Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
31-05-2010
Maandag 31 mei 2010
Vandaag is de laatste dag van de maand mei,en morgen de eerste dag van de maand juni.. Een maand die voor mij altijd al een mooie tijd was,omdat mijn verjaardag daarin valt, die van jullie tamte ook.. Sedert vorig jaar is die maand nogal wat triestig geworden,en ben ik ook niet meer zo blij als die tevoorschijn komt. Ik voel het ook aan mijn manier van doen.. Afgelopen zaterdag was het de communie va neefje Baptiste,op zich had ik daar totaal geen problemen mee,want niks kon mij daar toe leiden dat ik zou emotioneel zijn. Maar toch is het gebeurd.. Toen we op het feest zaten en opa Ludo zijn muziek aan stak,en het liedje You re never walk alone van Elvis Presley zong,zat ik er ineens helemaal door. Tja..ik kon er helemaal niks aan doen,het liedje werd al verschillende keren op deze blog door Opa geschreven,en dan doet het mij inderdaad wel aan jullie denken. Toen ik begon stil te staan bij het liedje,en besefte dat dit het was,heb ik moeten lopen, en heel hard. Ik ben uit de tent gegaan,en ben binnen in tante Wendy haar huis gegaan,waar ik in alle rust en eenzaamheid kon huilen. Het moest er ineens weer eens uit.. Mijn nonkel heeft mij dan komen troosten,nam mij tegen zijn buik,en vroeg mij of het ging. Het idee alleen al dat iemand mij hielp,mij trooste met woorden en daden deed mij alweer helemaal ophelderen. Ik was blij met zijn kus op mijn voorhoofd,een teken van respect en liefde,en bezorgdheid. Ik vond het echt heeeeeeeeeeel lief,en was er ook gans de avond mee bezig dat hij zo bezorgd was. En ik kan er alleen maar meer respect voor hebben. Indertussen heb ik diezelfde avond nog de draad terug kunnen opnemen en terug normaal gaan doen,wat normaal dan betekent in die zin toch.. Ik heb nog gedanst,niet zo veel,maar toch een beetje gekjes,en heb mij dan nog geamuseerd. Beter of slechter kon de avond niet zijn. Het heeft Neefje Baptiste zijn feest helemaal ook niet verpest,want er zijn er maar weinig die het gezien hebben,want ik sta niet graag in de belangstelling. Gisteren was ik dan doodmoe,veel te laat in bedje gezeten,was wel 2u30 OF 3uur toen we in ons bedje zaten,en we zijn al elke week op trim geweest,wat nu een beetje zijn tol eist. Ik geraak dus al enkele dagen niet meer uit mijn bed. Ik ben ook nog steeds verkouden,en heb een droge hoest,het sleept al twee weken aan. Maar het gaat gewoon niet over. Vanaf woensdag heb ik dan ook weer mijn vrije dag,en zal ik dan ook weer meer kunnen schrijven. Tegenwoordig heb ik echt geen tijd meer,en als ik tijd heb is er altijd wel iets te doen. Maar ik houd mij aan mijn belofte ,en ik blijf altijd komen. Opa en Oma hebben vandaag een nieuwe fiets voor Toby gekocht,hij had een nieuwe nodig omdat zij hem graag zonder steunwieltjes zouden willen leren rijden,al denk ik dat hij er nog niet rijp voor is,toch willen we hem die kans nu al geven,omdat hij dan misschien eens een stapje voor kan zijn op zijn klasgenootjes. Ook ik heb nog iets in petto voor de komende weken,maar dat ga ik julliie nog niet verklappen, want het is maar voor na mijn verjaardag,en het is iets voor mijzelf. Iets dat ik al bijna een jaartje wil,en dat er nu eindelijk zal van komen. Omdat ik niemand op het verkeerde spoor wil brengen,neen hoor,ik ben niet zwanger, het is iets totaal anders,en het is iets persoonlijks,maar ik zal het jullie pas verklappen als het zover is. Enigzins ben ik niet blij dat het bijna mijn verjaardag is,vorig jaar heb ik die niet al te best gevierd,het was toen allemaal nog niet gebeurd,maar we wisten toen wel al dat het verkeerd zou lopen,al was de hoop er toen wel nog. Ik heb jullie foto in mijn zonneklep van mijn auto zitten,en telkens de zon fel begint te schijnen en de klep naar beneden doe,zie ik jullie,heb ik veel verdriet ook,en voel ik die tranen terug opkomen. Het is zo verschrikkelijk jammer dat ik van geen enkel van jullie kan genieten,en dat ik toch nog steeds met dat gemiste gevoel blijf zitten. Er is een groot deel van mijn leven en lichaam met jullie meegegaan naar hierboven,en dat deel zou ik zo graag terug krijgen,al was het maar voor even. Voor even terug gelukkig zijn. Ik weet en besef nu al dat ik jullie nooit meer zal terug krijgen,en jullie nooit zal kunnen vervangen, maar wil echt wel mijn leven terug van voordien. De Bren die met alles kon lachen en van alles kon genieten. De Bren die alles deed om verder te geraken in het leven,vol moed en enthousiasme. Die Bren is ergens wel verdwenen,en ik zoek ze wel hoor,maar ze komt er niet. En als ze kont,verdwijnt ze heel snel. Er zijn zoveel mensen in de wereld met heel veel verdriet,zoveel ongelukkige mensen, en ik..ik blijf bij de pakken neer zitten. Zou er iemand zijn die mij een antwoord kan geven op de vraag>zou mijn verdriet ooit een beetje leefbaarder worden? Ik zou het echt willen weten en mijn toekomst eens laten voorspellen. Ik zou zelfs dolgraag willen weten of ik ooit nog de kans,de durf en de moed zou vinden om ooit nog eens zwanger te geraken... Zelf ben ik er niet van overtuigd als ik zeg,dat het nooit meer zo zal zijn. Maar zelfs al zeg ik dat,is mijn twijfel bij allebei de antwoorden heel groot. Ik mis jullie nog elke dag evenveel,en ik ben er echt nog steeds kapot van dat dit allemaal zo gegaan is,gebeurd is.. Ik hoop dat jullie ons letterlijk en figuurlijk wat zonneschijn kunnen brengen, en voor ieder van onze familie een goede engel aan de hemel zijt. Ik weet dat jullie hier ergens zijn,en hoop dat jullie dit ergens wel kunnen begrijpen wat ik jullie elke week schrijf. Ik doe dit allemaal voor jullie en een klein beetje voor mijzelf,want zonder dit, zou het nooit lukken . Ik hou van jullie, mis jullie, heb nog nooit zoveel moeten missen.
