Op 13 mei was het rommelmarkt in onze straat. Voor de laatste keer gingen we deelnemen om zoveel mogelijk van onze overbodige spullen kwijt te geraken. Er gingen weken aan voorbereidingen aan vooraf. Alle kasten opentrekken, alles verzamelen voor verkoop, sorteren per prijscategorie, alles klaarzetten... De dagen voor de rommelmarkt waren allemaal zonnige dagen, voor 13 mei was het weerbericht erg onduidelijk. Al vroeg zondagmorgen was er gezellige drukte in de straat en werd alles klaargezet. De partytent werd dan toch maar bovengehaald omdat de lucht dreigend was. Eerste probleem: we hadden te weinig plaats. Het was puzzelen om alles uit te stallen. Tweede probleem: het begon te regenen. Een deel moest terug in de garage. Als het van mij afhing, kraamden we alles op en kropen we binnen voor de kachel. Mijn dappere ridder hield echter vol en rond half 3 werd het terug droog. Alles werd terug buitengezet en Steffen ging met volharding verder om zoveel mogelijk te verkopen. Ik moest hem met pijn in het hart rond half 4 alleen laten wegens totale uitputting en veel pijn (regen en kou, weet je wel). Ik ben als een blok in slaap gevallen op de zetel vlakbij de kachel en liet Sam beloven dat ze geregeld ging checken of papa niets nodig had. Miel zat immers op zijn laatste toernooi met Simikos. Drie dingen waarover ik me schuldig voelde op het einde van de dag: aan je dochter moeten vragen om je rol even over te nemen in het kraam, manlief alleen moeten laten hoewel hij ook doodop was en het toernooi van Miel moeten missen. Ik ben enorm trots op mijn drie kanjers: Steffen voor zijn volhardendheid en verkoopstalent, de kinderen voor hun hulp. Opnieuw verlangde ik naar de Spaanse zon. 'Anhelo el sol en Vinuela.' Om 17u30 konden we de balans opmaken van onze laatste Bloemendaalse rommelmarkt. Veel grote stukken werden verkocht en ons aanbod was meer dan gehalveerd. De opbrengst lag rond de 200 euro. De frietjes die we met onze opbrengst kochten smaakten enorm. De vraag was nu wat we gingen doen met de niet-verkochte spullen. Afgelopen week sorteerde ik alles: ongeveer 5 dozen voor 'Moeders voor moeders', 6 zakken voor de vluchtelingen in Brussel en een stapel om online te zetten. Steffen trok van alles foto's en alles staat nu op Facebook. Hopelijk geraken we nog veel kwijt. Het gaat alleszins niet mee naar Spanje. Hopelijk hebben we op deze manier een beetje kunnen besparen op plaats in de verhuiswagen en onze spaarrekening kunnen aanvullen. De kinderen waren alleszins ook heel blij met de verdiende centen want een deel van de opbrengst ging in hun spaarpot. Met dank aan alle mensen die iets wilden kopen van ons... Hasta luego, Lies
Ons Spanje-avontuur bestaat uit mijlpalen... - februari 2015: mijn fysieke lijdensweg begint. - augustus 2017: we beslissen om op verkenning te gaan in de streek van La Axarquia. Het zou daar goed zijn om voor mensen met fybromyalgie. - 25 december: we stappen op een vliegtuig richting Malaga. - 4 januari: we gaan langs de Spaanse advocaat om een volmacht tot handtekenen te regelen en we keren terug naar België. - 31 januari: ons bod op onze Spaanse woning wordt aanvaard. - 17 april: we tekenen onze leningsakte bij de notaris. - 24 april: onze Spaanse woonst is eindelijk echt van ons.
Er volgen nog mijlpalen... 13 mei, 22 mei, 9 juni, 29 juni, 2 juli, 5 juli, 8 juli, 11 juli... Daarover meer in latere posts. Hasta luego, Lies
Gisteren was het dan toch eindelijk zover... in Spanje werd de akte van onze Spaanse woning getekend. Toen in de namiddag het bericht kwam van onze Spaanse advocaat dat alles vlot verlopen was, viel een last van onze schouders. Eindelijk was het gelukt! Enkele uren later hadden we dan ook al een Spaanse bankrekening en zo veranderde mijn 60% zekerheid dat alles in orde zal komen naar 99%. Er is nog altijd een kleine kans dat er een kink in de kabel komt waardoor we niet kunnen vertrekken in juli. Maar aan die kans probeer ik nu niet te denken. Tussen de Spaanse mails (in het Engels geschreven) door kwamen er gisteren ook veel mails binnen van onze Belgische notaris. Ons Belgische huis is immers ook al verkocht zonder dat we het te koop hebben moeten zetten. Volgende week wordt de aan/verkoopsbelofte getekend. Deze maildrukte zorgt voor grote drukte en een overhoop aan informatie waardoor ik gevoel heb dat mijn hoofd gaat ontploffen. Ik wacht op de dag dat de drukte eventjes mindert, zodat ik toch stilaan kan beginnen inpakken... 24 april 2018 zullen we dus niet snel vergeten. Hasta luego, Lies
In de paasvakantie begonnen we aan de ronde 'Voor de laatste keer'. Zo vierden we voor de laatste keer de verjaardag van Miel in de Hyacintenlaan en zagen we voor de laatste keer de magnolia in onze tuin in bloei staan. Gisteren gingen Steffen en ik samenzitten om onze laatste 2 maanden in België te plannen. De kalender werd aangevuld en zit al stevig vol. En er valt nog zoveel te doen... Het voelt soms wel een beetje vreemd om te zeggen dat iets voor de laatste keer is, maar het maakt me niet verdrietig. Zo maakte ik onlangs een afspraak bij onze Belgische kapper om voor de laatste keer langs te gaan met de kinderen. Zo zal Miel binnenkort voor de laatste keer voetballen bij Simikos, Sam voor de laatste keer naar de dansles gaan, ik voor de laatste keer examens verbeteren, klassenraden doen en het schooljaar afsluiten. Steffen zal voor de laatste keer werken voor Natuurpunt, naar den Antwerp gaan kijken en naar een vergadering van Act as one gaan. We zullen samen voor de laatste keer een feestje hebben, een ijsje eten in Schoten, deelnemen aan de rommelmarkt in onze straat ... noem maar op. Als ik te vaak 'voor de laatste keer' gebruik, wordt Sam heel droevig. Gisteren huilde ze tranen met tuiten. 'Ik ga België missen!' Ik heb haar goed geknuffeld en getroost en haar verteld dat voor al die dingen die we hier voor de laatste keer doen nieuwe leuke (misschien ook minder leuke) dingen in de plaats komen. Steffen en ik hebben haar gezegd dat het voor ons allemaal een sprong is die ons soms bang maakt. Het zal zeker niet altijd rozegeur en maneschijn zijn, maar als ik haar vertel dat mama in Spanje geen pijn meer zal hebben en dat mama daardoor meer tijd zal hebben om met haar door te brengen, fleurt ze een beetje op. Miel blijft vrij stoïcijns als we het over het vertrek hebben. Hij vertoont voorlopig niet veel emotie en dat is meestal een goed teken bij Miel. Steffen en ik blijven volop in de weer om alles rond te krijgen, zijn uitgeput, maar weten waarvoor we het doen en dat maakt ons wel gelukkig. Vamorgen zei één van mijn leerlingen 'Nog 67 dagen en is het vakantie...' en ik dacht: 'Het aftellen is nu echt begonnen.' (met een glimlach op mijn gezicht). Hasta luego, Lies
