Het is een mooie dag vandaag. En toevallig ook mijn verjaardag, zie je het verband? Noem het dikkenekkerig als je wil, ik hou het op dichterlijke vrijheid.
Drieëntwintig word ik vandaag. Geef nu toe, dat begint toch al verdacht serieus te klinken, zo verraderlijk volwassen. En het wordt er niet beter op. Een korte berekening leert me dat ik over exact vier jaar net half zo oud als mijn ouders zal zijn (apart, niet samen). Wat betekent dat ik me vanaf dat punt altijd minstens even verantwoordelijk zal moeten gedragen als het gemiddelde van hen beiden. Of hoe genadeloos wiskunde wel kan zijn.
Maar daar hebben we nog vier jaar respijt voor. En als mijn ouders nog af en toe wat zotte streken uithalen, kan er ook nog een leven na mijn zevenentwintigste zijn. The 27 Club; ik zal het ticketje aan mij laten passeren. Maar je weet maar nooit, en kwestie van het zekere voor het onzekere te nemen, ga ik hier een mooi voornemen maken voor de komende vier jaar. Dat is dat ik niet te veel voornemens ga maken tijdens de komende vier jaar.
Of misschien toch eentje. Want hoe verleidelijk het liederlijk leven ook is, kleine restjes schuldgevoel kunnen altijd in de kleren blijven hangen. Zeker als je op je verjaardag veel leuke berichtjes krijgt, en ook van mensen wiens verjaardag jij vergeten was (bij deze: Gelukkige verjaardag!). Ik geef het toe; ik ben een ramp in het onthouden van geboortedagen. Dus, bij deze mijn mooie voornemen; vanaf nu zal ik meer mijn best doen om ook aan andermans verjaardag te denken.
Om meteen de daad bij het woord te voegen, en ook kwestie van mezelf in te dekken; voel u bij deze uitgenodigd om uw geboortedatum als reactie op dit bericht te posten...
Er zijn mensen die zeggen dat plekken je herinneringen kunnen vasthouden.
Meestal zijn dat architecten. Eén tip betreffende architecten: geloof best niet te veel van wat ze over "plekken" te zeggen hebben. In het ene geval zijn ze al zo lang met stenen bezig dat ze er zowaar menselijke eigenschappen aan beginnen toe te dichten. In het andere geval is het gewoon simpele verkoopspraat: "Waarom zouden we niet wat carraramarmer in de keuken leggen, mevrouw? Dat zal u telkens opnieuw doen denken aan uw jeugd, en die lange vakanties in Rome!" En mevrouw geloofde zowaar dat ze in haar jeugd ooit naar Italië was geweest.
Zo gaat het dus met herinneringen: de helft beleef je, de helft vind je uit. En nog eens een andere helft verandert met de jaren mee. Net zoals mensen, die trouwens zo veel leuker dan plekken zijn. Daarvoor dienen plekken dan ook; om mensen terug te vinden. En daarvoor heb ik geen carraramarmer nodig, ik ben een jongen van simpele afkomst.
Zo speelt een stuk van mijn verleden zich af tussen harde tegels, bakstenen muren en een betonnen plafond. Denk nu maar niet aan communistische toestanden; zelfs ne "sos" zou zich op die ene plek niet durven wagen. Ook al sprak een oud-voorzitter steeds van de "beste kameraden", en proostte hij constant op "de revolutie", het etablissement in kwestie is zo CM als het maar kan. Wat dus nog maar eens de relativiteit van politiek en ook plek bewijst.
Desondanks, het is niet zomaar een plek (en trouwens ook niet zomaar een politiek). Op die plek kom ik mensen tegen, leuke mensen, mensen als ik, van simpele afkomst. En daar besteden wij onze tijd aan simpele dingen; ook al doen we soms alsof, vereist onze reden van samenzijn zeker geen hogere studies. Simpele mensen, simpele plekken, simpele bezigheden. Maar als we feesten, doen we het wel als koningen.
Andere plek, andere mensen. Opnieuw geen carraramarmer, hoewel het al ietwat dichter in de buurt komt. Parket, modieuze kleuren, sierlijke lijsten. En natuursteen op de bar, ik zei toch dat we niet ver van marmer zaten. Geen CM-geur ditmaal, we bevinden ons op neutraal terrein. Iedereen is welkom, tjeef én sos tesamen, zolang ze ne plastron aandoen. Ietwat minder simpele plek dan de vorige dus, de architect in kwestie was nu eenmaal ook wat ambitieuzer, en niet zonder resultaat. Maar dat is lang geleden. Nu viert die architect zijn verjaardag daar, als een echte koning. Desondanks opnieuw allemaal simpele mensen. Wie zich nu beledigd voelt, tant mieux. Simpel betekent: geen carraramarmer nodig hebben om zich een reis naar Italië in te beelden.
Nu ben ik weer thuis. Nog altijd geen marmer, en maar best. Ik ben nogal gehecht geraakt aan de donkergroene trap, de oude tapijten, het linoleum onder mijn voeten. Ietwat minder aan de fotokaders, maar kom (een catalogus van Sebastiaantjes, gerangschikt per stadium van rijpheid). Misschien niet het meest architecturale kader, maar desondanks: een kader, waarin ik de mensen kan terugvinden die ik wil terugvinden.
Jaja, ik heb het weer eens mogen uitleggen. De verkiezingen, de formatie, de onderhandelingen, tout machin. Ditmaal aan de geïnteresseerde professor Massoulman. Vriendelijke dame, dat. Soms een beetje stil tijdens de begeleiding, maar niet altijd; eens ze vertrokken is, dan weet je wel hoe het zit. Komt uit Iran, trouwens. Haar collega's, Jacob en Marco, komen respectievelijk uit Duitsland en (vermoedelijk) Spanje.
