Want ja, hij flikkert, en nog geen beetje. 's Nachts wel te verstaan, anders zou je het natuurlijk niet kunnen zien. Alsof Parijs een gigantische taart zou zijn, en de Eiffeltoren het vuurwerkstokje, wordt hier een paar keer per nacht de verjaardag van godweetwie gevierd. De persoon in kwestie heeft zijn/haar naam nooit bekend gemaakt (een vorm van prudentie bij zo'n megalomaan vertoon?), maar tant pis: ik noem hem Toerisme...
Ik vind hem nochtans wel leuk, de Eiffeltoren. Niet meteen mooi, maar wel leuk. Zoals het Atomium leuk is. En groot, dat maak de beide ook zo rustgevend, zo zen. Als ik 's avonds op het platform van Trocadero sta, kijk ik er dus graag eens naar. Ik sta er vaak, want bij Trocadero, in het Palais Chaillot, is er een uitstekende architectuurbibliotheek gevestigd, in welke ik regelmatig ga "thesissen". Na een namiddagje lezen maak ik dan nog een klein rondje langs het plein, en kijk ik naar de Eiffeltoren.
's Nachts is hij hel verlicht, in een gouden kleurtje. Af en toe steekt men ook het zoeklicht op de top aan; Tour Eiffel houdt Parijs wel op de koers naar een prachtige toekomst als "Monument National"... Aan de basis zie je af en toe blauwe lichtjes omhoogschieten en terug naar de aarde dwarrelen. Het is het laatste speeltje van de straatventers, ik zie er vooral een noodsignaal in...
Parijs en het toerisme: het is een moeilijk evenwicht. Dit weekend was ik weer even toerist. Voor alle duidelijkheid: het was een zeer aangenaam weekend, en in ongelooflijk goed gezelschap. Maar je beseft pas als je ergens "woont", als je plots even weggaat, en er eigenlijk nog bent. Dan probeer je te tonen wat Parijs is, voor jou is, en merk je dat dat toch wel moeilijk is. Mijn broer, altijd op zijn best in de korte pointe, vatte het mooi: "Ik moet eens in de week terugkeren."
Ze zouden de lichten moeten doven, 's nachts, op de Eiffeltoren. Je zou weten dat hij er is, maar hem toch niet zien. Een grote horde toeristen zou verweesd staan zoeken tussen zijn poten, blauwe prutsen afschieten in de hoop toch een glimpje op te vangen van zijn onderste bogen... Vanaf Trocadero zou ik dat dan smalend aanschouwen, en nog steeds naar de Eiffeltoren kijken, ook al zie ik hem niet. Het zou mooi zijn, een pikzwarte massa tegen een al even zwarte nacht. Dan mogen ze nog even zijn zoeklicht aansteken, om een kleine hint te geven, en misschien zelfs eens flikkeren, als een eenmalige verschijning, kwestie van de toeristen toch enige troost te bieden. Maar voor de rest van de nacht blijft hij dan onzichtbaar, zoals Tour Montparnasse, de kantoortoren, die vanaf mijn standpunt er net links naast staat.
Die is ook zwart, op een paar verdiepen aan overuren na, een klein gedichtje van licht aan de hemel van Parijs...
Het leuke aan Erasmus bestaat erin dat je soms meent jezelf te kunnen heruitvinden...
Dan besluit je eindelijk eens iets aan je slechte conditie doen, en begin je aan een mooi zwemschema. Moedig, maar desondanks lukt het zowaar. De conditie gaat er zienderogen op vooruit, je herontdekt dat je ooit kon sprinten, en een riem nodig had... Je neemt zelfs nog wat boude beslissingen, zoals je ontbijtgewoonte herzien, geen koekjes meer kopen, geen bier meer kopen (althans toch niet in de supermarkt :))...
