Na een paar goeie dagen terug die dipjes. D-day viel eigenlijk wel mee enkel in de namiddag was het wat moeilijk. Zaterdag op een familiefeestje geconfronteerd geworden met bedrog van anderen maar was pijnlijk. Vooral wetende dat het bij ons 3x is gebeurd maakte het zo 'onrealistisch'. Zondag dan thuis nog wat bezig geweest en terug die confrontatie met de verhuis periode, de veranderingen die gebeurd zijn. het feit dat ik er 'alleen' voorstond. Vooral waarom ik er jaren 'alleen' heb voorgestaan maakten me terug kwaad en gefrustreerd. Ik probeer het haar niet meer te verwijten maar ik moet soms serieus op mijn tanden bijten. Wanneer ze zegt dat ze moe is of zich niet goed voelt dan zou ik het er zo kunnen uitflappen dat ze niet te moe was om zich met andere mannen bezig te houden. Ik hoop dat ik er toch eens definitief een lijn kan onder trekken want zo verder leven is ook niet te doen.Ga ik het nog een jaar volhouden? ik weet het niet. Er is al een jaar achter de rug dus ik vermoed dat het ergste zal gepasseerd zijn maar de rust zal toch moeten terugkeren of het zal een verloren jaar zijn.
Ik heb precies een beetje rust gevonden. Al zal het maar tijdelijk zijn waarschijnlijk toch doet het goed om mentaal even te kunnen ontspannen. De dagelijkse kwaadheid en frustratie is (tijdelijk?)aan het weg ebben en dat werd toch wel tijd. De komende dagen afwachten maar ik denk dat d-day morgen wel zal meevallen.
Mijn ontmoeting van 2 dagen geleden blijft door mijn hoofd spoken. Ergens leuk en blijkbaar is het bij haar niet anders. Gisteren kreeg ik een berichtje hoe het was en dat ze veel aan mij denkt. Mijn ego gestreeld natuurlijk. Anderzijds stopt het de verwerking van de ontrouw toch wel heb ik de indruk. Misschien heb ik wel het recht om mij eindelijk eens wat beter te voelen. Uiteindelijk doe ik niets verkeerd en kan het mij helpen om terug mijn hart te durven openstellen naar mijn vrouw.
Gisteren was het even schrikken toen ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt dat het vrijdag 11juli is. Niet enkel een vlaamse feestdag maar eveneens D-day (discovery day). Vrijdag is het dus een jaar geleden dat ik affaire 3 ontdekte. Het begin van nog een paar schokkende ontdekkingen en pijnlijke onthullingen. Het was vooral even schrikken omdat mijn euro viel dat minnaar 3 niet moest werken en ze dus een gezellig dagje samen gepland hadden. Iets waar ik eigenlijk nog niet bij stilgestaan had al wist ik dat ze hem thuis had uitgenodigd die dag en dat het niet was om samen een pannekoek te eten. ik zie wel hoe het verloopt de komende dagen. Ik ben thuis en ze neemt vrijdag ook verlof uit schrik dat het een te moeilijke dag gaat zijn zegt ze. Ze doet echt wel haar best de laatste maanden en ergens is het hoopvol dat ik misschien de juiste beslissing genomen heb door haar nog een kans te geven. Anderzijds denk ik toch ook regelmatig waarom het nu wel kan en vroeger niet? Niet teveel bij stilstaan zeker?
Druk weekend achter de rug. Maar alles viel al bij al goed mee. het enige wat me een dubbel gevoel gaf, nog altijd zal ik maar zeggen, is wanneer mijn vrouw iets vraagt om te doen. Dan vliegt toch door mijn gedachten "jij bedriegt me jaren en nu moet ik ...." Ik weet dat ik me daarover moet zetten als ik ons nog een eerlijke kans wil geven maar makkelijk is het niet. Niet goed bezig of toch? wel een paar dagen geleden ben ik iemand tegengekomen die er zou kunnen in slagen mijn hart terug te durven openzetten. Ik weet dat dit niet de moment is en zeker niet de manier dus probeer afstand te houden maar ik moet serieus op mijn tanden bijten. Mijn verstand schreeuwd NEE maar mijn tikkertje gaat toch wel sneller wanneer ik aan haar denk. Ben ik verliefd? Nee. Maar het is vechten tegen...
