wat problemen heb,neem ik het natuurlijk mee naar huis. Uiteindelijk ben ik tot het besef gekomen dat ik dat beter niet doe, want ik doe er iedereen mee pijn. Ik heb nu kunnen praten en alles is opgelost. Werk en prive gescheiden houden is het beste wat ik kan doen. En leren relativeren en proberen mij van niks meer aan te trekken. Mijn blogje is en blijft voor mij nog steeds mijn uitlaatklep,en ik zal ook altijd alles blijven schrijven wat op mijn lever ligt. Maar ik heb niet de bedoeling hiermee iemand te kwesten en of mijn familie wakker te laten liggen over mij. Want echt waar,ik zal mij hier echt wel door slaan. Het heeft gewoon een klein beetje meer tijd nodig dan voor anderen. En eerlijk...laat mij gewoon schrijven,zolang ik het kan doen, schaad het mijzelf niet,want het is dan van mijn lever,en dan kan ik weer even verder. Ooit zal ik het wel van mij loslaten. Maar nu nog niet...nog even...
Maar thuis is alles goed. En het werk,dat zal wel opgelost geraken..
Hallo lieve engeltjes, Vandaag vond ik het nodig om eens te schrijven. Op 17 april hebben wij een optreden gehad met Tina Rosita,een lieve vrouw die mooi kan zingen hoor. Ik heb ons liedje dan ook gebracht,met een beetje moeite maar het lukte toch redelijk. Telkens wanneer ik de kleine Thylana in mijn armen hou,dan moet ik oppassen dat er geen traantje vloeit. Ik heb het nog altijd moeilijk,vandaag kon ik niet anders dan een pakje sigaretten te kopen en op te roken,alleen om maar een beetjs tot rust te kunnen komen en alles weer op een rijtje te zetten. Wij houden jullie alle drie diep in ons hartje,en gaan jullie nooit vergeten. Als ik de brieven van jullie mama lees dan breekt mijn hart,en waarom zij niet meer met ons komt praten in plaats van altijd alles op te kroppen,dat is er te veel aan voor mij. Ik stuur jullie vele kusjes van oma Sonja en mij en hoop dat jullie het daar goed hebben en voor elkaar zorgener op aarde.
Mijn lieve meisjes, Hier is mama weer.. Het gaat de laatste tijd wat bergaf met mij.. Ik weet niet hoe het komt,maar alles lijkt niet meer goed te komen. Ik heb echt geen zin meer om dit moeilijke leven te blijven leven. Ik ga zeker geen domme dingen doen,want zo ben ik niet,maar ik ben kapot. Ik moet elke dag vechten om er te geraken,en mijn batterijtjes zijn bijna op. Het gaat niet alleen meer om jullie,er zijn ook andere dingen die mij het hoofd op hol doen slaan. Ik kan hier geen namen noemen,en niet veel in detail gaan omdat ik niet achterbaks wil doen,en de miserie ook niet wil vergroten,maar ik moet het ergens kwijt,en jullie zijn de enige die ik heb om mee te praten. Sinds juni 2009 is mijn leven helemaal overkop gegooid. Ik ben sindsdien ook veel veranderd,en dat voel ik wel ook. Eerst niet..ik dacht altijd dat ik diezelfde persoon zou blijven,dat er gewoon een wonde zou zijn,en die moest genezen,en ik vlug weer de oude Bren zou zijn. Toen ik voor de tweede keer het slechte nieuws meemaakte,voelde ik al dat ik nog wat minder de Bren was..en nu bij de laatste keer.. Ben ik helemaal niet meer Bren,ben ik ook niet meer zo sterk van karakter, en kan ik ook niks meer aan,die teveel word. Als ik het goed kan uitleggen zul je ook begrijpen dat de fout eigenlijk niet bij mij ligt,en misschien ook niet bij iemand anders. Ik zal eerst beginnen met mijn werk. Voor mijn bazen is er helemaal geen probleem,zowel ik naar hen, als zij naar mij zijn er zeker en vast geen problemen. Ik krijg ook de nodige steun en veel begrip van haar. Ik doe ook mijn best om mijn winkel goed te doen draaien,en de dingen die ik doe,zijn echt wel goed. Ik werk ook slag om slinger om er te geraken,want niet iedereen kan zo vlotjes alles doen als mijn collega en ik. Waarvoor ik natuurlijk begrip heb,de ene gaat vooruit,en de andere kan dan niet. Het personeel die er staat is..niet altijd zo superieur,en het gezag daarover is moeilijk,en vooral in mijn situatie. Iedereen doet altijd maar zijn ding tegenwoordig,en als ik erover praat helpt niks ons vooruit. De ene dag knikken ze,en de volgende dag doen ze dan toch niks meer. Dat is al frustratie nummer 1 voor mij. Mijn collega heeft de laatste tijd nogal conflicten met een andere collega en mijn functie vraagt dan wel dat ik alles oplos. Dus wat doe ik,ik praat met beide kanten,probeer een oplossing te zoeken, of probeer de reden te vinden waarom het gewoon niet klikt. Maar die ene collega wil niet antwoorden,zegt niks,en toont bovendien nooit geen emotie,kortom,ik krijg er niks uit,behalve dat ze moet lachen met alles wat wij zeggen. Gisteren was voor mij de maat vol,ik had weer een gesprek,blijkt nu dat ze mij gemeen vind,terwijl ik in die drie maanden dat ze bij mij werkt,nog nooit ruzie heb gemaakt met haar,nog nooit iets geweigerd heb,nog nooit een deftig gesprek heb gehad met haar.. Dus snap ik het niet.. Ik ,die de laatste maanden nogal direct ondersteboven lig van alles,kan daar dan natuurlijk niet van slapen en ween dan een ganse avond. Uiteindelijk ben ik daar al een ganse dag mee bezig,want..ze moest dan ook nog eens zonodig erbij zeggen dat ze gebeld heeft met collega filialen om te zeggen dat ze voor mij de winkel heeft moeten open doen,maar had er wel niet bij verteld dat ik toen die dag wel in het moederhuis aan het bevallen was.En tgaat dan om de laatste bevalling. Trouwens,ik ben dan de maandag opnieuw gaan werken,en diezelfde week nog mijn examen gaan afleggen. Denk niet dat er redens zijn om mij daar de das mee om te willen doen. Ze heeft er dan ook nog een draai aan dat ik tegen haar niks vertel over jullie,mijn kindjes dan,maar dat ligt gewoon niet in mijn aard om iemand die ik totaal niet ken,ook geen emotie van zie,en helemaal geen band mee heb. Iedereen weet dat als ze iets vragen omtrent jullie altijd een eerlijk antwoord zullen krijgen,ik praat er graag over,want dat helpt mij nu eenmaal vooruit. Ze lacht alles gewoon weg. En ik ben er eigenlijk kapot van,zij staat sterk nu..want zij ziet dat ze mij kan plooien,maar ik..ik zit er mee..