'Mama, doen we dan ook een afscheidsfeestje?' Dat was de vraag die we enkele weken geleden van onze kinderen kregen. Een afscheidsfeestje leek wel een goed idee, iedereen die we graag zien nog eens een dikke knuffel kunnen geven vooraleer we vertrekken... waarom niet? De voorwaarde voor de kinderen was wel dat het feest in ons huis moest doorgaan. Oké, we zetten het op de lijst om te plannen. We begonnen... en eindigden direct met het maken van een lijst van mensen die we wilden uitnodigen. Als we de lijst optelden, kwamen aan ongeveer 150 personen. Conclusie: dit is niet haalbaar in onze bescheiden woning en als we dan toch op verplaatsingn zouden gaan, dan kregen we toch niet gelegenheid om iedereen nog eens te spreken. Idee afgevoerd. Op zoek naar een nieuw idee... we besloten om de 150 mensen op te delen in groepen en het afscheid te plannen op meerdere dagen. Conclusie: ook dit is niet haalbaar wegens gebrek aan tijd. Onze agenda zit reeds propvol en er moet nog ingepakt worden ook. Zo werd het afscheidsfeestje herleid naar een bescheiden feestje voor de familie waarbij we ook ineens de verjaardag van Steffen en van mij zullen vieren. Alle andere mensen die we eigenlijk wilden uitnodigen, zullen we hopelijk nog wel eens zien voor we vertrekken (al is het maar voor eventjes) en uiteindelijk zijn we niet voor altijd weg. We keren van tijd tot tijd wel eens terug naar België om dag te zeggen. Zo stierf het idee van een groots afscheidsfeest een stille dood. Hasta luego, Lies
Het is een tijdje stil geweest... in de eerste plaats omdat we even de stilte moesten bewaren in functie van onze lening en in de tweede plaats omdat we gewoon heel veel werk hebben gehad. De afgelopen weken zijn we druk in de weer geweest met het klaarstomen van ons Belgisch huis voor verkoop. Opruimen, opruimen en nog eens opruimen. In elke kamer, in elke kast, in de tuin en in de garage. Het containerpark is goed gevuld geraakt dankzij onze opruimactie en ook onze portemonnee door de verkoop van spullen die nog te goed zijn om weg te gooien. De opruimactie had twee doelen: de omvang van onze inboedel verkleinen zodat we niet teveel moeten verhuizen en ons huis leger maken zodat het aantrekkelijker wordt om te verkopen. Ons huis was nog nooit zo opgeruimd en leeg en we willen nog veel kwijt. Godzijdank dat het op 13 mei rommelmarkt is in onze straat zodat we hopelijk nog veel spullen van de hand kunnen doen. Tussen het opruimen door moest er hier en daar ook nog wat geklust worden. Steffen deed hierin het meeste werk, aangezien dit voor mijn gestel te zwaar was. In maart moest ik alweer twee weken rust inlassen omdat mijn lichaam de pijn niet meer kon verdragen. Geen enkele pijnstiller had nog effect. De huisarts gaf me Tramadol, een vrij zware pijnstiller. Deze neem ik als het echt niet meer te dragen is en dan zelfs worden alleen de scherpe kantjes van de pijn weggenomen. Nooit is ze helemaal weg. De warmte van de afgelopen dagen doet gelukkig wel goed aan de spieren en gewrichten. Alleszins, we hebben ons doel al grotendeels bereikt, want Jan (een bevriende topfotograaf) kon twee weken geleden prachtfoto's trekken van ons pareltje. Steffen en ik zijn uitgeput maar heel tevreden. We vormen een superteam!
Tussen het opruimen en klussen door hou ik me vooral ook bezig met de administratie. Half maart kregen we het even heel warm toen we vernamen dat de lening die we nodig hebben voor ons huis in Spanje niet tijdig klaar zou zijn door vertragingen bij de bank en bij de notaris (die laatste vooral door een miscommunicatie...). Met vereende krachten gingen Steffen en ik aan het bellen en kregen we het uiteindelijk toch rond, dankzij de hulp van onze ouders en dankzij een doortastend optreden van onze Spaanse advocaat om de aankoop met 4 weken uit te stellen. In België krijg je een boete als je de aktedatum niet haalt. In Spanje wordt de verkoop geannuleerd en ben je je voorschot kwijt. Maar gelukkig is dat niet gebeurd! Gracias, Eduardo Perez! Maar daardoor moesten we wel 4 weken langer wachten om ons Belgische huis te koop te zetten. Afgelopen week konden we dan eindelijk onze leningsakte gaan tekenen en werd het geld overgeschreven naar Spanje. Volgende week dinsdag tekent Eduardo daar met onze volmacht de akte van ons huis. Opnieuw zorgde de bank wel voor stress gisteren toen ik merkte dat de overschrijvingen die ik deed niet uitgevoerd werden. Opnieuw vloog ik in de telefoon en na ettelijke mails en veel geduld aan de telefoon was de overschrijving dus toch gebeurd. Nu geloof ik er al 60% in dat dinsdag alles in orde komt. 'Ga er nooit vanuit dat iets van de eerste keer lukt.' Zoveel hebben we al wel geleerd. We durven ook de rest van de administratieve zaken nog niet opstarten vooraleer we zeker zijn dat we een huis hebben om naar te vertrekken. Zo moet dus de verkoop van ons Belgisch huis nog eventjes wachten, durf ik nog niet naar de gemeente te gaan om onze emigratie te regelen. Ik moet ook nog langs de CM, de kinderbijslag, de bank, Telenet ... We gaan de wet van Murphy niet tarten en wachten tot er dinsdag hopelijk goed nieuws komt vanuit Spanje. Duimen jullie mee? Hasta luego, Lies
We ruimen op, al enkele weken. Alle dozen, alle manden, alle kaften worden geopend en onderzocht. Alle hoekjes waar we gerief hebben gestoken worden leeggemaakt. Er wordt gewikt en gewogen wat er mee gaat naar Spanje en wat niet. Tijdens deze queeste stoten we heel vaak op dingen die herinneringen naar boven doen komen. Sommige geven een leuk gevoel, sommige iets minder, andere zaken waren al lang vergeten. Een opsomming: foto's uit de studententijd van Steffen met lang haar, foto's van mijn laatstejaarsreis naar Italië als beugelbekkie, een fotoboek van mijn eerste en plechtige communie, schrijfsels uit de studententijd van Steffen, mijn scoutssjaaltje maar ook mijn oude chiro-uniform, brieven van vrienden en vriendinnen, geboortekaartjes en huwelijksaankondigingen, doodsbrieven en herdenkingsprentjes, geboorteschriftjes van onze twee drolletjes, verslagen van al de dokters die we passeerden in de zoektocht naar de handleiding van onze kinderen, mijn stageverslagen en groepswerken, ik kan nog eindeloos doorgaan. We stoten natuurlijk op heel veel zaken die ons doen denken aan mijn mama of aan de papa van Steffen. Alleen bij deze zaken zijn we allebei resoluut. Die gaan niet weg, die gaan mee naar Spanje. Al goed dat al deze dingen in een doos (en dus in de verhuiswagen) passen. Ik kan zeggen dat er toch meer weggaat dan blijft. Het is fijn om herinneringen op te halen, om terug te denken aan vroeger en er samen over te praten. Raar, maar waar... Steffen en ik kennen elkaar 14 jaar maar door onze queeste naar meer orde leren we stukjes/herinneringen van elkaar kennen die we nog niet kenden. Meestal komt er een glimlach op onze gezichten als we samen terugdenken, soms pinken we ook een traan weg. Hasta luego, Lies!
