Dat Marc Dutroux en zijn medestanders uitzonderlijke bescherming genieten is een publiek geheim en leidt geen twijfel. De continuïteit van de bescherming vanuit de overheden en de acties om zijn medestanders in voorwaardelijke vrijheid te stellen zijn verbluffend en roepen vele vragen op.

Wie heeft er belang in dat onderzoeken naar activiteiten als de bende van Nijvel of het feit dat de activiteiten en achtergronden van Dutroux niet uitgeplozen worden, zeker niet door de media. Alleen de opdrachtgevers of betrokkenen die tot hogere instanties behoren hebben niet alleen belang doch zijn eventueel ook bij machte om onderzoeken te verhinderen of in de war te sturen. Het is duidelijk dat onderzoeken naar de bende van Nijvel in het honderd liepen door toedoen van de heren Procureurs des Konings terwijl onderzoeken naar de verdwijning van meisjes en kinderen niet leidde naar de reeds gekende Marc Dutroux. Er wordt juridisch geblunderd in gevallen waarvan een kind kan vaststellen dat dergelijke blunders vooral door opzettelijk falen tot stand kunnen komen.

De veronderstelling dat dergelijke blunders met opzet gecreëerd werden, leidt ons naar de vraag wie hiervoor verantwoordelijk is of wie hierbij belangen heeft. Uiteraard zijn het slechts betrokkenen die moeten voorkomen dat de daders hun mond open doen die voor lekken angst zullen hebben. Dat dus machthebbende betrokkenen of opdrachtgevers in hogere kringen moeten gezocht worden is meer dan duidelijk, zeker gezien de inspanningen door opeenvolgende regeringen en partijen om de criminaliteit door hun passieve houding te vrijwaren van vervolging of zware straffen.

De drie grote politieke partijen die tot de regelmatige regeringsbezetting behoren en behoorden, bieden echter geen zekere machtscontinuïteit en verbonden bescherming aan criminele organisaties of daders. Vanuit deze hoek is de criminaliteit dus ook nooit absoluut verzekerd, waardoor hooggeplaatste opdrachtgevers of betrokkenen hun toevlucht moeten zoeken of behoren tot, een persoon of instelling, die een continuïteit in macht vertegenwoordigd en niet aan de politiek of het stemgedrag der bevolking onderworpen is. Doch ook dit voldoet slechts als die macht groot genoeg is om met zekerheid de politiek en justitie aan deze macht of persoon te onderwerpen. Tenzij een maffia organisatie die waarschijnlijk tijdelijk in staat kan zijn, doch door haar illegaliteit geen continuïteit kan verzekeren, is er slecht één persoon die in aanmerking kan komen en die dergelijke positie onveranderlijk bij wet bekleedt, wat in een democratie door volksinspraak principieel uitgesloten is, en slechts kan in een dictatoriaal systeem of in een absolute monarchie. Dergelijke persoon is voor België niemand minder dan Albert II koning van België, die ondanks het feit dat België een democratie behoort te zijn, toch zetelende koning met inspraak blijkt en al meer dan voldoende bewees een behoorlijke en ondemocratische macht te ontplooien en meerderheidspartijen die zich niet koningsgezind opstelden, uit wist te sluiten.

De hardnekkigheid waarmee regeringspartijen ijveren voor vrijlating van extreem zware criminelen en de continuïteit waarmee dit, ongeacht de deelnemende partijen in de regering, en tegen het volksverzet en elke logica in, in stand blijft, rechtvaardigt ruimschoots het idee dat er een niet politiekgebonden doch absoluut heersende macht achter schuilgaat, waardoor allen behalve de monarch Albert II uit te sluiten zijn. Het absolute en duidelijk georkestreerde verzet tegen het opkomende politiekrechts en tegen het antiroyalisme, wijzen per slot ook in de richting van de Belgische monarchie en haar monarch Albert II. Ook de herhaaldelijke aantijgingen dat Prins Albert in de periode der Roze balletten door slachtoffers zoals X1, X2, X3 en X4, als deelnemer werd aangeduid, wat echter nooit bewezen werd, roept ondanks alles heel wat vragen op. Werd het nooit bewezen of mocht men het niet bewijzen of bevestigen, we hebben er het raden naar. Seksfuiven eigen aan de westerse individualistische ontwikkeling, werden en worden wereldwijd door westerse individuen uit hogere kringen veelvuldig aangewend voor allerlei doeleinden, waarbij uiteraard dergelijke fenomeen als chantagewapen zeer nuttig blijkt.