Maar dan wordt je overmoedig... Een goede vriend, die acteur en toevallig ook mijn overbuur is (ooit geraakt hij in Hollywood!), was zo vriendelijk van me eens de kneepjes van het fitnessen te willen laten zien, en wie ben ik om zo'n vriendelijke uitnodiging af te slaan? Dus stond ik daar plots deze woensdag, in een fitnesszaal vol bolle spiermassa (bij momenten stond er ook een hoofd op) en middeleeuwse katapulttoestanden... Ere wie ere toekomt: mijn overbuur bleek een zeer goede trainer te zijn, met een overvloed aan kennis en een zeer voorzichtige instelling. En ook ik heb me ingehouden, want hoe weinig sportief ik de laatste jaren geweest ben, het gevaar van blessures staat sinds mijn (sportievere) jeugd nog ergens in mijn achterhoofd gegraveerd...
Helaas, tevergeefs. Want je kan misschien wel denken jezelf te kunnen heruitvinden, je lichaam is tergend traag om dergelijke filosofieën te volgen. Tergend traag, een beetje zoals een bronzen standbeeld, of een autowrak... Zo voelt het nu toch min of meer aan, zo ergens tussen mijn rechter- en linkerelleboog... Zelfkennis is de bron van alle wijsheid, zeggen de oma'tjes dan. Beste oma'tjes, met alle respect, maar uw wijsheid kan me nu wel even gestolen worden: zelfkennis is vooral heel erg pijnlijk!
Maar zoals een lichaam niet snel verandert, kunnen ook bepaalde karaktertrekjes redelijk inert zijn... Neem nu koppigheid, iets waar ik niet helemaal van gespeend gebleven ben: volgende afspraak, nu vanavond om 18u, voor de volgende trainingsessie! :)
Men zegt dat onder het koude deken van de duisternis mensen hun ware aard tonen...
Deze zaterdag daalde ik met een aantal vrienden af in de Catacombes nabij Denfert-Rocherau. Eén kilometer en zevenhonderd meter gang, waar niet de dag maar de dood heerst. Dit lugubere mierennest behuist enkele duizenden arme stakkers die hier hun laatste rustplek gevonden hebben, en sinds kort ook enkele honderden toeristen per dag. Zij komen niet om te rusten, integendeel. Hoe rustig ze zich boven, in de rij, ook mogen gedragen, daar beneden veranderen ze allen in gemene puberjongens en kirrende pubermeisjes. In een amusant spelletje van kat en muis proberen de eerste de laatste te doen schrikken, en de tweede de eerste te doen geloven dat het hen toch niets doet. Zo niet de persoon op de foto, die een wel zeer bevredigende gil gaf bij het nemen van dit beeld...
Nog die zaterdag liep ik over Rue de Rivoli, opnieuw verstoken van zonlicht, want het was reeds nacht, rond vier uur in de ochtend, en dus eigenlijk al zondag. Zeer vroeg dus, of laat, zo u wel, maar voor mijn Oost-Europese vriend bleek het toch vooral te laat. De vermoeidheid had hem niet geveld dan toch zijn humeur geraakt, wij bewaarden diplomatisch de stilte. Zo niet mijn Oost-Europese vriendin, die na een nacht stappen en kunst bezoeken nog even enthousiast was, nog even hartelijk, nog even bereid om nog een stukje Nuit Blanche aan te doen...
Maar ik vergeef het gaarne mijn vriend. Wist hij zich toch redelijk kalm te houden, en een zeker zelfbewustzijn voor de dag te leggen, dan was de Parijse jeugd op dit uur het volledige tegendeel. "Werewolves of London", zong Warren Zevon ooit, maar ik denk dat de goede mens zich van stad vergist heeft: de Parijse fauna schept er kennelijk 's nachts plezier in vuilbakken en flessen door de lucht te keilen, en meer cultuurbewuste confraters te beschimpen en te bedreigen...
De volgende dag, of beter gezegd, later die dag, zondagnacht, rond middernacht, was ik alleen. Opnieuw duisternis, het mij ondertussen bekende, grauwe palet van mijn kamer vanuit mijn bed. En ja, ook ik leer mezelf kennen. Als iemand die eigenlijk ook niet te vaak alleen moet zijn. Als iemand die ook wel eens thuis mist, zijn land (is het er nog?), zijn vrienden, zijn familie...