Komt deze week dan ook nog bij,dat ik moet horen dat mijn familie en papa zijn familie het niet met elkaar kunnen vinden. Ik zelf moet er misschien niet tussen zitten,ik vind dat helemaal niet leuk. Ik hoefde er ook niet over te praten,want mijn familie is niet zo dat ze ruzie willen,of dat ik er van wakker lig,maar toch doe ik het wel. Ik kan er niet mee om,dat er al zoveel miserie is in de wereld, en de grootste mensen dan nog niet met elkaar omgaan voor de tijd die er maar is in ons korte leventje. Is er dan al niet miserie genoeg? Voor mij is iedereen goed genoeg,zolang ze mij er niet over lastig vallen, ik heb ook mijn onuitgesproken mening over alles en iedereen,maar ik houd rustig mijn mondje voor de minste miserie. Ik weet..en besef heel goed dat mijn enige en grootste fout in heel dit geval is,dat ik zelf niet meer kan opkomen voor mijn mening,dat ik bij de minste domste dingen wakker lig en huil,ook al is het soms allemaal niet zo erg. Ik besef dat allemaal en ben daar blij om ook,maar wat kan ik er aan doen? Praten met iemand helpt niet,want op het werk kan dat niet,en thuis zou er ruzie van komen,en familie,tja..daar gaat het hem net om.. En andere mensen heb ik niet,en eigenlijk..het zou mij niet helpen, want het is van binnen dat het zo kwelt. En het doet mij echt geen goed,mij druk te maken ,zorgen te maken om futuliteiten. Wat is het leven zo moeilijk?? Ik ben in het laatste jaar nog nooit zo kalm geweest ,ik heb andere zorgen dan dit. Ik vind het zo kinderachtig wat er allemaal gebeurd in mijn leven,het zou zo simpel kunnen zijn,en toch maakt iedereen het mij moeilijk. Ik ben ook niet van zin om met een dokter te gaan praten,want hij kan mij niet helpen zonder huilen in slaap te vallen. Hij kan niet zorgen dat ik op het werk goed behandeld word door collegas,en hij kan vooral niet in mijn breintje komen rondneuzen. Want er mankeert niks met mij. Ik wil mijn leven even afzonderen van alles en iedereen,ik zou even willen weglopen, eventjes de rust terug in mijn kopke vinden. En mijn werk...ik heb er hard voor gewerkt om die functie te krijgen,ik zal ze zeker niet laten afnemen door een jaloers collega,want echt waar tis tverdomme niet waard. Ik ben wel heel blij dat ik mijn hartje eens heb kunnen luchten,ook al is niet alles hier geschreven geweest uit respect voor mijn collegas en familie en ook naar papa toe. Het heeft mij een beetje kunnen ontlasten,en ik weet..dat jullie het toch niet zouden doorvertellen. Alles wat ik schrijf,is ons geheimpje
Dus je ziet..mama haar leven is echt niet meer zo simpel na alles wat er is gebeurd. Ik zou zo graag de tijd terug draaien,dan had ik met niks probemen en was ik gelukkig. Ben al altijd wel een beetje teer geweest,maar nu is het er echt over ook. Ik sta zo zwak,en als het dan nog uitkomt ook,dan profiteren ze he. Soms denk ik,net zoals ik vandaag nog tegen mezelf zei...zal mijn leven ooit nog verbeteren? Of zal ik elke dag moeten vechten met mezelf? Nu ik dat zeg herinner ik mij de woorden van mijn collega deze morgen toen ze zei dat ze niet voor de winkel open stond,ze zei al lachend dat zij eerder voor haar gezin zou kiezen,alsof ik het niet zou doen als het echt nodig was. Zolang ik werk,en zolang ik die winkel en funcie en mijn andere toffe en goede collegas heb,zal ik altijd voor die winkel knokken. Mijn gezin komt niet in gevaar als ik werk. En mijn gezin vraagt ook niet dat ik zou kiezen tussen hen of dat. Trouwens,ik denk dat ik bewezen heb dat ik voor mijzelf of ons zou kiezen want drie keer na elkaar zwanger zijn had mijn job kunnen kosten,vandaar ik iedere keer na een paar dagen terug ging werken,en het heeft mijn werk niet kunnen schaden,ik heb er alleen maar meer voordeel uit kunnen halen,en ik denk zelfs.. Dat vele collegas mij daarin zouden steunen. Ik heb nu wat stoom kunnen afblazen en ga nu wat rusten,mijn wijsheidstandjes zijn van deze morgen getrokken,en amai niet,dat doet pijn. Het helpt niet als ik een dafalganneke pak. Mijn allerliefste kindjes,sorry dat ik zoveel verdriet heb om jullie en mijn leven daaronder lijd.. Maar als moeder..zal het voor mij altijd pijn doen. De pijn is voor papa even erg,maar hij kan relativeren,en kan ook beter omgaan in dit geval. Drie keer heeft mij echt wel doen kraken. En voila..ik zit in mijn dipje..waar denk ik iedereen op wachtte. Iedereen had zoieyts van,jou krakske moet nog komen Bren,en de anderen zeiden dat ik sterk ben,maar zo zie je maar,ik ben niet zo sterk als iedereen denkt. Ik ben zelfs heeeeeeeel zwak. En nu weet heel het land het ineens. Dikke kus mijn lieve meisjes,en tot gauw. Ik mis jullie en houd van jullie. XXX
hallo lieve kleine meisjes het is een tijdje geleden dat ik nog heb geschreven,maar heb het ongelooflijk druk de laatste week. Ik ben elke dag gaan werken,en ik was heel moe toen ik thuis kwam. Dit weekend waren wij dan ook naar een feestje,en zondag ben ik om nieuwe kleertjes gegaan met papa voor de babyborrel van Thylana die nu zondag is. Ondertussen is zij al een maandje oud,en ze weegt nu nog maar pas 3.800 kg en is 51 cm groot. Een kleintje dus maar wel een knappe meid. Met Toby gaat alles goed,hij slaapt nu en dan kan ik eens rustig schrijven. Ik ben blij,en ik vermoed hij ook dat het terug school is,zo kan hij zijn energie daar uiten,want hij heeft er waarschijnlijk in overvloed. Met mij gaat het vandaag goed...mijn dagen zijn gevuld met ups en downs. Het ene moment kan ik alles aan,en het andere moment ben ik niks waard. Maar ik probeer mij goed te houden en vooral aan het goede te denken. Als ik te veel bij mijn leven stil sta,dan voel ik mij nog niet helemaal de oude. Ik heb inderdaad geen doel meer voor ogen,zie er ook geen in de toekomst, en dat maakt het natuurlijk niet erg gemakkelijk voor mij. Iedereen heeft iets waar hij naar uitkijkt,maar ik heb niks meer. Ik heb enkel hetgeen ik hebmen niks die er nog bij komt. Sommige zeggen dat ik het goede weer moet vinden in de kleine dingen. Dat ik iets moet doen die mij bezig houd,of iets moet plannen waar ik kan naar uitkijken,maar dat heb ik niet. Dit jaar kan er jammer genoeg geen reisje vanaf. Ik heb ongelooflijk hoge kosten voor mijn drie bevallingen ,en ik heb ook nog beloofde aan Toby een nieuwe kamer te kopen voor hem,omdat hij graag een stapelbed zou hebben,zodat hij kan klimmen en spelen. We hebben ook nog ons huis die eigenlijk wel nog wat afwerking vraagt, en zo kunnen we bezig blijven. Het spijtige is,dat ik redelijk wat mag betalen voor de testen die ik heb gedaan, en de bevallingen die er geweest zijn,en ik daarvoor niks in de plaats krijg. Ik betaal eigenlijk voor de leute,om het op zijn westvloams te zeggen. En het is echt niet leuk. Ik krijg nu nog facturen op datum van 25 juni 2009,de dag voor mijn kleine meid is geboren,en het beloofd dat ik er nu nog veel zal krijgen. Maar wat kan je eraan doen he...Betalen zeker? Dus ja...wat kan ik dan nog doen,om mijn verdriet een klein beetje te paaien met iets die mij boeit? Wat wel goed gaat momenteel is dat ik enorm veel energie heb. Wat ik het afgelopen jaar niet had door zwanger zijn ,heb ik nu dubbel en dik terug gekregen,en ik voel het wel in mijn benen dat ik vooruit ga. S avonds ben ik kattelam,ik ben echt bekaf. Maar dat kan alleen maar goed zijn voor mijn winkeltje,en voor de rest van het personeel. Maar niettemin,blijft de rest nog altijd knagen aan mij,en moet ik toch nog altijd verder zonder jullie. En dat..dat blijft gewoon pijn doen. Verdriet is iets raars... Echt waar..
