Foto
Ook al zijn wij weg,we zullen er altijd zijn
Archief per maand
  • 06-2015
  • 06-2014
  • 03-2014
  • 12-2012
  • 06-2012
  • 05-2012
  • 04-2012
  • 03-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 11-2011
  • 10-2011
  • 08-2011
  • 06-2011
  • 05-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 02-2011
  • 01-2011
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 07-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
    Gastenboek
  • Bancarios, Noticias Sobre Bancarios
  • cheapest cialis india
  • cialis pills in dubai uae
  • online cialis buy cheap cialis
  • cialis black canada

    Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    IN LOVING MEMORY
    Mijn stille engeltjes
    Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou. Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen, hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen. Nu nog beweeg je bij de vleet, maar als je geboren wordt wacht ons veel leed. Jouw geboorte wordt geen feest, de toekomst is nog nooit zo zwart geweest. Nu nog voel ik je bewegen, nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
    19-05-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Woensdag 19 mei 2010
    Hallo mijn lieve kleine kindertjes,
    Ik heb een tijdje niet geschreven en mijn website ook even niet meer toegankelijk gemaakt
    voor de wereld.
    Ik weet niet waar ik kon beginnen met schrijven,en ik weet het nog steeds niet.
    Ik heb het inderdaad heel moeilijk de laatste dagen.
    Ik weet zelf niet waarom,door wat of wie,maar het is gewoon zo.
    Ik zou het ook liever anders zien,maar ik heb het niet kunnen voorkomen.
    Misschien is het omdat het nu allicht de periode zal zijn dat het een jaar geleden is,
    of misschien komt het door de stralende zon,en al die gelukkige mensen te zien.
    Of misschien krijg ik nu gewoon mijn klopke.
    Er is de laatste tijd ook heel wat gebeurd,die ik moeilijk en eigenlijk niet kan verteren.
    Zowel op werkvlak,als prive.
    Tussen papa en mij gaat het nog steeds goed,al hebben we wel nu en dan onze
    problemen omtrent jullie,waar we dan niet bij mekaar mee terecht kunnen.
    Op het werk doe ik mijn best,en meer kan en wil ik er ook niet over zeggen.

    Het feit dat ik niet weet waarom ik de laatste dagen zo in mijn binnenste loop te mokken,
    kan ook zijn omdat mijn klopje nooit helemaal heeft kunnen door komen.
    Ze hadden mij verwittigd dat ik het rouwproces moest doorstaan,moest huilen,
    mezelf moest tijd geven om alles te verwerken,en dat heb ik niet gedaan.
    Ik neem het mijzelf kwalijk dat ik telkens zo vlug na elkaar zwanger ben geweest
    omdat ik mezelf dan de kans niet heb gegeven om het verdriet te plaatsen.
    Je kan het gewoon geen drie keer na elkaar doorstaan.
    Het gaat  gewoon niet alles te verwerken en een plaats te geven.
    Hoe graag ik ook verder wil met mijn leven,ik geraak er niet.
    Ik geef ook toe dat ik nu pas te verwerken heb dat ik nooit geen broertje of
    zusje meer zal krijgen voor Toby.
    En met dat heb ik het heel zwaar.
    Nu en dan kan ik er goed mee omgaan om zwangere vrouwen te zien,maar sommige dagen,
    zoals vandaag is dat er gewoon te veel aan.
    Ik ging vandaag naar de winkel,kwam buiten en zag iemand die ik kende,
    niet bij naam,maar van zien,niet iemand waar ik een of andere band mee heb,
    en toen ik zag dat ze voor de derde keer zwanger was,dacht ik..
    Ik kan dat niet zeggen dat ik er nog eentje bij wil,want het gaat bij mij niet.
    Ik kan er niet mee om dat gewoon niet gelukt is,dat het eigenlijk nooit zal lukken.
    En wat moet ik daarmee doen?
    Nochtans kan ik alles nuchter bekijken en besef ik dat ik er goed aan doe
    om het niet meer te wagen,maar die pijn blijft er natuurlijk wel.
    Ik weet eigenlijk niet of dat ik dat eigenlijk ooit te boven zal komen.
    Er hadden zoveel mensen vertrouwen in het feit dat ik een sterke persoon was
    en of ben,maar ik moet ze nu eigenlijk teleurstellen.
    Want ik ben niet sterk meer,ik kan niet meer vechten,en ben dat verdriet zo beu.
    Ik zie het goede niet meer in die kleine dingen waar ik vroeger wel het goede in zag.
    Maar ook dat zal ooit eens anders zijn zeker?
    Ik hoop het wel...

    Ik wil er ook bij zeggen dat jullie niet hoeven te panikeren meisjes,mama slaat er zich wel door,
    het heeft alleen heel wat tijd nodig,en blijkbaar heeft het mij serieus geraakt..
    Wat ik zelf nooit heb beseft is,iemand verliezen is hardverscheurend..
    En vooral jullie
    dikke kus en tot gauw
    xxx


    Geef hier uw reactie door
    Uw naam *
    Uw e-mail
    URL
    Titel *
    Reactie * Very Happy Smile Sad Surprised Shocked Confused Cool Laughing Mad Razz Embarassed Crying or Very sad Evil or Very Mad Twisted Evil Rolling Eyes Wink Exclamation Question Idea Arrow
      Persoonlijke gegevens onthouden?
    (* = verplicht!)
    Reacties op bericht (0)



    T -->

    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs