Na de eerste kennismaking met de omgeving, was het tijd voor de eerste twee dagen huizen kijken. Andalucia vastgoed had enkele huizen voor ons geselecteerd op basis van onze vereisten. Andalucia vastgoed werkt eigenlijk in functie van de kopers. Het is geen doorsnee immokantoor. Ze hebben zelf contact met enkele betrouwbare Spaanse immokantoren en werken als tussenpersoon tussen immokantoor en buitenlands koper. De Spaanse verkopers durven al eens de waarheid te verbergen en mensen (zeker buitenlanders) een kat in een zak verkopen. Huizen zonder vergunning, met bouwovertredingen ... het komt in Spanje wel vaak voor. Geert, Patricia en Victoria hebben ondertussen voldoende ervaring om de Spanjaarden door te hebben. Ze checken ook elk pand op overtredingen en op wettelijke problemen, in samenwerking met een advocaat. En het beste van al... wij moeten hen niet betalen. Ze krijgen commissie van de verkoper. Zo gezegd, zo gedaan... wij hadden enkele parameters doorgegeven en zo kwamen we aan een lijstje van 4 panden op dag 1 en 6 panden op dag 2. Op dag 1 kregen we eerst een uitvoerige uitleg van Geert over hun manier van werken om vervolgens in de auto te stappen om 4 panden rond het meer van Vinuela te bezoeken. 4 villa's van uiteenlopende aard qua ligging, qua indeling en qua prijs, maar we hadden al een goed idee van het Spaanse aanbod. Opnieuw maakten we kennis met de uitdagende Spaanse wegen. ;-) Al goed dat Geert en Victoria ons telkens voorreden... Op dag 2 trokken we er alleen met Victoria op uit in de omgeving van Competa. Dit stadje ligt een pak hoger in de bergen dan Vinuela. Toch vonden we het een goed idee om ook hier eens een kijkje te nemen om te kunnen vergelijken. Opnieuw zes panden bovenop de berg, in een urbanisatie, tussen de olijfbomen, afgewerkt, te verbouwen... Opnieuw heel leerrijk! We waren ook heel blij dat de kinderen deze ervaring hebben meegemaakt. Vooral bij Miel zagen we enorme evolutie. Op de eerste dag was hij heel nukkig, weigerachtig en niet betrokken. Op de tweede dag zagen we af en toe wel eens een glimlach en gaf hij al voorzichtig aan welk huis hij goed vond, waar hij wilde slapen. Maar zo twee heel lange dagen van 10u tot 18u in en uit de auto, best vermoeiend, op het einde van de dag hadden de kinderen er toch genoeg van. Miel vroeg uitdrukkelijk om de volgende dag 'gewoon thuis te blijven en te voetballen'. We hebben hem dat dan ook gegund en beloofd dat de volgende dagen rust en vakantie zouden brengen. Aan Victoria vroegen we om voor ons nog enkele panden aan de kust te selecteren, zodat we nog meer hadden om te vergelijken. Deze dag stond gepland op de voorlaatste dag van ons verblijf. Zo hadden we ook een beetje tijd om de bezoeken van de afgelopen dagen te laten bezinken en eventuele favorieten te selecteren. Tussen 29 december en 3 juli konden we dus eventjes de verkenning on hold zetten en genieten van het mooie weer en de omgeving. Hasta luego! Lies