Goeiemorgen Zoë,Amy en Chloë, Ongelooflijk hoe die tijd zo snel kan gaan..Jullie zijn alweer een tijdje geleden geboren, en heengegaan, en nog steeds maakt het bij ons zo een groot verdriet. Ondertussen gaat het alweer wat beter dan zaterdag met mij. Nu en dan eens wat gekibbel is denk ik ,in elk gezin gezond. Ik probeer zo veel en zo snel mogelijk de draad weer op te nemen in ons dagelijks leven en met zo weinig mogelijk tranen door het leven te gaan. Maar soms komt het op mij af,en kan ik het niet negeren. Dat de pijn mijn ganse leven zal duren is normaal als moeder,een vader probeert en redeneert anders;hij wil eerder zo snel mogelijk aan iets anders denken, en negeert ook de onderwerpen over baby en zwangerschappen omdat hij zijn vrouw dan niet meer wilt kwetsen. Zo vertellen ze mij dat toch.. Ik heb al altijd goed mijn gevoelens kunnen schrijven op ons blogje en zal dat in de toekomst ook blijven doen,want dankzij dit heb ik alles redelijk goed van mij af kunnen zetten,en ben ik vlugger terug aan de slag kunnen gaan dan voorzien. Ik ben blij dat ik nooit bij de pakken ben blijven neerziten,en niet langer ben thuisgebleven,want dat zou in mijn geval alleen maar negatief zijn uitgedraaid. Ik voel aan mijzelf dat als ik ga werken ik verstrooïng heb,ik ook niet denk aan wat ik moet missen,wat ik heb doorstaan. En als ik dan eens een vrije dag heb;dan voel ik alleen maar ellende. Ik ben ook telkens bezig met jullie,met mijn blogje,met mijn boekje,altijd zijn jullie in mijn gedachten,en ik wil ook niks liever. Ik had trouwens beloofd dat ik tegen 26 juni(de geboortedatum van Zoë) mijn boekje zou af hebben,en dat zal ook zo zijn. Het boek vraagt veel energie,en ik laat er ook veel tranen bij,maar het is de bedoeling dat iedereen het boek kan lezen,en hopelijk ons een klein tikkeltje meer begrijpt dan op deze website. Ik schrijf ook het boek omdat ik wil tonen aan jullie,dat jullie nog verder leven in ons gezin,en wij niet zomaar alles gaan vergeten. Het boek publiceren zal moeilijk zijn,maar ik zal er toch eentje via een fotoshop laten afmaken,en dan zien wat het heeft. Ik ben ook geen echte schrijfster,weet ook maar half hoe een boek moet zijn, maar met wat afkijken van een ander boek hoe hun indeling was,zal ik er ook wel geraken. Na het boek zal ik voorlopig wat stil moeten zijn rondom jullie,want tegen eind juni komen voor mij alweer de drukste dagen aan,en dan gaan we ook in verlof. Elk vrij moment die ik dan zal hebben,zal ik nog steeds,blijven schrijven. Ik heb ook al gemaild naar het stedelijk kerkhof met de vraag of wij iets mogen plaatsen op de strooiweide voor babytjes. Oma en opa zouden graag iets in steen plaatsen voor jullie,en voor ons als herinnering. Ook ik zou ,behalve de beertjes die ik telkens plaats ook graag jullie namen laten graveren op steen,maar weet dus voorlopig nog niet of dit wel mag. Had ik dit alles natuurlijk al op voorhand meegemaakt,of iets beter was ingelicht op het moment zelve,dan kreeg ieder van jullie wel een vast plaatsje op het kerkhof en niet op de strooiweide,maar ik weg het jullie,niemand van ons wist of dit mocht en kon. Spijt komt natuurlijk altijd te laat. Dus je ziet,ik ben nog veel bezig met jullie,en zal altijd blijven denken aan jullie. Dikke kus en tot later x x x
Ik heb nog niet geschreven deze week omdat ik bezig ben mijn boek over jullie mijn kleine meisjes aan het schrijven ben. Het neemt enorm veel tijd van mij af en ik heb er ook heel veel werk in gestoken om die dan te kunnen publiceren als ik het kosten plaatje ergens kan bekijken. Ik hoop ten zeerste dat ik dit kan volbrengen,want dit zou echt iets zijn waar ik van droom,en naar jullie toe mijn teken van trouzheid,liefde en verdriet.
Ik heb bij deze ook een mededeling naar de mensen toe die mijn blogje lezen. Deze nacht is Yves zijn collega maar ook zijn vriend overleden. Dries heeft zichzelf om het leven gebracht,en de reden blijft ongetwijfeld naar ons toe onbekend. Ik wil iedereen die hem kent,lief heeft en ook zijn familie die nu vast en zeker in chock is mijn medeleven betuigen,en als het voor hen een kleine steun kan geven,zeggen dat hij nu kan rusten,waar hij ook mag zijn.
Nu zal het een zware tijd worden,en jullie kunnen een warm handje gebruiken op jullie schouder,en wij als vrienden en collegas zullen er voor ieder van jullie klaar staan als jullie dat willen. Neem in stilte afscheid,schrijf hem een briefje,ween hard en luid,zodat al je tranen eruit vloeien en niets kan opkroppen,want jullie blijven ondanks alles achter met de onwaarschijnlijke vele vragen,en ik hoop dat jullie ergens toch nog een antwoord krijgen.
Slaap zacht Dries,ik hoop dat je ziel en hart nu kan rusten,ook al weten wij niet wat er jou bezield heeft, Dikke kus van ons allen, sterkte aan de familie, Yves,Bren en Toby En onze engeltjes die waken over jullie Het spijt ons voor jullie
Hallo lieve meisjes , Een vrolijk pasen Broertje Toby is heel blij dat de paahaas langs heeft gekomen,want zo kan hij van alles heel veel eten,en wil hij ook niks anders dan eitjes eten. En mama en papa moeten dan eens boos zijn,zodat hij zijn aardappeltjes ook zou willen opeten.
Vrijdagavond een beetje ruzie gehad met papa,was eigenlijk alles behalve leuk. Ik heb een ganse nacht gehuild...Het ging gewoon even niet meer. Ik kan ook niet goed uitleggen waarover we ruzie hadden,het begon met gewoon praten over van alles en nog wat,en uiteindelijk kwamen we uit op meningsverschillen rondom jullie,en over zwanger zijn,en over mijzelf,ons verdriet,niemand die ons begrijpt enzoverder.. Papa kon als een blok in slaap vallen toen eigenlijk nog niks opgelost was, maar ik bleef over met de gebakken peren. Ik kon niet slapen,had geen zin om op te staan,wou dan nog gat in de nacht op mijn site komen schrijven,maar uiteindelijk ben ik na lang en veel huilen ook in slaap gevallen,en de dag erna met rooie oogjes opgestaan. Die ik dan nog voor iedereen moest verbergen. Het is inderdaad moeilijk accepteren dat wij gefaald hebben in ons strijden naar het krijgen van een gezonde baby. En het is ook lastig overal naartoe te gaan,mee te doen met de rest van de wereld en aan niemand echt kunnen tonen dat wij vol van verdriet zitten. Ook heel lastig dat niemand ons kan bijstaan in dit geval,want als je het zelf niet hebt meegemaakt,kun je er inderdaad moeilijk ons in helpen. En met alle respect,want ieder huisje draagt ook zijn kruisje. En voor ons is dit het ergste,maar anderen hebben ook verdriet... Alleen is dit voor ons wel erg lastig om dragen.. Waar we het ook over hadden was dat sommige zien dat ik weer energie heb om te werken,zowel thuis als op mijn werk,en dat is ook zo,fysiek ben ik er weer helemaal door,ik ben niet meer misselijk,ik voel mij top om te werken,maar ben ook niet meer zwanger.. Papa zei mij vrijdagavond dat hij mij het laatste jaar liever had toen ik zwanger was,ik zou aangenamer zijn,ondanks ik niks kon doen. En dat bleef bij mij zo fel haperen. Ik ben nu niet meer zwanger,en dat zeggen dat ik niet meer goed ben in omgang of zo? Maar ook dat was verkeerd begrepen denk ik van mij.. Ik was inderdaad makkelijker,ik had geen zin te reageren of banale dingen, want ik had meer aan mijn hoofd toen ik zwanger was van elk van jullie namelijk of het goed ging komen met een van jullie. Als ik dan zoals nu niet meer zwanger ben reageer ik inderdaad feller op alles. Ik heb mijn strijd verloren,moet veel opgeven nu,zoals mijn droom een kindje erbij te krijgen. Ik heb ook nog nooit of toch zelden niet gekregen wat ik wou. En nu krijg ik ook niet wat ik wil. En ik schrijf ook niet altijd als wij ruzie maken,want dan gaat het toch altijd om julie,om ons verdriet,en dan wil ik ook niet dat iedereen denkt dat wij het niet meer samen gaan halen,want wij vechten om ons er door te sleuren. Ik heb inderdaad moeite met mijn verlies,mijn rouwproces die ik even niet wil doormaken en toch moet doorstaan,je mag dit ook niet opzij schuiven,maar wat moet ik dan doen? Moet ik elke dag huilen en bidden,moet ik mezelf plat leggen en zorgen dat ik niet meer functioneer? Ik moet God misschien wel bedanken om de kleine dingen die ik wel heb gekregen in mijn leven,maar ik kan hem niet bedanken om de dingen die hij uit mijn leven heeft weggenomen. Ik wil ook niet elke dag lopen janken,want dat helpt mij niet vooruit. Ik heb weken en maanden niet kunnen functioneren,niet naar tv kunnen kijken omdat ik enkel en alleen aan mijn verdriet kon denken, en ik werd er eerlijk gewegd bijna paranoya van. Ik probeer ook gewoon maar verder te gaan met mijn en ons leven. Wij slaan er ons hoe dan ook wel door zoals altijd,en dat weet ik natuurlijk niet zeker,maar dat kan ik enkel hopen.