Een verhuis plannen naar Spanje is toch wel een beetje anders dan naar een gemeente verderop. Het grootste verschil is dat alles in 1 vrachtwagen moet passen aangezien over en weer rijden om de camionette nog eens te vullen niet echt evident is. Een gelinkt probleem is ook dat je de vrachtwagen moeilijker kan terugbrengen. 2200 km heen, uitladen, nog eens 2200 km terug, vrachtwagen afleveren en dan terugvliegen... een heel dure zaak. Daarom ging ik op zoek naar een verhuisfirma die gespecialiseerd is in transport naar Spanje. Ik vroeg bij 4 firma's offertes aan en stond in eerste instantie versteld van de kostprijs. Tot we berekenden hoeveel het zou kosten als we het zelf deden... Uiteindelijk kozen we voor Vagotrans. Niet de goedkoopste, niet de duurste, goede reviews, aangeraden vanuit Spanje en heel vlotte contacten. Zij werken met grouped trips, dit wil zeggen dat ze in hun vrachtwagen meerdere inboedels inladen zodat ze bespaard kan worden op brandstof, péage en chauffeurskosten. We krijgen twee verhuizers ter beschikking die vakkundig de vrachtwagen inladen. Deze heeft een dubbel laadvloer zodat elk plekje ten volle benut kan worden en niet beschadigd geraakt. Onze inboedel is eveneens verzekerd en wordt vervoerd door 2 chauffeurs die veel ervaring hebben in zo'n lange autotrip. Dit alles geeft al een heel gerust gevoel. Uiteindelijk geef je toch een deel van je leven mee met deze mensen. We lieten onze offerte opmaken voor een inboedel van 35 kubieke meter. Ons doel is nu om daarop nog te besparen, vandaar Clean house. Van alles wat in hun huis staat momenteel, moeten we beslissen of we het meenemen. Is het duurder om het op te laden of om het opnieuw te kopen in Spanje? Qua grote meubelen valt het goed mee. Onze grote houten en zware tafel (eigen maaksel van manlief) werd al met spijt in het hart verkocht. Aan Sam beloofden we een nieuw stapelbed. Onze zetels gaan uit elkaar gevezen mee, enz... Maar naast grote meubelen zit ons huis letterlijk tot de nok toe vol met gerief, vooral ook veel gerief waar we geen afscheid van konden nemen (babyspullen, cursussen uit studeertijd, dingen waar herinneringen aan vasthangen...). Met een verhuis in het vooruitzicht, die voor ons allevier een soort van nieuw begin inhoudt, gaat afscheid nemen veel makkelijker. Zo zijn we enkele weken geleden al begonnen met allerlei spullen te verkopen met dank aan de harde inzet van manlief, mijn top-2ehands verkoper. Dit zorgt natuurlijk voor een beetje extra centen in de spaarpot. We kijken ook uit naar de rommelmarkt in onze straat op 13 mei. Dit is de moment om kledij, speelgoed en andere kleinere zaken te verkopen. Hopelijk geraken we ook dan veel kwijt. We zetten de kinderen ook aan om speelgoed en knuffels te verkopen met de belofte dat de verdienste in hun spaarpot gaat (waarmee ze dan in Spanje iets anders kunnen kopen ;-) ). Dat is een goede stimulans. We zijn ook grondig aan het selecteren in bewaarde administratie, schoolmateriaal, cursussen en ander papierwerk dat we niet meer nodig hebben. De papierophalers zullen volgende maand hun rug breken op onze hoeveelheid papier. Er is natuurlijk plaats om de belangrijkste herinneringen te bewaren. Wat we echt koesteren, kunnen we gewoon niet wegdoen. En ik denk dat ik voor ons allebei spreek dat het wegdoen en het opruimen echt goed voelt. Zowel Steffen als ik voelen heel snel aan wat we willen bewaren en wat weg mag. Het voelt echt aan als een nieuw begin. Ondertussen weten we ook wanneer dit nieuw begin zal starten. Op 5 juli wordt de vrachtwagen geladen, op 8 juli vertrekt hij naar Spanje en op 11 of 12 juli komt hij aan in Vinuela. Vandaag ontdekte ik ook het officiële adres van onze Spaanse woonst, Calle Haza del Olivo 26 in 29712 Vinuela. Het wordt elke dag een beetje concreter... Hasta luego, Lies!
Als we ons verhaal van emigratie vertellen aan vrienden en kenissen, krijgen we meestal de vraag: 'En wat gaan jullie daar doen?' Wel, daar hebben we nog geen idee van. Voor mij is het voorlopig eenvoudig. Ik neem een verlofstelsel waarbij ik nog een klein bedrag krijg van de Vlaamse overheid en dan mag ik niet werken. Het eerste Spaanse schooljaar zal dus voor mij een jaar zonder betaald werk zijn, maar niets doen zal er niet inzitten. De kinderen opvangen en begeleiden, ons huis omtoveren in een thuis, administratie in orde brengen, Spaans leren, maar bovenal terug op mijn plooi komen. Want daarvoor doen we het: mama moet terug de oude worden. Ik hoop ook veel tijd te vinden om te naaien en creatief bezig te zijn. Ik moet alleen nog op zoek naar een stoffenwinkel in Spanje. Mijn favoriete stoffenwinkeltje hier in Schoten ziet het ook zitten om pakjes op te sturen naar Spanje. Wat ik na mijn sabbatjaar ga doen, weten we nog niet. Lesgeven zal moeilijk zijn. Als je wil lesgeven in Spanje, moet je heel goed Spaans kennen en de Spanjaarden hebben een systeem waarbij ze hun leerkrachten zelf plaatsen in een school. Het kan dus ook een school 500km verderop zijn. Lijkt me niet ideaal. Gidsen zou ik heel graag willen doen en eventueel een handeltje met mijn naaisels opzetten. We zien wel... Steffen heeft een aantal mogelijkheden om geld in het laadje te brengen. 'De Taaldokter' wordt sowieso terug opgestart. Copywriting en redactiewerk kan je van overal doen, als je maar een computer en internet hebt. Het kan zelfs voor Vlaamse klanten. Dan is er ook de mogelijkheid van lesgeven. Steffen kent heel wat talen en zou eventueel aan de slag kunnen als leraar Engels. Er zijn veel Spanjaarden die Engels willen leren omdat ze weten dat dat een manier is om toeristen te lokken. En laat toerisme nu een grote bron van inkomsten zijn. Hij kan ook aan de slag in de horeca of in de natuur. Mogelijkheden genoeg. Wij geloven heel hard 'wie wil werken, vindt werk'. We gaan alleszins onze tijd nemen en eerst op adem komen, allemaal. We hebben zo'n hectische, moeilijke tijden achter de rug, dat we het echt verdienen om het rustig aan te doen. Hoe snel deze afgelopen weken gaan, zo rustig aan zullen we het doen eens we ons gevestigd hebben. Hasta luego, Lies!
