Wat is er mis met de klassieke Vlaamse partijen?

Met klassieke Vlaamse partijen is er mogelijk “principieel” niets mis, doch de partijleidingen der klassieke politieke partijen steken de Vlaamse kiezers het mes in de rug en graaien schaamtelos de pot leeg, terwijl ze hun kiezers vragen om langer te werken en meer laten betalen om de pot terug te vullen.

Dank zij de kopmannen Alexander De Croo van Open VLD, Wouter Beke van CD&V, Bruno Tobback van Sp.a en Wouter Van Besien Groen, en niet te vergeten in coöperatie met Koning Albert II, hebben de Vlamingen een minderheidsparticipatie in de federale regering en wordt Vlaanderen vandaag letterlijk geplunderd. Nee, met de klassieke partijen is in principe niets mis, doch hun leiding is in handen van een ware maffia, die de eigen ideologie grif inruilde voor grof geld en hierop schaamteloos verder gaat, waardoor het eigen gewin voldoet om de kiezer en het gehele Vlaamse volk te verraden en aan zijn lot over te laten.

Met de verkiezingen van 2014 in het vooruitzicht worden alle registers opengetrokken, en vliegen de goede voornemens en beloftes uit de deur, doch initiatieven om misbruiken door functionarissen aan banden te leggen, waanzinnige lonen in te dijken of politieke benoemingen af te schaffen, zijn er nauwelijks of komen niet verder dan het vel papier waarop ze geschreven of gedrukt worden, als het al zo ver komt.

Het politieke monster noemt “centrum rechts”.

Het lijkt wel alsof de angst de politici der klassieke partijen om het hart slaat, en politieke partijen met Open VLD op kop spartelen als duivels in een wijwatervat. De aanvallen op Bard De Wever (BDW) en Nieuwe-Vlaamse Alliantie (N-VA) zijn niet uit het nieuws weg te denken, doch BDW zijn streefdoel, het confederalisme, betekend een interne autonomie van de deelstaten en het onvermijdelijk einde van de communautaire klucht. Dit houdt echter geen separatisme in, zoals Europarlementariër Karel De Gucht bij hoog en laag beweert. Confederalisme zou een doelstelling die door elke partij, zeker in Vlaanderen, toegejuicht zou moeten worden, daar deze piste elke samenwerking met anderen optimaliseerde via een vrijheid deze samenwerking te realiseren, naar redelijke normen en overeenkomsten op vrijwillige en naar mogelijkheden van de betrokken partijen.

Alle registers worden opengetrokken om het Confederalisme en BDW de grond in te boren, doch zelfs de minste geletterde en de eenvoudigste man van de straat weet en begrijpt dat een maatschappij gevormd door twee belangengroepen, slechts door de sterkst vertegenwoordigde kan bestuurd worden, en niet door alle partijen op gelijke basis en met gelijke inspraak, ongeacht de grote van vertegenwoordiging, of straffer nog, zoals sinds de regeringsvorming van 2010, door dominantie van een minderheid.

In een democratie is de inspraak verdeeld naar verhouding van het ledenaantal der partijen, en levert elke partij verhoudingsgewijs een aantal vertegenwoordigers. Door uitsluiting der politieke meerderheid verdrong men het recht en de regels der democratie en ontstond een dictatoriaal systeem, waardoor politiek en economisch ongenoegen en weerslag slechts blijvend gevoed worden.

De communautaire kwaal.

België kent al van in de oudheid en al van lang vóór de vorming der Belgische staat, de tweedracht tussen Franstalige en Nederlandstalige die opgetekend werden in de geschiedenis en de conflicten tussen Leliaards en Klauwaards (slag der guldensporen.)

De hardnekkigheid waarmee de klassieke partijen zich verzetten tegen elke piste die het communautaire conflict kunnen oplossen doet de vraag rijzen, waarom dan? België heeft dringen stabiliteit nodig en de huidige instabiliteit komt niemand ten goede. Middelgrote en kleine bedrijven en kleinhandels gaan met hopen failliet. Grote bedrijven worden door de derdewereld en groeilanden overgenomen, of uitgekocht om uiteindelijk naar de derdewereld te verhuizen. De lasten op de steeds schaarsere menigte die rendabele arbeid verricht worden alsmaar groter. De koopkracht van de massa blijft slinken, terwijl beleggers hun heil moeten zoeken in aandelen in de derdewereld waardoor de economie verder naar de groeilanden verschuift, en de armoede in de westerse wereld verder uitdeint. Waar zal de mallemolen stoppen indien er geen stabiliteit komt?

De klassieke politieke top is geestesziek, corrupt en crimineel.

De nieuwste politieke ontwikkelingen (augustus 2013) en de toenemende graaipraktijken waarbij politieke vrienden veelvuldig allerlei postjes worden toegeschoven vergezeld van extreme lonen en bonussen, geven het vermoeden dat met opzet een crimineel systeem wordt gehanteerd om de bevolking uit te zuigen tot alle weerstand gebroken is. Mandaten worden verleen aan hen die al bewezen alles behalve deskundig en bekwaam te zijn, en hun onkunde al veelvuldig bewezen. Kwaliteit wordt terzijde geschoven voor persoonlijke populariteit, geld, partijkaart en onderlinge hand en spandiensten. Wie niet bij de goede partij hoort verliest nagenoeg alle rechten en kan zelfs op de politiek gemanipuleerde diensten voor recht en orde niet meer rekenen. De criminaliteit wordt openlijk door de overheid gekoesterd, en onderzoek wordt door de hoogste rechtelijke instanties verhinderd (Bende van Nijvel en de zaak Dutroux) Klachten tegen fraude van mandatarissen en geweld op burgers en kinderen worden door parketten zonder gevolg opgeborgen. Criminelen als minister Turtelboom (Open VLD), staatssecretarissen Wathelet Sr & Jr, (cdH) en Maggie De Block (Open VLD), die zelfs extreem geweld tegen kinderen niet schuwen om politieke tegenstanders te intimideren, blijven ongemoeid en collectief beschermd door hun regeringspartners onder mom van vereiste collegialiteit. De Gucht, (Open VLD) handel met voorkennis en belastingontduiking, Stefaan De Clerk (CD&V) die alles op alles zette om criminelen en wangedragingen te beschermen, enz. Opvallen is wel dat Open VLD in de criminele bres lijkt te staan.

Criminaliteit op regeringsniveau dat tot uiting komt in het falen van mandatarissen en regeringsambtenaren, schriftvervalsingen en manipulatie van het systeem voor recht en orde, waarbij het opzettelijke niet uit te sluiten is, en men geen rechtvaardiging voor kan leggen, kunnen niet aangeklaagd worden terwijl eventuele klagers zelf slachtoffer worden en pseudo-legaal vervolgd en gestraft via onverantwoorde veroordelingen. Ambtenaren worden via de mogelijkheden op promotie gemanipuleerd en verplicht te dansen naar de pijpen van criminele regeringsmandatarissen.

De rechten van de burgers zijn zoek, het land verliest meer en meer zijn stabiliteit, en het ongenoegen der massa stijgt ten top. België is dringend aan veranderingen toe.