Er hangt hier wat lentestress in de lucht. Jawel, je hoort het goed: lentestress. Nog nooit van gehoord?
Meestal wordt de winterperiode geassocieerd met duisternis, koude zelfs depressie. Dankzij de wetenschap mogen we dat laatste nu wel heel serieus nemen, de fameuze "winterdepressie" lijkt bijna beter bewezen dan het feit dat het in de winter koud is. De officiële naam voor de "winter blues" is Seasonal Affective Disorder, kortweg "SAD" (ja, ook wetenschappers hebben humor). Het wordt veroorzaakt door een tekort aan daglicht, wat leidt tot overproductie van melatonine in de pijnappelklier, en wat dan op zich weer een gebrek aan serotonine voortbrengt. Dat laatste wasproduct is opgebouwd uit koolhydraten, en aangezien je er dus een tekort aan hebt, zal het lichaam dat proberen te compenseren. Naast depressie is honger dus ook één van de symptomen van SAD. Sta daar maar eens bij stil als u volgend jaar weer aan de kerstelijke feestmaalmarathons begint... De andere symptomen zijn moeheid, slaperigheid en een goesting om je af te sluiten van mensen. Nog een leuk weetje; door hun genetische aanleg én hun grote appetijt voor vis blijken vele IJslanders immuun voor SAD te zijn.
Je ziet, een mens zou het komen van de lente eigenlijk met niets dan blijdschap moeten beantwoorden. Maar toch. Want hoe sad dat hele SAD-gedoe ook mag zijn, winter is ook Kerstmis, en Nieuwjaar, en gezellig bij elkaar zijn, en lekker veel en zwaar eten (wat nu ook bijna medicinaal verantwoord blijkt). En niet te vergeten: Sebastiaans verjaardag! Een mens zou van minder twee keer nadenken voordat hij begint te feesten bij het ontluiken van de bloemetjes. Om dan nog maar te zwijgen van al die vrouwenbladen en hun artikels genre "Hoe de winterkilootjes verliezen voor de zomer?" Ben ik dan even blij dat ik een man ben.
Vandaar dus; lentestress. Meer pseudo- en vooral sebo-wetenschappelijk heet het "Stress To Re-Enter Spring Season", of kortweg STRESS. Het komt in vele varianten; je hebt orale STRESS (blijven vasthangen aan zware gerechten tot in mei), esthetische STRESS (het willen verliezen van die winterkilo's, alsof vrouwen er in de winter zo slecht uitzien?), verjaardags-STRESS (spijt hebben dat Sebastiaans verjaardag al gepasseerd is, een voorlopig en helaas redelijk unieke variant), en sociale STRESS (het gezellig binnen en onder elkaar willen blijven).
Het is de laatste variant die hier in de Maison des Belges rondhangt. Het is gekomen toen plots Saint-Patrick's Day op de agenda verscheen, zo'n typische einde-winterfeest. Een aantal onder ons kwam tot het besef dat het snel gedaan zou zijn, die gezellig donkere avonden in de keuken, en prompt werd de Bar de Jeudi tot Saint-Patrick's Bar omgedoopt; een laatste wanhoopspoging tot warmte en menselijk samenzijn in onze donkere kelder. Dit was echter buiten UNESCO gerekent. Jawel, je hoort het goed, UNESCO, onze bars hebben wel degelijk verstrekkende diplomatische gevolgen. Kennelijk hadden de blue-collars daar ook last van lentestress, want sommigen onder ons even deed vermoeden dat er ook emoties aan de Place de Fontenoy rondwaren. Alleszins, de heren en dames UNESCO hadden besloten hun STRESS tegen te gaan met een filmmarathon in ons eigenste Maison des Belges. En je raadt het al; beginnend op donderdag, Saint-Patrick's Day. Het aldus ontstane diplomatisch conflict had zeker geëscaleerd indien onze wijze directeur niet besloten had dat UNESCO toch belangrijker was dan zijn eigen studenten. Bar de Jeudi werd dus Bar de Vendredi, we hebben er ons mooi bij mogen neerleggen. Maar niet zonder protest; zo wandelde op donderdagavond ene SL achteloos doorheen de receptie én de etiquette van de Wereldervenaars, dampende pizza en ijskoud biertje in de hand.
