Ziezo, ik ben net met mijn laptop in de zon gaan zitten vlakbij de koten. Het weer is echt zalig vandaag. Vorig jaar was het rond deze periode best al “heet”, maar op dit moment zijn er nog steeds temperatuurschommelingen. De ene dag grauw, grijs en regen; de andere dag een stralende zon en blauwe hemel. Vandaag is het ideaal, net zoals afgelopen weekend. {steekt een stukje verse ananas in haar mond}

De afgelopen weken waren interessant, mede omdat ik nu bijna altijd naar de les ga, en omdat ik mijn dagen nogal vol plan. Zo heb ik onder andere met Madina en Azamat (net zoals ik met Ayrton gedaan had) een tocht door de campus gemaakt om de bloesems te bewonderen. Op dit moment hebben enkel de bomen naast mij nog bloemen, het zijn de laatste dus ik geniet er nu nog even van.

2 weken geleden heb ik deelgenomen aan de langverwachte tv-show op Hubei Weishi (een lokale televisiezender). Ik kan dat vanaf nu elke maand doen, als ik er tijd voor heb. Het is moeilijk, maar wel plezant om te doen. Het programma heet: “Shijie da butong”, letterlijk “Het is een grote wereld”, en bestaat uit een groot aantal buitenlanders, de presentator en een 3-tal Chinese gasten. Elk programma gaat over 1 bepaald topic, zoals bijvoorbeeld Chinees Nieuwjaar, achternamen en voornamen, beroepen etc. Van ons wordt verwacht dat we vantevoren een groot aantal vragen beantwoorden, en dan allemaal samen één ganse dag alles overlopen en discussiëren. Van de programma-medewerkers krijg je dan te horen voor welke programma’s je geselecteerd bent (er zijn namelijk te veel buitenlanders om iedereen elke aflevering te laten meedoen). Ze laten je weten wanneer jouw programma wordt opgenomen, zodat je geen hele dagen voor niets in de studio moet zijn. Het zou echter niet China zijn, moest alles van een leien dakje lopen. Meestal gaat er namelijk vanalles fout en zit je daar uiteindelijk tóch een ganse dag te loeren. De vragen die aan jou persoonlijk gesteld gaan worden (een 3 of 4-tal) krijg je pas vlak voor het programma begint, en meestal zijn dat net die vragen waar je je niet aan had verwacht omdat je antwoord gewoonweg niet goed was. Een programma-opname kan 2 uren duren, en dat is dus non-stop luisteren, af en toe zelf eens iets zeggen, handjes klappen, glimlachen, luidkeels lachen en noem maar op. Het is dus best wel vermoeiend, mede omdat er tijdens het programma een Chinees op de piano tokkelt, een andere Chinees op knopjes drukt die de meest irritante geluiden voortbrengen (teleurstelling, lachend publiek, een toeter...), omdat er met micro’s gewerkt wordt ... Het is een hele opgave je te blijven concentreren en vooral alles proberen te verstaan. Als je écht veel zelfvertrouwen hebt, kan je je overal in mengen, en zelfs de presentator onderbreken, maar aan dat stadium ben ik nog lang niet.

Ik ga het alleszins terug opnieuw doen. Het is interessant, je oefent je Chinees, je leert veel nieuwe mensen kennen en je verdient er zelfs een beetje mee. Daarnaast wordt je make-up en haar voor je gedaan (hetzij op zijn “Chinees” – zo kreeg ik bijvoorbeeld stukjes plakband op mijn ogen om ze groter te doen lijken en werden mijn wenkbrauwen nogal fors bijgetekend). De opnames vinden een volle 2 dagen plaats, dus soms moet je voor een nieuw programma van “look” verwisselen. Ik ben benieuwd hoe het volgende keer zal zijn. Ik hoop dat we wat meer aan het woord zullen komen. Vorige keer waren er namelijk een 8-tal “gasten” van Beijing. Ze waren allemaal al geruime tijd in China, één van hen zelfs al 12 jaar (!). Het gevolg was dat die natuurlijk alle programma’s domineerden en elke gelegenheid aangrepen om aan het woord (en in beeld) te komen.

Via dat programma heb ik Adams (Nigeria) leren kennen, een vriendelijke gast die me sindsdien zowat iedere dag belt om te vragen hoe het met me gaat. Ik ben dankzij hem een kijkje kunnen gaan nemen op Huazhong Shifan Daxue (Huazhong University). Die universiteit ligt niet zo ver van die van ons, en heeft minder buitenlandse studenten, maar die worden wel beter verzorgd dan wij . Ieder heeft zijn eigen kamer en badkamer, er wordt steeds gecontroleerd wie het gebouw binnenkomt, in de kamer is vanalles voorzien, en lawaai maken mag niet. Kortom, ideaal voor studenten. Echter, aangezien ik hier eerder vakantieganger ben dan student, vind ik mijn situatie zo slecht nog niet. Voor buitenlandse studenten die goed moeten scoren is Wuhan University fataal, maar mijn vrienden en ik kunnen hier genieten van een vrijheid die we nooit hadden. Het maakt niet uit of je je kot onderhoudt of niet, aangezien het al een stort was toen je aankwam. Voor mijn part breek je het kot af, veel verschil zal het niet maken. Je kan het natuurlijk ook opknappen (hetzij op eigen kosten), en bijvoorbeeld je muren (per ongeluk?) flashy geel schilderen (Ania) of felroze (Koreaanse miekes). Daarnaast kan je uitnodigen wie je wil, binnen- en buitengaan wanneer je wil (in mijn gebouw toch), en kan je zelfs “roofparties” organiseren. Naast de deur is ten slotte het “xiaomaibu” (winkeltje) waar “Mammi” (zoals de Afrikanen haar noemen) bijna altijd paraat staat om bier te schenken. En als Mammi slaapt, begin je gewoon luidkeels te roepen en op de deur te bonken tot ze in haar pyjama haar winkel opent. Komaan, een winkel die alcohol verkoopt pal IN de dormitories, je gaat me niet vertellen dat je dat op veel universiteiten in China tegenkomt eh . Al bij al is het hier dus niet zo slecht, en als je een beetje (of veel) geluk hebt met je kotgenoten, is het misschien wel beter dan de luxueuzere Huazhong Universiteit.

Met Sam, Steffi en Marion heb ik overlaatst een grote wandeling gemaakt in de buurt van de universiteit, maar van de vlieger is nog niet gekomen. Toen we terug aan de dorms kwamen, hoorden we opeens Ayrtons stemgeluid weerklinken. Hij heeft de gewoonte om voor alle voorbijgangers met de Spice Girls of N’ Sync mee te zingen, wat algemene hilariteit met zich meebrengt. Zo zou hij ook regelmatig dansjes placeren . Wij zijn alleszins fan!

Een ander hoogtepunt was het bezoek van Jean-Jacques aan Wuhan. Met Groep T (Leuven) is hij op dit moment voor 2 weken in China. Na Xi’an stond Wuhan op het programma (vraag me niet waarom). Vrijdag, zaterdag en zondag zou hij hier zijn, maar hij wist zijn planning niet goed. Vrijdag was het schitterend weer, en rond de middag liet hij de sportactiviteiten voor wat ze waren en heb ik hem de campus getoond. Het was super hem nog eens te zien! Hij is de eerste vriend die me hier is komen bezoeken, en ik denk wel dat hij een vrij positief beeld heeft van het campusleven op Wuda (Wuhan daxue). Diezelfde dag liep ik Romain en Morgane (Frankrijk) tegen het lijf, en ze vertelden me dat ze die avond nog naar Wudangshan in het noorden van onze provincie zouden vertrekken. Ik kreeg plots heel veel spijt dat ik geen andere plannen had voor het verlengde weekend. Maandag was namelijk een feestdag (Qingmingjie) – een beetje vergelijkbaar met onze Allerzielen, en omdat het zulk prachtig weer was, vond ik dat ik ook op pad moest. Ik ben halsoverkop een treinticket gaan boeken, en de volgende ochtend ben ook ik naar Wudangshan vertrokken. Wudangshan is een berg (1612 meter hoog) die vrij bekend is omdat het de geboorteplaats van Taiji is, je weet wel, die gevechtssport. Ik had de Shaolinsi in Luoyang al bezocht, en deze berg was een mooie aanvulling. Ik had er echter niet bij stilgestaan dat “berg” ook “beklimming” betekent. Deze berg was namelijk niet de Luojiashan (de heuvel waarop onze universiteit gesitueerd is), neen, deze berg was een berg!

Toen ik zaterdagnamiddag op de berg arriveerde, was ik onmiddellijk een beetje teleurgesteld. Het zag er zwart van het volk, en pas later hoorde ik dat het zaterdag de verjaardag van boeddha Guanyin (de boeddha van de genade) was. Er waren dus heel veel pelgrims, en het zoeken van een slaapplaats was moeilijk, en duur. Gelukkig kon er een bed bijgezet worden in de kamer van Morgane en Romain. Ze hadden blijkbaar niet verwacht dat ik alleen zou komen, en daarom nog niets voor mij gereserveerd. Gelukkig was dat allemaal snel gefikst. Ze waren op dat moment bij 2 andere Franstaligen, en ik had al snel door dat er geen Engels gesproken zou worden. Een beetje schandalig, maar ik kan echt geen Frans, ook al lukt het verstaan wel nog aardig. Ik maakte me zorgen over de rest van de trip, want ik (en ik niet alleen) hebben me al vaker drukgemaakt in het gedrag van onze Franse vrienden. Zodra er namelijk 2 Fransen de groep hebben vergezeld, zullen zij een onderonsje in het Frans beginnen, en ben je de enige niet-Franstalige in een groep van 3 of meer, dan wordt je niet bij gesprekken betrokken. Duitsers doen dat daarentegen helemaal niet, zelfs als hun Engels maar beperkt is, toch spreken ze het. De volgende dagen op Wudangshan is dat echter fel verbeterd, en ik ben uiteindelijk toch blij dat ik gegaan ben. Op zondag hebben we de beklimming gedaan, en dat was toch wel een marteling. Jaaa, de uitzichten waren mooi, en jaaaa, het weer was schitterend, maar ik heb vandaag (4 dagen na datum) nog steeds zoveel spierpijn dat ik een stoel moet vastgrijpen om uit bed te geraken. Maar ik heb de top gehaald J. De berg was zo druk dat het op bijna elke trap naar boven (of beneden) file was. Kinderen, 70-jarigen, iedereen waagde zich eraan. We zijn om half 9 ’s ochtends begonnen en ik was om 18.00 ’s avonds goed en wel beneden. De afdaling heb ik samen met een Chinese jongen van Anhui en zijn moeder gedaan, op mijn eigen tempo. Zijn moeder was echter geen minne, want op een gegeven moment was die uit het zicht verdwenen .

Verder hebben we op die berg maandag nog een prinselijke tempel bezocht, en in de namiddag een rustige plaats waar we apen gezien hebben. Maar met mijn wilde-aap-ervaring van in Guilin nog vers in het geheugen, heb ik me wijselijk op afstand gehouden . Ik ben vroeger dan Romain en Morgane naar huis vertrokken, en daar ben ik blij om, omdat ik dan toch nog op een fatsoenlijk uur thuis was. De treinrit duurde een 6-tal uren, en ik had gekozen voor “hard sleepers”.