Mijn gezondheid gaat de afgelopen weken meer en meer achteruit. Dagelijks spierkrampen, gewrichtspijnen, spierpijnen in mijn hele lichaam, concentratieproblemen, veel vergeten... het is echt geen lachertje. De pijn put me dan nog eens extra uit. Mijn verteringssysteem geraakt er ook van in de war. Het weer doet er alleszins geen goed aan. Wel zon, maar ijskoud de ene keer, dan weer warmer, maar regen. Miel vroeg onlangs: 'Wat verkies jij, mama?' Wel, geen één van de twee. Liefst zon en warmer... laat dat nu net zijn wat we in Spanje gaan zoeken en vinden. Steffen en de kinderen doen hun uiterste best om me te helpen en te ontzien. Ik mag alleen maar dankbaar zijn voor mijn liefste schatten. Tweewekelijks ga ik naar de kinesist. Zij gaf me gisteren een duidelijke boodschap: als je zo blijft voortdoen, kunnen ze je op een brancard naar Spanje dragen. Elke aanraking van haar (en geloof me, ze doet het zacht) doet mijn lichaam nog extra opspannen, uit schrik voor nog meer pijn. Het is eigenlijk dweilen met de kraan open. Ik moet rust nemen, de boodschap is duidelijk. Maar toch blijf ik volhouden. Het vooruitzicht van Spanje houdt me recht. Er valt ook zoveel te regelen en te organiseren, te mailen en te bespreken. Elke morgen sta ik op met het idee 'ik probeer nog één dag'. En elke avond denk ik 'ik kan niet meer' en kruip met tranen in mijn ogen in bed. En het is verdomd moeilijk om toe te geven dat je niet meer kan. Steffen kan soms wel een beetje boos worden van mijn volhardendheid. Hij is de enige die me ertoe kan brengen om te gaan zitten als mijn motor blijft doordraaien. Gaan zitten en niks doen is ook zo moeilijk. En zo blijf ik verder doen, nen doorzetter zeker. ;-) Hasta luego, Lies
Om je te kunnen verplaatsen in Vinuela en omgeving, heb je een auto nodig. Zoveel is duidelijk. De streek is erg bergachtig en alles ligt verder van elkaar gelegen dan in België. We nemen de twee kinderfietsen mee als 'speelgoed', onze grote fietsen blijven waarschijnlijk in België. Eventjes naar de winkel fietsen zoals in België is een uitdaging door de stevige hellingen. Ofwel ga je te voet ofwel neem je de auto. Iedereen doet het daar zo. Afstanden afleggen is een ander gegeven dan hier. Files bestaan alleen in grootsteden en op snelwegen. Het meeste verkeer in en rond Vinuela verloopt supervlot. We zullen zelfs moeten bekijken of we een tweede wagen nodig zullen hebben, als onze jobsituatie enige vorm krijgt. In oktober, vooraleer we beslisten om naar Spanje te verhuizen, bestelden we bij Renault Van Trier een nieuwe Kangoo. Onze vorige auto moest vervangen worden en we besloten een automatische auto met cruise control te kopen om auto rijden voor mij minder pijnlijk te maken. Wisten we veel dat we een half jaar later in Spanje zouden zitten... Een week na de Kerstvakantie, toen we volop in de beslissingsfase zaten, mochten we onze nieuwe wagen gaan halen. Het is een droom om mee te rijden! Als we in juli vertrekken, zal hij dus een half jaar in ons bezit zijn. Zonde om hem terug te verkopen! Daarom besloten we om hem mee te nemen naar Spanje. Een auto invoeren in Spanje en rijden met een Spaanse nummerplaat is echter niet zo evident. Het kost geld (wat had je anders gedacht? ;-) ) en je moet een hele administratieve mallemolen doorlopen. Er werd ons geadviseerd om contact op te nemen met een gestoria. Dit is een soort van Spaanse boekhouder, die belastingsaangiften doet voor gewone Spanjaarden, maar die ook immigranten helpt om alle administratieve zaken op orde te krijgen: inschrijving als 'resident', invoer van auto, ziekteverzekering, woning- en autoverzekering... Om de auto zonder extra belastingen in te voeren, moeten we hem zogezegd samen met de inboedel invoeren. Dat wil zeggen dat we hem binnen 60 dagen moeten registreren en laten keuren. Vooral dat laatste is een uitdaging. De Spaanse autokeuring durft al eens lastig doen bij een buitenlandse wagen en weigert Engels te spreken. Daarom dus de gestor. Hij of zij spreekt meestal wel Spaans en Engels en treedt dus eigenlijk op als tussenpersoon. Je moet deze persoon natuurlijk betalen voor zijn diensten. Als we onze nieuwe auto verkopen in België, zijn we alleszins meer geld kwijt dan dat we hem invoeren en een gestor betalen. Ondertussen ben ik dankzij Patricia (Andalucia Vastgoed) en Raf (man van An van Plan A) in contact gekomen met twee gestors. Hopelijk kan één van de twee ons helpen om de auto in te voeren. Het vraagt wel heel veel mailwerk om dit allemaal in orde te brengen. En ik moet vooral mijn beste Engels boven halen. In het Spaans schrijven is nog te moeilijk, in het Engels lukt het me wel met een beetje hulp van Google Translate. ;-) Godzijdank voor Google Translate en voor het uitvinden van e-mail. Het maakt communiceren in dit geval veel makkelijker. Sinds de start van ons avontuur is mailen naar Spanje een dagelijkse job geworden. Maar ik ben er zeker van dat ook dit onderdeel van ons leven in Spanje in orde zal komen! Hasta luego, Lies
Als we een leven in Spanje willen opbouwen, hebben we enkele zaken nodig: een huis, een job, een auto en een school voor de kinderen. Het huis was onze eerste prioriteit. Daarover hebben jullie al meer kunnen lezen in eerdere posts. Ondertussen hebben we de 10% voorschot betaald en we wachten nu op de ondertekening van de leningsakte met onze Belgische bank. Als we het geld hebben overgeschreven naar onze Spaanse advocaat, Eduardo Pérez, kan de eigendomsakte ondertekend worden. Gelukkig moeten we hiervoor niet over en weer vliegen. De advocaat heeft een volmacht tot handtekenen en behartigt al onze zaken wat betreft het huis. Hij doet ook alle onderhandelingen met de verkoper. Het geeft een gerust gevoel dat een 'echte' Spanjaard ons helpt bij de verkoop. Mr. Pérez is een hele lieve, correcte man en probeert alle communicatie met ons in het Engels te doen. Echt grappig om hem te horen praten. Zijn assistente is een Nederlandse en zij helpt ook waar kan. Hopelijk kunnen we ons dus vanaf april de trotse eigenaars noemen van een Spaans huis. We kozen bewust voor een huis in een klein Spaans dorp. Vinuela is een dorp van een 2000-tal inwoners met een supermarktje, een apotheek, een dokterspost, enkele tapasbars, een pizzeria (Miel vindt dit super!) en een dorpsschool. En dit allemaal op wandelafstand van ons huis. We hebben dan ook beslist om de kinderen naar de dorpsschool te sturen. Zo zullen ze hopelijk snel Spaans leren, snel geïntegreerd geraken en Spaanse vrienden maken. Op deze school zitten ook enkele Vlaamse kinderen (oa de kinderen van An en Raf) en enkele Britten. De kinderen zullen in het begin af en toe apart genomen worden om snel Spaans te leren en zo hopelijk de lessen te kunnen volgen. Ze hebben alletwee gelukkig genoeg verstand in hun kopje en leren heel snel bij. Ze zijn er zelf niet weigerachtig tegenover. De schooldagen in Spanje kennen ook een ander ritme dan hier. De kinderen gaan naar school van 9u tot 14u, keren dan naar huis voor de lunch en de siësta. De klasgroepen zijn ook kleiner dan hier in België. Minder prikkels, minder drukte, kortere schooldagen en dus hopelijk minder gestresseerde kinderen. Doe daar het heilzame effect van de zon bij en dat maakt hen hopelijk gelukkige kinderen. De bedoeling is ook dat ik in het begin niet zal werken. Zo kan ik in de eerste plaats werken aan mijn herstel, Spaans leren en ten tweede er volop zijn om de kinderen te helpen en op te vangen. Na jaren van begeleiding door de psycholoog en de psychiater en na veel leeswerk zijn we erin geslaagd een handleiding te schrijven voor zowel Miel als Sam. Ze zullen altijd hun rugzakje meedragen, maar dat hoeft geen hindernis te zijn. We zullen hen helpen zodat deze rugzak niet te zwaar wordt. Ze kunnen in Spanje ook beginnen met een onbeschreven blad. Zo kunnen we al twee dingen van ons lijstje schrappen. De job en de auto, dat is iets voor een volgende post. Hasta luego, Lies