Hier op de Maison des Belges is het ondertussen wisselweekend. Zondag vertrekt ongeveer de helft van de inwoners. Zaterdagavond is het feest, dus een simpele boodschap: dat niemand het zich waagt me zondagochtend te bellen! Zondagochtend is Sebastiaan niet onder de levenden. Ondertussen komen de nieuwelingen al toe. Een beetje speciale gevallen, maar je moet nu al eenmaal een beetje particuliér zijn om hier binnen te geraken. Neem nu de laatste aanwinst: ze studeert rechten (privaat recht, ze is niet populair bij de publieke/Europese-rechtenstudenten), geboren rond Brugge, woont nu ergens rond Namen, en noemt zichzelf een echte Waalse. Heeft nochtans een mooi West-Vlaams accentje. Supportert voor Standard, net als Yves.
Er loopt hier zo nog eentje rond. Een kerel ditmaal, en geboren aan de andere kant van de taalgrens. Is dan voor god-weet-welke reden in Manchester gaan studeren, om zich daar dan in te schrijven voor het uitwisselingprogramma met Parijs. Aan zijn accent hangt al geen landstreek meer vast te hangen, tenzij misschien Noordzees of Pas-de-Calaisiaans of zo. Hij valt een beetje te vergelijken met de jongen van het vierde verdiep. Luxemburgs, aan Oxford gaan studeren, en dan uitwisseling met Parijs. Zijn Frans accent kan ik niet meteen thuisbrengen, maar zijn Engels is tout à fait Oxfordiaans.
En ik dan. Echte Vlaming, gaat dan op Erasmus op Parijs en vindt het vervolgens leutig om weekendjes in Londen door te brengen. Om daar dan opnieuw Vlaamse vrienden te maken. Ne mensch wiejet soms zelf niet wat 'm wil e. Betreffende mijn accent zijn de meningen trouwens verdeeld. Een Vlaams Nederlands met een klein beetje Aalsters, een Engels dat probeert te ontsnappen aan zijn Amerikaanse-cartoons-origine, en een Frans dat sommigen doet vermoeden dat ik Duitser ben. Je moet maar proberen om dàt als een compliment te beschouwen. Maar het kan eigenlijk nog erger: "toi, t'es déjà un vrai Wallon"...
We gaan het ons niet aantrekken. Op die manier voel ik me hier weer lekker thuis, in het broeipotje van Biermans en Lapotre. Hier in de Maison, in onze verscheidenheid van afkomsten/accenten/kleuren, keren we terug naar de basis van het bestaan. Geen geruzie over de taal ("mais oui, français, pourquoi pas?"), over culturele verschillen (on mange tout "à l'étudiant"), over politieke systemen ("Le Jos, c'est le Dieu"). We ruzieën over nachtlawaai, over vuile keukens, over wie het eerst de cinemazaal mag gebruiken. In ons beste doen leren we elkaars taal ("Koeiendag! Smakeleik! Godferdom!"), verdiepen we ons in elkaars cultuur ("Soirée Luxembourgeois, avec wodka!") en debateren we over de maatschappij ("toi, tu regardes aussi Friends?"). Voorwaar een ongelooflijk verrijkende ervaring! Zelfs in die mate dat, moest het ooit tot een splitsing van ons arme landje komen, we er niet voor zouden kiezen Vlaming of Waal of Brusselaar te worden, maar simpelweg een inwoner van Maison des Belges/Fondation Biermans-Lapotre, dat internationale eiland temidden van Parijs.
Stel je het eens voor. De meisjes zouden zich met alle fierheid als Lapotten laten aanspreken, en ik zou mezelf een Bierman kunnen noemen.
Gisterenavond, aan de Rue Mouffetard, in een bar wiens naam ik me niet meer kan herinneren. Een meisje, al evenzeer naamloos in mijn herinnering, spreekt me aan in het toilet. Om even het kader te schetsen: een kelderachtige toestand, met lekkende buizen (ik hoop dat het aanvoer was!) en goede muziek. 19 gaf ik ze, misschien 18. Mogelijk zelfs nog jonger.
"Tu ne trouves pas que ma jupe est trop courte?"
Stupefié, er bestaat geen beter nederlands woord om mijn reactie te beschrijven. Stupefié. Het moet dus gezegd zijn: ik ben Clement Peerens niet. Soms blijft de fictie beter dan de realiteit. Het arme kind dacht zelfs even dat ik geen Frans sprak, zolang bleef mijn reactie uit.
Maar de Clement had het dan wel wat makkelijker. Clement kon Nederlands klappen. Clement had het tegen een "okoze" (wie dat kind in die bar als een okoze zou beschouwen, moet eens bij den dokter langsgaan). En ja, Clement is nu eenmaal Clement.
Maar Clement is misschien wel Clement, Sebastiaan is ook wel meer dan genoeg Sebastiaan. En het duurt misschien wel wat langer voor Sebastiaan om een goeie repliek te vinden (meestal moet hij er eerst een blog over schrijven), als hij ze dan vindt, is hij tenminste niet zo'n slijmbal als Clement.
"Il n'y a rien de mauvais avec des jupes trop courtes!"
Ik beken een slecht kantje van mezelf: ik laat me makkelijk uitdagen. Dus als Mr. Pauli een artikel in De Morgen publiceert zoals "Welterusten, Meneer de student", ja, dan voel ik me aangesproken. Mr. Pauli vraagt zich in dat artikel af hoe we de Vlaamse studenten van achter hun laptop kunnen krijgen. Want hun Engelse en Franse collega's, die komen de straat op, die protesteren, en terecht! De brave Vlamingen echter, die leren, die studeren, die blijven er bedeesd bij zitten.
Beste Walter: ge hebt gelijk. Maar desondanks; ik voel me uitgedaagd.