Ik zal nu eens even uitleggen wat “hard” en “soft” sleepers nu eigenlijk zijn. Als je een treinticket koopt hier in China, zijn er verschillende opties. Eerst en vooral zijn er verschillende soorten treinen (vb. Snelle, de supersnelle, de D-treinen, de G-treinen...). Daarnaast kan je kiezen voor zitjes of “slapers” (een bed dus). Die worden dan weer onderverdeeld in (van goedkoop naar duurder) “harde” en “zachte” zitjes, en “harde” en “zachte” slapers. Ten slotte zijn er ook tickets voor staanplaatsen te verkrijgen, en dat vind ik een beetje vreemd. Ik heb het zelf nog nooit gedaan, maar ik vermoed dat mensen die dat kopen zich uiteindelijk toch ergens zullen neerzetten, hetzij in de eetwagon of gewoon op de grond. Tot nu toe heb ik meestal met de T-trein (de “supersnelle”, maar eigenlijk is die eerder traag en heeft hij veel tussenstops) en de K-trein (de “snelle”) gereisd. Van Shanghai naar Nanjing en Wuhan heb ik altijd al de D-trein genomen (op 6 uurtjes ben je van Shanghai in Wuhan!), en ten slotte hoop ik ook nog eens van Wuhan naar Guangzhou te reizen met de G-trein (3 uurtjes!). Deze laatste trein bereikt een snelheid van 350 km/uur. Veel studenten hier reizen daarom regelmatig naar Guangzhou tijdens het weekend, vooral om te shoppen, maar ik heb dat nog nooit gedaan.

De rest van de week was gewoontjes. Tijdens de middag ga ik regelmatig met de rest eten in het kleine straatje. Op het menu staan dan meestal pikante Oeigoerse noedels of droge noedels (typische specialiteit van Wuhan) op het menu, of gewoon de normale gerechten zoals kippenblokjes met pindanootjes, aubergine, zoetzuur varkensvlees enzovoort.

Ten slotte eindig ik mijn verhaal met enkele wist-je-datjes:

Wist je dat Chinezen een rood lintje aan een nieuwe auto hangen? Dit zou geluk brengen, maar ik weet niet goed hoe lang ze hun wagen als “nieuw” beschouwen. Ik denk dat je dat zelf mag bepalen.

Wist je dat Chinezen jaloers zijn op onze dubbele oogleden? In Nanjing heb ik voor de eerste keer schoonheidsproducten gezien om het vel van je oogleden dicht te plakken, zodat het lijkt alsof je grote, westerse dubbele oogleden hebt. Ingenieus, vind je niet?

Wat me hier ook steeds weer opvalt, is hoe recht door zee Chinezen eigenlijk zijn. Zo zat in in Nanjing op mijn “hongshaoniuroumian” (noedels met rundsvlees) te wachten, en zag ik dat een nieuwe klant naar de menu aan het staren was. Hij wist blijkbaar niet goed waar te betalen voor de gerechten, waarop de baas van de zaak hem nogal wild de kassa aanwees. Hierna ging de klant verder met het bekijken van de menukaart, waarop de baas hem plots zei: “Seg, zijt gij nu nog niet klaar met kiezen?!” Toen mijn noedels langer dan normaal op zich lieten wachten, ontstond er een luid gebrul tussen de kassa en de keuken waarvan ik enkel het terugkerende woord “noedels” kon verstaan. Toen het luidkeelse geroep eindelijk ten einde was, zei de kassierster me al glimlachend met zoete stem: “Ze zijn direct klaar .” De andere klant heeft uiteindelijk “feichangmian” (noedels met ingewanden) gekozen...

Ik wil ook nog vermelden dat in Shanghai voor alles een “verkeerskaart” gebruikt wordt. Dit is een kaart waarop je geld kan zetten (zoals bij een gsm) en je kan die dan gebruiken voor zowel de metro en bus, als voor de taxi. In Seoul hebben ze dit systeem ook, weet ik van Liu Zhi Hui.

Ten slotte is de heuptas bij Chinese jongens enorm populair. De typische Chinese student heeft een gladgeschoren gezicht, ietswat langer haar én een heuptas.

08-04-2010 om 00:00 geschreven door Kelan  

Ik sta al een maand achter met bloggen, het wordt dus dringend tijd de draad terug op te nemen. Ik was bij 20 februari gebleven, toen ik de trein opsprong naar Nanjing. Ik was vermoeid van al het reizen, maar toch kon ik het niet laten er nog een tripje bij te nemen. Yiwei had me proberen te overtuigen eerst voor een weekend terug naar Wuhan te gaan, en dan tijdens de laatste week vakantie nog naar Nanjing te reizen, maar ik wist dat dat er dan toch niet meer van zou komen. Eenmaal op de trein, zag ik het weer volledig zitten. Ik wilde al zo lang eens naar Nanjing gaan. Het was de eerste keer dat ik een stad volledig op mijn eentje gedaan heb, en het is me geweldig goed bevallen. Zaterdagavond ben ik na zo’n 2,5 uurtjes trein in Nanjing aangekomen, en woensdagmiddag ben ik er weer vertrokken.

Mijn eerste avond werd volledig in beslag genomen door het zoeken naar een hostel. Ik had niets gereserveerd en ik trok naar het jeugdhostel Fuzimiao (Confucius tempel) dat vermeld stond in mijn Lonely Planet. Ik wilde per se een kamer voor mij alleen en geen dorm. Een dorm is een kamer met 4, 6 of 8 bedden, die je dus deelt met meerdere personen. Ik heb nog nooit een dorm geprobeerd omdat ik zo’n slechte slaper ben, en omdat ik me altijd zorgen maak over mijn bagage. Een single room is natuurlijk duurder, en toen ik mijn kamer in het jeugdhostel Fuzimiao in Nanjing te zien kreeg, vond ik die zijn geld niet waard. Omdat de gewone dubbele kamers allemaal volzet waren, hadden ze me een kamer met 4 bedden gegeven. Ik had geen raam naar buiten en was niet echt content over de kamer, dus heb ik een grote wandeling gemaakt en uiteindelijk een hotelletje gevonden dat me beviel. Toen ik hierna terug naar het hostel trok om uit te checken, vroeg de jongen aan de balie me waarom ik zo snel al vertrok. Ik heb hem uitgelegd dat ik niet tevreden was, en na een lange babbel hebben we het op een akkoordje gegooid. De prijs werd drastisch verlaagd, en de volgende nachten zou ik naar een gewone (deftige) tweepersoonskamer kunnen verhuizen. Ik was blij dat ik tóch in het jeugdhostel kon blijven, omdat je in hostels vaker buitenlanders en soloreizigers tegenkomt dan in Chinese hotelletjes. Het hostel was niet lawaaierig en de locatie was ideaal. Het was de eerste keer dat ik heb afgedongen op de prijs van een kamer . Leuk om te weten voor in de toekomst.

Mijn sightseeing in Nanjing begon met een bezoek aan de Zhonghua Gate, een oude stadspoort. In Shanghai had ik het steeds koud gehad, maar in Nanjing was het schitterend weer. Tijdens mijn reizen in februari heb ik meermaals veel geluk gehad wat het weer betreft!

Ik hielp 2 Chinese koppels bij het maken van een foto, en zij trakteerden me op papaya op de Zhonghua Gate. De twee koppels hadden elkaar tijdens hun reis ontmoet, en één van de koppels had die dag, net zoals ik, het Japanese Massacre Museum op het programma staan. Samen met dat koppel uit Chengdu ben ik de ganse dag op pad geweest. Het Massacre museum handelt over de Japanse bezetting van Nanjing in 1937, waarbij 300.000 mensen op gruwelijke wijze om het leven kwamen. Het museum was veel groter dan ik verwacht had, en heel interessant. Minpunt vond ik wel dat er geen einde kwam aan de foto’s van lijken en gewonden. In het begin is dat wel eens “leuk” om te zien, maar na een tijd heb je er je buik van vol. En net als je denkt dat je de laatste lading gruwelijke foto’s gezien hebt, leiden ze je  naar de “Skeleton display room of the victims”. De nadruk lag duidelijk op de onmenselijkheid waarmee de Japanners Nanjing bezet hebben. Al bij al wel de moeite om naartoe te gaan, vind ik. Het koppel uit Chengdu was al een paar dagen in Nanjing en nam me mee naar een eettentje om een lokale specialiteit te proeven: eendenbloedsoep. Het was een soort groentensoep met bloedreepjes in. Als extraatje bestelden ze een kleine portie ingewanden. Mmmm....

Ze vertelden me dat ze naar een park geweest waren dat ’s avonds heel mooi verlicht werd, en omdat hun hotel er niet ver vandaan was, gingen we er samen een kijkje nemen. Ik vond het helemaal de moeite niet waard (misschien omdat ik in Harbin geweest was?), en de toegangsprijs was veel te hoog voor wat het was. We aanschouwden het dan maar gewoon vanop afstand, en de man (van het koppel) nam met zijn professionele camera een aantal foto’s van me. Ik vond die gast hilarisch hij was best mollig en kwam erdoor als een echte avonturier. Volledig uitgerust met een reusachtige legerrugzak, een gordel met drank, zakmes etc. en een camera om U tegen te zeggen, leidde hij zijn vrouw en mij rond. Ik vond het echt fijn om een dagje met hen rond te lopen . We namen afscheid en ik nam de metro terug naar het centrum. Ik ben bijna elke dag verloren gelopen in de omgeving van de Confucius tempel. Alles kwam me bekend voor, maar ik slaagde er maar niet in me een goed beeld van de omgeving te vormen. Telkens ik ’s avonds mijn jeugdhostel vond, was dat meer toevallig dan dankzij mijn oriëntatievermogen. 