Ons verblijf in Axarquia in december kunnen we opdelen in twee stukken: het vakantiegedeelte en het verkenningsgedeelte. We hadden immers twee grote doelen naast vakantie: huizen bezichtigen en ontdekken of la Axarquia een geschikte streek was voor mij/ons. Van de 11 dagen hebben we er een drietal gespendeerd aan verkennen en de rest was gewoon VAKANTIE. An van Plan A (www.planamalaga) had voor ons het perfecte vakantieverblijf gevonden (www.alojamientoshuetor.com). 8 woningen in the middle of nowhere, aan de rand van het meer van Viñuela, met voldoende ruimte om 11 dagen door te brengen met zijn vieren. Vooral het uitzicht was onbetaalbaar. Bij aankomst in Malaga airport stond onze huurauto ons op te wachten om ons naar ons vakantiehuis te brengen. Na een rit van 45 minuten, waarbij we al mochten genieten van het zicht op de Middellandse zee en het Spaanse landschap onder de ondergaande zon, vonden we makkelijk de weg dankzij Google Maps, ook al moesten we om ons huis te bereiken een 'onbekende weg' volgen. Blijkbaar hebben heel veel wegen in Spanje geen naam. Af en toe hadden we echt het gevoel dat we het einde van de wereld hadden bereikt. Asfalt werd plots zandweg, diepe putten, veel losliggende stenen... we begrepen snel waarom veel Spanjaarden een 4x4 hadden. De kennismaking met het Spaanse wegennet was een voltreffer. Isa van de Huetor stond ons op te wachten en probeerde ons in gebrekkig Engels wegwijs te maken. Ze probeerde tenminste Engels te praten, dat is niet alle Spanjaarden gegeven. De kinderen voelden zich heel snel op hun gemak en konden hun hartje ophalen en zich vrij voelen na een lange (voor hen toch) reis naar Viñuela. 'Kijk, mama, hier groeien appelsienen aan de bomen.' We installeerden ons en wachtten toen op het bezoek van An en haar familie die voor ons de eerste boodschappen had gedaan. Het was immers Kerstdag, alles was gesloten, ook restaurants of andere eetgelegenheden. De eerste kennismaking verliep hartelijk en dankzij An konden we voor het slapengaan nog genieten van een lekker bord spaghetti. We lagen laat in bed maar zo zaten we ineens in het Spaanse ritme. De volgende dag gingen we het rustig aan doen. Gewoon effe ontspannen en onze draai vinden... en we hadden ook opnieuw afgesproken met An en Raf en hun drie kinderen. Zij hebben ons hartelijk ontvangen en we hebben uitvoerig kunnen praten. De kinderen bleken het heel goed met elkaar te vinden. Het ijs was snel gebroken. An en Raf zijn om dezelfde reden als wij drie jaar geleden naar Spanje vertrokken en we waren heel benieuwd naar hun ervaringen. We mochten ook meegenieten van een heerlijke pan paëlla. Ze schetsten ons een realistisch en eerlijk beeld van emigreren en daar zijn we hen heel dankbaar voor. Slaaptijd brak al snel aan, in Spaans ritme, en zo lagen de kids weer tegen 22u in hun Spaanse bed. Het voordeel van het Spaanse levensritme is dat ze snel in slaap vallen en dat ze 's morgens lang slapen. We hadden allemaal genoten van onze eerste volle dag in Viñuela. De volgende dag werd een verkenningsdag. We gingen huizen kijken... Hasta luego! Lies
Op maandag 25 december was het zover. Om 13u05 zou een vliegtuig van TUI ons van Deurne naar Malaga brengen. Alle voorbereidingen waren goed verlopen. De koffers waren gepakt en correct gewogen. Ik moest vooral goed nadenken over wat er in de handbagage moest en wat in de ruimbagage. Het was voor mij uiteindelijk ook van 2005 geleden dat ik nog gevlogen had. Maar alles stond klaar op de avond voor vertrek. We hebben de kinderen een rustige kerstavond gegeven in het gezelschap van Kim en Michel. Dit zorgde voor een ontspannen sfeer, zodat we allemaal goed konden slapen. Op maandag stond Kim alweer vroeg aan onze deur om ons naar Deurne te brengen. We hadden zelfs op voorhand gepast of alle koffers in de auto van Kim zouden passen. Alles verliep zoals het moest. Tegen half 11 waren we op de luchthaven. Ik kon de beginnende spanning op de gezichten van de kinderen zien. Naarmate