Geert Bourgeois gelooft niet in de staatshervormingen in het kader van de samenwerking tussen Vlamingen en Walen en wil Vlaanderen daarom naar een volle autonomie sturen naar eigen zeggen. Volle autonomie is niet hetzelfde als ontkoppeling van de federatie België, doch kan er een voorbode van zijn?

Laten we eerst het geleuter van een bende idioten die na decennia debacle en touwtrekkerij tussen Walen en Vlamingen, nog verder liggen te leuteren, over samenwerkingsakkoorden en staatshervormingen in dat kader even bekijken. België is vanaf het begin het strijdtoneel tussen Walen en Vlamingen waarbij een Franstalige minderheid tot vooraan in de vijftigerjaren de plak zwaaide en de Vlaamse eigenheid miskende.

Nee, het probleem is niet domweg de taal doch het gaat dieper dan dat.

Het Franstalige gedeelte van West Europa werd in het begin van onze tijdrekening eerst door Romeinen en daarna door Hunnen onder de voet gelopen. Daar in de oudheid de bezoekers gedurende hun verblijf, in het kader van de gastvrijheid, over beschikbare en bereidwillige vrouwen der gemeenschap mochten beschikken, was volksvermenging een onvermijdelijk gevolg hiervan. Het huidige Vlaamse land, de lage landen en de gebieden achter de Rijn kregen niet met dergelijke vermenging te doen. Invloeden zijn echter tot vandaag merkbaar in het collectieve volkskarakter dat duidelijk verschil vormt bij de meerderheid de Vlamingen die meer individueel te werk gaan en Walen die meer en duidelijk collectiever optreden.

De tweedracht in België legt vele mensen in de politiek geen windeieren, en werkt knoeierijen in de hand waarvan uiteraard politici ruim kunnen snoepen, doch wel op de kap van de bevolking uiteraard.

Iedereen die werkende hersenen in zijn hoofd heeft, zal begrijpen dat de samenwerking van Walen en Vlamingen nooit tot iets kwam en nooit tot iets kan komen, tenzij elk van hen een autonomie verwerft binnen een kader van vrijwillige overeenkomsten op die vlakken waar men voordeliger samen optreed. In dit kader kan een confederatie een degelijke oplossing bieden, doch het houdt in dat elk zijn eigen boontjes moet zien te doppen, terwijl onderlinge steun en akkoorden voor beide landsdelen belangrijke voordelen zal inhouden.

Het moet duidelijk zijn dat de klassieke politieke fracties de confederatie en Geert Bourgeois naar de hel wensen om hun eigen belangen te behouden, doch het betekend ook het verder afbouwen van de toekomst en welvaart door verdeeldheid waarvan zij moeten weten dat deze op hun manier nooit opgelost kan of zal worden. Hun bereidheid voor het volk kan men dan ook best eens in vraag gaan stellen, doch politici en hun strijd voor het eigen inkomen produceerde de Europese Unie die slechts geld verslind, massa’s voor hen opbrengt en de bevolking en deelstaten op de rand van het failliet bracht.

Bij de aanvallen op NV-A en Geert Bourgeois rijst de vraag of men nu niet tracht een revanche te nemen op het feit dat NV-A zwaar scoort met het ACW debacle. Daar staat tegenover dat de klassieke partijen zich al langer hoe meer belachelijk en kleingeestig opstellen en met kleuterschool politiek bezig zijn.