De volgende dag stond het Sun Yat-sen Mausoleum op het programma, samen met de hele omgeving, namelijk de Zijinshan (een berg). Naast het mausoleum bevonden zich op de berg namelijk ook de Xiaoling-tombe (tombe uit de Ming-dynastie) en de Linggu Scenic Area. Ik vatte mijn tocht aan bij het mausoleum, en dat was op zich al een hele onderneming. Ik was zo stom geweest mijn dikke jas en trui mee te nemen, maar het was dik 23 graden en ik kon er dus de hele dag mee sleuren. Het uitzicht vanaf het mausoleum was wel magnifiek! Hierna bezocht ik een klein openluchttheater, waar ik in een mum van tijd bedekt was met witte duiven. Je kon er namelijk kleine porties maïs kopen om de duiven te voederen. Ik had zoiets nog nooit gedaan, en het mogen dan vieze beesten zijn, ik vond het echt super . Ik zette mijn lange wandeling naar de Linggu Scenic Area verder. Ik ben te laat te weten gekomen dat er gratis busjes waren die je van de ene “Area” naar de andere zouden vervoeren. Dat zou een grote hulp geweest zijn, want ik heb alles te voet afgelegd en daarmee veel tijd verloren. Langs de andere kant was het weer zalig en heb ik wel van de wandeling genoten. In de Linggu Scenic Area bezocht ik een pagoda en enkele tombes. Chinezen willen altijd met me op de foto op momenten waarop ik er niet uit zie! Het was zo warm toen ik die pagoda beklom, ik zweette me te pletter en ik had dan ook nog eens veel te veel spullen bij. Het deed me denken aan de dag waarop ik de Yellow Crane Tower in Wuhan bezocht. Het was al vrij laat toen ik alles in de Linggu Area gezien had, en ik vreesde dat ik de Xiaoling-tombe niet meer kon doen. Ik nam een bus die me bij de tombe dropte, en op een drafje haastte ik me naar de hoofdbezienswaardigheid van die “Area”. Ik botste er op een stokoud Chinees koppel, waarvan de man me wist te vertellen dat er aan het eind van een lange trap de heuvel op, iets moois te zien zou zijn (standbeelden van paarden ofzo). Ik zei hem dat daar jammer genoeg geen tijd meer voor was, waarop hij antwoordde dat dat nog best te doen was. Ik dacht bij mezelf dat, als die oudjes nog aan de trappen zouden beginnen, ik als jongeling dat ook maar moest doen. Een heel eind verder merkte ik echter dat de trap niet verder naar boven liep, maar gewoon rechts afboog en weer naar beneden ging.  Ik stelde me er vragen bij, maar zonder nukken volgde ik de man (en zijn mopperende vrouw die het plots niet meer zag zitten), en ondertussen werden we vergezeld door andere Chinese toeristen die zich afvroegen tot wanneer het park eigenlijk open bleef.  Het begon al wat te schemeren en de klimtocht leek plots tijdverlies. En ja hoor, na de tocht naar boven én de daarop volgende afdaling stonden we weer precies op dezelfde plaats als waar we eerder vertrokken waren. En ik had geen paard gezien . Na die doelloze klimtocht was het al vrij laat en ik moest me haasten, omdat ik afgesproken had met de andere Leuvense sinologen in Nanjing (Tessa, Katrien en Sara). Ik zei tegen de oudjes dat ik er vandoor moest en dat ik wat sneller ging stappen, waarop ze me zeiden: “Manzou!” (“traag stappen!” = een uitdrukking bij afscheid nemen die betekent: ga niet te snel weg!). ’s Avonds at ik samen met de sinologen en nadien zijn we samen nog ene gaan drinken. We besloten om de dag erop samen in Nanjing uit te gaan.

Mijn laatste dag in Nanjing besteedde ik aan een bezoek aan de boeddhistische Jiming tempel, die ook weer tot en met gecommercialiseerd was. Naast een restaurant in de tempel, stond er ook een machine zoals in een Luna Park op de kermis, waar je in ruil voor 10 yuan een boeddhistische “voorspelling” krijgt. Na het inwerpen van een munt begint er muziek te spelen en komt er een poppetje tevoorschijn. Het poppetje verdwijnt in een huisje en komt terug tevoorschijn met een papiertje dat hierna uit de machine valt. Dat papiertje moet je dan gaan inruilen voor een groot papier met hierop de uitleg van de voorspelling. Het geeft echt een heel vreemd gevoel om Chinezen met gevouwen handen voor die machine te zien staan. Het heeft echt niks meer met geloof te maken, vind ik. Interessanter vond ik het grote stuk stadsmuur dat met de tempel verbonden is. Je kan er een heel eind op wandelen, en je hebt een mooi uitzicht.

Op mijn terugweg passeerde ik langs het Presidentiële Huis van Sun Yat-sen, en besloot ik dit dan ook maar te bezoeken. De jongen in mijn jeugdhostel had me verteld dat dit een druk bezochte toeristische attractie is. Echt speciaal vond ik het gebouw niet, maar de bijhorende tuin en de tentoonstelling over het leven van Sun Yat-sen waren dan weer wel goed. Ik raakte aan de praat met een jongen uit Ningbo, die me de rest van de dag nog vergezeld heeft. We hebben samen de Confucius-tempel (vlakbij mijn hostel) en een tentoonstelling over het Chinese examensysteem bezocht en zijn daarna samen gaan eten. De Confucius-tempel vond ik echt niet de moeite, en de toegangsprijs is te hoog. Maar de omgeving van de tempel is druk en gezellig, met massa’s winkeltjes en eetkraampjes. Net toen ik in Nanjing was, was daar het lantaarnfestival bezig. Vooral die eerste zaterdagavond (toen ik op zoek was naar een hostel), was het er een drukte van jewelste. Ik vind Nanjing echt een charmante stad, en de sfeer heeft veel weg van Xi’an die net zoals Nanjing een historische stad is. Ik ben fan van beide steden . ’s Avonds bezocht ik Katrien, Tessa en Sara op hun appartement (mooi! En ruim!) alvorens uit te gaan. Het feestje is me echt goed bevallen! Het was leuk eens in een andere stad uit te gaan.

De volgende dag heb ik rond de middag de trein terug naar Wuhan genomen, waardoor ik natuurlijk weer pal op het spitsuur in Wuhan arriveerde. Ik haat het treinstation in Hankou! Het was alsof het tafereel van begin september zich herhaalde. Het was meer dan 20 graden toen ik arriveerde, het station krioelde van het volk, en ik had vrij veel bagage bij, die ik weer helemaal door een ondergrondse stofferige tunnel kon sleuren. Het duurde eeuwen voor ik een taxi gevonden had en het duurde eeuwen voor ik thuis was. Ik was echter ongelooflijk blij terug op de vertrouwde campus te zijn. Mijn bagage werd me al direct uit handen genomen door Deni en Edson, en ik sprong Madi rond de nek toen ik weer op ons appartementje was.

Eenmaal in Wuhan hernam het leven weer zijn gewone gang: lang slapen, op ratten jagen, enzovoort. Gelukkig is er nu Azamat (de vriend van Madina) die zich met het rattenprobleem bezighoudt.

De laatste weken is er niet veel gebeurd, mede omdat ik weer met een oor- en keelontsteking zat. We zitten hier in Wuhan weer in de vervelende “overgangsfase” waarbij temperaturen op een paar dagen van 6 naar 30 graden Celcius kunnen stijgen. Als je woensdag in korte mouwen rondloopt, kan het maandag sneeuwen. Lang leve Wuhan! Ik ben het ziek zijn beu als koude pap, maar ik red me wel. Het is een reden te meer om me dubbel zo goed te amuseren op momenten waarop ik me goed voel. Ik heb kort nadat ik weer in Wuhan was, spaghettisaus gemaakt voor Madina, Nastia, Gerson, Edson, Ayrton en Azamat. Hiermee heb ik bewezen dat ik een ietsiepietsie kan koken . Verder zijn er een hele hoop nieuwe gezichten op de campus, waaronder voornamelijk Fransen. Het enige probleem dat ik met Fransen heb, is dat zij altijd Frans praten (zelf als ze weten dat er personen in de groep aanwezig zijn die geen Frans verstaan). Ik trek momenteel zo’n beetje met iedereen op, en sinds het weer zo goed is (gisteren was het 30 graden), gaan we bijna elke dag in het kleine straatje vlakbij de campus lunchen.

Ik leer nog elke dag nieuwe mensen kennen, en regelmatig is er wel iemand die mij mee uit eten vraagt of die voor me kookt. Ik ben ondertussen ook eens in Vox uitgeweest, en ditmaal is het me wél bevallen. Ania is na 2 maanden Frankrijk weer terug, en ook met haar ga ik regelmatig eens weg. Steffi is momenteel nog op reis met haar vriend, maar ik geloof dat ze volgende week terugkomt. Sam is nog altijd samen met Marion, en vorige week heeft hij voor Marion en mij Indische chapati’s gemaakt. Dat zijn een soort pannenkoeken met aardappelen en ajuin, die je dan samen met een zurige vrucht moet eten. Nu het weer beter begint te worden, verzamelen studenten ook meer aan het “xiaomaibu” (het winkeltje hier vlakbij waar je dagelijkse benodigdheden kan kopen) om samen te drinken.

Afgelopen dinsdag was er een repetitie voor een tv-programma waar ik aan deelneem. Het is een talkshow waarin vragen gesteld worden aan buitenlanders over hun cultuur en gewoontes. Mijn niveau  van Chinees is maar zus en zo, als je het vergelijkt met het niveau van de andere deelnemers, maar we zullen zien wat het geeft . Maandag en dinsdag zijn de opnames!

Eergisteren heb ik samen met Ayrton en een aantal van zijn vrienden (Nieuw Zeeland, Japan, Maleisië, Singapore, China) gepicknickt op de campus en gisteren hebben Ayrton en ik een grote wandeling door de campus gemaakt om naar de Japanse bloesems te gaan kijken. Wuhan University staat bekend om zijn prachtige bloesems, die elk jaar rond deze periode bloeien. Afgelopen donderdag is het jaarlijkse “Japanese Blossom Flower Festival” van start gegaan en op dit moment moeten bezoekers dus inkom betalen om op de campus te komen. Ik geloof dat het festival zo’n 2-tal weken zal duren.

Het was gisteren dan ook prachtig weer: heldere hemel, 30 graden... Dit sprookje duurt in Wuhan jammer genoeg niet lang (zulke dagen zijn echt zeldzaam) en volgende maand gaat het waarschijnlijk al snikheet zijn. We moeten er nu dus van genieten .

In Shanghai had ik een grote vlieger gekocht, en gisteren heb ik samen met Sam geprobeerd om hem in de lucht te krijgen, maar voorlopig nog zonder succes. Gisteren heb ik sinds lang ook nog eens Nitzan gezien, en Edward, want we zijn op Guangbalu ene gaan drinken samen met Nicole, Burak en Erick. Ten slotte heb ik gisteren de dag afgesloten met een geweldig feestje in Grammy! De rest van het weekend ga ik het iets kalmer aan doen .

In mijn volgende post zal ik uitleggen wat soft sleepers juist zijn (vraag van Bob) en zal ik nog een paar wist-je-datjes vermelden. Er zullen snel een heleboel foto's volgen.

20-03-2010 om 00:00 geschreven door Kelan  

Dag allemaal!

Ondertussen ben ik iets meer dan een weekje terug in mijn geliefde (?) Wuhan. Ik moet zeggen dat ik er dit keer absolúút geen probleem mee had naar Wuhan terug te keren, in tegenstelling zelfs. Ik keek ernaar uit Madina, Azamat (haar vriend uit Kazachstan die ik ondertussen al als roommate ben gaan beschouwen), Ayrton, Steffi en co, Sam... terug te zien. Steeds meer begint de relatie die ik met Wuhan heb op een haat-liefde relatie te lijken. Ik had een pracht van een vakantie achter de rug, en eenmaal in Wuhan leek alles onmiddellijk weer in zijn plooi te vallen.

Waar waren we gebleven? Ohja, Shanghai, waar ik me de eerste dagen (als ik heel eerlijk ben) stierlijk verveeld heb. Dat was niet mijn schuld, en ook niet Yiwei zijn schuld, maar het was de schuld van Chinees Nieuwjaar! Chinees Nieuwjaar draait namelijk om reunie met de familie, met als gevolg dat Chinezen zich massaal naar hun thuisdorpjes begeven, er een reusachtige verkeerschaos onstaat en er in geheel toeristisch China geen bal meer te beleven valt. Winkels en musea zijn gesloten, straten zijn leeg, kortom, de steden zijn dood.