Vandaag zijn we pasen,en zullen wij pasen vieren met onze bengel en met jullie in onze gedachten. Ik zal jullie altijd in mijn gedachten houden,en jullie gezichtjes armpjes en beentjes voor mij zien. Het afscheid die jullie met ons hebben gehad waren telkens hemels om mee te maken hoe erg het ook telkens was. Het heeft mijn leven compleet veranderd,en ook ikzelf redeneer nu ook helemaal anders op alles. Ik hoop ooit weer in de kleine dingen het geluk terug te vinden. En dat alles nu een beetje veranderd,zodat mijn kopke wat rust krijgt. Ze zeggen altijd dat de ene koppel uit elkaar gaat na zoiets,en de ander geraakt er beter uit.. Ik kan maar hopen dat het bij ons een beter effect heeft dan voor sommige ander. Niemand moet zich nu druk maken ,want ook in de beste gezinnen gebeurt het weleens dat er ruzie is. Wij zijn niet alleen op deze wereld.
Mijn kleine meisjes, Ik hoop dat er hierboven voor elk van jullie iets lekkers ligt,en dat jullie van daaruit naar ons toekijken en hopen dat mama en papa zich gauw weer wat beter gaan voelen. Voor altijd in ons hartje, Mama papa en broertje Toby xxx
Mijn liefste kleine engeltjes, Hier is mama terug... Ik ben vandaag samen met broertje Toby mee geweest met papa met de camion. Het was echt niet leuk om in die wind en die kou te gaan tsjolen, maar we waren wel met zijn allen samen em Toby is zelfs heel flink geweest. Wij hebben zelfs om hem moeten lachen. Ondanks het slechte weer hadden wij dus toch nog een zonnige dag
Het is bijna pasen,en eerlijk gezegd ,dat ontzie ik toch wel. Op zo een dagen denk ik dan nog ietsje meer aan jullie. Omdat jullie normaal gezien hier dan ook hadden kunnen zijn. Helaas.. Maar we hebben nog steeds onze grote bengel waar wij ook heel veel voor kunnen doen,en dat doe ik ook. Ik blijf ondanks alles nog altijd stren op hem,omdat hij ook niet moet bekoord worden door ons verdriet he. Hij mag natuurlijk wel eens iets meer dan voorheen,maar dan is dat ons hartje die op dat moment breekt,en spreekt.
Ik ben ondertussen nog altijd niet verlost van mijn hevige hoofdpijn. Ik sta er mee op,en ga er mee slapen. Ik heb ondertussen wel al mijn maandstonden,en dus ben ik sinds dinsdag ook weer begonnen met mijn anticonceptie. Dus kan ik nor;aal gezien niet meer zwanger geraken zonder dat ik het zelf wens. Ik denk zelfs dat er velen zullen opgelucht zijn dat er nu niks meer kan gebeuren,maar ik zal niet te vroeg juichen. Ik moet natuurlijk wel nog een dikke maand goed opletten wat ik doe. Maar ik let op hoor,ik ben veel te bang.
Volgende week zal ik weer een beetje gaan zonnebanken, ik wil er weer een beetje goed uitzien,zodat ik me niet helemaal laat gaan. En met een klein beetje op mijn voeding te letten,zal ik binnenkort weer vlug de oude Bren zijn. Want mijn buikje heeft al veel afgezien,en dat moet nu weer een beetje strakker gaan worden,ook nu ik ongesteld ben,zal het alweer wat beter worden. En ik ga dan eens een afspraak maken bij de gynaecologe om te kijken of er niks is achtergebleven van bij de bevalling,want dat is altijd mogelijk. Gelukkig heb ik daar nog nooit miserie mee gehad,maar het kan altijd. Maar ik vermoed dat alles op zijn plooi aan het geraken is.
Ik kan nog steeds niet naar deprimerende liedjes luisteren, zodra ik er eentje hor moet ik zappen,want anders heb ik toch wel weer en zakdoekje nodig. Mijn gevoel zal denk ik altijd een beetje zo blijven. Maar eigenlijk vind ik dat niet erg,zo zal ik jullie nooit vergeten, al is die kans wel erg klein,of ik nu muwziek beluister of niet,ik zal jullie toch nooit vergeten. Zoiets vergeet je nooit. Ik ken iemand die net hetzelfde als ik heb meegemaakt,de zwangerschapsduur was wel drie maanden en de baby was al gestorven in het buikje,maar dat is nu net hetzelfde he, wel,ik heb eens met die persoon gepraat,ik schrok mij rot toen ik hoorde dat zij heel open alles tegen mij kon vertellen,en eigenlijk zonder e;otie kon zeggen dat ze het goed maakte,dat ze er geen problemen meer mee had,natuurlijk had ze toen wel verdriet,maar nu ging dat wel zei ze. Ik dacht toen bij mezelf,ben ik nu echt zo melig dat ik er blijf pijn en verdriet aan overhouden,ben ik dan zo een truntekindje... Pff ik vroeg mij echt af hoe dat nu kwam. Het enige waar ik kon opkomen was,dat van mij de baby nog leefde, en dat van mij het al drie keren is gebeurd. Ook is het ook wel een feit dat het van hen niet chromosonaal te doen was maar het was gewoon toevallig een probleempje in de machine van de baby. Ja het klinkt raar,maar hier thuis hebben wij het altijd over de machine van jullie,omdat dat beter verstaanbaar is voor mij als ik er zo over praat. Want het is zo,jullie hadden alles,niertjes,armtjes,beentjes,hartje,oortjes neusgaten,ogen,echt alles. Dus het was met jullie machineke te doen he,het had gewoon niet kunnen kloppen bij jullie,alles binnenin zou niet overeen komen met een andere baby die wel gezond was. Jullie zouden inderdaad normaal gezien in de baarmoeder al sterven. Ik had nu het geluk dat jullie alle drie telkens weer sterke babys waren en ieder van jullie eigenlijk vocht om jullie leven,die jullie straks hadden willen hebben hier bij ons thuis. Het is echt niet te vatten he hoe een mensenleven in elkaar zit. Ik heb het nu al honderd keren gehoord,van professionele mensen tot gewonde mensem die er van kennen,en ik moet zeggen, het blijft mij ook nog steeds verbazen dat het eigenlijk iets zeldzaams is iets wat 1 op de 100000 mensen voorkomt,en uiteindelijk weer eens bij ons is terecht gekomen. Inderdaad ja,ik mag toch wel blij wezen dat ik onze bengel heb.. Dat zal ik zeker niet ontkennen. Meisjes toch kon ik maar iets doen voor jullie.. Kon ik jullie maar heel even vast houden,of een blikje van jullie krijgen.. Iets die mij zegt dat jullie toch ergens zijn,dat jullie zieltjes toch iets betekenen in de ze wereld van ons.. Kon ik maar...