Deze kerstvakantie heb ik een parkeerboete gekregen. Eigen schuld, dikke bult: ik had me in centrum Aalst gezet (in een normale straat) en vergeten een ticketje te pakken. Het viel zelfs nog mee; 15 euro en de fout was me vergeven. De boete is ondertussen al betaald.
MAAR... Er stond een klein detail op dat kleine papiertje dat me toch lichtjes, wel, eigenlijk redelijk stevig gedegouteerd heeft. De boete was te betalen niet aan het plaatselijke politiecommisariaat, maar aan een of andere nv temidden een bedrijvenpark rond Brussel. Het kleinood was uitgeschreven, niet door een een agent, maar door parkeerwachter XJI759, wat me doet vermoeden dat de mens op Mars moet wonen.
Ik snap niet hoe iedereen zo rustig bleef toen ik mijn gal hierover spuwde. De controle van de openbare ruimte is een taak van de politie, niét van een of andere anonieme nv. Omdat de politie dient om de orde te bewaren. Omdat een bedrijf dient om winst te maken. Omdat een democratie nu eenmaal zo werkt: als burger geven we een stuk noodzakelijke macht aan de politie, van welke we dan ook een strenge ethos verwachten. We geven die macht niét aan het eerste het beste bedrijf dat een goedkoop contract kan voorleggen. Diegene die wil beginnen zeveren over economische efficiëntie, mag me het volgende eens uitleggen: hoe kan een aantal extra agenten aanwerven nu duurder zijn dan een volledig bedrijf (doelend op winst...) in te huren?
Nu zal één of andere oudere en zichzelf wijzer achtende kerel me vast het verschil tussen ambtenarenlonen (én -pensioenen) en hun equivalent in de private sector proberen uit te leggen. Beste kerel, spaar je adem: ik weet het wel. En nogmaals m'n beste kerel: hou ermee op. Want dat is een probleem dat op te lossen valt. Weze het dan desnoods met een alternatief soort politieagent, een publieke parkeerwachter, een trafiekbegeleider, wat dan ook... Zolang het maar onder de politie, en dus onder de directe publieke controle valt. Want stilzwijgend worden belangrijke aspecten van onze maatschappij geprivatiseerd, in naam van de "efficiëntie", en wij gaan daar maar mee akkoord. Want we denken dat het beter voor ons is.
Noem het naïef, maar toch: ik ben bereid om er voor te betalen (zelfs meer dan 15 euro) om boetes van de politie te kunnen krijgen.
Is het niet wat raar om Nieuwjaar te vieren? Wat betekent dat nu toch, die ene seconde waarbij je van alles terug naar nul gaat?
Staat dat nu zo mooi, die 01012011000001? Van cijferfetisjisme gesproken; persoonlijk vind ik 94315762846453 ook wel mooi... Of is het de kick van terug naar "nul" te gaan? Toch maar zielig hoor. Elf jaar geleden was het tenminste nog spannend: in één seconde tijd zou de wereld wel of niet om zeep gaan, met dank aan de milleniumbug (later bekend als de milleniumgrap). Doen we het dan voor de goede voornemens? Naar het schijnt zijn Vlamingen steeds luier in het nemen van goede voornemens, dus dat zal het ook wel niet zijn. Een goed excuus om champagne te openen, dat klinkt me nog het meest geloofwaardig..
Ik vraag het me af, omdat het zo'n raar idee is. Iedereen weet dat tijdstelling relatief is: je hebt onze tijdstelling, maar ook de Joodse, de Chinese, de Indische... Om maar te zwijgen van die mensen die tweemaal per jaar het nieuws halen, omwille van hun verzet tegen het zomer-en winteruur.
Stel nu dat morgen plots alle uurwerken uitvallen; wat dan? Dan zouden we allemaal samen opnieuw "tijd" moeten uitvinden.We zouden opnieuw moeten bepalen hoe lang een seconde duurt, wanneer de week begint, wanneer het weekend is en dus ook wanneer het nieuwjaar is. In dat geval, bij deze mijn kleine inbreng: de seconden duren allemaal een beetje langer, het weekend telt vanaf nu drie dagen, en het is twéémaal per jaar 12 februari... :)
Om maar te zeggen: op zich is er niets speciaal aan die ene seconde. Het had er evengoed een andere kunnen zijn. Waarom dan die ene meer vieren dan de andere?
Stel nu dat morgen plots alle uurwerken uitvallen, en we besluiten van "tijd" niét opnieuw uit te vinden. Zou het leven dan mooier zijn? Elke dag zou opnieuw diezelfde dag zijn. Het zou altijd werkdag zijn, of altijd weekend. Het zou altijd Nieuwjaar zijn, of net nooit. Iedereen zou elke dag zijn/haar verjaardag vieren, maar dan ook noodgedwongen alleen. De ene zou overdag leven, de andere 's nachts...
Een boude stelling: uiteindelijk zou men de tijd toch opnieuw uitvinden. En dus ook Nieuwjaar.
Het is een mooie dag. Buiten dwarrelt het vlokken, binnen dansen de vlammen; ze draperen hun warmte over onze witte muren. In de krant (De Morgen) schuift Mr. Camps zijn gebruikelijke hardvochtigheid even opzij; hij schrijft over een meisje, gelegen aan de haard, op haar buik en met een boek. Op haar rug rust haar hond.
Een tuin vol dons, een haard vol hout, en tijd om je krant te lezen. Het is een mooie dag.
Wat doet een mens op zo'n mooie dag? U mag mijn antwoord weten: op een mooie dag neem ik even de tijd om de klok te horen tikken. Naar Beethoven te luisteren. Bij de familie te gaan. Een blog te schrijven. Een nieuwjaarsbrief te maken. Een cadeau in te pakken. Een tafel te dekken. Een das te knopen. Maakt het uit wat ik doe? Zolang ik het maar heel erg traag doe. Niet: zolang ik er maar de tijd voor neem. Er bestaat geen tijd die je kan nemen. Tijd is geen ding, maar wel materie: je ademt het uit en in.
