Ons verhaal voor December komt uit Ierland. Niet kerst gerelateerd, maar wel de moeite om te lezen, en wie weet om geïnspireerd te worden deze tocht eens over te doen anno 2021, 90 jaar later.  Een nakomeling van een Minervist vond het dagboek van zijn grootoom, welke in het jaar 1929 een bijna 1000 kilometer lange tocht plande en uitvoerde met zijn Minerva. Het verhaal is uitvoerig opgetekend, met een enkele overlevende foto, poserend bij Mount Mukisch. Over de wagen zelf word helaas niet heel veel verteld, enkel dat hij onvermoeibaar was. De auto, een model met dickeyseat, was waarschijnlijk nog in nieuwstaat.  De reis zelf word beschreven over 5 pagina's, welke toch wel enige aanzet geven tot goesting. Wij namen de moeite om de plaatsbeschrijvingen op een kaart uit te zetten, om zo een idee te vormen van het traject.

Hier het hele verhaal. 

Englisch, Use Google translator.

Ierse reis.

Al vele jaren hadden we het over een kampeervakantie, en nu, eindelijk zijn we klaar voor een ontdekkingsreis naar Donegal. Onze twee kleine ‘scout’ tenten werden in de auto gepakt, samen met grondbedekking, dekens en kussens, onder en op de zitbanken, en de dickey werd volgeladen met  dozen  boodschappen, een ketel, een bakpan, sauspan, en tenslotte het belangrijkste, een kleine kachel.  De auto was eerder klein, dus we konden slechts het allerbelangrijkste aan bagage meenemen. Voldoende kleding, om te gebruiken in geval we nat zouden worden, en genoeg eten in blik voor één week, in het geval we ons te ver van de beschaving zouden bevinden, wetende dat delen van Donegal eerder wild en onbewoond zijn, en accidenten altijd tot de mogelijkheid behoren. Ik voorzag mezelf van eerste hulp benodigdheden, lint, verband, iodine, carronolie, zalf en  pleisters.

Het eerste deel van de reis van Belfast naar Enniskillen, was niet avontuurlijk. Bij Belleek, thuishaven van de Ehina fabriek maakten we een bocht naar de ontmoetingsplaats van Engelse en Amerikaanse toeristen, het douane kantoor.  Ik geloof dat deze officials verantwoordelijk zijn voor het buitenhouden van vele Engelse en zelfs Noord Ierse tourristen uit de ‘vrije  staten’.  En toch is er weinig nodig voor het overschrijden van de grens.  De gemakkelijkste weg, is zoals wij het deden. Vraag de nodige formulieren aan, en maak ze over aan de R.A.C. en laat hen de rest doen.  Een bedrag voor het voertuig is aan hen overgemaakt volgens zijn waarde, en alles wat nodig is aan formulieren om te tonen aan de grenzen word bezorgd. De douane beambten zelf zijn de essentie van beleefdheid, en schitteren in hun plicht, bij de  controle of alles in orde is.  Als ze het gewild hadden konden ze ons vragen om al onze bagage te  openen,  maar ze vertrouwden ons vriendelijk zodat we onze weg naar  Ballyshannon konden verder zetten. Hier voor de eerste keer constateerden we dat al de postkantoren, bedienden, straatborden, etc….  in pitoresque  Ierse letters waren weergegeven, waarmee we al weldra familiair begonnen te worden.

We waren uiteindelijk echt in Donegal. Een korte rit van enkele mijl bracht ons tot in Rossnowlagh, waar we voor het eerst de wilde Atlantische golven zagen brekend op de zwarte rotsen. Het uitzicht en het geluid waren overweldigend.  Hier kregen we een eerste blik op de ‘Blue Staek Mountains’   Deze wildernis is kenmerkend voor de schoonheid van Donegal.

Van Donegal reden we tot Barnsmore Gap, en terug rond Lough Esk.  Deze route staat met slechts enkele woorden vermeld in de gidsen, maar wij zouden zeggen dat ze zeker niet gemist zou mogen worden door de liefhebbers van ruige landschappen.  De bergen zijn magifique, en de brede  rivier donderd naast de weg, wat het geheel tot een niet te missen avontuur omtovert. Gigiantische hopen van Graniet herbergen vele forten, ooit gebouwd om de smalle pas te verdedigen op de meest nauwe plaatsen.  De omhoog torenende steile hellingen bevinden zich aan weerszijden.

