Gemeentelijke en provinciale verkiezing 14 oktober 2012

De sterke opkomst van het centrum rechtse NV-A is een direct signaal voor de politiek dat rechts en het confederalisme terecht aanslaat bij het grote publiek in Vlaanderen. Vanaf dit ogenblik is het duidelijk dat verder gaan zonder de opdeling in confederale of intern onafhankelijke Staten, zinloos is. Dit zou de Eurocraten moeten waarschuwen, daar ook deze stroming meer en meer bijval krijgt bij de massa, en de bevolking niet opgezet is met de betutteling vanuit de Europese Unie, terwijl ook de unie streeft naar een verregaande inspraak in interne aangelegenheden en zelfbeschikking der lidstaten bedreigt.

Confederalisme of interne onafhankelijkheid en externe samenwerking is trouwens de enige weg om een gezonde samenwerking met de andere leden van de confederatie op te bouwen. Het huidige beleid en doelstelling van de klassieke politieke partijen, waarbij de staatshervorming België als een gebonden geheel moet blijven bestaan, heeft vanaf het ontstaan van België niets anders opgeleverd dan twist tussen de twee grote taalgemeenschappen.

De taalgrens:

De zuidelijke grens der lage landen bevond zich daar waar de Romeinse bezetting bij aanvang ophield, waardoor het huidige Wallonië en Frankrijk door het Romeinse rijk en vervolgens door de verovering der Hunnen met in hun kielzog Germaanse stammen, beïnvloed werden. De lage landen bleven echter nagenoeg van deze invloeden gespaard. Deze grens vormt ook vandaag het verschil tussen Wallonië en Vlaanderen, net zoals het verschil tussen Frankrijk en Duitsland.

Het conflict tussen Wallonië en Vlaanderen is haast onmogelijk op te lossen zonder de twee een interne onafhankelijkheid te geven, waarna men tot een samenwerking kan komen op basis van de vrije keuze. De zekerheid van onafhankelijkheid gekoppeld aan onvermijdelijke economische nood aan coöperatie is de beste remedie voor een gezonde samenwerking, die de beide partijen ten goede zal komen.

De toekomst van België en Europa:

Het confederalisme: Vooralle duidelijkheid betekend dit dat deelstaten hun interne autonomie bewaren en zich binden via afspraken en overeenkomsten voor wat grensoverschrijdende belangen betreft terwijl al wat men mogelijk en nuttig is, gezamenlijk naar buiten uit beheerd wordt.

De essentie van de confederatie ligt in de autonomie voor elke partner daarin, dat iedereen op elk ogenblik uit kan stappen en de confederatie verlaten.

Het behoud van de autonomie heeft voor de interne samenleving en economie het voordeel dat de eigenheid van de gemeenschap, noch de interne aangelegenheden, door andere leden der confederatie  kan aangetast worden.

Confederatie staat het gebruik van een eenheidsmunt of hetzij eender welke gezamenlijke andere gezamenlijke ontplooiing niet in de weg, mits duidelijke afspraken.

De Zinsbegoocheling: De Europese unie wordt de bevolking voorgesteld als de ideale oplossing voor de toekomst en het welzijn van de gemeenschap. De unie is echter samengesteld als een lappendeken en mist een duidelijke basisstructuur, terwijl de eigenheden en niveaus der verschillende deelstaten te ver uiteenliggen en men hieruit nauwelijks een eenheid kan opbouwen. Ook de impact der Unie op de deelstaten is te groot waardoor vele van deze deelstaten voluit ontwricht worden, wat mogelijk nog te lijmen zou zijn, was het niet dat de welstand der westelijke deelstaten, dat een schril contrast vormt met de oostelijke staten, en in belangrijke maten werd opgebouwd door uitbuiting van hun gewezen kolonies. Arme gebieden en landen die zich echter hardnekkig tegen verdere uitbuiting verzetten. Snel slinkende inkomsten uit de derdewereld, de verschuiving van de arbeidsmarkt en arbeidsinkomsten naar lage loongebieden, de vermindering der koopkracht bij de westerse bevolking, en de opkomende economie uit de derdewereld en Oost Azië, hebben echter een verpletterend effect, terwijl de deelstaten geen individuele stappen naar eigen behoefte van de Europese Unie mogen ondernemen. De druk door Europa om gebieden te verplichten aan voorwaarden te voldoen, die voor hen slechts een juk betekenen en hun ontplooiing en welstand onderdrukken, zonder dat hiervoor enige voordelen vroeg of laat in het verschiet liggen, is meer dan nefast. Elk gebied wordt verplicht bepaalde normen of opdrachten na te komen, ook indien dit voor de bevolking onaanvaardbaar is of slechts nadelen levert.