Hallo kleine lieve meisjes van mij, Hoe gaat het daarboven ? Met mama gaat het redelijk,alhoewel ik verschrikkelijk last heb van pijn in mijn hoofd. Het schijnt te komen van mijn hormonen die veranderd zijn. En het zou nog kunnen duren tot mijn eerste menstruatie. En ik kan alleen maar hopen dat die dan snel komen ,want het is erg ambetant. Ik heb wel weer verschrikkelijk veel energie om te gaan werken,en doe ook mijn best om mijn schade weer in te halen voor de keren dat ik amper kon werken. Het heeft zijn voor en zijn nadelen om niet meer zwanger te zijn. Maar ik mis iets in mijn leven,en of ik nu een nieuwe auto koop, of mezelf verwen met een reisje,het gevoel wil maar niet weggaan. Maar het is wel waar dat zowel papa als ik telkens als wij tegenslagen hebben,wij altijd iets willen kopen. In juli hebben wij zo onze reis naar tunesie geboekt. In augustus hebben wij dan onze nieuwe salon gekocht,waar wij nog steeds op wachten In november hebben wij onze nieuwe tv meubel gekocht en onze vorige meubels die eigenlijk nog nagelnieuw waren,zomaar vervangen,om oms eigen goed te voelen. En nu...nu hebben wij nog niks gekocht,waren nochtans van plan een nieuwe auto te kopen, maar hebben ons eigenlijk bedacht,toen we iets nuchterder konden denken. Want eigenlijk is er meer dan dat in het leven. Alhoewel ik dolgraag mijn hartje eens zou verwennen met iets waar ik kan naar uitkijken. Een vervangmiddel die de leegte even zou kunnen wegenemen,die jullie hebben achter gelaten. Maar is dat dan mijn leven? Er is waarschijnlijk wel meer dan dat he... Ik vraag mij elke dag af wat ik zou kunnen doen om het maar even uit mijn gedachten te krijgen,om dat verdriet maar heel even uit mijn lichaam te krijgen. Elke dag pijn en verdriet hebben maakt het echt lastig om te werken,te functuineren. En vooral....niemand die kan zien hoeveel verdriet ik heb,niemand die kan zien wat ik allemaal heb moeten doorstaan weer. En vooral niemand die weet dat wij drie dochtertjes hebben hierboven. Djeezes,ik zat vanavond in de auto en..Ik dacht echt waar bij mezelf zo van, Bren,kun jij u dat nu voorstellen dat jij dat drie keer hebt moeten meemaken. En eerlijk gezegd,ik schrik nog als ik er bij stil sta,want ja hoor,drie keer heb ik in dat moederhuis gelegen,en drie keer met lege handen naar huis gekomen. Drie keer die verdomde harde tegenslagen op je kopke krijgen. Je zou er voor minder van onderuit gaan. Maar ik blijf sterk,en nog steeds optimistisch,want,ik had toch met elk van jullie een bijzondere band. Ik heb gezongen voor jullie,ik heb geweend voor jullie,ik heb gezorgd voor jullie, ik heb gebeden en gesmeekt,maar niks heeft mij verder geholpen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik zeker niet meer geloof,ik geloof niet meer in God. Hij heeft mij genoeg ontnomen en veel pijn gedaan. En nochtans ben ik geen slecht mens. Ik wou dat ik andere dingen kon schrijven,maar helaas.. Wel kindjes,mama zit niet elke dag te kniezen hoor,ik huil als ik alleen ben, ik praat dan tegen jullie,ik kijk dan naar jullie fotos,en dan laat ik mij eens gaan. Maar als ik ga werken,dan sta ik er ook zoals ik moet doen. En weinig mensen zouden dan ook iets zien aan mij. Ook dat vind ik soms jammer,maar ik loop niet graag te koop met wat er is gebeurd,em wat men niet weet,kan men ook niet over oordelen dan. Ik ben ook eens benieuwd hoe lang ik nog zal schrijven,hoe lang het de mensen nog zal boeien dat ik wat schrijf. Alhoewel ik er nooit bij stil sta dat er mensen ons blogje lezen,toch ben ik altijd blij dat ik zie dat de teller nog om hoog gaat,zo weet ik dat er nog mensen zijn die nog aan jullie maar ook aan ons denken. Het doet soms deugd dat te weten. Het is een klein lichtje die voor ons blijft branden,een klein duwtje die ons de goede richting aan toont en zegt dat we nog steeds goed bezig zijn. Ik vertel nooit meer hoe mama en papa hun relatie nu zit,maar denk wel dat velen zich afvragen hoe het er nu bij ons aan toe gaat. Wel,eigenlijk doen wij dat heel goed samen. Het loopt overal eens scheef,en dus bij ons ook,maar gelukkig vinden wij altijd onze weg weer naar mekaar toe. Ik heb helemaal geen verwijten te smijten naar papa,want onze chromosomen zijn dezelfde en wij vormen samen het probleem. Noch ik nog papa hebben hier schuld aan,het zit nu eenmaal in onze genen. Papa gaat er even onderdoor van al de zwangerschappen die ik heb gehad, en eigenlijk sinds de laatste kan hij echt niet meer. Ook al moet ik de babytjes dragen en afgeven,ook hij moet afscheid nemen van jullie,en telkens weer. De gedachte dat wij telkens falen maakt ons ook niet sterker,maar wel beter naar mekaar toe. Het ene koppel gaat uiteen,het andere komt er sterker uit. Sedert juni hebben wij grootse dobbers gevangen tegen ons gezichtje, en toen dacht ik dat alles kapot was. Ik verwerkte alles anders,ik wou praten ,schrijven,huilen.. Ik wou niks meer doen,behalve zwanger zijn. Ik had trouwens kwaad geweest als ik niet meer zou mogen zwanger zijn. Ik wou er kost wat kost altijd blijven voor gaan. Maar na de tweede poging die ook weer mislukte,had ik nog steeds die drang..maar papa was het al beu. Hij was kapot,hij kon niet meer.. Maar even later was ik weer zwanger en toen moest ik niet,maar vroeg hij wel of dit de laatste keer zou zijn,en hier staan we dan.. Ik kan het bijna niet geloven dat ik het weer moet gaan opgeven,maar toch is het zo. Ik mag mezelf en mijn gezin niet nog meer pijn aandoen,ondanks de drang die ik heb. Ik zou het nooit opgeven,ik zou vechten voor mijn dromen. Zoals ik al voor alles heb gevochten in mijn leven. Je bereikt niet zomaar iets hoor,maar soms moet je wel iets opgeven daarvoor. En ik heb geen zin om mijn leven hier thuis te gaan opgeven, alles kapot maken om mijn eigen dromen in vervuling te laten komen. Wetende dat het weer kan mislopen. Ik mag in dit geval niet alleen aan mezelf denken. Ik blijf het spijtig vinden hoor,maar ik zal verstandig reageren ,en doen wat ik moet doen. Dus wat ons betreft,ja hoor het gaat goed,we vechten voor onszelf,en voor mekaar.
