Onderstaande column van Karl Vannieuwkerke verscheen gisteren in Het Nieuwsblad. Het lezen waard!

Glimmende benen onder zwarte broeken, al dan niet geschoren. Met de eerste warmte groeit de hang naar het snorren van de bandjes op het asfalt. Wielertoeristen die hun winterslaap al een tijdje zijn ontvlucht beginnen zich te groeperen.

Woensdag verzeilde ik tussen Wijnendale en Aartrijke achter zo’n olijke bende. Stevig tempo. In hun gedachten dan toch. Vijfendertig kilometer per uur schat ik. Lachwekkend traag als je je in groep verplaatst, maar ze waren er wel van overtuigd dat ze in koers zaten. Met zeventwintig waren ze. Ik had ruim de tijd om ze te tellen, want ze hadden driekwart van de weg nodig. Uitwaaierend op een stuk met zijwind hadden de kopmannen zich een plekje halfweg op het linkerrijvak toegeëigend. Als de liefde voor de fiets brandt, kan je daar begrip voor opbrengen. Ik was zelfs jaloers, maar moest twee kinderen naar een verjaardagsfeestje in een binnenspeeltuin brengen. First things first. Gehaast was ik niet. De ongeduldige jongetjes op de achterbank zouden hun schade wel inhalen. Maar de file die zich ondertussen achter ons vormde, toonde aan dat het cohabitatiemodel tussen fietsers en autobestuurders zoek was en spoorde me aan tot initiatief.

Voorzichtig gleed ik met de wagen naast het laatste trosje fietsers en liet ik het rechter vensterraampje naar beneden. Ik had er een veertiger met een baard uitgekozen. Hij leek me het rustige type (een schoolmeester op woensdagnamiddag gokte ik) en zijn Dogma van Pinarello straalde de nodige klasse uit. Toen ik hem voorzichtig aangaf dat ze vooraan toch wel aan het overdrijven waren door ook het linker rijvak te claimen, wist ik niet wat ik hoorde. Een cascade aan scheldwoorden rolde mijn auto binnen: ‘Awel deugniet, ge moet godverdomme niet denken omdat ge met uwen kop op de televisie komt dat ge u alles kunt permitteren. Maak dat je wegkomt, smeerlap.’ Moeite doen om een dialoog op gang te brengen had geen zin. Ik draaide mijn raampje dicht en dacht: ‘Da meendje nie!’ Achter mij keken twee kinderkopjes vragend in mijn richting: ‘Wat zei die meneer?’ Ik glimlachte en antwoordde dat hij hen in de kinderspeeltuin op een warme chocolademelk zou trakteren. Waren het de endorfines? Had de dorpsonderwijzer, die er wellicht geen was, zich gewaagd aan amfetamines? Of was het gewoon een van enige klasse verstoken zielepoot?

Veel maakt het niet uit, maar dit soort mensen zou moeten beseffen dat verdraagzaamheid voortspruit uit tweerichtingsverkeer en dat hun gedrag het beeld over duizenden anderen vormt. Gelukkig zijn het enkelingen die de boel verpesten. Dat hoop ik toch.

(column verschenen in Het Nieuwsblad/Sportwereld van zondag 6 maart 2011)