Gezien de ontwikkelingen van de regeringsvorming in 2010 en het ondemocratische verzet tegen opkomend Rechtse politiek met een politieke cordon sanitaire rond het voormalige VlaamsBlok en een nieuwe poging een politiek cordon rond NV.A op te werpen, is een vermoeden tegen de Monarchie meer dan gerechtvaardigd. Hierdoor lijkt het vermoeden tegen de Monarcht slechts sterker naar voor te komen en rijst de vraag of Albert II of vrienden uit zijn entourage tot opdrachtgevers of betrokkenen bij ernstige criminele activiteiten, psychopathisch en sadistische geweld tegen weerloze en kinderen, betrokken zijn. Dit vermoeden wordt slechts sterker en geloofwaardiger indien men bedenkt dat eerst Christendemocraten opkomen voor de bescherming van criminelen en de onvoorwaardelijke toegang voor immigranten met een verbonden “Snel Belg Wet” en een mank lopende justitie, dat hen een afstraffing van het volk oplevert. Dit systeem wordt echter haast onveranderd doorgeschoven naar Open VLD die vervolgen via Annemie Turtelboom zowel Justitie als migratie verder frauduleus en fundamenteel onveranderd verder zetten en de criminaliteit via verdoken crimineeloptreden van de eigen bezetting onderhoudt, wat een continuïteit van buiten en boven de wettelijke macht vereist om dit onvoorwaardelijk in stand te houden. Enkele schaarse en vooral schijnaanpassingen en beloftes naar volkswil moeten de gemoederen en volkswoede sussen.

Het feit dat weerlozen en kinderen door de diensten van vreemdelingenzaken op een grove manier en beestachtig moreel mishandeld worden, door het plegen van veelvuldige valsheid in geschriften, pesterijen uit machtswellust die niet zelden tot zelfdoding van slachtoffers leiden, worden op de koop toe bijgestaan door ombudsmannen in overheidsdiensten die op hun beurt deze vervalsingen bijtreden. Dit fenomeen wijst op een wijdverbreide organisatie en onbeperkte doch ziekelijke collegialiteit waardoor alle overheidsdiensten geïnfecteerd worden, wat slechts kan bij een continuïteit van een centraal doch ondemocratisch gezag, zoals een dit van dictatuur of een dictatoriale monarchie. Dergelijk fenomeen ligt mogelijk ook aan de basis van de activiteiten en bescherming van figuren als Marc Dutroux, Michelle Martin en Michel Nihoul. De vraag op de maffiakoning en de koning van België, de monarch Albert II, in België één en dezelfde persoon zijn, is gezien de welige bloei van de criminaliteit in België, hopelijk dwaas, doch zeker geen onvermijdelijke vraag.

De veelvuldigheid in vervalsingen van geschriften en verklaringen met het oog op het moreel en psychisch schaden en misbruiken van weerloze personen, minderjarigen en onschuldige burgers, gebeurd uitdrukkelijk onder het waakzame oog van zowel het koningshuis en zijn administratieve diensten als onder het oog van vooral CD&V en Open VLD politici, die zich trouwens onvoorwaardelijk collegiaal opstellen tegenover het koningshuis en de koning en eventueel onkiese of onverantwoorde beslissingen van hun collega’s.

Als gevolg van de groeiende en grootschalige afkeuring van het publiek en de grote verliezen die de  betrokken partijen in nasleep van hun ondemocratische politiek bij het publiek oplopen, mag men veronderstellen dat er wat tegenover heeft gestaan, wat de persoonlijke schade voor de betrokken politici ruimschoots vergoed zal moeten hebben, waardoor we van puur volksverraad zouden kunnen spreken.

Tot overmaat ervaren zij die klacht durven neerleggen dat zij op hun beurt door de overheden geviseerd worden, terwijl parketten geen onderzoeken of vervolging uitvoeren.

Onthullingen van pedofilie bij kerkelijke gezagdragers en de ruime verspreiding van het fenomeen bewezen ons dat kinderen en weerlozen maar al te snel door superieuren worden misbruikt, waardoor de vraag rijst hoe het komt dat dergelijk fenomeen bij kerkelijke overheden uitlekt, terwijl er ogenschijnlijk bij de burgerlijke gezagdragers of overheden der staat niets aan de hand is, wat praktisch onmogelijk is. Men zou, de westerse ontwikkeling en geschiedenis indachtig, en het alom aanwezige seksisme, en maniakale onderwerpingen en misbruiken van vrouwen en kinderen, eigen aan het westerse individualisme, egoïsme en egocentrisme en het hieraan verbonden streven naar zelfvoldoening, eerdere het tegengestelde mogen verwachten. Het is nochtans geen geheim dat in het verleden de edelen hun macht en positie veelvuldig gebruikte om horigen te verplichten hun jonge dochters ls eerste aan hen aan te bieden, wou men van een gunstige behandeling en extra voordelen der heren gezagdragers verkrijgen, waardoor men met edele bastaarden de straten kon plaveien. Dit fenomeen van machtsmisbruik werd ook beschreven in het verhaal “Klinkaart” van Piet van Aken en is net zo oud als de westerse geschiedenis. Dat het fenomeen van kindermisbruik nauwelijks ingedijkt kan worden is dan ook te wijten aan het feit dat zowel kerkelijke als civiele functionarissen in de eerste rij der misbruikers staan om hun bevoordeelde positie uit te buiten en zich te bevredigen.