Hallo kleine meisjes van mij, Hier ben ik dan even weer... Ik heb een ganse week moeten werken en nu heb ik wel terug even tijd om te schrijven. Mijn week is vlotjes verlopen en ik heb mij wel heel sterk gehouden,want ik heb op het werk niet geweend,en zo wou ik het ook,ik moet mij sterk houden. Soms besef ik nog steeds niet dat mijn buikje leeg is,en droom ik dan nog steeds even weg en denk ik dat ik een jongen draag in mij,en dat hij in september zal komen. Maar dan word ik wakker in die o zo vreemde en harde realiteit en besef ik.. Dat jullie er niet meer zijn. En hoe vreselijk ik het ook vind,ook hier moeten we weer verder. Moeten we leven met de gedachte dat het weer niet gelukt is,en dat wij weer gefaald hebben in onze kinderwens,en waarom eigenlijk? Waarom wil dat nu gewoon niet lukken? Je zou eigenlijk gaan geloven dat de diagnose verkeerd werd gesteld, en dat wij 50 procent kan hebben op geluk in de plaats van 75 procent. En dat het geslachtsgebonden is,zou ik ook beginnen geloven want dan ligt het eraan dat het een meisje is. In ieder geval kan ik mij niet uitspreken over die diagnose,want diegene die de autopsie gedaan heeft,heeft duidelijk gezegd dat hij 99 procent zeker is van wat hij zegt,en Leuven heeft die diagnose ook bevestigd. Veel meer dan dat kan ik er niet over zeggen,we hebben gewoon drie keer brute pech gehad,en ik vind het vreselijk erg. Ik vind het zelfs onmenselijk. Maar hier zit ik dan met mijn lege buikje die pijn doet,als ik ga zitten heb ik pijn, smorgens als ik wakker word heb ik zelfs pijn in mijn blaas. De vorige keer had ik dat ook,maar dat komt omdat alles nog een beetje moet herstellen. Ah ja...we moeten verder zeker???? En we gaan dat ook doen,weliswaar weer op een lange termijn op ons eigen tempo. Maar ooit zal de zon wel weer gaan schijnen voor ons. Ooit zullen wij wel weer eens kunnen lachen,kunnen plezier maken zonder ons schuldig te moeten voelen tegenover jullie. Wij willen niet dat jullie denken dat wij niks om jullie geven, want allemaal zijn jullie ons kindjes,of je nu groot of klein was, het maakt niet uit,jullie zijn mijn eigen vlees en bloed. En ik vind het verschrikkelijk jammer dat wij jullie het leven niet hebben gegund,maar ik zal het nog honderd keren zeggen,het was voor jullie eigen bestwil. Wij wilden jullie een zorgeloos leven geven zonder pijn,en dat konden wij hier niet bieden. Had het anders geweest dan hadden wij zeker ieder van jullie bij ons gewild, want dat was en blijft nog steeds ons doel en onze droom. Helaas moet ik het stoppen,voor mezelf,mijn lichaam,voor papa en Toby voor onze familie... Want die dobber is voor iedereen in onze omgeving telkens weer een hel. Niet alleen wij,maar ook de rest heeft hier enorm veel verdriet om. En dat moeten jullie zeker weten. Broertje Toby heeft het erg moeilijk met het feit dat hij geen broertje of zusje zal krijgen,ik weet ook niet hoe ik hem alles nog kan uitleggen, maar ik probeer hem nog zo weinig mogelijk te confronteren met een baby of met iemand van jullie,want in zijn leventje kent hij enkel zijn eerste zusje en daar ben ik blij om,want dan weet hij tenminste dat er iemad was voor hem. En ik neem hem niet kwalijk dat hij de rest niet goed kent,want voor hem is dit veel te moeilijk om te begrijpen. Hij heeft er in ieder geval een nichtje bij waar hij mee zal kunnen spelen. En daar is hij toppezot van Ik zal jullie nu laten want ik moet Toby gaan wassen en klaarmaken. Tot later mijn engeltjes,mijn schattekes.. Ik mis jullie zo erg,niet te doen wat dit met een mens doet.. Hartverscheurend,geen toekomst meer zien, geen moed meer om verder te gaan,en geluk te zien, maar ondanks alles zal ik de moeite doen om het te zoeken in iets, kusje mama xxx
Hallo lieve meisje, Vandaag mijn belangrijk examen gehad,en...ik ben geslaagd, eindelijk eens goed nieuws om mee naar huis te komen, mijn functie en mijn werk hingen er van af,maar gelukkig is alles goed gegaan. weliswaar vandaag eerst een vergadering gehad,en was zeer moeilijk om mij te concentreren,mijn regiomanager wist eigenlijk niet dat ik een bevalling had gehad, maar ik had haar dinsdag gemaild om het te zeggen,en vandaag na de vergadering kwam ze naar me toe,gaf ze mij een kus....En ik huilde natuurlijk... Moest dan nog aan dat klote examen beginnen en was al kapot van een ganse dag te moeten opletten,en tijdens pauzes van alles gaan uitleggen rond de bevalling en ik was echt kapot Maar het belangrijkste is,ik ben geslaagd ! Ik ben nu thuis,en ben blij dat ik kan rusten,ik heb zo veel pijn in mijn buikje, is nog altijd een beetje lastig om al zoveel te gaan tsjolen,en al te gaan werken, ik moet toch wel nog een klein beetje herstellen van mijn bevalling he. En onbewust draag je dat verdriet mee,en ben je er in je onderbewustzijn fel mee bezig,ook al besef je dat niet. Ik merk aan mezelf dat het nu moeilijker zal verwerken zijn dan de vorige keer en dan gaat het niet om het kind persoonlijk,maar ik vermoed dat het om het feit gaat dat ik er nu definitief een punt achter zet,en de vorige keer ik nog toekomst zag, ik moet nu vrede nemen met niet alleen met het feit dat ik jullie kwijt ben, maar ook met dat er niemad meer bij komt in ons gezinnetje, en geloof mij,dit doet verdomme dekwijls nog meer pijn dan je denkt. Ja ik bedoel nu niet dat ik geen verdriet heb om jullie he,want zeer zeker is mijn grootste verdriet dat ik jullie moet missen. Maar er zijn zovele redenen rond. Ik heb al alle babyspulletjes weggedaan,en het doet mij zoveel pijn,maar nu het weg is,kan ik mij misschien herpakken. Wat we met de babykamer gaan doen,is nog altijd een vraag,maar ik vermoed dat ik er een bureau zal van maken,en Toby verhuizen naar de andere kamer,die als babykamer zou dienen die is wat ruimer,en is ook eens weer wat nieuws voor hem. Voor de rest ben ik er nog niet uit wat ik zal doen om mijn toekomst een klein beetje kleur te geven,misschien mij weer wat toeleggen op mijn werk,en dan... werken en werken en werken. Met Toby bezig zijn,hem een mooi leven geven,proberen gelukkig te maken, zorgen dat hij wat flinker word... En wat zwanger worden betreft,zeg nooit ,nooit! Ik weet natuurlijk niet wat de toekomst mij zal brengen,of wat ik over een jaar zal denken,maar ik weet wel wat mijn moederklokje zegt,en dat hartje binnenin blijft ondanks alle tegenslagen toch zeggen dat ik dolgraag nog eens mama zou worden alleen kan mijn lichaam dat niet meer aan,en mijn relatie met papa ook niet. En ik wil hiervoor mijn relatie niet op het spel zetten,ik wil het eigenlijk ook nooit meer meemaken ,en die vreselijke testen ook niet meer doen. En om die redenen blijf ik bewust neen zeggen tegen nog een zwangerschap. Al zal dat nooit 100'procent mijn gedacht zijn. Maar ik beloof voor jullie en mijzelf plechtig dat ik het niet meer zal doen, geen levens meer op het spel zet,geen kindjes meer afsta..Nooit meer.. Ik heb mezelf wel al elke dag afgevraagd wat de voor en nadelen kunnen zijn waarom ik wel of niet een baby zou willen. En eerlijk gezegd,om