We spendeerden een comfortabele nacht in Donegal  en de volgende morgen verlieten we Mount Charles, een klein dorp van waaruit je een breed overzicht hebt over Donegal bay.  Aan onze rechterkant scheerden we langs de baai, tot we aankwamen in Killbegs,  een mooie plaats met een natuurlijke haven.

Verder rijden vanuit Killbergs langs de kustweg, kwamen we in Fintra Bay,  met het mooiste uitgestrekt strand van goudgeel zand dat ik ooit had gezien.  We genoten er allen van en trakteerden ons met een plons in de warme golfstroom.  Voldaan reden we verder naar Muckross Head.  Fantastische krijtstenen kliffen liggen niet op het parcours, maar zeker het bezoeken waard.  De extraordinaire rotsformaties en variërende kleuren maken het spektakel compleet.   Hier ook krijgen we een eerste zicht op de loodrechte kliffen van Slieve league, welke 640 meter boven de zeespiegel uitpriemen, dikwijls gehuld in mist en wolken. Toevoegsel aan een betoverend en mysterieus beeld.

Ik had nog nooit zo hoge golven gezien, die zich over de platte kliffen wierpen, met overdonderend geluid.  Vandaaruit namen we een zeer heuvelde weg naar Carrick.  Enkel mijl na  Carrick bracht ons naar Bundglass, waar we de auto achterlieten, en ons te voet begaven naar  Carrigan Head, om de enorme kliffen van Slieve League te aanschouwen. Dit uitgesproken  uitzicht  heeft de mooiste combinatie van Zee, Kliffen, en Bergen van het continent.  De kleuren zijn even opmerkelijk als de impresionante hoogte van 640 meter, evenals de kleine baaien die zich als juwelen nestelen aan de voet van de rotsen.

Terug in Garrick, zetten we onze tocht verder door de wilde veenlandschappen richting  Malin Beg, waar we onze tent opsloegen aan een klein riviertje.

Vroeg in de morgen verlieten we dan Malin Beg via Malin Grove richting Glen Head, een mooi stukje kust dat het waard is te voet te verkennen, en daarna het binnenland in te trekken naar Glen Columbkille.  Hier in een van de meest eenzame en ontoegankelijke streken die je je kan voorstellen leefde ooit St. Columba,  en relikwiën van hem zijn overal tegenwoordig.  Het is een mooie vallei, wild en verlaten. Het zicht in de richting van de hoge bergen waar we vandaan kwamen, voor we weer naar omlaag duiken is superbe. Het zou een ultiem uitkijkpunt kunnen zijn. De kliffen en de zee zijn moeilijk te overtreffen, maar de vallei en zijn antiquiteiten moeten niet ver onderdoen.

De Bergen over, moesten we omlaag naar Glengesh Hill,  welke verondersteld word de ergste route te zijn in Noord Ierland.  Een serie haarspeldbochten op een zeer steile helling,  welke veel gebruikt word door de Ierse Motor  club om er te racen.   Ter hoogte van Andara rijden we door een laagliggend land, naar Narrin,  voorbij Port Noo, een kleine havenstad, en verder dan naar Dowross.  Vele toeristen missen dit kleine stukje, maar het bevat een van de wildste en facinerendste  scenes van heel de reis.

Bij iedere bocht van de weg mikken we op de kleine grijze berg  die uitsteekt over de grijze rotsen.

Vele granieten blokken lijken in het wild rondgestrooid in het distrikt Narrin, en elke heuvel is bezaaid met grijze menhirs.  De afwezigheid van bomen maakt deze omgeving ruw en bleek, maar het uitzicht van Dowross tot de baai van Slieve tovey en zijn kliffen, zijn verrassend mooi.  Dit zou een mooie plaats zijn voor een toekomstige vakantie.

Dwalend rond de kop van Gwee- Barra, geërodeerd door de gelijknamige rivier, langs een lange brug, kwamen we bij de zandige heuvels aan de andere kant. Hier sloegen we weer onze tent op.  Het zilveren warme zand, droeg eveneens de warme lucht van de golfstroom.  De interesse en vriendelijkheid die we overal kregen, was ‘most striking’   Op deze plaats liep een plaatselijke boer enkele km met ons mee om ons de meest geschikte kampeerplaats aan te wijzen.  We kregen melk zoveel we maar wilden,  en de betaling  werd gewoonlijk geweigerd, of zeer af en toe aanvaard voor ‘the wee ones’ 

Eieren kosten nooit meer dan een shilling per dozijn, en aardappelen kregen we er gewoon bij op verzoek.  Iedereen was de vriendelijkheid zelve voor de zeldzame campeerders.