Dit weekend starten de verjaardagsfeestjes. 2 dagen feest voor de jongste. zaterdag vriendjes en vriendinnetjes. Zondag familie tijd.Wat kijk ik daar toch naar uit (nee dus)! Was net aan het denken aan de tijd dat haar familie mij kwam bedanken omdat ik haar uit een slechte relatie weggehaald heb. Weg bij een drank, drugs en porno verslaafde partner en wat krijg je dan als bedanking 10 jaar later? Ah ieder huisje zijn kruisje zeggen ze maar sommige mensen verdienen eigenlijk niet beter. Nog maar eens het bewijs dat een mens 'vlug' vergeet zeker?
Gisteren was een moeilijk dag. ze heeft gesnapt dat er moet gepraat worden en begint het dan ook voorzichtig te doen. Ik heb er voor gekozen om nog even via mail te communiceren omdat ze mijn kwaadheid niet zou zien want anders slaat ze terug dicht. De therapeut heeft gezegd dat we om de 2 weken een paar uur moeten vrijmaken om erover te praten. Ben benieuwd of het gaat lukken. ze heeft goede voornemens en ik zal ook nog maar eens een toegeving doen door mijn tanden stuk te bijten ipv te reageren. to be continued...
Maar het was van mijn kant. Met de therapeut besproken dat er niet kan gepraat worden. We gingen het daar dus samen doen. Op de vraag wat ze nu denkt over de affaires en hoe ze nu denkt over haar ex minnaars kreeg ik te horen dat ze het jammer vond dat met de minnaars alles zo verlopen was. Ze vond het jammer dat ze geen vrienden meer waren. Ik verzin dit niet he! Ze mist ze niet en probeert er zo min mogelijk aan te denken maar toch. Toen de therapeut antwoorde dat vrienden geen vrienden meer zijn eenmaal er sex bijkomt zat ze beteuterd te kijken. Het woordje spijt of schaamte heb ik nergens gehoord. Ik had gisteren nog een gesprek met mijn zus. Die had mijn historie aan haar nieuwe liefde verteld en zijn reactie was "dat is een sloef" (op mij bedoeld). Wel ik denk dat ik hem gelijk moet geven. Ik moet begrip kunnen opbrengen voor wat er gebeurd is. ik zou niet kwaad mogen worden als ze dingen zegt die totaal niet logisch zijn. Ik zou niet kwaad mogen worden omdat ze nooit iets gezegd heeft over haar frustraties.Omdat ze mij nooit de kans gegeven heeft iets te doen aan haar 'problemen'. Wel meer en meer ben ik ervan overtuigd dat ik idd een sloef ben. Een dwaas die denkt zijn vrouw nog graag te kunnen zien na jaren bedrog. Ach let maar niet teveel op mijn negativiteit. Zoals gewoonlijk ligt het wss toch allemaal aan mij.
is in dit geval geen goed nieuws. Niets speciaal te melden. Enkel de 'vrees' voor de sessie vanavond. Ik denk dat het daarna beeld zonder klank zal zijn. Alhoewel moet ik me daar zorgen om maken? Wie zijn gat verbrand moet op de blaren zitten. Al heb ik het idee dat ik al een jaar op de blaren zit en zij niet. Tijd dat daar eens duidelijkheid rond komt.
is het te laat? De vraag die ik me vanmorgen stelde. Ondanks dat mijn vrouw haar 'best' doet blijf ik zo kwaad op haar. Bijna elke dag die kwaadheid en woede voelen. klopt dit nog? Ga ik het haar ooit echt kunnen vergeven, ga ik haar terug echt kunnen graag zien, haar terug durven toelaten in mijn hart? Of is het te laat hiervoor? Ik kan het mezelf wel verwijten maar misschien ontbreekt er toch iets. Morgen moeten we naar onze gezamelijke therapeut daar wil ik het toch eens hebben over het niet 'kunnen' praten met mij over het gebeuren. Ik vrees dat het een zware sessie wordt.