het opstijgen naderde, steeg ook hun spanning. Miel werd vrij stil, Sam werd een sprinkhaan. Het moeilijkste voor mij was vooral om mijn eigen zenuwen onder controle te houden om ze niet door te geven aan de kinderen. Het was alleszins een hele geruststelling dat Steffen zich rustig voelde en dat had een goed effect op ons allemaal. De check-in verliep goed en dan moesten we door de douanecontrole. Toch wel spannend... en dan bleek dat ik dus niet diep genoeg nagedacht had over wat er in de handbagage mocht. Er zaten twee kinderscharen in onze rugzak en even sloeg bij de kinderen de paniek toe toen ze merkten dat de douanebeambte de scharen uit hun rugzak haalde. Maar het geluk zat mee (of we zagen er gewoon heel onschuldig uit) want de scharen mochten terug in de rugzak, als ik maar beloofde dat ik ze niet uit de rugzak zou halen in het vliegtuig. Oef! En dan was het alweer wachten op het instappen. Het wachten was eigenlijk nog het moeilijkste voor de kinderen. Miel bleef vrij rustig, zolang hij maar zijn ipad had. Dat was zelfs zo toen we in het vliegtuig zaten. Sam werd meer en meer hyper en zocht constant bevestiging. Eens in het vliegtuig settelden we ons, overliep ik nog eens wat er vervolgens ging gebeuren en maakte we ons klaar voor take-off. Vlak voor opstijgen kwamen er plots tranen bij Sam. Ze kon de spanning niet meer aan. Steffen hield zich bezig met Miel, die in zijn ipadwereld kroop en ik ontfermde me over Sam. Sam ziet haar papa doodgraag maar als het op troost aankomt, ben ik nog altijd haar eerste keuze. Ik verdrong mijn eigen zenuwen en probeerde haar een gerust gevoel te geven. Het vreemde van het hele vertrek... toen de motoren begonnen te draaien en het vliegtuig snelheid maakte om op te stijgen, verdwenen de tranen van Sam en was ze plots terug gerust. De spanning was eraf. We probeerden te genieten van het uitzicht. Zeker toen we boven de wolken stegen en de zon zagen. Want dat we uiteindelijk waar we naartoe gingen... de zon en de warmte! We waren alweer een ervaring rijker en zowel Steffen als ik konden tevreden zijn dat alles zo goed verlopen was. We waren vooral trots op onze twee draakjes. Hasta luego, Lies!
Er zijn twee mensen die elke dag in ons hart en hoofd zitten, maar die we spijtig genoeg niet meer om advies en steun kunnen vragen. De papa van Steffen, 'bompa Miel', stierf in september 2002. Mijn mama, 'oma Grid', stierf in december 2002. Zonder het op dat moment te beseffen, waren Steffen en ik toen al met elkaar verbonden. We zijn allebei om vrij jonge leeftijd op een erg plotse manier een ouder verloren. We hebben allebei een lange periode de steun moeten zijn voor de achtergebleven ouder. Toen de mama van Steffen en mijn papa elkaar ontmoetten, begon ook onze geschiedenis en toekomst samen. Steffen en ik leerden elkaar kennen als 'stiefbroer en stiefzus' al hebben we ons nooit zo gevoeld (moeilijk te snappen voor de kinderen ;-)). Mijn hart sloeg alleszins direct sneller... Doorheen de jaren hebben we elkaar telkens opnieuw gevonden in ons verdriet. Niemand anders begrijpt het beter wanneer je verdrietig bent, wanneer je mijmert, wanneer je mist... tenzij je het zelf hebt meegemaakt. Dit verbindt ons elke dag. Ik heb me de laatste weken ook al vaak afgevraagd hoe mama zou reageren op onze verhuis. Dit geeft me een heel dubbel gevoel, aangezien deze verhuis misschien niet nodig was geweest als zij er nog zou zijn. Als zij er nog zou zijn, had ik Steffen nooit