Op 12 februari zijn Yiwei en ik naar de Yuyuan geweest, een tuin in het centrum van Shanghai met een bekend theehuis. Ik herinnerde me het uit 2005, maar in de tuin zelf was ik toen niet geweest. We hebben er kleine snacks gegeten, en nadien heeft papa Gong nog wat sightseeiing met ons gedaan. Het appartement van Yiwei bevond zich een heel eind uit het centrum, maar godzijdank lopen de metrolijnen van Shanghai tot in de meest afgelegen wijkjes. Een uurtje op de metro zitten is in Shanghai heel normaal . Ik was in het begin blij dat ik tijd had om lang te slapen en op internet te zitten, maar al gauw wilde ik erop uit. Maar dat wilden papa Gong en Yiwei kost wat kost beletten. Met een regen van argumenten probeerden ze me ervan te overtuigen de dagen rond Nieuwjaar steeds bij hen en hun familie te blijven. In het begin was dat dik tegen mijn zin, maar uiteindelijk was het misschien het beste. In het centrum van Shanghai was inderdaad niet veel te beleven, en het weer was maar koud en miezerig. Natuurlijk vond ik het fijn Chinees Nieuwjaar met een Chinees gezin te vieren, maar ik had me er eerlijk gezegd meer van voorgesteld. Ligt het aan het feit dat het Shanghai was, en geen traditioneel boerendorpje? Ik weet het niet, maar op Oudejaarsavond (13 februari) was alle familie al rond een uur of 8 ’s avonds naar huis en zaten Yiwei en ik weer met ons tweetjes op het appartement te loeren. De hele dag al was er vuurwerk te horen geweest, en rond 12 uur ’s nachts (toen Yiwei en ik al in ons bed lagen... erg eh :p) barstte de hel los. Ik kon uitkijken op het binnenkoertje van het appartementencomplex, en waande me in Irak. Auto-alarmen sloegen aan, en overal weerklonk luid geknal. Op het binnenkoertje zette de ene Chinees na de andere zijn “taart” neer (vuurwerk in de vorm van een taart), om dan op onveilige afstand ervan het ganse schouwspel gade te slaan. Ook ik stond achter mijn venstertje te kijken, klaar om weg te springen in het geval van een vuurpijl in mijn kamer, en probeerde tegelijkertijd een telefoongesprek te voeren met Ayrton in Wuhan, maar door het lawaai was dat praktisch onmogelijk.

Op Oudejaarsavond had ik samen gegeten met de familie aan vaders zijde: de “knappe” neef (we noemen hem “Shuai Ge” (knappe gast)), zijn ouders en moemoe. Tot mijn verbazing kregen niet alleen Yiwei en Shuai Ge een traditionele rood met goud gekleurde enveloppe toebedeeld, maar ook ik. Het is in China namelijk de gewoonte om, in plaats van cadeautjes, nieuwjaarsgeld te geven. Rood is de kleur van geluk en het goud spreekt voor zich natuurlijk. Na het eten kwam moemoe plotseling met een foto af. Vol hoop toonde ze die aan Shuai Ge, en vroeg ze hem wat hij ervan vond. Het was de foto van een Chinees meisje, en moemoe hoopte op een match. Shuai Ge was jammer genoeg niet geïnteresseerd. Ik denk dat ouders en grootouders nog vrij veel bezig zijn met het zoeken van een partner voor hun (klein)kind, maar de jeugd neemt het heft liever zelf in handen.

Op de eerste dag van het nieuwe jaar namen papa Gong en Yiwei me mee naar een kleine tempel in de buitenwijken van Shanghai. Het is de gewoonte dat gelovigen in tempels verzamelen en bidden voor geluk in het nieuwe jaar. In Shanghai zijn er 2 grote tempels, waarvan we er eentje gepasseerd zijn, en daar was het natuurlijk een drukte van jewelste, dus hebben we voor de kleinere geopteerd. In alle boeddhistische tempels vind je hetzelfde fenomeen terug: uit alles proberen ze geld te slaan. Rond Chinees nieuwjaar worden de toegangsprijzen verhoogd, en worden de tempels nog commerciëler dan ze al waren.

Op 14 februari stond er een etentje bij de familie aan moeders zijde op het programma, met onder andere Pang Ge (de dikke neef). En niet gelogen, deze 150-kilo zware beer heeft zijn naam verdiend. Pang Ge heeft ons in de omgeving van Songjiang, de wijk in Shanghai waar zijn ouders wonen, rondgereden (zo ook langs de enige “berg” in Shanghai). Het weer was miezerig, en de toegangsprijs voor het sculpturenpark hoog, dus zijn we naar Thames Town gereden. Dat was echt zot, het is een woonwijk zoals een andere (maar dan luxueus), die exact hetzelfde als de omgeving rond de Londense Thames is. Woonwijken in China zijn vaak een dorpje op zich, maar deze wijk heeft zelfs een eigen rivier (rarara, de Thames), een kerk (hetzij een lege kerk), winkeltjes (niks te beleven), eigen scholen, kruispunten met rode lichten, Londense telefooncellen enzovoort. Voor mij had het meer iets weg van een levensgroot speelgoeddorp dan van een wijk waarin echt mensen leven. Ook dit dorp was volledig dood, en dat had niet enkel met Chinees Nieuwjaar te maken. Veel mensen investeren namelijk in appartementen en huizen rond het centrum, zo ook papa Gong, die dan gewoon jarenlang leeg staan en nadien verder verkocht worden. Het etentje ’s avonds was goed! Naast kikker en kwal, stond er ook Russische salade op tafel (eindelijk eens iets gewoons ).

Op 15 februari had ik het dan toch klaargespeeld gekregen een dagje voor mezelf te krijgen . Ik heb met Vincent afgesproken en we zijn samen naar Avatar gaan kijken (Engels gesproken, met Chinese ondertiteling). Avatar, de duurste film aller tijden naar het schijnt, was best oke, maar het verhaal is niet zo origineel. Afgezien van het science-fiction element, was het verhaal krak hetzelfde als een tekenfilm die ik heel lang geleden gezien heb (Fern Gully: The last rainforest). Laten we zeggen dat het een mix was van Pocahontas, Fern Gully en nog wat science fiction. Het coolste vond ik nog de brilletjes die we moesten opzetten tijdens de film (de film was in 3D). Typisch Chinees was dan weer dat nét nadat de aftiteling van de film begonnen was, een Chinese werkneemster achter in de zaal kwam “kwijken” (een geschikter woord is er niet) dat we de brilletjes moesten teruggeven. Tijd om de film even te laten bezinken of om na te genieten, was er dus niet, en de zaal was in een mum van tijd leeg.

Vincent en ik zijn tevergeefs nog op zoek geweest naar het seksmuseum van Shanghai, dat blijkbaar opgedoekt is. Ter compensatie hebben we echter wel de wiwi van een klein manneke op de metro gezien. Zoals ik ooit al eens verteld heb, dragen bijna alle kleine Chinese kinderen een broek met een scheur in, om zo hun behoefte te vergemakkelijken (ook al heb ik daar mijn bedenkingen bij). We vielen bijna van onze stoel van het lachen toen we een moeder zagen die haar kleine (jongen) tussen haar benen had zitten met alles wijd open. Andere interessante momenten waren het omgekeerd van en op roltrappen lopen, en een vrij geavanceerde massagestoel waar Vincent wel een half uur heeft ingezeten.

De dag erop stond er een reunie met Yamin op het programma. We zouden karaoke gaan zingen, rond 11 uur ’s ochtends . Ook Shuai Ge was erbij, maar de meisjes die hij had uitgenodigd, hebben het laten afweten... In deze karaoke-zaak kon je tegelijk eten gaan halen aan een buffet. Hierna nam Yiwei me er alleen op uit, langs het Shanghainese “Technopolis” en daarna naar het stadspark. Ik wilde kost wat kost een tandem uitproberen, maar dat ging me niet zo goed af. Het fietsje zelf was dan ook maar een krel, en het stuur stond scheef. Na een paar toertjes (met Yiwei voorop) hebben we ons dan maar met een pot popcorn op een bankje gezet.

De volgende dag was een dagje shoppen met Yiwei. Op zich niet het vermelden waard, ware het niet dat ik na het kopen van een Swatch-horloge een ware fotoshoot cadeau kreeg . Blijkbaar was er een verdiep hoger een promotiecampagne van Swatch, en omdat ik buitenlander ben, hebben ze meer dan hun best gedaan. Mijn make-up en haren werden gedaan, waarna ik een aantal horloges rond mijn arm moest dragen en dan mocht gaan poseren voor de camera. Het was best eens fijn om te doen  en het resultaat mocht er zijn. Ik heb me eindelijk ook een Ipod aangeschaft!

De volgende ochtend vertrokken we al vroeg in de ochtend met papa Gong en Shuai Ge naar Hangzhou. Ik was doodmoe omdat het de dag ervoor de “vijfde dag van het Chinese nieuwe jaar” was, die volledig in het teken staat van één of andere God van het Geluk, met als gevolg weer een hoop vuurwerk. Ik sliep dus maar rond een uur of 1, en werd weer uit mijn bed gedreund toen één of andere idioot het om half 6 ’s ochtends in zijn bol gekregen had de overschot van zijn vuurwerk af te steken. Ik had zin mijn raam open te doen en “shabi” (stupid pussy) te schelden!

Ik moet wel zeggen dat ik heel wat mooi vuurwerk gezien heb de avond ervoor, toen we over de verhoogde wegen van Shanghai naar huis reden. Om middernacht op Oudejaarsavond moet dat ook de moeite zijn, want aan weerszijden van de baan zie je de ene vuurpijl na de andere.

In de vroege namiddag arriveerden we in Hangzhou, waar de “guanxi” (relaties, vrienden) van papa Gong ons verblijf in een poepsjiek hotel aan de oever van het Westelijke Meer betaalden. 120 euro per nacht, niet niks. Na een wandeling en een boottochtje op het Westelijke Lake hebben we “Kleine Tiet” (Xiao Bo) ontmoet, een vriend van Gong Yiwei. De namen worden steeds interessanter he . Hij nam ons mee naar het restaurant waar zijn vader en familie al samen met papa Gong aan tafel zaten. Het was een echt “guanxi”-diner, en ik voelde dat, ondanks het feit dat de sfeer na een tijdje wat loskwam, het allemaal vrij formeel was. Het was weer een getoost van hier tot ginder, en ik wist niet goed of ik nu ook met mijn glas moest gaan rondlopen of niet. Je kan je wel voorstellen dat ik me daar niet echt op mijn gemak voelde, en mijn Chinees kwam er nog stunteliger dan anders uit. Na een tijdje kwam dan ook ter sprake dat ik niet slecht zing, en dus zijn we met z’n allen nog in de karaoke beland.