Het is dan ook onbegrijpelijk dat men een Unie wil vormen met landen die in geen enkel opzicht een eenheid kunnen vormen, daar ontwikkelingen zowel op sociaal, economische, maatschappelijk, industrieel als algemeen ontwikkelingsvlak van west naar oost hemelbreed van elkaar verwijderd zijn.

Europa drukt de interne vrede en toekomst de grond in, terwijl dit een massale en terechte weerstand oproept. De unie heeft ook het nadeel dat mensen zich onbeperkt en willekeurig binnen de unie kunnen verplaatsen en vestigen, dit ondanks soms extreme verschillen tussen diverse gemeenschappen, en terwijl door het wegvallen van grenzen de grensoverschrijdende criminaliteit welig tiert.

Een bindende federatie is slechts mogelijk en nuttig indien de diverse deelstaten een uniformiteit hebben of benaderen, zodat eventuele verschillen kunnen weggewerkt worden, en men tot een daadwerkelijke op alle terreinen kan komen. De huidige Europese Unie heeft slechts nut voor de eurocraten en het grootkapitaal, terwijl de unie politiek te ver van de burger en zijn belangen staat om als democratie erkent te worden, edn slechts onbeperkte mogelijkheden biedt voor misbruik en corruptie.

Orde & Rechtspraak:

Ondanks een leger van integere rechter die de rechtspraak ter harte nemen, weten het Belgische gerecht en de parketten massaal te blunderen, en falen hiermee alle oprechte inspanningen van hen die zich welgemeend inspannen voor recht en orde.

Eerste en vooral is er een haast gewaarborgde straffeloosheid voor kleine misdrijven, waardoor daders aangemoedigd worden en men van kwaad naar erger gaat. Een vicieuze cirkel die een sneeuwbaleffect en snel groeiende criminaliteit levert, waardoor dienaren der wet eindeloos worden ontmoedigd en het verzet hiertegen zich als een kanker in de maatschappij verspreidt.

Straffen:

Indien de veroordeelden van kleine criminaliteit niet verplicht worden om de aangerichte schade zomogelijk persoonlijk te herstellen, zijn straffen haast inefficiënt. Het verplicht herstellen met directe confrontatie voor de dader, van aangebrachte schade is een werkwijze die in vele maatschappijen zijn efficiëntie bewees, en waardoor de dader duidelijk geconfronteerd wordt met de impact van zijn daden en de weerslag op het individu en de samenleving. Dergelijke bestraffing kan al van tijdens de kleuter periode en heeft meer effect dan lijfstraffen. Uiteraard betreft dit vooral die gevallen van relatief kleine vergrijpen die vooral door kinderen, jongeren en pubers in een onbezonnen bui of door onervarenheid werden aangericht.
Straffeloosheid:

Het ontbreken aan directe confrontatie met straf of gevolg van een wandaad is net als een kanker en bevorder het onverantwoorde gedrag doordat de schuldige hierdoor het gevoel krijgt dat zijn daden slecht “peanuts” zijn en niet echt kwalijk worden genomen, terwijl hij toch het gevoel heeft iets te presteren wat zijn vrienden niet aandurven of kunnen. Het streelt zijn gevoel van eigenwaarde tegenover zijn soortgenoten en vrienden, terwijl het de weg effen naar een competitie in het stoere doch vaak onverantwoorde en onaanvaardbare gedrag. Dergelijk verloop geeft aanleiding tot herhaling en competitie waarmee jongeren elkaar trachten te overbluffen, wat vaak uitmond in reële tot zware criminaliteit. Effectief verantwoordelijk stellen voor herstel der schade geeft de mogelijkheid dat dergelijke jongeren zich tijdig realiseren dat ze op een verkeerde piste beland zijn, een besef dat kan leiden tot inspanningen om een aanvaardbare piste te zoeken en te behouden, om zo in een beter aanvaarde en stabiele omgeving opgenomen te worden.

Verjaring der feiten:

Verjaring der feiten of de onrechtstreekse bescherming van criminelen en criminaliteit. Verjaring van delicten is één der mogelijkheden om criminelen te beschermen en hen buiten vervolging te stellen. Verjaring der feiten is nuttig en wenselijk indien er geen herhaling is en de delicten van geen ernstige aard zijn of geen ernstige fysieke of morele schaden berokkende.

Verjaring van bewust, vrijwillig en onverantwoord zwaar fysiek of moreel geweld zou nooit mogen bestaan en druist tegen de logica en het belang van de massa in. Verjaring van dergelijke zware criminaliteit is onverantwoord en het is absoluut onbegrijpelijk dat dit door de wetgevers in de wet wordt voorzien. Het druist in tegen het volkbelang en veiligheid van de massa terwijl er slechts één denkbare reden is om dergelijke wetten te handhaven, namelijk het verzekeren van een straffeloosheid voor (politieke) delinquenten en de vrijwaring van beschermelingen, waarmee we bij de vraag belanden of onze gezagdragers die dergelijke wetten aanvaarden niet tot illegale of criminele organisaties behoren of massaal gewin verwerven op illegale en sociaal ontoelaatbare wijze.

Vervroegde invrijheidstelling.

Daar waar de verjaring der feiten door omstandigheden het doel missen heeft men nog een tweede piste om beschermelingen in bescherming te nemen, namelijk de wet Lejeune of het recht op vervroegde invrijheidstelling. Terwijl verjaring der feiten al een brug te ver is, is vervroegde invrijheidstelling nog een brug verder. Deze laatste laat de overheid toe om veroordeelden na een gedeelte der straf te hebben uitgezeten, van hun verdere straf te ontslaan. Dergelijke wetten zijn ongelukkig genoeg ook toepasselijk voor daders van extreem zware criminele daden, en houden een extra mogelijkheid in om criminelen te begunstigen waardoor men gunstelingen op een legale manier aan de volle straf kan onttrekken, en zijn straf tot slechts 1/3 van het vonnis te reduceren. Deze wet is echter al meer dan 10 jaar niet meer van kracht en heeft dus geen betekenis in het Belgische strafrecht.

Deze wet werd wel vervangen door de voorlopige in vrijheidstelling en de voorwaardelijke invrijheidstelling, die beiden onder de onjuiste noemer van “Wet Lejeune” in de volksmond verder leven. In 2009 werden er 17440 gedetineerden vrijgelaten waarvan er slechts 532 hun volle straf hadden uitgezeten. Gezien er een nijpend tekort is aan plaatsen voor gedetineerden verondersteld dit dat de instroom de 17440 per jaar overschrijd.

Door het handhaven van, gunstige wetten voor de criminelen, die ook in het geval van extreem zware misdaden toepasselijk zijn, krijgt de vraag of het opzettelijk in de wet voorzien werd om criminelen te gemoet te komen, zin. Hier kan men terecht de intentie van de wetgever terecht in vraag stellen.