ontmoet, had ik nooit mijn twee schatten van kinderen gekregen, had mijn toekomst er helemaal anders uitgezien. Maar toch zou het ik niet anders gewild hebben. Ik zou natuurlijk alles liever gedaan hebben met mama in de buurt, maar dat is nu éénmaal niet gelukt. Ik heb het wel allemaal kunnen doen met de man van mijn dromen naast me. Oma Grid en bompa Miel (ja, onze Miel is vernoemd naar zijn bompa) zullen in het hele avontuur naast ons staan, we kunnen hen zelfs meenemen naar Spanje zonder al te veel moeite. Onze herinneringen nemen gelukkig geen plaats in in de verhuiswagen. Hasta luego, Lies
In de zomer van 2017 beslisten we dus om in de kerstvakantie op vakantie te gaan naar Malaga, meer bepaald de streek van La Axarquia. Dit ligt ten noordoosten van Malaga, Zuid-Spanje. We contacteerden Plan A (www.planamalaga.com) om logies te vinden en boekten vliegtuigtickets. Het meeste werk hadden we met de voorbereiding van de kinderen. Zij hadden nog nooit gevlogen en hadden ook altijd gezegd dat ze dit niet wilden. Ze zijn zelfs nog nooit buiten de Belgische grenzen geweest (buiten 1 vakantie in Eindhoven). De afgelopen 9 jaar gingen we bijna elk jaar naar hetzelfde adres aan de Belgische kust. Steffen en ik kennen onze pappenheimers ondertussen goed en we wisten dat we het idee van een buitenlandse reis rustig moesten laten rijpen, dat we hen op de positieve kanten van het avontuur moesten wijzen en dat we hen een goede, logische en klare voorbereiding moesten geven van het verloop van de reis. Wat voor hen ook heel belangrijk was, was het feit dat we in Alcaucin een Vlaams gezin zouden ontmoeten. De voorbereiding kon dus beginnen: we bekeken foto's van het vakantiehuis Alojamientos Huetor, we bekeken foto's van de omgeving, we raadpleegden het weerbericht, we maakten lijstjes van de inhoud van onze koffer, we gingen op bezoek op de luchthaven van Deurne (die we ook bewust kozen om hen niet onmiddellijk in de drukte van Zaventem te moeten smijten), we beschreven hen hoe een vliegtuigreis verloopt, we zochten samen met hen naar manieren om zich gerust te voelen, we planden, planden en planden... De meeste energie staken we dus in de voorbereiding van de kinderen. Het zou echter geen routinevakantie zijn, we gingen ook naar daar om te voelen/ervaren of ik me daar beter zou voelen en om op verkenning te gaan. Deze verkenning bestond natuurlijk uit een ontdekking van de streek door enkele stadjes te bezoeken en rond te rijden met onze huurauto, maar ook uit het bekijken van huizen. Als we daar wilden gaan wonen, hadden we een huis nodig. Steffen contacteerde dus Andalucia Vastgoed, een Vlaams makelaar die in Spanje woont en werkt en daar vooral werkt als tussenpersoon tussen de kopers en de Spaanse immomarkt (die niet altijd te vertrouwen is). Zij gingen voor ons panden selecteren op verschillende locaties, van verschillende prijsklasse. Ze planden voor ons twee volle dagen huizen kijken, het werden er uiteindelijk drie. Drie uitputtende, maar erg leerrijke dagen. We hebben ook op voorhand aan de kinderen verteld dat het niet zomaar vakantie was, dat we ook gingen met een extra bedoeling. Sam voelde zich wel oké bij dit idee, Miel had het er moeilijker mee. Bij hem vroeg het meer rijping... We beslisten ook om hen mee te nemen bij het huizen kijken zodat ze nog beter begrepen dat we het meenden, maar zodat ze ook het gevoel kregen dat we hen wel wilden horen in het hele traject en in de keuze van een huis. Tussen september en december heb ik een duidelijke positieve evolutie gezien bij ons allevier. Steffen deed heel enthousiast opzoekingswerk voor onze reis en bespeelde de kinderen heel geduldig om hen te overtuigen en gerust te stellen, Miel en Sam gingen van weigerachtig en afwachtend naar enthousiast en verlangend en ik kon mezelf recht houden met het vooruitzicht van 11 dagen aan het meer van Viñuela. Dit zou echt een toppertje worden! Hasta luego, Lies