De volgende ochtend lag ik nog te knorren toen de rest al op pad ging naar een tempel in Hangzhou. Yiwei had me wel gewekt, maar ik was direct terug ingedommeld en dus hebben ze me laten liggen. Langs de ene kant jammer, maar ik was echt dood. Rond een uur of 11 was ik pas paraat, en werd ik direct meegenomen naar een Westers restaurant waar we de eigenaar, een andere guanxi van papa Gong, ontmoetten. Het was één van de beste (en duurste) maaltijden waar ik me ooit aan heb kunnen tegoed doen, zonder zwanzen. Het ene gerecht na het andere kwam op tafel, en na een tijdje kon ik het niet meer laten mijn fototoestel boven te halen. Verschillende soorten vis, waaronder een paar exotische, zoals een giftige vis die zichzelf opblaast, maar bij bereiding zijn giftigheid verliest, en een hoop rauwe vis (waar ik ondertussen dus fan van ben) en kreeftjes. Ik kreeg gebakken eendenlever, een Cantonese soep en daarna een lekkere westerse steak voorgeschoteld. Ook stond er een Japanse delicatesse op tafel: een zeer dure soort vlees, die je net als sushi rauw moet eten.

Normaal was het plan nog wat sightseeiing te doen (hetzij vanuit de auto, want Yiwei is nu niet bepaald de actiefste), maar het was overal zo druk dat dat niet te doen was. Met Chinees Nieuwjaar trekken namelijk heel veel Chinezen voor een paar dagen naar Hangzhou. We hebben dus gewoon koers naar huis gezet. Ik vind dus niet dat ik kan zeggen dat ik Hangzhou echt “gezien” heb, ook al is het Westelijke Meer natuurlijk het belangrijkst. Toch hoop ik er nog eens te komen, om er dan wat actiever aan sightseeiing te doen . Ik geloof dat de tocht terug naar Shanghai een 4-tal uurtjes duurde, en na een nachtje slaap heb ik de volgende dag de trein genomen naar ... Nanjing.

04-03-2010 om 00:00 geschreven door Kelan  

Op dit moment zit ik in Shanghai, en Gong Yiwei zit hier naast mij tevee te kijken. Wat een luxe: ik kan gedurende een 10-tal dagen op hun leegstaand appartement verblijven! Zoals jullie al wisten, ben ik samen met Vincent van 4 tot 11 februari naar Guilin en Yangshuo geweest. Het was geweldig, en we hebben ongelooflijk veel geluk gehad met het weer. Ik had me op het ergste voorbereid – koud, winderig en veel regen – maar ik heb mijn paraplu op geen enkel moment nodig gehad.

Even een (korte?) samenvatting:
Op 4 februari ben ik met een onrustwekkend klein vliegtuigje (met alle turbulentie vandien) vanuit Wuhan naar Guilin gevlogen. De rij waarin ik zat, bestond namelijk maar uit 1 persoon. Daarnaast zat het vliegtuig nog niet eens halfvol. We zijn gelukkig niet neergestort.
Ik had me Guilin met zijn karstgebergte heel anders voorgesteld: een drukke stad van waaruit je een heel eind zou moeten reizen om bergen te zien te krijgen. Maar zo was het helemaal niet. Bij het binnenrijden van de stad passeerden we al een hoop bergen, om er dan na een tijdje gewoon tussendoor te zoeven. De stad ligt gewoon “tussen” de bergen als het ware. Mijn eerste indruk van Guilin was groen en gezellig. Was het de beplanting of de boulevard waarover we de stad binnenreden, maar ik meende hier en daar een beetje Turkije waar te nemen. De stad ligt langs de Yi-rivier, en deze rivier is voor een groot deel verantwoordelijk voor de charme van Guilin. Terwijl de shuttle-bus de file trotseerde (dat is in Guilin niet anders dan in andere Chinese steden), verwonderde ik me erover hoe proper en modern deze stad aandoet.
Ons hostel, Backstreet Youth Hostel, beviel me direct heel erg. Pal in het centrum, sfeervolle romantische inrichting met houten meubels, rustige locatie en goede bedden. De enige minpuntjes waren dat er te weinig licht in de kamer was, en dat de houten rolluikjes voor de ramen allesbehalve effectief waren. Omdat Vincent later aangekomen is dan ik, had ik al de kans om een korte wandeling in de buurt van het hostel te maken. Vlak naast ons hostel liep een lange wandelstraat, die me direct aan het Turkse Alanya deed denken. Met andere woorden: gezellig, maar toeristisch, al was dat toeristische niets in vergelijking met wat we in Yangshuo zouden zien. In de wandelstraat bevonden zich restaurantjes met ook westers eten, kledingwinkeltjes, straatkindjes etc., heel aangenaam om door te lopen `s avonds. De omgeving was gelijkaardig.

De trip begon met een bezoek aan het huis van Wang Cheng, een prins uit de Ming-dynastie en bijhorende Solitary Beauty Peak. Die eerste fysieke inspanning deed me beseffen hoe slecht mijn conditie eigenlijk is. In totaal hebben Vincent en ik 4 dagen op de fiets gezeten, en dat heeft me wel deugd gedaan. Guilin heeft naast zijn hoofdbanen brede fietspaden, wat fietsen er heel aangenaam maakt. Langs de andere kant is Guilin wel heel druk, en je tussen de massa`s brommertjes op de baan wringen is een hele onderneming. In Yangshuo, waar we een paar dagen later zouden naartoe gaan, was fietsen een “zaligheid”. Yangshuo is klein, minder druk en eenmaal op het platteland kan je over de mooiste weggetjes koersen. In Guilin aten we op een plaats waar men zo`n beetje alle onderdelen van varkens verkocht, en vooral de varkensstaarten waren interessant. Van een varken gaat echt praktisch niets verloren, zelfs de darmen worden netjes ingevet en op ovenplaten gelegd. In de Solitary Beauty Peak wordt baijiu (Chinese sterke drank) gebrouwen, en de alcoholgeur was er zo sterk dat het zelfs te ruiken was bij het beklimmen van de piek. Hierna trokken we naar de olifantenslurfheuvel, die we ook vanop een bamboevlotje konden aanschouwen. Nog even langs de maan- en zonnepagodes om daarna onze fietstocht verder te zetten en te eten in een visrestaurantje langs de Li-rivier. De zichten die we toen hadden, vond ik al prachtig, maar dat was nog niets in vergelijking met wat we de dagen daarop zouden zien.
Op 6 februari huurden we weer fietsen van het hostel, en die fleurden we op met een Spongebob (Vincent) en een Minnie Mouse (ik) alvorens naar de Reed Flute Cave te rijden. Het was een hele fietstocht, maar het weer viel best mee en het regende niet. De grot was echt de moeite! Ik was nog nooit in een grot geweest die zo ruim aanvoelde en waarbij alles zo mooi verlicht was. We konden een groep met Chinese gids volgen die ons aanwees waar stenen de vorm hadden van pindanoten, Chinese kolen, bloemkolen, peren, meloenen en wat nog allemaal . Een mindere moment was dat Vincent door een oude vrouw “gierig” genoemd werd, omdat hij zijn ballon niet aan haar wilde afgeven . We wilden de balonnen immers houden om die dan `s avonds zelf aan kleine kinderen cadeau te doen. Onze volgende stop was het 7-sterren park, waar apen zomaar zouden loslopen. Ik verwachtte er niet veel van, maar werd verrast toen we op een gegeven moment inderdaad massa`s apen in de  bomen zagen springen en brullen. Een foto met een aap was natuurlijk een must, en aangezien de apen op het eerste gezicht vrij tam leken, mocht dat geen probleem zijn. Voorzichtig benaderde Vincent een aap en voederde hem een banaan, waarna ik mijn kans ook waagde. Ik was nog niet eens zo ver gevorderd, toen de aap opeens agressief werd en ik het op een lopen moest zetten. Ik dacht echt dat hij me in de nek zou springen, en het scheelde volgens mij ook geen haar . De foto is wel hilarisch natuurlijk . Apen zijn best enge beesten, en zowel Vincent als ik hebben een schrik gepakt van dit “Park of the Apes’. Een gepensioneerde leerkracht fysica was er druk bezig karakters op de grond te schilderen, en hij heeft ook onze namen gekalligrafeerd. De maan- en zonnepagoda`s zijn by night echt prachtig, maar veel meer is daar niet te doen.

Op 7 februari namen we de boot naar Yangshuo. We hebben natuurlijk voor de Chinese (en niet de westerse) boot gekozen! Buiten de boten met toeristen was er op de Li-rivier niets te zien. We konden dus volop genieten van de prachtige, sprookjesachtige uitzichten. Ook de afbeelding van een uitzicht op het geldbriefje van 20 yuan hebben we in het echt kunnen aanschouwen, al was het wel na lang zoeken en al was ik er zelfs lange tijd nadien nog niet zeker van of het nu wel echt dat uitzicht was dat op het geldbriefje stond. In de namiddag hebben we eerst onze intrek in een jeugdhostel genomen, dat slecht geisoleerd, maar wel gezellig was. Ook het personeel was heel behulpzaam (ik ben de naam van het hostel vergeten, ik geloof Yangshuo Senior youth hostel of zoiets). Vincent heeft zich uitgeleefd in de speeltuin en vanop een naburige berg hadden we een mooi uitzicht over het stadje.

Met roze fietsjes (kwalitatief niet al te best, maar te doen) fietsten we op 8 februari langs de Yi-rivier, en tot onze verbazing was de temperatuur echt ZALIG. Ik ben ervan overtuigd dat het meer dan 25 graden was, en dat maakte onze fietstocht over het magnifieke platteland van Yangshuo nog aangenamer. We kwamen de ganse dag door met koekjes, maar hebben dat `s avonds ruimschoots goedgemaakt. Overmoedig wilden we onze fietstocht over nog niet aangelegde wegen voortzetten, maar omdat onze fietsen zo crappy waren, hebben we dat plan maar laten varen. Met een bamboevlotje werden we de rivier overgezet, waarna we zijn doorgefietst naar een dorpje (naar Chinese maatstaven) genaamd Fuli. 3 keer per maand is daar een grote markt, en die viel nu toevallig net die dag. Heel fijn om alles eens af te zien. We hebben er massa`s zonnebloempitten gekocht, een beetje overdreven eigenlijk . Je had er zelfs met banaan- en roomsmaak... Het is nog steeds een geprul, maar langzaamaan word ik meer bedreven in het zonnebloempit-eten. Omdat Chinees Nieuwjaar zo dichtbij was, werd er ook veel kalligrafie en vuurwerk verkocht. Vincent heeft er in de buurt dan ook maar een paar “bangers” (knallers) afgestoken. We propten onze fietsen in een motorvoertuig met bak en lieten ons zo terugbrengen naar het centrum van Yangshuo.