mijzelf op te krikken denk ik alleen maar aan de minder leuke kanten van het prille moederschap. Desondanks alle negatieve gedachtes die je kan bedenken bij dit, blijft natuurlijk de pijn en het gemis een groot verdriet met zich mee brengen. Maar voor mij begint nu pas mijn rouwproces,en ik zal mijzelf en mijn gezin en familie de tijd geven dit te kunnen doormaken. om dan met tijd weer wat geluk te kunnen vinden. Ik heb elke dag pijn in mijn hartje voor elk van jullie drietjes. Ik hou met gans mijn hart van wat ik met jullie heb beleefd. En ik koester alle momenten waarin ik jullie heb gekend,en heb gevoeld. Jullie zijn een voor een unieke mensjes,en jullie zijn mijn meisjes, onze kindjes,ons klein geluk,die niet lang duren kon. Met pijn in mijn hart heb ik jullie laten gaan,een eind aan jullie leven gemaakt, een leven die voor elk van jullie niet volmaakt,niet goed,niet leuk en zelfs pijnlijk zou zijn. Elke mama zou zijn kind dit absurde leven niet aandoen,dan zou je geen mama op je plaats zijn denk ik. Toch kan ik jullie meegeven,dat de twijfel er bij mij altijd zal in zitten of wij wel juist hebben gehandeld,maar wie zou dit nu niet denken? Ik wil in ieder geval niet dat jullie denken dat wij jullie niet graag hadden willen houden,want echt waar,als ik de tijd kon terug draaien, dan was er in oktober wel een baby ook al was het met afwijkingen dan, ik had je gehouden,want dat vergeet ik nooit,dat beeld,die nacht het contact die ik toen met je had meisje,doet mij nog elke dag innig veel pijn en verdriet aan,en ik weet niet of ik dat ooit wel kan en wil vergeten, ik wil gewoon dat jullie alle drie samen zijn hierboven en jullie vragen, vergeet ons niet,want wij vergeten jullie ook niet. Ik hou van jullie, mama x x x
Hallo lieve engeltjes, Vandaag mama haar eerste werkdag weer sinds ons gruwelijk verlies.. Ik zie er tegenop,want hoe moet ik nu weer gaan reageren? Moet ik nu opgewekt die winkel open doen? Moet ik nu tegen mijn collega's 'normaal 'doen? Ik weet het niet..Ik denk dat ik zal doen alsof er niks gebeurd is, en over niks zal praten,jammer genoeg werk ik vandaag met collega's die mij niet zo goed kennen,en die mij ook niet kunnen steunen in deze moeilijke periode. Maar ook zij kunnen daar niet aan doen dat zij niet weten hoe ze moeten omgaan met zo iemand als ik in deze situatie. Hier zit ik dan met broertje Toby..hij kijkt tv..Kzoom. Zijn lievelingsprogramma sinds het laatste jaar. Hij zaagt alweer om naar school te gaan,maar het is nog zo vroeg. Hij komt net bij me staan,en vraagt om te kijken naar zijn zusje Zoë. Zoals ik al zei,elke dag vraagt hij dat wel eens.. En ik laat hem ook doen.. Ik ga alvast een zakdoekje klaarleggen zodat ik kan snotteren als het nodig is vandaag. Ik ga jullie nu moeten laten,want ik moet Toby zijn schoentjes helpen aandoen want hij zou ze niet juist aan doen. Tot later kleine meisjes, Ik hoop dat jullie allemaal jullie weg naar elkaar hebben gevonden, en dat jullie hierboven gelukkig zijn...
Hallo mijn kleine meisjes Zoë ,Amy en Chloë, Ik heb een bewogen weekendje achter de rug.. Ik voel mij zo raar de laatste dagen Alsof niks mij eigenlijk nog kan schelen,behalve mijn broertje Toby en papa dan. Het liefst van al zou ik elke dag willen thuis zijn en in papa zijn armen liggen,daar waar ik veilig ben, waar hij mij begrijpt,waar ik liefde krijg en aandacht. Alleen zijn is zo verschrikkelijk lastig,en papa weet dat. Daarom dat hij ook geen zin meer heeft om te gaan werken, om op te staan,en door te gaan met ons leven. Aloewel wij ook heel goed beseffen dat onze toekomst misschien wel nog goede vooruitzichten heeft, of dat er wel iets zal veranderen aan onze gemoedstoestand. Maar op dit moment zit de moed in onze schoenen, en ik denk wel dat wij er goede redens voor hebben. Telkens weer die tegenslag verwerken,en waarom? Waarom ons?en waarom drie keer? En waarom telkens bij een meisje? De testen en atopsie wijzen uit dat het niet geslachtsgebonden is,en dus nog altijd een meisje kan krijgen in mijn leven maar daar gaat het niet om,het was om het even. Zo heb ik vandaag al mijn moed samen geraapt om foto's te nemen van al mijn babyspulletjes en die op kapaza en tweedehands te zetten om te verkopen. Gedaan met zwanger zijn... Ik heb gisteren gehuild samen met papa.. Het voelde zo raar en tergelijkertijd een opluchting,dat ik kon huilen en ook voor hem,want opkroppen is nooit niet goed. Ik heb zo het gevoel dat ik mijn tijd verspild heb door het proberen, Broertje Toby groeit zo snel,heeft zoveel aandacht nodig,en ik heb er niet eens tijd voor gehad,ik was altijd ziek, mama moest altijd maar rusten,hij moest altijd maar oppassen voor mama's buik,want de baby zat daar in. Hij praat ook elke dag meer en meer over jou Zoë, alsof hij jou kent,maar anderzijds begrijpt hij helemaal niet dat jij er nooit zal zijn,dat jij niet hier zal wonen. En elke dag vraagt hij mij wanneer jij er zal zijn. Met steken in mijn hart,trillende stem zeg ik dan dat jij er nooit zal zijn bij hem,maar wel in de sterretjes. Hij maakt dingen op school en dan komt hij thuis en zegt hij dat dit voor in het huisje van jouw is,zogezegd is de kast jouw huisje volgens hem toch.. En soms denk ik dat het voor problemen zal zorgen voor hem dan. Dat hij te veel bezig is met jouw.. Maar ik weet niet wat ik er kan aan doen,maar het is zo schattig en lief dat hij aan zijn zusje denkt,hij heeft jou ook gezien als baby. weliswaar op foto dan. ik kan hier uren naar jullie schrijven,maar nog steeds krijg ik geen woord over mijn lippen om hier neer te schrijven,want het is onbeschrijflijk moeilijk om dan ook maar iets van mijn gevoelens los te laten. Morgen terug gaan werken,en heb er totaal geen zin in. Komt er ook nog bij dat ik examen heb donderdag namiddag en daar zie ik nog meer tegen op. Maar nu denk ik nog liever aan mezelf en jullie ik mis jullie verschrikkelijk.. Voor elk van jullie heb ik een plaatsje gemaakt in mijn kast, waar jullie allebei een herdenkingkaartje hebben staan. En als het voor mij even niet meer gaat,dan kijk ik naar jullie
