Op maandag 25 december was het zover. Om 13u05 zou een vliegtuig van TUI ons van Deurne naar Malaga brengen. Alle voorbereidingen waren goed verlopen. De koffers waren gepakt en correct gewogen. Ik moest vooral goed nadenken over wat er in de handbagage moest en wat in de ruimbagage. Het was voor mij uiteindelijk ook van 2005 geleden dat ik nog gevlogen had. Maar alles stond klaar op de avond voor vertrek. We hebben de kinderen een rustige kerstavond gegeven in het gezelschap van Kim en Michel. Dit zorgde voor een ontspannen sfeer, zodat we allemaal goed konden slapen. Op maandag stond Kim alweer vroeg aan onze deur om ons naar Deurne te brengen. We hadden zelfs op voorhand gepast of alle koffers in de auto van Kim zouden passen. Alles verliep zoals het moest. Tegen half 11 waren we op de luchthaven. Ik kon de beginnende spanning op de gezichten van de kinderen zien. Naarmate het opstijgen naderde, steeg ook hun spanning. Miel werd vrij stil, Sam werd een sprinkhaan. Het moeilijkste voor mij was vooral om mijn eigen zenuwen onder controle te houden om ze niet door te geven aan de kinderen. Het was alleszins een hele geruststelling dat Steffen zich rustig voelde en dat had een goed effect op ons allemaal. De check-in verliep goed en dan moesten we door de douanecontrole. Toch wel spannend... en dan bleek dat ik dus niet diep genoeg nagedacht had over wat er in de handbagage mocht. Er zaten twee kinderscharen in onze rugzak en even sloeg bij de kinderen de paniek toe toen ze merkten dat de douanebeambte de scharen uit hun rugzak haalde. Maar het geluk zat mee (of we zagen er gewoon heel onschuldig uit) want de scharen mochten terug in de rugzak, als ik maar beloofde dat ik ze niet uit de rugzak zou halen in het vliegtuig. Oef! En dan was het alweer wachten op het instappen. Het wachten was eigenlijk nog het moeilijkste voor de kinderen. Miel bleef vrij rustig, zolang hij maar zijn ipad had. Dat was zelfs zo toen we in het vliegtuig zaten. Sam werd meer en meer hyper en zocht constant bevestiging. Eens in het vliegtuig settelden we ons, overliep ik nog eens wat er vervolgens ging gebeuren en maakte we ons klaar voor take-off. Vlak voor opstijgen kwamen er plots tranen bij Sam. Ze kon de spanning niet meer aan. Steffen hield zich bezig met Miel, die in zijn ipadwereld kroop en ik ontfermde me over Sam. Sam ziet haar papa doodgraag maar als het op troost aankomt, ben ik nog altijd haar eerste keuze. Ik verdrong mijn eigen zenuwen en probeerde haar een gerust gevoel te geven. Het vreemde van het hele vertrek... toen de motoren begonnen te draaien en het vliegtuig snelheid maakte om op te stijgen, verdwenen de tranen van Sam en was ze plots terug gerust. De spanning was eraf. We probeerden te genieten van het uitzicht. Zeker toen we boven de wolken stegen en de zon zagen. Want dat we uiteindelijk waar we naartoe gingen... de zon en de warmte! We waren alweer een ervaring rijker en zowel Steffen als ik konden tevreden zijn dat alles zo goed verlopen was. We waren vooral trots op onze twee draakjes. Hasta luego, Lies!
