Nu de Cars and coffee evenementen als paddestoelen uit de grond poppen, hier een passend verhaal!

U, als oldtimerrijder, weet het als geen ander. Wanneer je al eens een toerke maakt per oud vehikel, krijgt men al vlug eens een reactie. Een glimlach of uitgestoken hand, een duim die spontaan de hoogte in schiet, of een middelvinger. Als men dan al eens ergens stil staat, en de gelegenheid zich voordoet, wil men al eens op de foto, en/of volgt er een gesprek(je). xml:namespace prefix = "o" ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zo gebeurde nu afgelopen zondag, maar ook een week of 2 geleden toen een fietser halt bij me maakte toen ik ergens te velde plaatjes stond te schieten van een voorbijrijdende oldtimertocht.

Zo had mijn vader er ook een!, was een bekende openingszin 40 jaar geleden, dus nu eerder een zeldzaamheid. Tenzij je met zo’n ‘klassieker’ rijdt. En als je je dan in dat gesprek verdiept, volgt uiteraard de vraag; heeft u daar nog iets van? En in dit geval klonk het antwoord merkwaardig genoeg ‘Ja’

Ergens in een oud fotoalbum zitten er nog foto’s van al de wagens die mijn vader ooit had. Dus ook van deze, een Ford Model A. Hij vroeg zich evenwel af of deze wagen werkelijk het bezit was van zijn vader, of dat deze gewoon uitgeleend was……… Het antwoord ligt misschien bij een nog levende tante met meer dan 90 zomers op haar teller. Kom van de week maar eens langs, ik leg de foto’s voor je klaar. Zo gezegd, zo gedaan.

Zijn Vader had vroeger een eigen zaak, nml een Koffiebranderij. En deze bestaat nu nog steeds. Eigenaar nu, is een verhalenverteller Himselve. In het Hartje van Bree, vind je het meest nostalgische winkeltje, onder de passende naam “ GULDEN TAS “. Ingericht zoals in de jaren 20. Achter de oude nog werkende mechanische kassa en in gepaste klederdracht vind je hem terug. Op de stoep staat er steevast een krijtbord, waarop iedere week een spreuk die waarheden als koeien vermeld. Als je lachspieren dan niet in actie komen, dan ten minste die van je wenkbrauwen. 
 En de man, eigenlijk al lang op pensioenleeftijd zit niet verlegen om verhalen, nog straffer als zijn koffie. Als dit laatste het gespreksonderwerp is, trek je best een uurtje uit om tijdens een degustatie alle uitleg te krijgen. GSM’s zijn dan ook ten strengste verboden in de winkel ! Uitzetten die handel ! Hier leer je koffie drinken! Ai neen, dat mocht ik niet zeggen; koffie drink je niet, koffie degusteer je!. Er worden dan ook geregeld koffie proeverijen ingericht, een aanrader als je eens een oldtimertocht wil organiseren dan wordt je hier met zekerheid hartelijk ontvangen. Wel zonder gsm of huisdier aub.

Hier, proef den deze eens, werd er geopperd, je zal hem tegen vanavond nog proeven. En gelijk had ie, ondanks enkele pepermuntjes bleef het aroma me bij tot laat in de namiddag. Dat waren 6 uur koffieplezier. Ik ben alvast overtuigd. (zie ook het artikel hier in dit blog getiteld 'Paris City of love')  Ondertussen lagen de foto’s klaar, met daarop inderdaad een A ford model sportcabriolet, en zijn vader, toen soldaat. Moet ergens genomen zijn omstreeks 1928/30. Aan het stuur een van zijn zussen.

Verder waren er nog opnames van lichte vrachtwagens die destijds voor de zaak gebruikt werden. Een leuke anekdote is dat zijn vader de wagen aan een kant rood had geschilderd, en de andere kant in een andere kleur. Wanneer hij dan door de straten reed, hadden de mensen de indruk dat er 2 verschillende wagens reden, en dat was een teken dat de zaak het goed deed; Wie kon zich immers een vrachtwagen permitteren, laat staan 2 !!!! Ook hing er een foto van een Minerva aan de muur. Het hele verhaal hierrond werd ook ontsponnen. Deze Minerva, ik herinner me het nog als ware het gisteren, verbleef tot in de jaren 80 op de technische school waar ik destijds 4 jaar lang broeken versleet, en ik heb me altijd afgevraagd wat daar nu van geworden was………….. Nu weet ik het………… maar het spoor wordt weer beister nu ik ook weet dat de laatste eigenaar al een 10 tal jaar geleden overleden is.

Zin gekregen in een taske koffie…………… op dan naar Bree!