Ik ben net wakker...En plotseling besef ik zo goed wat er is gebeurd.. Het ging allemaal zo snel dat ik niet wist wat er gaande was. Ik voel mij rot,ik voel mij alleen,ik voel mij raar.. Ik begrijp het allemaal niet zo goed meer,en toch weer wel. Toen ik daarstraks wakker werd was het eerste wat ik dacht, ik ben niet meer zwanger.ik heb niks meer om naar uit te kijken. Hoe moet ik daar in godsnaam over geraken.en zal het weer zo een lange lijdensweg zijn. Telkens ik het al meegemaakt had,heb ik altijd mijn kopje in de lucht gehouden omdat ik nog een kans zag om toch nog een baby te krijgen want ik wou telkens weer opnieuw proberen,maar nu weet ik dat er geen kansen meer zijn,dat het voorbij is,en daar moet ik dan genoegen meenemen. Mijn wereld stort vandaag een beetje in en ik weet niet eens hoe mij te gedragen.ik weet niet eens of huilen wel kan,of rouwen wel noodzakelijk is,en of ik alles nog wel aankan. De mensen rondom mij zijn het waarschijnlijk al zodanig gewend dat zij al niet meer verschieten als het bij ons verkeerd loopt,maar bij ons blijft dat een helse nachtmerrie. En alleen voor ons blijft het een intens verdriet met zich meebrengen. Ik zal met de beste wil van de wereld proberen het beste van mijn leven te maken, en zorgen dat ons leven weer zin heeft,zorgen dat we weer gelukkig worden, en geloof mij,ik wil echt wel weer wat kleur in mijn leven krijgen, maar het zal niet gemakkelijk worden. Rondom ons zullen altijd kleine wondertjes geboren worden,en wij zullen dat nooit meer zelf kunnen meemaken. Onze babykamer zal voor altijd een lege plaats zijn,de plaats waar ieder van ons engeltje hierboven een plaatsje had gekregen,en nu is er niks. De spulletjes die wij hadden voor elk van de meisjes die ik droeg in mijn buikje zullen nooit gedragen worden door onze eigen kindjes.. Wat moet ik nu eigenlijk gaan doen... Nu is er alleen maar die leegte,en de pijn,waar wij mee gekneld zitten. Niemad kan ons begrijpen.niemand kan ons helpen,en niemand kan ons het geluk geven die wij verloren hebben. We zijn nu een dagje verder.. En het is alsof ik van vrijdagavond tot deze morgen verdoofd was. Ik kon niet huilen,ik kon geen emotie tonen,en ik kon er niet aan denken. En vandaag die grote weerbots. Ik heb geen zin om terug te gaan werken.wetende dat alles mij zal pijn doen. Ik weet niet eens hoe ik mij zal moeten gedragen.ik heb geen zin om overal te moeten huilen,te moeten uitleggen wat er weeral is gebeurd. En het ergste van alles is,ik heb geen zin om morgen al weer de draad te gaan opnemen en toch zal ik ooit eens moeten. Ik heb beslist om dinsdag terug te gaan werken,eneigenlijk heb ik helemaal geen zin,maar vanaf morgen zit ik alweer alleen. Papa ia gaan werken,Toby is naar school,alles en iedereen waar ik liever zou bij zijn,zal er niet zijn.er zal alleen die leegte zijn.. En ik..ik alleen met mijn verdriet. Ik heb geen genoeg woorden meer om hier neer te schrijven,en toch wil ik er alles uit spuwen,maar het blokkeert. Ik denk,dat ik nu maar ens een goede warme douche zal nemen, en daar eens goed zal wenen. En ik kan dan misschien weer een stapje vooruit in de wereld. Een stapje weg weer van deze dag. Ik mis het gekriebel in mijn buikje nu al en ik heb nochtans niet veel van je gevoeld. Ik ben niet meer misselijk,en waar ik altijd al en hekel aan had,was dat overgeven,en zelfs nu..mis ik dat. Verschrikkelijk is het.
Deze morgen kreeg ik telefoon van papa,onze gynaecologe had hem opgebeld om te zeggen dat de testen maandag van de kweek worden gehaald,en dan in kleur word gezet en pas dinsdag zouden we de uitslag weten. Helaas kreeg ik s'avonds telefoon op het werk van papa dat er weer slecht nieuws was voor ons,en dat onze baby weer aangetast was met het verschrikkelijke chromosomen feit. Het nieuws sloeg alweer in als een bom! Ik ben meteen broertje Toby gaan ophalen en heb hem dan doorgevoerd naar tante Anja waar hij dan de nacht kon doorbrengen terwijl mama alweer naar de materniteit vertrok. Om 19.00 uur arriveren wij in de materniteit,en zoals gewoonlijk kennen ze ons daar..ik krijg dezelfde vroedvrouwen als de vorige keren. Alweer vinden zij dit verschrikkelijk,en ik ..ik kan eigenlijk geen woord uit mijn mond brengen,ik huil,probeer mijn tranen te verbergen,en probeer mij sterk te houden voor wat komen komt. Ik ken de gang van zaken ondrtussen al,maar nog steeds is dit niet aangenaam om mee te maken,ook al kennen wij wat er gebeuren moet. Weer ons kindje dooddoen zegt papa,en die woorden blijven steeds in mijn hoofd ronddwalen,het is waar..we doden ons kindje,iets wat van ons is,iets wat in mij zit..
om 19.15 krijgen we nog een avondmaal,alworens ze de zetpillen opsteken. Ik mag niet veel eten,maar eet toch voldoende om de nacht door te kunnen brengen. Ik hoop dat de bevalling snel gaat,maar heb toch geen zin om eraan te beginnen. Iedereen weet dat ik echt heel veel schrik heb om die epuderale te laten plaatsen, en dat alleen al schrikt mij af om eraan te beginnen. We zitten aan een klein tafeltje onze boterhammetjes op te eten, het lijkt wel alsof we wat levensloss zijn op dit moment..
19.38uur de cytotec zetpilletjes worden opgestoken,alweer heb ik nu al een centimeter ontsluiting,en we zijn nog niet eens begonnen. De bevalling is nu ingeleid en kan op gang komen.. Nu is het alleen nog maar afwachten. Het voelt koud,raar in mijn buik,,alweer mijn baby afgeven
20.03 ik voel lichtjes mijn contracties opkomen,of iets wat er op lijkt. Ik had daarnet nog gezegd tegen de vroedvrouw dat ik even wil wachten voor epuderale maar nu moet ik er toch eentje vragen,want de pijn zal helser en helser komen, en pijn hebben in deze situatie mag helemaal niet,trouwens,ik moet toch een verdoving nemen 20.15 ik ril van de kou,de pilletjes doen hun werk! ik voel dat ik nog moet plassen,doe dat nog even want straks kan het niet meer.
20.45 Ik krijg mijn epuderale,het doet raar,heb bang,maar het valt goed mee! Bloeddruk staat aan 10,beetje laag,alweer naar beneden zoals altijd. Kimmie zit bij ons,komt mij wat steunen,ben heel blij,maar kan niet veel zinnigs zeggen,want ik ben wat van de kaart,ik zie weer dingen die er niet zijn, heb nu en dan rare opmerking,ligt aan de verdoving en aan de zetpilletjes.. 22.05 Kimmie gaat naar huis,was blij dat ze er was
22.15 heb een bedje gevraagd voor papa,zodat hij kan slapen,hij heeft een ganse nacht gewerkt,moet nu wat rusten,want de nacht kan en zal nog lang worden,althans voor mij toch,want slapen zal niet lukken.Ik heb verschrikkelijk koud,en heb koorts
23.15uur,cytotec pilletjes opgestoken en ik kan weer enkele uurtjes weg, maar ik vermoed dat de baby al snel zal komen
ik kies mijn dekentje waar ik haar kan inleggen,zodat zij ook eentje heeft net$als onze andere engelenkindjes,heb niet veel keus meer,er zijn er maar vier meer,heb ik dan al die andere meegenomen naar huis???
24.10 uur bloeddruk 9.4 24.35 uur heb helse weeën,zijn ondraaglijk,epuderale staat veel te laag,kan mijn benen nog bewegen,voel dat er moet worden bijgezet,de vroedvrouw kijkt amper naar de epuderale,enkel naar mijnbloeddruk... Vind dat raar..
Bloeddruk 8.9 veel te laag,voel mij misselijk.. voel mij beroerd,oh ik word zo ziek.
24.55 uur mijn water is gebroken,ik voel druk,ik bel de vroedvrouw,het zal nu gaan komen ik pers,ik duw...ik wil het bevallen 1.02 uur Chloë is geboren,in mijn bedje,in mijn kamer... 1.05uur tot 1.45uur een curretage gekregen,heel moeilijk want de verdoving wou niet werken in mijn baarmoeder..Ik voelde alles.. Pijnlijk... Na de curretage nemen we foto's van onze Chloë ,en nemen we op ons gemak afscheid van haar,het leven is niet eerlijk... Ik ben misselijk en moet overgeven,Chloë krijgt al snel koud en ik beslis haar af te geven,het is genoeg,ik heb foto's..ik heb haar dekentje en Quiltje,en ik kan weer verder met het verwerken van mij verdriet Heb er nu even geen woorden meer voor.. Ik wil er nu even niks meer over kwijt Vaarwel kleine meid, rust in vrede kindje bij de rest van je zusjes
!