Ondanks voor vervroegde invrijheidstelling in aanmerking te komen, moet een veroordeelde aan bepaalde voorwaarden voldoen. Er blijven haast geen criminelen verschoont van de gelegenheid om een vervroegde invrijheidstelling aan te vragen en te verkrijgen, en zo na een korte strafperiode hun vrijheid te herwinnen. Hier is de vraag gerechtvaardigd, “waarom de strafwet bepaalde delicten koppelt aan een bepaalde straf en uitvoering, indien deze later via vervroegde invrijheidstelling teniet kan worden gedaan” Dit geld zeker voor zware delicten of veroordelingen tot levenslang, terwijl de strafvermindering voor extreem zware vergrijpen een slag onder de gordel der juryleden en rechters betekend, en hun vonnis vernietigt. Om nog te zwijgen van de impact op de veiligheid van de bevolking en het schrijnende onrecht ten overstaan van slachtoffers of nabestaanden.

Het onderscheid, recht en onrecht:

Onrecht en chaos gaan hand in hand, en vervroegde invrijheidstelling schijnt gemaakt om extreem gevaarlijke criminelen als Dutroux en zijn medeplichtigen te belonen na een extreem kort verblijf in driesterren Staatshotels. Wel te bedenken dat dergelijke zware criminelen in minder ontwikkelde landen de doodstraf krijgen, een blijkbaar barbaars principe waardoor onschuldige voorgoed tegen verdere wandaden van dezelfde dader beschermd zijn. Onze geciviliseerde overheden verkiezen echter geen doodstraf toe te passen, en geven de daders van de meest zinloze en gruwelijkste wandaden de gelegenheid hun actie na een kort verplicht verblijf op kosten van slachtoffers en brave burgers, hun activiteiten terug op te nemen.

Openbare Veiligheid:

Een oprechte burger kan zich nauwelijks indenken dat moordenaars of verkrachters vrij mogen rondlopen, terwijl ze een voortdurende en bewezen bedreiging vormen. Eens men bewezen heeft tot dergelijke misdaden in straat te zijn is het duidelijk dat men bij gelegenheid dit ook zondermeer kan herdoen, waardoor degelijke misdadiger steeds een bedreiging is voor de omgeving.

Ook de veiligheid en leefbaarheid op openbare plaatsen en de openbare wegen vereisen meer aandacht en voorzieningen dan men tot noch toe wist te leveren, hoewel er in de laatste decennia heel wat verbeteringen werden doorgevoerd. De jongste ontwikkelingen op het vlak van camera bewakingen en nummerplaat herkenningen zijn een belangrijke doorbraak op het punt van de bewaking in steden en druk bezochte openbare plaatsen. Een andere lovenswaardige doorbraak is het autoluw maken van gemeentekernen en druk bebouwde woongebieden, door het doorlopende verkeer om te leiden. Dit kan echter in vele gevallen verbeterd worden door dichte woonzones via maximum toegelaten snelheid van 30km/h te verlagen, gecombineerd met verkeersdrempels, waardoor men en de centra toegankelijk laat voor iedereen en gelijktijdig de veiligheid en overlast vermijd. Deze laatste oplossing vergt echter een alternatief voor het snelverkeer via een ringweg buiten de bebouwde kom. In bepaalde bevallen kunnen bruggen over de bebouwde zones ee ringweg overbodig maken, doch dit is afhankelijk va, welk der oplossingen het beste en meest rendabele zal zijn. Snel verkeer door een bebouwde gemeentekom is zeker geen optie daar dit de veiligheid van jong en oud te zeer in het gedrang breng, terwijl men aan de lage toegelaten snelheid uiteindelijk wel went.

De overheden en interne criminaliteit.

