Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
28-04-2010
Woensdag 28 april 2010
Dag mijn lieve kleine meisjes, Hier ben ik dan weer.. Maar nog steeds niet beter dan voorheen. Ik ben sinds maandagavond ziekjes,heb koorts,moet overgeven en heb klierpijn. Ineens werd ik zo ziek en kan ik nog amper iets doen,waarschijnlijk een griepje opgelopen. Op de babyborrel was neefje Nathan ook ziek,en Baptiste was de week ervoor ook ziek, en had ook een griepje. Intussen ben ik gisteren alweer gaan werken,en eerlijk gezegd,ik voel mij er niet meer goed. Ik zou graag stoppen en opnieuw beginnen ergens anders,maar het probleem is dat ik mijn collegas niet in de steek wil laten,en vooral dan Kimmie,mijn rechterhand in alles wat ik doe. Het werk op zich doe ik ook nog steeds graag,en ik kan het ook nog aan,maar de miserie die er is geweest is in mijn ogen nog steeds niet opgelost. Ik kan niet zomaar vergeten wat er gezegd geweest is,en vooral als het gaat om mijn verdriet rondom jullie. Ik vind het zo laf dat ze achter mijn rug dingen gaan gebruiken tegen mij,en dat allemaal omdat ze niet altijd krijgen wat zij willen. Laf vind ik het gewoon. Ik ben wel blij en dankbaar dat de rest van mijn team achter mij staat,en mij steunt in alles wat ik doe en doormaak. Waarvoor hier en nu mijn dank. Ik denk de laatste dagen voortdurend aan solliciteren ergens anders, misschien zal dat beter zijn voor mij,misschien dat ik dan weer tot rust zal komen,want op mijn werk nu,weten ze teveel van mij,en dat is nooit niet goed. Ik kon het ook nooit verbergen,want ik was al zes maanden zwanger, ik kon toch niet anders dan zeggen dat het fout liep? Ik had gewoon nooit gedacht dat ze dit zouden gebruiken tegen mij. Het is jammer,maar op dit vlak ben ik zeker niet vergevingsgezind. Zij kunnen naar huis gaan en slapen,zij kunnen werken en lachen met elkander, maar ik ...ik niet hoor,zoiets doe je niet. Dat getuigt van weinig respect. Ik had helemaal niet gedacht dat het zo moeilijk zou zijn,dat mijn leven zo hard zou worden na alles. Toen de patholoog,diegene die de autopsie gedaan heeft dat zei,lachte ik dat weg, ik dacht,wat die nu zegt,ik sla mij er wel door,en niemand zal moeilijk doen. Maar potverdikke das gene waar hoor,het is nog moeilijker nu dan een paar maanden terug,toen had ik emotioneel erg veel pijn en verdriet,maar nu heb ik er nog dubbel en dik verdriet bij,en niks word er gemakkelijker op. Ik hoop dat het snel wat beter word,want ik zal het niet langer meer kunnen dragen