Kijk naar buiten, er spelen kinderen. Het is koud, maar zij spelen toch, ze rollen, ze smijten, ze gooien. Ze ademen.
Ze delen tijd, zwevend op witte wolkjes. Het is een mooie dag.
Parijs was weg, foetsie, verdwenen... Waar men ooit deze fiere stad kon vinden, lag nu slechts een enorme berg sneeuw. Op de top kon men nog net de Tour Montparnasse ontwaren, en naar het zuiden en het noorden de immeubles van het 14de en het 19de. De Eiffeltoren, ontdaan van zijn statige poten, stond erbij als een mislukte kerstboom...
Diep binnenin was er nog leven. Niet veel, maar toch. Enkele gelukkige overlevenden kropen er samen in de kleine hoekjes van de metro, gingen bidden in de sacristie van de Notre-Dame, stichten een koninkrijk in de diepten van Les Halles. Enkelen hadden het Louvre weten binnen te dringen: men danste er rond een brandstapel aan Rubens', Poussins, da Vinci's...
Zo zou het aldus eindigen: terwijl bovengronds de atmosfeer herademde bij zulk een heerlijke leegte, bereikten de holbewoners daar beneden de terminale fasen der cultuur... Zo niet anders in het Maison des Belges. Zoals enkel een Belg het kan ("als het dan toch moet, dan doen we't beter goed!"), had men hier besloten de apocalyps met een glimlach én een glas crémant tegemoet te treden! Soirée Gala noemt men dat dan: het Laatste Avondmaal met de Goede Heer achter de draaitafels...
Het had zo'n fantastich eind kunnen zijn; een laatste "pop" van de champagnefles voordat de wereld leegloopt. Maar helaas, geen martelaarschap voor ons: de dag erop leek de sneeuw weggesmolten te zijn... Geen adembemende apocalyps, geen fantastisch fin d'histoire, maar de koude realiteit, en zelfs bittere toekomst: een vooruitdenkende snoodaard had besloten het mes nog eens om te draaien en een kerstboom in de inkomhal neer te planten...
Bij deze weten we het weer: een kater doet pas pijn als je weet dat het niet de laatste zal zijn...
Sinds gisteren voel ik me plots weer veilig in deze stad.
Parijzenaars staan in de loop van de evolutie een paar stappen voor op de buitenwereld. Terwijl de hele mensheid zich voortjaagt, op zoek naar een morgen die net dat beetje beter is dan gisteren, bewaren deze mensen een zowaar inspirerende onverschilligheid tegenover al wat misloopt. "Et alors?", heeft één der groten onder hen ooit verklaard; de stilte erna zei zowaar meer dan de woorden zelf. Hier in Parijs, mijn beste lezer, zoekt men niet langer naar perfectie, tenzij dan in het leren leven met imperfectie...
Als buitenlander is dit eerst nogal frustrerend, beangstigend zelfs, maar je leert het wel. Dus toen gisterenochtend de elektriciteit meermaals uitviel, maakte ik me er al niet te druk meer om. Hier verhelpt men problemen met geduld, indien nodig met aanvaarding. Zelfs toen plots het brandalarm begon te loeien, bewaarde ik mijn cool: maak je werk maar rustig af, Sebastiaan, en als het lawaai blijft duren, kunnen we wel eens op de gang gaan kijken.
Klein moment van verontrusting; nog geen twee minuten waren verstreken, of de brandweer kwam al over de boulevard aangereden. Misschien moet ik toch mijn jas aandoen... Jas aan, schoenen aan, en we gaan de deur uit, staan waarempel oog in oog met een pompier. Drie minuten ver, en de kerel was al te voet tot het vijfde geklommen... Ik arriveer in de hal op het gelijkvloers. Iedereen is er, tweede, derde, vierde, vijfde en zesde verdiep, te twijfelen tussen rust en opwinding. De pompiers blijven toestromen, ik kijk even naar buiten. Vijf bluswagens, vier bijwagens...
Het lijkt paradoxaal, maar het is het niet. Want wie besluit te leren leven met problemen, niet langer te pogen ze te vermijden, kan maar beter goed zijn in het genezen... Zo werkt Frankrijk; ondanks de chaos, het dysfunctioneren, het gefoefel, blijft Vadertje Staat een scherp oogje in het zeil houden. Klaar om in te grijpen als het nodig is, en dan meteen met man en macht in te grijpen, maar dus enkel als het écht, écht nodig is...
Maar om het verhaal af te maken: het brandalarm had gereageerd op een bakplaatje dat iemand vergeten was te doven...
trek het je niet aan. Zoals je gisteren even uitschoot, deed je ons allen toch verschieten. Rust zijn we van je gewend, en die eeuwige glimlach; oude leden, jeugdige gedachten.
Misschien wel eens frustratie, over politiek, of kunst. Naïef zijn is een ambacht dat men vergeten is, en jij zou een school moeten beginnen. Maar dus ook niet meer dan dat: het occasionele ongeduld met een wereld die maar niet wil beteren...
En dan plots, gisteren: 6 studenten op een podium, en jij die begeleiding gaf. Eén korte zin; over hoe het toch altijd die anderen zijn die de mooie tentoonstellingen krijgen... Desillusie, hoogstwaarschijnlijk ook ouderdom, en vooral, zeker, bitterheid.
Ik ken je kunst niet, of toch niet goed. Ik heb je site opgezocht, even naar de prentjes gekeken, zelfs wat tekst gelezen. Het is niet aan mij om te oordelen. En dan nog; geloof jij nog in een liefde tussen faam en kwaliteit? Kan je me zelfs zeggen wat "kwaliteit" zou moeten zijn?