9 februari was net zo schitterend als de dag ervoor. Ditmaal gingen we voor mountainbikes (waarvan 1 met mandje), maar dat was achteraf gezien toch niet nodig geweest, vind ik. Het was vooral afzien , maar voor iemand zonder conditie heb ik het er nog vrij goed vanaf gebracht, vind ik. Ik heb nog nooit zo`n sportieve vakantie gehad . En alsof dat nog niet genoeg was, hadden we voor die dag bamboo-rafting gepland. Aan de drakenbrug wachtte onze shifu (professionele bamboevaarder) ons op voor een tocht over de Yulong-river. Onze rafting zag er als volgt uit: wij, luie tamzakken, namen plaats op een bamboovlot (waarop ook onze fietsen lagen), en lieten ons gedurende een dikke 2 uren verder roeien door een Chinees mannetje. Toch was het niet zo tam als het lijkt, aangezien we ook een aantal watervallen moesten overbruggen :). De momenten waarop we zijwaarts van een watervalletje dreigden te glijden, waren toch wel best spannend. Het was echt genieeeeeten! De zon was hemels, de uitzichten magnifiek... Onze shifu (met kapotte kleren en een onverstaanbaar accent, maar goedlachs en vriendelijk) deed af en toe eens een belleke, en eigenlijk was dat het enige wat de rust op de rivier verstoorde. We waren de enigen op de rivier!
Een eindje verder werden we gedropt, en we fietsten verder naar onze laatste, maar daarom niet minder vermoeiende, fysieke inspanning: de Maanheuvel. Daar verbaasden enkele vervelende moedertjes ons met een woordje Nederlands. Het klimmen was echt niet te doen en ik zweette me te pletter , maar het uitzicht was natuurlijk wel weer de moeite.

`s Avonds zijn we met de bus teruggekeerd naar Guilin. We wilden op onze laatste dag nog graag de rijstterrassen van Longshen doen, maar omdat we tot half 12 in ons bed hadden gelegen, zat dit er jammergenoeg niet meer in. In plaats daarvan hebben we dan maar de bus genomen naar een dorpje van 1000 jaar oud (Jiangtouzhou) waar iedereen de achternaam Zhou heeft. Vincent moest dat natuurlijk kunnen verifiëren door aan jan en alleman te vragen: Nin gui xing? (Wat is uw achternaam?) :)
We hebben er een hele tijd rondgelopen en dan in de buurt nog typische Guilin-noedels verorbert, alvorens terug de bus op te springen. En dat was het dan. :). De volgende dag ben ik rond de middag met het vliegtuig naar Shanghai vertrokken (Vincent trouwens ook) om er Chinees Nieuwjaar te  vieren. Maar dat zal voor een volgende post zijn :).
 
Ik ben ongelooflijk content over het tripje naar Guilin. Een reis vol spanning en avontuur (lol) met leuk gezelschap. Zo mogen er nog meer volgen!

11-02-2010 om 00:00 geschreven door Kelan  

Ziezo , ik ga nu heel snel mijn blog even bijwerken voor ik morgenvroeg al op een volgende, langere reis vertrek.

Van 27 tot 31 januari ben ik naar het ijskoude Harbin geweest. Harbin ligt in het noordoosten van China, niet ver van de Russische grens. Het is een miljoenenstad in Mantsjoerije en er wonen ongeveer 5 miljoen mensen. De naam Harbin betekent in het Mantsjoe “plaats waar visnetten te drogen gehangen worden”. De temperatuur varieerde er tussen de -15 en -30 (jaja  gene lach). Mijn reisgezellen waren 3 Duitsers: Steffi, Robert en Robert (maar we noemen hem Tim voor alle duidelijkheid).

Wat is dat toch altijd om hier op tijd op de luchthaven geraken! Ik heb nog nooit een vlucht gemist, maar de tocht naar de luchthaven gaat altijd gepaard met stress. Je weet namelijk nooit of je een taxi zal vinden of niet, en een taxi “bestellen” gaat blijkbaar niet (de taxichauffeurs weten namelijk zelf niet naar wie je daarvoor moet bellen, of  ze zeggen dat hun bedrijf daar niet aan meedoet).

Enfin, ook dit keer weer hetzelfde tafereel, zowel bij de heenreis als de terugreis: als kiekens zonder kop veel te lang met onze armen staan zwaaien en dolgelukkig zijn als er eindelijk een taxi stopt die dan ook nog eens de weg weet. Het plan voor de heenreis was als volgt: ik zou een directe vlucht nemen naar Harbin met tussenstop in Qingdao, en de Duitsers zouden een goedkopere vlucht nemen naar een naburige stad van Harbin met tussenstop in Dalian, om dan nadien de trein op te springen naar Harbin. Mooie plannen, maar in de praktijk is het een beetje anders verlopen . Om 8 uur ’s ochtends namen we op de luchthaven afscheid, en ik heb de Duitsers pas ’s avonds heel laat in ons hotel teruggezien. Blijkbaar was er een sneeuwstorm en hadden ze daardoor uren vastgezeten in Dalian, om dan uiteindelijk te horen dat de vlucht afgelast was. De eerste optie was terugkeren naar Wuhan en de volgende dag opnieuw beginnen, maar gelukkig hebben ze een tweede optie kunnen fiksen: een directe vlucht van Dalian naar Harbin.

Ondertussen had ik me al geïnstalleerd in ons hostel: Little Fir. Het lag een heel eind buiten het centrum en het viel me eerlijk gezegd nogal tegen. Het personeel was niet vriendelijk, er was helemaal niets voorzien (voor toiletpapier moest je betalen), geen handdoeken ofzo, lawaai van de receptie, vuil, een reusachtige pissebed, doodgemepte spin op de muur, na een paar dagen ook nog eens een lekkend toilet (en bijhorende stank)... kortom, ik zag het hostel in het begin niet echt zitten. Ik vroeg dan maar direct een zwabber om de kamer eens door te vegen, maar de bediende nam een vuile zwabber en kwam eigenhandig mijn kamer nog een beetje vuiler maken. En net nu had ik mijn slippers eens niet bij :p. Ik ben niet lang in het hostel gebleven en besloot op mijn eentje een wandeling door het centrum te doen. Mijn eerste indruk van de stad was dat ik precies in Rusland zat. Ik ben nog wel nooit in Rusland geweest, toch kan ik het me levendig voorstellen . De lokale bevolking trotseert de koude zonder handschoenen en muts, maar na 5 minuten zonder handschoenen voelden mijn handen aan alsof er naalden in zaten. De stad zelf was, mede door het weer, grauw en grijs. Ik passeerde een lange straat minihuisjes en verkommerde appartementsblokken. Overal lag vuile sneeuw, waardoor alles vrij armoedig overkwam. Een oude stad dus, maar met een eigen karakter. Hoe pak je dat als toerist nu aan? Wel, eenmaal in Harbin, duffelde ik me direct in met een speciale (Chinese) broek, verschillende truien, thermisch ondergoed en 3 paar sokken. Een mondmaskertje, muts en oorwarmers vind ik onontbeerlijk . Als een robot manoeuvreerde ik me over straat tot in een kramikkelige stadsbus. Maar oh! Sommige bussen zijn hier verwarmd! In Wuhan zou ik een gat in de lucht gesprongen hebben, maar in mijn vele lagen kleding kon ik enkel puffen van de warmte .

Door alle neonverlichting en ijssculpturen die je her en der in de stad kan vinden, is de sfeer die er heerst soms gelijkaardig met die van Xian.

Een grote verrassing toen ik terug in het hostel kwam, was een grote groep jongeren die samen aan het musiceren waren. Ik heb me erbij gezet en ik was onmiddellijk contenter over het hostel. Rond een uur of 11 kwamen ook Steffi en co aan. Let the trip begin!

Dag 2.

Om 9 uur spraken we af met Matthias (Duitser) en Chad (Australiër) om naar het Tijgerpark te trekken. Onverwachts werden we ook nog vergezeld door twee Britse meisjes (Lucy en Kelly), die diezelfde dag pas gearriveerd waren. Mijn ontbijt was... hond. Serieus ;). Naast ons hostel bevonden zich een paar Koreaanse restaurants en daar stond echte hond op het menu. De hamvraag: hoe smaakt hond? Wel, beste lezertjes, ik vond het een beetje lijken op het soepvlees dat ons mama in de erwtensoep doet, maar dan met een straffere smaak (dus eigenlijk gewoon rundsvlees). Steffi vond het vergelijkbaar met schapenvlees, maar ik kan met niet goed meer herinneren hoe dit smaakt. Het gerecht was vrij pikant, een soort hondensoep met tofu eigenlijk. Jammergenoeg was het vlees wat uit elkaar gekookt en hing er weer een hele hoop “vet” aan. Enfin, ik weet nu hoe het smaakt en daar laten we het bij .

Het Siberische Tijgerpark is een echte topper, vind ik. Ik had nooit gedacht dat het zo groot zou zijn! Prachtige foto’s heb ik gemaakt. Ik moet wel zeggen dat ik op een gegeven moment toch ook wel Wuhan-zoo-taferelen ben tegengekomen, hetzij minder schrijnend. De loslopende tijgers zagen er echter allemaal gezond en wel uit. Met een busje toerden we door het park, en we legden geld samen om levende kippen te kopen om de beesten te voederen. (meer het idee van de Chinezen in de bus dan van onszelf). De levende koeien waren te duur… De kippen werden met een auto aangebracht en uit de wagen gesmeten.  Doordat ik zoveel foto’s wilde nemen, waarvoor ik steeds mijn handschoenen moest uitdoen, deden mijn handen na een tijd ongewoon veel pijn. Ook Robert heeft een probleem: als het te koud is, krijgt hij rode uitslag op zijn handen. Het is eigenlijk meer “verbranden” door de kou.

Een volgende attractie was Sun Island: een park met een groot aantal sneeuwsculpturen. Nadat de meerderheid van onze groep in het zak gezet was bij het drinken van een waterige melkthee, vingen we onze grote wandeling aan. Het was prachtig! Je kan het vergelijken met de mooie zandsculpturen die je elk jaar in België kan bezichtigen, maar dan van sneeuw. Je kon er ook met een band van een sneeuwglijbaan glijden . Wat ik me ook nog herinner is dat ik bijna flauwviel van de stank, toen ik er naar het toilet ging.

Op dag 3 vergezelden Matthias en Liam (Canada) ons. Eerst beleefden we een heel avontuur in het treinstation, waar ik de Duitsers per ongeluk opzadelde met treintickets voor 27 uren harde zitjes . Geef mij dan toch maar het vliegtuig ja. Bij het inruilen van de tickets werd ik natuurlijk weer geweldig onopvallend voorgestoken door een ongemanierde Chinees, die ik dan ook direct op zijn plaats gezet heb. Een andere man, die leek op een agent, wilde me dan weer tickets in het zwart verkopen. Toen dit alles eindelijk van de baan was, en de Duitsers 27 uren soft sleepers hadden te pakken gekregen, zijn we naar de St. Sophia Kerk getrokken. Binnenin kan je oude foto’s van Harbin bezichtigen. Harbin is begin 20^ste eeuw trouwens getroffen geweest door een zware vloedgolf, en daar is in het centrum een groot monument voor opgericht. Hierna zijn we naar een Joodse synagoge gegaan, die ik niet zo boeiend vond. We wilden de bevroren rivier Songhua per kabelbaan oversteken, maar waren daar net 10 minuten te laat voor. Dan maar per bus naar het grote ijssculpturenfestival aan de overkant.