De volgende dag, bij het verlaten van het strand, volgden we de Gwee-Barra rivier richting Lough Barra, een wild, eenzaam meer, gelegen in de scene van het Bleak Moorland landschap.  Rijdend tussen de Gwendowan bergen en de Derryveagh,  raakten we in Loung Vengh en maakten we een omweg rond Garton Lough.  Lough Veagh is ‘verry pretty’, met pitoresque kastelen op de oevers. Maar de bergen verderop waren betoverend,  en hier kregen we de eerste glimp van Muekish, de vierkant vormige massa van graniet welk het noord Donegalse landschap domineert.  De wegen hier waren erg goed, liggend in een schitterend berglandschap.  Enkele mijl verder, kwamen we in het zicht van Errigal, de hoogste berg van Donegal,  een conische massa van glinsterend kwarts, welk veel geleek op de met sneeuw bedekte bergen van Zwitserland. Deze vallei tussen de Derryveagh bergen an Errigal, was de meest beklijvende van alles wat we al gezien hadden op onze reizen.  Errigal zelf is uniek en aan de andere kant van de weg ligt de ‘poisoned glen’  een rare griezelige vallei,  omgeven door de wilde steile bergen, en eindigend in een mooi meer.  Het was een mysterieus aandoende plaats door het spel van zon en schaduw, bleekheid en schoonheid, verrassend en diepe stilte.

Met spijt verlieten we deze unieke locatie, en blikten we terug op Errigal, langzaam tuffend door Gweedore naar Rosses.   Dit is een laag liggend veengebied, een wirwar van meren en grote rondslingerende granieten rotsblokken.  De populatie bestaat grotendeels uit Vissers, en een klein deel van het land is voor de landbouw.  Vanuit Dunfanaghy, de volgende dag, reden we gezapig verder naar  afdaling van Horn Head in onze onvermoeibare auto, zo ver als de weg ons bracht. Het zicht van de horizon is de beklimming waard, en het uitzicht van de Grand kliff van Horn Head zelf, het extensieve zicht op de haven baai, met zijn vele eilandjes  and inhammen. Verderop het adembenemende Mulroy Bay, met de dominante ‘Muckisch’ op de achtergrond, maakten een impressie om niet vlug te vergeten.

Dunfanaghy verlatend, reden we naar Port-Nablagh, langs greppels van goudkleurig zand, richting Marble Hill strand, waar we weer een glorieus zicht kregen op de scheepshaven,  met in de verte een rij van blauwe heuvels, en bocht na bocht konden we de gele zandvlaktes observeren.

Het landschap van Dunfanaghy, langsheen Sheephaven Bay tot Rossapenna is magnifiek.  Bossen reiken tot aan de rand van het water, en de weg kronkelt zich een baan tussen de paarse heide en goudkleurig gras. Achter elke bocht onthult zich een nieuw fris beeld van schoonheid, met steeds op de achtergrond de paarse heuvels die Muckisch en Errigal typeren.

We trokken verder naar Mulroy Baai, een inham van de zee, omzoomd met beboste eilanden en de binnenkomende  drie vingerige delta met zijn krommingen en bochten.

We stopten nabij Portsalon om de zeven arken te bezoeken, een collectie van groteske, boogvormige rotsformaties, gevormd door de wilde wateren van de Atlantische oceaan.  Van hier heb je dan weer een super uitzicht langsheen Lough Swilly tot aan de ‘Rugged Heather Clad Hills’  op de achtergrond.  Hier genoten we onze laatste  pick-nick,  en de wilde natuur op z’n best, want van hieruit  keerden terug met een goed gevoel.

Van Millford ging het via Letterkenny  naar Stabane,  waar we weer de douane moesten passeren om de vrije staten te verlaten.  Onze reis vanaf hier was niet avontuurlijk  en ordinair.  Zo ging het terug naar Belfast en naar huis, na een trip van 600 mijl doorheen een van de meest glorieuze landschappen van Europa.