Misschien is dat ook wel bitter van mij om te zeggen. Laten we het dus zo zeggen; ik begrijp het onrecht dat je meent te voelen.
Aan mijn blog hangt een fantastisch stukje software vast; indien men het wenst, kan men zowat alle statistieken van de lezers opvragen. Niet dat je er je zoveel bij moet voorstellen: de grafiek van bezoekersaantallen is redelijk stoicijns, getuigt al van in den beginne van een kleine schare aan trouwe fans.
Ik ben dankbaar voor elk van hen, maar om eerlijk te zijn: ook zonder lezers zou ik hem schrijven. Het is een geheim dat we delen, jij, ik en hopelijk ook de andere studenten: er zit iets in het maken dat geen publiek behoeft. Weze het nu jouw oeuvre, onze ontwerpen of mijn stomme blog die er geen vergelijk voor is; hoe dicht men ook over onze schouder meekijkt, geen mens die die pennen kan voelen krassen.
Dus, m'n beste Jakob, geen troost van mij. Geen "ooit zal men je wel ontdekken", geen "de mensen begrijpen het niet", zelfs geen "echte kunstenaars erkent men pas postuum" (wat voor troost zou dat ook zijn?). Ik vertel je wat je zelf al weet: ja, je zal blijven doen wat je doet, want
Als Antwerpen 't Stad is, dan is Parijs toch wel zijn mooiste deelgemeente. Kan het aldus verbazen dat de sinjoren op tijd en stond eens afdalen naar hun kleine gehucht, zo dichtbij maar toch net ver genoeg, net dat beetje zuiderser maar ook niet te bevreemdend? Maar wees gewaarschuwd: een Antwerpenaar komt niet enkel voor zijn vertier naar Parijs. Want wat idyllisch is blijft misschien niet altijd idyllisch, en welk beter middel om zo'n verlies te vermijden dan een liefhebbend maar toch kritisch oog...
Men ziet ze hier graag komen, de sinjoren. Neem nu het heerschap dat ons dit weekend met zijn aanwezigheid verblijdde, om redenen van privacy noemen we hem enkel bij zijn initialen: WW. We hebben ons goed geamuseerd met WW. Kijkt graag naar architectuur, die WW, bijna even graag als erover praten. WW praat zeer graag over architectuur, en het liefst nog een beetje kritisch ook. "Kritiek is het begin van alles", zegt hij weleens, of lees: als WW's kritiek begint, is het einde nog even niet in zicht... Goed gevoel voor humor ook. Niet iedereen zal het appreciëren, zoals sommigen ook geen goede tas koffie in de ochtend lusten, zo'n lekker bittere stoot cafeïne die je meteen wakker maakt...
Hij kwam niet alleen, die WW, maar vergezeld door een zekere KV, een West-Vlaming. Ze hadden de tocht naar Parijs samen ondernomen, in een toch niet zo heel groot autootje. Zij aan zij, een Antwerpenaar en een West-Vlaming, 3u lang, in volstrekte vrede. Il faut le faire... Als verdere preuve van diplomatisch inzicht had KV besloten geen openlijke West-Vlaamse claim op Parijs te maken. KV was sluwer dan dat: hij importeerde simpelweg één van de mooiste stukjes van zijn provincie om hier nieuwe volgelingen te ronselen. Beste KV, indien de foto het niet zou tonen: ik volg... :)
KVWW, het klinkt bijna als een obscure vzw van de meer vlaams-katholieke zuil. Mais il faut le dire: de combinatie van deze twee snuiters doen SL (zelfs de initialen beginnen Frans te klinken!) toch met plezier weer even Vlaams voelen. 't Stad van Antwerpen, de klei van West-Vlaanderen; koffie 's ochtends en West-Vleteren 's avonds. En tussenin architectuur, schoenen op speed, regen, gazol, krappe parkeerplaatsen, glazen trappen, I'tjes, onderbroeken en iets... wat geen onderbroek was. KVWWSL, als naam voor een vzw deugt het voor geen meter, maar voor een weekendje Parijs is het alvast een succesformule...
Ik mis de zon. Al bijna een hele week hangt er een dik, grijs tapijt boven Parijs, en het dekselse ding wil maar niet bougeren. Dus zitten wij, bewoners van de Fondation Biermans-Lapôtre, hier mooi gevangen, verstoken van zonlicht, verwend met talloze regenvlagen...
Geen kat die het in zijn hoofd haalt om nu naar buiten te gaan. Dus plots zijn er examens te leren, werkjes te maken, verslagjes te schrijven, en nog zo vele andere redenen om toch maar mooi binnen te blijven. De bezetting van de studiezaal schiet de hoogte in, op de gangen dolen verdwaalde zielen rond, zoekend naar enige afleiding. Stilaan slaat de verveling in wanhoop om; klaagzangen weerklinken door de stenen traphal...
Wat een geluk dat ik Jakob heb! Dit heerschap is dankzij een of andere westenwind van Duitsland naar Frankrijk gewaaid, en spendeert hier zijn tijd met kunst te maken, les te geven en vriendelijk te zijn. Eén van de meest rechtgeaard links-progressieve zielen die ik al ontmoet heb, en tegelijk lekker conservatief in zijn lesgeven: vastbesloten ze wat cultuur in te stampen sleept hij zijn leerlingen van museum naar theater naar museum.