De Belgische rechtspraak struikelt niet alleen over een gemis aan daadkracht om criminaliteit te bestrijden, doch wansmakelijke uitwassen bij overheden zoals wetten en beslissingen die criminelen onnodig en onverantwoord ten goede komen en niet hun slachtoffers. Illegaliteit door mandatarissen die door hun regering worden beschermd via het excuses van de vereiste collegialiteit, niet aangeklaagd kunnen worden of corruptie en schandalen waartegen niemand optreed. Onverantwoorde gang van zaken in rechtspraak en onderzoeken, gerechtelijke blunders en collegialiteit die blijkbaar vooral gebruikt worden om gelijkgezinden, collega’s en partijgenoten uit de nood te helpen en machtmisbruik of wandaden te dekken. Bewuste valsheid in geschrift en verklaring die schering en inslag zijn, en de totale onbetrouwbaarheid van vele van onze politici en overheden. Stel hierbij de graai cultuur waarmee vele machtbekleders zich persoonlijk tegoed doen en verrijken, waardoor degene van ons die te goeder trouw zijn, kompleet in hun hemd komen te staan, terwijl het geloof in recht en rechtvaardigheid bij de massa smelt als sneeuw voor de zon.

Of het allemaal nog niet genoeg is, tracht men de massa voor te houden dat de schuldigen degenen zijn die niet aan de regering of beslissingen mochten deelnemen, en omschrijft me hen die aan de zijlijn staan als gevaar voor de democratie en de toekomst van het land, negeert men de elementaire rechten en normen der democratie en verraad men de massa door massaal verkozen afgevaardigde en partijen in onderling overleg uit te sluiten.

Ongelofelijk doch waar, zij die regeerden en mee verantwoordelijk zijn voor de ondergang van het land en de economie hebben buiten hun kandidaten ook nog volgelingen.

Wetten en wetboeken.

Onze hoog geciviliseerde westerse wereld wordt overstelpt met wetten en regels om de maatschappij te ordenen, terwijl er nog steeds moderne landen zijn die nauwelijks of geen wetboeken bezitten en slecht een bundel van algemenen overeenkomsten hanteren om de orde te handhaven, terwijl onenigheden worden beslecht door een rechter op grond van de logica dat de sterkste de zwakste moet ontzien en zijn rechten moet respecteren. In vele westerse landen worden echter wetten uit de grond gestampt om de opsteller te lauweren en zijn naam te vereeuwigen, doch waarbij de gezonde geest van een rechter aan banden wordt gelegd, terwijl geen jurist nog zicht heeft op de materie waarnaar hij moet optreden of adviseren. Tot overmaat van ramp weten juristen geld te slaan uit de duur van de betwisting en betwistingen eindeloos te rekken, een fenomeen dat in vele derde wereldlanden die wij smalend als onbeschaafd betitelen, door de rechtbank kordaat gewraakt worden en zelfs kan leiden tot uitsluiting van pleitrecht aan de balie. De vraag is hier “wie is er nu beschaafd?” Ook het aanbrengen van zinloze betwistingen of feitelijk onbetwistbare geschillen stuit niet zelden op sancties voor de jurist die op dergelijke wijze met de rechtspraak om eigen gewin een loopje tracht te nemen.

Onze wetboeken zijn echter lijvig doordat wetten te vaak aangevuld zijn met massa’s uitzonderingen die telkens in additionele aanhangsels zijn bijgesloten en uitgegeven. Een minister in België schijnt geen respectabele minister te kunnen zijn, indien hij de warboel van wetten niet weet te voorzien van nieuwe wetten of correcties, en de chaos niet groter weet te maken door dergelijk staaltje van intellectualiteit te demonstreren. Dit komt echter de bevolking niet ten goede terwijl slechts misbruiken door spitsvondige interpretaties van wetten in de hand wordt gewerkt, terwijl juridische kosten en rechtsonzekerheden de slachtoffers de moed en mogelijkheden ontnemen om hiertegen verzet aan te tekenen. Rechtsonzekerheid druk echter terecht het geloof in de traditionele partijen en de opbouw van een voor het volk onoverzichtelijke en onzekere Europese Unie, temeer daar de Unie op losse bodem en met gebrek aan fundamenten werd opgetrokken, waardoor de Euroburgers slechts met nadelen en kosten worden opgescheept, terwijl de grensoverschrijdende criminaliteit de pan uit swingt. De gezonde geest van recht en rechtspraak is echter veelal zoek terwijl rechters hun gezonde beoordeling aan banden wordt gelegd.

