Tot februari, zeg je dan, niet zonder enige bevreemding. Tot februari... Tot maandag, tot straks, tot morgen, tot volgende week, dat lukt nog, maar tot februari? Het is alsof je de helft van je kalender afscheurt, opplooit en in een enveloppe in je kast verstopt. Nee, tot februari, dat kan ik voorlopig nog niet vatten...
Niet dat je mij hoort klagen, uiteraard. Nieuwe ervaringen zijn mij beloofd geworden, en bij deze ben ik dan ook aangenaam verrast door de originaliteit waarmee ze zich aandienen. Het moet echt wel van mijn hart: mijn beste UGent-personeelsleden, toen u sprak over "diepe indrukken en onvergetelijke herinneringen" had ik nooit durven vermoeden dat ze zelfs in de simpele alledaagsheden zoals een afscheidswoord vervat zouden zitten. Bij deze hebben ook jullie mij dus aangenaam verrast, met jullie stiekem gevoel voor ironie en humor, zo mooi verborgen achter droge bureau's, stapels formulieren en gele logo's...
Maar tot februari dus, aan allen die deze blog lezen. Op het moment dat jullie dit prachtig stukje website mogen aanschouwen, zit ik reeds buiten bereik, op een pittoresk Parijs terrasje... Tot februari, uitgesproken zonder enig sentiment. Geen spijt, en voorlopig nog geen gemis. Voel u gekwetst als u wil, het scheelt mij niet. Voorlopig geen gemis, want "den dezen" is hier om zich te amuseren. Niet meer, en zeker niet minder.
De groetjes!
PS: Astrid Lauwereys en Julie Janssens, aan jullie komt de eer en de honneurs toe de prijs van "Beste Erasmustip voor Sebastiaan" te ontvangen, voor respectievelijk "Koop handjeshygiënegel, want de metro is echt vies" en "bakkerij Mauduy (of zoiets) bij Gare du Nord, lekkere briochen!" (laatste tip afgeleverd op een wel zeer maf medium, wat bonuspunten heeft opgeleverd...). De prijs omhelst een eervolle vermelding, en drie dikke kussen bij terugkomst/eerste bezoek...
