Hejla mijn lieve kleine meisjes..
Ik heb zin om mezelf te straffen omdat ik al zo lang niets meer van me heb laten horen. Maar voor mij is dit nog altijd ongelooflijk moeilijk. Als ik mezelf toelaat te veel aan jullie te denken dan krijg ik altijd opnieuw die brok in mijn keel.. En die blijft daar dan voor een hele tijd zitten. Laatst moest ik in klas mijn leesportfolio voorstellen, enorm dwaas dat je dat moet doen en eigenlijk de uitleg niet waard, maar daar stootte ik op een gedichtje die ik er eerder had ingestopt. En ik had dat gedichtje op dat moment gekozen omdat het me zo erg aan jullie deed denken. Toen ik het las heb ik echt wel een traantje gelaten.. En ik had me voorgenomen ook te zeggen, in klas, waarom ik dat gedichtje erin gestopt, maar op dat moment kon ik het niet. Want dat zou betekenen dat ik over jou had moeten praten Zoë, en dat blijft mijn grootste moeite. Had ik het toch gedaan, dan zou ik waarschijnlijk niet meer in staat zijn geweest om nog meer te zeggen. Ik voelde mezelf al trillen... Zoëtje, jij blijft nog altijd mijn grootste schatje, en ik zie je zusjes ook graag, maar het is toch anders... En misschien vind je mama dit niet zo leuk, maar dat is gewoon mijn gevoel. Juni, is voor mij, net als voor je mama, ook niet meer zo'n leuke maand. Het zal voor altijd een gemis met zich meebrengen... Sorry dat ik zo lang heb gewacht om dit nog eens te zeggen, maar ik heb het deze week extreem moeilijk gehad, ik weet niet waarom. Maar deze week denk ik al heel de tijd aan jullie... Ik zal jullie nu maar laten, maar niet voordat ik het gedichtje ook voor jullie heb opgeschreven. Ik zet het hieronder...
Ik was je kwijt voordat ik je bezat,
ik heb je al gemist voor ik je kende;
er is klaarblijkelijk nog meer ellende
dan ik voor mogelijk gehouden had.
En elke keer dat wij elkaar bekenden,
en alles wat je zogenaamd vergat -
Ik zou iets voor ons willen doen, maar wat
ik doe, het zal zich nooit ten goede wenden,
De ergste droefenis is trouwens pas
gekomen met het vreselijke weten
dat ik je nooit in wezen heb bezeten,
terwijl ik zo bezeten van jewas.
Ik wilde dat ik even kon vergeten
hoe onvergetelijk dit alles was.
Ik denk dat jullie mama dit wel zal begrijpen..
Lieve, lieve knuffels van jullie nichtje!
|