Misdaad of delict:

Men dient echter wel te verstaan dat misdaad betekend dat men zonder levensnoodzaak handelt tegen het aanvaardbare ten opzichte van de eigen soortgenoten, een natuurwet die zelfs bij de meeste diersoorten instinctief aanwezig is. De eigen soort geld in de natuur als mogelijke rivaal of als bondgenoot, niet als een natuurlijke vijand of prooi. Zolang soortgenoten geen gevaar ter overleving zijn of het ter overleving vereiste territorium niet opeisen, wordt normalerwijze geen geweld naar deze soortgenoten gericht.

Zowel bij de Gorilla als bij een beperkt aantal dieren zien we een sterk hiërarchische gedrag waardoor de sterkste de anderen mogelijk gewelddadig gaan domineren. Rivaliteit kan wel leiden tot het doden van de rivalen, doch dergelijk geweld kadert in de natuurlijke oerdrift ter voorplanting waar deze niet door logica wordt doorkruist. Het doden van rivalen is echter eerder uitzondering en onderdeel van de natuurlijke selectie waardoor soorten slecht via de beste exemplaren worden voortgeplant.

Geslachtdrift, individualisme en geweld:

Bij de Gorilla vinden we het zeldzame verschijnsel van “doden van pasgeborenen om de moeder te onderwerpen en aan zich te binden, zodat deze immers ter beschikking is voor een dominant mannetje.” Geslachtsdrift leidt ook vooral bij individualisme tot geweld tegen onwillige partners, wat zelfs in de natuur waarneembaar is. Het zich richten naar soortgenoten die niet geslachtsrijp zijn is in de natuur eerder uitzonderlijk, gezien dieren over het algemeen slechts reageren op de signalen als houding, geur enzovoort, van geslachtsrijpe kandidaten. Het kiezen van anderen dat de natuurlijke geslachtspartners om aan de eigen geslachtsdriften te voldoen is ook in de natuur eerder uitzondering, en kan men als een degradatie aanzien die verspreiding door natuurlijke voorplanting uitsluit. De blijvende homoseksualiteit is een verschijnsel dat blijkbaar slechts bij individualisten van de menselijks soort voorkomt. Dit verschijnsel is veelal te wijten aan een onvermogen tot aanpassing aan de mentale diversiteit en individualiteit van het andere geslacht enerzijds, en een vorm van genetische afwijking waardoor de eigen seksualiteit en plaats, door individuele gerichte noden, behoefte en zienswijze, in vraag staat en men uiteindelijk gemakshalve zich richt tot die pool die geen directe onzekerheden versterkt. Men kan wereldwijd van kindsbeen merken bij jongeren dat fysiek contact met de eigen geslachtgenoten, vooral bij mannelijke kleuters soms een duidelijke afkeer kan vertonen, en zij weliswaar beperkte intimiteit en contacten van vrouwen en beduidend oudere meisjes of moederfiguren gaan dulden, een verschijnsel dat zich in de individualistische wereld sterk uit bij de zwarte individualisten.

Vrouwelijke individualistische kleuters ervaren deze beperkingen niet gezien ze vanaf de geboorte net zoals jongens door een moeder werden gezoogd en verzorgd. Puberteit echter lokt de nieuwsgierigheid naar het seksuele van het andere geslacht uit, en doet de geslachtdrift ontluiken.

Geslachtsdrift en samenhorigheid zouden moeten leiden tot een positieve sociale maatschappelijke tendens, doch lage ontwikkeling, maar vooral laag ontwikkeld individualisme en gebrekkig sociaal gevoel, gekoppeld aan een redelijke tot goede algemene ontwikkeling en vorming maakt vaak sociale monsters van wat mensen zouden moeten zijn.

Bij niet individualistische ontwikkelde volkeren is toenadering tot het andere geslacht een eigenheid die niet gestuit wordt door individuele gevoelsbehoefte. Natuurlijke behoefte tot voortplanting, nestvorming of eigen zekerheid, doch niet de eigen individuele behoeften, sturen hier de pogingen van toenadering tot seksuele tegenpolen. Homoseksuele ontwikkeling kunnen zich bij andere dan prowesterse volkeren en hun nazaten, nauwelijks of niet voordoen en blijven bij hen dan ook ondenkbaar en onaanvaardbaar.