Wanneer we tegen mensen vertellen dat we verhuizen naar Spanje, krijgen we heel uiteenlopende reacties. Er zijn mensen die het niet geloven, er zijn mensen die ons het beste wensen, er zijn mensen die droevig zijn en er zijn mensen die vragen wanneer ze op bezoek mogen komen. Een reactie die al deze mensen geven, is dat ze het een moedige stap vinden. 'Dapper van jullie!' 'Ik zou het niet kunnen.' 'Jullie zijn durvers.' 'Amai, bewondering!' Het vreemde is dat Steffen en ik dat niet zo aanvoelen. We vinden het een leuke stap, iets om naar uit te kijken, maar we voelen ons zeker geen superhelden. We voelen er ons goed bij. En dat is ook een belangrijk teken. We maken ons niet veel zorgen, we liggen er niet van wakker. Af en toe krijg ik wel een kleine paniek over me, zo van 'Wat als...'. Maar dat is een paniek die snel wegebt bij het vooruitzicht van een leven zonder pijn. Het is en blijft een sprong in het duister, maar we hebben het goed overdacht en we zien het helemaal zitten. We blazen onze bruggen hier in België natuurlijk niet helemaal op en niets of niemand zegt dat het 'voor altijd' is. We bekijken het van jaar tot jaar. En wij gaan al onze vrienden, familie en collega's ook missen. Maar we zitten niet aan de andere kant van de wereld. Malaga is 'slechts' 2,5 uur vliegen. En tegenwoordig zijn er zoveel manieren om in contact te blijven (facebook, skype, Whatsapp, facetime). En we willen natuurlijk heel graag bezoekers ontvangen, maar misschien al even vermelden dat we slechts 1 logeerbed kunnen zetten en dat we daar ook een dagelijks leven leiden, waardoor het ontvangen van bezoekers in ons huis niet altijd haalbaar is. Maar onze Spaanse deur staat altijd open! Hasta luego, Lies
Op 5 januari werden we wakker in een koud huis. Steffen vond gelukkig heel snel wat het probleem was en zorgde ervoor dat de verwarming het terug deed. Het opruimen kon beginnen. Uitpakken is best wel gemakkelijk, gewoon alles op zijn plaats leggen, alleen blijven er altijd zo van die dingen liggen die geen vaste plaats hebben. We keken terug naar een zalige vakantie, naar een superervaring. Nu moesten we goed nadenken over verdere stappen. Het laatste huis dat we zagen, had echt wel ons hart gestolen. Sam was eerst was twijfelachtig, omdat ze de kleur van de muren niet mooi vond. Toen we vertelden dat dat simpel op te lossen was met een verfborstel, was ze meteen verkocht. Spaanse huizen worden meestal met meubels verkocht en het is toegelaten om een bod te doen en te onderhandelen met de eigenaar, maar je bent niet verplicht om het te kopen. Aangezien de prijs al gedaald was, was er niet veel ruimte om te onderhandelen. De meubels waren ook niet direct onze smaak en als we de knoop doorhakten om te verhuizen, wilden we graag dat de kinderen zich snel thuisvoelden en dat zou makkelijker gaan met eigen meubels. We hadden nog steeds niets definitief beslist, maar waren wel meer en meer overtuigd van het huis in Vinuela. We besloten daarom een bod te doen. Zo konden we ook makkelijker rekenen en onderhandelen met de bank, als we wisten over hoeveel geld het ging. We deden een bod. Er kwam enkele dagen later een tegenbod. We besloten nog een tegenbod te doen zonder meubelen, met keukentoestellen. Dit bod werd aanvaard. Ondertussen waren we twee weken verder. Vooraleer we nu echt moesten beslissen, waren er een aantal zaken die we moesten overdenken: wilden we dit echt, met heel ons hart, zagen we het haalbaar, waren we allemaal overtuigd? Steffen en ik voelden ons er 100% goed bij, de kinderen hadden wat meer tijd nodig. Het gemis van hun vrienden is nog altijd het enige dat hen een beetje droevig maakt. We moesten ook uitpuzzelen hoe we het financieel gingen aanpakken. Een overbruggingskrediet voor een woning in Spanje krijg je niet. We konden wel een wederopname doen van ons huidig krediet, maar dan konden we nog maar 80% lenen van de waarde van ons Schotens huis. Het risico nemen om eerst ons huis te verkopen en daarna pas te kopen in Spanje, maar dan misschien ons droomhuis te mislopen, dat wilden we niet doen. Er ging veel denkwerk, getelefoneer en telwerk aan vooraf om uiteindelijk met de hulp van onze ouders toch een oplossing te vinden. Ondertussen waren we alweer bijna twee weken later. We gingen voor een herfinanciering van onze huidige lening om een tweede woonst aan te kopen. Het overige nodige budget konden we lenen van onze ouders. Daarvoor zijn we hen heel dankbaar. Ze gunden ons ook onze beslissing: 'als jullie dit nodig hebben om gelukkig te zijn, dan moeten jullie dit doen'. Zo fijn om dit te horen... De volgende stap was een reservatie. In Spanje koop je een huis in drie stappen: eerst een reservatie om het pand van de markt te halen en opzoekingen te doen ivm vergunningen, vervolgens een compromis (10% van de aankoopprijs), tenslotte de akte. Eind januari gingen we dus over tot reservatie. Het ging plots allemaal heel snel. We hadden het allemaal goed overdacht. Als we dit wilden doen, moesten het nu doen of was het weer een jaar wachten. We wilden de kinderen immers niet in het midden van een schooljaar verkassen. De kinderen zijn nu ook nog een geschikte leeftijd om snel Spaans te leren en nieuwe vrienden te maken. En we wilden als gezin niet nog een herfst en winter van pijn en uitputting bij mama meemaken. We hadden nu ook een huis gevonden waar we ons goed bij voelden met een aanvaardbare prijs. We moesten het gewoon doen! Af en toe moet je de sprong wagen... We hadden ons lang niet zo gelukkig gevoeld! Hasta luego, Lies