Dus als ik al regen op de ruiten tikken hoor, dan zijn het wel de ruiten van het Louvre, waar Patrice Cherau dezer dagen even de plak zwaait met twee zeer mooie tentoonstellingen. Het moet gezegd zijn: het is een ietwat mooier hol om te overwinteren dan mijn gang op het 5de verdiep. Hoewel het verschil soms niet zo heel groot is: ook schilderijen hebben soms last van een winterhumeur... (foto)
Maar ik zal niet te veel klagen. Eerlijk gezegd; dit weertje doet me wel aan België denken. Als ons landje in iets groot is, dan is het wel in de grauwheid van zijn herfstnamiddagen... Parijs lijkt gemaakt te zijn voor een de open hemel van een diepe winter, of een zachte lente; het verdraagt slecht de herfst.
Zo zie je maar: nostalgie werkt via vreemde wegen. Plots zie je je vaderland verschijnen in de waas van een motregen, in het gebladerte van een kalende boom.
Maar nostalgie is maar nostalgie. Zoals ik al zei; ik zal niet te veel klagen. Want eigenlijk bevalt het me hier wel. Dus heb ik besloten om te blijven, voor nog een semestertje...
Soms kan het beter zijn gewoon te zwijgen. Niet alle woorden hebben een nut, en bovenal, niet elke gelegenheid verdraagt ons gepraat.
Soms biedt de stilte ons een thuis. Als alles reeds gezegd is, als niets meer gezegd kan worden, dan is de stilte daar voor ons. Niet als warme troost, maar als een steen waarop een traan kan vallen.
Soms behoeft men slechts een titel, hoeft men niet uit te leggen wat waar en hoe, slechts de dingen een tijd en plaats te geven: op 2 november was het Allerzielen. Dat is dan genoeg.
Men zegt dat het dieper in de aarde warmer is; hoe meer we het centrum van onze aardkloot naderen, hoe intenser we, onder onze voeten, het magma voelen koken. Je zou er haast voor terugdeinzen om gaten in de grond te boren; zoniet de Parijzenaars, die onder hun stad een waar mierrennest uitgegraven hebben. Metro noemen ze dat dan; buizen en buizen en buizen, vol mensen en machines, en vooral: veel warmte! Warmte die gelukkig grotendeels afgevoerd wordt, via kanalen, via trechters, via afvoerroosters aan de oppervlakte.
Daar zag ik dus die man slapen. Want hij wist, net als de duiven, dat het daar minder koud was.
Het was voormiddag, al naar de middag toe. Er waarden nogal wat luidruchtige tieners en twintigers rond, ik hoopte van harte dat ze hem niet zouden wekken. Iemand had beslist dat zij, over veertig jaar tijd, twee jaar langer zouden moeten werken. Dus staakten zij, ze betoogden, ze betwisten, ze haalden de kranten. En ze maakten veel kabaal.
Ik hoop echt dat hij heeft kunnen slapen.
Iemand heeft me gevraagd of ook ik actie voer. Het antwoord is nee.
Want ja, hij flikkert, en nog geen beetje. 's Nachts wel te verstaan, anders zou je het natuurlijk niet kunnen zien. Alsof Parijs een gigantische taart zou zijn, en de Eiffeltoren het vuurwerkstokje, wordt hier een paar keer per nacht de verjaardag van godweetwie gevierd. De persoon in kwestie heeft zijn/haar naam nooit bekend gemaakt (een vorm van prudentie bij zo'n megalomaan vertoon?), maar tant pis: ik noem hem Toerisme...
Ik vind hem nochtans wel leuk, de Eiffeltoren. Niet meteen mooi, maar wel leuk. Zoals het Atomium leuk is. En groot, dat maak de beide ook zo rustgevend, zo zen. Als ik 's avonds op het platform van Trocadero sta, kijk ik er dus graag eens naar. Ik sta er vaak, want bij Trocadero, in het Palais Chaillot, is er een uitstekende architectuurbibliotheek gevestigd, in welke ik regelmatig ga "thesissen". Na een namiddagje lezen maak ik dan nog een klein rondje langs het plein, en kijk ik naar de Eiffeltoren.
's Nachts is hij hel verlicht, in een gouden kleurtje. Af en toe steekt men ook het zoeklicht op de top aan; Tour Eiffel houdt Parijs wel op de koers naar een prachtige toekomst als "Monument National"... Aan de basis zie je af en toe blauwe lichtjes omhoogschieten en terug naar de aarde dwarrelen. Het is het laatste speeltje van de straatventers, ik zie er vooral een noodsignaal in...
Parijs en het toerisme: het is een moeilijk evenwicht. Dit weekend was ik weer even toerist. Voor alle duidelijkheid: het was een zeer aangenaam weekend, en in ongelooflijk goed gezelschap. Maar je beseft pas als je ergens "woont", als je plots even weggaat, en er eigenlijk nog bent. Dan probeer je te tonen wat Parijs is, voor jou is, en merk je dat dat toch wel moeilijk is. Mijn broer, altijd op zijn best in de korte pointe, vatte het mooi: "Ik moet eens in de week terugkeren."
Ze zouden de lichten moeten doven, 's nachts, op de Eiffeltoren. Je zou weten dat hij er is, maar hem toch niet zien. Een grote horde toeristen zou verweesd staan zoeken tussen zijn poten, blauwe prutsen afschieten in de hoop toch een glimpje op te vangen van zijn onderste bogen... Vanaf Trocadero zou ik dat dan smalend aanschouwen, en nog steeds naar de Eiffeltoren kijken, ook al zie ik hem niet. Het zou mooi zijn, een pikzwarte massa tegen een al even zwarte nacht. Dan mogen ze nog even zijn zoeklicht aansteken, om een kleine hint te geven, en misschien zelfs eens flikkeren, als een eenmalige verschijning, kwestie van de toeristen toch enige troost te bieden. Maar voor de rest van de nacht blijft hij dan onzichtbaar, zoals Tour Montparnasse, de kantoortoren, die vanaf mijn standpunt er net links naast staat.
Die is ook zwart, op een paar verdiepen aan overuren na, een klein gedichtje van licht aan de hemel van Parijs...