De Crisis, 2008/2009/ …. :

Icesave was de handelsnaam waaronder de op één na grootste bank van IJsland, Landsbanki Íslands sinds mei 2008 op de Nederlandse markt actief was met het aantrekken van spaargeld via online spaarrekeningen. Onder dezelfde naam was de bank al langer actief op de Britse markt. Icesave beloofde spaarders 5% rente op hun spaargeld (en later 5,25%), terwijl in Nederland de gemiddelde rente op dat moment rond de 4% lag.

Bij de ondergang van het IJslandse Icesave in 2008 werden veel Nederlandse en Engelse spaarders gedupeerd. In de Verenigde Staten werd zakenbank Bear Stearns gered, maar ging voormalig grootmacht Lehman Brothers failliet.

De banken crisis van 2008/2009 zou na 10 jaar achter de rug moeten zijn, een voorspelling die slechts beperkte kansen heeft om uit te komen, gezien de kredietcrisis door onverantwoord hoge kredieten en leningen een doorslaggevende invloed heeft op de wereldeconomie, en kredietverlening drastisch moest teruggeschroefd worden. De westerse economie is als een ketting waarvan bij het uitvallen van eenschakel de werking verstoord wordt. De crisis heeft ook de enorme overschotten, stokkeringen, verspillingen en overproducties van onze industrie blootgelegd met bovenop dit alles de gulheid en onverantwoorde subsidies die aan industrieën werden verstrekt om arbeidskrachten te werven of producties en economie op peil te houden. Bovenop dit alles werden de westerse markten overspoelt met goedkope producten uit lage loonlanden waardoor de westerse industrie en rendabiliteit op de helling staan.  

Koloniale uitbuitingen en postkoloniale manipulatie van de vroegere kolonies hebben de westerse welstand in landen als België echter zo ver opgedreven en de spilzucht van overheden en de bevolking opgevoerd waardoor schulden immense hoogten bereikten. De onderdrukking van de welstand in de arbeidersrangen moest in landen als België er voor zorgen dat de bevolking geen te hoge eisen en macht zouden ontplooien. Vooral adel en kapitalisten vreesden de opkomst en macht van de werkende krachten, hun vakbonden en de democratie.

Roze Balletten en seksfuiven met ook minderjarigen gaven de mogelijkheid om hooggeplaatste te chanteren om hen te verplichten tot ontegensprekelijke collegialiteit, waardoor de overheidsrangen tegen de democratie en de massa konden gesloten worden, een systeem dat niet alleen de democratie in België totaal uitholde, doch ook de criminaliteit door uitschakeling van vrijheid van mening explosief deed toenemen.

De operaties van de bende van Nijvel hadden slechts tot resultaat dat de chaos buiten alle proporties werd, terwijl ogenschijnlijk het enige resultaat deze chaos was. Tijdens onderzoeken werden alle mogelijke resultaten verrassend genoeg, door het hoogste rechtstoezicht telkens uit handen genomen van de onderzoekrechter die op sporen meende te stuiten, en zo teniet gedaan. De bende van Nijvel pleegde moorden op vrouwen en kinderen voor supermarkten, zonder dat de slachtoffers hen hinderde of bedreigde, wat op pure waanzin leek, doch de precisie waarmee dit paramilitaire team tewerk ging, was te professioneel om aan een bende waanzinnigen toe te schrijven, te professioneel om zwaar te blunderen, om overvallen te plegen zonder noemenswaardige buit of om met dergelijke precisie te werken zonder resultaat. Het moet voor iedereen met enig gezond vertand duidelijk zijn dat de bende van Nijvel wel enige resultaten boekten, namelijk chaos en het systematisch uitschakelen van alle ernstig speurwerk en de vrije pers. Onderzoekers werden wandelen gestuurd en de pers werd monddood gemaakt, wat de vraag rechtvaardigt of dit het doel was. In de zaak van de “Roze Balletten” werd toenmalig prins Albert, de latere Koning Albert II genoemd, misschien waren de pers speurhonden te ver gegaan, en wasrije meningsuiting een bedreiging voor sommige hooggeplaatste?