Als ik deze blog schrijf, is het opnieuw duister, want het is reeds half tien, en ook al begin oktober. Ik zal er aan mogen wennen, aan de kleuren van Rembrandt, aan de winterblues and -blacks... Men zegt dat schrijven eenzaamheid kan verjagen, maar wie dat zegt is een idioot, of tenminste onvolledig: schrijven verdrijft slechts de eenzaamheid als antwoord op een ander schrijven. En op die manier leer ik uiteindelijk jou ook kennen, beste lezer, want kennelijk zet het gemis van de zomerzon jou aan tot het vullen van mijn mailbox met korte mailtjes. Al is het maar om te vragen hoe het met me is...
Ik kan je zeggen: met mij gaat alles goed, maar wel druk, veel antwoorden te schrijven. Maar desondanks, of nee, net daarom, met mij gaat alles goed...
Die schuchtere toenadering... Dat eerste, nog voorzichtige contact, en een tweede, met meer zelfvertrouwen. Een zachte kreun, en even deins je terug. Twijfel... Maar je hervindt de moed, je gaat door, meer toegewijd dan de eerste keer, want nu heb je een idee van de zachtheid, het plooien, van de wetten van die vreemde materie in je handen. Een tweede kreun, en dan nog een, en nog een. Het ritmisch fluisteren van het hout, het elegisch geritsel, en traag, maar o zo zeker, het opbouwen van de spanning. Je zet door, vastberaden, bezeten. Nog heel even. Nog heel even... De gedachte stelt zich uit, en je vingers, meester in hun kunst, leren te denken. Nog heel even. Heel erg even. En dan plots, eureka!
Opluchting...
Trots zet je een stap achteruit. Het zit erin, je nieuwe boek zit erin! Alweer een nieuwe aanwinst om je boekenkast te tooien, om dat ene gaatje in die rij van letteren te vullen. Hoe simpel het leven toch kan zijn voor een bibliofiel!
Kwestie van de eerste scheve opmerking voor te zijn: ja, inderdaad, het handelt alweer over architectuur... Maar het is pas het eerste dat ik hier in Parijs aanschaf, na een paar romans en een boek over filosofie, wat ik persoonlijk wel als een sterke les in zelfbeheersing beschouw. En ik heb nog een excuus ook! Kennelijk zweven er allerlei fantastische ideeën rond in de kamers van de studentenvereniging van het ENSAPLV, waaronder het organiseren van een zeer voordelige boekenmarkt op het binnenplein... Kan iemand eens een subtiele hint aan de Loeiende Koe° doorgeven alsjeblief?
Maar maak u vooral ook geen zorgen, ik zal hier zeker ook meer doen dan lezen, zoals bijvoorbeeld deze maandag, toen ik het prachtige Cité d'Architecture et de Patrimoine bezocht met zijn ongelooflijke... bibliotheek. Nee serieus, voor dit weekend staat de Nuit Blanche op het programma (evenementen en musea all night long!), en vanaf volgende week laat ik me op sleeptouw nemen door Madame Mazlouman en Monsieur Xuillot, die het als hun persoonlijke taak zien onze kennis van de plastische en theaterkunsten aan te scherpen...
Maar dat is voor volgende week. Vanavond houden we het iets simpeler: Oktoberfesten, een genoegen zo universeel dat zelfs de Fransen het nalaten te vertalen...
Groetjes, en bedankt voor het kaartje!
(°de Loeiende Koe is de architectuurstudentenvereniging in Gent)
Vandaag heb ik in een trendy klerenwinkel een bordje zien hangen dat deze mooie stad wel eens zou kunnen samenvatten: "de 10 à 130 euro"...
Parijs is een stad van extremen, een microkosmos in spreidstand tussen de bierventers van Montmartre (Heinekens voor 1 euro!) en de kappers van Quartier Latin (verschillend tarief voor junior, senior, head of master stylist...). Een metropool van twee miljoen inwoners, maar zonder betaalbare huizen. Een groene stad, gevuld met prachtige parken en tuinen, die 's nachts echter altijd sluiten. Ook een veilige stad, waarin de politie in groepen van zeven rondloopt, en tot de tanden toe bewapende militairen de perrons van Les Halles patrouilleren...