Op 3 januari gingen we na onze wandeling in Velez voor een derde keer op bezoek in drie huizen, twee ervan lagen langsheen de kustlijn (Almayate en Torrox) en één ervan hadden we speciaal gevraagd en lag in het centrum van Vinuela. De huizen in Almayate en Torrox waren heel mooi, lagen super en dichtbij de kust maar waren naar mijn aanvoelen te klein en gaven teveel een vakantiehuisgevoel. Steffen was in eerste instantie verliefd, vooral op het huis in Torrox, maar moest later toch ook inzien dat ze te klein waren om voltijds in te wonen. Tenslotte trokken we naar het laatste huis, in het centrum van ons favoriete dorpje en vlakbij het stamcafe van Steffen, Bar Miguel. We hadden dit huis al een paar keer bekeken op internet, we twijfelden aan de grootte en de ligging, maar we wilden het toch eens bekijken. Bij het binnenkomen bleek al snel dat het internet de woning geen eer aandeed, ruim, goede ligging aan de rand van het dorp maar toch vlakbij de school, de winkel en alle belangrijkste zaken in Vinuela, mooie zichten langs alle kanten, een zwembad, een goede indeling (Spaanse huizen hebben vaak slaapkamers die rechtstreeks uitgeven op de woonkamer, deze had dat niet), maar vooral net verlaagd in prijs en daardoor helemaal betaalbaar voor ons. We voelden allemaal onmiddellijk dat dit wel eens iets kon zijn. We onderzochten alles grondig en luisterden ook naar de kinderen. We reden terug naar huis, lieten het eventjes bezinken, praatten er samen over en besloten om op onze dag van vertrek nog een tweede bezichtiging te doen. Steffen zou alleen gaan, want ik moest voor de inpak zorgen. Victoria van Andalucia Vastgoed stelde ook voor om, voor we naar België vertrokken, nog een bezoek te brengen aan een Spaanse advocaat en notaris om een volmacht tot handtekenen te regelen. Moesten we immers beslissen om verder te gaan met de aankoop van een woning, kon de advocaat, Eduardo Pérez, in onze naam optreden. Dat werd dus ook gepland na het tweede bezoek op 4 januari. Op de laatste avond in Spanje nodigden we An, Raf en de kids nog uit om samen onze vakantie af te sluiten in Bar Miguel. We bleven nog laat op (Spaans ritme, you know ), de kinderen amuseerden zich (en dronken veel gratis water ) en we praatten onze immobezoeken nog eens door met An en Raf. Meer en meer geraakten we overtuigd van het huis in Vinuela centrum. Het bezorgde ons allevier een mooie droom tijdens onze laatste nacht in Vinuela. 's Anderendaags stonden we op tijd op, Steffen vertrok naar het huis voor een tweede bezoek, ik begon als een bezetene in te pakken, om 18u30 stegen we immers terug op richting België. Rond het middaguur vertrokken we met z'n allen, al een beetje droevig omdat we ons vakantiehuis vaarwel moesten zeggen, naar Velez-Malaga, naar de advocaat en de notaris. De kinderen hielden zich tijdens de uitleg van mr. Pérez opnieuw flink stil bezig (met dank aan ipad en nintendo) en wandelden ook opgewekt mee naar de notaris. Een wereld ging voor ons open, de notariële wereld verliep in Spanje anders dan bij ons, echt op zijn Spaans. ;-) De volmacht werd getekend en om 14u30 konden we beschikken. De volgende stap was gezet. Het ging allemaal plots heel snel. Nu moesten we goed nadenken over de laatste woning die we zagen. Maar eerst op een goede manier afscheid nemen van Malaga. Lunchen deden we in El Ingenio, een winkelcentrum vlakbij Velez en we vertrokken op tijd richting luchthaven. We stortten ons in de drukte van de luchthaven van Malaga. Meer en meer werden we overmand door spijt. Moesten we echt terug naar huis? Dikke tranen bij Sam... De terugvlucht verliep grotendeels hetzelfde als de heenvlucht, alleen met iets meer turbulentie. We moesten het grootste deel van de vlucht op onze stoel blijven. Vooral de landing was erg pittig, een spontaan applaus brak los. We kregen de koude wind onmiddellijk rond de oren geslagen toen we uitstapten. Terug in het koude België... Onze favoriete taxichauffeur stond ons op te wachten (superbedankt, liefste Kim Meyers) om ons naar ons koude huisje te brengen. De verwarming bleek daar stuk te zijn gegaan tijdens onze afwezigheid, al had lieve buurvrouw Karin wel de kachel aangemaakt enkele uren voor we thuiskwamen. We kropen in ons eigen bedje (dat toch nog altijd het beste is, ook al was het ijskoud) en wisten allemaal dat ons Spanjeverhaal niet gedaan was. Deze vakantie kreeg nog een staartje. Hasta luego, Lies!
We begonnen het nieuwe jaar met een bezoek aan Comares. Dit dorp ligt bovenop een berg en geeft een prachtig uitzicht over de hele streek. Het dorp was vroeger in trek bij vele veroveraars omwille van het uitzicht. Ze hadden een goed zicht op zee om eventueel gevaar te zien komen. Er zijn veel Moorse invloeden te herkennen in het hele dorp. Dit zou dus een trip in de geschiedenis worden. We schakelden Google maps in om ons de weg te tonen, wat een slecht idee bleek te zijn. GoogleMaps toonde ons de kortste, maar niet de makkelijkste weg. Een erg smalle kronkelende weg die eerder op een wandelpad leek, tegen de helling van een berg... al goed dat ik niet aan het stuur moest zitten. Steffen heeft laten zien dat hij een topchauffeur is. Comares zelf was echt prachtig. Het was er vrij rustig omdat het 1 januari was. De zon stond hoog aan de staalblauwe hemel, prachtige vergezichten langs alle kanten, we konden er niet genoeg van krijgen. We traden letterlijk in de voetsporen van de Moren en konden zo een toer maken doorheen de hele stad, een kluwen van kleine, gezellige straatjes. De Spanjaarden die we tegenkwamen, keken ons vreemd aan omdat we in zomerkledij rondliepen. Ze waren vooral vertederd door onze prinses die in haar mooiste zomerkleedje door de straatjes huppelde. Om terug naar huis te rijden, hebben we dan toch maar de omweg genomen langs een echte geasfalteerde weg. Iets geruster rijden... Op 2 januari besloten we een bezoek te brengen aan Malaga City. Vooraleer ons in de drukte van de stad te smijten, brachten we een bezoek aan Banos del Carmen. Een eeuwenoude horecazaak aan de rand van het water met een mooi zicht op Malaga. Het was heel veel wind, maar dat namen we er graag bij. Daarna reden we door naar Malaga om tegen half 7 het spektakel met de kerstlichtjes te zien in de hoofdwinkelstraat. We hadden nog een tweede doel: een flamencokleed met accessiores vinden voor Sam. De twee doelen werden bereikt. Dochter gelukkig (tot we levende standbeelden zagen in de hoofdstraat ) en lichtspektakel was heel knap. Malaga zelf was enorm druk, veel verkeer, veel volk, niet goed voor onze stress. Op 3 januari stond in de voormiddag een gegidst bezoek aan Velez-Malaga gepland. Elena van Plan A ging ons rondleiden in het oude, historische gedeelte van deze stad samen met twee Britse koppels. We zagen veel prachtige gebouwen, we leerden over Cervantes en Semana Santa en over de bouw van de citadel. We beklommen deze zelfs naar het hoogste punt van de stad. Het was heel leerrijk. De kinderen vonden het ook leuk, Elena slaagde erin om hun aandacht er telkens bij te betrekken, zelfs in het Engels. Een echte aanrader! De wandeling werd afgesloten in een plaatselijke tapasbar met een schotel tapas en toen konden we terug vertrekken richting Victoria van Andalucia Vastgoed om opnieuw drie huizen te bezichtigen, dit keer langsheen de kust en nog eentje in het centrum van Vinuela. Elke vakantiedag werd laat maar gelukkig afgesloten. Onze batterijtjes raakten dankzij de zon en de rust meer en meer opgeladen. De kinderen voelden zich heel goed op hun gemak, Steffen was ontspannen en mijn pijn werd steeds meer en meer naar de achtergrond geduwd. Dit was helemaal zoals we gedroomd hadden. Hasta luego, Lies!