Het leuke aan Erasmus bestaat erin dat je soms meent jezelf te kunnen heruitvinden...
Dan besluit je eindelijk eens iets aan je slechte conditie doen, en begin je aan een mooi zwemschema. Moedig, maar desondanks lukt het zowaar. De conditie gaat er zienderogen op vooruit, je herontdekt dat je ooit kon sprinten, en een riem nodig had... Je neemt zelfs nog wat boude beslissingen, zoals je ontbijtgewoonte herzien, geen koekjes meer kopen, geen bier meer kopen (althans toch niet in de supermarkt :))...
Maar dan wordt je overmoedig... Een goede vriend, die acteur en toevallig ook mijn overbuur is (ooit geraakt hij in Hollywood!), was zo vriendelijk van me eens de kneepjes van het fitnessen te willen laten zien, en wie ben ik om zo'n vriendelijke uitnodiging af te slaan? Dus stond ik daar plots deze woensdag, in een fitnesszaal vol bolle spiermassa (bij momenten stond er ook een hoofd op) en middeleeuwse katapulttoestanden... Ere wie ere toekomt: mijn overbuur bleek een zeer goede trainer te zijn, met een overvloed aan kennis en een zeer voorzichtige instelling. En ook ik heb me ingehouden, want hoe weinig sportief ik de laatste jaren geweest ben, het gevaar van blessures staat sinds mijn (sportievere) jeugd nog ergens in mijn achterhoofd gegraveerd...
Helaas, tevergeefs. Want je kan misschien wel denken jezelf te kunnen heruitvinden, je lichaam is tergend traag om dergelijke filosofieën te volgen. Tergend traag, een beetje zoals een bronzen standbeeld, of een autowrak... Zo voelt het nu toch min of meer aan, zo ergens tussen mijn rechter- en linkerelleboog... Zelfkennis is de bron van alle wijsheid, zeggen de oma'tjes dan. Beste oma'tjes, met alle respect, maar uw wijsheid kan me nu wel even gestolen worden: zelfkennis is vooral heel erg pijnlijk!
Maar zoals een lichaam niet snel verandert, kunnen ook bepaalde karaktertrekjes redelijk inert zijn... Neem nu koppigheid, iets waar ik niet helemaal van gespeend gebleven ben: volgende afspraak, nu vanavond om 18u, voor de volgende trainingsessie! :)
Men zegt dat onder het koude deken van de duisternis mensen hun ware aard tonen...
Deze zaterdag daalde ik met een aantal vrienden af in de Catacombes nabij Denfert-Rocherau. Eén kilometer en zevenhonderd meter gang, waar niet de dag maar de dood heerst. Dit lugubere mierennest behuist enkele duizenden arme stakkers die hier hun laatste rustplek gevonden hebben, en sinds kort ook enkele honderden toeristen per dag. Zij komen niet om te rusten, integendeel. Hoe rustig ze zich boven, in de rij, ook mogen gedragen, daar beneden veranderen ze allen in gemene puberjongens en kirrende pubermeisjes. In een amusant spelletje van kat en muis proberen de eerste de laatste te doen schrikken, en de tweede de eerste te doen geloven dat het hen toch niets doet. Zo niet de persoon op de foto, die een wel zeer bevredigende gil gaf bij het nemen van dit beeld...
Nog die zaterdag liep ik over Rue de Rivoli, opnieuw verstoken van zonlicht, want het was reeds nacht, rond vier uur in de ochtend, en dus eigenlijk al zondag. Zeer vroeg dus, of laat, zo u wel, maar voor mijn Oost-Europese vriend bleek het toch vooral te laat. De vermoeidheid had hem niet geveld dan toch zijn humeur geraakt, wij bewaarden diplomatisch de stilte. Zo niet mijn Oost-Europese vriendin, die na een nacht stappen en kunst bezoeken nog even enthousiast was, nog even hartelijk, nog even bereid om nog een stukje Nuit Blanche aan te doen...
Maar ik vergeef het gaarne mijn vriend. Wist hij zich toch redelijk kalm te houden, en een zeker zelfbewustzijn voor de dag te leggen, dan was de Parijse jeugd op dit uur het volledige tegendeel. "Werewolves of London", zong Warren Zevon ooit, maar ik denk dat de goede mens zich van stad vergist heeft: de Parijse fauna schept er kennelijk 's nachts plezier in vuilbakken en flessen door de lucht te keilen, en meer cultuurbewuste confraters te beschimpen en te bedreigen...
De volgende dag, of beter gezegd, later die dag, zondagnacht, rond middernacht, was ik alleen. Opnieuw duisternis, het mij ondertussen bekende, grauwe palet van mijn kamer vanuit mijn bed. En ja, ook ik leer mezelf kennen. Als iemand die eigenlijk ook niet te vaak alleen moet zijn. Als iemand die ook wel eens thuis mist, zijn land (is het er nog?), zijn vrienden, zijn familie...
Als ik deze blog schrijf, is het opnieuw duister, want het is reeds half tien, en ook al begin oktober. Ik zal er aan mogen wennen, aan de kleuren van Rembrandt, aan de winterblues and -blacks... Men zegt dat schrijven eenzaamheid kan verjagen, maar wie dat zegt is een idioot, of tenminste onvolledig: schrijven verdrijft slechts de eenzaamheid als antwoord op een ander schrijven. En op die manier leer ik uiteindelijk jou ook kennen, beste lezer, want kennelijk zet het gemis van de zomerzon jou aan tot het vullen van mijn mailbox met korte mailtjes. Al is het maar om te vragen hoe het met me is...
Ik kan je zeggen: met mij gaat alles goed, maar wel druk, veel antwoorden te schrijven. Maar desondanks, of nee, net daarom, met mij gaat alles goed...