Parijs is een stad voor zoekers. Zoekers zoals Prof. Bourdier, die in zijn vrije uurtjes het 19de en omliggende quartiers te voet ontdekt, en de aldus opgedane kennis met plezier meedeelt aan zijn studenten op een mooie zaterdagochtend in de regen... Neem nu die paar kleine straatjes tussen Avenue Simon Bolivar en het Parc des Buttes Chaumont. Gelegen op een kleine heuvel heeft dit kleine dorpje binnen de stad een uitzicht over geheel Parijs. Geen Haussman hier, maar kronkelende klinkerstraatjes, en kleine rijhuisjes in felle kleuren en/of klimop, elk een frivool kunstwerkje op zich. Ooit kom ik hier wonen, zei één dromende student. Als je rijk en bekend bent, antwoordde Mr. Bourdier, waarna hij de trap afdaalde en terstond weer temidden Parijs was...
Parijs is een stad voor creatieve studenten. Want cafés kosten te veel, en dus bezet je en masse, warenhuisalcohol, gitaar en zitkussen in de aanslag, de bruggen van de Seine... "C'est encore la bière de la dernière fois," het is al lang geen beschamende uitspraak meer. Alzo feesten wij hier, goedkoop en gezellig, hangende tussen Quartier Latin en het Louvre, terwijl onder ons door de vrachtboten hun toeristenlading rondbrengen. Met verblindende schijnwerpers passeren zij dan, want anders kunnen mama en papa Chinees geen foto nemen, en brengen aldus menige studenten die de kade als openbaar toilet gebruiken in de verlegenheid... Boot na boot, lied na lied, fles na fles, totdat de blauwe mannetjes besloten hebben dat Les Halles wel degelijk veilig is, en dan maar hun ego komen botvieren op de Pont des Arts: "Il est toujours interdit de boire de la bière sur le Pont des Arts..." Of lees: In Parijs is het verboden om goedkoop te drinken...
Parijs is dus toch, zoals mijn vader wel zal kunnen beamen, eerder een stad van 130 euro... Desondanks blijven we zoeken naar die 10 euro. Niet dat we gierig zijn, tuurlijk niet. Maar een mislukte zoektocht is altijd een mooi excuus voor gepeperde rekeningen, en bovendien, eigenlijk vinden we het zoeken zelf veel te leuk om het te laten...
Gisteren heb ik mijn tweede kaartje gekregen, en eerlijk gezegd, ik begin me zorgen te maken. Het eerste kaartje, me verzonden vanuit een zeer zonnig oord ergens in Zuid-Frankrijk, door mijn lief petekindje, is getooid met maar liefst vijf adembenemende vrouwenderrières. Het tweede kaartje, eveneens uit Frankrijk, meer bepaald ui Aisey-sur-Seine, me gestuurd door een zo mogelijk nog olijker gezelschap, draagt de beeltenis van alweer een vrouw, ditmaal onze goede Moeder Maria, mét kind...
Dien ik hier ergens een subtiele hint te ontwaren?
Ik zal niet ontkennen dat ik een gezonde interesse voor de vrouwelijke wereldhelft heb. Maar welke man zou dat kunnen doen, zonder ofwel hypocriet ofwel homo te zijn? En ik denk nu niet dat ik mijn interesse meer of explicieter dan andere mannen toon. Althans, dat hoop ik toch...
Kwestie van iedereen toch gerust te stellen: hier in Parijs hou ik me vooral met cultuur bezig, en niet met vrouwen. Deelnemen aan de Erfgoeddag, en het Hooggerechtshof, het Hotel de Ville en de Bibliothèque Saint-Geneviève bezoeken. Naar een lezing van Bernard Tschumi gaan. Boeken kopen langs de Seine. En dit alles in het gezelschap van mede-architecten, hoe saai kan een mens zijn? Een kleine valse noot: die mede-architecten zijn in feite grotendeels mede-architectes, maar daar heb ik een excuus voor: in Frankrijk blijkt architectuur een vrouwenbusiness te worden...