Het was al bijna donker toen we aan het verlichte park arriveerden. In één woord: magnifiek! Prachtige ijssculpturen, van een lokale Harbin-bierfles tot een sfynx, een colosseum en een sprookjespaleis. We hebben er een paar uren rondgelopen, en dat was niet heel evident. Ten eerste ben ik één keer vrij hard onderuit gegaan :p dat was weer onvermijdelijk. Ten tweede zijn we Robert kwijtgeraakt, en niet één keer, maar wel 3 keer! Als er één ding is dat die jongen kan, is het verloren lopen  je zou bijna denken dat hij het opzettelijk doet. Ten derde begaven de camera’s het één voor één, en moesten we ze in één van onze 3 broeken bewaren om ze warm te houden. Ten vierde waren mijn tenen na een tijdje zo nat en koud (Chinese kwaliteitsschoenen) dat ik amper nog kon gaan. Toch deed de schoonheid van het park me die ongemakken vergeten ;). Halverwege namen we afscheid van Matthias, die terug naar Nanjing vertrok. Trouwens, hij kent toevallig Katrien, Tessa en Sara (klasgenoten van me) die in Nanjing studeren!

De volgende dag vergezelde Liam ons opnieuw. Eigenlijk zijn we dus nooit enkel met ons gevieren op pad geweest . Eerst stonden er tempels op het programma, die ik geen must vind, tenzij misschien de Temple of Bliss. Hierna zijn we voor de tweede maal naar de kabelbaan getrokken, die nu wél toegankelijk was. Het was mijn eerste keer in een gondel en ik vond het leuk, ondanks de hoogte. We zijn de rivier daarna terug te voet overgestoken, en hebben onder andere een bevroren kikker gevonden (die was uit een vissersgat gesprongen). Op die rivier worden allerlei activiteiten gedaan: hondenslee, paardenkar, schaatsen... Er rijden auto’s over de rivier, en er wordt zelfs gezwommen! Dat hebben we jammer genoeg zelf niet gezien, maar een toerist heeft ons foto’s getoond. De tocht over de rivier was verschrikkelijk koud, maar prachtig. De maan kwam op en zag rood, het begon te schemeren en na een tijdje gingen de lichten van het ijssculpturen- park aan de overkant weer aan. Ten slotte zijn we nog langs een Disney-ijspark geweest, waar we al zingend met bevroren tenen doorliepen. Na een etentje in McDonalds, waar het vol zat met buitenlanders, namen we de taxi naar ons geliefde hostel. 5 personen is net te veel, maar ’s nachts geven taxi-chauffeurs al eens sneller toe. De dupe is natuurlijk onze kleine Steffi, die zich in een onmogelijke houding op iemands schoot moet wringen . ’s Avonds in het hostel hebben we elkaar dan maar eens gemasseerd, en dat deed deugd!

HARBIN WAS ZUPAH  zeker de moeite om er de kou voor te trotseren!

-          Wist je dat Harbin zo koud is dat je op sommige momenten voelt dat je snot bevriest :p?

-          Wist je dat we een “pisboom” gezien hebben in het tijgerpark? Maw: de tijgers doen pipi tegen bomen en de pipi bevriest.

-          Wist je dat we in Sun Island de Yellow Crane Tower (symbool van Wuhan) gezien hebben?

-          Wist je dat bussen in Harbin belachelijk vroeg stoppen met rijden? (sommige stoppen al om 20.30!)

-          Wist je dat Chinezen supervroeg in hun bed kruipen (ook jongeren)? We waren namelijk gisteren gaan biljarten en om half 11 waren we nog bijna de enigen die aan het spelen waren.

-          Wist je dat Steffi op de tweede dag in Harbin twee uren lang mijn haren geborsteld heeft? Door de wind, mijn muts, mijn sjaal en mijn nieuwe krullen was mijn haar veranderd in één dikke dreadlock :p.

-          Wist je dat Steffi en ik tijdens het douchen in ons hostel regelmatig kleine elektrische schokjes kregen? Ik heb op een gegeven moment zelfs een échte schok in mijn arm gehad.

-          Wist je dat, toen wij als enigen nog vrij laat op restaurant zaten te eten, de bediende haar was deed op de tafel achter ons?

-          Wist je dat er een psychopatische Chinees in ons hostel rondliep? Nadat hij de hele tijd al aan het loeren geweest was, begonnen we een conversatie. Hij beweerde dat hij van Japan kwam, maar had er niet op gerekend dat Liam een aardig mondje Japans kent. Toch bleef hij zijn leugen volhouden. Uiteindelijk waren we het er allemaal over eens dat die gast een echte creep was.

-          Wist je dat Steffi aangereden is? Heel zachtjes, maar het was toch maar zo :p. Ayrton was trouwens ook al eens geraakt door een brommer, maar heeft zich toen maar een klein beetje verwond.

-          Wist je dat in Harbin de spuug op straat bevroren is?

-          Wist je dat de moeilijkheid bij Chinees eten altijd is wie het laatste stukje van een gerecht neemt?

-          Wist je dat buschauffeurs in Harbin slechte chauffeurs zijn? Ze rijden allemaal met grote schokken, zodat er regelmatig een Chinees op u valt (als je zelf niet valt). Daar komt nog eens bij dat bussen regelmatig stilvallen van de kou.

-          Wist je dat het in Harbin ’s namiddags om half  5 al begint te schemeren?

-          Wist je dat er in de Wallmart nu een grote kitsch-afdeling is voor Chinees nieuwjaar? Veel rood, goud en bling bling dus.

-          Wist je dat mijn studentenkaart in Harbin bijna geweigerd werd omdat ik wit ben en de persoon op de foto “zwart”? (de foto is genomen na mijn vakantie in Turkije)

-          Wist je dat in Chinese warenhuizen (vb. Wallmart) altijd veel te veel volk werkt? Het is alsof je op een markt bent: langs alle kanten wordt geroepen en worden producten aangeprezen. Je kan niet rustig langs de rekken lopen of er komt iemand vragen wat je nodig hebt.

-          Wist je dat Steffi en ik ons hebben laten photoshoppen in het Siberische Tijgerpark?  net echt! (ahum...) De foto is schots en scheef en Steffi haar achterwerk is hoekig ;)

03-02-2010 om 17:00 geschreven door Kelan  

Gisteren was weer geweldig. Ik ben vrij laat naar Hankou vertrokken om te zoeken achter kleren voor Harbin (in de Walmart), en het spitsuur begon net op te komen. Ik had gelukkig een plaatsje in de bus, want de rit naar Hankou is lang. Al gauw zat onze bus propvol, zo vol dat de deuren van de bus amper nog toekonden, dat mensen bij busstops praktisch uit de bus “vielen” en een vrouw niet meer kon bewegen omdat haar haren vastzaten. Ik vind persoonlijk dat in de bus kruipen het moeilijkste niet is, het is het eruít geraken dat zo lastig is. We waren al een drie kwartier onderweg (maar de brug nog niet eens over), toen de bus stilviel. Lap. De chauffeur belde het bedrijf, maar het ging waarschijnlijk lang duren voor er een herstelchinees zou opdagen. Onze bus liep al snel leeg, en de meeste Chinezen gingen op straat staan om zich in andere passerende volgepropte bussen te wringen. Vanuit de stilgevallen bus kon ik het hilarische tafereel gadeslaan: Langs voor en achter murwden Chinezen zich in een andere bus. De chauffeur van onze bus hielp vanop straat gretig duwen. De deuren gingen natuurlijk niet toe (bepaalde Chinezen zaten maar half in de bus), en daarop begonnen andere Chinezen ook aan de deuren te sleuren. Ik dacht dat het niet lang zou duren voor ook die bus het zou begeven. Uiteindelijk is er een lege bus komen opdagen, en ben ik na lange tijd toch in Hankou gearriveerd.

Ik was net op tijd om het avondeten met Pierre, Sam en de Duitsers nog mee te pikken, en na een klein feestje op het kot van Pierre zijn we rond 2 uur naar Grammy’s getrokken. Het heeft ons zo lang gekost omdat we te koppig zijn de chauffeurs te nemen die vóór de koten staan te wachten. Die rekenen altijd veel te veel aan, en doen bijna nooit iets van hun prijs af. Toen ik voor de eerste keer naar het tweede ziekenhuis moest, was ik vergeten een prijs af te spreken (normaal staat die prijs nochtans vrij vast, maar ik wist toen nog niet waar het ziekenhuis lag). Rara, surprise surprise: omdat het op dat moment sneeuwde, wilde die *** me natuurlijk bijna het dubbele aanrekenen. Na te hebben afgedingd, was ik echt lastig. Pech voor hem, want die taxi neem ik dus nooit meer. Dan doe ik er nog liever een half uur langer over om ter plaatse te geraken. Dat is dus het nadeel van een reusachtige campus eh  we zitten hier vrij rustig, maar na 10 uur rijdt de campusbus niet meer en is er dus geen andere optie dan taxi’s nemen, als je normale taxi’s kan vinden ten minste. De taxi’s die in’t zwart rijden, profiteren van bepaalde omstandigheden, en hanteren vaak andere prijzen voor Chinezen en buitenlanders.

De club was lang geleden voor me, maar fantastisch rond 6 uur ben ik nog naar de McDonalds geweest met Erick en Edson (Angola). Na een paar uurtjes slaap ben ik daarnet bij Liu Zhi Hui gaan eten, die een Koreaans (eigenlijk meer fusion) gerecht voor me geprepareerd had. En nu, study time!

23-01-2010 om 15:42 geschreven door Kelan  

Ik sta momenteel voor de reusachtige taak mijn blog up to date te brengen. Omdat ik een tweetal weken volledig out of the running ben geweest, is dat niet gemakkelijk. Telkens als ik naar het ziekenhuis moest, ging mijn hele namiddag eraan. Een taxi vinden rond het spitsuur is ook al niet evident, vooral niet als je zegt dat je naar Wuhan University moet J. Mijn universiteit ligt niet ver van het ziekenhuis, maar het verkeer errond zit er vanaf een uur of 4-5 potdicht.

Laten we beginnen bij de tweede helft van december, toen ik op een vrijdagavond met Cici (een Chinees meisje dat ik op het Culturele Festival heb leren kennen) naar Hankou trok. Ze zou er ergens in een club een aantal mensen ontmoeten, waaronder buitenlanders. Uiteindelijk is die avond echt geweldig geworden, en bevond ik me opeens in een volledig nieuwe groep mensen: Colombianen, Amerikanen, Britten, Chinezen en Vietnamezen. De meesten onder hen zijn hier leerkracht Engels voor een jaartje of langer, en één van de Colombianen was ongelooflijk enthousiast over Wuhan. Een enthousiasme dat ik tot op heden nog niet deel, maar hij zei dat we na een paar maanden nog wel eens zouden praten .

Ondertussen ben ik al een aantal keren gaan eten in Chicony (een grote shoppingmall met op de bovenste verdieping een groot aantal restaurants). De eerste keer ben ik met de Duitsers naar een Japanner geweest, en dat is nog altijd mijn favoriete restaurant. Ik ben er nu toch al een 3 of 4-tal keren geweest en ben ondertussen fan geworden van sushi. In België heb ik een paar keer sushi gegeten, maar rauwe vis en zeewier zei me toen niet echt iets. Smaken veranderen dus en deze sushi is écht goed. Ik heb naast Koreaans, Japans en westers ondertussen ook typisch Indisch gegeten. Op de medische campus is er een cantine met een Indische kok, omdat er zoveel Indiërs voor dokter studeren. Sarah had me uitgenodigd om met een aantal vrienden eens naar die cantine te gaan, en het was best goed.