Maar ondanks zijn guerilla-actie heeft SL het niet aan zijn hart laten komen. STRESS is nu ook maar STRESS (en UNESCO trouwens ook maar UNESCO). En SL is archie, die hebben meestal meer last van SAD (komt door de donkere Autocadachtergrond). Na de pizza heeft SL dan ook besloten zijn archievriendinnetjes te gaan vervoegen, en al die STRESS, SAD en UNESCO vrolijk weg te drinken.
Mijn broer vond dat ik een blog over hem moest schrijven. Hij zei me dat, naar zijn mening, z'n persoonlijkheid wel een blog waard zou zijn, en eigenlijk vond ik dat een forse onderschatting. Ikzelf schrijf ondertussen al zes maanden blogberichten over mezelf, en ik word toch geacht in meer of mindere waarde zijn spiegelbeeld te zijn. In principe zou hij dus ook zijn eigen blog moeten hebben (aan de broer: dit is GEEN aanmoediging). Als hij dan zegt dat een hommage aan zijn psychologie in de ruimte van één schamel blogbericht zou passen, is dat ofwel een sterk staaltje nederigheid, ofwel een zwak staaltje tactische inschatting. Het kan ook dat ik mijn eigen belang fors overschat, door zoveel over mezelf en zo weinig over hem te schrijven. Maar dàt toegeven is een preuve van nederigheid die hier nooit in een blogbericht zal passen.
Maar goed, mijn broer dus. Voor diegene die hem niet kennen: u heeft fors ongelijk. En u bent redelijk asociaal, want ik heb toch de indruk dat mijn broer wel een goed stukje Gent en Aalst en hunner beide omstreken kent. Mijn boodschap is dus; leer hem kennen, als is het maar voor uzelf. Hij weet trouwens ook interessante dingen te vertellen, die broer van mij, dus uw kennismaking met hem zal alleszins wel van hartelijke aard zijn. Een kennerstip: vraag hem vooral eens uit naar de sociologie van de minder gekende etnische minderheden. Een ware aanrader! Pas daarentegen wel op als hij begint over de oriëntatie van paardenachterpoten. Indien u met hem daarover in een discussie verzeild geraakt, is de kans groot dat hij u (letterlijk en figuurlijk) op uw paard probeert te zetten. Anderzijds, bij het aanhalen van de sociologie van de minder gekende etnische minderheden durft hij u ook weleens bij uw pietje te nemen. Maar laat u hierdoor vooral niet afschrikken.
Na deze initiële introductie tot mijn broer, kan u eens pogen met hem te gaan skiën. Mijn tip: koop een sneeuwscooter, want persoonlijk kan ik hem niet bijhouden. Ik de techniek, hij de vitesse: als broers zijn we fantastisch aanvullend. Desondanks werkt de combinatie niet altijd perfect, ik ben hem vandaag zelfs even kwijtgeraakt, de deugniet. Grote piste, een wijds uitzicht, en toch, foetsie was hij! Sjans dan dat we broers zijn, en kunnen terugvallen op de noodsituatie-voor-als-je-je-broer-verloren-bent. Je keert terug naar het restaurant, en drinkt er eentje in afwachting van zijn thuiskomst. Jaja, met mijn broer is het plezant skiën.
Indien u deze twee eerste lessen tot mijn broer bent doorgeworsteld, kan u tenslotte nog eens proberen samen met hem op de foto te staan (of te zitten). Opnieuw, naar zijn mening, is dit een hele uitdaging, en vooral een hele eer... Soit. Aan de broer: ik geef je gelijk in zoverre dat ik bereid ben je foto op mijn blog te zetten. En ja, ik hou je wel op de hoogte van de eventuele piek in de bezoekersaantallen na het posten van dit beeldje.