Welkom op onze blog over onze avonturen in Spanje! Misschien eerst even voorstellen... wij zijn Steffen, Lies, Miel en Sam. Steffen en ik zijn geboren en getogen in het Antwerpse. We leerden elkaar 14 jaar geleden kennen dankzij onze ouders (maar dat is een ander verhaal). Voor we aan kinderen begonnen, droomden we soms luidop over verhuizen naar een 'warmer' land. Het bleef echter bij dromen, zeker toen Miel geboren werd in 2008. Hij zette de dromen even on hold, we hadden onze handen immers meer dan vol met hem en 2 jaar later ook met onze dochter Sam. Gaande weg bleken onze twee (b)engeltjes een stevige rugzak mee te dragen. Toen Miel 5 was, bleek dat hij autismespectrumstoornis had en enkele maanden later werd dezelfde diagnose gesteld bij Sam. Zij was toen 3 jaar. Het begeleidingstraject begon en we passeerden ontelbaar veel dokters. Bij Sam werd de diagnose afgelopen jaar bijgesteld naar hoogsensitiviteit en een angststoornis. We probeerden ons professioneel leven aan te passen aan de zorg voor de kinderen. Ik ging halftijds werken als lerares Nederlands en geschiedenis in het Sint-Michielscollege. Steffen ging van de VDAB naar het middelbaar onderwijs, vervolgens naar het volwassenonderwijs NT2 gecombineerd met copywriting om tenslotte te eindigen bij Natuurpunt. Alles wat we probeerden om een beetje meer rust en ademruimte te krijgen, lukte voor eventjes maar het bleef een eindeloze zoektocht. Twee jaar geleden kreeg mijn gezondheid een stevige deuk toen ik ineenstuikte met een burn-out. Van februari 2016 tot augustus 2016 ging ik niet werken. Mensen die ook al een burn-out te verwerken kregen, zullen begrijpen waarom. In september 2016 besloot ik om terug te beginnen. Kwestie van ziektedagen die opgeraakten, inkomsten nodig, schrik voor controle-artsen ... Het bleek echter een slechte beslissing te zijn, want toen begon de spier- en gewrichtspijn in combinatie met extreme vermoeidheid. De zoektocht naar wat er scheelde, begon dus ook. Opnieuw passeerden we weer een heleboel dokters en ziekenhuizen. Begin 2017 kreeg ik dan de diagnose van CVS en fybromyalgie. De chronische pijn was en is nog steeds allesoverheersend en legt me soms volledig lam. Ik besloot wel om te blijven werken, aangezien dit ook werd aangeraden door de dokters. Structuur en sociaal contact blijven belangrijk! Ik kreeg er een lading medicijnen bij, in combinatie met psychotherapie en kinesitherapie. Je bent 37 jaar en je leeft zoals een 70-jarige. Sorry, daar leg ik me niet zomaar bij neer. In de zomer van 2017 kwam het idee van verhuizen naar de warmte terug naar boven. Ons klimaat van vocht en koude doen immers niet veel goeds aan mijn pijn. Via via hadden we verhalen gehoord over een micro-klimaat in Malaga, waar veel mensen met mijn klachten zich veel beter voelden (lees: zich terug de oude voelden). We besloten in de kerstvakantie naar Malaga op vakantie te gaan. Zo werden onze verre (in een hoekje geduwde) dromen terug zoete dromen. Dulces sueños! Hasta luego, Lies.