In Rwanda heeft in 1994 een genocide plaatsgevonden, waarbij de grootste bevolkingsgroep de Hutu’s de Tutsi minderheid zou hebben trachten uit te moorden. Meer dan 800.000 Tutsi’s zijn daarbij om het leven gekomen. Hutu’s en Tutsi’s leven sindsdien wel weer samen in Rwanda, maar er heerst veel angst voor nieuw geweld.

Rwanda is voor een lange tijd een Huttu koninkrijk geweest, wat bewoond werd door drie bevolkingsgroepen; de Hutu’s, de Tutsi’s en de Twa (half pygmeeën). Tussen deze bevolkingsgroepen bestonden er geen (etnische) verschillen.

De Tutsi’s die als nomadisch veehouders het gebied doorzwierven hadden wel door de eeuwen heen in de politieke en maatschappelijke structuur de meeste macht in handen en beschermde het gebied tegen slavenjagers. De Huttu’s die als landbouwers in dorpen verbleven beschermde de afzonderlijk zwervende Tutsi’s families door bij hun  doortocht verblijf in hun dorpen te bieden. Spontane vermenging was onvermijdelijk gezien de seksuele vrijheid der ongehuwde jongeren voor het huwelijk.

Rwanda is door de hoogte van 2000 tot 2500 meter een klimatologisch gebied op de evenaar waar de dagtemperaturen onder de 30°C blijft en de nacht temperaturen boven de 15°C. Rwanda is gezien de nabije mijngebieden van Katanga, Kasaï en Kivoe de ideale plaats om via stationering van troepen een bewaking en drukking uit te oefenen over dit uitzonderlijke rijke mijngebied.

Nieuwslezing en reportages uit het conflictgebied verrieden dat er van een wilde uitbarsting zoals men trachtte voor te stellen, geen sprake was, doch de Belgische Reportster werd door een CVP kopstuk verleid en de mond gesnoerd.

De nabije mijnen leverde grove winsten voor de aandeelhouders van de ertshandel die via Belgische handen liep. De erts exploitatie werd in 1906 via de oprichting van “Union Minière” onder Leopold II, en men kan gissen wie de grootste aandeelhouder was. De enige en onbetwistbare belanghebbende in het gebied der grote meren, Rwanda, Kivoe, Kasaï en Katanga, zijn de aandeelhouders van de ertshandel.

Deze zogenaamde genocide op en door volkeren die door versmelting etnisch niet meer bestaan heeft dus ook niet plaats gehad, terwijl de slachting in Rwanda een politiek en economisch doel had, en vooral de aandeelhouders van de ertshandel uit het gebied ten goede kwam .

Het uitsterven van de plunderingen van de derdewereld is voor België specifiek, een grove streep door de rekening van de non-ferro ertshandel en metaalindustrie en hun aandeelhouders. De westerse industrie kende trouwens een groot succes door de massale plunderingen van grondstoffen uit de derdewereld, waarvan het leeuwenaandeel echter bij de aandeelhouders terecht kwam.

De eindverantwoordelijkheid ligt bij de massa die keer op keer bedriegers door hun stem terug aan de macht helpen, en lijdzaam mopperen tegen de wansmakelijke gang van zaken, en zo de overheidsmaffioso ondanks middeleeuwse onderdrukking en uitbuiting, telkens opnieuw hun steun betuigen. De westerse politiek en de ziekelijke spilzucht waarvan men vandaag de rekening krijgt aangeboden en een bevolking die kost wat kost meer dan nodig  eist, waarvoor de eigen buren net zo goed als de derdewereldbevolking worden uitgezogen.