Maar, kwestie van iedereen nogmaals gerust te stellen, geen van die architectes heeft al moeten klagen van mij. Integendeel zelfs, ik ben door een aantal van hen al aangesteld als beschermengel tegen al te gretige Fransmannen, Italianen, Roemenen zelfs... Dus, mijn beste lezers, beste ouders, en vooral, beste vriendin in Rome, over mijn interesse voor vrouwen hoeven jullie je helemaal geen zorgen te maken; hier in Parijs ben ik een waar toonbeeld van deugdige, kleinburgerlijke zeden...
Maar, kwestie van op zeker te spelen, je weet maar nooit; als er nog iemand een kaartje wil sturen, misschien iets met hondjes of zo...?
PS: Hanne, Karel, Sam, Julie en Wim, toch wel heel erg bedankt voor jullie kaartjes, waaraan ik nog veel kijkplezier zal beleven!
Misschien maar best dat ik mijn mond gehouden heb. De goede man was zich van geen kwaad bewust, en hoe had ik het hem nu kunnen uitleggen, met alle broodnodige finesses en nuances, in mijn Frans dat niet slecht maar toch nog niet zo goed is?
Maar toch... Ergens deed het wel pijn. Het prachtig bruin-goudkleurig vocht van een Grimbergen, aldus mishandeld; gegoten zonder enige liefde in een halve-literpot, je weet wel, dat onding dat we aan de Duitsers te danken hebben. Die lompe uitvinding, die je niet in je vingers kan ronddraaien om de kolk, de kleur, de lichtbreking te bestuderen, die eigenlijk enkel dient om al te overdadig morsen tijdens het gebral van dronkemansliederen te vermijden, en dat er bovendien ook helemaal niet uitziet. Daarin dus een Grimbergen, niet geschonken maar uitgespuwd door de tap, met een kraag de naam niet waardig, tegen de prijs van 6,5 euro... En als bittere kers op zulk een schamele taart, de laatste spuw na de schoppartij; "GUINNESS", zo stond er aldus geschreven op de emmer die die Fransoos onder mijn krullende neus schoof...
Is het chauvinistisch van mij, om zo te treuren bij het vermorzelen van ons Belgisch erfgoed? Of overdrijf ik? Franse lompheid, of de laatste stuiptrekking van mijn trots op een land dat er misschien niet meer is bij mijn terugkomst?
Dan misschien toch liever het Frans chauvinisme, zoveel gezonder, zoveel rijker, zoveel spannender, minder benepen. Neem nu de woorden van de directeur van het ENSAPLV, vol van trots over het internationale karakter van zijn school, toen hij gisteren kon speechen voor 80 Erasmusstudenten en een bataljon Franse én buitenlandse docenten. Maar al evenzeer vervuld van de trots op zijn land, want we moesten Baudelaire en Benjamin lezen, zeer veel erfgoed bezoeken, én uiteraard geen Engels maar zeker wel Frans spreken. Toen zweeg hij, en toonde ons het buffet dat voor ons klaarstond: wijn, kaas, brood, salami, hesp, vijgen...
Gratis taallessen voor inkomende studenten. Een secretaresse die weigert Engels te spreken, maar dan wel tergend traag haar Franse klanken uitstoot, zodat je het zeker verstaan hebt. Gratis bibliotheken, goedkope musea. Gastvrij chauvinisme, het is paradoxaal, maar kennelijk wel mogelijk, en vooral heel erg leuk.
ps: zoals beloofd, een foto van La Defence. Naast de Arche staat er een kleine kerk van Tadao Ando, die kennelijk iedereen vergeet te bezoeken...
Noem het de aard van het beestje. En wees vooral gewaarschuwd: als u met een architect doorheen mooie architectuur wandelt, zal de confrater in kwestie al snel naar de filosofische sferen opstijgen...
Denk dus tweemaal na voor u naar Parijs zou vertrekken, stad van goede architectuur én goede filosofie. Voor elke tetterende Japanner vindt u hier ook een zwijgende Architect (ja, men zou er een nationaliteit van moeten maken, of misschien zelfs een ras). Zwijgend, mijmerend, doffe blik het ene moment, met arendsogen het andere moment, vol bewondering voor een dakkapel, een zuil, een lantaarnpaal...