De reacties op een paar posts geleden doen me toch even de wenkbrauwen fronsen. 2 mensen die zeggen dat het normaal is dat je in een een relatie af en toe eens een zijsprongetje maakt. ik kan me moeilijk voorstellen dat het grootste deel van de koppels daar zo over denkt. De therapeute vertelde me ook eens dat er koppels zijn waar dat getolleerd word en beide partners het weten maar dat die niet gelukkiger zijn daardoor. Dat het voor de persoon die het 'toelaat' nog atlijd een pijnlijke ervaring is. Al kan ik me voorstellen dat er mensen zijn die er inderdaad geen probleem met hebben wanneer elk zijn hang gaat. Dan stel ik me toch de vraag of dat vroeg of laat ook niet verkeerd afloopt? Velen denken waarschijnlijk wat niet weet niet deerd en zolang het niet uitkomt kan dit kloppen. Maar als het uitkomt dan zit je wel in mijn situatie met een serieuse relatie crisis en een 'trauma' dat moet verwerkt worden.
Het gaat terug wat beter. Gisteren een dagje verlof voor de kleuterdiploma uitreiking. dan zie je je kinderen zo gelukkig en weet je waarom je volhoudt. Dinsdag avond was het een ietswat flauwe sessie bij de therapeute. ze probeerde te achterhalen waarom ik nu niet wegga bij mijn vrouw. vooral omdat ik er vrij van overtuigd ben dat ze nog scheve schaatsen gaat rijden. Ze vroeg zich ook af hoe ik zal reageren indien dit effectief het geval zou zijn. Zou ik het mezelf zwaar verwijten dat ik nu wel blijf (of toch probeer)? Waarom ik nu niet wegga kan ik geen duidelijk antwoord op geven. Ik heb het gevoel opgesloten te zitten. geen kant op te kunnen. Vraag me niet waarom.
kan er mij eens iemand uitleggen hoe het kan dat je een relatie aangaat, trouwt (zij wou ook nog eens voor de kerk trouwen ) en toch vinden dat je het recht hebt om vreemd te gaan? Dat je pas vindt dat het niet kan nadat de affaires zijn uitgekomen. Dat je na 12jaar samen zijn plots het licht ziet en denkt "vanaf nu ga ik niet meer vreemdgaan". vanaf nu ga ik mij best doen voor mijn man. Vanaf nu ga ik gelukkig zijn met ons gezin. Zijn er nog mensen die zo denken of ben ik gewoon de stommerik die alle kansen heeft laten liggen? Moest dit even ventileren! maar een antwoord is welkom . De Therapeute zal werk hebben vanavond! Zijn er mensen die dit lezen die zelf al meerdere keren uit de bocht zijn gegaan en nu mooi op het rechte pad blijven? ik zou zo graag eens een succes verhaal lezen.
De trend gisteren heeft zich voortgezet. Het was dus een vrij moeilijke dag. In de voormiddag dan toch maar even op mail gezet dat ik het moeilijk had. Gisterenavond vroeg ze of ik het moeilijk had gehad. Toen ik antwoorde dat het een ganse dag moeilijk was geweest kwam er geen reactie meer. tja daar sta je dan terug he. Nogmaals alleen. Of zo voelt het toch aan.
weinig verandering de laatste dagen. zaterdag en zondag vrij goed verteerd. enkel vanmorgen toch terug met een slecht gevoel opgestaan. Terug een stuk kwaadheid en pijn. Niet dat ik het niet verwacht had om een terugval te hebben. Eigenlijk komt het door gisterenavond vermoed ik. Ergens had ik zin om te praten over haar vreemdgaan maar heb het niet willen doen omdat ze toch alles afblokt en nog wat leugens in stand houdt. Ik probeer me er terug over te zetten maar moet toch terug even door een zure appel.