Die schuchtere toenadering... Dat eerste, nog voorzichtige contact, en een tweede, met meer zelfvertrouwen. Een zachte kreun, en even deins je terug. Twijfel... Maar je hervindt de moed, je gaat door, meer toegewijd dan de eerste keer, want nu heb je een idee van de zachtheid, het plooien, van de wetten van die vreemde materie in je handen. Een tweede kreun, en dan nog een, en nog een. Het ritmisch fluisteren van het hout, het elegisch geritsel, en traag, maar o zo zeker, het opbouwen van de spanning. Je zet door, vastberaden, bezeten. Nog heel even. Nog heel even... De gedachte stelt zich uit, en je vingers, meester in hun kunst, leren te denken. Nog heel even. Heel erg even. En dan plots, eureka!
Opluchting...
Trots zet je een stap achteruit. Het zit erin, je nieuwe boek zit erin! Alweer een nieuwe aanwinst om je boekenkast te tooien, om dat ene gaatje in die rij van letteren te vullen. Hoe simpel het leven toch kan zijn voor een bibliofiel!
Kwestie van de eerste scheve opmerking voor te zijn: ja, inderdaad, het handelt alweer over architectuur... Maar het is pas het eerste dat ik hier in Parijs aanschaf, na een paar romans en een boek over filosofie, wat ik persoonlijk wel als een sterke les in zelfbeheersing beschouw. En ik heb nog een excuus ook! Kennelijk zweven er allerlei fantastische ideeën rond in de kamers van de studentenvereniging van het ENSAPLV, waaronder het organiseren van een zeer voordelige boekenmarkt op het binnenplein... Kan iemand eens een subtiele hint aan de Loeiende Koe° doorgeven alsjeblief?
Maar maak u vooral ook geen zorgen, ik zal hier zeker ook meer doen dan lezen, zoals bijvoorbeeld deze maandag, toen ik het prachtige Cité d'Architecture et de Patrimoine bezocht met zijn ongelooflijke... bibliotheek. Nee serieus, voor dit weekend staat de Nuit Blanche op het programma (evenementen en musea all night long!), en vanaf volgende week laat ik me op sleeptouw nemen door Madame Mazlouman en Monsieur Xuillot, die het als hun persoonlijke taak zien onze kennis van de plastische en theaterkunsten aan te scherpen...
Maar dat is voor volgende week. Vanavond houden we het iets simpeler: Oktoberfesten, een genoegen zo universeel dat zelfs de Fransen het nalaten te vertalen...
Groetjes, en bedankt voor het kaartje!
(°de Loeiende Koe is de architectuurstudentenvereniging in Gent)
Vandaag heb ik in een trendy klerenwinkel een bordje zien hangen dat deze mooie stad wel eens zou kunnen samenvatten: "de 10 à 130 euro"...
Parijs is een stad van extremen, een microkosmos in spreidstand tussen de bierventers van Montmartre (Heinekens voor 1 euro!) en de kappers van Quartier Latin (verschillend tarief voor junior, senior, head of master stylist...). Een metropool van twee miljoen inwoners, maar zonder betaalbare huizen. Een groene stad, gevuld met prachtige parken en tuinen, die 's nachts echter altijd sluiten. Ook een veilige stad, waarin de politie in groepen van zeven rondloopt, en tot de tanden toe bewapende militairen de perrons van Les Halles patrouilleren...
Parijs is een stad voor zoekers. Zoekers zoals Prof. Bourdier, die in zijn vrije uurtjes het 19de en omliggende quartiers te voet ontdekt, en de aldus opgedane kennis met plezier meedeelt aan zijn studenten op een mooie zaterdagochtend in de regen... Neem nu die paar kleine straatjes tussen Avenue Simon Bolivar en het Parc des Buttes Chaumont. Gelegen op een kleine heuvel heeft dit kleine dorpje binnen de stad een uitzicht over geheel Parijs. Geen Haussman hier, maar kronkelende klinkerstraatjes, en kleine rijhuisjes in felle kleuren en/of klimop, elk een frivool kunstwerkje op zich. Ooit kom ik hier wonen, zei één dromende student. Als je rijk en bekend bent, antwoordde Mr. Bourdier, waarna hij de trap afdaalde en terstond weer temidden Parijs was...
Parijs is een stad voor creatieve studenten. Want cafés kosten te veel, en dus bezet je en masse, warenhuisalcohol, gitaar en zitkussen in de aanslag, de bruggen van de Seine... "C'est encore la bière de la dernière fois," het is al lang geen beschamende uitspraak meer. Alzo feesten wij hier, goedkoop en gezellig, hangende tussen Quartier Latin en het Louvre, terwijl onder ons door de vrachtboten hun toeristenlading rondbrengen. Met verblindende schijnwerpers passeren zij dan, want anders kunnen mama en papa Chinees geen foto nemen, en brengen aldus menige studenten die de kade als openbaar toilet gebruiken in de verlegenheid... Boot na boot, lied na lied, fles na fles, totdat de blauwe mannetjes besloten hebben dat Les Halles wel degelijk veilig is, en dan maar hun ego komen botvieren op de Pont des Arts: "Il est toujours interdit de boire de la bière sur le Pont des Arts..." Of lees: In Parijs is het verboden om goedkoop te drinken...
Parijs is dus toch, zoals mijn vader wel zal kunnen beamen, eerder een stad van 130 euro... Desondanks blijven we zoeken naar die 10 euro. Niet dat we gierig zijn, tuurlijk niet. Maar een mislukte zoektocht is altijd een mooi excuus voor gepeperde rekeningen, en bovendien, eigenlijk vinden we het zoeken zelf veel te leuk om het te laten...
Vandaag heb ik in een trendy klerenwinkel een bordje zien hangen dat deze mooie stad wel eens zou kunnen samenvatten: "de 10 à 130 euro"...