Neem nu bijvoorbeeld die ene student, die gisteren vanaf Perraults gevel van het Louvre tot even voorbij de Obelisk liep, doorheen de Jardin des Tuileries. Hij cirkelde doorheen de vierkanten, de cirkels, de symmetrieassen, met een trage pas, vaak pauzerend voor een foto, en inderdaad, mijmerend over de filosofie van dit alles... Les Tuileries, waar ooit Catherina, Louis, Antoinette en Marie-Louise in koninklijke eenzaamheid flaneerden, waar later, in 1792, de Parijse massa de Revolutie tot een tragisch dieptepunt bracht, waar nog later de bezette Parijzenaars uit honger groenten kweekten, en waar nu, vredig en ongestoord, al wie maar wil deelt in de royale grandeur. Het grind op welk Louis ooit zijn zijden schoen neerplantte, ontvangt nu de ijzeren klappen van een jeu de boules. Omheen de ronde vijvers kan men relaxen in ligzeteltjes, op zijn uitgestrekte grasplekken worden menige picknicks met smaak gedeeld. De Revolutie vindt in de Tuileries, een dikke 200 jaar na zijn vervaldatum, op een zonnige zondagnamiddag, zijn vredig hoogtepunt...
Je zal die student zijn mijmeringen moeten vergeven; het is nu eenmaal de aard van het beestje. Vandaag gaat hij de Notre-Dame, de Sainte-Chapelle en La Defense bezoeken, maar ditmaal in gezelschap, architectengezelschap zelfs, dus hij zal zijn volgende overpeinzingen met hen kunnen delen en er geen blog over moeten schrijven. Volgende keer dus geen zware bedenkingen, hij zal het bij iets luchtigs houden, en foto's natuurlijk, ook nu al te vinden op Facebook...
Ik weet niet wie het was, maar over diegene die ooit "de blog" uitgevonden heeft, kunnen we één ding met zekerheid zeggen: het moet een ongelooflijke smeerlap geweest zijn. Wat een farce, om jonge, enthousiaste studenten te doen geloven dat ze wérkelijk hun ervaringen kunnen delen via tekst, via foto's. Want woorden zijn maar woorden, en foto's vaak nog minder dan dat. Wie kan werkelijk zeggen te voelen wat er schuilt achter een willekeurige reeks aan lettters, achter...
... de lach van Jesus, zwerver, wonende onder de leeuw van La Liberté, het monument op Place de la Republique...
... twee uur praten over architectuur met een Zweedse en een Italiaanse...
... de danspassen van mijn Roemeense vriend: Austin Powers is a real person!
... de smaak van een koffiepauze na twee uur Franse les...
... de klamme hitte van een metrostel, 's morgens tijdens de spits, gevuld met keppels, sneakers, tattoo's, aktentassen en Japanse designermerken...
... een Duitse vriendin, dansend, joelend, lachend en fuivend, geplet tussen honderden andere Erasmussers, onder het licht van de stroboscoop, ergens diep onder Tour Montparnasse...
... je allereerste blik op "De Gitaarspeler" van Picasso, in Centre Pompidou...
... "C'est pour la poubelle, Monsieur." Overijverige kotkuisvrouwen, 's ochtends vroeg...
Maar misschien ook best, dat mijn blog hier tekortschiet. Wat als sommigen beginnen denken dat je Parijs vanachter een scherm kan beleven? Wat als ik dat gedacht had? Nee, misschien moeten we Meneer Blog toch wel dankbaar zijn, voor alle imperfecties van zijn toch wel onderhoudende creatie...
Na de veldslag van gisterenavond, waarbij ene korporaal Leenknegt voluit de in de aanval ging tegen de troepen van admiraal Bière, kunnen we de toestand van deze woensdagochtend slechts als volgt omschrijven: all is quiet on the western front...
In bijlage enkele korte dienstmededelingen, kwestie van de witruimte toch te vullen:
1) Drink geen Duits bier.