Tijd voor vakantie was het dus. Op vrijdag 29 december zijn we samen met An, Raf, Marie, Jules en Louisa gaan wandelen in het natuurpark vlakbij Alcaucin. Plan A organiseert daar geleide wandelingen en wij kozen voor de wandeling van 6 kilometer. Het weer was al iets beter, nog wel veel wind, maar de zon scheen volop. Natuur, rust, de meest prachtige uitzichten, lachende kinderen, ontspannende en interessante gesprekken. We waren danig onder de indruk van La Maroma, de hoogste berg uit de omgeving. Na de wandeling keerden we terug naar huis voor een kort dutje, trouwens het enige dutje dat ik daar tijdens de hele vakantie moest doen. Normaal moet ik elke middag rust nemen omdat de pijn me zo uitput. In Vinuela was dat niet nodig. De wandeling had toch wel enige inspanning gevraagd en mijn knieën deden enorm pijn na de wandeling. Dus effe rusten en daarna hadden we afgesproken met An en co in de lokale pizzeria, pas tegen 19u30. Voor 19u kan je geen eten krijgen in de meeste restaurants, de Spanjaarden eten immers pas avondeten rond 21u. We werden in de watten gelegd met heerlijke pizza's en konden met 9 personen eten voor een goeie 70 euro. Opnieuw stonden we versteld van het goedkope Spanje. De avond werd afgesloten in Bar Miguel, een gezellig Spaans café, gezellig... niet door de inrichting, wel door de gastvrije sfeer die er hangt. De kinderen hebben nog laat op straat gespeeld en waren vooral versteld dat ze gratis water kregen van de barvrouw. 'Moeten we dat niet betalen?' Op zaterdag 30 december deden we het rustig aan, om te beginnen door uit te slapen (ja, zelfs de kinderen) en dan trokken we naar het strand in Torre del Mar. Het was ook de eerste dag waarop Sam haar zomerkleedjes uit de kast kon halen. Het was echt een zalig bezoek, een prachtig strand, mooi uitzicht, de zon op onze snoet. An en Raf hielden ons opnieuw gezelschap. Het was echt fijn om hen als gids te hebben. Na het strandbezoek reden we nog langs Velez-Malaga waar een soort van flamenco-avond was georganiseerd. We wilden de Spaanse muziek en dans wel eens proeven. De kinderen waren minder onder de indruk. An en ik genoten wel van de muziek en zo konden we al een beetje proeven van het historisch gedeelte van Velez-Malaga. Op 3 januari hadden we via Plan A een gegidse toer gereserveerd door Velez. Daarover later meer. Op 31 december, de laatste dag van het jaar, viel het leven in Axarquia volledig stil. Iedereen kroop binnen om het oudejaarsfeest voor te bereiden. Spanjaarden vieren zowel Kerst als Nieuw in familiale kring. We deden het opnieuw rustig aan. Een bezoek aan het voetbalveld en naastliggende speeltuin was voldoende. De kinderen lagen rond 21u in bed (vroeg voor onze Spaanse gewoonte) en Steffen en ik bleven wakker om te ervaren hoe de jaarovergang verliep in Axarquia. We keken online naar het vuurwerk in Antwerpen want om 24u stonden we op het terras (in ons t-shirt) en zagen we welgeteld 3 vuurwerkpijlen. Het was doodstil, maar zelfs in het donker was de omgeving prachtig. De maan scheen die nacht ook fel. Zo konden we aan 2018 beginnen in ons t-shirt, gezellig bij elkaar en vooral voor mij ZONDER pijn. Dit voelde zo goed! Hasta luego, Lies
Na de eerste kennismaking met de omgeving, was het tijd voor de eerste twee dagen huizen kijken. Andalucia vastgoed had enkele huizen voor ons geselecteerd op basis van onze vereisten. Andalucia vastgoed werkt eigenlijk in functie van de kopers. Het is geen doorsnee immokantoor. Ze hebben zelf contact met enkele betrouwbare Spaanse immokantoren en werken als tussenpersoon tussen immokantoor en buitenlands koper. De Spaanse verkopers durven al eens de waarheid te verbergen en mensen (zeker buitenlanders) een kat in een zak verkopen. Huizen zonder vergunning, met bouwovertredingen ... het komt in Spanje wel vaak voor. Geert, Patricia en Victoria hebben ondertussen voldoende ervaring om de Spanjaarden door te hebben. Ze checken ook elk pand op overtredingen en op wettelijke problemen, in samenwerking met een advocaat. En het beste van al... wij moeten hen niet betalen. Ze krijgen commissie van de verkoper. Zo gezegd, zo gedaan... wij hadden enkele parameters doorgegeven en zo kwamen we aan een lijstje van 4 panden op dag 1 en 6 panden op dag 2. Op dag 1 kregen we eerst een uitvoerige uitleg van Geert over hun manier van werken om vervolgens in de auto te stappen om 4 panden rond het meer van Vinuela te bezoeken. 4 villa's van uiteenlopende aard qua ligging, qua indeling en qua prijs, maar we hadden al een goed idee van het Spaanse aanbod. Opnieuw maakten we kennis met de uitdagende Spaanse wegen. ;-) Al goed dat Geert en Victoria ons telkens voorreden... Op dag 2 trokken we er alleen met Victoria op uit in de omgeving van Competa. Dit stadje ligt een pak hoger in de bergen dan Vinuela. Toch vonden we het een goed idee om ook hier eens een kijkje te nemen om te kunnen vergelijken. Opnieuw zes panden bovenop de berg, in een urbanisatie, tussen de olijfbomen, afgewerkt, te verbouwen... Opnieuw heel leerrijk! We waren ook heel blij dat de kinderen deze ervaring hebben meegemaakt. Vooral bij Miel zagen we enorme evolutie. Op de eerste dag was hij heel nukkig, weigerachtig en niet betrokken. Op de tweede dag zagen we af en toe wel eens een glimlach en gaf hij al voorzichtig aan welk huis hij goed vond, waar hij wilde slapen. Maar zo twee heel lange dagen van 10u tot 18u in en uit de auto, best vermoeiend, op het einde van de dag hadden de kinderen er toch genoeg van. Miel vroeg uitdrukkelijk om de volgende dag 'gewoon thuis te blijven en te voetballen'. We hebben hem dat dan ook gegund en beloofd dat de volgende dagen rust en vakantie zouden brengen. Aan Victoria vroegen we om voor ons nog enkele panden aan de kust te selecteren, zodat we nog meer hadden om te vergelijken. Deze dag stond gepland op de voorlaatste dag van ons verblijf. Zo hadden we ook een beetje tijd om de bezoeken van de afgelopen dagen te laten bezinken en eventuele favorieten te selecteren. Tussen 29 december en 3 juli konden we dus eventjes de verkenning on hold zetten en genieten van het mooie weer en de omgeving. Hasta luego! Lies
Ons verblijf in Axarquia in december kunnen we opdelen in twee stukken: het vakantiegedeelte en het verkenningsgedeelte. We hadden immers twee grote doelen naast vakantie: huizen bezichtigen en ontdekken of la Axarquia een geschikte streek was voor mij/ons. Van de 11 dagen hebben we er een drietal gespendeerd aan verkennen en de rest was gewoon VAKANTIE. An van Plan A (www.planamalaga) had voor ons het perfecte vakantieverblijf gevonden (www.alojamientoshuetor.com). 8 woningen in the middle of nowhere, aan de rand van het meer van Viñuela, met voldoende ruimte om 11 dagen door te brengen met zijn vieren. Vooral het uitzicht was onbetaalbaar. Bij aankomst in Malaga airport stond onze huurauto ons op te wachten om ons naar ons vakantiehuis te brengen. Na een rit van 45 minuten, waarbij we al mochten genieten van het zicht op de Middellandse zee en het Spaanse landschap onder de ondergaande zon, vonden we makkelijk de weg dankzij Google Maps, ook al moesten we om ons huis te bereiken een 'onbekende weg' volgen. Blijkbaar hebben heel veel wegen in Spanje geen naam. Af en toe hadden we echt het gevoel dat we het einde van de wereld hadden bereikt. Asfalt werd plots zandweg, diepe putten, veel losliggende stenen... we begrepen snel waarom veel Spanjaarden een 4x4 hadden. De kennismaking met het Spaanse wegennet was een voltreffer. Isa van de Huetor stond ons op te wachten en probeerde ons in gebrekkig Engels wegwijs te maken. Ze probeerde tenminste Engels te praten, dat is niet alle Spanjaarden gegeven. De kinderen voelden zich heel snel op hun gemak en konden hun hartje ophalen en zich vrij voelen na een lange (voor hen toch) reis naar Viñuela. 