Ik was gisterenavond gaan fietsen met een vriendin en we hadden afgesproken dat ze daarna bij ons kwam eten. Thuisgekomen zag ik aan mijn vrouw dat er toch iets was. Jaloers? kwaad? geen idee. uiteindelijk is het er gisterenavond niet meer van gekomen om te vragen wat er was maar vanavond toch eens luisteren. ik heb het idee dat ze er toch niet gerust in is. Ach laat het een straf zijn. Als je zelf niet te vertrouwen bent zal je zelf wantrouwiger zijn. Toen de therapeut een paar weken geleden vroeg of zij mij vertrouwde zei ze ook nee. Terwijl ik iets had van ik ben niet vreemd geweest he! Op naar een druk weekend!
en niet van mij deze keer. Toen ik gisterenavond mijn mails wou lezen kwam ze 'toevallig naast mij zitten om te kijken wat ik aan het doen was. Dat was geleden van vorig jaar toen affaire 3 bezig was. Toen kwam ze ook af en toe eens onopvallend ( deuhh ) kijken wat ik aan het doen was. Achteraf snapte ik natuurlijk dat ze schrik had dat ik sporen ging vinden op de laptop. Dus is nu de vraag waarom ze gisteren terug die controle drang had. Heeft ze terug iets weg te steken of heeft ze schrik dat ik iets aan het uitsteken ben. Ik geef het maar de voordeel van de twijfel en denk het 2de. Doordat ze thuis was gisteren heb ik een half uur langer gewerkt dan normaal en blijkbaar had haar dat verontrust. Toen ik thuiskwam kreeg ik te horen dat ze schrik had dat er iets gebeurd was want ik was met de 'gevaarlijke' moto. Het goeie hieraan is dat ze, voor zover ik mij herinner, nog nooit gezegd heeft dat ze schrik had dat er mij iets ging overkomen. Zal het dus maar positief bekijken he. Of ze denkt aan de levensverzekering (grapje!).
Vandaag is het voor mij een lang gevreesde dag. Mijn vrouw is vandaag voor het eerst sinds de ontdekking alleen thuis. Allé ik hoop toch dat ze alleen blijft en niet terug een minnaar zal uitnodigen. Toch wel wat onrust. alhoewel heeft het allemaal nut? Als ze het wil doen doet ze het toch. Al dan niet terug thuis. Ben nu wel benieuwd of ze mij zal proberen 'geruststellen' op 1 of andere manier. Waarschijnlijk ligt zij er niet meer wakker van dus die kans is heel klein. Ik zie wel hoe het verloopt. Ik probeer me op andere dingen te concentreren.
Zelfde verhaal als gisteren. Vanmorgen las ik een artikel "wat als je verliefd bent op een collega". Dacht het eerst door te sturen nar haar maar uiteindelijk toch maar niet gedaan. Stel je voor dat ze terug op ideeën komt. Een tweede stukje dat ik gelezen heb vertelde dat je je partner niet mag controleren maar haar of hem moet aanspreken als je vermoedens hebt. Blijkbaar is dat geschreven door iemand die zelf nooit bedrog heeft meegemaakt. In de periode dat ik vermoedens had heb ik op verschillende verdoken manieren gepolst en was er geen reactie. Zelf bij een confrontatie staan ze eerst nog te liegen dus hoe kan je anders ontdekken als er iets aan de hand is? Ik hoor het allemaal graag zeggen 'je moet praten als er problemen of vermoedens zijn' maar geloof me de meeste hebben het lef niet om toe te geven tot ze geconfronteerd worden met bewijzen. En nee ik wil niet negatief klinken. Het is gewoon de harde waarheid.
Afgelopen weekend was gelukkig wat beter. Zaterdag was het terug werken maar weinig last gehad. af en toe wel eens de onrust maar ging vrij goed over. Gisteren tijdens het fietsen was het iets moeilijker maar al bij al ging het wel. het lijkt er meer en meer op dat het stilletjes aan een plaatsje krijgt. Als er nu geen lijken meer uit de kast vallen dan zie ik een beetje licht aan het einde van de tunnel. Al ga ik hier niet te snel victorie kraaien. Zoals mijn lotgenoot melde. Vertrouwen is het snel weg maar komt heel moeilijk terug. Enkel door praten en dat is nu net wat er nog altijd veel te weinig gebeurd. Maar daar zal onze gezamelijke therapeut wel bij helpen hoop ik.
. De Therapeute zal werk hebben vanavond!