2) Drink niet te veel Belgisch bier.
3) Mijn nieuw telefoonnummer: 00336 31 45 24 47. Mijn origineel nummer zal slechts nog occasioneel bekeken worden.
4) De foto's staan op Facebook, en ze staan recht, in de juiste volgorde, en met korte omschrijving.
Sommige mensen vatten het leven redelijk simpel op, en wie kan het hen kwalijk nemen? Aldus ook "Jojo", een tamelijk bizar verschijnsel in de gedaante van een olijke vrouw, dansend en zingend op de trappen naar Sacré-Coeur. Roze topje, roze lipstick, zilveren schoenen. Bloemen op de jurk en in het haar. De jaren van het leven op haar gezicht, maar ook slechts daar: diep binnenin was Jojo jonger dan wie dan ook...
Ik zat neer, mijn jonge benen reeds vermoeid van de helft van de klim, maar zij fladderde onaangedaan langs toeristen en venters, trappen op, trappen af, links en rechts, overal. Ik besloot haar te fotograferen, haar levenslust voor de eeuwigheid te bewaren, en vroeg of ik haar op de plaat mocht zetten. Met een glimlach stemde ze toe. Eens de foto getrokken, begon ze te praten. Over het leven. Over de liefde. Over de sterren, en over de maan. Ze sprak lang, op haar eentje, en ook snel. Ik kon niet alles begrijpen, maar wie begrijpt nu niet dergelijke boodschap, met zo'n lach en liefde gebracht, gelardeerd met danspasjes, vreugdekreten en korte liedjes, kortstondig afgewisseld met knepen in mijn en Dieters kaak, en afgesloten met de woorden:
"L'amour et la santé sont les deux mamelles de la vie..."
Mocht de foto niet volstaan, dan doen deze woorden het wel. Jojo, nous ne t'oublierons jamais...
Echte Gentenaars, zo men zegt, klagen weleens over "die studenten". Ze zijn vuil, ze zijn lawaaierig, ze vechten, ze drinken, ze vrijen, en vooral, ze denken dat de wereld rond hun navel draait... Men kan ze het in feite niet kwalijk nemen, die echte Gentenaars, want tegen alle aangehaalde argumenten valt er helaas weinig in te brengen. Om die reden zal ik, speciaal voor de echte Gentenaars, mijn medestudenten dan ook even een kleine heropvoeding geven, en dan vooral wat betreft het laatste punt. Nee, mijn confraters in Gent, de wereld draait niet rond jullie navel. De wereld draait rond de navel van Parijse studenten...
Dat is althans toch de indruk die het Cité Universitaire wil uitstralen. Reeds aan de hoofdingang bestookt men je hoofd met Versaillaanse symmetrieassen, statige gevels, historische standbeelden en gemillimeterde buxussen, als ware je Louis Quatorze himself... Zo gaat het door tot aan de "accueill", die zich ergens tussen Salon nr. 2, Salon nr. 87, het restaurant, de gymzaal, de cinema en het zwembad bevindt. De reis gaat verder, langs de enorme "Maisons", onder andere gerealiseerd door Mr. Corbusier, u kent hem wel, dat ADHD'ertje van de architectuurgeschiedenis... Mijn entrée eindigde aan het "Fondation Biermans-Lapôtre" oftewel "Maisons des Belges", universum van koperen deurklinken (dagelijks opgeblonken!) en statieportretten van de fondateurs. Men toonde me meteen de bibliotheek, de danszaal en de andere bibliotheek, en prompt werd ik uitgenodigd voor het volgende kamerconcert, met aansluitende receptie in de galerij, "ter bevordering van de socialiteit". Ik vroeg even naar mijn kamer, en ook die wou men mij tonen, maar niet voordat ik even op audiëntie bij Mr. Le Directeur was geweest...