'Kijk, mama, hier groeien appelsienen aan de bomen.' We installeerden ons en wachtten toen op het bezoek van An en haar familie die voor ons de eerste boodschappen had gedaan. Het was immers Kerstdag, alles was gesloten, ook restaurants of andere eetgelegenheden. De eerste kennismaking verliep hartelijk en dankzij An konden we voor het slapengaan nog genieten van een lekker bord spaghetti. We lagen laat in bed maar zo zaten we ineens in het Spaanse ritme. De volgende dag gingen we het rustig aan doen. Gewoon effe ontspannen en onze draai vinden... en we hadden ook opnieuw afgesproken met An en Raf en hun drie kinderen. Zij hebben ons hartelijk ontvangen en we hebben uitvoerig kunnen praten. De kinderen bleken het heel goed met elkaar te vinden. Het ijs was snel gebroken. An en Raf zijn om dezelfde reden als wij drie jaar geleden naar Spanje vertrokken en we waren heel benieuwd naar hun ervaringen. We mochten ook meegenieten van een heerlijke pan paëlla. Ze schetsten ons een realistisch en eerlijk beeld van emigreren en daar zijn we hen heel dankbaar voor. Slaaptijd brak al snel aan, in Spaans ritme, en zo lagen de kids weer tegen 22u in hun Spaanse bed. Het voordeel van het Spaanse levensritme is dat ze snel in slaap vallen en dat ze 's morgens lang slapen. We hadden allemaal genoten van onze eerste volle dag in Viñuela. De volgende dag werd een verkenningsdag. We gingen huizen kijken... Hasta luego! Lies
Op maandag 25 december was het zover. Om 13u05 zou een vliegtuig van TUI ons van Deurne naar Malaga brengen. Alle voorbereidingen waren goed verlopen. De koffers waren gepakt en correct gewogen. Ik moest vooral goed nadenken over wat er in de handbagage moest en wat in de ruimbagage. Het was voor mij uiteindelijk ook van 2005 geleden dat ik nog gevlogen had. Maar alles stond klaar op de avond voor vertrek. We hebben de kinderen een rustige kerstavond gegeven in het gezelschap van Kim en Michel. Dit zorgde voor een ontspannen sfeer, zodat we allemaal goed konden slapen. Op maandag stond Kim alweer vroeg aan onze deur om ons naar Deurne te brengen. We hadden zelfs op voorhand gepast of alle koffers in de auto van Kim zouden passen. Alles verliep zoals het moest. Tegen half 11 waren we op de luchthaven. Ik kon de beginnende spanning op de gezichten van de kinderen zien. Naarmate het opstijgen naderde, steeg ook hun spanning. Miel werd vrij stil, Sam werd een sprinkhaan. Het moeilijkste voor mij was vooral om mijn eigen zenuwen onder controle te houden om ze niet door te geven aan de kinderen. Het was alleszins een hele geruststelling dat Steffen zich rustig voelde en dat had een goed effect op ons allemaal. De check-in verliep goed en dan moesten we door de douanecontrole. Toch wel spannend... en dan bleek dat ik dus niet diep genoeg nagedacht had over wat er in de handbagage mocht. Er zaten twee kinderscharen in onze rugzak en even sloeg bij de kinderen de paniek toe toen ze merkten dat de douanebeambte de scharen uit hun rugzak haalde. Maar het geluk zat mee (of we zagen er gewoon heel onschuldig uit) want de scharen mochten terug in de rugzak, als ik maar beloofde dat ik ze niet uit de rugzak zou halen in het vliegtuig. Oef! En dan was het alweer wachten op het instappen. Het wachten was eigenlijk nog het moeilijkste voor de kinderen. Miel bleef vrij rustig, zolang hij maar zijn ipad had. Dat was zelfs zo toen we in het vliegtuig zaten. Sam werd meer en meer hyper en zocht constant bevestiging. Eens in het vliegtuig settelden we ons, overliep ik nog eens wat er vervolgens ging gebeuren en maakte we ons klaar voor take-off. Vlak voor opstijgen kwamen er plots tranen bij Sam. Ze kon de spanning niet meer aan. Steffen hield zich bezig met Miel, die in zijn ipadwereld kroop en ik ontfermde me over Sam. Sam ziet haar papa doodgraag maar als het op troost aankomt, ben ik nog altijd haar eerste keuze. Ik verdrong mijn eigen zenuwen en probeerde haar een gerust gevoel te geven. Het vreemde van het hele vertrek... toen de motoren begonnen te draaien en het vliegtuig snelheid maakte om op te stijgen, verdwenen de tranen van Sam en was ze plots terug gerust. De spanning was eraf. We probeerden te genieten van het uitzicht. Zeker toen we boven de wolken stegen en de zon zagen. Want dat we uiteindelijk waar we naartoe gingen... de zon en de warmte! We waren alweer een ervaring rijker en zowel Steffen als ik konden tevreden zijn dat alles zo goed verlopen was. We waren vooral trots op onze twee draakjes. Hasta luego, Lies!
De frietjes die we met onze opbrengst kochten smaakten enorm. De vraag was nu wat we gingen doen met de niet-verkochte spullen. Afgelopen week sorteerde ik alles: ongeveer 5 dozen voor 'Moeders voor moeders', 6 zakken voor de vluchtelingen in Brussel en een stapel om online te zetten. Steffen trok van alles foto's en alles staat nu op Facebook. Hopelijk geraken we nog veel kwijt. Het gaat alleszins niet mee naar Spanje. Hopelijk hebben we op deze manier een beetje kunnen besparen op plaats in de verhuiswagen en onze spaarrekening kunnen aanvullen. De kinderen waren alleszins ook heel blij met de verdiende centen want een deel van de opbrengst ging in hun spaarpot. Met dank aan alle mensen die iets wilden kopen van ons... Hasta luego, Lies
We begonnen het nieuwe jaar met een bezoek aan Comares. Dit dorp ligt bovenop een berg en geeft een prachtig uitzicht over de hele streek. Het dorp was vroeger in trek bij vele veroveraars omwille van het uitzicht. Ze hadden een goed zicht op zee om eventueel gevaar te zien komen. Er zijn veel Moorse invloeden te herkennen in het hele dorp. Dit zou dus een trip in de geschiedenis worden. We schakelden Google maps in om ons de weg te tonen, wat een slecht idee bleek te zijn. GoogleMaps toonde ons de kortste, maar niet de makkelijkste weg. Een erg smalle kronkelende weg die eerder op een wandelpad leek, tegen de helling van een berg... al goed dat ik niet aan het stuur moest zitten. Steffen heeft laten zien dat hij een topchauffeur is. 
) en lichtspektakel was heel knap. Malaga zelf was enorm druk, veel verkeer, veel volk, niet goed voor onze stress. Op 3 januari stond in de voormiddag een gegidst bezoek aan Velez-Malaga gepland. Elena van Plan A ging ons rondleiden in het oude, historische gedeelte van deze stad samen met twee Britse koppels. We zagen veel prachtige gebouwen, we leerden over Cervantes en Semana Santa en over de bouw van de citadel. We beklommen deze zelfs naar het hoogste punt van de stad. Het was heel leerrijk. De kinderen vonden het ook leuk, Elena slaagde erin om hun aandacht er telkens bij te betrekken, zelfs in het Engels. Een echte aanrader! De wandeling werd afgesloten in een plaatselijke tapasbar met een schotel tapas en toen konden we terug vertrekken richting Victoria van Andalucia Vastgoed om opnieuw drie huizen te bezichtigen, dit keer langsheen de kust en nog eentje in het centrum van Vinuela. Elke vakantiedag werd laat maar gelukkig afgesloten. Onze batterijtjes raakten dankzij de zon en de rust meer en meer opgeladen. De kinderen voelden zich heel goed op hun gemak, Steffen was ontspannen en mijn pijn werd steeds meer en meer naar de achtergrond geduwd. Dit was helemaal zoals we gedroomd hadden. Hasta luego, Lies!