Isa van de Huetor stond ons op te wachten en probeerde ons in gebrekkig Engels wegwijs te maken. Ze probeerde tenminste Engels te praten, dat is niet alle Spanjaarden gegeven. De kinderen voelden zich heel snel op hun gemak en konden hun hartje ophalen en zich vrij voelen na een lange (voor hen toch) reis naar Viñuela. 'Kijk, mama, hier groeien appelsienen aan de bomen.' We installeerden ons en wachtten toen op het bezoek van An en haar familie die voor ons de eerste boodschappen had gedaan. Het was immers Kerstdag, alles was gesloten, ook restaurants of andere eetgelegenheden. De eerste kennismaking verliep hartelijk en dankzij An konden we voor het slapengaan nog genieten van een lekker bord spaghetti. We lagen laat in bed maar zo zaten we ineens in het Spaanse ritme. 
Welkom op onze blog over onze avonturen in Spanje! Misschien eerst even voorstellen... wij zijn Steffen, Lies, Miel en Sam. Steffen en ik zijn geboren en getogen in het Antwerpse. We leerden elkaar 14 jaar geleden kennen dankzij onze ouders (maar dat is een ander verhaal). Voor we aan kinderen begonnen, droomden we soms luidop over verhuizen naar een 'warmer' land. Het bleef echter bij dromen, zeker toen Miel geboren werd in 2008. Hij zette de dromen even on hold, we hadden onze handen immers meer dan vol met hem en 2 jaar later ook met onze dochter Sam. Gaande weg bleken onze twee (b)engeltjes een stevige rugzak mee te dragen. Toen Miel 5 was, bleek dat hij autismespectrumstoornis had en enkele maanden later werd dezelfde diagnose gesteld bij Sam. Zij was toen 3 jaar. Het begeleidingstraject begon en we passeerden ontelbaar veel dokters. Bij Sam werd de diagnose afgelopen jaar bijgesteld naar hoogsensitiviteit en een angststoornis. We probeerden ons professioneel leven aan te passen aan de zorg voor de kinderen. Ik ging halftijds werken als lerares Nederlands en geschiedenis in het Sint-Michielscollege. Steffen ging van de VDAB naar het middelbaar onderwijs, vervolgens naar het volwassenonderwijs NT2 gecombineerd met copywriting om tenslotte te eindigen bij Natuurpunt. Alles wat we probeerden om een beetje meer rust en ademruimte te krijgen, lukte voor eventjes maar het bleef een eindeloze zoektocht. Twee jaar geleden kreeg mijn gezondheid een stevige deuk toen ik ineenstuikte met een burn-out. Van februari 2016 tot augustus 2016 ging ik niet werken. Mensen die ook al een burn-out te verwerken kregen, zullen begrijpen waarom. In september 2016 besloot ik om terug te beginnen. Kwestie van ziektedagen die opgeraakten, inkomsten nodig, schrik voor controle-artsen ... Het bleek echter een slechte beslissing te zijn, want toen begon de spier- en gewrichtspijn in combinatie met extreme vermoeidheid. De zoektocht naar wat er scheelde, begon dus ook. Opnieuw passeerden we weer een heleboel dokters en ziekenhuizen. Begin 2017 kreeg ik dan de diagnose van CVS en fybromyalgie. De chronische pijn was en is nog steeds allesoverheersend en legt me soms volledig lam. Ik besloot wel om te blijven werken, aangezien dit ook werd aangeraden door de dokters. Structuur en sociaal contact blijven belangrijk! Ik kreeg er een lading medicijnen bij, in combinatie met psychotherapie en kinesitherapie. Je bent 37 jaar en je leeft zoals een 70-jarige. Sorry, daar leg ik me niet zomaar bij neer. In de zomer van 2017 kwam het idee van verhuizen naar de warmte terug naar boven. Ons klimaat van vocht en koude doen immers niet veel goeds aan mijn pijn. Via via hadden we verhalen gehoord over een micro-klimaat in Malaga, waar veel mensen met mijn klachten zich veel beter voelden (lees: zich terug de oude voelden). We besloten in de kerstvakantie naar Malaga op vakantie te gaan. Zo werden onze verre (in een hoekje geduwde) dromen terug zoete dromen. Dulces sueños! Hasta luego, Lies.