Dus, mijn beste bezoeker, dit is mijn broer. Ik heb er eigenlijk nog een andere, die ook een blogbericht waard is, en over hem zal ik dus een andere keer wat schrijven. Vanuit een objectief, en vooral ook diplomatisch oogpunt verdienen ze elk hun eigen bericht. Vooral dan omdat ik hen ondertussen wel al ken: die twee samen in één bericht, er zou gewoon ambras van komen. Maar dit geheel terzijde.
Groetjes uit Oostenrijk, Sebastiaan (en ook Benjamin) (en ook Nicolaas)
Je zal me vast voor een gek verklaren. Maar neem het toch maar van me aan: rond 7u in de ochtend toont de Maison des Belges zich van zijn meest muzikale kant. De resonerende stilte van zijn gangen, de gedempte wekkers achter zijn deuren. Het gekrijs van tramwielen dat zich een weg doorheen raamkaders schuurt. Het zachte ruisen van douchewater. Een kort vleugje percussie; een paar dameshakken etaleren hun eigenaar's storende zelfvertrouwen op die o zo harde tegelvloeren. Misschien hier en daar een portie ochtendradio, en achter één enkele deur het pruttelen van een koffiemachine (als je verslaafd bent, moet je het goed doen!).
Eens buiten, een geheel andere compositie: Parijs in zijn claxonerend ochtendhumeur. Maar dit slechts als kleinzielige intro op diens ware ouverture; het wagneriaans geraas van de RER B. Je moet een Parijzenaar om het te kunnen appreciëren. Probeer het maar: in de metro herken je zo makkelijk toeristen omdat het diegene zijn die niet zwijgen. Geen rollercoaster die aan het monstreus gerommel van de Parijse sous-terrain kan tippen, en al evenmin aan diens tegenhanger; het takkende gehaast doorheen de lange staptunnels. Het geschal van koperblaas en staalgeraas, en daartegenover het trappelen van Afrikaanse ritmehakken.
De RATP zou er eigenlijk een CD van moeten maken, van dit muzikale wonder. En vervolgens gratis aanbieden aan al die cultuurhatende I-Phonegebruikers wiens paden de mijne kruisen. Nu, toegegeven, gezien het vroege uur van ons kruisen heb ik meestal ook geen oren voor dit gratis concert. Moest de school me niet dwingen, ik zou eerder genieten van de stilte van mijn dodo doux.
Dus maar een geluk dat de school er is. En ook de Maison, met zijn ochtendlijke radio en avondlijke concerten. Want dat gebeurt hier ook; spreek maar gerust van een overdosis. Gisteren passeerde bijvoorbeeld een of andere gitaartroubadour toevallig langs onze deur. Muzikaal ingesteld als we zijn, haalden we de Waal/Luxemburger (nooit gedacht dat er zoveel mensen in die streek woonden) snel naar binnen. Bleek nog deftig gitaar te kunnen spelen ook, maar zoals hij zelf al zei: trop de notes, ça c'est pas bon.
We vonden er een typisch Belgische oplossing voor: snel wat applaudiseren, en er dan al zwijgend er eentje op gaan drinken. Het stille geparel van een glaasje Stella na een lange, luide dag: dàt is de Maison des Belges op zijn muzikaalst.
Kennelijk heb ik sinds dit weekend enkele nieuwe blogfans. Deze zondag schoot de bezoekersgrafiek namelijk korstondig maar dramatisch de hoogte in, en haalde eventjes opnieuw het niveau van september. Hoewel maandag reeds het einde van de piek bereikt was, hebben de nieuwe gasten niet vergeten hun sporen na te laten. De score van mijn vorige blog getuigt van de frisse en kritische geest die zij met zich meebrengen: 3/5, ik voel me dankbaar en tegelijk aangemoedigd om zeker beter te doen.
Toegegeven, ik had er zelf ook een handje in. Zondag had ik namelijk voor de eerste keer een link naar mijn blog op Facebook gepost. En kijk, meteen is de populariteit van het medium ontegensprekelijk bewezen! Je hoort me niet klagen, integendeel: vanaf nu zal ik elke nieuwe blog eens snel op Facebook linken. Dit in de hoop dat ik misschien de mooie eer krijg binnenkort tot de "Favorieten" van net nog wat meer mensen te behoren...