Mr. Le Directeur weet hoe hij zijn audiënties moet aanpakken! De Louis-de-zoveelste-stoeltjes stonden reeds klaar, tussen zijn loodzware tafel en zijn loodzware bureau, aan het raam met uitzicht op de ingang. Mr. Le Directeur nam, uit beleefdheid, het woord, en hield het ook, twintig minuten lang. Het "gesprek" ging uiteraard over helemaal niets, maar daar gaat het natuurlijk ook niet om. Op de Fondation Biermans-Lapôtre gaat het hem om de geste...
Hoe zag de kamer er dan uit, vraagt u zich vast af? Wel, helaas eindigde de grandeur ergens ter hoogte van de lift, en mijn kamer kan men dus best beschrijven als "een vleugje Belgische nuchterheid temidden de Franse grandeur". Maar goed, het is proper, er is een raam en een douche, en ik ben tevreden. Het heeft zelfs een adres, en dat is:
Cité Internationale Universitaire de Paris Maison des Belges, Sebastiaan Leenknegt, 501 9A Boulevard Jourdan 75014 Paris La France
In de hoop vele briefjes te ontvangen, uit dankbaarheid voor de didactische insteek voor de confraters, wens ik jullie nog een goed weekend!
Tot februari, zeg je dan, niet zonder enige bevreemding. Tot februari... Tot maandag, tot straks, tot morgen, tot volgende week, dat lukt nog, maar tot februari? Het is alsof je de helft van je kalender afscheurt, opplooit en in een enveloppe in je kast verstopt. Nee, tot februari, dat kan ik voorlopig nog niet vatten...
Niet dat je mij hoort klagen, uiteraard. Nieuwe ervaringen zijn mij beloofd geworden, en bij deze ben ik dan ook aangenaam verrast door de originaliteit waarmee ze zich aandienen. Het moet echt wel van mijn hart: mijn beste UGent-personeelsleden, toen u sprak over "diepe indrukken en onvergetelijke herinneringen" had ik nooit durven vermoeden dat ze zelfs in de simpele alledaagsheden zoals een afscheidswoord vervat zouden zitten. Bij deze hebben ook jullie mij dus aangenaam verrast, met jullie stiekem gevoel voor ironie en humor, zo mooi verborgen achter droge bureau's, stapels formulieren en gele logo's...
Maar tot februari dus, aan allen die deze blog lezen. Op het moment dat jullie dit prachtig stukje website mogen aanschouwen, zit ik reeds buiten bereik, op een pittoresk Parijs terrasje... Tot februari, uitgesproken zonder enig sentiment. Geen spijt, en voorlopig nog geen gemis. Voel u gekwetst als u wil, het scheelt mij niet. Voorlopig geen gemis, want "den dezen" is hier om zich te amuseren. Niet meer, en zeker niet minder.
De groetjes!
PS: Astrid Lauwereys en Julie Janssens, aan jullie komt de eer en de honneurs toe de prijs van "Beste Erasmustip voor Sebastiaan" te ontvangen, voor respectievelijk "Koop handjeshygiënegel, want de metro is echt vies" en "bakkerij Mauduy (of zoiets) bij Gare du Nord, lekkere briochen!" (laatste tip afgeleverd op een wel zeer maf medium, wat bonuspunten heeft opgeleverd...). De prijs omhelst een eervolle vermelding, en drie dikke kussen bij terugkomst/eerste bezoek...
Vandaag heb ik in een trendy klerenwinkel een bordje zien hangen dat deze mooie stad wel eens zou kunnen samenvatten: "de 10 à 130 euro"...
Misschien maar best dat ik mijn mond gehouden heb. De goede man was zich van geen kwaad bewust, en hoe had ik het hem nu kunnen uitleggen, met alle broodnodige finesses en nuances, in mijn Frans dat niet slecht maar toch nog niet zo goed is?
Sommige mensen vatten het leven redelijk simpel op, en wie kan het hen kwalijk nemen? Aldus ook "Jojo", een tamelijk bizar verschijnsel in de gedaante van een olijke vrouw, dansend en zingend op de trappen naar Sacré-Coeur. Roze topje, roze lipstick, zilveren schoenen. Bloemen op de jurk en in het haar. De jaren van het leven op haar gezicht, maar ook slechts daar: diep binnenin was Jojo jonger dan wie dan ook...