Dan zijn we al min of meer aan kerstavond en Kerstmis beland. Op kerstavond ben ik samen met Yang Wei (de Chinees uit mijn klas) en Katrina (Duitse) naar een protestantse kerk geweest om eens te zien hoe het er daar aan toegaat. Ik vond het eigenlijk niet echt verschillend van de protestantse vieringen (Grassprietpraise) waar ik in Balen ooit eens ben naar toegeweest. Een vurige vrouwelijke predikster, een jeugdkoor, een gevuld gebouw (het was dus niet in een echte kerk te doen). Na 10 minuten verveelden Katrina en ik ons al, en omdat we uiteindelijk vrij vroeg vertrokken zijn, hebben we blijkbaar de “show” gemist. Yang Wei vertelde ons namelijk dat er nadien een dans- en zangshow opgevoerd werd door onder andere een aantal buitenlanders. De gebedsruimte bevond zich in de buurt Simenkou, dus zijn Katrina, haar coole Chinese boyfriend en ik ergens in de buurt een hapje gaan eten en daarna naar de dansschool van die boyfriend afgezakt. Hij geeft daar namelijk les (breakdance enzo), en Katrina wou me er al eens lang mee naartoe nemen. Veel was er niet te beleven, en nadat ik had kennisgemaakt met een aantal andere coole dansende Chinezen besloot ik de rest van het gebouw (winkeltjes) te verkennen. Ik heb voor de eerste keer mijn nagels laten doen, voor maar 4 euro  valse nagels, echt mooi. Ik heb ze er nog maar pas afgehaald, en ik ga dat zeker nog eens laten doen.

De dag erop, op Kerstmis, zijn we (de Duitsers, Ania, Pierre, Sam, Ayrton) weer gaan eten bij de Japanner en afgezakt naar een bar niet zo ver van Chicony. Tot mijn grote verbazing werd daar de Plopdans gespeeld toen ik binnenkwam! Ja, gewoon in het Nederlands! Blijkbaar mag je je eigen muziek opzetten als je daar iets komt drinken, dus er zullen me zeker Belgen zijn voorgegaan . Uiteindelijk, na lang twijfelen, ben ik met mijn lichtgevende kerstmuts en duivelshorentjes (die je hier trouwens overal ziet, bij mijn weten is dat meer voor Halloween?) die ik in Simenkou voor een spotprijsje gekocht had (in your face, Lichtstoet!), nog naar Grammy’s afgezakt, waar het veeeeel te druk was.

Ten slotte het laatste belangrijke feestje: Oudjaar. Het was me gelukt 11 personen bij elkaar te krijgen voor een etentje in Guanggu (een groot shoppingmall met ook weer een groot aantal restaurants). Het is uiteindelijk een westers restaurant geworden waar we geweldig goed gegeten hebben. Aanvankelijk was de countdown gepland voor in een club, maar het was overal vrij veel inkom en uiteindelijk hebben we dat plan laten varen. Nadat we vergezeld werden door een paar van mijn klasgenoten heeft de countdown dus plaatsgevonden in het midden van een Shopping Mall . Het is eens iets anders he . De rest van de avond heb ik gespendeerd in club DF.

Ondertussen heb ik de DVD van het Culturele Festival ontvangen, en ook al is hij niet echt professioneel (dat was te verwachten), en hebben ze tussen alle optredens belachelijke Engelstalige muziek geplakt, toch is het heeeeel fijn om alles terug te zien . Een paar weken terug heeft de universiteit een etentje georganiseerd voor alle medewerkers van het Festival. Een grote ruimte vol ronde tafels, superveel gerechten en 100 keer “ganbei” (schol!). Ik wist dat Chinezen van ganbei houden, maar ze moeten ook niet overdrijven eh. Telkens ik vol verheuging een stukje eten naar mijn mond bracht, moest ik mijn actie onderbreken omdat er weer één of andere Chinees aan onze tafel het glas kwam heffen. Ik heb dan ook nog eens het probleem dat ik helemaal geen bier of cola lust, dus ik heb dan maar telkens getoost met thee .

Ten slotte nog een aantal leuke anekdotes en weetjes:

-          Wist je dat wij in de klas geen verwarming hebben? Dit wil zeggen dat, sinds de winter gestart is, wij allemaal in de klas zitten met onze muts op ons hoofd, onze sjaal rond onze nek, meerdere truien en broeken, onze jas en eventueel handschoenen of oorwarmers. Er zijn ook studenten die een kleine warmwaterkruik meenemen om hun handen op te warmen als ze moeten schrijven. Op sommige momenten zie je je adem zelfs in de klas vliegen. Geen wonder dus dat veel Europeanen (voor wie de lessen niet zo belangrijk zijn) nog weigeren naar de les te gaan. Ik ben ook maar zelden geweest de laatste weken, of ik ben halverwege de les naar huis gegaan omdat mijn voeten zo bevroren waren dat ik het niet meer uithield. Geen wonder dat een mens ziek wordt natuurlijk, en omdat ik overlaatst zo erg ziek was, ben ik ook de laatste twee weken gewoon niet gegaan.

-          Wist je dat je hier op straat regelmatig reclameborden voor het departement gynecologie van bepaalde ziekenhuizen kan zien? Maw: indirecte reclame voor abortus. Ook op reis in Xi’an had ik slogans gezien om de eenkindpolitiek te promoten.

-          Wist je dat overlaatst ons hele appartement door de Russische meisjes werd volgegooid met rijst? Ik dacht dat dat enkel bij huwelijken gedaan werd, maar blijkbaar ook op gewone dagen. Het symboliseert geluk en je moet het één dag laten liggen. Madi heeft wel mogen kuisen natuurlijk, en was daar iets minder gelukkig mee.

-          Wist je dat ik een paar dagen geleden mijn kot binnenkwam, de deur toedeed, de computer opzette en merkte dat ik gezelschap had? Er zat een rat aan mijn deur, en ze was absoluut niet bang van me. Na een tijdje gestaard te hebben, besloot ik Madi erbij te halen. De rat bevond zich op dat moment half onder mijn nachtkastje, en Madi en ik hebben de jacht ingezet. Maar het was niet te doen, want de rat was zo snel en sprong op een gegeven moment zelfs van mijn boekenkast over Madi’s schouder. Een vliegende rat als het ware. Ik besloot de shifu (onderhoudsman van de koten) erbij te halen, maar natuurlijk was die weer onvindbaar. Ten slotte heb ik in mijn wanhoop hier buiten een jongen aangesproken en gevraagd of hij een rat wilde mollen. Met een verfroller in de hand heeft die mijn hele kot kort en klein geslagen . Ik denk dat hij alles geraakt heeft, behalve de rat. Ten slotte ging de verfroller zelfs kapot, en liep de rat nog steeds vrij rond. Ze had wel haar staart verloren (die lag achter mijn bed) en liet nu zelfs een bloedspoor achter overal waar ze zich bewoog. Ten slotte heeft die jongen (my hero) het toch gefikst het overblijfsel van de verfroller in de rat te planten. Na een 5-tal minuten slaakte ze haar laatste piep. Mission completed, en ik heb mijn ganse kot mogen kuisen en opruimen, rattenstaart included. Ik heb 2 mooie foto’s van de rat toen ze vlak voor haar dood tussen mijn vuile was zat, maar ik mankeer een kabeltje dus ik kan ze weer niet online zetten :p. Ik maak er wel eens werk van.

-          Wist je dat, toen ik overlaatst met Ayrton van het ziekenhuis terugkwam, de verkeerslichten vlak voor de hoofdpoort van Wuhan University het begaven? In het begin versprongen de rode en groene lichten niet meer, met alle chaos vandien. Je moet weten dat het verkeer hier sowieso al chaotisch is, vooral in de buurt van onze universiteit. (Vaak willen chauffeurs rond de avondspits zelfs niet naar Wuhan University rijden.) Toen we dachten dat de lichten terug werkte, bleek dat enkel het groene licht versprongen was. 2 keer rood nu dus, en de chaos ging onophoudelijk verder . Ongelooflijk wat voor manoeuvres chauffeurs hier soms doen! Ik heb al meerdere keren doodsangsten uitgestaan in taxi’s. Niemand stopt, voor niets. Gebeuren er dan geen ongevallen, vraag je je dan af? Ik heb zelden een ongeval gezien, maar vandaag wel een Indische student ontmoet die anderhalf jaar geleden zijn heup gebroken heeft in een dodelijk ongeval waarbij zijn Indische medestudent om het leven is gekomen. Flitspalen zijn er wel, zei een taxichauffeur me, maar de chauffeurs weten die allemaal staan, en nummerplaten zijn regelmatig onleesbaar.

-          Wist je dat deodorant hier in de winter moeilijker te vinden is? Ik vroeg er in een grootwarenhuis achter, en kreeg als reactie: “Ah, je bedoelt datgene wat men in de zomer gebruikt?”. Er was maar één soort deodorant (Fa) beschikbaar momenteel, en dat stond zelfs uitgestald achter glas .

-          Wist je dat tampons hier bijna niet gebruikt worden? De enige soort die hier te vinden valt zijn OB’s. Maandverband en inlegkruisjes zijn er echter in alle geuren en kleuren, rekken vol! Ik vind het vreemd dat de tampon hier nog geen ingang heeft gevonden (letterlijk en figuurlijk dan :p).

-          Wist je dat Chinezen echt kuddedieren zijn? Een kraampje kan lang geen bezoekers lokken, maar als er één Chinees blijft staan en een aankoop doet, dan volgen er onmiddellijk 50 andere Chinezen. Hetzelfde gebeurt als westerlingen het podium opkruipen in een Chinese club. Het mag nog zo leeg zijn, maar als wij erop zijn gaan staan, staat het podium binnen de kortste keren vol dansende (nee, zeg maar gewoon “bewegende”) Chinezen.

-          Wist je dat Sam (de Indiër) thuis een dromedaris heeft, schildpadden in het rond gooit of met de post verstuurt en konijnen in hun kooi aan het plafond hangt?

-          Wist je dat Liu Zhi Hu binnenkort naar huis vertrekt, en ik probeer haar nu nog zoveel mogelijk te zien. Ik ga haar missen!

-          Wist je dat de dokter me ondertussen al “Kleine Kerlijne” noemde? Ze zei dat we ook vrienden kunnen worden. Als ik een probleem heb, moet ik maar naar haar komen .

Afgelopen zaterdag ben ik voor het eerst sinds een lange tijd terug buitengekomen. Eerst zijn we met de Duitsers, Sam en Pierre gaan eten en daarna hebben we zelf een klein feestje gebouwd op het kot van Pierre. Er zijn massa’s foto’s genomen (Steffi heeft ze). Ik probeer ondertussen foto’s bij elkaar te sprokkelen. Ook met Ariel ben ik nog sushi gaan eten om haar te bedanken voor haar hulp in het ziekenhuis. Ik heb goed mijn plan getrokken, en mijn ziekenhuiswoordenschat is er serieus op vooruitgegaan, maar haar hulp was toch meer dan welkom.

21-01-2010 om 00:00 geschreven door Kelan