Maar goed, het is niet echt het doel van deze blog om over de blog zelf te handelen. Als deze blog al een doel mag hebben. De ervaren lezers zullen het al weten; dit mooie dagboek is nooit zomaar een dagboek geweest. Ook deze keer niet, want in plaats van neer te schrijven wat gebeurt is, ga ik in deze blog even anticiperen wat nog moet komen. Steeds vaker word ik namelijk gevraagd om gezellige wandelingen op te luisteren met enige architecturale parlé. Steeds vaker wordt die parlé ook echt geapprecieerd. En, om eerlijk te zijn, steeds vaker is dat publiek heel aangenaam en vrouwelijk om parlé tegen te houden. Maar dat dus geheel als bijkomende informatie. Als komende architectuurwandelingengidsprofessional wil ik graag ingrijpen op alle aspecten van de ervaring, en heb ik dus het plan opgevat mijn toekomstige gasten reeds voor het uitstapje een beetje voor te bereiden op het uitstapje zelf.
DUS: bij deze een kleine introductie op de fantastische wereld van de architectuur, u aangeboden door de vzw KVWWSL, opgeluisterd met foto's van een eerdere architectuursnuffeltocht.
WORD EEN ECHTE ARCHIE IN 5 STAPPEN
1) Een echte archi kijkt enkel naar de architectuur.
2) Een echte archi kijkt niet alleen naar de architectuur, hij gaat ook eens voelen.
3) Een echte archi maakt het zich gemakkelijk in de architectuur.
4) Een echte archi versmelt stilaan met de architectuur.
5) Een echte archi IS gewoon architectuur.
Met dank aan Karel V. voor diens hulp bij het opstellen van deze cursus
Er rijdt een trein tussen Brussel en Parijs, en in die trein is het goed toeven. Niet omwille van het grote comfort, allerminst zelfs. De tocht gaat over hoge heuvels en door diepe dalen, langs kaarsrechte ravijnen en omheen kronkelende rivieren. Het eten valt wel bovendien ook al eens tegen, en dit des te meer naarmate men Parijs nadert. Ja, je hebt wel wat maag nodig om deze tocht te maken.
Maar het grootste ongemak is misschien wel de plek zelf: tussen Brussel en Parijs. Noch het een, noch het ander. Sommigen zeggen dat de toekomst maar al te snel het verleden wordt, en anderen dat die toekomst slechts de mentale uitvergroting van dat verleden is. Of om het simpel te zeggen: het boeltje draait soms gewoon in het rond. Leven in een cirkel. Alles even dicht, of alles even ver.
Je ziet het al, de trein dwingt je om kleur te bekennen. Optimist of pessimist. Zet je objectief oordel trouwens maar al snel opzij; geen kaart die je kan helpen om het traject van deze trein te ontrafelen. Geen wetenschappers aan boord! It's a matter of faith: love it, or hate it.
Trouwens, ooit naar buiten gekeken op een trein? Het is op deze trein niet anders dan op enige andere; je ziet het landschap in felle strepen voorbijtrekken. Steeds verder vanwaar je komt, en je kijkt ernaar als door een waas van water.
Je kijkt ernaar alsof je een echte impressionist was. Geen mens die trouwens ooit met meer liefde naar een lanschap gekeken heeft dan een impressionist. Hoe banaal het ook wel was. Het is niet slecht om daar even aan te denken, als je met deze trein langs plekken als Eke, Kerselare of Machelen-aan-de-Leie passeert. Zoals ik het al zei: het traject valt niet te voorspellen. Je kan er dus maar beter van genieten.
Kom je dan ooit wel aan, zie ik je al afvragen? Zo'n goede vraag eigenlijk, en om eerlijk te zijn, ook een heel erg Vlaamse vraag. To the point en doelgericht. Haast wetenschappelijk. Daar is dus je antwoord, want voor wetenschap is hier geen plaats. Het is niet geweten of deze trein echt een doel heeft. Het is niet geweten of deze trein zelfs een eindpunt heeft.
Waarom zou je dan in godsnaam deze trein nemen? It's a matter of faith: onderweg zijn, en toch steeds meer het gevoel hebben aan te komen.
